ကျွန်မနဲ့ ကျွန်မ အမျိုးသားဟာ မြို့အစွန် ကွန်ဒိုအခန်းတစ်ခုမှာ နေရင်း ရိုးရှင်းတဲ့ဘဝလေး တစ်ခုကို ဖြတ်သန်းနေပါတယ်။ ကျွန်မတို့မှာ ငါးနှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ ကျွန်မ အမျိုးသားက ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ။ သူအလုပ်လုပ်တဲ့ ဆေးရုံက မြို့ထဲမှာဆိုတော့ အသွားအပြန် အချိန်တော်တော်ပေးရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေရာလေးက ဆိတ်ငြိမ်တာကြောင့် ကျွန်မတို့ သဘောကျပါတယ်။ ကျွန်မတို့ကလေးကို ဒီနားက ကျောင်းမှာပဲ ထားပါတယ်။
ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကတော့ စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင် သီချင်းထဲကလိုပါပဲ။ ၃၄-၂၄-၃၆ အလှအပ အရပ်အမြင့်ကတော့ ၅’ ၆” ပါ။အမို့အမောက် အရှိုက်အဖောင်းတွေက သူ့နေရာနဲ့သူလှလှပပပါပဲ။ အသားကတော့ မဖြူမညိုပေါ့။ ကျွန်မရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တံတွေကတော့ ပုရိသတွေကို အဓိကဆွဲဆောင်ပါတယ်။ ရင်သားနှစ်မြွှာကြားမြောင်းက ခပ်နက်နက်နဲ့။ သိမ်ကျင်တဲ့ခါး စွင့်ကားနေတဲ့တင်တွေက ကျွန်မကို ပိုပြီး ဆက်ဆီကျစေတာပေါ့။
ကျွန်မက မြန်မာဝတ်စုံ ဝတ်ရတာ သဘောကျတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်အလှကို ပိုပေါ်စေတယ် ထင်တာပဲ။ အခု ကျွန်မ ပြောချင်တာက ကျွန်မဘဝရဲ့ သာယာမှုအသစ် ရရှိခဲ့ပုံပါပဲ။ အသားဟင်းတွေ နေ့တိုင်းစားနေတော့လဲ ရိုးတာပေါ့။ အပြောင်းအလဲဖြစ်အောင် ချဉ်ရည်ဟင်းလေးလည်း ပြောင်းစားပေးရတာပေါ့။ တစ်နေ့ ကျွန်မ အမျိုးသား အိမ်ကို ဖုန်းဆက်လာတယ်။ သူ မတော်တဆမှု ဖြစ်တဲ့အကြောင်းနဲ့ သူ့ကားနဲ့ တိုက်မိတဲ့သူ(လူနာ)ကို အိမ်ခေါ်လာမဲ့အကြောင်းပေါ့။
အမျိုးသားက ရဲကိစ္စအရှုပ်အရှင်းတွေ မပတ်သက်ချင်တာနဲ့ လူနာကို အိမ်မှာပဲ ကုဖို့ စိတ်ကူးလိုက်တာပါ။ လူနာက အရပ် ခြောက်ပေနီးပါး ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်းရှိတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ပါ။ အမျိုးသားက သတိမေ့နေတဲ့ လူနာကို ခေါင်းက ဒဏ်ရာကို ပတ်တီးစည်းပေးတယ်။ လက်ဖဝါးနဲ့ဒူးက ဒဏ်ရာတွေကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ဆေးထည့်ပေးတယ်။ တစ်နာရီလောက်နေတော့ သူသတိရလာပြီး အမျိုးသားနဲ့ စကားပြောနေတယ်။ အိမ်မှာ ကုပေးတာကိုလဲ သဘောတူတယ်။
အမျိုးသားက သူ့ကို အိမ်မှာ တစ်ပတ်လောက်နေဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ အမျိုးသားက ကျွန်မကို ခေါ်ပြီး လူနာနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ သူက ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာကြည့်နေတယ်။ အမျိုးသား: “အချစ်ရေ သူက ကိုယ်တို့အိမ်မှာ တစ်ပတ်လောက်နေလိမ့်မယ်။” ကျွန်မ အနေနဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်။ လူနာကို အစားအသောက်ကိစ္စတော့ မေးလိုက်တယ်။ မစားတဲ့ အသား ဘာညာပေါ့။ သူက ဘာမဆို အကုန်စားပါတယ်။ အစားအသောက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဇီဇာမကြောင်တတ်ပါဘူး။
အဲဒီညက ညစာ အတူတူ စားကြတယ်။ လူနာက ကျွန်မ အချက်အပြုတ်နဲ့ အလှအပကို ချီးမွမ်းတယ်။ ကျွန်မလည်း မိန်းမတို့သဘာဝ သူ့စကားလုံးတွေနဲ့ အားရတယ်။ ကျေနပ်တယ်။ ပီတိဖြစ်တယ်ပေါ့။ နောက်နေ့ မနက် ၈ နာရီမှာတော့ အမျိုးသားက သူ့ဆေးရုံကို သွားတယ်။ လူနာ (သန့်စင်) ကတော့ အိပ်မောကျနေတုန်းပါပဲ။ ကျွန်မ ကလေးကို ကျောင်းကားပေါ်တင်ပေးပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ ၉ နာရီလောက် ဖြစ်နေပြီ။ သန့်စင်က အိပ်နေတုန်းပဲ။
ကျွန်မလဲ အိုက်စပ်စပ် ဖြစ်လာတာနဲ့ ရေကူးကန်မှာ ရေစိမ်ဖို့ အကြံရတယ်။ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ရေကူးဝတ်စုံ ဝတ်တယ်။ အပေါ်က ခါးစည်းကြိုးပါတဲ့ ဝတ်စုံကို ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေကူးကန်ရှိတဲ့ မြေညီထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့ အခန်းက ပထမထပ်မှာပါ။ အခန်းကနေ ရေကူးကန်ကိုလဲ လှမ်းမြင်နေရတယ်။ ရုံးဖွင့်ရက်မို့ ရေကူးကန်က လူရှင်းနေပါတယ်။ အပေါ်က ဝတ်လာတဲ့ ဝတ်စုံကို ချွတ်ပြီး ရေကန်ထဲ ဆင်းစိမ်နေလိုက်တယ်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်မတို့ အခန်းက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုကို သတိထားမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လျစ်လျူရှုထားလိုက်တယ်။
နောက် ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ လူနာရဲ့ အိပ်ခန်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။ လူနာ (သန့်စင်)က အဲဒီမှာ ကျွန်မကို မျက်စိအစာကျွေးနေလေရဲ့။ ရေစိုနေတဲ့ ကျွန်မကိုယ်လုံးကို သူမမြင်စေချင်ဘူး။ ကျွန်မ ရှက်လာတယ်။ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ အခန်းပြတင်းပေါက်မှာ သူ့ကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ ကျွန်မလဲ ရေကူးကန်ထဲကနေ တက်ပြီး ဝတ်စုံထားတဲ့ နေရာဆီ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်မကိုယ်ကလည်း ရေစက်လက်ကျနေတယ်။ ရုတ်တရက် သန့်စင်က ကျွန်မ ရှေ့မှာပေါ်လာပြီး ကျွန်မ ဝတ်စုံကို ကိုင်ထားတော့ အံ့အားသင့်သွားတယ်။
သူက ကျွန်မကို သေချာကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မလည်း ရင်နှစ်မြွှာကြားနဲ့ ပေါင်တွေကို လက်နဲ့ ကွယ်လိုက်ပေမဲ့ အလုပ်မဖြစ်ပါဘူး။ ကျွန်မလည်း ရှက်ပြီး ခြေဖျားလက်ဖျားလေးတွေ အေးလာတယ်။ သူကတော့ ရေစိုပြီး ဆက်ဆီကျနေတဲ့ ကျွန်မကိုယ်လုံးကို ကောင်းကောင်းမြင်နေရမှာပါပဲ။ သူအကြည့်တွေက မျက်လုံးနဲ့ ကျွန်မကိုယ်အနှံ့ကို နမ်းနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်မလည်း ရှက်စိတ်နဲ့အတူ နှလုံးခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာပါတော့တယ်။ “မင်္ဂလာပါ မမေဇော်။” …… “ဟုတ်–ဟုတ်ကဲ့” “ခင်ဗျား ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မျိုး လိုချင်နေတဲ့ မိန်းမတွေ အများကြီးပဲဗျာ။
သူ့စကားလုံးတွေကြောင့် ကျွန်မ ဘဝင်မြင့်ချင်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မအပေါ်ဝတ်စုံကို ပြန်ပေးဖို့ စောင့်နေရတယ်။ သူ့ဆီက လုယူလိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ သူက ရုတ်တရက် ဝတ်စုံကို ဟလိုက်ပြီး ကျွန်မ လက်နှစ်ဖက် လျှိုမိအောင်လုပ်တယ်။ “ကျွန်တော် ကူညီပါရစေ မမေဇော်။” အစကတော့ ကျွန်မ သက်တောင့်သက်သာပါပဲ။ နောက်တော့မှ သင်းက ကျွန်မ နောက်ကျောကို ကြည့်ချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်တာကိုး။ နောက်ကျောမှာ ကြိုးကို ခပ်တင်းတင်းချည်လိုက်တယ်။
ကျွန်မလဲ အခန်းကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ သင်းကတော့ ကျွန်မနောက်က တင်ပါးတုန်ခါနေတာကို သရေယိုရင်း လိုက်လာတယ်။ အခန်းနားရောက်တော့ ကျွန်မ ဝတ်စုံက တင်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်မစိတ်ထင် သန့်စင်က ဆွဲချွတ်လိမ့်မယ် ထင်ထားတာ။ ဆွဲမချွတ်ဘဲ ဘာလို့ဆွဲထားတယ် မသိဘူး။ နောက်ကို လှည့်ကြည့်လို့လဲ မရဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ သူက ကျွန်မကို ကျော်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ မရ ရအောင် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်မဝတ်စုံက ကြိုးကို ကလေးစီး စက်ဘီးမှာ သင်းက ချည်ထားခဲ့တာကိုး။ ကျွန်မလဲ ကြိုးဖြေပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။
ကိုယ်ပေါ်ကရေတွေ ခြောက်နေပေမဲ့ ပိပိလေးကတော့ ရွှဲနေပြီ။ ပိပိထဲက အချစ်ရည်တွေ စီးကျလာတာ ကျွန်မခံစားမိတယ်။ ကျွန်မလည်း အရှက်ကြီး ရှက်ပြီး သန့်စင်နဲ့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့ဘူး။ နေ့လယ်စာကို သူနဲ့ ကျွန်မ အတူစားကြတယ်။ သူက တစ်ချိန်လုံး ကျွန်မ ကိုယ်လုံးအလှကိုပဲ မြှောက်ပင့်ပြောနေတယ်။ နေ့လယ်စာ စားပြီးတော့ ဝရန်တာမှာ စကားဆက်ပြောဖြစ်တယ်။ သူက ကျွန်မရေကူးနေတဲ့ပုံနဲ့ ပေါင်တံတွေကို သဘောကျတယ်တဲ့။ “မမေဇော် ခင်ဗျားသိလား။ ခင်ဗျားရဲ့ ပေါင်တံတွေက ကျွန်တော် ကို အရူးအမူးဖြစ်စေတယ်။” ရုတ်တရက် ကျွန်မ စကားမှားသွားတယ်။
“ရှင်တို့ယောက်ျားတွေ အားလုံး အတူတူပါပဲ။ ကျွန်မအမျိုးသားလဲ ပေါင်တွေကို သဘောကျတယ်။” သန့်စင်က ကျွန်မ မျက်လုံးတွေကို သေချာကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မ သူ့အကြည့်တွေက မရှောင်လွှဲနိုင်ဘူး။ မင်သက်နေမိတာ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ကျွန်မကို လာနမ်းတဲ့ အထိပါပဲ။ သူဟာ ကျွန်မကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် နမ်းနေပါတယ်။ ကျွန်မ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်မလည်း သူ့ကို တွန်းပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူ့အထိအတွေ့တွေက စွဲကျန်နေတုန်းပဲ။ အမျိုးသားပြန်လာတော့ အဲဒီအကြောင်းကို ဖွင့်ပြောဖို့ လုပ်ပေမဲ့ အိမ်ပြန်နောက်ကျပြီး ပင်ပန်းနေတာနဲ့ မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး။
ညစာစားပြီး သိပ်မကြာခင် အိပ်ရာဝင်လိုက်ကြတယ်။ နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ အမျိုးသားလည်း ဆေးရုံသွား ကလေးကိုလည်း ကျောင်းကားပေါ်ပို့လိုက်တယ်။ သန့်စင်ကတော့ မနိုးသေးပါဘူး။ ညအိပ်ဝတ်စုံအောက်မှာ သူ့အချောင်းကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ ရေကူးကန် မသွားဘဲ ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သန့်စင်အိပ် မအိပ်သေချာအောင် ကျွန်မ ထပ်ချောင်းလိုက်တယ်။ သူက တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ပြီး ညည်းနေတယ်။ ကျွန်မ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး အဝတ်လဲတယ်။ ဆံပင်တောင် ခြောက်အောင် မသုတ်လိုက်ဘူး။
သန့်စင်က ဖျားနေတယ်။ ကျွန်မလဲ သူနဖူးပေါ်ရေခဲဝတ် တင်ပေးထားဖို့ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့တယ်။ သူ့နဖူးပေါ် ရေခဲဝတ်တင်ပေးဖို့ ခါးကို ကိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာပြီး ကျွန်မကို သူ့ဆီ အတင်းဆွဲတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကျွန်မ ကြောင်သွားတယ်။ အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာပဲ သူက ကျွန်မကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲလှဲပြီး အပေါ်က တက်ခွထားလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရုန်းပေမဲ့ အချည်းနှီးပါပဲ။ ကျွန်မ ထပ်ရုန်းတယ်။ သူ့ကို မလုပ်ဖို့ တောင်းပန်တယ်။ မရပါဘူး။ ကျွန်မ လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ချည်လိုက်တယ်။ “ရှင် ဖျားနေတယ် မဟုတ်လား။”
ကျွန်မ မေးလိုက်တော့ သန့်စင်က ပြုံးပြီး စားပွဲပေါ်က ကြက်သွန်နီဥကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ သင်းက ကြက်သွန်နီကို သုံးပြီး ဖျားချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့တာကိုး။ သူ့ထောင်ချောက်အတွင်း ကျွန်မ လွယ်လွယ်ကူကူ သက်ဆင်းခဲ့ရတယ်။ ကျွန်မ ပါးစပ်က ငြင်းနေပေမဲ့ ပိပိလေးထဲက အချစ်ရည်တွေဟာ စီးဆင်းလာပါပြီ။ တဒင်္ဂအတွင်းမှာပဲ အချစ်ရည်တွေရဲ့ အနံ့ကို သူရော ကျွန်မပါရလိုက်တယ်။ လက်တွေကို ချည်ပြီးတော့ သန့်စင်က ကျွန်မကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို စနမ်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ရင်သားတွေကို အလုပ်ပေးတယ်။ သန့်စင်က ကျွန်မ အပေါ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်တယ်။
ရင်သားတွေကို ပွတ်တယ်။ နယ်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဆွဲစုပ်တယ်။ ကိုက်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ မသိစိတ်က ခြေထောက်တွေ ကားပေးလိုက်တယ်။ တင်ပါးတွေကလည်း လေထဲ ရောက်နေတယ်။ ရုန်းလည်း မရုန်းဖြစ်တော့ဘူး။ ကျွန်မ စိတ်ပါလာတာကို သဘောပေါက်တဲ့ သန့်စင်က အင်္ကျီကို ခါးအထိ ဆွဲချနေရာက ဖြဲတယ်။ ဘရာနဲ့ ပင်တီကိုလည်း အတင်းဆွဲချွတ်တယ်။ ကျွန်မ ပါးစပ်ကတော့ မလုပ်ပါနဲ့လို့ တိုးလျှိုးတောင်းပန်နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ မသိစိတ်က သာယာနေမိတယ်။ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားတော့ သန့်စင်က ကျွန်မကို အနမ်းအရှည်ကြီးပေးရင်း ပေါင်သားတွေကို ပွတ်သပ်နေတယ်။
သူ့အနမ်းမှာ စီးမျောသွားတော့ သူက ကျွန်မလက်တွေကို ကြိုးဖြေပေးပြီး အခန်းအပြင်ထွက်သွားတယ်။ သူ မရှိတုန်း ကျွန်မ ထွက်ပြေးဖို့ နေနေသာသာ မလှုပ်မယှက်ဘဲ သူ ပြန်လာပြီး ဆက်ဆံဖို့ကို စောင့်နေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ချောကလက်အရည်ဘူးကို ကိုင်ပြီး သူ အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။ “ကိုသန့်စင် မလုပ်ပါနဲ့ရှင်။ ကျွန်မမှာ အိမ်ထောင်ရှိပြီးသားပါ။” …”အေး ငါလိုချင်တာ အဲလို အိမ်ထောင်ရှိပြီးသား မိန်းမတွေပဲကွ။” သန့်စင်က ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်းနဲ့ ကိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချောကလက်အရည်တွေကို ကျွန်မကိုယ် ပြီးတော့ ပါးစပ်နဲ့နှုတ်ခမ်းပေါ်လောင်းချတယ်။
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်မကိုယ်ပေါ်က ချောကလက်တွေကို တလက်မ မကျန် စုပ်ယူနေတယ်။ ခံစားရတာ အသစ်အဆန်းပါပဲ။ ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပါးစပ်ပေါ်က ချောကလက်တွေပဲ ကျန်တော့တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူက နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း ချောကလက်တွေကို စုပ်နေတယ်။ သန့်စင်က အနမ်းကျွမ်းကျင်သူ တယောက်ပါ။ ကျွန်မအမျိုးသားတောင် ဒီလို မနမ်းဖူးပါဘူး။ ချောကလက်တွေ ကုန်သွားတော့ ကျွန်မတကိုယ်လုံး အနမ်း တွေ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီနောက် သန့်စင်က သူ့အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ပေါင်ကြားမှာ အရှည် ခုနစ်လက်မ လုံးပတ် နှစ်လက်မလောက်ရှိတဲ့ တန်ဆာကို တွေ့ရတယ်။ သူ့တန်ဆာကို မြင်ပြီ ကျွန်မ ကျက်သီးထမိတယ်။ ကျွန်မ ပိပိလေးကလည်း အချစ်ရည်တွေ တသွင်သွင် ထုတ်ပေးနေတယ်။ သန့်စင်က ကျွန်မ ပိပိရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်၊ လျက်ပေးလိုက်နဲ့ လက်ချောင်းတွေ ထည့်မွှေကစားပေးလိုက်လုပ်တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်မ တစ်ခါ ကျေနပ်မှုရသွားတယ်။ အခုတော့ ကျွန်မ သူ့တန်ဆာကို ပိပိထဲ သွင်းဖို့ အသည်းအသန် လိုလားတောင့်တနေပါပြီ။
ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီး သန့်စင်ကနေရာ ယူလိုက်တယ်။ ပိပိကို ဆွဲဖြဲပြီး အစိလေးကို သူ့တန်ဆာနဲ့ ပွတ်တိုက်ကစားနေတယ်။ ပြီးတော့မှ ပိပိထဲ တစ်လက်မလောက် ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မ စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီး ပိုဝင်အောင်လို့ တင်ပါးကို ကြွပေးလိုက်တယ်။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့ သန့်စင်က ခါးအားကို အရှိန်ယူပြီး အဆုံးထိ တစ်ချက်တည်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ “အားနာလိုက်တာ သေပါပြီ။ လူမှ ဟုတ်ရဲ့လား။” ကျွန်မ နာကျင်မှုနဲ့ အတူ အော်ညည်းလိုက်တယ်။
ဘဝမှာ ပထမဆုံး ဒီလောက်ကြီးတဲ့ တန်ဆာနဲ့ ဆက်ဆံဖူးတာပါ။ မြင်းတန်ဆာလို့တောင် ထင်မိသွားတယ်။ “ဘယ်နှယ့်လဲ ဒေါ်မေဇော်။ ခင်ဗျား ယောက်ျားက စံချိန်မမီဘူး ထင်တယ်။ ကျွန်တော် ဟာကို သဘောကျရဲ့လား။” သန့်စင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်မ ရင်သားတွေကို ချေလိုက် နို့သီးခေါင်းတွေကို ကိုက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ အောက်ကလဲ သူ့တန်ဆာကို ပိပိလေးထဲ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လုပ်ပေးနေတယ်။ “အားကောင်းလိုက်တာ။ သွက်သွက်လေး ချစ်ပေးပါ။” ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံတွေ မြန်ပြီး ကျယ်လောင်လာတယ်။
သန့်စင်လဲ နာရီဝက်လောက်ဆောင့်ပြီး သုက်ရည်ခပ်ပျစ်ပျစ်တွေကို ကျွန်မ ပိပိလေးထဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူ့တန်ဆာကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကျွန်မ ပိပိအခေါင်းထဲကနေ ဖင်ကြား စအိုဝအထိ သူ့သုက်ရည်တွေ က ပြန်စီးကျလာပါတယ်။ သန့်စင်က ရေချိုးခန်းသွားပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်တယ်။ ပြီးတော့ ရေစိုဝတ်လေး ယူလာပြီး ကျွန်မကိုပါ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတယ်။ ခဏနားပြီး နေ့လယ်စာ အတူစားတယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်မတို့အခန်းမှာ နောက်တစ်ခါ ဆက်ဆံဖြစ်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်မ အပေါ်ကနေ မြင်းစီးရင်း ပိပိထဲ ပြည့်သိပ်ကျပ်နေတဲ့ သူ့တန်ဆာတုတ်တုတ်ကြီးရဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်တယ်။
ညနေ ၃ နာရီလောက် အထိ အတူ အိပ်ကြတယ်။ “ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ အိမ်မှာ နေတဲ့အချိန်အတောအတွင်း ပင်တီနဲ့ဘရာ မဝတ်ပါနဲ့လား မမေဇော်။” “ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်။” “မမေဇော် ကျေနပ်မှုရအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ်။ ခရေပါကင်လေးလည်း ဖွင့်ချင်မိတယ်။” “ပိပိတောင် ရှင့်ဟာက ပြည့်သိပ်နေတာ။ အနောက်ကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်။ ဖင်ကွဲသွားလို့ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်နေပါ့မယ်။” “ဖင်စမ်းခံကြည့်လိုက်ပါ။ ပြီးရင် ကြိုက်သွားမှာပါ။” ပြောရင်းနဲ့ ကျွန်မ ဖင်ဝလေးကို လက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတယ်။
နောက်နေ့ကျတော့ အမျိုးသားက ဆေးရုံသွား ကျွန်မက ကလေးကို ကျောင်းကားပေါ်တင်ပြီး အခန်းကို ပြန်လာတယ်။ သန့်စင်က အခန်းဝက ဆီးကြိုနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မတင်ပါးကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပင်တီ ဝတ် မဝတ် စမ်းလိုက်တယ်။ မဝတ်ထားမှန်း သိတော့ သန့် “သိပ်ကောင်းတယ် မမေဇော်။ ခင်ဗျား ပင်တီမပါတာ ကျွန်တော် သဘောကျတယ်ဗျာ။” အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယ ဟန်နီမွန်းလေးကို ကျွန်မတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဆင်နွှဲလိုက်ပါတော့တယ်…. ပြီး။
