Category: News

ပြောလိုပေမဲ့လည်း ပြောရဦးမယ်ဗျ ။ကျွန်တော့်ခယ်မလေးနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းပေါ့။ဆောက်ရှက်မရှိတဲ့ မုဒိမ်းကောင်ဆိုပြီးတော့ပြောလည်း ပြောကြပါစေတော့ဗျို့ ။ဖြစ်တဲ့နေရာက မလေးရှားက။ ပါဆာပူတေးနားမှာဖြစ်တာလေ။ဆောက်ပြသနာပါပဲဗျာ ။မန်ကျည်းသီးကုလားတွေတောင်တွေ့သွားသေးတယ်။တော်သေးတာပေါ့။ဘာမှဝိုင်းမလုပ်ကြလို့။ကျွန်တော်က မိန်းမနဲ့ဗျ။ခယ်မလေးက မလေးရှားကိုတက်လာတာ။ သူကတော့စက်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်ရမှာလေ။ဘာစက်ရုံဖြစ်ရမှာလဲ ။အထည်ချုပ်ပေါ့။ မြန်မာတွေ ကိုဘယ်သူကများကွန်ပြူတာပေးကိုင်ခိုင်းမှာတုန်း။ မရှိဘူးတော့ မဟုတ်ဘူး ရှိတယ်။ရှားတယ်ပေါ့ဗျာ ။မိန်းမက မြစ်ကြီးနားက ဆိုတော့ခယ်မကလည်း မြစ်ကြီးနားကလို့မထင်ပါနဲ့။သူကတော့မြေနီကုန်းသူပါ။ကုလားမလည်းမဟုတ်ပါဘူး ။ဖြူဖြူချောချောပေါ့။ သိကြတဲ့အတိုင်းပါပဲ ။ရန်ကုန်သူဆိုတော့စွာပေမပေါ့။မိန်းမက လည်း

” မမလေး … ကားအဆင်သင့် ဖြစ်ပါပြီ ” ” အေးအေး … မောင်တိုး … ငါလာပြီ … ငါ့ကား ဘယ်ချိန်ရမှာလဲ ” ” ညနေပိုင်းမှ … ရမှာ … မမလေး ” ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေတုန်း ဒါရိုင်ဘာ မောင်တိုးက အဆင်သင့်

“ဟင်း……လာပြန်ပြီဟယ်…စိတ်ညစ်တယ်…..” “ စိတ်ညစ်တယ် ” ဟု ညီးတွားလိုက်သော မိန်းမလှလေး၏ ပါးအို့လေး အစုံက ပန်းသီးမှည့်လေးအလားရဲတက်သွားသည်..။ အသစ်ဖောက်လုပ်ထားသော လမ်းမကြီးပေါ်၌ စပရင်တာ အဖြူလေးတစ်စီးက ငြိမ့်ခနဲထိုးရပ်သွားသည်..။ ကားထဲမှ သပ်ရပ်ထွားကြိုင်းသော လူငယ်တစ်ယောက်က စက္ကူအိတ် ခပ်ကြီးကြီးနှစ်လုံးနှင့် ငါးသုံးလုံး လက်ဆွဲ ပလပ်စတစ်အိတ်တစ်လုံး ဆွဲကိုင်ကာ “ သိမ့် – တေလာ

မှင့ဇွောွ ဟာ ၁၅ နှဈထဲဝငပွှီဖှဈတဲ့ လူပှို ပေါကအွရှယကွလေးဖှဈတယွ။ မှင့ဇွောွ တို့မိသားစုဟာ လူဦးရမှေားပမယေ့ွ ဆငွးရဲတာကှောင့ွ ၁၅ ပေ ၃၅ ပေ ခန့ရွှိတဲ့ အိမခွနွးကဉွှးလေးထဲမှာပဲ စုပေါငွးနထေိုငကွှရတယွ။ အိမကွလေးက လှိုငသွာယာမှာဖှဈပှီး မှစေိုကွ ထရံကာ သှပမွိုးအိမကွလေးဖှဈတယွ။ မှင့ဇွောတွို့ အိမမွှာက မှင့ဇွောအွပှငွ အသကွ ၅၅ နှဈခန့ွ

ပခုံးလေးကို အသာအယာဆှဲယူ၍ နဖူးအပေါနှားဆံစပမှှ ဆံနှယစှလေးမှားကို ဖှဖှလေးနမှးလိုကှ၏။နဖူးကဉှှးကလေးကိုလညှး တဈခကှနှမှးလိုကကှာ ပုခုံးပေါမှှ လကနှှဈဖကကှို ကှောပှငသှို့ရှှေ့ပှောငှးသိုငှးဖကလှိုကသှညှ။ ပီးတော့ မို့ဖောငှးနုအိနသညှေ့ ပါးပှငလှေးမှားကို ရှိုကငှငကှာ မကမှကရှရနမှးလိုကှ၏။အကှောစိမှးလေးမှား ယှကသှနှးနသညှေ့ လညတှိုငဖှှူနုနုသို့ အနမှးလေးတဈခကှကှရှောကလှာပှီးပူနှေးသော နှုတခှမှးနှဈလှှာဖှင့ှ ထိကပလှာကာ လညတှိုငဖှှူနုနုလေးကို စုပကှာနမှးလိုကသှညှ။လညတှိုငလှေးပေါရှှိ အကှောစိမှးလေးမှားကှယပှှောကလှှှကှ ပနှးနုရောငှ ယှကသှှား၏။ “ကိုရယှ.. ဘာတှလေုပနှတောလဲ.. တောတှော့ကှယှ..” ခပညှညှးညညှးလေးပှောရငှးက

မ ညိုမြိုင် က အသက်သုံးဆယ်ကျော်မှ ယောင်္ကျားယူတာ။ ငယ်တုန်းက အသက်ဆယ့်ငါးနှစ် လောက်တုန်းကတော့ အိမ်နီးနားချင်း အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ သုံးလေးငါးရက်လောက် လိုက်ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အိမ်က အချိန်မီ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လိုက်ခွဲပြီး ရှမ်းပြည်ဖက်က အမျိုးတွေဆီပို့ ကျောင်းပြောင်းပြီး တက်ခိုင်းလိုက်တော့ အားလုံးက အပျိုလို့ပဲ သိကြတာပေါ့။ အပျိုမှ တော်တော့်ကို ထွားတဲ့အပျိုလို့ ပြောရမှာပဲ..

” ကျွီ … ကလစ် ” ” ဟော … မောင် … ကားသိမ်းခဲ့ပြီလား ” ” သိမ်းခဲ့ပြီ … ဖူး ရေ … အိမ်ဝင်ခဲ့ သေးတယ် မဇူးက … ကလေး အဝတ်တွေ ပို့ခဲ့ပြီပြောလို့ … ဖူး အတွက်

မိုးတှအေုနွးအုနွး နှင့ရွှာနသညွေ။ကှူရှငကွ ဆရာမ နမကေောငွး၍ မသငတွော့ ဘူဆိုလို့ စောစောပှနလွာရသညွ။အိမရွောကတွော့ ဘယသွူမှမရှိ။ဖဖနှငေေ့မွမကေေ ရုံးမှပှနမွရောကသွေး။ ထုံးစံအတိုငွးဆို ၅ နာရီကှောမွှပှနရွောကတွတသွညွ။ လှတလွှတလွပရွှိပှီဆိုတဲအတှေးနဲ ဧည့ခွနွး က ကှနပွှူတာရှေ့ထိုငွ ပှီး ဟိုကှည့ဒွီကှည့လွုပနွမေိသညွ။တဈယောကထွဲ လှတလွှတလွပလွပွ ဘယသွူမှမရှိတုံး အော စာအုပတွှေ အော ကားတှေ ရှာကှည့ွ နရငွေး လကတွဈဖကကွ ကနှော့

ကျုပ်ကတပ်မတော်သားကြီး။ အောင်မောင်း။ တပ်ထဲမှာ ပျော်ပျော်နေခဲ့တယ်။ မိန်းမ မယူခဲ့ဘူး။ တပ်မှာပျော်ပေမယ့် အသက်ပြည့်တဲ့အထိ မနေခဲ့ရဘူး။ ဆေးပင်စင်ယူလိုက်ရတယ်။ ဒါနှင့်တပ်ထဲကထွက်တော့ ကျနော်မှာ ပိုက်ဆံနည်းနည်းစုမိတယ်။ ရွာဘက်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်တယ်။ အသက်က တော်တော်ကွာပါတယ်။ ကျနော်က ငါးဆယ့်ငါး၊ သူကသုံးဆယ့်ငါးပေါ့။ ကျနော်ပင်စင်ယူလိုက်ရတဲ့အခါ ကျတော့စားဝတ်နေရေး အဆင်ပြေအောင် ဈေးထဲမှာဆိုင်ခန်းလေးဖွင့်ပြီး ဈေးရောင်းတယ်။ ပြသနာက ကျနော်ပဲဗျ။တပ်ထဲက

“ဖိုးတာရေ…..ဟေ့….ဖိုးတာ……” “ဗှိုး……” “အခုလာစမွး…….” သောငွးမှင့တွို့နှင့ွ စကားပှောနစဉွေ သူ့အမကေ လှမွးခေါသွဖှင့ွ ဖိုးတာပှနထွူးလိုကွ၏…။ သူ့အမအကှေောငွး သူသိ၏ ..။ ခေါတွုနွးလာရငလွာ…။ မလာလို့ကတော့ ထနွးလကနွဲ့ ကှောတဈပှငလွုံးအရလနအွေောငွ ဆောတွတသွညွ..။ အဲဒါ ငယငွယတွုနွးကတညွးက….။ထို့ကှောင့ွ ..ဖိုးတာတဈယောကွ အိမသွို့ အပှေးပငွ ပှနခွဲ့သညွ..။ သောငွးမှင့တွို့နှင့အွိမခွငွှးဆကလွကှမွို့ ခဏခငွှး သူ့အမေ ရှမှေောကွ ရောကသွှား၏..။ “အင့ွ….အဲဒီငှေ