ရှမ်းမပီပီအသားအရည်က ဝင်းဝါနေပြီးစိတ်ကြွနေလို့လားမသိ မာတောင်ထနေပါတယ် ကျွန်တော်လည်း အငမ်းမရလက်ကလည်း စုပ်နှယ်ပါးစပ်နဲ့လည်း တပြွတ်ပြွတ်စုပ်တော့ တအင်းအင်းငြီးငြူနေပါတယ် .............

ပထမဦးဆုံးအတွေ့အကြုံလို့ ပြောရပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ စော်မလုပ်ဘူးတာတော့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ဖာချဘူးနေပြီ။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နဲ့ ဘယ်လို ဖာချဘူးတာလဲ လို့ မေးရင် အပေါင်းအသင်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် ကောင်းမွုကြောင့်လို့ပဲ ပြောရတော့မယ်။ အကိုဝမ်းကွဲတယောက်က ငတေဗျ၊ သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်ကြီးပေမဲ့ စာမေးပွဲခဏခဏကျလို့ အတန်းလာတူနေပြီး သူငယ်ချင်းဖြစ်နေတာ၊ သူ့ကြောင့်ပဲ ကိုးတန်းလောက်နဲ့ ကျွန်တော်အရက်သောက်တတ်ပြီ၊ သောက်တယ် ဆိုတာကလည်း သီတင်းကျွတ်၊ တန်ဆောင်တိုင် ပွဲတွေ လောက်မှ ပါ။ ဖာလည်း သူတို့ပေးကျွေးလို့ စားခဲ့ဖူးပြီ။ ဖာချတယ် ဆိုတာလည်း မှောင်ထဲ မှာ မျက်နှာတောင် သေခြာမမြင်ရတာများပါတယ်။ အကိုဝမ်းကွဲနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက ဖာခေါ်ပြီး ချ ရင်းက ကိုယ့်ကို ရှင်ပြုပေးရအောင် ဆိုပြီး အခန်းထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရင်းက သူတို့ခေါ်တိုင်း ဝင်ချမိတာပါ။ သိပ်အကြိမ်ရေ မများလှပေမဲ့ ဘယ်လို ပုံဆိုရင် ဘယ်လို ဆောင့်ရမယ် ဆိုတဲ့ အခြေခံလေးတော့ သိလာတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ချောင်နေတာက များနေတော့ မာစတာဘိတ် လုပ်သလောက်တောင် ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာ မရှိပါဘူး။

While choosing the best accommodation for your travels, hotels stand out as the ultimate choice for comfort, convenience, and luxury. Hotels offer a home away from home, a sanctuary where weary travelers can rest and rejuvenate amidst opulent surroundings.

နောက်ပြီး ကျွန်တော်က လည်း ရွံတတ်တော့ နမ်းတာ ပြုတာတို့ မလုပ်ဘူး။ တခါတလေ ဖက်တောင်မဖက်ဘူး။ အဲတော့ ကာမကိစ္စ ဆိုတာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး လို့ပဲ ပြောရမလိုပေါ့ဗျာ။ လီးတောင်လာလို့ အကြောလျှော့လိုက်တာလောက်ပဲ သဘောထားမိတာ။ တကယ့်အမှန်အကန် နဲ့ တွေ့တော့ မှ ဆက်ခ် ဆိုတာ တော်တော်ကောင်းပါလား ဆိုတာသိလာရတယ်။ အဲဒီ ပထမဦးဆုံး အမှန်အကန် နဲ့ အတွေ့အကြုံ ကပဲ ကျွန်တော့်ကို အန်တီ မမ တွေ အရွယ်ကို ခိုက်သွားစေခဲ့တယ်လို့ ပြောရမလားမသိ၊ နောက်ပိုင်း အန်တီ မမ တွေ အရွယ်ကို ပဲ စိတ်က သန်နေမိတော့တာပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့် ဘဝ တလျှောက်မှာ အန်တီမမ တွေနဲ့ပဲ တွေ့ဆုံ ချစ်တင်းနှောဖြစ်ခဲ့ ရတာက ပိုများ နေသလိုပဲ။ ပထမဆုံး အန်တီ ကတော့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေပဲ။ သူငယ်ချင်းဆိုပေမဲ့လည်း ငယ်ပေါင်းတော့ မဟုတ်ဘူး၊ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ ဆုံကြတာ။ ဒါပေမဲ့ ဝါသနာတူကြတော့ ပေါင်းဖြစ်သွားတာ။ ကျွန်တော်က လည်း တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့ထိ စော်ဆိုလို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မရှိသေးဘူး။

စာဂျပိုးလို ဖြစ်နေလို့လားမသိဘူး။ ကျွန်တော့်အကို တွေ အဖွဲ့ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ၁၀ တန်းအောင်ဖို့ ဆို တာ အိပ်မက်တောင် မက်ပုံ မပေါ်ပါဘူး။ အဲတော့ တက္ကသိုလ်ရောက်တာနဲ့ သူငယ်ချင်း အသစ်တွေနဲ့ ပေါင်းမိတယ်။ စာအုပ်ဖတ်တဲ့၊ ရုပ်ရှင်ကြိုက်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပေါင်းမိကြတယ်။ တက္ကသိုလ်ဆိုတော့ နေရာပေါင်းစုံက လာကြတာလေ၊ အဲတော့ ကျွန်တော်တို့ နဲ့ သိပ်မနီးတဲ့ ရပ်ကွက်က အောင်မျိုး ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ တွဲမိသွားတယ်၊ သူ့အိမ်တလှည့် ကိုယ့်အိမ်တလှည့် စာကျက်တာတို့ အလေလိုက်တာတို့ လုပ်ဖြစ်ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တေ်ာ့ သူငယ်ချင်း အောင်မျိုး အမေ ဒေါ်နန်းသူဇာခင် နဲ့ ဆုံဖြစ်တော့တာပဲ။ ပထမတုန်းက တော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲ မနေပါဘူး။ သူငယ်ချင်း အမေလည်း ကိုယ့်အမေ ကိုယ့်အဒေါ်လို သဘောထားပါတယ်။ တစ်ခုပဲ ကျွန်တော်က အိမ်က မွေးချင်းထဲမှာအငယ်ဆုံး၊ ဒီကောင်ကတော့ သူ့ မွေးချင်းထဲမှာ အကြီးဆုံး၊ နောက်သူ့အမေကလည်း ငယ်ငယ်လေး နဲ့ အိမ်ထောင်ကျထားတာထင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ် ပထမနှစ်ရောက်နေတာတောင် ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတယ်။

ပထမ အသက်ဘယ်လောက်ရှိမယ်မှန်းတောင် မသိပါဘူး နောက်မှ ပြန်တွက်ကြည့်ကြည့်တာ၊ အဲဒီတုန်းက အန်တီနန်း က ၃ရ – ၃၈ လောက်တော့ရှိမယ်ဗျ။ ရှမ်း အမျိုးသမီးပီပီ အသားအရည်က ဝင်းဝါ ပြီး မျက်နှာကလည်း တော်တော်ချောတယ်။ ချောတာရယ် ခန့်တာရယ် တွဲပြောမှ ရမယ်ထင်တယ်။ အောင်မျိုး အဖေက လူဝင်မွု မှာလုပ်တော့ ရှမ်းပြည်မှာ တာဝန်ကျတုန်း အိမ်ထောင်ကျလာတယ် ပြောတာပဲ။ အရင်တုန်းက မူလတန်းပြ ဆရာမလုပ်တယ် ဆိုလား နောက်တော့ ကလေး သုံးယောက်ရတော့ အိမ်ရှင်မ အလုပ်ပဲ လုပ်တော့တယ်။ အိမ်မှာ အိမ်ဖော်မထားဘူး။ အောင်မျိုး အဖေ က ရှပ်ကီသမား၊ ညနေဆို အမြဲတန်း မျက်နှာကြီး နီပြီး အရက်နံ့ က ထွက်နေတတ်တယ်။ အောင်မျိုး တို့ တိုက်ခန်းမှာ အိပ်ခန်း ၂ခန်းရှိတယ်၊ သူတို့ က ထပ်ခိုးလေး တင်ထားတယ်။ အောက်က အခန်းမှာ အောင်မျိုး ညီ၂ယောက်နေပြီး ထပ်ခိုးတခုလုံးကို အောင်မျိုးက ရတယ်။ ကျွန်တော့် စတည်းချတဲ့ နေရာက အောင်မျိုးရဲ့ ထပ်ခိုးပေါ့။ အဲဒီမှာ ပဲ ဂိမ်းဆော့တယ်၊ နှာစာအုပ်တွေ ဖတ်တယ်။ စာမေးပွဲနီးရင် စာကျက်တယ်။

စာကျက်တဲ့ ညတွေဆိုရင် အန်တီနန်းက လက်ဖက်သုတ်တို့ ဘာတို့ လုပ်ပြီး လာလာ ကျွေးတတ်တယ်။ ကျွန်တော်သူ့ အပေါ်မှာ စပြီး စိတ်ကစားဖြစ်သွားတာက ဒီလိုဗျ။ တနေ့ နေ့ခင်းဖက်ကြီး ကျွန်တော်တို့ ထပ်ခိုးမှာ နှာစာအုပ် အသစ်ရလို့ တစ်ယောက်တစ်အုပ်ဖတ်နေကြတာ၊ ဇာတ်လမ်းကတအားကောင်းတော့ လီးက အရမ်းတောင်လာပြီး နာတောင်လာတယ်။ တော်ကြာ ဘောအောင့်နေမှာ စိုးလို့ဂွင်းသွားထုလိုက်အုန်းမယ် ပေါ့။ အောင်မျိုးကိုတော့ အိမ်သာသွားလိုက်အုန်းမယ် ဆိုပြီး အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ အောက်ထပ်မှာလည်း လူရိပ်အခြေမတွေ့တော့ ရေချိုးခန်းဘက်ကို အမြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက အတွင်းခံဘောင်းဘီကလည်း ဝတ်ချင်တဲ့ အချိန်မှ ဝတ်တာဆိုတော့ ပုဆိုးအောက်မှာ လီးက တထောင်ထောင်ပေါ့။ သူတို့ တိုက်ခန်းက ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာ တွဲရက်ဗျ။ ကျွန်တော် ရေချိုးခန်းနားရောက်တော့ ရေချိုးခန်းတံခါးဗြုံးကနဲ ပွင့်လာပြီး အန်တီနန်း ထွက်လာတယ်။ အဲဒီတံခါးနားမှာက လည်း ထမင်းစား စားပွဲနဲ့ ကုလားထိုင်တွေ ရှိတော့။

ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက် ရုတ်တရက် မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုးမိတာမှာ ကပ်ရှောင်လိုက်ကြပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တော့ အန်တီနန်းက ကုလားထိုင်တလုံးနဲ့ ခြေထောက်ညိသွားတယ်။ အန်တီနန်းက ရေချိုးပြီးလို့ ထမိန်ရေလဲ ကို ရင်လျှားထားပြီး အပေါ်က သဘက်ကို ခေါင်းက ဆံပင်တွေပေါ်ပတ်လာတာ။ သူ့ဆံပင်အုပ်ကြီးကလည်း ကောင်းတော့ ခေါင်းလျှော်ပြီ။ သဘက်နဲ့ ပတ်လာပုံရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို ရှောင်လိုက်ပြီး လမ်းပေးတဲ့ အနေနဲ့ ကျောလှည့်ပေးလိုက်တာ အောက်က ကုလားထိုင်နဲ့ ခြေထောက်ချိတ်မိပြီး ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အနောက်က နံရံနဲ့ ကျော်က ကပ်နေပြီ ဆိုတော့ နောက်ဆုပ်လို့ မရဘူး။ ကုန်းလိုက် လို့ ကားစွင့်ပြီး တက်လာတဲ့ အန်တီနန်း ရဲ့ တင်ပါးဆုံ ကြီးနဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပုဆိုးအောက်က မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးတို့ ဖိပွတ်မိတော့တာပေါ့။ ပါးလွာတဲ့ ကျွန်တော့ ပုဆိုးရယ်၊ ပါးလွာပြီး ရေစိုလို့ အသားမှာကပ်နေတဲ့ သူ့ရေလဲ ထမိန်သားလေး ရယ်က ကြားထဲမှာ မရှိသလိုတောင်ထင်ရတယ် ကျွန်တော့်လီးနဲ့ သူ့ဖင်ကြီး အားရပါးရဖိမိလိုက်တာ။

သူက အိုကနဲ တောင် အသံထွက်သွားတယ်။ အချိန်က စက္ကန့်ပိုင်းလေး လောက်ပေမဲ့ ကျွန်တော်တော့ သုတ်တွေ ပန်းထွက်သွားချင်လောက်အောင်ကောင်းသွားခဲ့ရတယ်။ ကန်တော့ ကန်တော့ အန်တီနန်း ဆိုပြီး ကျွန်တော် ရေချိုးခန်းထဲ အမြန် ပြေးဝင်ခဲ့လိုက်မိတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်း၊ လက်ကို ရေနည်းနည်းစွတ်၊ ဆပ်ပြာတုန်းကို ပွတ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုတော့တာပေါ့။ ဒီ အချိန်မှာပဲ အန်တီနန်း ရဲ့ ပင်တီအသားရောင်လေး လျှော်ပြီး တန်းပေါ် တင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ လျှော်ပြီးကာစ ရေစိုတိုတို ပင်တီလေးကို လှမ်းယူပြီး ပင်တီ ခွဆုံပေါ်ကို ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး ထိပ်မှာ တေ့ပြီး သုတ်တွေ လွတ်ပြစ်လိုက်မိတော့တယ်ဗျာ။ အကြောတွေကို စိမ့်သွားတာပဲဗျာ။ ပြီးသွားတာနဲ့ အဲဒီပင်တီလေးကို ရေအမြန်လျှော်ပြီး ပြန်လှမ်းထားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီမှာ အန်တီနန်းကို ကျွန်တော်သတိထားမိသွားတယ်။ သူက အရပ်လည်းမြင့်တယ်၊ ငါးပေ ခြောက်လောက်ရှိတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ ကလည်း လူပျိုပေါက် အရပ်ထွက်ကာစ ဆိုတော့ သူ့ထက် တလက်မလောက်ပဲ မြင့်မယ်။

ကျွန်တော်တို့က လူကလည်း လပိန်ညှောင် ဆိုတော့ အန်တီနန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် အကောင်သေးသလိုဖြစ်နေတယ်။ အန်တီနန်းက ကိုယ်လုံးက လည်း ထွားထွားကြီး ရင်သားတွေက လည်း လုံးကြွနေတာ၊ တင်ပါးဆုံကြီးတွေက လုံးပြီး တုန်ခါနေတာ။ နောက်ပိုင်း ဂွင်းထုဖို့ မှန်းတိုင်း အန်တီနန်း က အမြဲ စိတ်ကူးထဲ ပါနေတာပေါ့။ တကယ်လုပ်ခွင့် ရလိမ့်မယ်လို့လည်း မတွေးမိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအဖြစ်အပျက်ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကိုယ်ကပဲ ဂရုစိုက်နေလို့လားမသိ၊ အန်တီနန်းက ကျွန်တော် နဲ့ ပိုရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း မျက်စေ့ထဲမြင်ရသမျှ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မှန်းထုဖို့ အသေမှတ်ရတာ ဆိုတော့ စကားမရှိစကားရှာ အာဖောင်းထုတာတွေ လုပ်တာပေါ့။ ပိုဆိုးတာက သူက ရင်းရင်းနှီးနှီး သူ့သားလို သဘောထားတာလား၊ သဘောထားဆန်းတာလား ကျွန်တော်က ဝေခွဲမရအောင်ကို အမူအယာကောင်း တယ်ဆိုရမယ်။ ကျွန်တော့်ကို စကားပြောရင် ဟိုပုတ်ဒီပုတ်။ လက်မောင်းလေးကိုင်ပြောလိုက်၊ တခါတလေ ကျွန်တော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ထိုးဖွ ပြောလိုက် နဲ့။

ကိုယ်ကတော့ အန်တီနန်းနဲ့ အသာချင်းထိလိုက်တာနဲ့ လီးက ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထနေပြီ တစ်ခါတစ်လေ သူသတိမထားမိရအောင် ခါးကို နည်းနည်းကုံးထားရတယ်။ ပထမဆုံး ကျွန်တော်တို့ချင်း ဖွင့်မပြောဘဲ တိတ်တခိုးကာမ ဆန္ဒတွေ ဓါတ်ကူးမိကြတာက ဒီလိုဗျ။ တနေ့ ကျောင်းပိတ်ထားတဲ့ အချိန် အောင်မျိုးတို့ အိမ်ထုံးစံအတိုင်း ဂိမ်းဆော့မလို့သွားတော့၊ အန်တီနန်း တယောက်ထည်းရှိတယ်။ အောင်မျိုးက သူ့အဖေ ကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့တယ်တဲ့။ ဒီကောင်က ကားစမောင်းနေပြီ ဆိုတော့ သူအားတဲ့ ရက် ကို သွားကြတာတဲ့၊ စပါယ်ရှယ်လစ်စ် ဆေးခန်းဆိုတော့ ဝေးလည်းဝေးတယ်၊ အန်တီနန်းက အိမ်မှာပဲ ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်ဖို့ ကျန်ခဲ့တယ်၊ အငယ်ကောင်တွေက ကျောင်းသွားနေကြတယ်။ ကျွန်တော်က အန်တီနန်း နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ နေချင်ပေမဲ့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မလုံတော့ အောင်မျိုးမရှိရင် ကျွန်တော်လည်း ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်လို့ ဆိုတော့၊ အန်တီနန်းက နေပါအုန်းကွယ် ပြန်လာမှာပါ စောင့်လိုက်ပါအုန်း၊ ဒီမှာလည်း အမဲသားနပ်ထားတယ်၊ ဆိုလိုက်တော့ ရေငတ်တုန်းရေတွင်းထဲ ကျပေါ့။

အင်း အဲဒါဆိုလဲ နေမယ် ဘာကူညီပေးရအုန်းမလဲ ပေါ့ မီးဖိုထဲ ဝင် ရောဖို့ ကြံရော။ အန်တီနန်းက ချက်ပြုတ်ပြီးသွားပါပြီ တဲ့ သွားသွား အိမ်ရှေ့မှာပဲ တီဗွီသွားကြည့်နေလိုက် အန်တီ ထွက်လာခဲ့မယ် ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ် ပြန်လာထိုင်နေရတာပေါ့။ ခဏနေတော့ အန်တီနန်း ထွက်လာတယ်၊ အိမ်နေရင်း ရင်ဖုံး လက်ပြတ်အင်္ကျီနဲ့ ဆိုတော့ လက်မောင်းလုံးကြီးတွေက ဝင်းနေတာပဲ။ ဆံပင်ကိုလည်း တပတ်လျှိုထုံးထားသေးတော့ လည်တိုင်ကလည်း ရှင်းကျော့နေတာပဲ။ သူက ပြောတယ် အောင်မျိုးခေါင်းမှာ သန်းတွေ တွေ့လို့တဲ့ မနေ့က ဘီးစိတ်တိုက် ရှင်းလိုက်ရတယ်တဲ့ သန်းတွေ မနည်းဘူးထွက်လာတယ်တဲ့၊ သားခေါင်းရော မယားဘူးလားတဲ့။ ကျွန်တော့ ကိုလည်း သူက သားပဲ ခေါ်တယ်လေ။ အင်း မပြောတတ်ဘူး အန်တီနန်း ဆိုတော့ လာဒီမှာ ထိုင် အန်တီ ကြည့်ပေးမယ် ဆိုပြီး ခေါ်တယ်။ သူထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာရှေ့မှာပဲ ကျွန်တော်က ကြမ်းပေါ်မှာ သူ့ကို ကျောပေး တီဗွီကို မျက်နှာမူပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် နံဘေးနှစ်ဘက်ကို သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှာ ထိပြီး ထိုင်လိုက်ရတာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးက အသေတောင်နေပြီ။

အဲဒီမှာပဲ သူက ကျွန်တော့ ခေါင်းကို သူ့လက်ချောင်းကလေးတွေနဲ့ သန်းစရှာပေးနေတယ်။ သန်းတွေ့မတွေ့မသိပေမဲ့ ကျွန်တော်က တော့ ဇိမ်ခံလို့ကောင်းနေတယ်ဗျာ။ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း နှစ်ယောက်ထဲ၊ အဲလိုလည်း နီးနီးကပ်ကပ် နေရတယ် ဆိုတော့ ကာမစိတ်တွေက တော်တော့်ကို ပြင်းထန်နေတာကို၊ ကျွန်တော့်လို လူပျိုပေါက်တယောက်က ဘယ်လို ထိန်းနိုင်မှာလဲ။ ခါတိုင်း မလုပ်ရဲတဲ့ ဟာတွေကို စွန့်စားချင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့ လက်နှစ်ဖက်ကို တဖက်တချက် ကိုယ်ကို ထိန်းလိုက်သလိုနဲ့ သူ့ခြေဖမိုးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ပြန်မလွတ်သေးပဲ ဆက်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီနန်းက ဘာမှ မပြောတော့ ကျွန်တော့် လက်တွေက ကိုယ်အနေအထား တခါပြင် တစ်နေရာရွေ့လိုက်နဲ့ ခြေသလုံးသားတွေကို ကိုင်ထားမိတဲ့ အခြေအနေရောက်နေပြီ၊ ကျွန်တော့ ရင်တွေကတော့ တဒုံးဒုံးခုန်နေတာပေါ့ဗျာ။ “သား အနောက်မှာတော့ မရှိဘူး၊ အရှေ့ဘက်ကြည့်ရအောင် ဒီဘက်လှည့်” ဆိုတော့ ကျွန်တော်သူ့ဘက်ကိုမျက်နှာချင်း ဆိုင်လှည့်ထိုင်လိုက်တယ်။

သူကလည်း ဆိုဖာရှေနားကို ဖင်တိုးထိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့် ဂျိုင်းအောက် နှစ်ဖက်မှာ သူ့ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ရောက်လာတယ်။ အဲလို အနေအထားရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံ မှာ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ ထမိန်ကလည်း အသားပျော့ပျော့ပါးပါးလေး ဆိုတော့ အဖုတ်နံ့သင်းသင်းလေး ကို အားရပါးရကို ရွုပြစ်လိုက်တာပေါ့။ ကျွန်တော့လက်တွေကလည်း သူ့ကို သိုင်းဖက်ပြီး ကိုယ်အရမ်းကိုင်ချင်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီး နှစ်ဖက်ပေါ်လက်ဖဝါးတင်ထားလိုက်တယ်။ ဆုပ်တော့ မကိုင်ရဲသေးဘူး ထိတယ်ဆိုရုံလေးပဲ။ သူကလည်း ဘာမှ မပြောပဲ ကျွန်တော့ ခေါင်းကို ပဲ သန်းရှာပေးသလို ဆံပင်ကို ဖွနေတယ်။ အဲဒီလောက် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်လည်း မညံ့ပါဘူး အထာပေါက်နေပါပြီ၊ ခက်တာက ကိုယ်ကမလုပ်တတ်မကိုင်တတ်တာပဲ။ ကိုယ် သူ့စောက်ဖုတ်အနံ့ကို ရွုနေတယ် ဆိုတာကို သိအောင် လေပူလေးလည်း မွုတ်ပေးလိုက် အသက်တဝကြီး ရွုလိုက်လုပ်ပေးနေမိတယ်။ လက်ဖဝါးကိုလည်း တဖြည်းဖြည်း သူ့တင်ပါးကြီးတွေကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်သံကြားရတယ်ဗျာ။ သူတို့ အခန်းက နှစ်ထပ်မှာ ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ကိုတော့ မမြင်ရဘူး။ အန်တီနန်း ရုတ်တရက် ကျွန်တော့ကို တွန်းလွတ်လိုက်ပြီး။ “ဟော သားတို့ ပြန်လာပြီထင်တယ် “ ဆိုပြီး ကမန်းကတန်းထသွားတော့တယ်။ သူ့နောက်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ဖင်ကြီး နှစ်လုံး တလုံးချင်း တုံခါသွားတဲ့ ထမိန်အနောက်မှာ အရေစိုကွက် ကလေး တွေ့လိုက်ရတယ်။ အန်တီနန်းလည်း ဖီးလ်တက်နေတာပါလား ဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မတ်တတ်ထလိုက်တော့ ပုဆိုးအောက်က ကောင်ကြီး က ငေါက်တောက်ကြီးကို ထိုးထောင်ထ လာပါတယ်။ အန်တီနန်းက ကျွန်တော့ကို ကျောပေးထားလို့ မမြင်တာကို စိတ်အရမ်းထနေတဲ့ ကျွန်တော်က မြင်စေချင်တာနဲ့၊ “အန်တီ ရတယ် ကျွန်တော်တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်မယ် “ ဆိုပြီး အလုအရက် သူ့ရှေ့ကို သွားပါတယ်။ အဲတော့မှ သူကကျွန်တော့ ပုဆိုးအောက်က ငေါက်တောက်ကြီးကို တွေ့သွားပြီး မျက်နှာ တစ်ချက်နီ သွားပါတယ်။ နောက်တော့၊ သား ပုဆိုးသေချာပြင်ဝတ်လိုက်ပါအုန်း။

ဒါမှ မဟုတ်လည်း.. သွား အပေါ့သွားလိုက်အုန်း အန်တီ ဖွင့်ပေးလိုက်ပါမယ် တဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ဘယ်အညံ့ခံမလည်း၊ “ဟုတ်ကဲ့ အန်တီနန်း ဒါဆိုလဲ သား ရွုးသွားပေါက်လိုက်အုန်းမယ်၊ အန်တီနန်းလည်း ထမိန် လှည့်ဝတ်လိုက်အုန်းနော်” လို့ ပြောပြီးထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲတော့မှ အန်တီနန်း ပျာပျာသလဲ သူ့ထမိန်ကို ဖြန့်ကြည့်ပြီး လှည့်ဝတ်နေတာကို မျက်စိနဲ့ မြင်လိုက်ရပါတယ်။အဲဒီနောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီနန်းတို့က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဖွင့်မပြောပဲနဲ့ နားလည်မွုရသလို ဖြစ်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်က အန်တီနန်း ဘယ်လောက်ထိ ခွင့်ပြုမယ်မှန်းလည်း မသိတော့ နည်းနည်းချင်း သွေးတိုးစမ်း ရတာပေါ့။ ဥပမာ ကျွန်တော်နဲ့ အောင်မျိုး ဂိမ်းဆော့နေရင်း ကျွန်တော်က သေးပေါက်မို့ အိမ်သာသွားရင်း မီးဖိုထဲ မှာ အန်တီနန်း တယောက်ထဲ ချက်ပြုတ်နေတာတွေ့ရင်၊ အန်တီနန်း ဘာတွေ ချက်နေတာလဲ ဘာညာနဲ့ အနောက်နားက ကပ်သွားပြီး ကိုယ်နံ့လေး ကပ်ရွု သူ့တင်ကြီးတွေကို ကိုယ့်လီးနဲ့ မသိမသာပွတ်။ ပထမပိုင်းတော့ မသိမသာ ထိရုံလေးပဲ။

နောက် အန်တီနန်းကဘာမှ မပြော တဲ့ အပြင် သူကလည်း ညုတုတု လိုမျိုးလေး ဆိုတော့ နောက်ပိုင်း လူလစ်ရင် လစ်သလို ပေါ်တင်ထောက်တော့တယ်၊ ပါးစပ်ကတော့ ဟိုပြောဒီပြော ပေါ့။ အန်တီနန်းက တခါတလေ ကျွန်တော် အရမ်း ကြမ်းသွားရင် ကျွန်တော့် လက်ကို ဆိတ်ဆွဲတတ်သေးတယ်။ သူက ကျွန်တော့ လက်ကို ဆွဲစိတ်တော့ ကျွန်တော် လည်း ဘယ်နေမလည်း၊ သူ့လက်ကို ပြန်ဆွဲထားပြီး မလွတ်တာတို့၊ သူ့လက်မောင်းအိုးကြီး ကို ပွတ်ပေးတာတို့ လုပ်လာတော့တာပေါ့။ အဲဒီအချိန်ထိက ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ပဲ၊ အပြင်ပန်းကတော့ သူငယ်ချင်းအမေ နဲ့ သားရဲ့ သူငယ်ချင်း တို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံတဲ့ ပုံပဲ ဖြစ်နေကြပြီး အတွင်းစိတ်တွေ က ဖောက်ပြန် နေခဲ့ကြတာပေါ့။ အဲလို အခြေအနေမျိုး ရောက်လာမှ ပဲ နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရဖို့က တော်တော့် ကို အခွင့်အရေးနည်းတာပဲ။ အဲလိုနဲ့ ကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်လာရော။ တနေ့တော့ အောင်မျိုးဆီက သူ့အဖေ ခရီးထွက်သွားတယ်ဆိုတာ သိရတယ် ။

အန်တီနန်းနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖို့ အခွင့်အရေးရပြီ ဆိုပြီး နောက်တနေ့ အောင်မျိုးကိုတော့ ဒီနေ့ အိမ်က ခိုင်းထားတဲ့ အလုပ်ရှိလို့ ဆိုပြီး အကြောင်းပြလို့ ကျောင်းမသွားတော့ပဲ အောင်မျိုးတို့ အိမ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အောင်မျိုးတို့အိမ် တံခါးခေါက်လိုက်တော့ အန်တီနန်း တံခါးလာဖွင့်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို တွေ့လိုက်တော့ အံအားသင့် သွားသလို ဖြစ်သွားပြီးမှ မျက်နှာက အပြုံးပန်းလေးပွင့်လာတယ်။ “ဟယ် သား ကိုရဲ ကျောင်းမသွားဘူးလား “ “မသွားဘူး အန်တီနန်း အိမ်က ခိုင်းထားတာလေး သွားစရာရှိလို့” “အော် အခု ဘာလာလုပ် တာလဲဒီကို ၊ ကိစ္စရှိလို့လား” “အော် အန်တီနန်းကလည်း သားက ကိစ္စရှိမှ လာရမှာလားလို့” “ဟုတ်ပါဘူးကွယ် အိမ်က ခိုင်းထားတာသွားစရာရှိလို့ ဆိုပြီး ကျောင်းမသွားပဲနဲ့ ဒီကို လာတာမို့ ကိစ္စတခုခုများ ရှိနေလားလို့ပါ။ အန်တီနန်း တို့အိမ်က သား အချိန်မရွေးလာလို့ရပါတယ်” “ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီနန်းကို စတာပါ။ အိမ်က ခိုင်းလိုက်တဲ့ အလုပ်က ဒီနားမှာလေ၊ အဲဒါ လမ်းကြုံတော့ ဗိုက်လည်း ဆာတာတာ ရှိတာနဲ့ အန်တီနန်းများ ဘာတွေ ချက်ထားလဲလို့ လာငတ်ကြီးကျတာ”။

“အမလေး ဘာမှ အကောင်းတော့ မရှိပါဘူးကွယ် ဒီနေ့ ဝက်သားနဲ့ မျှစ်ချဉ် ချက်ထားတယ်၊ မင်း အန်ကယ် က မျှစ်စားလို့ မရဘူးလေ၊ သွေးတက်တတ်လို့ အဲဒါကြောင့် သူမရှိတုန်းချက်ရတာ” “အန်ကယ် က ဘယ်သွားလို့တုန်း အန်တီနန်း” ကျွန်တော် သိရဲ့သားနဲ့ ဖိန့်လိုက်တာ လေ၊ အဟိ။ “ခရီးထွက်သွားတယ်လေ တပတ်လောက်ကြာမှာ၊ သား မပြောဘူးလား” “အော် ပြောတယ်ထင်တာပဲ၊ ကျွန်တော်လည်း အမွုမဲ့ အမှတ်မဲ့ပဲ” “ခဏနော် သား၊ အန်တီ ဝက်သားနူးပြီလား သွားကြည့်လိုက်အုန်းမယ်” မီးဖိုထဲ ကို လှည့်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်လေး ထွက်သွားတဲ့ အန်တီနန်းရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ တစ်လုံးချင်း ခါယမ်းသွားတာကို ကြည့်ရင်း၊ ကျွန်တော့်လီးက မာလာရပါတယ်။ အိမ်ရှေ့တံခါးမ ကို ကလန့်ထိုးပိတ်ရင်းက နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်ထဲ လိုက်ဝင်ခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဖေး မှာ မီးဖိုပေါ်က ဝက်သားဟင်းအိုးကို မွေနေတဲ့ အန်တီနန်းရဲ့ နောက်ကျောကနေ ကပ်သွားပြီး ဟင်းအိုးကို သူ့ပုခုံးပေါ်က ကျော်ကြည့်ရင်း၊ “ အင်းးးးးး အနံ့လေးက မွေးလိုက်တာ” တကယ်က အန်တီနန်း လည်ပင်းက သနပ်ခါးနံ့လေးကို ပြောလိုက်တာပါ။

“အင်း ဗိုက်ဆာနေပြီလား၊ ခဏနေရင် ရတော့မှာ သုံးထပ်သားလေ၊ မျှစ်နဲ့ ဆိုတော့ နူးနေအောင် မီးမြှင်းမြှင်းလေးနဲ့ တည်ထားတာ” အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့ရဲ့ တဖြည်းဖြည်း မာလာနေတဲ့ လီးကြီးက အန်တီနန်း ရဲ့ ဖင်ဆုံကြီး နှစ်လုံးကြားမှာ အမြှောင်းလိုက် ဝင်ကပ်နေပါပြီ။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း အန်တီနန်းရဲ့ ဟင်းအိုးမွေယောင်းမ ကိုင်ထားတဲ့ လက်မောင်းသားကို ကိုင်လိုက်ရင်း။ “ဆာတာကတော့ တော်တော်ဆာနေပြီ အန်တီနန်းရေ” အန်တီနန်း ထမိန်အောက်မှာလည်း အတွင်းခံမဝတ်ထားဘူးထင်ပါရဲ့ ဖင်သား အေးအေး ကြီးတွေကြား ကျွန်တော့်လီးကြီးရဲ့ ပူပူနွေးနွေး အထိအတွေ့ကြောင့် တစ်ချက်တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားတာ သိလိုက်ပါတယ်။ “အင်း ခဏလေးပါ၊ ရခါနီး နေပါပြီ သားရဲ့” အန်တီနန်းရဲ့ အသံ ကလည်း နည်းနည်းလေး လည်ချောင်းကပ်နေသလို ဖြစ်နေပါတယ်၊ ကျွန်တော်လည်း တော်တော်တော့ တင်းနေပြီ ဖြစ်လို့ သာမန် ဆင်ခြင်တုန်တရားတွေ ပျောက်ကုန်ပါပြီ။ အနောက်ကနေပြီး အန်တီနန်း ရဲ့ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး သူ့နားရွက်အောက်က လည်တိုင်လေးကို နမ်းရွုံ့ လိုက်မိပါတော့တယ်။

“မကောင်းဘူးထင်တယ် သားရယ်နော်” အန်တီနန်းက မရုန်းပဲ နဲ့ အသံတိုးတိုး လေး တုန်တုန်ရီရီ နဲ့ ပြောလာတာဟာ ကျွန်တော့်ကို ရဲဆေးတင်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ အဲဒါနဲ့ အန်တီနန်းကို ကျွန်တော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပါတယ်။ အန်တီနန်းလက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ ဟင်းမွေယောင်းမကို ကျွန်တော်ပဲ ဆွဲယူပြီး ဘေးမှာချထားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ တတ်သမျှ မှတ်သမျှနဲ့ အန်တီနန်း မျက်နှာ တစ်ခုလုံး နမ်းရွုပ်ပြီး အန်တီနန်းရဲ့ နူတ်ခမ်း ထူထူကြီးတွေကို ပါ ကျွန်တော့နူတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တံကြီးက တော့ မာကျောတောင့်တင်းလို့ အန်တီနန်းရဲ့ ပေါင်သား ဗိုက်သားတွေကို ဟိုထိုး ဒီထိုး ဖြစ်နေပါတော့တယ်။ အန်တီနန်း ကိုယ်လုံးကြီးလည်း ကျွန်တော့် လက်ထဲမှာ ပျော့ခွေနေသလို ဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော်ပဲ ဖက်ထိန်းထားရပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက လိင်ဆက်ဆံဖို့ ဆိုရင် အိပ်ယာတို့ ဖျာတို့ ပေါ်မှာပဲ လုပ်ရမယ်လို့ သိထားတဲ့ ကျွန်တော်က အန်တီနန်းကို သူတို့ အိပ်ခန်းဖက်ကို လက်ဆွဲခေါ်လိုက်ပါတယ်။

အန်တီနန်းက ခဏလေး ဆိုပြီး ဟင်းအိုး မီးကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းပိတ်လိုက် ပြီး ကျွန်တော်ဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့ အထိ အန်တီနန်း ပါးစပ်က ဘာတွေ ဗလုံးဗထွေး ပြောနေမှန်း မသိပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်း နားလည်ဖို့ ကို မကြိုးစားဘူးလေ။ အန်တီနန်းတို့ လင်မယား ရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးနား ရောက်တာနဲ့ အန်တီနန်းကို ဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်မိတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်ပြီး မျက်နှာလည်ပင်း ရင်ညွန့် အကုန် ကမူးရူးထိုးနဲ့ နမ်းရွုပ်မိတေ့ာတယ်။ အန်တီနန်းက လည်း ပြန်ဖက်ထားပြီး အနမ်းတွေ ပြန်ပေးပါတယ်။ သူလည်း ရင်တွေခုန်ပြီးမောနေပုံပါပဲ။ ကျွန်တော် အရမ်း ဖက်နမ်းချင်နေတဲ့ ဆန္ဒတွေ ပြည့်သွားမှ အန်တီနန်း ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီး တွေကို ဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားတော့တယ်။ “အို.. သား ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲကွာ” “သားကြည့်ချင်လို့ပါအန်တီနန်းရယ်” အန်တီနန်း ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ မျက်လုံးလေး ကို မှိတ်ထားတော့ ကျွန်တော့် အကြိုက်ပေါ့၊ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပြီး မို့ဖောင်း ထွားအိနေတဲ့ ရင်သား အစုံကို ထိန်းထားတဲ့ ဘရာစီရာ ပျော့ပျော့လေးကို သူ့ကျောအောက် နိူက် ဂျိတ်ဖြုတ်တော့ ကျောလေးကို ကော့ပေးပါတယ်။

ဂျိတ်တွေ ပြုတ်သွားတော့ ဘရာစီရာရော အင်္ကျီရော အပေါ်မတင်ချွတ်လိုက်တော့ လက်လေး နှစ်ဖက် မြှောက်ပေးရှာပါတယ်။ အန်တီနန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေက တော်တော်လေးကို ထွားပါတယ်။ ကလေးသုံးယောက်အမေမို့အတင်းကြီး ရှိမနေပေမဲ့ ပျော့ပြဲပြီးတော့ ရွဲမနေပါဘူး။ ရှမ်းမပီပီ အသားအရည်က ဝင်းဝါနေပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကတော့ အညိုရောင် ရင့်ရင့် နဲ့ ကျွန်တော့် လက်ညိုး ထိပ်လောက်ကို တုတ်ပြီး လက်မဝက်လောက် ရှည်ပါတယ်။ စိတ်ကြွနေလို့လားမသိ၊ နို့သီးခေါင်းတွေက မာတောင် ထနေပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အငမ်းမရ လက်ကလည်း စုပ်နှယ် ပါးစပ်နဲ့လည်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်တော့ အန်တီနန်း ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ထားရင်းက တအင်းအင်း ငြီးငြူနေပါတယ်။ နို့တွေကို တဖက်တချက်စီ စုပ်နေရင်းနဲ့မှ ကျွန်တော့် လက်တွေက ပြေလုလု ဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်ကို အောက်ကို တွန်းချ လိုက်ပါတယ်၊ ကျွန်တော့် ပုဆိုးကိုလည်း ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ အန်တီနန်း ထမိန်အောက်မှာတော့ ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ အတွင်းခံ မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့် လက်ဖဝါးနဲ့ အန်တီနန်း ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းစမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ။

အမွေး ဖုတ်ဖုတ် ကြားထဲက အန်တီနန်း ရဲ့ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေ ကို အရည်စိုစို စွတ်စွတ်နဲ့ သွားစမ်းမိပါတယ်။ အန်တီနန်းက သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ကားပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း လက်တစ်ဖက်က တတောင်နဲ့ထောက်ပြီး ကိုယ်ကို ကြွ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုယ့်လီးကို ကိုင်ပြီး အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်ပါတော့တယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်ကို နှိမ့်ချပြီး လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ အန်တီနန်း ရဲ့ စောက်ဖုတ် က ကျပ်မနေပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဖာသည်မတွေလိုလဲ ချောင်ကလောင်မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်လီးကို ခပ်ဖွဖွလေး အသားနုနုနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားသလို ခံစားရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်အရမ်းလုပ်ချင်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးကို လုပ်ရတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ရယ်။ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ စောက်ဖုတ် အတွင်းသား တွေရယ်က ကျွန်တော့် ကို အရသာ ထူးရစေပြီး ကျွန်တော့် ဘဝမှာ အမြဲတမ်း အမှတ်ရနေစေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် ပထမဆုံး၊ ဖာမဟုတ်တဲ့ မိန်းမ တယောက်ကို စိတ်တူကိုယ်တူ လိုးနေရတာကိုး။ အန်တီနန်းလည်း အသံလေးတွေ ထွက် ငြီးငြူပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကြွ ပေးသလို။

ကျွန်တော်လည်း နွားသိုးကြိုးပြတ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးချ နေမိပါတော့တယ်။ အဲလောက်တောင် စိတ်တွေက အရမ်း တက်ကြွနေမှတော့ အကြာကြီးမထိန်းနိုင်တာ ထုံးစံပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် တတ်နိုင်သလောက် ထိန်းပါသေးတယ်၊ နောက်ဆုံးမအောင့်နိုင်လွန်းတော့ မှ လရေတွေကို အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ထဲ မှာပဲ ပန်းထုတ်ပြီး ပြီးလိုက်ရပါတော့တယ်။ အန်တီနန်းလည်း ပြီးသွားပုံရတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်ထားတယ်။ တကယ်က စိတ်က တအားတင်းနေလို့သာ သုတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ထွက်သွားရတာပါ၊ ဒီလို မျိုး ကိုယ့်အိပ်မက် ကို အကောင်အထည်ဖေါ်ခွင့်ရတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ လွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်လို အဆုံးသတ်ချင်မှာလဲ။ ကျွန်တော် လီးကြီး ကလည်း သုတ်ထွက်သွားပေမဲ့ နည်းနည်းလေးတော့ မာနေတုန်းမို့ အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ထဲမှာပဲ စိမ်ထားလိုက်ပြီး အန်တီနန်း မျက်နှာတွေကိုပဲ အနမ်းတွေ ထပ်ပေးနေမိတယ်။ “ခဏဖယ်အုန်းသားရယ်၊ ဟင်းအိုး ပြန်သွားမီးဖွင့်လိုက်အုန်းမယ်” အန်တီနန်း ပြောမှ ပဲ ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာလာတာကို သတိထားမိတယ်။

ဒါပေမဲ့ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်ရမှာ လည်း နှမြောလို့။ “ ကျွန်တော် အန်တီနန်းကို ချစ်ရတာ မဝသေးဘူး အန်တီနန်းရယ်” “အမလေး ပိုပြီ၊ တစ်ခါထဲ ထမင်းစားလိုက်အုန်း နောက်မှ၊ အခုနေ့လည်စာစားချိန်ရောက်နေပြီ” “အန်တီနန်းရဲ့ နောက်မှ ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ပျော်ပြီး ကမန်းကတမ်းထလိုက်ပါတယ်။ “ပြွတ်စ်” “အို” ကျွန်တော့်လီးကြီး အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်လာပြီး အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်လို့ အန်တီနန်း ပေါင်ပေါ်နဲ့ အိပ်ယာခင်းပေါ် ကျကုန်ပါတယ်။ အန်တီနန်းက ကမန်းကတန်း ထမိန်စနဲ့ ကောက်သုတ်လိုက်တယ်။ “အင်း အိပ်ယာခင်းတော့ လဲပြစ်ရတော့မယ်” “ဟုတ် အန်တီနန်း နောက်တခါပြီးမှ တစ်ခါထည်းလဲတော့ပေါ့” “ဟွန့် လူလည်လေး ဘယ်သူက နောက်တခါ လို့ပြောလို့တုန်း” အန်တီနန်း ရဲ့ မျက်စောင်း က ကျွန်တော့်ရင်ကို ဒိန်းကနဲ၊ ကျွန်တော့်လီးကို လည်း ထိန်းကနဲ ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။ ထမင်းဟင်းတွေ အဆင်သင့်ဖြစ်သွားတော့ အန်တီနန်းက၊ “သား ဗိုက်အရမ်းဆာ နေပြီလား၊ နည်းနည်းစောင့်နိုင်သေးရင် အန်တီ ရေလေး အမြန်ချိုးလိုက်ချင်လို့၊ ဟင်းနံ့ တွေရော ချွေးတွေရောနဲ့ လူက စေးကပ်နေလို့”။

“စောင့်နိုင်တယ် အန်တီနန်း ချိုးချိုး” အန်တီနန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ခဏ နေတော့ ကျွန်တော်လည်း အကြံတခု ရလာတာနဲ့ ရေချိုးခန်းတံခါး သွားခေါက်လိုက်ပါတယ်။ အန်တီနန်း က ရေလဲ ထမိန်ရင်ရှားဖြင့် တံခါးဖွင့်ပေးလာသည်။ ကျွန်တော်က တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်ကာ ကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ် ပြစ်တင်လိုက်ပြီး လုံခြည်ကို ကြမ်းပေါ်မှာပင် ကွင်းလုံးချွတ်ချခဲ့ကာ ရေချိုခန်းတွင်းသို့ အတင်းဝင်လိုက်တော့သည်။ “ဟယ် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ” “ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးချင်လာလို့လေ အဟီး” “အို ရေချိုးချင်တာကလည်း ဟိုမှာ ရေလဲလုံချည် ရှိတယ် လေ ဘယ်လိုကြီးလည်း လီးတန်းလန်းနဲ့” “ဟာ အန်တီနန်းက လည်း ကျွန်တော်တို့ ဒီလောက် ထိ ပွင့်လင်းပြီးကြပြီပဲ ဘာရှက်နေစရာလိုသေးလို့လဲ အန်တီနန်းလဲချွတ် နိကပ်ချိုးကြရအောင်” “အို မချွတ်နိုင်ပါဘူး.. ဟဲ့ဟဲ့ ပြောနေတာ ဘယ်လိုလဲ” အန်တီနန်း တားနေတဲ့ကြားထဲက ကျွန်တော်ကတော့ အတင်းရအောင် ဆွဲချွတ်တာပဲ၊ အဲလို လုံးရင်းထွေးရင်းက သူ့ထမိန်လည်း ကွင်းလုံးကျွတ်၊ ကျွန်တော့်လီးကြီးလည်း မာတောင်လာရတော့တာပေါ့။

မတောင်ပဲ ခံနိုင်မလား၊ အန်တီနန်း အသားအရည်က ဝင်းနေတာ အပြင် သူ့နို့ကြီးတွေ က အကြီးကြီးတွေပဲ၊ ကလေး သုံးယောက်ရှိလို့ထင်တယ်၊ အောက်တော့ နည်းနည်းတွဲကျနေပေမဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတုန်းပဲ၊ အောက် ဆုံကြီးကရော ကောင်းသလားမမေးနဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကလည်း အားရစရာ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဘာမှ မဖြစ်သလို နဲ့ ရေတစ်ခွက်လောက်ခပ်ချိုးလိုက်တာ ရေအအေးကြောင့် လီးက နည်းနည်းတော့ ပျော့သွားတယ်၊ လုံးလုံးကြီးပျော့သွားတာတော့မဟုတ်ဘူးပေါ့ ခုဏ လို အလံတိုင် ဖြစ်မနေတာတစ်ခုပဲ။အန်တီနန်း ကိုလဲ ရေလောင်းပေးလိုက်တယ်၊ သူလည်း ခဏနေတော့ မထူးတော့ဘူး ဆိုဘူး ရေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းချိုးတော့တာပဲ။ သူရေလောင်းတာရပ်တော့ ကျွန်တော်က ဆပ်ပြာရည်တွေ လက်ထဲ ညှစ်ထည့်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတာပေါ့။ သူလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်လုပ်ပေးတယ်လေ။ ကျွန်တော်ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတာက သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ အဟီး။ သူ့နို့ကြီးတွေ ဖင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ကြားတွေ အဓိက တိုက်တာပေါ့ ။ သူလည်း ကျွန်တော့် လီးကြီးကို လာပြီး ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ ပွတ်ပေးပါတယ်။

ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ ချောနေတုန်း ကျွန်တော်က သူ့ဖင်ကြားထဲ လက်ထည့်ပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လက်ခလည်နဲ့ ကုတ်ထိုးလိုက်တော့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့် လက်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဟဲ့ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲတဲ့။ ကျွန်တော် က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီနန်း သန့်သွားအောင်လို့ပါလို့ ပြောလိုက်တယ် နောက်တော့ သူ့နောက်ဖက်က နေဖက်ပြီး နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်လိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာရည်ချောချောချွတ်ချွတ်နဲ့ ဖက်ရတာ တစ်မျိုးကြီးပဲဗျာ မိုက်တယ်။ သူလည်း အဲဒါကြောင့်ထင်တယ် ငြိမ်နေတယ်။ ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကနေ ဝင်နေတယ် ဆပ်ပြာရည်ချောချောနဲ့ သူ့ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြားကို ကျွန်တော့်လီးနဲ့ ညှောင့်လိုးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျ။ အန်တီနန်း ကုန်းပေးဗျာ သားလိုးချင်နေပြီဆိုပြီး သူ့ကို ရေကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး အနောက်ဘက်ကို ဖင်ကော့ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူလည်း စိတ်လာနေပြီမို့ထင်တယ်၊ မငြင်းတော့ပဲ ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်ပေးတယ်။ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ပြူလာတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို တေ့ပြီး မော်တော်ဆပ်တော့တာပေါ့။

ဆပ်ပြာရည်တွေ ကိုယ်မှာ ချောချောကျိကျိနဲ့ တစ်မျိုး လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက် ပြီးသွားကြတယ်။ အဟီး ပြီးတာနဲ့ ရေလောင်းချိုးကြပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါတွေနဲ့ ရေအခြောက်သုတ်ပြီး ကမန်းကတမ်းထမင်းစားကြတော့တယ်. တော်တော်ဆာနေပြီလေ။ အဲဒီနေ့က ကျွန်တော် သူတို့အိမ်က မပြန်ခင်၊ အန်တီနန်းတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ နောက်တစ်ချီကို စိမ်ပြေနပြေနဲ့ ဇိမ်ခံဆွဲခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီနန်းလည်း သူ့ဘဝမှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ဖောက်ပြန်မိခြင်း လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာလည်း ပထမဦးဆုံး ဖာမဟုတ်တဲ့ အမျိုးသမီး၊ သူများမယားကို လိုးခဲ့ရတာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အန်တီနန်း ကို ကျွန်တော်က ဖြစ်နိုင်ရင် နေ့တိုင်း လိုးချင်နေပေမဲ့ အခွင့်အရေး ရဖို့က မလွယ်ဘူးဗျ။ တကယ်လည်း အဲဒီ အချိန်က တည်းခိုခန်းတွေ ဘိတွေ မွိုလို ပေါက်နေတဲ့ အချိန်မဟုတ်သေးဘူး။ အောင်မျိုး နဲ့ တခါတလေ ညဘက်သွားအိပ်တဲ့ အချိန်မှာ အန်တီနန်း နဲ့ မီးဖိုထဲတို့ ဧည့်ခန်းတို့ မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံရင် ဖက်နမ်း ဖို့ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။

အန်တီနန်းက လက်မခံဘူး အတင်းပုတ်ထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ပြတယ်။ အသံမထွက်ပဲ ခေါင်းယမ်းပြတယ်။ အန်တီနန်း စိတ်ဆိုးမှာကိုလည်း စိုးတော့ ကျွန်တော်လည်း ရှေ့ ဆက်မတိုးရဲဘူးလေ။ သူတို့ ရေချိုးခန်းထဲ ပဲ ဝင်ပြီး ဂွင်းထု ရတာပေါ့။ အန်တီနန်း ပင်တီလေး တွေ့တဲ့ အချိန်ဆိုရင်တော့ သူ့ပင်တီထဲ လရည်တွေ ထုတ်ပြစ်လိုက်တော့တာပဲ။ နောက်ပိုင်းတော့ ပင်တီကို ရေပြန်လျှော်ဖို့ လည်း သိပ်ဂရု မစိုက်တော့ပါဘူး။ အောင်မျိုးတို့ သူ့အဖေ တို့ သတိ မထားမိအောင် ရေနည်းနည်း ဆေးလိုက်တာပဲ လုပ်တော့တယ်။ အခွင့်ရရင် ရသလိုတော့ အန်တီနန်း နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်သေးတယ်လို့ ပူဆာ မိတာပေါ့။ အဲလို နဲ့ နည်းနည်းလေး ကြာသွားတော့ အန်တီနန်းကို လိုးခွင့်ရဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ ပါဘူးလို့ စိတ်လျှော့မိတဲ့ အချိန် မထင်မှတ်ပဲ အခွင့်ကောင်းတခု ပေါ်လာတော့တယ်။ အဲဒါက တော့ အောင်မျိုးရဲ့ အဖေက ကျန်းမာရေး တခုခု ဖြစ်လို့ အလုပ်က နေပြီး ခွင့်ရက် ရှည်တောင် ယူထားရပြီး ဆေးရုံကို လည်း တရက်ခြားတခါလောက် သွားနေရတယ်။ ကျောင်းတွေလည်း ပိတ်ထားချိန်မို့ အောင်မျိုးက လိုက်ပို့ပေးနေလို့ ရတယ်။

ဖြစ်ချင်တော့ အန်တီနန်း ရဲ့ အဖေ က ဆုံးသွားတော့ အန်တီနန်းက လားရွိုး ကို သွားဖို့ ပြင်တယ်။ သူတယောက်ထဲမို့ အဖေါ်ရအောင် လိုက်ပေးနိုင်မလားလို့ အောင်မျိုး တို့က ပြောလာတော့ ကျွန်တော်က ဝမ်းသာ အားရပဲ လက်ခံလိုက်တာပေါ့။ တကယ်တော့ အန်တီနန်း နောက်ပိုင်း ပြောပြလို့ သိရတာကတော့ သူ့အဖေက အန်တီနန်းအမေ နဲ့ ကွဲပြီး နောက်မိန်းမ ငယ်ငယ်လေး အန်တီနန်း နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ကို ယူထားလို့ စိတ်ဆိုးပြီး အဆက်အသွယ်မရှိပဲ နေတာ ကြာလှပြီ၊ အခု ဆုံးတယ်ဆိုတာ ကြားတာ။ အဖေ ဆိုတော့လည်း သွားမှ ဖြစ်မှာ ဆိုပြီး သွားရတာ။ မန္တလေးကို အမြန်ဘပ်စ် နဲ့ သွားပြီး မန္တလေးက မှ ရထားစီးမယ် ဆိုပြီး အမြန်ကားကို ညကိုးနာရီလောက်မှာ စစီးခဲ့ကြပါတယ်။ အန်တီနန်း နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ခရီးသွားရတော့မယ် ဆိုတဲ့ အတွေးက ကျွန်တော့်လီးကို တချိန်လုံး မာနေစေသလို၊ ဘတ်စ်စကားပေါ်မှာ ကပ်ထိုင်လိုက်ကထဲက အန်တီနန်း ဆီက သင်းပြန့် ကိုယ်နံ့လေးက ကျွန်တော့်လီးကို သံချောင်းအလား ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒါကို ကြိုသိလို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်လာခဲ့တာ တော်ကြာ လူရှေ့သူရှေ့ လမ်းလျှောက်မရမှာ စိုးလို့်။

ဒါပေမဲ့ အခု ကားပေါ်မှာ ထိုင်နေကြပြီ ဆိုတော့ တော်တော်နဲ့လည်း ထဖို့ အကြောင်းက မရှိဘူးမဟုတ်လား၊ နောက် မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးပေါ်မှာ ဘောင်းဘီက လည်း ကျပ်နေတာမို့ လီးနာရုံမက စိတ်လည်း ကျဉ်းကျပ်လာတာနဲ့ အသာလေး လျှောပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘေးနားက လူတွေ မမြင်အောင် အသာလေး ခြေထောက်ကနေ လျှောချ ပြီး အန်တီနန်း ယူလာတဲ့ ပလတ်စတစ်အိပ်တခု ထဲ ထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီနန်းက စားစရာတွေကို ပလတ်စတစ်အိပ်တွေနဲ့ သယ်လာတာမို့ ပလတ်စတစ်အိပ်တွေက တချို့ ကျွန်တော်တို့ ခုံကြားမှာ ရှိနေတယ်။ ကားထွက်တော့ အဲယားကွန်းက လည်း တအားအေးတော့ အန်တီနန်းက သူယူလာတဲ့ စောင်ပါးလေး ကို ထုတ်ခြုံတယ် ကျွန်တော့်ပေါ်လည်း လွမ်းခြုံလိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် စောင်ခြုံ အောက်မှာ လွုပ်ရှားဖို့ အဆင်ပြေသွားတယ်။ မီးကလည်း မှောင်ချလိုက်တာမို့ ကျွန်တော် အန်တီနန်း ကိုယ်ပေါ် အသာ မှေး အိပ်ရင်းက သူ့ နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကပဲ လှမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

သူက ဘာမှ မပြောပေမဲ့ အင်္ကျီပေါ်က ကိုင်ရတာက အင်္ကျီအသားရော ဘရာဇီယာရော ခံနေတာမို့ ဘာမှ မထိရောက်သလိုပဲ မို့ သူ့ ဘိုက်သားလေး တွေကို သွားပွတ်ကိုင်ရင်းနဲ့ ထမိန် ထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားတော့တယ်။ ပထမ ထမိန်က တင်းကျပ်နေပေမဲ့ ကျွန်တော်က မရမနေကြိုးစားမွုကြောင့် ထမိန်ထဲ ဘိုက်သားပေါ်ကနေ လက်ထိုးထည့်လို့ ရသွားတယ်။ ကျွန်တော့်လက်က ထမိန်တင်မက ဘူး ပင်တီအောက်က ပါ တခါထဲ တိုးဝင်သွားတာ ဆိုတော့ အန်တီနန်းတဲ့ စောက်မွေး ဖုတ်ဖုတ်ကြီးကို ပါ စမ်းမိတာပေါ့၊ အမွေးကြားထဲ လက်ဆော့ကစားရင်းက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို သွားစမ်းမိတော့ အရည်တွေ စိုနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ။ သူလည်း ဖီးလာနေပြီကိုး။ ကျွန်တော့် လက်ခလည်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ထည့်ပြီး ကြားဖူးနားဝ ဂျီစပေါ့ကို ရှာပြီး ရှောက်စမ်းပွတ်နေမိတယ်။ လက်ချောင်းကို အပေါ်ဖက်လေးကွေးတင်ပြီး ပွတ်လိုက်တော့ သူ ဆတ်ကနဲ တုံသွားတာ သိလိုက်တယ်။ နောက် အန်တီနန်း ကျွန်တော့် လက်ဖျံကို တင်းတင်းကြီး ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်က မသဲမကွဲ ငြီးသံလေးတွေ ကြားရတော့ ချက်ကောင်းထိပြီဟ ဆိုပြီး ဖိပွတ်တော့တာပဲ။

အန်တီနန်း ခေါင်းလေးကကျွန်တော့် ပုခုံးပေါ် မှီကျလာပြီး မျက်လုံးလေး မှေးရင်း နူတ်ခမ်းလေး ဟတတ မို့ ကျွန်တော်လည်း ကစ်စ် ဆွဲပြစ်လိုက်မိတယ်။ ကားပေါ်မှာလည်း လူတွေ အိပ်ဖို့ အမှောင်ချထားတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး ကျွန်တော့် လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီနန်းက ကျွန်တော့် လီးကို ဖွဖွလေး ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုသလို ပွတ်ပေးနေတော့ ကျွန်တော်လည်း တအားတင်းလာတယ်။ ကားပေါ်မှာ လိုးဖို့က လည်း အတော်လေး ဂွကျတာမို့ သူ့ကို ပုလွေမွုတ်ခိုင်းဖို့ ပဲ တွေးမိတယ်။ အဲတော့ နင့်အလှည့်ပြီးငါလို့ ပြောလို့ ရအောင် ကျွန်တော့် လက်ခလည်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး ကလိုင်းပေးနေလိုက်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်က လည်း အရည်တွေ ရွဲနေပြီလေ။ တဗွက်ဗွက် အသံမထွက်အောင် သတိထားနေရတယ်။ ခနနေတော့ အန်တီနန်း ကျွန်တော့် လီးကို အတင်းညှစ်ပြီး ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကိုလည်း အတင်းစုပ်နမ်းလာလို့ သူပြီးတော့မယ် ဆိုပြီး လက်ကို ညှောင်းနေတာ အံကြိတ်ပြီး အတင်း ဖိလိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးသွားတော့ သူ ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့စောက်ဖုတ်ကနေ အတင်းထွန်းထုတ်တယ်။

“အန်တီနန်း ..ကောင်းလား “ ဆိုတော့ ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြတယ်။ “လာ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်တော့” ဆိုတော့ သူလည်း သိပါတယ်။ ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ဆွဲဆိပ် ပြီး ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ် မျက်နှာမှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က စောင်ခြုံလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လီးက အန်တီနန်း မျက်နှာကို ထိုးမိတာပေါ့ သူက ငုံစုပ်လိုက်တော့ နွေးကနဲပေါ့။ နောက်တော့ အန်တီနန်း တစစ်စစ် နဲ့ စုပ်လိုက်တာ ၊ အား အရမ်းကောင်းတာပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ဖင်လေး ကော့ကော့ပြီး အန်တီနန်း ပါးစပ်ကို လိုးနေမိတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး ကျွန်တော့် လီးထိပ်က အရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီးပြီးသွားတယ်။ အန်တီနန်းလည်း အကုန်မျိုချရတာပေါ့။ ဘာမှ လုပ်လို့မှ မရပဲ။ ပြီးမှ ခုံပေါ်မှာ အတည့်ပြန်ထိုင်ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရွုနေရတယ်။ အပြင်ကလရောင်အောက်မှာ နဖူး မှာ ချွေးလေး စို့နေတဲ့ အန်တီနန်း မျက်နှာ လှလှလေးကို ကြည့်ပြီးူ တအားချစ်သွားမိတယ်။ သူ့ပါးလေးကို ကျွန်တော် အသာနမ်းလိုက်တော့ မျက်မှောင်ကြုပ်ပြီး ခေါင်းယမ်းပြတယ်။ တခြားလူတွေ တွေ့ကုန်မယ်ပေါ့။

ကျွန်တော်က တိုးတိုးလေး “ချစ်လို့ပါ အန်တီနန်းရယ်” ဆိုတော့ သူကလည်း လေသံလေးနဲ့ “တို့လည်း ချစ်ပါတယ်ကွာ၊ ဘေးက လူတွေ မြင်လို့ မသင့်တော်ဘူးလေ၊ နောက်မှ နော်” နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်မောကျသွားပါတော့တယ်။ မနက် မန္တလေး မှာ ဘတ်စ် ဆိုက်တော့ ဟော်တယ်တခု ကို သွားကြပါတယ်။ လားရွိုး ရထားက မနက်အစောကြီး မှာ ထွက်တာမို့ မမှီတော့ပါဘူး။ ဟော်တယ် ခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ အန်တီနန်းက ကားစီးရတာ ငြီးစီစီ ကြီးမို့ ရေချိုး ချင်တယ် ဆိုပြီး ရေဝင်ချိုးပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်နေလိမ့်မလဲ။ ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး လိုက်ဝင်သွားပါတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ရေပန်းအောက်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်နဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ အန်တီနန်းရဲ့ ပုံက ပင်ပန်းနေတဲ့ ကျွန်တော့် လီးကို ထောင်းကနဲ ပြန်မာလာစေပါတယ်။ အသားအရည်က ဝင်းဝါ လှတဲ့ အန်တီနန်း ရဲ့ နို့ကြီးတွေက ကျွဲကောသီးတွေလောက် နီးပါး ရှိပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကတော့ ညိုမဲနေပါတယ်။ ခလေးသုံးယောက်အမေ မို့ အကြီးဆုံးသားက ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းလေ၊ အဟီး ဘိုက်က သားကြောပြတ်ရာတွေနဲ့ နည်းနည်းလေး ပူနေပေမဲ့ ကြီးမား လုံးဝန်း စွံ့ကားနေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေ။

တုတ်ခိုင် ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေက အဲဒီ ဗိုက်နည်းနည်းလေး ပူနေတာကို ဖုံးလွမ်းလိုက်သလိုပါပဲ၊ဆံပင်ကိုလည်း ဖားရားချပြီးခေါင်းလျှော်ရည်တွေနဲ့ ရှော်နေတာကြောင့် ကျွန်တော်ဝင်လာတာကို မမြင်လိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ဝင်လာတာကိုတော့ သူသိပါတယ်။ သူ့ခါးလေးကို ကျွန်တော် အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တော့။ ကျွန်တော့် လက်ကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ မနာတနာ ရိုက်လိုက်ရင်း ခေါင်းကို ဆက်လျှော်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဆပ်ပြာရည်လောင်းထည့်လိုက်ပြီး အန်တီနန်း ဖင်ကြားထဲကို လွာတိုက်သလို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်တွေက အန်တီနန်း နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်နှယ်ပေးနေပါတယ်။ ခေါင်းလျှော်တာ ပြီးသွားတော့ အန်တီနန်းက ကျွန်တော့် ဖက်ကို လှည့်လိုက်ပါတယ်။ သူလည်း ဆပ်ပြာရည်တွေကို သူ့လက်ဖဝါးမှာ လောင်းထည့်ပြီး ကျွန်တော့် လီးကို လာပွတ်ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်လီးက မတရားကို တောင်နေပါပြီ။ မစောင့်နိုင်တော့ပါဘူး။ အန်တီနန်းကို အတင်းဖက်ပြီး နံရံ မှာ ကျောနဲ့ ကပ်သွားအောင် တွန်းကပ်လိုက်ပါတယ်။

အန်တီနန်း ပေါင်တလုံးကို မလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဟတတ ဖြစ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော် ဒူးကို ကွေးလိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကြီးကို အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး အပေါ်ကော့ ဆောင့်လိုက်ပါတယ်။ “အာ့..သား..ကိုရဲ..ဖြည်းဖြည်းကွာ..ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..” “ဖလွတ်..ဖွတ်..ဖတ်” “ရှီး..” “အင့်” ဖွတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်.. ကျွန်တော့်လက်တဖက်က အန်တီနန်းပေါင်ကို မ၊ နောက်တဖက်က အန်တီနန်းခါးကို ကိုင်ပြီး ကော့ကော့ ဆောင့်လိုးနေပါတယ်။ အန်တီနန်းကလည်း ကျွန်တော့ လည်ပင်းကို တွဲခိုပြီး တအင်းအင်းနဲ့ အရသာတွေ့နေပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော် ညှောင်းလာတာနဲ့ ဆောင့်တာရပ်ပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ အန်တီနန်း ကိုယ်လုံးကို ဆွဲလှည့်ပြီး နံရံပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက် ဖင်ကုံးခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးမှ ဖင်ကြားက ပြူထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ လီးကို တေ့။ အန်တီနန်း ခါးကို ကိုင်ပြီး တော့ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးလိုက်တာ အချက်လေးငါးဆယ်လောက်မှာ ကျွန်တော်ရော အန်တီနန်းရော နှစ်ယောက်စလုံး အရသာ အထူးတွေ့ပြီး ပြီးသွားကြပါတော့တယ်။

ပြီးသွားတော့ ရေဆေး ရေပန်းကို ပိတ်၊ သဘက်တွေနဲ့ အခြောက်သုပ်။ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်သေးပဲ၊ သဘက်ပဲ ပတ်ပြီး ကျွန်တော်ကတော့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့ပြီး အန်တီနန်းက တော့ ဒရိုင်ရာ နဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို အခြောက်မွုတ်နေပါတယ်။ ကုတင်နားရောက်တော့ါ ခါးက သဘက်ကို ဖြည်ချပြီး ကုတင်ပေါ်ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့တက် စောက်အောက်ဝင်ပြီး လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ လူက ကားပေါ်မှာလည်း တညလုံး ညှောင်းလာ၊ ရေပူပူလေးနဲ့လည်း ချိုးရ၊ တချီလည်း လိုးပြီးဆိုတော့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ တရေးနိုးတော့ နေတော်တော်မြင့်နေပါပြီ။ ကျွန်တော့် ဘေး အိပ်ယာထဲမှာတော့ အန်တီနန်း အသက်မှန်မှန်လေး ရူလို့ အိပ်ပျော်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့် ကိုယ် ကျွန်တော်တောင် အိပ်မက်များလား လို့ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ရပါတယ်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေ၊ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါး အကိတ်ကြီး နဲ့ အခုလို ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာစ လင်မယားလို နေရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းက မှ မတွေးမိခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။

စောင်လေးကို အသာလှပ်ကြည့်တော့ နည်းနည်းလေး လျှော့တွဲနေပေမဲ့ ဖွံ့ထွားလှပြီး ကြည့်ကောင်းသေးတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက အသက်ရွုလိုက်တိုင်း မြင့်ကာ နှီမ့်ကာ နဲ့ လွုပ်ရှားနေတာ ကြည့်လို့ကောင်းလှပါတယ်။ အိပ်ယာနိုးက သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ ရောပြီး လီးကလည်း တအားမာနေပြီဗျ။ ဘိုက်ကလည်း ဆာလာတာနဲ့ နို့ကြီးတလုံးကို အသာငုံစို့လိုက်တယ်။ နို့မထွက်မှန်းသိပေမဲ့ အာသာပြေပေါ့ဗျာ။ အန်တီနန်း လည်း သူ့နို့ကို အစို့ခံလိုက်ရလို့ နိုးသွားတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးပန်းလေး တပွင့်နဲ့ နိုးလာတဲ့ အန်တီနန်းက သူ့နို့တွေကို ကုံးစို့နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းက ဆံပင်ကို အသာလေး လာပွတ်ပေးရင်းက မပီမသ အသံလေးနဲ့ ငြီးငြူနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အရှိန်ရလာပြီး မို့ ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်ပေါ်ခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ဆွဲလှန်ပြီး ကုတင်အောက် ပြစ်ချလိုက်တယ်။ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီး အန်တီနန်းရဲ့ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးတွေ ရဲ့ ခွဆုံမှာ အမွေးနက်နက်လေး တွေနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး။ အန်တီနန်း ပေါင်နှစ်လုံး ကြားဒူးထောက်ဝင်လို့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မျက်နှာအပ်၊ အားရပါးရ နမ်းရွုံ့လိုက်မိပါတယ်။

နည်းနည်းလေး စိုစွတ်နေပြီဖြစ်တဲ့ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့ ထိုးခွဲပြီး နူတ်ခမ်းတွန့်တွန့်လေးတွေကို ရက်လိုက်ပါတယ်။ “အူး… ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..” အန်တီနန်းရဲ့ ငြီးသံလေးနဲ့ အတူ ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ကြီး ကော့လာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အန်တီနန်းဖင်အောက်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ထိုးထည့်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ကျွန်တော့် လျှာ ဝင်သလောက် ထိုးထည့်ပြီး အတွင်းနံရံတွေကို လျှာထိပ်နဲ့ လျှောက်ထိုးပေးလိုက်တယ်။ အန်တီနန်း ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ဆွဲပြီး မလိုက်လို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ကျွန်တော် တွားတွားတက်လိုက်ပါတယ်။ “ကိုရဲ ကွာ လာတော့ အန်တီ မနေတတ်တော့ဘူး၊ ကွာ” “ဘယ်လို မနေတတ်တာလဲ အန်တီနန်းရဲ့” ကျွန်တော်လည်း သိရဲ့သားနဲ့ ရစ်လိုက်ပါတယ်။ အန်တီနန်းက မျက်စောင်းထိုးပြီး၊ “ဟွန့် သူတော်တော်ကြားချင်နေတယ်မလား၊ ဟို အထဲက ယားလို့ မနေနိုင်တော့ဘူးလို့ပြောတာဟေ့၊ ရှင်းပလား” “ဟင့်အင်း မရှင်းသေးဘူး၊ ဟိုအထဲက ယားလို့ မနေနိုင်တော့ ကျွန်တော်က ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲလို့” အန်တီနန်းက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ဆွဲဆိပ်ပြီး။

“အဲဒါကြောင့် လိုးပေးတော့လို့ ပြောတာဟေ့ ရှင်းပလား၊ ကဲ တော်တော်နားထောင်ချင်တယ်” “ဟစ်ဟစ်” တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ လီးက ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလောက် မာတောင်နေပြီ၊ သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ လိုးချင်တာက ရောနေတာကိုး။ အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်မှာ တေ့ပြီး တခါထည်း ဆောင့်လိုးချလိုက်မိပါတယ်။ “ဖလွတ်..ဗျိ..ဖွတ်” “အား…သေပါပြီဟယ်..ဖြည်းဖြည်း လေ ကွာ ဘယ့်နယ့် တအားကြီး” ကျွန်တော် စကားမပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ နွေးထွေးနူးညံ့လှတဲ့ အန်တီနန်း စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးမိနေပါပြီ။ “ဖွတ်..ဖတ်..ဖလွတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်..” “အ..အား…အိ…အား..” ……. အဲဒီနေ့က အိပ်ယာနိုး တချီဆော်ပြီးတော့ နေ့လည်စာ ထွက်စား၊ အခန်းပြန်လာတော့ ဒေါ့ကီဆွဲ၊ ပြီးတော့ အန်တီနန်း နဲ့ ဖက်ပြီး အိပ်။ ညနေစောင်းနိုးတော့ တခါလိုး။ ပြီးတော့ ရေမိုးချိုး ညနေစာ ထွက်စား အခန်းပြန်လာပြီး တချီဆော်။ အဲဒီအချိန် မှာ ကျွန်တော် အန်တီနန်းကို ဖင်လိုးချင်လို့ ဆွယ်ပါတယ်။ အန်တီနန်းက တခါမှ ဖင်မခံဖူးဘူး နာမှာကြောက်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ကျွန်တော်က နာရင် မလုပ်ဘူး လို့ ဂတိပေးပြီးတော့ ကျွန်တော့်မှာ ပါလာတဲ့ ကွန်ဒန်ကို စွတ်။ အန်တီနန်း ဖင်ဝကို ဂျယ်လူး ကွန်ဒန်စွတ်ထားတဲ့ လီးကို ဂျယ်လူးပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပဲ သွင်းပါတယ်။ အစပိုင်း မှာ နာသလိုလို နဲ့ ငြီးပြီး နောက်တော့လည်း လီးတဆုံးဝင်သွားတော့ အဆင်ပြေသွားပါတယ်။ ကျွန်တော့် လီးကို အန်တီနန်း ဖင်ထဲမှာ စိမ်ထားရင်းက စောက်စေ့လေးကို ကလိပေးတော့ အန်တီနန်း ဖင်ကြီး တယမ်းယမ်းနဲ့ လွုပ်ရှားလာလို့ ကျွန်တော်လည်း လိုးကောင်းကောင်းနဲ့ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးမိပါတော့တယ်။ပြီးတော့ နောက် မနက်အစောကြီး လင်းဆွဲ တချီဆွဲပြီး ရထားဘူတာကို ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ရထားပေါ်မှာတော့ ဖင်နည်းနည်းနာနေတယ်တဲ့ ပြောပါတယ်။ လာရွိုးမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အပြန်မှာတော့ မန္တလေး ဟော်တယ်မှာ အလာတုန်းက အတိုင်ပဲ၊ စားလိုက် လိုးလိုက် အိပ်လိုက် လိုးလိုက် တညနေခဲ့ပါတယ်။ အန်တီနန်းလည်း ဖင်အလိုးခံရတာ အသားကျသွားပါတယ်။ သူ့ကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ခိုင်းပြီ သူ့တင်ဖြူဖြူ အလုံးကြီး နှစ်လုံးကြား၊ ကျွန်တော့် လီးညိုညို ကြီး ဝင်ထွက်နေတာ ကြည့်ရတာကိုက အရမ်း အရသာရှိပါတယ်။ အပြန်လမ်း ဘတ်စ်ပေါ်မှာလည်း သူ့ဟာ ကိုယ်နိူက် ကိုယ့်ဟာ သူဆုပ် နဲ့ ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာကျတော့ အခွင့်အရေးက အဲလို နောက်တခါ ပြန်ရဖို့ ဆိုတာ မလွယ်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဇာတ်လမ်း ဒီမှာတင် ဆုံးမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုတော့ မိတ်ဆွေတို့ သိနေကြမှာပါလေ….ပြီးပါပြီ။

Related Articles

အပေးကောင်းမူ့ကြောင့်