“ထြက္ၿပီေဟ့” “ကုန္ပါၿပီကြာ” “ဘယ္ဂဏန္းလဲ ကိုေအာင္ေလး” “၃၇၆တဲ့” “ဟဲ့နင္တို႔ဂဏန္းကဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟယ္” “အာ..မမခ်ိဳကလည္းမဟုတ္ဘဲေျပာမလား” “ထြက္တဲ့ဂဏန္းလဲၾကည့္အုံးေလ” “ဟုတ္ပါတယ္ဗ်။ဒီဂဏန္းမထြက္ေလာက္ဘူး ထင္ေနတာေလ၊အခုထြက္သြားၿပီ၊ဒါႏွင့္မမခ်ိဳ ေရာပါသြားၿပီလား” “ဒီဂဏန္းသာဆိုပါၿပီေပါ့ဟယ္” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအာင္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ဒီခ်ဲႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္ေနၿပီ။ေယာက္က်ားမသိေအာင္တမ်ိဳးသိေအာင္တမ်ိဳးထိုးေနတာ၊ညဘက္မနက္ဘက္ဘုရားရွိခိုးဆုေတာင္းရတာ အေမာႏွင့္သူမ်ားေတြလိုအိမ္မက္ဂဏန္းေလး မ်ားရမလားဆိုၿပီးဘုရားေန႔တိုင္းရွိခိုးေနတာ။ ကံဇာတာအလွည့္မေပးလို႔လားမသိ၊ေပါက္လဲအရံကြက္ပဲေပါက္ဖူးတယ္။အလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရမရွိေတာ့ဒီခ်ဲကိုပဲစိတ္ကေရာက္ ေနတာ။ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအာင္ကအသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ။လုံးႀကီးေပါက္လွေလ။ရင္ထြားထြား။အေခ်ာအလွႀကီးမဟုတ္ေပအယ့္အလွအပကထင္ေပၚတယ္။အိမ္ကေယာက္က်ားႏွင့္ညားလာတာလည္း၂၂ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။မိဘေတြကသေဘာတူလို႔ေပးစားၾကတာ။ ယူတဲ့ေယာက္်ားက႐ိုးသားတယ္ဆိုၿပီးမိဘေတြသေဘာတူလို႔ညားခဲ့ၾကတာ။ေယာက္က်ားကအသက္ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။သမီးေလးကလည္းအိမ္ေထာင္က်သြားလို႔ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါဆိုၿပီးသူ႔ေယာက္်ားဘက္မွာလိုက္ေနတယ္ေလ။ေယာက္က်ားကလည္းအသက္ႀကီးလာလို႔လားမသိဘူး။အခ်စ္ေတြေပါ့တာၾကာေပါ့။အလုပ္မလုပ္ရင္မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးကုမၸဏီတစ္ခုမွာညေစာင့္သြားလုပ္ေနတာ။တစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္ပဲျပန္လာတယ္။ဒီေတာ့အိမ္မွာပ်င္းေနတာႏွင့္ခ်ဲထိုးတာကေနခ်ဲကိုဘိန္းစြဲသလိုျဖစ္ေနတာပဲေလ။အခုလည္းေယာက္က်ားမသိေအာင္ထိုးတာႏွင့္ကုန္ထားတဲ့ေငြကဆယ္သိန္းနီးပါးကပ္ေနၿပီ။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲႀကံ စည္ေနရတယ္။တေန႔ေတာ့မနက္လက္ဘက္ရည္ထြက္ေသာက္ေနတုန္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာခ်ဲအေၾကာင္းေျပာသံၾကားတယ္။ဒါေၾကာင့္အသာေလးနားစြင့္ေနလိုက္တယ္ “ဘယ္ေလာက္ရလိုက္လဲကိုျမသာ” “ငါးေထာင္ကြက္ရတာဗ်” “ခမ်ားလည္းခဏခဏေပါက္တယ္ေနွာ္” “ကံစပ္လို႔ပါဗ်ာ” “ခင္မ်ားတြက္နည္းေလးျပစမ္းပါဗ်ာ” “ဟားးးခင္မ်ားကလည္းဗ်ာ၊က်ေနာ္ကဆရာအဆင့္မဟုတ္ဘူးေလ” “မဟုတ္လို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္။ဟုတ္လို႔က ေတာ့ဒိုင္ေျပးေပါက္ပဲ” “လုပ္ၿပီခင္မ်ားေတာ့” ကိုျမသာကေဆာက္လုပ္ေရးတစ္ခုမွာတာဝန္ခံေပါ့။သူကအလုပ္လုပ္ရင္းဝါသနာအရခ်ဲတြက္တယ္။ခ်ဲႏွင့္ပတ္သက္ရင္ခ်ိဳင္းစာ႐ြက္ေတြ ထြက္ၿပီးသားအကြက္ေတြစုထားတဲ့စာ႐ြက္ေတြႏွင့္တြက္ထားတဲ့စာ႐ြက္ေတြႏွင့္႐ြဳပ္ပြေနတတ္တယ္။ ခဏခဏေပါက္ေပမယ့္လူကေငြကုန္တာလည္းမ်ားတယ္။မ်ားတာကဘာလဲလို႔ ဆိုရင္တဏွာေပါ့။အဲဒီကိစၥဝါသနာအေတာ္ ႀကီးတာ။ကုန္တာလဲမ်ားတယ္။ခ်ဲတြက္တာ ကအမွန္ေတာ့ျဖစ္တန္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့အရာကိုမွန္းဆတာပါ။ကလန္တာက်ေတြ၊ဝမ္းခ်ိန္းေတြ ကီးေတြႏွင့္အျပင္အရင္အပတ္စဥ္ကဘာေပါက္တယ္။ဒီအပတ္လဲဘာေပါက္ႏိုင္တယ္ေပါ့ ေပတံက်ိဳးတဲ့အခါလည္းရွိတယ္။ကိုးတန္းဆယ္တန္းမွာသင္ခဲ့ရတဲ့သင္႐ိုးေတြနဲ႔ေတာ့မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ။ခန႔္မွန္းရတဲ့အရာေတြပါ။မွန္တဲ့အခါလည္းမွန္သလိုလြဲတဲ့အခါလည္းလြဲမွာေပါ့ ေျပာေနၾကတဲ့စကားသံေၾကာင့္မခ်ိဳစိတ္ ဝင္စားလာတယ္။ဒါေပမယ့္လူသိေတြမပါေတာ့မခ်ိဳဝင္မေျပာရဲဘူး၊အသာနားစြင့္ၿပီးသာေနခဲ့ရတယ္။မခ်ိဳလည္းဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကျပန္လာခဲ့တယ္။လမ္းျဖတ္ကူးမလို႔လုပ္ေနတုန္းကားတစ္စီးကအနားကေနအတင္းေမာင္းကာသြားေတာ့ “ဟဲ့အမေလးေတာ့” ေနာက္ဆုတ္အေရွာင္မွာေနာက္ကတေယာက္ကလွမ္းဆြဲထားတာခံလိုက္ရတယ္။သူဆြဲလို႔သာကားကမတိုက္မိတာပါ။မခ်ိဳကိုလွမ္းဖက္ထားတာကိုသတိမရေသးပဲရင္ဘတ္ပဲဖိေနမိတယ္။သတိထားမိတာကမခ်ိဳဖင္ၾကားကိုတခုခုႏွင့္ထိသလိုေၾကာင့္ “အိုး ရၿပီေလ” မခ်ိဳရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားၿပီးေျပာလိုက္ ေတာ့ကိုျမသာဆိုတဲ့လူႀကီး။ “အမအဆင္ေျပလား” တစိမ္းတစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲေရာက္သြားတဲ့မခ်ိဳရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္သြားတယ္။ရွက္လည္းရွက္မိတယ္။အရမ္းလဲလန႔္သြားတယ္ “ဟုတ္ကဲ့အကို အဆင္ေျပပါတယ္” ေျပာမယ့္သာေျပာလိုက္တာအရမ္းလန႔္လို႔ဒူးေတာင္ေခြသြားတယ္။ပလက္ေဖာင္းနားထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။ […]
