ဤပုံပြင်သည် တောရွာလေးတစ်ရွာအား နောက်ခံထား၍ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤရွာလေး၌နေထိုင်သော..မောင်မိုးအောင်..သူ၏သရုပ်သည်ကား အသားမဲသည်။ ရုပ်မချော။ တောင့်သည်၊ ဖြောင့်သည်၊ ညာဘက်မျက်နှာ၌ အမာရွတ်ကြီးတစ်ခုရှိသည်။ ဆင်းရဲသည်။ သဘောထားရိုးသားဖြူစင်သည်။ ဟိုဟာလား၊ အင်း..သူရဲ့ကောင်မလေး မနွဲ့ နဲ့တွေ့တဲ့ အခါကြမှ လုံးစေ့ပတ်စေ့ဖေါ်ပြပါမည်။ သူ့ရဲ့ချစ်သူ မနွဲ့ ၏သရုပ်သည်ကား အသားလတ်သည်၊ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တောင့်သည်၊ရုပ်ချောသည်။ ရွာအနေဖြင့်ချမ်းသာသည်။ စကားပြောသည့်အခါမပြေပြစ်။ မိုးအောင် အပေါ်၌နွဲ့ဆိုး ဆိုးသည်။ အရမ်းလည်းချစ်သည်။
မိုးအောင် အရက်သောက်ပြီးဆိုးတဲ့အခါတိုင်း သိပ်မုန်းဘို့ကောင်းတာပဲ..အရက်သမားဆို သိပ်မုန်းတယ်..ဟုညင်သာစွာပြောတတ်သည်။ “ကျွန်တော့်မမပုသိမ်သူ.. ချောပုံရင်ရင်ပုံလှပုံတမူ.. အများနဲ့မတူ..အလှဘွဲ့ယူ..စံပယ်ကြည့် ကြည့်ရင်စွဲငြိမယ်တမူ..ခင်မင်စရာလဲကောင်းလှသူ.. ကျွန်တော့်မမ..မမ..ပုသိမ်သူ… ဒန်ဒန်..ဒန်ဒန်..တန် တန့် တန့်တန်…၏ဒန်တန်……၏” အဲဒီသီချင်းကို ဟိုဘက်ယာခင်းထဲမှာ လယ်ထွန်နေတဲ့ ကိုမိုးအောင် သီဆိုနေတာပါ။ မနွဲ့ တို့ယာခင်းနဲ့ကပ်လျှက်မှာ။ ဒီဘက်ယာခင်းရဲ့ မန်ကျည်းပင်ထိပ်မှာ သူ့ရဲ့ချစ်သူ မနွဲ့ က မန်ကျည်းရွက်ခူးနေမှန်းသိလို့ သီချင်းဆိုအားပိုကောင်းနေတာပါ။
ဥသြသံ၏ သာယာမူကို မမှီပင်မယ့်၊သူလည်းချစ်စရာ အသံရှင်ပါလား၊ ဟု မနွဲ့ တွေးနေခိုက်…….. “သမီးရေ၊တစ်ခါချက် နှစ်ခါချက် ရရင် တော်ပြီဟေ့” မနွဲ့ အသံထွက်အောင် ရယ်မောသည်။ “အမေက တော်ခိုင်းနေ၊ သည်မှာဖြင့် တစ်ရွက်မှ မခူးရသေးဘူး” အမေလည်းတုန့်ပြန်ရယ်မောကာ “မသိပါဘူးအေ၊အများကြီးခူးလာရင် နွမ်းကုန်ပြီး အလကား ဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့ပါ၊ ဒါဖြင့်လဲ အမေ ဆူးပုတ်ရွက်ကလေးတွေ ရှာလိုက်အုန်းမယ်” ပြောပြော ဆိုဆို ထွက်သွားချိန်တွင် မနွဲ့ လည်းကိုင်းဖျားသို့ရောက်လာလေပြီ။ မြင်ရခဲသော အပေါ်စီးမြင်ကွင်းကို တစ်မျှော်တစ်ခေါ်ကြီး ငေးလိုက်မိသည်။ ဟောဟိုက အဖိုးတို့ယာ၊ ထန်းပင်ပေါက်ကလေးတွေရဲ့ ဟိုဘက်က ကိုမိုးအောင် တို့ယာ။ သိမှတ်ခြင်းသည်ပင် မပြီးစီး။
နင့်ကနဲ့ ခံစားရခြင်းက သိမှတ်မူကို မနာလိုစိတ်ဖြင့် ချေဖျက်လိုက်သည်။ သို့သော် အကြည့်ကို မနွဲ့ မရုပ်သိမ်းနိုင်။ သုံးနှစ်သုံးမိုး တွယ်တာ ငြမ်းထူခဲ့ရသော ချစ်သူ ခင်သူ ကြင်သူ။ မနွဲ့ ကိုအကြောင်းပြုပြီး မောင်လေးကိုပါ အလိုလိုက်သူ။ တစ်နှစ်သော် တင့်တောင့်တင့်တယ် မင်္ဂလာဆောင်နိုင်နိုး၊ နောက်နှစ်သော် ယာသီးယာနှံ အောင်မြင်ဖွံ့ဖြိုးနိုးဖြင့် တွယ်တာနှစ်ရှည်ခဲ့ရသူ။ တစ်ရွာလုံး တစ်နယ်လုံး သာမက၊ သူနှင့် ကိုမိုးအောင် အကြောင်းကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံး သိထားပြီး အကြောင်းတွေဖြစ်သည်။ အမေ အဝေးကိုရောက်သွားပြီဆိုသော အသိဖြင့်.. “ကိုမိုးအောင်..ကျုပ်ဒီမှာတော့” ဟု လှမ်းအသံပြုရင်း အပင်ပေါ်မှဆင်းကာ.. မည်သည့်အရပ်၊ မည်သည့်နေရာ၊ မည်သည့်အချိန်တွင် ခေါ်သည်ဖြစ်စေ၊ နှလုံးသားက ကျက်မှတ်ထားသောအသံ။
ချစ်ရတဲ့ မနွဲ့ ရဲ့အသံ။ တခါတည်း လယ်ထွန်တာတွေရပ်ပြီး ဟိုဘက် ယာခင်းဆီအပြေးအလွှား။ “တော်နှယ်တော်။ ကျုပ်မှာ တော်လာနိုးနိုးနဲ့ စောင့်လိုက်ရတာ။ တော်ကတော့ စိမ်ပြေနပြေ။ အမေ ကဒီဘက်ကို ပြန်မလာတော့ဘူးလို့လဲ ပြောသွားတယ်တော့။” “ကျုပ်သိပါတယ်တော်၊ အသစ်တွေ့လို့ ကျုပ်ကို မေ့ချင်ပြီမဟုတ်လား။” “ဟောဒီချုံထဲက မြွေစိမ်းမီးခြောက်ကိုက်ပြီး သေပါစေ၊ မိုးအောင် ချစ်တာ ဟောဒီတစ်မိုးအောက် မှာ မနွဲ့ တစ်ယောက်တည်းဆိုတာ ယုံပါ။” မိုးအောင် ဆိုတာ အရက်သောက်မထားလဲ လူရှင်းနေရင် တွက်တီးတွက်တာ ပြောတတ်သူပါ။ မိမိစကားကို သဘောကျပြီး ဟီး ကနဲ့အသံထွက်လာတော့.. “ဘာ ဟီး လဲ သေနာကြီး” ပါးစပ်က သေနာကြီးဆိုငြားလည်း မနွဲ့ မျက်နှာက ပြုံးနေသည်။
မျက်လုံးကလေးတွေ ကြည်နေသည်။ မိုးအောင် မြတ်နိုးရသော အပြုံး။ “မတွေ့သေးဘူး ဟောက်တာက အရင်ကိုးဟ” မိုးအောင် ပြုံးပြုံးကြီးပြောပြီး မနွဲ့ အားရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ဆွဲအသွင်း.. တစ်ဆက်တည်းပင် အုန်းကနဲ့ ထုရိုက်သံပေါ်လာကာ မနွဲ့ ရုန်းထွက်သည်။ ရှက်မျက်လုံး ကလေးဝေ့လိုက်သည်။ “သိပ်ရမ်းကားတာပဲ၊အမြင်ကပ်တယ်” “ချစ်တာကိုးဟ” “သေနာကျ” မနွဲ့ ဆဲသည်။ သို့သော် ပြုံးပြီးနောက်နားဆုတ်ကာ ခပ်ခွါခွါထိုင်သည်။ မိုးအောင် အဖို့ သည်ဆဲသံသည် ပျားရည်ထက်ချိုသည်။ ငွေဆည်းလည်း သံထက်လည်း သာယာသည်။ မနွဲ့ ကိုလဲငေးကြည့်နေရင်း..ရင်ထဲတွင်.. “လှလှချေလား မနွဲ့ ရယ်”… “မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ၊ မျက်လုံးကု ိ ဒုတ်နဲ့ထိုးု လိုက်ရမလား” သည်တော့မှ မိုးအောင် အသက်ရှုမိတော့သည်။
“ဘာဖြစ်လို့ သနပ်ခါး လိမ်းလာရတာလဲ” “တော့်မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ကျအောင်လို့ တော်ရေ့” ရယ်သံလေးများ ရွှေသစ်ရွက် ပြေးရွေ့သည့်နှယ် လွင်မြူးလျှက် မိုးအောင် ရင်ထဲပြေးဝင်လာ၏ “ငါ့မျက်စိထဲမှာတော့ နင်သနပ်ခါးမလိမ်းလဲ လှတာပဲဟ၊ ရွှံ့တွေပေနေလဲ လှတာပဲ” “တော်ပါ၊အပြောကြီးက” “ပြီးတော့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ သူများတွေမြင်သွားရင် မကောင်းဘူး” “ညကျမှ တွေ့နေကျ အိမ်နောက်ဖေးက ထနောင်းပင်ကြီးအောက်မှာတွေ့မယ်နော်” “အေးပါ၊မိန်းမရဲ့” “သေနာကြီး၊ တင်စီးအုန်း” မနွဲ့ ၏လက်သီးဆုပ်ကလေးသည် ချွေးရွှဲနေသော ရင်အုပ်ပေါ်သို့ အုန်းကနဲ့မကျ၊ ဖုံပေနေသော မိုးအောင် ၏လက်တွင်း ရောက်သွားသည်။ တခြားအရာကိုသာ မိအောင်မဖမ်းနိုင် ရှိရမည်..မနွဲ့ ကိုဖမ်းရာတွင်ကား ကျင်လည်လှသည်။
မနွဲ့၏ လက်သီးဆုပ်ကို ဖမ်းမိချိန်တွင် မြေပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဆောင့်ဆွဲလိုက်သော အရှိန်ကြောင့် မနွဲ့ ပါလာလျှင် ရင်ခွင်တွင်းသို့ သွင်းပြီး ခေါင်းငုံ့ပြီး ဖြစ်တော့သည်။ “တော်ပါတော့ ကိုရယ်၊ ရွာထဲက ငတာ တို့မြင်သွားမှဖြင့် သာသာထိုးထိုးလေး ပါးစပ် မောင်းကြေးနင်းခတ်နေပါအုန်းမယ်တော်” “တော့် နွားတွေလဲ နေပူနေတော့မယ်၊ ညကျမှ တွေ့မယ်နော်” “ဟုတ်သားပဲ ညကျမှ” ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့..မနွဲ့ ကိုလွှတ်ပြီး ယာခင်းဘက်ပြန်အသွား.. “ကို..ညကျရင် အရက်တွေ သောက်မလာနဲ့နော်” “ အရက်သမားဆို သိပ်မုန်းတယ် “ …… “ကဲ..မိုးချုပ်ကြစို့” “အာ…အခုမှ ညနေစောင်းပဲ ရှိသေးတယ်” ချစ်ရတဲ့ မနွဲ့ ကအရက်တွေ သောက်မလာပါနဲ့ဆိုမှ မိုးအောင် ကိုသတိပေးလိုက်သလိုဖြစ် ပြီး ညနေစောင်းတဲက အရက်တွေသောက်ပြီးရဲဆေးတင်ထားသည်။
ရွာလည်က ကိုကျော်ကြီး ဆီကလဲ မိန်းမကိုင်တွယ်ပုံနည်းတွေ စနစ်တကျလေ့လာထားပြီးသား။ ညပိုင်းမှာ မိမိရဲ့ ကောင်မလေးနဲ့တွေ့ပြီး လိုးဘို့စိတ်ကူးထားရင် ညနေပိုင်းမှာ မဖြစ်မနေ ဂွင်း တစ်ခါတော့ တိုက်သွားဆိုလို့ ပြောင်းဖူးခင်းထဲမှာ တိုက်ထားပြီးသား။ ညနေပိုင်းမှာ ဂွင်း တိုက်ထားရင် ညပိုင်း လိုး လို့ရှိရင်အချိန်ကြာကြာ လိုး နိုင်ပြီးကောင်မလေး ဆွဲသွားရောဆိုလို့ပါ။ လိုး တဲ့အခါမှာလဲ နွားသိုးကြိုးပြတ် အတင်းမလိုးဘို့၊ အေးအေးမနွဲ့လိုးဘို့၊ နူးဘို့နှပ်ဘို့ ကလဲ သင်ခန်းစာပြည့်စုံပြီးသားဆိုတော့…မိုးချုပ်တာပဲကောင်းပါတယ်။ မိုးချုပ်ခါစ ညီရင်းအကို မသိတသိအချိန်ကတဲက မိုးအောင် မှာဖြင့်စိတ်ဆောပြီး ပုဆိုးတစ်ကွင်း အပိုယူ၊ လက်နှိပ်ဓာတ်မီး တစ်ခုဖြင့် မနွဲ့ နဲ့ချိန်းထားတဲ့ ထနောင်းပင် အောက်ကိုရောက်နေပါပြီ။
စိတ်ထဲကလဲ အဆင်သင့်ပဲဟေ့ ဆိုပြီးသီချင်းတွေအော်ဆို နေမိတယ်။ “ကိုမိုးအောင် ကျုပ်ကဒီဘက်မှာတော့” “အင်း..ဒီဘက်နားကိုလာခဲ့..အဲဒီဘက်က ထနောင်းကိုင်းခြောက်ဆူးတွေနဲ့” မနွဲ့ လဲအနားရောက်ရော..အဆင်သင့်ခင်းထားတဲ့ ပုဆိုးကွင်းပေါ် ဖက်ပြီးလှဲချကာ ချစ်တယ် မနွဲ့ ရယ်ပြောပြီး အတင်းကို ဖက်တယ်။ နမ်းလည်းနမ်းတယ်၊ မနွဲ့ မှာ မလူးသာ မလွှန့်သာဖြစ်ပြီး.. “ကဲ လိုက်တာ ကိုကိုရယ်” “ကျုပ် ကဘယ်ကိုမှ ထွက်မပြေးပါဘူးတော့” မိုးအောင် မှာတော့အရက်ရှိန်ကလေးကလဲပါ။ မနွဲ့ ပြောတာတွေဘာတစ်ခုမှ နားမဝင်ဘဲ ထမိန်ကြားထဲ အတင်းလက်နိုက်ကာ မနွဲ့ ရဲ့စောက်ခေါင်းကြားထဲ လက်ညှိုးကိုသွင်းချီ ထုတ်ချီ လုပ်ပေးတဲ့အခါမှာတော့။
မနွဲ့ ခင်ဗျာ၏တအင်းအင်းနဲ့ ကိုကိုရယ် အဲဒီလိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုပြီး မိုးအောင် ရဲ့ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားရင်းနဲ့ အလိုက်သင့် ခါးလေးကော့လိုက်၊ရင်လေးကော့လိုက်နဲ့ဖြစ်နေရှာတယ်။ အဲဒီလိုတင် အားမရသေးတဲ့ မိုးအောင် ကတော့ ကျန်လက်တစ်ဘက်က မနွဲ့ ရဲ့ချက်နား တဝိုက်ညင်သာစွာ ပွတ်သတ်ပေးကာ၊ တဆင့်တက်ပြီး နို့တွေကို တလှည့်ဆီ ကိုင်တွယ် ပေးပါတယ်။ ခံရသူ မနွဲ့ မှာတော့ ပေါင်နားတဝိုက်လာပြီးထောက်နေတဲ့ မိုးအောင် ရဲ့လက်တစ်ဆုပ် မကတဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးတဲ့ အခါမှာတော့ မနွဲ့ ရယ် ကိုကို မနေနိုင် တော့လို့ လိုး တော့မယ်နော်.. “တော့ သဘောပါ ကိုကိုရယ်” “ကျုပ်လဲ အမေ မနိုးခင် ခံချင်လှပြီတော့” အမေ မနိုးခင် ဆိုတာနဲ့ မိုးအောင် လည်း။
ညနေက ကိုကျော်ကြီး ပေးထားတဲ့သင်ခန်းစာပါ အဆင့်များကို ကျော်လွန်ပြီး အဆင်သင့်ကားပေးထားတဲ့ မနွဲ့ ရဲ့ပေါင်ကြားကို ဒူးတုတ် ထိုင်ကာ..မနွဲ့ ရဲ့စောက်ပတ်ကျင်းကျင်းလေးထဲကို ဖြေးဖြေးချင်း တဆင့်ပြီးတဆင့်သူ၏ လီးကြီးအား ထိုးထည့်ကာ သွင်းချီထုတ်ချီလုပ်လိုက်..ခဏနားလိုက်နဲ့ အထွတ်အထိတ်သို့ ရောက်သောအခါ နှစ်ယောက်စလုံးအားကြိုးမာန်တက်၊ အောက်ကသူက ကော့လိုက် အပေါ်ကသူက စောင့်လိုက်..စည်းမှန်ဝါးမှန်နဲ့ လုပ်လိုက်ကြတာ.. “ကိုကို..ကျုပ်ပြီးတော့မယ်တော့” “ကိုကို လဲပြီးတော့မယ်” “အား..ဟင့်..အား..ဟင့်” “အား..အား..အ ာ း “ မိုးအောင် မှာအားကုန်စောင့်ပြီး လရည်များအား မနွဲ့ ရဲ့စောက်ပတ်ထဲကို ပန်းထည့်လိုက်တာ။
စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်လျှံပြီး အောက်ကခင်းထားသော ပုဆိုးပေါ်ထိ ရောက်ရှိ စိုရွှဲသွားပါတော့သည်။နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး လွတ်ထွက်သွားမတတ် ဖက်ထားရင်းနဲ့.. “ကိုကို ဒီနေ့ အရက်တွေသောက်လာတယ်မို့လား” “နဲနဲလေးပါကွယ်” “နောက်ဆိုရင် လုံးဝမသောက်ရဘူးနော်” “အင်းပါမိန်းမရဲ့” “သေနာကြီး ဆင်းတော့” “အမေနိုးလိမ့်မယ်” “ကျုပ်က အရက်သမားဆိုသိပ်မုန်းတယ်တော့” ……..၏ ဤပုံပြင်၌ပါဝင်သော..ကိုမိုးအောင်၊မနွဲ့၊ကိုကျော်ကြီး နှင့် ငတာ တို့မှာ မည်သူတစ်ဦး တစ်ယောက်ကိုမှ ရည်ရွယ်၍ ရေးသားခြင်းမဟုတ်ပါ။ တိုက်ဆိုင်ပါက နားလည်ခွင့်လွှတ်ကြဘို့ တောင်းပန်အပ်ပါသည်။
