Category: Knowladge

မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အနားမွာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္မရွိရင္ မတင့္တယ္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးေတြက “ အလံ မရွိတဲ့ရထား ” ဟာ မသင့္ေတာ္ဘူးရယ္လို႔ အဆိုရွိခဲ့ၾကတာကိုး။ မိန္းမေတြထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မဟာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို အပ်ဳိျဖစ္ခါစကတည္းက ေပါင္း သင္းလက္ထပ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္…က်မတုိ႔ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္မွာပဲ က်မရဲ႕အမ်ဳိးသားဟာ အက္

ဒါ အက္ဆီးဒင္႕ ၿဖစ္သြားတာဘဲ….ေအာင္ ..မင္းနဲ႕ငါ ထပ္ေတြ႕စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ႕ဘူး….” မမရိန္ရဲ႕စကားလံုးေတြက က်ေနာ္႕ရင္ဘတ္ကို ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ နာက်င္သြားေစပါတယ္ ။ “ မမ…က်ေနာ္႕ကို  ဒင္နာစားဖို႕ ေခၚတာကေကာ အက္ဆီးဒင္႕ဘဲလားဟင္……” “ အိိုကြယ္…မင္း ထင္ခ်င္ရာထင္….မေတာ္တဆၿဖစ္သြားတာ..အက္ဆီးဒင္႕.ၿဖစ္သြားတာ…..လူဆိုတာ အမွားမကင္းဘူး… တသက္တခါ မွားသြားတာေလးေတြ ရွိၾကတာေပါ႕…ကဲ…မင္း…မမ ကို ေမ႕လိုက္ေတာ႕….” မမရိန္ သည္

ေနမ်ိဳးတို႕အိမ္သြားေတာ့ တီေဌးက ေရွာင္ေနတုန္းပါပဲ။ ၃၄ ႏွစ္ထိ ေစာင့္စည္းလာတဲ႔ အပ်ိဳႀကီး ခုေတာ့ ရွက္ေနရွာမွာ။ ေနမ်ိဳးက တီေဌးကို ၾကည္႕ျပီး မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေစ်းဝယ္ထြက္သြားတယ္။ တီေဌးကို ဖန္လို႔ရေအာင္ ေနမ်ိဳးက ေရွာင္ေပးတာပဲ။ တီေဌးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ႔တယ္။“တီေဌး ဟိုညက ေပ်ာ္ရဲ႕လား” မေျဖပါဘူး။ မ်က္ႏွာႀကီးနီျပီး

ေက်ာ္ေဌးႏွင့္ သီတာတို႔ လင္မယားမွာ အရင္ကလို တက်က္က်က္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရံုပင္မကေတာ့။ သတ္ပုတ္ရိုက္ႏွက္သည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ သားသမီးမရွိေတာ့ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ သိပ္ၿပီး သံေယာဇဥ္ထားၾကပံုမရေပ။ သူတို႔လင္မယား အိမ္ေထာင္က်တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ တႏွစ္ေလာက္ပဲ ေသာကကင္းကင္းျဖင့္ ေနခဲ့ရသည္။ တႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ေက်ာ္ေဌးက ေဗြေဖာက္လာသည္။ ေက်ာ္ေဌးအေၾကာင္းေတြကို သီတာ မၾကားခ်င္လဲ ၾကားရသည္။ မသိခ်င္ပဲ သိရသည္။

မိုးကေလးက တစိမ့္စိမ့္ ေအးေနသည္။ ထိုတစိမ့္စိမ့္ရြာေနေသာ မိုးေရထဲတြင္ အိုးျကိုက္ေမာင္တစ္ေယာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ရင္း ဇိမ္ယူေနသည္။ လူကသာ စာအုပ္ဖတ္ေနေသာ္လည္း ညီေတာ္ေမာင္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေန။ အစာေတာင္းေနသည္။ အိုးျကိုက္ေမာင္လည္း မိုးကရြာေနသျဖင့္ စိတ္ကညစ္ေနရသည့္အထဲ ညီေတာ္ေမာင္က အစာေတာင္းသလို ေထာင္ေနေတာ့ စိတ္က မရွည္ခ်င္။ လူကိုယ္တိုင္ကလည္း လက္ေတြ႔ အေတြ႔အႀကံဳက မရွိေသး ကဲ ဒီေတာ့

အသက္ ၅၀ မုဆိုးဖို ဦးခင္ေမာင္။မႏၲေလး-ရန္ကုန္ ဟိုက္ေဝးကားစီးျပီး ရန္ကုန္သြားေနပါသည္။ အသက္ေလးရ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေတြနဲ႔ ခြဲကုန္ၾကျပီ။တကိုယ္တည္း ျငီးေငြ႕လွ၍ရန္ကုန္ကညီေက်ာင္းမွာဘုန္းျကီးဝတ္ဘို ့ျဖစ္သည္။ တ ရိပ္ ရိပ္ ေျပးေန ေသာကား က တ ေနရာရပ္သည္။ အသက္၂၅ ခန္ ့ေကာင္ မ ေလးတေယာက္တက္လာကာ သူ ့ေဘးက ခံုမွာဝင္ထိုင္၏။

လက်ထဲမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ဝေလင်း တစ်ယောက် ငေးမောပြီး အတွေးနွံထဲနစ်နေရာမှ သတိဝင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်မီးက အစီခံကို ထိလာပြီးသူ့လက်ကို အပူဟပ် သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့အသိစိတ်တွေက ဆုံးစမဲ့လွင့်မျှောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေကြောင့် သူ့ရင်ထဲမှာပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဖေဖေ၊မေမေရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဖူးဆိုသော အသိကသူ့ရင်ထဲမှာ လွမ်းမိုးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုမချစ်လို့လားချစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ကိုသားအရင်းလိုပင် သဘောထားပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။ သူ့ကလည်း ဖေဖေ ဦးဝေမင်းနှင့်

“အော်………သူ့အကောင့်လေးမီးစိမ်းနေပါလား” ဖုန်းလေးကိုကိုင်ပြီးfbလေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ သီရီအကောင့်လေး မီးလေးစိမ်းနေတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှလည်း နှုတ်မဆက်ရဲတဲ့ဘဝ။ သီရိရေ ကိုယ့်မှာသာ ကိုယ့်အပြစ်နှင့် ကိုယ်ဖြစ်ခဲ့ရပြီ။ တို့နှစ်ယောက်ချစ်ခြင်းကို ကိုယ့်ရဲ့ဇီဇာကြောင်မှုကြောင့် တို့တွေဝေးခဲ့ကြရတာ မဟုတ်လားလေ။ အားလုံးကိုယ့်အပြစ်တွေပါကွာ” လို့ ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေးတွေးရင်း အတိတ်ကို ဇော်မိုးတစ်ယောက် တမ်းတပြီးမဆုံနိုင်တဲ့ဘဝမို့ ဆွေးနေရတယ်လေ။ ‘”အော်သီရိရယ်” ကျနော်..ရန်ကုန်အရှေ့ပိုင်းတက္ကလိုလ် lecture therater တည်ဆောက်ရေးမှာ

ေက်ာင္းမွျပန္လာေသာပိုးအိလြင္တေယာက္အိပ္ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကိုအသာခ်ကာ ေရခ်ိဳးဖို့ျပင္သည္။တံခါးလည္းေလာ့ခ်ၿပီးသား ျပဴတင္းေပါက္ခန္းစီးေတြလည္းပိတ္ၿပီးသားမို့ လြတ္ဘြတ္လပ္လပ္ပင္အဝတ္ေတြတခုၿပီးတခုခၽြတ္ကာ အိပ္ခန္းႏွင့္တြဲလ်က္ရွိေသာေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။အိမ္မွာက အိမ္ေဖာ္မ်ားအတြက္မွလြဲလ်င္ေရခ်ူိးခန္း ေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ေဖေဖႏွင့္ေမေမကတစ္ခန္းlသူမကတစ္ခန္းlမမ ႏွင္းအိလြင္ကတစ္ခန္းlဧည့္သည္မ်ားအတြက္ထားေသာအိပ္ခန္းသုံးခန္းလည္းရွိေသးသည္။ဖိုးဖိုးရွိစဥ္က အိပ္ခန္းလည္းအခုေတာ့ ဧည့္သည္ခန္းထဲပါသြားၿပီ။ မႏွစ္က သူမစာေမးပြဲရက္မွာ ဖိုးဖိုးကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ေဖေဖနဲ႔ေမေမမွာ ပထမေတာ့ သမီးႏွင္းအိလြင္တေယာက္သာရွိသည္။ႏွင္းအိလြင္ဆယ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ခန္႔မွာ ဖိုးဖိုးငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့တဦးတည္းေသာသားျဖစ္သူ အသက္သုံးဆယ္အရြယ္မွာကြယ္လြန္သြားတာကိုျမင္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဖိုးဖိုးကနားခ်သည္။သားသမီးတေယာက္တည္းေမြးထားျခင္းျဖင့္ မိဘမ်ားအရြယ္လြန္ခ်ိန္က်မွ သားသမီးဆုံးပါးသြားခဲ့လ်င္ မိမိမ်ိဳးဆက္မက်န္နိုင္ေၾကာင္း မိဘမ်ားကအရင္ကြယ္လြန္ခဲ့လ်င္လည္း ေလာကအလယ္တြင္ က်န္ခဲ့မည့္သားသမီးအေနျဖင့္ အရင္းဆုံးေဆြမ်ိဳးဟူသည္မွာ တဝမ္းကြဲသာျဖစ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း

သာယာၾကည္လင္တဲ့ မနက္ခင္း ေလးရဲ့ေအးျမတဲ့ေလညင္းေလးေတြနဲ႔့အတူသားသားတစ္ေယာက္ နိုးထလာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာတာတစ္ပတ္တိတိရွိၿပီေလ။ ေဖေဖရယ္ေမေမရယ္တစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ခန္း ၊ မမနဲ႔ညီမေလးကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကအခန္းမွာေပါ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ့အထင္ကရေနရာတစ္ခုျဖစ္တာနဲ႔အညီ လူေတြလဲသြားလာလို႔ မနက္ခင္းေလးကသက္ဝင္လႈပ္ရွားေနၿပီ။ အိပ္ရာထဲမွာဟိုဒီေတြေနရင္းနဲ႔ အခန္းအျပင္ကေမေမအသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ခဏဆိုမနက္စာစားၿပီးေဖေဖ စက္႐ုံသြားေတာ့မယ္ေလ။ ေမေမလဲဆိုင္သြားေတာ့မွာဆ္ိုေတာ့အိမ္မွာမမရယ္ကၽြန္ေတာ္ရယ္ညီမေလးရယ္သုံးေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြကမ်ားတယ္။ မမက ေမေမ အမရဲ့သမီးေပါ့ ငယ္ငယ္ထဲကမိဘေတြမရွိေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမပဲသမီးေလးလိုေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တာေလ။ အခုဆို မမက ၂၈ ကၽြန္ေတာ္က ၂၃ ၊ညီမေလးက