လေသံတိုးတိုးဖြင့် ကောင်းလွန်းလို့ ခက်နေပြီ ခဲအိုရာ လုပ်ပါဟာ နင်ကလဲ ငါကောင်းနေပြီဆို ဒီလိုဘဲ အပြောက ထန်စရာမို့ မထိမ်းနိုင်တော့

“နင်ကလဲ မောနေပြီလား၊ လုပ်ပါအုံးဟ၊ ငါဒီမှာကောင်းတုန်း” လုပ်နေရင်း တန်းလမ်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိကျလာသော ကိုရဲသူကို လှမ်းဖက်ရင်း နှင်းပွင့်ကပြောလိုက်သည်။ ခု နောက်ပိုင်း နှင်းပွင့် နှင့် သူ ဒီကိစ္စ အပေးအယူ တည့်နေသည်။ သူ့ မိန်းမနှင့် လားလားမှ မတူ။ နှင်းပွင့်က ဒီကိစ္စ စိတ်ပါသည်။ သူနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိသည်။ ဒါကို ကိုရဲသူကလဲ ကြိုက်သည်။ သူ့ မိန်းမဆီက မရသည့် အရာကို နှင်းပွင့်ဆီမှ အပြည့်အဝ ရနေသည်။ “မောတယ်ဟ၊ ငါဒီမှာ မနားတမ်းလုပ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ၊ သေရောပေါ့၊ ခန နားအုံးမယ်ဟာ၊ နင်မစောင့်နိုင်ရင် ငါ့ အပေါ်က တက်လုပ်”။

ကိုရဲသူက ပြန်ပြောသည့် လေသံကိုက မောသံပေါက်နေသည်။ မမောခံနိုင်ရိုးလား၊ အောက်က ဇိမ်ယူနေသည့် နှင်းပွင့်က တအအ နဲ့ ကောင်းလိုက်တာ လုပ်လုပ် ဆိုပြီး သူကောင်းနေတိုင်း အားမနာတမ်း လုပ်ခိုင်းနေတာမို့ ကိုရဲသူက မနားတမ်းဆက်တိုက်ဆော်နေရာမှ မတတ်နိုင်တော့။ ကိုရဲသူက သူ ချက်ခြင်း မပြီးနိုင်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိသည်။ စောစောက နှင်းပွင့် အစုတ်ကောင်းသဖြင့် သူ့ ပါးစပ်အောက်မှာ တချီ ပြီးထားပြီးပြီမို့ ခု တချီ အချိန်ကြာမယ်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိနေသည်။ “ဟာ နင့်အပေါ်က မလုပ်ချင်ပါဘူး၊ ငါက အောက်က ခံရတာ ပိုကြိုက်တယ်၊ နင့်အပေါ်တက်လုပ်တာ ငါ့ခြေထောက်ညောင်းတယ်” ။

“ကဲ အပေါ်က မလုပ်ချင်ရင် ကုန်းပေး၊ ငါနောက်ကနေ လုပ်ပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါ သိပ်မမောဘူး” “အာ ခဲအိုကလဲ ငါက အောက်က ဇိမ်နဲ့ ခံချင်နေပါတယ်ဆိုမှ လာပြောနေတယ်။ မနေ့က နင့် အကြိုက် အကုန် ငါလုပ်ပေး ပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ နင့် အလှည့်” “အေး ဒါဆို ငါ ခန နားအုံးမယ်။ ငါလဲ မောတာပေါ့ဟ၊ ငါသိတယ် နင်စောစောက ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်နဲ့ တခါပြီးသွားသေးတယ်မို့လား” “အင်း၊ ပြီးပေမဲ့ ခံလို့ မဝသေးဘူးဟာ၊ ပြီးတော့ နင်က ဆက်လုပ်နေတာနဲ့ ပြန်တက်လာတာ ခုကောင်းနေတုန်း ရှိသေးတယ် နင်က ရပ်လိုက်တာ၊ ဖီးတောင်အောင့်သွားတယ်” ။

“ဖီးလ် မအောင့်အောင် ငါ့ ဟာ သွင်းထားတာဘဲ၊ နင်ငါ့ကို သေချာ ခွထားလေ” “ခွထားတာဘဲ” “ကော့ပြီး နင့်ခြေထောက်နဲ့ ငါ့ကို သေချာညှပ်ထားလေ နင့်ဟာနဲ့ ငါ့ဟာ ကပ်နေအောင်ညှပ်” ကိုရဲသူအပြောကြောင့် နှင်းပွင့်က ကော့ရင်း သူ့ ခြေနှစ်ချောင်းကို သေချာတင်းနေအောင် ကိုရဲသူ ခါးကို ညှပ်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သိသိသာသာ ကိုရဲသူပစ္စည်းက နှင်းပွင့် ကိုယ်ထဲ တိုးဝင်သွားသလို ဖြစ်သွားသည်မို့ “ဟား . . . ကောင်းလိုက်တာ ခဲအိုရာ၊ ခုမှ အတွင်းကို သေချာထိတယ်၊ အဲလို အစကပြောပါလား၊ နင်လဲ နဲနဲဖိချပေး” “ပြောစရာလိုလားဟ၊ နင်သိရမှာပေါ့။ ကဲ ကဲ ဒီလောက်ဘဲ ဖိလို့ရမယ်၊ နင်လဲအတင်းကော့လေ” ။

အပေးအယူမျှမျှနှင့် ကိုရဲသူက ဖိ၊ နှင်းပွင့်ကကော့ခံကာ အားကုန်ဖက်ရင်း နှစ်ယောက်သား ခနမျှ တိတ်သွားသည်။ ခနကြာတော့မှ နှင်းပွင့်က တအားကုန်ဖက်ထားသည်ကို လျှော့ချရင်း သက်မချကာ “ဟူး . . ငါတော့ ဒုက္ခပါဘဲ ခဲအိုရာ၊ နင်မကောင်းဘူး” “ဟ ငါက ဘာမကောင်းတာလဲ” “နင်လဲမကောင်းဘူး၊ ငါလဲ မကောင်းဘူး။ စားကောင်းတိုင်း စားနေကြတာ” “စားကောင်းလို့ စားတာ မကောင်းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အမောပြေပြီ၊ အလုပ်ပြန်စမယ်” “ငါ ကြေနပ်နေပြီဟ၊ နင် နားချင် ခန ထပ်နားအုံးလေ” “မနားတော့ဘူး၊ ဒီထက်ပိုနားရင် ငါ့ဟာပျော့သွားတော့မယ်”။

ကိုရဲသူက ပြန်ပြောရင်း နှင်းပွင့် ကိုယ်ပေါ်မှ ထကာ ပေါင်ကြားထဲ ကျကျနန ဝင်ထိုင်လိုက်သည်၊ နှင်းပွင့်က ပေါင်ကို ကားပေးရင်း ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ သူ့ခြေထောက်ကို ကိုရဲသူ ပခုံးပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ကိုရဲသူကလဲ အလိုက်သင့် နှင်းပွင့် ပေါင်ကို လှမ်းဆွဲကာ စောစောက အထမှာ ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားသော သူ့ ပစ္စည်းကို လက်ဖြင့်ထိမ်းကာ စိုရွဲနေသော နှင်းပွင့် ကိုယ်ထဲ ရှလွတ်ကနဲ ပြန်ထိုးထည့်ရင်း အစမ်း တချက်ခပ်ပြင်းပြင်းလေးစမ်းဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “အ” နှင်းပွင့်ထံမှ အ ကနဲ အသံတချက်ထွက်လာသည်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း “ကောင်းလား” နှင်းပွင့်က ပြန်မဖြေဘဲ သူ့ပေါင်ကို ဆွဲထားသော ကိုရဲသူ လက်ကို လှမ်းရိုက်သည်။

ကိုရဲသူက ပြုံးရင်း ကျွတ်သွားအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ဇွပ်ကနဲ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်ကစားနေသည်။ ဆောင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း နှင်းပွင့် က တအအ ဖြင့် ဖြစ်နေသဖြင့် “ကောင်းလားဆို” ကိုရဲသူက ထပ်မေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ နှင်းပွင့်က လေသံတိုးတိုးဖြင့် “ကောင်းလွန်းလို့ ခက်နေပြီ ခဲအိုရာ၊ လုပ်ပါဟာ၊ နင်ကလဲ ငါကောင်းနေပြီဆို ဒီလိုဘဲ” နှင်းပွင့် အပြောက ထန်စရာမို့ ကိုရဲသူ မထိမ်းနိုင်တော့၊ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဂွေးရိုက်သံ ဆက်တိုက်ပေါ်လာသလို နှင်းပွင့်ဆီမှလည်း တအအ နှင့် အ သံဆက်တိုက်ထွက်လာလေတော့သည်။

ကိုရဲသူ အိမ်ထောင်သက်တမ်းက ၂ နှစ်နီးပါးရှိပြီဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျစကတည်းက သူ့ မိန်းမ မေမြတ်မွန်က ဒီကိစ္စကို စိတ်မပါသလို တက်တက်ကြွကြွလည်း မရှိ။ ချစ်သူရီးစားဖြစ်ကာ ယူထားသည် မဟုတ်ဘဲ၊ လူကြီးချင်း သဘောတူကာ ပေးစားထားသဖြင့် သူ့မိန်းမ ရှက်နေသည်ဟုသာ အစက အောက်မေ့မိသည်။ တစတစ နှင့် ကြာလာသော်လည်း မေမြတ်မွန်က က ထူးမလာချေ။ ကိုရဲသူက သူ့မိန်းမလည်း သူ့လို ဒီကိစ္စတွင် တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်စေချင်သည်။ ကိုရဲသူက မိန်းမပွေသူ မဟုတ်သော်လည်း ထိုကိစ္စတွင် ယူထားသည့် မိန်းမ နှင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်စေချင်သည်။

ယခု မေမြတ်မွန်က ထိုသို့ မဟုတ်၊ ထိုကိစ္စကလွဲပြီး ကျန် အိမ်မွု့ကိစ္စ အားလုံး နိုင်နင်းသည်။ သူ့ ဝေယျာဝစ္စ မှန်သမျှ လိုလေသေးမရှိ။ ကိုရဲသူကလဲ ထိုကိစ္စ သူ့မိန်းမ စိတ်ပါလာအောင် အမျိုးမျိုး ဆွဲဆောင်သည်။ သို့သော် ညဘက် သူအနားကပ်ကာ သူ့မိန်းမ ကို ဖက်လိုက်သည်နှင့် မေမြတ်မွန် ခန္တာကိုယ်က တောင့်တင်းနေလေပြီ။ ကိုရဲသူ အနမ်းကို မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ခံသည်။ ကိုရဲသူ ပြုသမျှ အံကျိတ်ကာ ခံသည်။ တုန့်ပြန်မွု့ဆိုသည်မှာ ဝေလာဝေး။ ကိုရဲသူက အတတ်နိုင်ဆုံး သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ နည်းလမ်းပေါင်းစုံကို သုံးကာ မေမြတ်မွန်ကို စည်းလုံးသည် မရ။

လက်မထပ်ခင်က မေမြတ်မွန်တွင် ချစ်သူရီးစား ရှိခဲ့ကာ သူ့ကို လက်မခံချင်ဟု ထင်မိကာ နောက်ကြောင်းကို စုံစမ်းသည်။ မေမြတ်မွန်တွင် မည်သည့် ယောက်ကျား အတွေ့အကြုံမျှ မရှိ။ မည်သည့် အတွက်ကြောင့် မေမြတ်မွန် ဒီကိစ္စကို စိတ်မဝင်စားသည်ကို ကိုရဲသူ နားမလည်သလို ဖြစ်နေသည်။ မေမြတ်မွန် ပုံစံကား ခု ကိုယ်ဝန်ရှိတာကိုပင် ထွက်ပေါက် ရသွားသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ညီမ နှင်းပွင့်ကား မေမြတ်မွန်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လို ဖြစ်နေသည်။ သူလိုအပ်နေသည့် အရာအားလုံး နှင်းပွင့်ဆီက ရနေသည်။ နှင်းပွင့်က သူ့နှင့် ဒီကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။

ဒီကိစ္စ ဒီလောက်ကောင်းမှန်း သူ အခုမှ သိသည်ဟု သူ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောသလို၊ သူလိုချင်သည်ကိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတောင်းတတ်သည်၊ ကိုရဲသူကိုလဲ လိုချင်သည်ကိုလည်း လိုလိုလားလားဖြည့်ပေးသည်။ တခြားအိမ်မွု့ကိစ္စကတော့ ရှပ်ပြာပြာ ဖြင့် အချိုးမကျ။ မီးပူတောင် ဖြောင့်တန်းအောင် တိုက်တတ်သူ မဟုတ်၊ ကိုရဲသူကား သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ပေါင်းမှ ပြည့်စုံသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုရဲသူ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့။ နှင်းပွင့်ကို မခွဲနိုင်သလို မေမြတ်မွန်ကိုလည်း မပြစ်နိုင်။ ဒီပုံနှင့် သူနှင့် နှင်းပွင့် ကိစ္စ သိပ်မကြာခင် မေမြတ်မွန် သိမှာ သူသိနေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း လွန်ကိုလွန်သည်။ စားကောင်းတိုင်း စားနေကြည်မှာ နေ့စဉ် ရက်ဆက် ဖြစ်နေသည်။ မေမြတ်မွန် သိလျှင် ကိုရဲသူ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည်ကို မသိတော့။ ဒီကိစ္စ နှင်းပွင့် နှင့် စကားစမိတိုင်း ခဲအိုနော် နင်ရှင်း။ ငါ နင့်ကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး ဟု ငိုသံကြီးနှင့် အမြဲပြောသည်။ သူ နှင်းပွင့်ကိုလည်း သနားသည်။ ဘာမှ မသိသည့် နှင်းပွင့်ကို သူက စထားသည်မို့ သစ်စိမ်းချိုး မချိုးချင်။

ကိုရဲသူ ဘာလုပ်မှန်း မသိတော့။ ထိုကိစ္စ ခေါင်းထဲရောက်လာသည်နှင့် ကိုရဲသူ အိပ်မပျော်တော့၊ အိပ်မပျော်တော့ အနားတွင် အိပ်ပျော်နေသည့် နှင်းပွင့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ နှင်းပွင့်က အင်း ကနဲ့ အသံပြုကာ သူ့ကို ပြန်ဖက်ရင်း ခြေထောက်ကပါ သူ့ကို ခွလိုက်သည်။ ထိုကဲ့သို့ အပြုအမူမျိုး မေမြတ်မွန်ထံမှ သူတခါမှ မရဘူးချေ။ မေနှင်းပွင့်ကား သူ့အတွက် မရှိလျှင် မဖြစ်သလို မေမြတ်မွန်ကလည်း သူ့အတွက် မရှိလျှင် မဖြစ်…………ပြီး။

Related Articles

တီလေးနဲ့သူမအပြိုင်ကြဲ

ထိန္းမရေသာအျဖစ္

မင္းႀကိဳက္စိုးႀကိဳက္