`ေခြးေတြ.. ရွင္တို့ … ေခြးေတြသိလား´ `အငုံ´ ငယ္သံပါေအာင္ၾကဳံးေအာ္ျပစ္လိုက္ေသာ အသံေလးက တိုက္ႀကီးအတြင္း ဗုံးေပါက္ကြဲသလို ျမည္ဟီးသြားေလသည္။ အငုံေမေမ၊ ပြင့္က ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေနေသာ ထမီကို ကေယာင္ကတမ္းဆြဲယူၿပီး ေျခမွစြပ္၀တ္ခါ၊ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ကပိုကရို ထုံးဖြဲ႕သည္။ နို့ႏွစ္လုံးအေပၚသို့ အလိပ္လိုက္ေလးတက္ေနေသာ ဘရာစီယာကို အတင္းဆြဲခ်ၿပီး အုံႀကီးထြားႀကိဳင္းေသာ နို့ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဖုံးဖီကာကြယ္သည္။ ဦးဦးသံဒိုင္က ပုဆိုးကို ေကာက္၀တ္ၿပီး တံခါး၀သို့ သုတ္ေျခတင္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ `လူယုတ္မာႀကီး.. ရွင္ျပသနာတတ္သြားခ်င္လား. ထိုင္စမ္း.. ဘယ္မွမသြားနဲ႔´ ေျခာက္ေပးနီးပါးထြားႀကိဳင္းေသာ ကိုသံဒိုင္က (၁၆)ႏွစ္သမီးေလးအငုံ၏ အဆိုကို ေလးစာရိုက်ိဳးစြာ လိုကနာရွာသည္။ `အကုန္.. ေစာက္ရွက္ကြဲကုန္မယ္´ အငုံက နာဇီဟစ္တလာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္သည္။ ပြင့္က ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ခါ တရွုံရွုံငိုေနရွာသည္။ `ၾကည့္ပါအုံးရွင္.. ဒါ.. ဧည့္ခန္းရွင့္.. ဧည့္ခန္း.. က်မဒက္ဒီ.. ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႕ဆုံတဲ့.. မဂၤလာရွိတဲ့ ဧည့္ခန္း သိၾကရဲ့လား´ အငုံ႔စကားသံသာ ထြက္ေပၚေနၿပီး လူႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးထံမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ `က်မ အံ့ေအာတယ္.. ဦးဦးသံဒိုင္၊ ဒက္ဒီဆုံးတာ ႏွစ္လပဲရွိေသာတာပါ၊ ရွင္တို့ဒီေလာက္ ေသာင္းက်န္းၾကဘို့ မေကာင္းဘူး´ ပြင့္ေရာ ကိုသံဒိုင္ပါ ေခါင္းငုံ႔ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။
`ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီး သေဒါင္းစားဘ၀နဲ႔ ႀကံေတာသခၤ်ိဳင္းမွာ ေနရတဲ့ဘ၀ကကယ္တင္လာတဲ့ ဒက္ဒီမွက္ႏွာကိုမွမေထာက္မထား ခင္ဗ်ားမို့ဗ်ာ´ `ဦးဦးအျပစ္ေတြခ်ည္းပါအငုံ´ `ဟုတ္တယ္၊ မာမီလဲပါတယ္.. မာမီဘာျဖစ္လို့ ရာဂျပင္းထန္းသြားရတာလဲဟင္´ `အငုံ..´ ပြင့္အသံက နီရဲေသာမ်က္လုံးေတြၾကားမွ ရွက္ေဒါသႏွင့္ ကန္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ `နားေထာင္ေနလို့ အေကာင္းအမွတ္နဲ႔အငုံ.. ဒါလူႀကီးေတြကိစၥ.. ဒို့ႏွစ္ေယာက္ယူၾကမွာဘဲ.. လင္မယားလိုေနတာဆန္းသလား´ `ရွင္.. ေမေမ.. အဲ.. အဲဒါ.. ေမေမပါးစပ္က ထြက္.. ထြက္လာတဲ့စကားေတြ.. ဟုတ္လား´ အငုံအံ့ေအာသလို ၀မ္းလည္းနည္း ရွက္ေဒါသလည္း ပိုမိုျပင္းထန္သြားသည္။`ဟုတ္တယ္.. င့ါပါးစပ္ကေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ´ မဟုတ္ပါ.. မျဖစ္နိုင္ပါ။ ေမေမသည္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အလႊာမွ ႏူးညံ့စြာ ေမြးဖြားသန္႔စင္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အငုံသိသည္။ ဒက္ဒီရွိစဥ္က ဒက္ဒီမွလြဲ၍ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ တစ္ဦးခ်င္း လက္ခံစကားေျပာခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာဆန္ဆန္၊ နန္းဟန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ေမေမ့ပါးစပ္မွ ေမာက္မာရိုင္းစိုင္းေသာ စကားလုံးေတြက ဘယ္အခ်င္းအရာကို အေျခခံေပါက္ဖြားခဲ့သည္ကို အငုံမေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္သြားပါသည္။ `လင္ေသလို့ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူတာ ဘာျဖစ္လဲ၊ နင္က လူတြင္က်ယ္၀င္လုပ္နဲ႔အငုံ၊ လာ.. ကိုသံဒိုင္ အေပၚထပ္သြားမယ္´ ပြင့္က ကိုသံဒိုင္လက္ကို ရဲတင္းစြားဆြဲၿပီး အေပၚထပ္ေလွခါးသို့တက္သြားသည္။
ကိုသံဒိုင္က အငုံကို တစ္စုံတစ္ရာေျပာလိုက္ရန္လွည့္ၾကည္၏။ `ေမေမ.. သမီးကို.. စစ္ေၾကျငာတယ္´ `ရပါတယ္.. ေမေမ.. အငုံကလဲ.. ဘာေကာင္မလဲဆိုတာ.. အေၾကာင္းျပရေသးတာေပ့ါ´ `အံမာ.. ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္..ဟင္း´ `ေလွခါးေအာင္သို့ျပန္ဆင္းလာဟန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ပြင့္လက္ေမာင္းေလးကို ကိုသံဒိုင္က ဖမ္းဆြဲၿပီး အေပၚထပ္သို့ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ `ထြီ.. ၾကက္သေရမဲ့လိုက္တာ´ ပြင့္ၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတာမို့ ပြင့္အရက္တန္ခိုးႏွင့္ ရာဂ ကာမ သတၱိတို့က သမီးေလးကို ရိုက္ပုတ္ရန္ ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းဟန္ျပဳျပန္ေလသည္။`ခေလးပဲ ပြင့္ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနားလည္လာမွာပါ.. ကိုယ္က လူႀကီးပဲ´ `သက္သက္လာျဖဲတာ.. ကိုသံဒိုင္ ဒါကိုလူႀကီးက ငုံ႔ခံေနရင္ ဒင္းပိုကဲလာမွာ´ `ေအးေအး ေဆးေဆး ေျဖရွင္စမ္းပါ ပြင့္ရယ္´ ပြင့္ကမူးေဝ၀ဦးေႏွာက္ျဖင့္ အတန္ငယ္ေတြေနၿပီး `အရက္ထပ္ေသာက္အုံးမယ္ ကိုသံဒိုင္´ `ေတာ္ပါေတာ့ ပြင့္ရယ္၊ အခုလဲ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို့ႏွစ္ေယာက္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြ ျဖစ္ကုန္တာပဲ မဟုတ္လား´ `အင္းေလ ထပ္ေသာက္မယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ခ်စ္ၾကမယ္ဟင္း.. မေကာင္းဘူးလား… အာမယ္.. မ်က္ႏွာႀကီးက ဘာလဲ တခ်ီထဲနဲ႔ အီသြားပလား ဆရာႀကီး ခစ္.. ခစ္.. ခစ္ အို ၾကည့္ပါအုံး.. ဟင္းး.. ဟင္း.. မာလိုက္တာမွ `ေတာင္´လို့´ ပြင့္က လက္ရဲ ဇက္ရဲေလး ကိုသံဒိုင္ေပါင္ၾကားသို့ လက္ထိုးႏွိုက္ခါ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေျပာ၏။ ပြင့္မူးေနျပန္ၿပီ။
ကိုသံဒိုင္ ဘာတစ္ခြန္းမွဆက္ေျပာေတာ့ဘဲ တကယ္ၾကင္နာသနားေသာစိတ္ျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲသို့ ဆြဲယူေပြ႕ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ေလးကို တယုတယ္ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။ `ခ်စ္ၾကအုံးစို့ ကိုယ္ရယ္ေနာ္ မဝေသးဘူး´ `ေအးပါ ပြင့္ရယ္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္အုံးေလ ေနာ္ ေနာ္လို့´ `ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. တစ္ခါ တစ္ခါ´ `ပြင့္ သိပ္ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို့ပါ´ `ကိုယ့္အတြက္ဆို ပြင့္ကအဲဗားပဲ.. သိလား´ `အင္း… အင္း.. ကဲ.. အိပ္အုံး ဟုတ္လား´ `ေဟ့ေအးကြာ.. တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၿပီးမွ ေမာေမာနဲ႔အိပ္ခ်င္တယ္.. ေနာ္.. ေနာ္လို့..ကို´ ပြင့္ကအရွိန္မေသေသးေသာ ကာမစိတ္ျဖင့္ ထမီေလးကိုခၽြတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ေလးဘက္ေလးေထာက္ခါ ဖင္ႀကီးကုန္းေပးလိုက္ျပန္သည္။ `လာကြယ္.. ဒီက.. ရွက္ေတာင္လာၿပီ´ ဟယ္ တတ္နိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ခါ ကိုသံဒိုင္လည္း ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္ၿပီး ပြင့္ကုန္းေပးထားေသာ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးၾကားမွ အစြမ္းကုန္ ျပဴးထြက္ေနေသာ ပြင့္ေယာနိအုံႀကီးၾကားသို့ မဲနက္ခ်ိပ္ေမွာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္းႀကီးကို ထပ္မွာေတ့ၿပီး ဇြတ္ ခနဲ႔ လိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့၏။ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ထာ၀စဥ္တင္းမားေနတတ္ေသာ အငုံမ်က္ႏွာကို ကိုသံဒိုင္ရင္မဆိုင္ရဲသလို ခံစားေနရသည္။ ေခးလဘက္မွအျပစ္မရွိဟု ကိုသံဒိုင္ထင္သည္။
ခေလးေျပာသလိုပင္ မိမိသေဒါင္းစားဘ၀က အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ရွိေနစဥ္ ေခၚယူေကၽြးေမြးထားခဲ့ေသာ ခေလးဒက္ဒီ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္သာ ေသသည့္ေနရာမွထလာလၽွင္ ကိုသံဒိုင္ကို ေျခာက္ေပးတြင္းထဲသို့ မလြဲမေသြထည့္လိုက္မည္မွာ ဧကန္။ `မင္းစားဘို့ ၀တ္ဘို့ ေနဖို့မပူရတာနဲ႔ပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဘို့ ျပည့္စုံၿပီယူဆထားသလား..သံဒိုင္ ဟင္း.. ဟင္း.. ဟင္း..´ `မင္း.. ေဆာ္မခ်ခ်င္ဘူးလား ကဲေရာ့.. မင္းခ်ခ်င္ရင္ ေခၚခ် ေငြယူထား´ ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပးခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္လြင့္ေက်းဇူးက မဟာပထဝီေျမႀကီးထက္ ထုထည္ပမာဏႀကီးမားလြန္းေသးသည္။ `ပြင့္´၏ ကာမကြန္ယက္အတြင္းမွ ႐ုန္းမရေအာင္ နစ္ကၽြံေနေသာ မိမိအျဖစ္ကိုလည္း စင္စစ္ ကိုသံဒိုင္ ကိုယ္တိုင္မေက်နပ္။ `ကို´ပြင့္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားဟင္´ `အင္း´ ေပ်ာ္ပါတယ္ပြင့္ရယ္. ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္မိရင္ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လြင့္ပ်ယ္ကိုန္တယ္ ကိုယ့္ဖာသာလဲ လိပ္ျပာမသန္႔သလိုပဲ ပြင့္´ `အို ကိုကလဲ ကိုပြင့္ကို အတင္းအဓမၼ မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေဟာဒီ ပြင့္ကိုယ္တိုင္က ကို့ကို တစ္ဖက္သတ္စြဲလန္းခဲ့ရတာ´ `ဘာရယ္.. ဘယ္လို ပြင့္´ `ဟင္း.. ဟင္း.. ကို ဘယ္သိမလဲ၊ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ရွိစဥ္က ကိုေလ မွတ္မိေသးလား ဟိုသစ္ခြ႐ုံ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဳတ္ေနတုန္း ပြင့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေကာင္မေလးခမ်ာ ေၾကးစားမေလးသာဆိုတယ္ ကို့ဟာႀကီးဒဏ္ကို မခံနိုင္လို့ ည၀က္နဲ႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့တယ္မို့လား´ `ဟင္.. ပြင့္ဒါေတြသိတယ္´ `သိ႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္လဲျမင္တယ္..သိလား အဲဒီအခါမွာ မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´ `ဟင့္အင္း´ `ဒါႀကီးေပ့ါ.. ေဟာဒါႀကီး´ ႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္တြဲအိပ္ေနသည္မို့ ပြင့္လက္ကေလးက ခပ္လုံးလုံး မေပ်ာ့မမာ ကိုသံဒိုင္ လိင္တန္ရွည္ႀကီးကို `ပိက်ိ. ပိက်ိ´ႏွင့္ ျမည္တတ္ေသာ ဗူေဖာင္းေလးႏွိပ္သလို ဆိုပ္ကိုင္ညစ္ရင္း ေျပာသည္။ `အဲဒီကတည္းက ကို့အလိုးကို ခံခ်င္ေနတာရွင့္ ကဲ သိပလား ကိုဒစ္ျပဳတ္ႀကီးရဲ့ ခစ္.. ခစ္´ တစ္ခါတေလ ပြင့္ထံမွၾကားေသာစကားမ်ားမွာ ပြင့္ဆိုေသာ သူေဌးကေတာ္ မုဆိုးမေလး ေျပာေနတာမွ ဟုတ္ရဲ့လားဟုပင္ သံသယ၀င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ တစ္တစ္ခြခြရွိ၏။ ပြင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ပါးခ်င္ကပ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ကာမစပ္ယွက္ျခင္း အေၾကာင္းေလးမ်ားေၾကာင့္လဲပဲ ကိုသံဒိုင္၏ `ဒုတ္´ႀကီးမွာ အျမဲ `တင္း´ေနတတ္၏ `စိတ္ညစ္တယ္.. ပြင့္ရယ္´ `ရွင္.. ဘာျဖစ္လို့လဲ ကိုရယ္´ `ကိုယ့္ဟာႀကီးက အျမဲေတာင္ေနတာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးကြယ္´ `ကို လုပ္ခ်င္ လုပ္ေလ´ `လုပ္ရလြန္းလို့လဲ အေခ်ာင္းႀကီးက ႂကြက္သားေတြလဲ နာေနၿပီပြင့္ရဲ့ ပြင့္ေရာ´ ပြင့္ ႐ုတ္တရက္ မေျဖဘဲ သက္ျပင္းရွိုက္၏။
`ပြင့္လဲေလ စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္ေနရလို့လားမသိဘူး ဖင္တစ္ခုလုံးလဲ က်ိန္းစပ္ေနတာ ကိုရဲ့´ `ဖင္ ဟုတ္လား ဖင္က ဘာျဖစ္လို့က်ိန္းတာလဲ´ `အာကြာ ကိုကလဲ နားေဝးလိုက္တာ ဖင္ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးေနတဲ့ ပြင့္ ေစာက္ပတ္ကိုေျပာတာ ေရွ႕ဖင္ ေရွ႕ဖင္ ကဲသိပလား´ `ေအာ္´ `အင္း.. အဲဒီလို အဆီတထပ္ အသားတထပ္ေျပာျပမွ သေဘာေပါက္တယ္မို့လား အဲဒီေတာ့လဲ ပြင့္ကေပၚတင္ခ်ည္းပဲေျပာ ေျပာေနေတာ့ ကိုယ့္ဟာႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပ်ာ့ေတာ့မွာလဲ လို့´ မည္သို့ဆိုေစ ပြင့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ႏွစ္လက္မေလာက္သာခြာၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္အေၾကာင္း ေျပာေနရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာလၽွင္ ကိုသံဒိုင္အတြက္ သုခခ်မ္းသာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာကို ရေပေတာ့မည္။ တစ္ခါကလည္း အငုံႏွင့္ သူ ပက္ပင္းတိုးဘူးသည္။ ထမင္းဝိုင္းမွ ပြင့္က ေစာစီးစြာ စားေသာက္ၿပီး ထသြားစဥ္ အငုံေလး ၀င္လာသည္။ စကဒ္တိုတိုႏွင့္ ခ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ေလးေအာက္မွ မစို့မပို့နို့ေလးႏွစ္လုံးက ၀င့္၀င့္ထည္ထည္ေခါင္းေလး ျပဴေနသည္။ ထမင္းခ်က္အိမ္ေဖာ္ကုလားမေလး ခရစၥတီးနားက ထမင္းဝိုင္းေဘးနားမွာရပ္လ်က္ လိုအပ္သည္ကို ျဖည့္ေပးေနသည္။ အငုံက ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ၀င္ထိုင္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အလွပင္မျပင္ထား။ ေရစိုပါးေလးႏွစ္ဖက္က မို့ေဖာင္းေန၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့္ကို အသာအကဲခပ္သည္။ ထို့ေနာက္စားပြဲအလယ္တြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ အခ်ိဳပြဲအတြင္းမွ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီးအလုံးထြားထြားႀကီး တစ္လုံးကို ေကာက္ယူၿပီး အခြံမႏႊာေသးဘဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ပုခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္သီထဟန္ တြန္႔ပစ္လိုက္ၿပီး ခစ္ကနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္။
`ဘာလဲဟင္ မမေလး´ `ေအာ္.. ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးျမင္ၿပီး သတိရသြားလို့ပါ ခရစၥတီးနားရဲ့ ခစ္ခစ္´ ေျပာေျပာဆိုဆို ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း ကိုသံဒိုင္ကို ခနဲ႔ေသာ သေရာ္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အငုံကပါးစပ္ထဲသို့ ငွက္ေပ်ာသီးႀကီး ထည့္သြင္းကာ အသံျမည္ေအာင္ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ျပရင္း ခရစၥတီးကို ေနာက္ေျပာင္သလိုႏွင့္ ကိုသံဒိုင္အား ေပၚတင္ႀကီး တိုက္ခိုက္ေနေလသည္။ ကိုသံဒိုင္ စိတ္ေတြကေသာင္းကနင္းျဖစ္လာကာ ထမင္းကို လက္စသပ္ၿပီး စားပြဲမွထခဲ့ရသည္။ သည္တုန္းက ေအာင္ပြဲရစစ္သူႀကီးပမာ အငုံေလးက လက္ခုပ္လက္ဝါးေလး တီးကာ အားရပါးရေအာ္ရယ္ခဲ့ေလသည္။ `ဦးဦးပေထြး´ `ဗ်ာ..´ `အငုံေခၚတာမွန္ပါတယ္ေနာ္´ သံဒိုင္ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။ `ေျပာေလ မွန္တယ္မို့လာ´ `ခေလးရယ္´ `ေယာက္်ားလိုပဲေျပာပါ မခၽြဲပါနဲ႔´ `မခၽြဲပါဘူး သမီးေလးရယ္ သမီးေလးက ဦးကိုသိပ္မုန္းေနတယ္ဆိုရင္လဲ ဒီအိမ္ႀကီးက ဦးထြက္သြားေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္´ `အိုး သိပ္ဂြတ္တာေပ့ါ´ ထြက္သြားေလအဟင္း ဘာလို့မထြက္သြားေသးတာလဲ ဘာလဲ မေအကိုအီလို့ ၀လို့ သမီးကိုပါကစ္ဖို့ႀကံေနတာလားဟင္´ `အငုံ´ သည္တစ္ခ်ီ သီးသီးထန္ထန္ေပါက္ကြဲရသူက ကိုသံဒိုင္ပဲျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔အသားေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၾကသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မွ အပူေငြ႕ေတြလၽွံထြက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝဲကုန္သည္။ `ဦးကိုမုန္းပါ ေမာင္းထုတ္ပါ သမီး´ `ဦး အခ်ိန္မေရြး ဒီအိမ္ကထြက္သြားမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္အထိ ယုတ္မာပက္စက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဘ၀မွာ အရိပ္မက်န္ခ်င္ဘူး အငုံ´ `အားပါးပါး ဒိုင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီပဲ´ အငုံက လွပေသာ ႏွုတ္ခမ္းေလးအစုံကို မဲ့မဲ့ေလးလုပ္ရင္ စက္ဆုပ္ရြံရွာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ကိုသံဒိုင္ကို ၾကည္၏။ `ကဲ ဒါျဖင့္သမီးေမးမယ္ ဦးမွန္မွန္ေျဖ´ သံဒိုင္က လွိုင္းထလွုပ္ရွားေနေသာ ရင္အစုံႏွင့္ ဟင္းလင္းျပင္နံရံကို ေဒါသတႀကီး ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့မည့္ဟန္ႏွင့္ စူးရွစြာၾကည့္ေနဆဲ။ `ဆိုပါေတာ့ ခုလို မာမီမရွိတုံး သမီးကဦးကို ဟိုဥစၥာ အဲအကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုပါေတာ့ ဦးကူညီနိုင္မွာပါ´ `ငါ တတ္နိုင္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳးဆို အငုံအတြက္ အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးဘို့ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပါ အငုံ´ `အိုေက တကယ္ေနာ္´ `ငါေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ´ `ကဲ ဒါျဖင့္ခဏ လိုက္ခဲ့´ `ဘယ္ကိုလဲ´ `လိုက္ခဲ့ေလ သိရမွာေပ့ါ´ အငုံက ေပၚထပ္ လက္ဝဲေဒါင့္ဆုံ၌ရွိေသာ သူမအခန္းထဲသို့ သံဒိုင္ကို ေခၚသြား၏။ အငုံအခန္းေလးထဲမွာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ကပၸလီႀကီးမ်ား ဗလာကိုယ္ထီးႏွင့္ ႂကြက္သားမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထုတ္ကာ ကာယအလွျပေနေသာပုံမ်ား အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အငုံက အခန္းတံခါးကို ကလစ္ကနဲ႔ ပိတ္လိုက္သည္။
`အငုံ နင္ ဘာ ဘာလုပ္မလို့လဲ ဟင္´ `ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ္ဆို´ `ငါ ငါ ဘာကူညီရမွာလဲ အငုံ´ `ဟင္း ဟင္း ေယာက္်ားစကားပါေနာ္´ အငုံက အိစက္တင္းေမာက္ေသာ တင္ပါးႀကီးအစုံ လွုပ္ရမ္းရင္း ကုတင္ဆီေလၽွာက္သြားကာ ေအးေဆးစြာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ထမီေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ပင့္လွန္လိုက္ေလသည္။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ ေပါင္တန္၀င္း၀င္းႀကီးမ်ားက သံဒိုင္ဆိုေသာ လူထြားႀကီးအား ဖေယာင္းတစ္ခုပမာ ေပ်ာ့တြဲလာေစသည္။ ထမီေအာက္စေလးက ေပါင္ရင္းဂြဆုံ ေမွာင္မိုက္ဆုံးေနရာေလးမွာ ေခတၱရပ္နားေနသည္။ သံဒိုင္ ရင္မ်ား တဒိုင္းဒိုင္းတုံခါေနသည္။ ေျခေတြ လက္ေတြ ေအးစက္လာသလိုပင္ ရပ္ထားေသာ ဒူးေတြ ညြတ္က်လာသည္။အငုံက သံဒိုင္ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ ျပဳံစိစိေလးလုပ္ရင္း။ `လာေလ ဦးရဲ့ ဟင္းဟင္း လာပါ´ သံဒိုင္နဖူးမွ ေခၽြးသီးမ်ား စီးက်လာသည္။ ေမွာင္ရ္ိပ္က်ေသာ ေပါင္ၾကားမွ ခပ္ေရးေရးအကြဲတစ္တစ္ႀကီး ႏွစ္ခုကို ျမင္ေနရၿပီ။ `လာေလ ဦးေလးကလဲ ဟင္း ဟင္း အငုံခေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေနာ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္´ အငုံလက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းက အကြဲတစ္တစ္ႀကီးၾကားသို့ အလ်ားလိုက္ ထိုးဆြပြတ္သပ္လိုက္၏။ သံဒိုင္ ဦးေႏွာက္ေတြဆူေဝ အုံႂကြလာသည္။ ဒီ ခေလးမ ဘယ္သို့စိတ္ကူေပါက္ေလသနည္း ဟုပင္ သံဒိုင္ႀကီး မစဥ္းစားအားပါ။ လီးအေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ကာမဆႏၵႏွိုးဆြမွုေၾကာင့္က်င္လာသည္။ ေအာင့္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က လီးတန္းႀကီးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိေနသည္။
အငုံ ဒုတိယအဆင့္အျဖစ္ ထမီကိုလုံး၀ပင့္လွန္လိုက္ေလရာ ႏုစို စိမ္းေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအဖုတ္လိုက္ကေလးကို `ဘြား´ကနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အေမႏွင့္သမီးနည္းဗ်ဴဟာခ်င္း တထပ္တည္းပါလားဟု သံဒိုင္ေတြးမိလိုက္သည္။ သံဒိုင္ေျခလွမ္းတို့ စတင္ေရြ႕လ်ားလာ၏။ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးဂြင္းစႏွင့္ ခ်ိတ္ၿပီးမွ လီးတန္ႀကီးက အျပင္ဆို့ `ေထာင္း´ကနဲ႔ ကန္ထြက္လာသည္။ အငုံမ်က္လုံးေလးအစုံက ထႂကြ ေသာင္းက်န္းေနေသာ ကိုသံဒိုင္၏လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္မိ၏။ မာမီ စြဲမည္ဆိုလည္း စြဲလန္းေလာက္သည့္ လီးႀကီးပါတကားဟု ေတြးမိသည္။ လီးအရင္းပိုင္းမွ အုံဖြႂကြကာ ေဖာင္းထေနေသာ လေမြးမ်ားက အေရာင္ေတြမြဲစျပဳေနသာ အေမြးအုံႀကီးအတြင္းမွ ဦးေမာ့လ်က္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ လီးတန္းႀကီးမွာ ေႁမြနဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ပမာ ရွည္လ်ားႀကီးမားၿပီး အလုံးအထည္က အသဲယားစဖြယ္ တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းလြန္းလွေပသည္။ ေငါက္ခနဲ႔ ေငါက္ခနဲ႔ ပါးျပင္ေထာင္ကာ ေတြ႕ကရာကို ရန္မူေတာ့မည့္ ေႁမြေဟာက္ႀကီး တစ္ေကာင္အလားလဲ မဲနက္ေျပာင္တင္းကာ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ျဖစ္၏။
`ဦးဦး လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲေနာ္´ ခေလးမေလးက ကတုံကရီအသံေလးႏွင့္ဆို၏။ `ဒါႀကီးနဲ႔ ေမေမ့ကိုလုပ္တာ မေအာ္ဘူးလားဟင္ ဦး´ `ပထမေတာ့ ေအာ္တာေပ့ါသမီးရဲ့ ေနာက္က်ေတာ့လဲ သမီးအေမအေပါက္ က်ယ္သြားၿပီး ခံနိုင္သြားတာေပ့ါ´ စကားေျပာေဖာ္ရလာေသာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အငုံေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္းျပဳံးျပလိုက္သည္။ သံဒိုင္က အငုံေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းမို့မို့ႀကီးကို စုပ္ေပးယက္ေပးရန္ မ်က္ႏွာႀကီးကိုငုံ႔လိုက္၏။ `ဖ်န္း.. ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း… အြန္႔´ ပထမ အငုံဆတ္ကနဲ႔ထထိုင္လိုက္၏။ လက္တစ္ဖက္က သံဒိုင္ပါးကို ဘယ္ညာအစုံတြဲလုံးႏွင့္ ရိုက္ျပစ္လိုက္သည္။ ညာေျခဖေနာင့္ျဖင့္ ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္ျပစ္လိုက္ကာ ကုတင္ေပၚမွ တစ္ပတ္လွိမ့္ဆင္းသြားကာ တစ္ဖက္တြင္ခါးေထာက္ရပ္လိုက္သည္။ `ကိုင္း မွတ္ပလား ဟင္´ ရင္၀မွ ေအာင့္သက္နာက်င္ေသာ ေဝဒနာထက္ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက ဟုတ္ကနဲ႔ ေပါက္ကြဲ၏ `ဟင္ နင့္ပညာအကုန္ပဲလား ေခြးမ´ သံဒိုင္က ဘီလူးသဘက္တစ္ေကာင္ပမာ ကုတင္ကိုေက်ာ္ၿပီး အငုံ႔ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ အငုံက ကုတင္ကိုပတ္ၿပီးေျပးကာ တံခါးဖြင့္ၿပီး တဒုံးဒုံးေျပးဆင္းသြား၏။ သံဒိုင္ ကတုံကရီႀကီးက်န္ရစ္သည္။ မေလာက္ေလးမေလာက္စားေလး၏ ပညာသာပါပါလွည့္စားခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင္အေပၚ အရွက္ကြဲျဖစ္ေသာ ပထမစစ္ပြဲျဖစ္သည္။
ဒုတိယစစ္ပြဲမွာ ေနာက္သုံးလခန္႔ၾကာၿပီး `ပြင့္´တစ္ေယာက္ ေမၿမိဳ့သို့ ခရီးထြက္ေသာ အခါျဖစ္ေလသည္။ ကိုသံဒိုင္က အနာႀကီးနာက အရွက္ႀကီးရွက္ခဲ့ေသာ ပထမပြဲစဥ္ကို ျပန္လည္ေခ်ပနိုင္ေရး အတြက္ စစ္မေၾကျငာဘဲ ဒလၾကမ္းတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲစဥ္လည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္ ခရစၥတီးကုလားမေလးက ထုံးစံအတိုင္း ညေန(၅)နာရီခြဲသည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ထမင္းထားခန္းထဲသို့ ဦးသံဒိုင္၀င္လာ၏။ `နင့္ မမေလးေရာ ခရစၥတီး´ `ေရခ်ိဳးေနတယ္ အန္ကယ္´ `င့ါကို အၿမီးတစ္ပြဲေလာက္ ေပးစမ္းပါအုံး´ `ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့´ ခရစၥတီး ခပ္ပ်ာပ်ာ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူေၾကာ္ကာ ပန္းကန္ျပားေသးေသးႏွင့္ ယူလာ၏။ `ခရစၥတီး´ `ရွင္.. အန္ကယ္´ `နင္ ေယာက္်ားယူဘူးလား.. ဟင္´ ခရစၥတီးမွာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္၏။ `ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္ယူဖူးတယ္။`ဘာျဖစ္လို့မေပါင္းတာလဲ.. မေကာင္းဘူးလား´ `အင္း သူက အားႀကီး အရက္ေသာက္တယ္.. အန္ကယ္´ `ေအာ္ က်န္တာေတာ့ အဆင္ေျပလားဟင္´ `အင္း စီးပြားေရး´ `စီးပြားေရးမဟုတ္ပါဘူး ငါေျပာတာ လင္မယားလိုအိပ္တဲ့အခါမွာ အဆင္ေျပလားလို့´ `ဟင့္အင္း မေျပဘူး´ ကုလားမေလး ေခါင္းငုံ႔သြားၿပီး တိုးတိုးေျပာ၏။ `ဘာျဖစ္လိုမေျပရတာလဲကြာ.. ကဲ.. ဆိုပါအုံး´ သံဒိုင္က သမရိုးက် အိမ္ေထာင္ေရးေဆြးေႏြးခန္းဖြင့္သလို တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အိေျႏၵမပ်က္ အာလူးေၾကာ္စားလိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေန၏။
`က်မ ခေလးမေမြးလို့တဲ့ အန္ကယ္ရယ္´ `ဟ အဲဒါ ျပသနာအေျခခံပဲ ခရစၥတီးရဲ့´ တစ္ခါမၽွ စကားဆယ္လုံးမျပည့္ပဲ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္ခဲေသာ သူေဌးက သူ႔ကို အေရးတယူ စကားေတြေျပာေနျခင္းအတြက္ ခရစၥတီး အိမ္ျပန္ဖို့ပင္ ေမ့သြားေလသည္။ `က်မ နားမလည္ဘူး အန္ကယ္´ `ဒီနားလာ ငါေျပာျပမယ္ လာပါဟ နင့္ကိုငါက ကိုက္မစားပါဘူး ဒီမွ မွတ္ထား ကေလးရေအာင္ ကိုယ္ကလုပ္တတ္ရတယ္ ဟ သိလား´ `က်မ မွ မသိတာ´ ခရစၥတီးက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားျပန္ကာ အသံတုံတုံႏွင့္ ေျပာသည္။ ကိုသံဒိုင္က ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သို့ တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး။ `နင္ ငါေျပာသလို လက္ေတြ႕စမ္းၾကည့္မလား´ `ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ´ ခရစၥတီးက ကိုသံဒိုင္ကို သံသယမ်က္လုံးႏွင့္ၾကည့္ၿပီး အသံေလးေတြတုံခါလာရွာသည္။ `လာ ဒီနားမွာထိုင္ ငါကနင့္ကိုသနားလို့ျပတာ ဘယ္သူမွ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္´ `ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္´ ကိုသံဒိုင္ထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ကို စားပြဲႏွင့္ညီေအာင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး ျပင္ထိုင္ကာ သူ႔ပုဆိုးကို အသာအယာဆြဲမတင္လိုက္သည္။ ထာ၀စဥ္မတ္တင္း ေတာင္ထေနေသာလီးတန္ႀကီးက တြင္းေအာင္ေနရာမွ ဘြားကနဲ႔ ထြက္လာသည္။ `ဟင္ အန္ကယ္ကလဲ´ ကုလားမေလးက အလန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ `ဒီမွာ ဒါကို ဒစ္လို့ေခၚတယ္ ကိုင္ၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္စမ္း ေတြ႕လား ေပ်ာ့မလိုလိုနဲ႔မာၿပီး ေတာင္ေနတာပဲ ထိုင္းစမ္းပါဟ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္းပါ´ ကုလားမေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းထိုင္ခိုင္း၏။
အသားျဖဴေသာ မဂိုကုလားမေလးမ်က္ႏွာက နီရဲတြတ္ေနၿပီ။`ကိုင္ ဒီနားကို ရဲရဲတင္းတင္းကိုင္စမ္း´ ခရစၥတီးက စိတ္ညႇို့ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင္၏ မဲနက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္စုံကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္။ ခရစၥတီးလန႔္ၿပီး လီးႀကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခါ ထမင္းစားခန္းထဲမွ လွစ္ခနဲ႔ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ အငုံက ထမီရင္လ်ားေလးျဖင့္ ကိုသံဒိုင္ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္မဲ့ျပစ္လိုက္ၿပီး `ထြီ ကုလားမေတာင္မထားဘူး´ ဟုေျပာရင္း ထမင္းစားခန္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ အေပၚထပ္သို့ တတ္သြားေလသည္။တုံေနေသာရင္ကို ၿငိမ္းေအးေစရန္ မွန္တင္ခုံေလးေပၚတြင္ အသင့္တင္ထားေသာ သံပုရာရည္ ဖန္ခြက္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ခ်ျပစ္လိုက္မိ၏။ စင္စစ္ ဦးသံဒိုင္အား မုန္းတီရြံရွာေစကာမူ တရာတြင္ တစ္ေယာက္ရွိခဲလွေသာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ ရွည္လ်ားလွေသာ လီးတန္ႀကီးကေတာ့ အငုံ႔မ်က္ေစ့ထဲမကမထြက္။ ဦးသံဒိုင္က မိမိကိုလိုးေနသည္ဟုပင္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ေပါင္းလဲ မေရမတြက္နိုင္ေတာ့။ `လူယုတ္မာႀကီး ထမင္းခ်က္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူးး ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီလား မသိဘူး´ ကုတင္ေပၚလွဲခ်ရင္း ဆက္ေတြးေနမိ၏။ အကၤ်ီပင္မ၀တ္ရေသး ေခါင္းေတြ ေဝေနာက္က်ိလာသည္။ `ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မူးလိုက္တာ´ အငုံနားထင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္မႏွင့္ဖိေထာက္ေပးရင္ မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔တြသြားသည္။
ထိုစဥ္ ကိုသံဒိုင္ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ `ဟင္ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ´ အိပ္ယာေပၚမွ ဆက္ကနဲ႔အထက ေခါင္းထဲက ဒိုင္းကနဲ႔မူးေဝသြားကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လဲက်သြားရသည္။ မွုံရီေဝသီေသာ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ဦးသံဒိုင္ ကုတင္ေပၚသို့ ဒူးေထာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အထိတ္တလန္႔ၾကဳံးေအာ္လိုက္ေသာလည္း အသံတို့က ထြက္မလာေခ်။ ေျခလက္ေတြ ေလးလံတုံ႔ဆိုင္းကုန္သည္။ အငုံလွစ္ခနဲ႔ေတြးလိုက္မိသည္။ မွန္တင္ခုံေပၚမွ သံပုရာေရခြက္သည္ သံပုရာရည္မျဖစ္နိုင္ မူးယစ္ေဆး တစ္စုံတစ္ရာခပ္ထားေသာ အရည္သာျဖစ္မည္။ ျခဳံခိုတိုက္ခိုက္လာေသာ ဦးသံဒိုင္၏ ထိုးစစ္ကို အငုံေရွာင္တိမ္းဆုတ္ခြာခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့။ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုမတတ္ကိုက္ထားရင္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည့္ၾကာမွ မ်က္ရည္တို့တြင္တြင္စီးက်လာ၏။ `က်ားကို မကစားရဘူး ခေလးရဲ့´ ရာဂသံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ ဦးသံဒိုင္ကလဲ့စားေျခဟန္ေျပာရင္း အငုံ႔ႏွုတ္ခန္းေလးကို ေစြးကနဲ႔စုပ္ယူ၏။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီေအာက္မွ လုံးတစ္မို့ေဖာင္းေနေသာ နို့အုံဆူဆူေလးအစုံကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ခဏ အငုံ႔တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခါသြား၏။ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ၾကက္သီးေတြထသြား၏။ အ၀တ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းက ပုခုံးသာလုံးလုံး၀င္းမြတ္မြတ္ေလးမ်ားကို လၽွာႀကီးျဖင့္ယက္သည္။ ေရစိုပါးျပင္ေလးကို ယက္သည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကိုယက္သည္။
ေႏြးကနဲ႔ ေႏြးကနဲ႔ ယားက်ိက်ိေဝဒနာမ်ား ေနရာအႏွံ့အျပားမွ တစစ္စစ္လွုပ္ရွားထြက္ေပၚလာၾက၏။ လက္ေကာက္၀တ္ႏွစ္ဖက္ကို ပူး၍ ေခါင္းစီးဇာပုပါးအရွည္ေလးႏွင့္ တုတ္ခ်ီကာ ကုတင္တိုင္ကိုစြဲထားလိုက္ေသာအခါ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ လွုပ္မရ လွည့္မရ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံေနရ၏။ `ႏုႏုထြတ္ထြတ္ကေလးကိုေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ မင္းအေမလို ဒါရိုက္ႀကီး မလိုးပါဘူးကြယ္ ခံခ်င္လာေအာင္ ႏူးေပးႏွပ္ေပးအုံးမွာပါ ခေလးရဲ့ ဟဲဟဲ´ အငုံ ေခၽြးသီးေလးမ်ားစို့လာကာ တဆတ္ဆတ္တုံေနေသာ ႏွုတ္ခန္းႏွစ္လႊာကို ပုလဲသြယ္ပမာ ညီညာျဖဴ၀င္းေသာ သြားေလးမ်ားျဖင့္ ဖိကိုက္ထားရွာသည္။ `ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ခေလးမ.. ဟင္၊ မင္းက က်ဳပ္ကို မိန္းမပညာျပၿပီး က်ဴးေက်ာ္ရန္စတာပါေနာ ဟင္းဟင္း.. ေအးေလ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ င့ါစိတ္ကို မင္းကရိုက္ပုတ္နိုးဆြေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။ င့ါအျပစ္ မရွိပါဘူး ေနာ ဟား ဟား ဟား´ ဦးသံဒိုင္အသံက ေထာင္ေျခာက္တြင္မိေနေသာသားေကာင္ကို တုတ္ႏွင့္ထိုးကာေလွာင္ေျပာင္ ေနသူကဲ့သို့ အူလွိုက္သဲလွိုက္နိုင္လွသည္။ ၾကမ္းေထာ္ေသာ ဦးသံဒိုင္လက္ဝါးႀကီးက ဆီးခု့ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို အုပ္ကိုင္းလူးပြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္း ဆင္ေျခေလ်ာထဲ ထိုးဆင္းသြား၏။ `သြားၿပီ´ ဟု အငုံ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္။
မာေက်ာေသာလက္တစ္ေခ်ာင္းက ေစာက္စိေလးကို ရစ္ဝိုက္ထိုးေမႊသည္ ၿပီးမွ အကြဲစပ္ၾကားအတိုင္း ေအာက္ေျခသို့ ပြတ္ခါေရြ႕လားသြားသည္။ `အိုး အိုး… အင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း´ အငုံလက္ႏွစ္ဖက္က ႀကိဳးခ်ီထားသျဖင့္ လွုပ္ေလနာေလျဖစ္ေနသလို့ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုပဲအားယူကာ တြန္းကန္လွုပ္ရွားသည္။ ေစာက္ပတ္အ၀ အတြင္းႏွုတ္ခမ္းအႏုေလးမ်ားကို လက္ထိပ္ျဖင့္ ဝိုင္းကာ ဝိုက္ကာ ပြတ္သပ္ေနျပန္ေသာအခါ စိတ္တင္းထားသည့္ၾကားမွ ေစာက္ေရေတြက ရြဲရြဲစိုေအာင္ စိမ္က်လာသည္။ ထမီကို တင္ပါးေလးေပြ႕ခ်ီၿပီး ေျခေထာက္မွ ဆြဲထုတ္ျပစ္လိုက္ေသာအခါတြင္ကား အငုံတစ္ကိုယ္လုံးမွာ အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ေရေဆးငါးႀကီးပမာ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးသံဒိုင္အသက္ရွုသံႀကီးက ေရစိမ္ေနေသာ ကၽြဲသိုးႀကီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို့ `ရွုးကနဲ႔ ႏွာမွုတ္သံႀကီးမွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ နို့ေလးႏွစ္လုံးၾကားမွ ေဖာက္ကနဲ႔ ေဖာက္ကနဲ႔ ခုန္ေနသာ ရင္ညြန္႔ေလးမွာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေမာလ်ေနဟန္လည္းရွိသည္။ ဦးသံဒိုင္က ေစာက္ပတ္အ၀တြင္သာ ရစ္ဝိုက္လွည့္ေမႊေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းႀကီးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲျပန္ငုံကာ တံေတြးဆြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္းသို့ ေျဖးညႇင္းစြာ ထိုးသြင္း၏။ လက္အထိအေတြ႕အားျဖင့္ အေခါင္းေပါက္ေလးမွာ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မူလအေပါက္အတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ခေလးမေလး ခံနိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ထို့ေၾကာင့္ မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ အုန္းဆီပုလင္းကိုလွမ္းယူၿပီး ေစာက္ပတ္အတြင္းသားႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ခပ္ရြဲရြဲေလးသုတ္ၿပီး ပုလင္းကိုျပန္ထားလိုက္သည္။ `ဦးက သမီးကို ဆီဆြတ္ၿပီးလိုးေပးမွာပါကြဲ႕ မနာေစရပါဘူး ေနာ… ဟဲ ဟဲ´ ယုတ္မာျခင္းတစ္ဖက္ကမ္းတိုင္ေအာင္ ဆိုးညစ္ေသာအက်င့္စရိုက္က ဦးသံဒိုင္တစ္ကိုယ္လုံးကို မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကဲ့သို့ ပူး၀င္ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ `က်မ.. ေၾကာက္တယ္´ အားယူၿပီး ခပ္ေမွးေမွးေျပာလိုက္ေသာ အငုံ႔အသံေလးက တုံရီအက္ကြဲစြား တစ္လုံးခ်င္းထြက္လာ၏။ `မင္း.. အလိုးမခံဖူးေသးဘူးမို့လား´ `ဟင့္.. အင္း´ `ေအး.. ဦးက သမီးမနာေအာင္ဦးရဲ့ ဧရာမလီးႀကီးနဲ႔ အေပါက္ခ်ဲ႕ေပးမွာကြဲ႕ သိလား ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး´ `ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း´ အငုံက ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာရမ္းခါးၿပီး ခါးခါးသီးသီးေလးျငင္းဆန္ေနရွာ၏။ ဦးသံဒိုင္က မၾကာခဏ ေထာင္ေထာင္ႂကြလာေသာ ခေလးမေလး၏ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဆြဲျဖဲလိုက္ရာ။ `အာ.. အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔.. အဟင့္´ `ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း.. အသားမနာခ်င္နဲ႔´ ရာဂဘီလူး နတ္ဆိုးပူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးသံဒိုင္က ဒူးႏွစ္လုံးၾကားသို့ ဒူးေထာက္လ်က္ေရြ႕လ်ားကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး ရွည္လ်ားမဲနက္ခါအေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လီးႀကီးကို အရင္းမွစုကိုင္၍ ႏွိပ္ယူလ်က္ တစ္မာေသာလီးထိပ္ဖူးႀကီးကို အငုံေလး၏ အပ်ိဳစင္ေစာက္ပတ္ေလးအ၀သို့ ေတ့သြင္းလိုက္၏။
`ၿဗိ.. ျပလစ္… ႁပြတ္´ `အီး…. အ…..´ ခေလးမေလး၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလး ႐ုတ္တရက္ျပဴးလန္သြားရွာ၏။ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး အသက္ရွုရပ္သြား၏။ အသက္ကိုေအာင့္ အစ္ထားသျဖင့္ လည္တိုင္ေဘးမွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား ေဖာင္းကားလာၾကသည္။ `သမီး.. အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔ေလ ေလၽွာ့ခ်လိုက္ ေလၽွာ့ခ်လိုက္´ ဦးသံဒိုင္က ကၽြတ္ထြက္မတတ္ျပဴးထြက္လာေသာ ခေလးမေလးမ်က္လုံးအစုံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားၿပီး လီးကိုေရွ႕ဆက္မလိုးဘဲ ရပ္ထားလိုက္ရေလသည္။ `ဟင္း…´ ရွည္လ်ားစြာ မွုတ္ထုတ္လိုက္ေလာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးႏွင့္အတူ အငုံဇက္ကေလး တစ္ဖက္ေစာင္းက်သြားၿပီး ေခတၱၿငိမ္သြား၏။`အငုံ.. အငုံ… သမီးေလး….. အငုံ´ ဦးသံဒိုင္ မယားပါသမီးေလး အငုံကိုေမးဖ်ားေလးလွုပ္ရပ္ျပစ္ၿပီး ဆက္ခါဆက္ခါေခၚသည္။ `ႀကိဳးေျဖေပးပါ မ႐ုန္းေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္´ ေညာင္နာနာ အားေပ်ာ့သံေလးေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္က ကုတင္တိုင္ႏွင့္ပူးခ်ီထားေသာ အငုံလက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။ `ၾကပ္တယ္.. တအားပဲ.. ဦးရယ္´ `သမီးအေပါက္က က်ဥ္းေနေသးလို့ပါ´ `သမီးမခံနိုင္ဘူး.. နာတယ္.. ကၽြတ္ကၽြတ္´ `ဆီဆြတ္ထားတယ္သမီးရယ္ မနားပါဘူး´ `နာပါတယ္ဆို.. အဟင့္.. အဟင့္´ ဦးသံဒိုင္က အငုံ႔ပါးျပင္ေလးကို ငုံ႔န္းလိုက္ရင္း မသိမသာေလးလိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ `ႁပြတ္ျဗစ္.. ဘြပ္´ `အား.. နာတယ္.. နာတယ္… မခံနိုင္ဘူး´ အငုံလက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ရင္ဘက္ေမႊးမ်ား ထူထဲစြာေပါက္ေနေသာ ဦးသံဒိုင္ရင္ဘတ္ႀကီးကို အလန္႔တၾကားေလး တြန္းထားလိုက္ရွာသည္။ `ႁပြတ္´ကနဲ႔ အသံတစ္သံထပ္ထြက္လာ၏။
`အာ.. ဒုကၡပဲ အတင္းထိုးမသြင္းနဲ႔ေလ´ `ႁပြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´ `အား… အားး… ေသၿပီ… ေသၿပီ… အေမ… အေမေရ…´ `အေမ့လင္ႀကီးက သမီးကို အတင္းလိုးေနတယ္အေမ့´ `ႁပြတ္… စြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´ `ျဗစ္… ဒုတ္…´ `အား…. ´ စူးစူးရွရွေအာ္လိုက္ေသာအငုံအသံေလးက အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံသြားေလသည္။ ဇတ္ဇတ္.. ဇတ္ဇတ္.. ျဖင့္ အဆိပ္လူးျမႇားထိထားေသာ သမင္ပ်ိဳမေလးႏွယ္ တစ္ကိုယ္လုံး တုံခါေနရွာသည္။ ေသးငယ္က်ဥ္းၾကပ္ေသာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ တစ္ဆို့ဆို့ႀကီး တပ္လ်က္ႀကီး၀င္းေနေသာ ဦးသံဒိုင္၏လိင္တန္ႀကီးမွာမူ သားေရကြင္းႏွင့္ ပတ္ရစ္ထားသည့္အလား သိပ္၀င္ေနၿပီး လီးအေရခြံမ်ားက ေစာက္ပတ္၀၌ ရစ္ျပဳံေနၾကသည္။ တင္းက်စ္ေသာ ေစာက္ပတ္ေသးေသးေလး၏ ညႇစ္အားေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္မွာ အရသာအေတြ႕ႀကီးေတြ႕ေနၿပီး အငုံ႔မ်က္ႏွာရွုံ႔မဲ့တြန္႔လိမ္ေနရွာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ဘဲ အားႏွင့္ဖိသိပ္ စိုက္တြန္းခ်လိုက္၏။ `ဘြပ္… ႁဗြတ္.. ေဖါက္´ `ေသ… ပါ…ၿပီရွင္´ သည္တစ္ခါအသံကေတာ့ တိမ္၀င္နစ္ျမဳပ္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေခါင္းေၾကာမာလြန္းေသာ အပ်ိဳစင္ခံတပ္အပ်ိဳေမွးေလးက လီးထိပ္ႀကီးကို တြန္းကန္ထားရာမွ စုတ္ျပဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ စအိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ေသးေၾကာင့္ဖြင္ကြဲေလးအစပ္မွ ပါးလွပ္ေသာ အေရျပားေလးမွာ ဖတ္ကနဲ႔ကြဲသြားသည္မွာမူ ႏွစ္လက္မခန္႔ ျပဲထြက္ရွည္လ်ားသြားသည္။
ထိုနာက်င္ေသာ ေဝဒနာမ်ားေနာက္မွ ျပည့္၀စုံလင္ေသာ ကာမဓာတ္အားဗို့ျပင္းျပင္းက ကပ္ပါလာေလရာ အငုံ႔ဖင္ႀကီးမွာ ႂကြတက္သြား၏။ `အဆုံး၀င္လားဟင္.. သမီး´ `အင္း…´ အငုံက ေခါင္းကေလး မသိမသာၿငိမ့္ျပ၏။ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ဦးသံဒိုင္၏ အေမႊးအမၽွင္ထူေသာ လက္ဖ်ံမာေၾကာေၾကာႀကီးကို အားျပဳထားဆဲ။ `သမီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားလိုက္.. အင္း.. ဟုတ္ပီ´ ဦးသံဒိုင္က အငုံေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခါးေပၚခြတင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေရွ႕သို့စိုက္တြန္းလိုက္၏။ `ျဗစ္တစ္… ျဗစ္တစ္.. ျဗစ္တစ္..´ `အင့္.. အင့္… အင့္´ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အငုံေခါင္းေလးက ေမာ့ေမာ့ၿပီး လန္လန္သြားရွာသည္။ႏွုတ္ခန္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ပါးရိုးေလးမ်ားေထာင္ေနေအာင္ အံကို တင္းတင္ႀကိတ္ထားရွာသည္။ `ႁဗြတ္.. ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္… ႁပြတ္ဘြပ္´ `အင့္အင္.. အင့္အင္.. အင့္အင္´ တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္အသားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ႀကီးေတြေၾကာင့္ အငုံဆိုေသာ ခေလးမေလး၏ နို့ႏွစ္လုံးမွာ တုံခါလ်က္ရွိၿပီး ဖင္ၾကားမွ ေသြးမ်ားစီးက်ေနသည္ကိုပင္ မသိရွာပါေခ်။ `ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ဆုံးတာ က်ဳပ္မသိလိုက္ဖူး၊ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ပြင့္ရယ္´ `ကံၾကမၼာပဲေပ့ါ ေဒါက္တာရယ္.. အဲ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ကိုယ္၀န္ကိုလဲ သံေယာဇဥ္မထားခ်င္လို့ ေဒါက္တာဆီလာခဲ့တာပါ´ `ဟာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး ပြင့္ရယ္၊ ဒါေတာ့ က်ဳပ္လုပ္မေပးနိုင္ဘူး က်ဳပ္အသျပာဆရာ၀န္မွမဟုတ္တာ ပြင့္ သိပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ဒီျပင္ေဆးခန္းေတြမွာဆိုရင္ ပြင့္သိကၡာကို ထိခိုက္နိုင္လို့ပါ ေဒါက္တာ´ ေဒါက္တာ မစၥတာေဘဆင္က မ်က္မွန္ကိုခၽြတ္ၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီးမွ ပြင့္ကို အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္သည္။ မစၥတာေဘဆင္ဆိုသည္က ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မဟုတ္သလို လူကေသာ အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ေပး၊ တိရိစၧာန္ေဆးကုသ ဆရာ၀န္ဘြဲကို အဂၤလန္မွာေနစဥ္တုန္းကတည္းက ရယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္၌ `အပ္ပုန္း´ေခၚ ေဒါက္တာရမ္းကု တစ္ေယာက္သာလၽွင္ျဖစ္သည္။ သေႏၶသားခေလးဖ်က္ခ်ရာတြင္ ေဒါက္တာေဘဆင္မွာ အလြန္ေဆးလိုက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္သိမ်ားကမူ သူ႔အား ေဒါက္တာေဘဆင္ဟုမေခၚၾကဘဲ ေဂၚလီေဘဆင္ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ေဒါက္တာေဘဆင္ေခၚ ေဂၚလီေဘဆင္သည္ မုဆိုးမ တစ္ခုလပ္ မဆိုထားႏွင့္ လင္ရွိေယာက္်ား မိန္းမမ်ားကိုလဲ အေခ်ာင္ရလၽွင္ရသလို ဝါးၿမိဳစားေသာက္ေနက် ေၾကာင္ဘားႀကီးတစ္ေကာင္ပင္တည္း။ ပြင့္တစ္ေယာက္ ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္ျခင္းမျပဳရေသးမီ ဗိုက္ႀကီးမည္ကိုစိုး၏။ ထို့ေၾကာင့္လဲ ေဂၚလီေဘဆင္ႏွင့္ အရဲစြန္႔ၿပီး လာေတြ႕ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
`ေအးဗ်ာ.. ခက္ေတာ့.. ခက္သား´ ဒါ သူရြတ္ေနက် စကားလုံးသာျဖစ္၏။ ထိုစကားအဆုံး၌ ဟန္ပါပါႏွင့္ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚမွာဆြဲယူၿပီး အကူနပ္စ္မေလးအား..။ `ေဆးခန္း ခဏပိတ္ထားမယ္ေနာ္´ `ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ´ လွပေတာင့္တင္းေသာ တင္ရင္ခါး အခ်ိဳးညီညီလွပေသာ ပြင့္ကဲ့သို့ေသာလူနာမ်ားလာလၽွင္ ေဒါက္တာေဘဆင္ သည္သို့ပင္ေဆးခန္းကို ယာယီရပ္ထားေလ့ရွိသည္မွာၾကၿပီ။ နပ္စ္မေလးကိုယ္တိုင္လည္း နပ္ဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရ ဆရာမမဟုတ္။ ဖင္ၾကည့္ၿပီးခန္႔ထးေသာ အကူဆရာမျဖစ္သည္မို့ ေဘဆင္၏ ေစာက္က်င့္ကို နပ္ၿပီးသားပင္။ ဆရာမေလးက ပြင့္ကို အားေပးသလိုျပဳံးျပၿပီး ေဆးခန္းတံခါးမႀကီးကို ဆြဲေစ့လိုက္သည္။ `ကဲ.. ပြင့္.. အဲဒီကုတင္မွာ လွဲလိုက္၊ က်ဳပ္က လူရင္းေတြမို့သာလုပ္ေပးတာေနာ။´ `ေက်းဇူးပါပဲ.. ေဒါက္တာရယ္´ ပြင့္က အနီးရွိစားပြဲေလးေပၚသို့ လက္ထဲတြင္ကိုင္လာေသာ လက္ေပြ႕အိတ္ႏွင့္ ေခါက္ထီးေလးကို တင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။ `မ်က္ေစ့မွိတ္ထားေနာ္.. ပြင့္´ `ဟုတ္ကဲ့.. ေဒါက္တာ´ `ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ထား..ဟုတ္ပီ… နဲနဲ.. နဲနဲေလး ကားလိုက္ အဲ.. အိုေကၿပီ´ ပြင့္မ်က္ေစ့မွိတ္ထားပါသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္၏လက္ညႇိုးတစ္ေခ်ာင္းက ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ ပြင့္ေစာက္ေခါင္းထဲသို့ ထိုးေမႊလိုက္သည္။ `အ.. အဟင့္.. ယားတယ္. ေဒါက္တာ´ `ဟို.. အေခ်ာင္းႀကီးက်ေတာ့ မယားဘူးလား´ `အို.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ဟင့္.´ ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းသို့ တစ္မိနစ္ခန္႔ေမႊလိုက္ေသာအခါ ခၽြဲက်ိေသာေစာက္ေရမ်ား စိုက်လာ၏။
ေဒါက္တာေဘဆင္က မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္၍ၿငိမ္ေနေသာ ပြင့္၏လွပေသာမ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ နီေၾကာင္ေၾကာင္လီးေမႊးႀကီးမ်ားၾကားမွ ေဂၚလီသီးမ်ား အစီအရီခြဲစိပ္ထည့္သြင္းထားေသာ ေျပာင္းဖူးသ႑ာန္လီးတန္ႀကီးမွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ႀကီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ေဂၚလီ လီးႀကီးထိပ္က အတန္ငယ္လုံးၿပီး ကြမ္းသီေခါင္းႀကီးမွာ လုံး၀င္းစိုလက္ေန၏။ ပြင့္မွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္အသံ၊ အ၀တ္ခ်င္းထိခိုက္သံေတြၾကားၿပီးမွ ေစာက္ေခါင္းထဲသို့ ေႏြးေထြးမာေက်ာေသာ အရာႀကီးတစ္ခုထိုးသြင္းလိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ပြင့္စိတ္ထဲ၌ ခေလးဖ်က္ခ်ေသာ ကိရိယာတို့မည္သည္မွာ ေယာက္်ားလီးကဲ့သို့ပါပဲလားဟု မွတ္ယူလိုက္မကာ အသာမွိန္း၍ ေနလိုက္သည္။ ကုတင္ေအာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထားေသာ ပြင့္၏ဆူၿဖိဳးေမာက္ႂကြားေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို့ ေဂၚလီလီးႀကီးကို တရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ထိုးသြင္းေနေသာ မစၥတာေဘဆင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ကုတင္ေစာင္းကိုသာ ကိုင္ထားၿပီး အျခားဘာႏွင့္မၽွမထိရေအာင္ သတိႏွင့္ သြင္းထည့္လိုက္သည္။ `ႁဗြတ္..ဘြပ္´ `အ.. အား.. ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္´ `နာလို့လား.. ပြင့္´ `နာတာမဟုတ္ဘူး… တစ္မ်ိဳးႀကီးမို့ပါ´ `ဒါက ေနာက္ဆုံးေပၚခေလးဖ်က္ခ်တဲ့ အတန္ေလပြင့္ရဲ့၊ သိပ္လဲမနာဘူးမဟုတ္ာလား´ `အင္း.. ၾကပ္ေတာ့.. ၾကပ္တယ္ေဒါက္တာ´ `ၾကပ္မွ ခံလို့ေကာင္းမွာေပ့ါ ပြင့္ရဲ့ မွုတ္ဖူးလား´ `အဟင့္.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ ကၽြတ္´ ေဂၚလီးသီးႀကီးမ်ားက ပြင့္ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ေလ်ာဆင္းေနၾကရာ ပြင့္မွာ တေျဖးေျဖး တြန္႔လိမ္လာမိေလ၏။
`ေဒါက္တာဟာႀကီးက တစ္မ်ိဳးပဲကြယ္´ `ဟိုဟာနဲ႔တူတယ္.. မို့လား.. ဟင္´ `အင္း.. အစိအစိေတြပါတာတစ္ခုပဲ သိလား´ `ဟုတ္တယ္ပြင့္ရဲ့ ဒါနဲ႔ထိုးခ်ေပးလိုက္ရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ေနရသလိုပဲ အရသာရွိၿပီး ခေလးလဲပ်က္က်ေရာေလ ဟဲဟဲဟဲ´ `အင့္.. အင္းး.. အင္း.. ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္´ ပြင့္က ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေဘာင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားကာ မ်က္စိကိုတြင္တြင္ႀကီး မွိတ္ထားဆဲပင္။ `ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္´ `အလာလာ.. အလာလာ.. ကၽြတ္´ `နာရင္.. နာတယ္.. ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္ေျပာေနာ္.. ပြင့္သိလား´ `ေကာင္ပါတယ္.. ေဒါက္တာ´ `အဆုံထိေရာပြင့္.. ၀င္ရဲ့လားဟင္´ `ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ ၀င္ပါတယ္.. အား´ ေဒါက္တာေဘဆင္က ခၽြန္ျမေသာႏွာေခါင္းႀကီးနီလာၿပီး တေျဖးေျဖးအရွိန္တက္လာက အသြင္းအထုတ္ ခပ္သြက္သြက္ေလးလွုပ္ရွားလာေတာ့၏။အင့္.. အင္း ပြင့္တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လွုပ္သလိုေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ခါရမ္းေနသည္။ ကုတင္ႀကီးမွာလဲ သိသိသာသာႀကီး လွုပ္ခါလာသည္။အား.. အား.. ရွီး…ကၽြတ္ကၽြတ္.. ကၽြတ္ ေဒါက္တာဟာႀကီးက ေယာက္်ားနဲ႔ လုပ္ေနသလိုပဲေနာ္´ `ခံလို့ေကာင္းတယ္မို့လား ပြင့္´ `ဟုတ္ကဲ့.. အင့္.. အိ.. အင့္.. အင့္..´ `မ်က္ေစ့မဖြင့္နဲ႔ေနာ္.. လန္႔သြားမွာစိုလို့ သတိေပးထားတာပါ´ `ဟုတ္ကဲ့ မဖြင့္ပါဘူး ေဒါက္တာ´ `ႁပြတ္.. ဘြပ္.. ဘြပ္.. ျပစ္ျပစ္ႁပြတ္´ `အင့္.. အင့္.. အင့္.. အ.. အား အား´ ပြင့္ေျခေထာက္မ်ား အစြမ္းကုန္ထားသြားသည္။ ေစာက္စိႀကီးက ေငါက္ေတာက္ႀကီးျပဴးထြက္လာၾကရာ ေဂၚလီသီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဒါးခ်င္ယွဥ္ခုတ္ေနသည့္အလား။
အသြားအျပန္တိုက္မိၾကေလရာ ပြင့္မွာ အရာသအရွိႀကီး ရွိရွိ သြားၿပီး ထိုသားဖက္ကိရိယာႀကီးကို မည္မၽွပင္ေပးရေပးရ ၀ယ္ယူသြားရန္စဥ္းစားမိေလသည္။ `ပြင့္ ထြက္ခါနီးပလားဟင္´ `အင္း.. ဟုတ္တယ္.. ၿပီးခ်င္ေနၿပီ ေဒါက္တာ´ `ပြင့္ ခြင့္ျပဳေနာ္.. အေမာေျပေအာင္ ဆရာကအသာေလး အေပၚက ဖိအိပ္ေပးထားမယ္´ `ရပါတယ္ ေဒါက္တာ´ ဥာဏ္မ်ားေသာ မစၥတာေဘဆင္က ပြင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို့ လီးႀကီးကို အဆုံးဖီသြင္းၿပီး အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္လိုးၿပီး ပြင့္နို့ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚသို့ မ်က္ႏွာႀကီးအပ္ခါ ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္က တင္းၾကပ္စြာပူးကပ္ေနဆဲမွာပင္ တင္းကနဲ႔ တင္းကနဲ႔ အရွိန္မေသေသးဘဲ ႐ုန္းကန္ေနၾကေလေသးသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္က လီးတန္ႀကီးကို အသာအယာဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ပြင့္ေစာက္ပတ္ကို ျဖဲၾကည့္လိုကသည္။ ဟစိ ဟစိႏွင့္ အရွိန္မေသေသးေခ်။ `ပြင့္က ညႇပ္အား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲ´ `ရွင္ ဘာညႇပ္အားလဲ ေဒါက္တာ´ `ေအာ္ ႂကြက္သားေတြက သိပ္သန္စြမ္းတယ္လို့ ကရိယာကို မနဲႀကီး ဆြဲထုတ္ရာမယ္´ `အဟင္း.. ပြင့္ောတ့ ဘာမွမသိဘူး´ `ကဲ စိတ္ခ်သြားရပါၿပီ ပြင့္၊ အဲ ၿပီးေတာ့ ဆရာပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္အိပ္နိုင္ပါတယ္ပြင့္ ခေလးရစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။
`ဘာျဖစ္လို့လဲ ေဒါက္တာ´ `ပြင့္သားအိမ္ကို အၿပီးထိုးခြဲျပစ္လိုက္လို့ပါ´ `ရွင္.. ဟုတ္လား.. သိပ္မနာပါလား´ `ကိရိယာ.. ေကာင္းလို့ေပ့ါပြင့္ရဲ့´ `ေဒါက္တာကိရိယာကို ပြင့္ခဏၾကည့္ပါရေစ´ `ဟာ ဒါ ေနာက္ဆုံးေပၚကိရိယာ ပြင့္ရဲ့ ဟဲဟဲ အခုပဲ ေရခဲဗူးထဲထည့္ၿပီး သိမ္းလိုက္ၿပီေလပြင့္ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာခဲ့အုံးေပ့ါ´ `ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ အခုလဲ ေမၿမိဳ့က အျပန္မွ ရန္ကုန္ကိုတန္းမဆင္းေသးပဲ ေဒါက္တာဆီ၀င္လာတာ ေနာက္လဲၾကဳံမွာပါ´ ပြင့္က ထမီျပင္၀တ္စဥ္ ေပါင္ၾကားသို့ မစၥတာေဘဆင္၏ လေရမ်ားစီးက်လာသည္။ `ပြင့္ ေရခ်ိဳးခန္းခဏသြားခ်င္တယ္ ေဒါက္တာ´ `သြားေလပြင့္ ဒီတံခါးဖြင့္၀င္သြား´ ပြင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ထမီကိုလွန္ကာ ေစာက္ပတ္ကိုျဖဲၿပီး ေရသုံးေလးခြက္ပက္သြင္းလိုက္ရာ ေသြးစ ေသြးေနေလးမ်ားႏွင့္ အျဖဴဖက္မ်ား က်ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ကိရိယာက ခံလို့ေကာင္းသာဟု စိတ္ထဲကေတြးမိရင္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ `ဘယ္ေလာက္က်လဲ ေဒါက္တာ´ `မိတ္ေဆြရင္းေတြပဲ ေငြေၾကးစကားမေျပာပါနဲ႔ ပြင့္ရယ္၊ ၾကဳံရင္လည္း ၀င္ခဲ့ေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါစမ္းသပ္ရေအာင္´ `စိတ္ခ်ပါေဒါက္တာရဲ့ က်မကလဲ အဲဒီကိရိယာကို ေလ့လာခ်င္ေသးတာပါ ကဲ သြားမယ္ေနာ္´ `အိုေက ဂြတ္ဘိုင္´ ျမန္မာျပည္ေရာက္ မစၥတာေဘဆင္လို အပ္ပုန္းေတြႏွင့္ ပြင့္တို့လို မလည္မရွုပ္မေလးေတြ မည္မၽွရွိေနမည္းကို မည္သူမၽွမသိနိုင္ ၾကေလပါတကား ……… ၿပီးပါၿပီ။
