ဇာတ်လမ်းက ဒီလိုစတယ်။ …သေချင်းဆိုး ကာလနာကြီး … ရှင် ဒီ သေရည်တွေ သောက်လာပြန်ပြီလား။ ဒီမိသားစု ဒီလောက်နဲ့မွဲတာကို ကြည့်လို့ အားမရသေးလို့ပေါ့။ ဟုတ်လား။ ခွေးမြီးအိုအကောက်ကြီးရဲ့…..…..ဟာ .. မိန်းမကလည်း သေရည်မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ဂျက်ဒင်နီယယ်ပါ။ ၁၈ နှစ်အထူး။ ငါ့သူငယ်ချင်း သင်္ဘောသား ကျော်ထွတ် ကမ်းပြန်ကပ်လို့ ပြုစုတာပါဟ။ ဒီမယ် ဂျက်ဒင်နီယယ်သောက်ရင် ကာမအားကောင်းတယ်လို့ ကျော်ထွတ်က… …. တိန်…. ….အမလေးဗျ.. စောက်ကောင်မရဲ့ စောက်ရမ်းလုပ်ရသလား….. စောက်ပတ်ပြဲမရဲ့။ နဖူးကွဲပါပြီဗျ။…. မိရွှေတုတ် လက်မြန်တာကတော့ ပြောမနေနဲ့။
အနားမှာရှိတဲ့ အပွေးတုံး သနပ်ခါးတုံးနဲ့ ကောက်ထုလိုက်တာ ဘမြင့် နဖူးကို သွေးဖြာကနဲ ရဲထွက်သွားတယ်။ …ဒီမယ် ကိုဘမြင့် ဒီအရည်တွေသောက်လာရင် အိမ်ထဲမဝင်ရဘူးဆိုတာ နားမလည်ဘူးလား။ ကျွန်မ တစ်ခါပဲ ခံမယ်။ နောက်တစ်ခါဆိုရင်တော့ ရှင်လုပ်သမျှခံမယ့်အစား ဖာပဲထွက်ခံလိုက်မယ်… ဂျိုင်း… ရွှေတုတ် အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဂျိုင်းကနဲ ဆွဲပိတ်ပလိုက်တယ်။ ဘမြင့်ခမျာ အိမ်ရှေ့ခွေးကတက်လေးမှာ နဖူးကွဲကို လက်နဲ့ဖိပြီး မြည်တွန်တောက်တီးရင်း ကျန်ခဲ့ရှာတယ်။
ပြောသာပြောရတယ်။ ခွေးမြီးကောက်ကျည်တောက်စွပ် အရက်ဂျိုး ဘမြင့် စီးပွားပြတ်လို့ အရက်ဖြတ်ထားတာ နှစ်ပတ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ အခု ခွေးကတက်မှာ ခွေးတစ်ကောင်လို လေးဘက်မသွားရုံ မူးပြီးယိုင်နေတော့တာပဲ။ … သေနာမ.. ဝက်စုတ်မ..…….. ရတယ်။ နင်မဖွင့်လည်း ငါ့မယားငယ်အိမ်သွားအိပ်မယ်။ ဘမြင့်တဲ့ နာမည် နှစ်လုံးနဲ့နေတာ။ ငါ့ကို စောက်ပတ်ကား ပေါင်ကားစောင့်နေတဲ့ ကောင်မတွေ အများကြီး…. ပြောရင်း ပြောရင်းနဲ့ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်လေးချွတ်ပြီး နဖူးက ဒဏ်ရာကို အုပ်ထားရတယ်။ ဘယ်က မယားငယ်ရှိမှာလဲ။ အရက်သမား ငမွဲ ပုံမလာ ပန်းမလာ ဘမြင့်ကို ရွှေတုတ်တောင် ရိုးအလွန်းလို့ ယူထားတာ။ ဆဲဆိုရင်း အပေါ်ပိုင်းကိုယ်တုန်းလုံးနဲ့ ဆောင်းတွင်းလေတိုက်ခံရလို့ ချမ်းပြီးတုန်လာတယ်။ အရက်သောက်ထားလို့ နည်းနည်းတော်သေးတယ်။
ဘမြင့် ဒီညတော့ အိမ်ထဲဝင်လို့မရတော့တာ သေချာပြီ။ အကြံထုတ်စမ်း။ အရေးထဲ အရက်က မူးပြီး ဘာမှစဉ်းစားလို့ကို မရဘူး။ အော်ဟုတ်ပြီ။ အိမ်နောက်ဖေးအဖီလေးမှာ ခနသွားခွေလို့တော့ရတယ်။ လေကွယ်တယ်။ လုံခြုံတယ်။ ကိုယ့်အိမ်ဆိုတော့ မှောင်ရိပ်ခိုမှုနဲ့လည်း အရပ်က ဖမ်းပြီး ရိုက်နှက်စရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ဘမြင့် ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ အိမ်နောက်ဘက်ကို ပတ်ပြီး သွားလိုက်တယ်။ အိမ်နောက်ဖေးအဖီမှာ ခနထိုင်ရင်း ချမ်းလာပြန်တယ်။ အချိန်က မစောတော့ဘူး။ သန်းခေါင်နီးနေပြီ။ ပုဆိုးခြုံအိပ်ပြန်ရင်လည်း ဖင်ကပေါ်ပြီး ဖင်အအေးပတ်ဦးမယ်။ မတော် လဥကို ကြွက်ကိုက်သွားမှဖြင့်လည်း လူညွန့်တုံးနေပြန်ဦးမယ်။
ဘေးဘီကြည့်လိုက်တော့ ရွှေတုတ် အိမ်ပြင်မှာ မေ့ပြီးထားခဲ့တဲ့ မလျှော်ရသေးတဲ့ ထမီပုံကြီးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကြိမ်ခြင်းထဲမှာ ထည့်ထားတာ။ ခြုံအိပ်စရာတော့ရပြီဆိုပြီး ဘမြင့် ဝမ်းသာသွားတယ်။ ဘမြင့်က ဘုန်းတွေဘာတွေ ဘာမှယုံတဲ့လူမဟုတ်ဘူး။ ယုံရင်လည်း သူ့မှာ ဘာဘုန်းမှ မကျန်တော့ဘူးလို့ တွက်ထားပြီးသား။ စွပ်ကျယ်ကို ခေါင်းမှာစည်းပြီး ထမီထူထူနှစ်ထည်လောက် ရွေးယူဖို့ အပုံကို ဖွလိုက်တယ်။ ဘမြင့် ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် အမူးတောင် ပြေသွားတယ်။ ထမီပုံကြားမှာ မိန်းကလေးဝတ် အတွင်းခံလေး သုံးထည်။ ဘမြင့် မိန်းမ ရွှေတုတ်က အတွင်းခံဘယ်တော့မှ ဝတ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး။ ဒါ မိန်းမရဲ့ ညီမ သူ့ခယ်မ ရွှေရီရဲ့ အောက်ခံတွေပဲ သေချာတယ်။ ဘမြင့် အချမ်းပြေပြီး လီးတောင်လာတယ်။ ရွှေရီကို မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ဖြစ်နေတာတော့ သုံးလလောက်ရှိပြီ။
အခုတော့ သူ့အောက်ခံဘောင်းဘီလေးတွေကိုင်ရင်း နမ်းရင်း စုပ်ရင်း စိမ်ပြေနပြေ တိုက်ရတော့မယ်။ ဘမြင့် အငမ်းမရ ပင်တီလေးတစ်ထည်ကို ကောက်ပြီး နှုတ်သီးမှာတေ့ကာ ရှိုက်သွင်းလိုက်တယ်။ …. ဝေါ့.. ထွီ.. ဝေါ့ ဝေါ့… အလိုလေး အဘလေး နံလိုက်တာ။ ညှီလိုက်တာ။ ပုပ်လိုက်တာ။ ချဉ်လိုက်တာ စုပ်လိုက်တာ။ စောက်ကောင်မ ရွှေရီ။ ဖင်မဆေးတာလား။ ဘောင်းဘီကို တစ်နှစ်လုံးမလျှော်တာလား။ မသတီစရာ။ ဘဝမှာ ချီးနံ့တောင် ဒီလောက်မဆိုးဘူးထင်ပါ့။ ဝေါ့ ဝေါ့…။ ရုပ်ကလေး သနားကမားနဲ့။။ ထွီ ထွမ် ဝေါ့။ တော်ပြီ။ ငါ့ဟာငါ ထမီခြုံအိပ်တာပဲကောင်းတယ်။
တောင်နေတဲ့ လီးလေးတောင် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲမသိ။ အင်း.. နေဦး. ထမီကို အခန့်သားခင်းအိပ် ခြုံအိပ်လုပ်နေရင် မနက်လင်းလာလို့ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် ငါ စောက်ရှက်ကွဲနေဦးမယ်။ ဘမြင့် အကြံကြီးထုတ်ပြီး ထမီပုံကြီးကို အဖီထောင့်လေးမှာ ခပ်ပွပွ ချလိုက်ပြီး ထမီပုံထဲမှာ ဝင်ခွေပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ လူကောင်ကလည်း သေးတော့ တော်ရုံလူမမြင်နိုင်ဘဲ ထမီပုံ ကြီးပဲလို့ ထင်စရာရှိတယ်။ ခုမှပဲ နွေးနွေးထွေးထွေး ဇိမ်ကျကျနဲ့ ထမီပုံထဲမှာ ပုန်းပြီး အိပ်လိုက်တာ တချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ …. အင်း ဟင်းဟင်း.. ရွှေရီရယ်။ သိပ်ချစ်တာပဲ… ….အို နင် နော်။ သိပ်မကဲနဲ့။ ဖြည်းဖြည်းလုပ်။ စပ်ပပ်ကို အရင်လျက်ပေးဦး။ … ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းပြောသံတွေကြောင့် ဘမြင့် လန့်နိုးသွားတယ်။ ဘမြင့်က ငမူးပေမယ့် နပ်တယ်။ ချက်ချင်း အသိရှိတယ်။ လုံးဝမလှုပ်ဘဲ ထမီပုံထဲက လက်ချောင်းလေးနဲ့ မျက်လုံးနေရာကို အသာဖယ်ပြီး အသံလာရာဆီကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘုရားရေ။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းက ပြည်တွင်းဖြစ်မြန်မာအောကားတွေထဲက အတိုင်းပဲ။ ညဘက်မှောင်နေတော့ သိပ်မမြင်ရတာကအစ ပြည်တွင်းဖြစ်အောကားတွေနဲ့ တူနေတယ်။ မှောင်နေပေမယ့် ဘမြင့်နဲ့ လက်တကမ်းလောက်က ကြမ်းပေါ်မှာ ဘမြင့်ကို ကျောပေးပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ပေါင်ကားထိုင်နေတာ ရွှေရီဆိုတာ ရုတ်ခြည်းသိလိုက်တယ်။ ရွှေရီရဲ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီး စောက်ဖုတ်ရက်ဖို့လုပ်နေတာက လမ်းထိပ်လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က စားပွဲထိုး မောင်ဝင်း။ မောင်ဝင်းက လက်ဖက်ရည်လာချဖို့သာနှေးတာ အခု စပ်ပပ်လျက်ရမယ်ဆိုတော့ အလျင်အမြန်ပဲ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခွေးထညက်ခဲရက်သလို တပြွတ်ပြွတ်ရက်တော့တာပဲ။ ဘမြင့်မှာ ရွှေရီကို ကိုယ်တုံးလုံးတွေ့ရလို့ ကံကောင်းတာလား။
ထမီပုံထဲမှာ အရှက်ကွဲမယ့် အဖြစ်ကြောင့် ကံဆိုးတာလားမပြောတတ်ပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ရတဲ့အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ခိုးကြည့်နေတော့တယ်။ ခက်တာက ရွှေရီက သူ့ကို ကျောပေးထားတော့ စောက်ပတ်လည်းမမြင်ရ။ နို့လည်း မမြင်ရ။ ကျောပြောင်ကြီးပဲမြင်နေရတော့ အားမလိုအားမရဖြစ်နေတယ်။ ခနကြာအောင် စောက်ဖုတ်အရက်ခံပြီးတော့ ရွှေရီအလိုးခံချင်လာတယ်ထင်ပါတယ်။ ဟဲ့ မောင်ဝင်း ငါ့ကို လိုးတော့… အေး။.. ဘယ်လိုပုံလိုးမလဲ… မောင်ဝင်း နင်လိုးနေတာကြာပြီ ငါဘယ်လိုပုံကြိုက်လဲ နင်မသိသေးဘူးလား… သိပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမယ့် ကြမ်းပေါ်ကြီးမှာ ငါလှဲမအိပ်တတ်ဘူးဟ။ ငါ့ဖင်နာတယ်။… ဒီ ဂျွတ်တက်နေတဲ့ဖင်က နာတတ်ရသေးတယ်။ မောင်ဝင်းရယ် ကြာတယ်။ ဟိုဘက်က ငါ့အမ ထမီပုံပေါ် သွားထိုင်ချည်။ ငါ အပေါ်ကနေ တက်လိုးမယ်။… ဟိုက်။ ဘုရားသခင်ကယ်မတော်မူပါ။ ဘမြင့် တကယ်ပဲ လန့်သွားတော့တယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ မောင်ဝင်းက ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ သူအိပ်နေတဲ့ ထမီပုံဆီကို လျှောက်လာပြီ။ အသက်မရှူပဲ တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်မိအောင်နေနေရတယ်။ မျက်လုံးကို ခနမှိတ်ထားရာက အသာလေးပြန်ခိုးကြည့်တော့ မောင်ဝင်းရဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးက သူ့မျက်နှာတည့်တည့်ပေါ်ကို ထိုင်ကျလာသလိုထင်လိုက်မိပေမယ့် ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ သုံးလက်မလောက်ကပ်လွဲသွားတယ်။ ရွှေရီက မောင်ဝင်းထိုင်နေတဲ့အပေါ်ကို တက်လိုးတယ်ထင်ပါတယ်။ မောင်ဝင်းရဲ့ ဖင်မည်းမည်းပြောင်ပြောင်ကြီးက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဘမြင့် မျက်နှာနဲ့ နီးလိုက် ကွာသွားလိုက်ဖြစ်နေတယ်။
ခနနေတော့ ရွှေရီရဲ့ ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။ ဘမြင့်လည်း မောင်ဝင်းဖင်ဆီက စိတ်လွှဲလို့ ရလိုရငြား ကောင်မလေးရဲ့ ညည်းသံလေးကို အာရုံစိုက်နေမိတယ်။ … အဟင့် ဟင့်.. အား .. ရှီး.. ကျွတ်ကျွတ်…. ….ဘူ….. ဟင်။ ဘာတုန်း။ ဘူဆိုတဲ့အသံက… ခွေးမသား။ ကိုယ်..ေ..ကိုယ်…..ိုး မောင်ဝင်း။ လိုးနေတုန်းမှာတောင် စောက်အီးက ပေါက်ရသေးတယ်။ ဘဲဥပုတ်နံ့က ထမီပုံထဲကို ဒလဟော မညှာမတာတိုးဝင်လာတယ်။ သူတောင်းစား လူယုတ်မာ မောင်ဝင်း။ သူများသားပျိုသမီးပျိုဖျက်ဆီးတဲ့ကောင်။ လဘက်ရည်ဆိုင်က ဘဲဥတွေ ဘယ်နှစ်လုံး ခိုးစားထားလဲမသိဘူး။ ရွှေရီကတော့ လေညာကမို့ နေသာနေသလားမသိ။ အီးစော်နံပုံမရ။ ဘမြင့်တစ်ယောက်ထဲ အနီးကပ်အီးကို လှိမ့်ရှူနေရရှာတယ်။ .. ငါ လီးစုပ်ပေးမယ်… ရွှေရည်က ပြောပြောဆိုဆို မောင်ဝင်းပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ အမလေး။ တော်ပါသေးရဲ့။ ခုမှပဲ ဒီကောင့်ဖင်နဲ့ ဝေးတော့တယ်။ ရွှေရီက ခုန မောင်ဝင်းထိုင်တဲ့ နေရာမှ ဝင်ထိုင်တယ်။ မောင်ဝင်းက ရွှေရီ့ရှေ့မှာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး လီးစုပ်ခံတယ်။ ဘမြင့် ထမီပုံကြားက မျက်လုံးနေရာကို အသာချဲ့ပြီး ရွှေရီ့ဖင်လုံးလေးတွေကို လှမ်းကြည့်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ထမီပုံကြားက အီးနံ့ကိုလည်း လေဝင်ပြီးပျောက်သွားအောင် အပေါက်ကို ကျယ်ကျယ်လေးချဲ့လိုက်တယ်။
ရွှေရီ့ဖင်လေးတွေကို လှမ်းပြီး မျက်လုံးဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ကြိုးစားရင်း ဘမြင့်တစ်ယောက် အဝတ်ပုံကြား ဟနေတဲ့အပေါက်ကနေ ပါးစပ်ကို ဟပြီး လေကောင်းလေသန့်ကို အားရပါးရ တဝကြီးရှူလိုက်မိတယ်။ … ဟဲ့စောက်ကောင်… အဲလိုမလုပ်နဲ့.. …အင်း.. ရွှေရီ.. ဆောရီး ဆောရီး .. အားအား.. ..ဘတ်ဘတ်.. ဖတ်ဖတ်… ဗျစ်ဗျစ်… ဘမြင့်ရဲ့ ထမီပုံကြားက ဟပြီး အားရပါးရလေရှူနေတဲ့ ပါးစပ်ထဲကို အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ တန်းဝင်ကုန်တော့တယ်။ မောင်ဝင်းလီးစုပ်ခံရင်း မထိန်းနိုင်ပဲ သုက်ထွက်ချင်တော့ ရွှေရီက လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်ပြီး ဘေးကို လမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တာပါ။ အဲဒီမှာ မောင်ဝင်းလရည်တွေက ဘမြင့်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို တန်းပြီး…. .. ထွီ.. ခွီး.. ဝေါ့.. ဂလု.. ဖွီး… မအေလိုး မောင်ဝင်း… ငါမင်းကို သတ်မယ်။… သတ်မယ်… ဘမြင့် အသံနက်ကြီးနဲ့ကြုံးဝါးပြီး ထမီပုံကြားက မားမားမတ်မတ်ကြီး ထရပ်လိုက်တော့တယ်။ .. ဟေ့ကောင် အီးပေါက်တာ သည်းခံမယ်။
ဒါတော့ သည်းမခံနိုင်ဘူးကွ… ထွီ.. အမလေး။.. သွားပါပြီ။ ငါ့ဘဝတော့… လာစမ်း မင်းကိုသတ်မယ်… ဘမြင့် ပြောပြောဆိုဆို နံရံမှာ ထောင်ထားတဲ့ ဝါးရင်းတုတ်ကြီးကို ဆွဲပြီး မောင်ဝင်းကို ရိုက်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ မောင်ဝင်းကလည်း ဒီလိုနေရာမှာ လာခိုးစားကတည်းက သတိကရှိပြီးသား။ ဘမြင့်အသံကြားကတည်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်က ခုန်ချပြီး ပြေးနှင့်ပြီ။ ပုဆိုးတောင် မကပ်နိုင်ဘူး။ ဘမြင့်ကလည်း အနောက်ကနေ ဝါးရင်းတုတ်ကြီးဆွဲပြီးလိုက်တာ။ ပုခုံးမှာ သူ့မိန်းမ ထမီတစ်ထည် ကွင်းသိုင်းပြီးပါလာတာတောင် သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ မောင်ဝင်းက ရှေ့က ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ပြေး။ ဘမြင့်က နောက်က ဝါးရင်းတုတ်ကိုင်ပြီး ထမီကွင်းသိုင်းကြီးနဲ့လိုက်။ ပါးစပ်မှာလည်း လရည်တွေပေပွလို့။ မနက်အာရုဏ်တက်ခါနီး တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို နိုးရောပဲ။ ပြီးပါပြီ။
