ဟဲ့ .. မိုးဇာ .. နင်က ပစ္စည်းတွေ မသိမ်းပဲနဲ့ အပြင်ထွက်ဦး မလို့လား .. သွားခါနီးမှ ဟိုဟာကျန်ခဲ့ ဒီဟာကျန်ခဲ့ ဖြစ်ဦးမယ်. . မနက်ဖြန်တွင် ချောင်းသာသွားရတော့မှာမို့ လိုအပ်မည့် ပစ္စည်းတွေကို ခရီးဆောင်အိတ်ထဲ ထည့်နေသူ ရှင်နှောင်းတစ်ယောက် အခုထက်ထိ မှန်တင်ခုံ ရှေ့မှ မခွာသေးသူ နော်မိုးဇာကို မျက်စိစပါးမွှေးစူးစွာနှင့် လှမ်းမေးသည်။ နော်မိုးဇာတစ်ယောက် ရေချိုးပြီးလို့ မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ထိုင်နေသည်မှာ အချိန်နာရီဝက် မကတော့။ မျက်နှာလေး တစ်ခု ရှိပါတယ် .. ပြင်လို့ဆင်လို့က မပြီးနိုင်သေး။ မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိ သူမပိုင် အလှပြင် ပစ္စည်းတွေ အားလုံး ကောက်မကိုင်တာ မရှိတော့။ “ချစ်ချစ်နဲ့ ချိန်းထားတယ်လေ ကွာ .. ရှင်နှောင်းရာ ..“ “ဟဲ့ .. နင့်ချစ်ချစ်နဲ့က ဒီနေ့မှ တွေ့ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ .. ခါတိုင်း နင် ဒီလောက် အလှမပြင်ပါဘူး …“ “ခါတိုင်းလို မဟုတ်ဘူး ဟ .. ချစ်ချစ်က ဒီနေ့ပြီးရင် မြဝတီဘက် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခန သွားရမှာ .. ဟိုမှာ ဘယ်လောက်ကြာဦးမလဲ မသိဘူး …။
အဲဒါကြောင့် ဒီနေ့ တစ်နေကုန်လည်မယ် .. လည်လို့အားရရင် အေးအေးဆေးဆေး နှပ်မယ် လေ .. သိတယ်မှတ်လား ..“ နော်မိုးဇာက နှုတ်ခမ်းနီထောင့်ရဲရဲလေးကို နှုတ်ခမ်းပါးလေးပေါ်မှာ သာသာလေး လှိမ့်ကာဆိုးရင်း မှန်ထဲမှ လှမ်းမြင်နေရသည့် ရှင်နှောင်း၏ ပုံရိပ်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ သူမလုပ်သမျှကို မျက်ထောင့်ချီပြီး စိုက်ကြည့်နေသူ ရှင်နှောင်း .. ဒါကို အတိအကျ မြင်ပါသည်။ ခက်ပါပြီကော ဆိုသည့် အမူအယာနှင့် .. “နင် .. ဘာဖြစ်လို့ နင်ချစ်ချစ် စိုးမော် ကို ကြိုက်တယ်ဆိုတာ ငါ တကယ် စဉ်းစားလို့ မရဘူး သိလား .. မိုးဇာ ..“ ရှင်နှောင်းဆီမှ ဒီစကားကြောင့် .. နော်မိုးဇာ ညာဘက်နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးတွင် နှုတ်ခမ်းနီ ပိုပိုသာသာလေးတောင် ဆိုးမိသွားသည်။ တစ်အိမ်ထဲတွင် နှစ်ယောက်တည်း နေလာခဲ့သည်မှာ အတော်ကြာပြီမို့ ရှင်နှောင်းနှင့် သူမသည် အတော်ပင် ပွင့်လင်းပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ပွင့်လင်းမှုကို သူတို့နှစ်ယောက်သာ နားအလည်ဆုံးမို့။
ရှင်နှောင်း၏ စကားက သူမကို သံသယဖြစ်စေသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ရှင်နှောင်းသည် နော်မိုးဇာ ဘာလုပ်လုပ် ကန့်ကွက်တတ်သူမဟုတ်။ တစ်အူထုံဆင်း ညီအစ်မရင်းများ မဟုတ်သည့်တိုင် သူမအပေါ်တွင် ညီအစ်မအရင်းထက်တောင် ပို၍ ဂရုစိုက်ကာ လိုက်လျောတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ယုယကြင်နာမှုတွေ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ဖလှယ်ထားကြသူများလည်း ဖြစ်သည်။ အတွင်းသိ အစင်းသိဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ဆိုရမည့် စကားဖြစ်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ ရှင်နှောင်း .. ချစ်ချစ်မှာ ဘာပြစ်ချက်တွေ ရှိနေလို့လဲ … စိုးမော်က ငါ့အပေါ်မှာ ကောင်းပါတယ်ဟ ..“ “ကောင်းပါတယ် ရှင် .. ကောင်းပါတယ် .. ဘာတွေ ကောင်းနေလဲဆိုတာ မသိရင် ခက်မယ် .. “ ရှင်နှောင်းက အငေါ်တူးသည့် လေသံနှင့် တုံ့ပြန်သည်။ နော်မိုးဇာ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် နှုတ်ခမ်းနီထောင့်ကို မှန်တင်ခုံပေါ် ပြန်တင်လိုက်သည်။ လက်လွန်ပြီး ပေးသွားသော နှုတ်ခမ်းထောင့်နားမှ နှုတ်ခမ်းနီကို လက်သန်းဖျားလေးနှင့် အသာတို့၍ ဖျက်သည်။
“ရှင်နှောင်း .. နင် ငါတို့နှစ်ယောက်ကို မနာလို ဖြစ်နေတာလား … စိတ်မပူပါနဲ့ဟာ .. ချစ်ချစ်နဲ့ ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် .. ငါ နင့်ကိုတော့ မမေ့ပါဘူး .. သူကောင်းတယ်ဆိုတာ နင် လျှာကျွေးသလောက် မထိရောက်သေးပါဘူး .. ခိ .. ခိ ..“ ပစ္စည်းတွေကို ခရီးဆောင်အိတ်ထဲ ထည့်နေသည့် ရှင်နှောင်း၏ ဘေးကို လျှောက်လာရင်း နော်မိုးဇာ သူမကို လှမ်းစသည်။ ရှင်နှောင်းရှိရာ ကုတင်စွန်းတွင်လဲ တင်ပါးလေးချိတ်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စပ်ဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးနှင့် နော်မိုးဇာကို ရှင်နှောင်း လက်ထဲကိုင်ထားသည့် အရာနှင့် လှမ်းပေါက်သည်။ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ ဝဲပျံလာသည့် ထိုအရာကို နော်မိုးဇာ တိမ်းရှောင်ပြီး လက်နှင့်ဖမ်းယူသည်။ အစလေး နှစ်စကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ကာ ဆွဲယူလိုက်ပြီး .. “ဟဲ့ မတော်တရော်တွေ မပေးနဲ့ .. ငါ အဲဒီဆိုက် မဝတ်ဘူးဆိုတာ နင် အသိသားနဲ့ .. ခိ .. ခိ .. “ အပိုးမကျိုးသည့် မျက်နှာနှင့် လက်ထဲရှိ ပန်းရောင်ဘရာလေးကို ဖြန့်ပြနေသူ နော်မိုးဇာကို ရှင်နှောင်း မကျေနပ်စွာ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးသည်။
ဘယ်လိုအကြောင်းအရာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အမြဲတမ်း ပျော်စရာဘက်ကသာ တွေးတတ်သူ နော်မိုးဇာ .. အခုလဲ သူမက အတည်အတန့်ပြောနေတာကို သိလျက်နှင့် တမင်တကာ အရူးကွက်နင်းပြီး သူမကို လိုက်စနေသည်။ အဖက်လုပ်ကာ မပြောချင်တော့သည်မို့ အစီအရီခေါက်ထားသည့် အဝတ်တွေကိုသာ ခရီးဆောင်သေတ္တာထဲ ထည့်နေလိုက်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့လဲ နော်မိုးဇာ နောက်နောက်ရွှတ်ရွှတ် ဆက်မပြောရဲတော့။ “စိုးမော်ကို ဘာဖြစ်လို့ နင် မကောင်းမြင်နေတာလဲ ရှင်နှောင်းရာ .. ချစ်ချစ်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး နေတတ်ကလဲ လွဲလို့ မဆိုးပါဘူး .. ငါ့အပေါ်လဲ ကြင်နာသားပဲ .. နောက်ပြီး သူရဲ့မွေးရာပါက ပြည့်စုံတယ်ဟ …“ အပြောင်အပျက် မပြောတော့ပါဘူးဆိုမှ အဆုံးသတ်မှာ နော်မိုးဇာပါးစပ်က မဟုတ်ကဟုတ်က ထွက်သွားသေးသည်။ ရှင်နှောင်းဆီမှ မျက်စောင်းတစ်ခုက အချိန်မဆိုင်းပဲ ပျံဝဲကာ ရောက်လာသည်။“အေး .. အဲဒီ မွေးရာပါတော့ ငါ မမြင်ဘူးလို့ မသိဘူး .. ငါသိတာ မြင်ဖူးတာကိုပဲ ပြောရမယ်ဆိုရင်။
သူရဲ့မျက်လုံးတွေကို သဘောမကျဘူး .. ငါ လူ အများကြီးနဲ့ မဆက်ဆံဖူးဘူး မိုးဇာ .. ဒါပေမယ့် စိုးမော်ရဲ့အကြည့်တွေကို သိပ်သဘောမတွေ့ဘူး .. မြေခွေးတစ်ကောင်ရဲ့မျက်လုံးမျိုးလို့ ငါထင်တယ် .. အဲဒါ ငါမြင်တာ ပြောတာပဲ .. နင် စိတ်ဆိုးလဲ မတတ်နိုင်ဘူး …“ ပြောချင်ရာကို ပြောပြီးနောက် နော်မိုးဇာကို ဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ ရှင်နှောင်း ပစ္စည်းတွေ ထည့်ပြီးသွားပြီဖြစ်သော ခရီးဆောင်အိတ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း တကယ်လဲ နော်မိုးဇာ၏ ရည်းစား စိုးမော်ဆိုသည့်လူကို သဘောမကျ။ ယနေ့ခေတ်စားနေသည့် ကိုရီးယားဆံပင်ကေ အနီရောင်နှင့် မိန်းမချောချောသော စိုးမော်သည် အားကိုးရလောက်မည့် လူမဟုတ်ဟု ရှင်နှောင်း တွေ့တွေ့ချင်းကတည်းက ယူဆထားသည်။ အနားမှာ နော်မိုးဇာ ရှိနေပါလျှက်နှင့် လစ်လျှင်လစ်သလို သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အစိတ်အပိုင်းတော်တော်များကို လှမ်းငေးနေတတ်သည့် စိုးမော်၏ မျက်လုံးများကိုလဲ မကြိုက်။
စိုးမော်၏ ပုံစံက ဘယ်လောက်စတိုင်လ်မိမိ မတည်ငြိမ်သော မျက်လုံးများက ဘနဖူး သိုက်တူးမည့် အသွင်ဆောင်နေသည်။ နော်မိုးဇာ ကံကောင်းပါစေဟုသာ သူမ ဆုတောင်းပေးခဲ့ရသည်။ သူမကို ထပ်မံ၍ စကားမဆိုတော့ပဲ အဝတ်တန်းတွင် လွှားထားသည့် သဘက်ကို ကောက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသော ရှင်နှောင်းကို နော်မိုးဇာ ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိ။ အဘက်ဘက်က မိန်းမပီသသော အနေအထား ရှိပါလျှက်နှင့် ရှင်နှောင်း ဘာဖြစ်လို့ ယောက်ျားတွေကို စိတ်မဝင်စားရတာလဲဆိုတာကို နားမလည်။ နော်မိုးဇာကတော့ ရှင်နှောင်းလို မနေတတ်။ မိန်းကလေးအချင်းချင်း ပွတ်သီးပွတ်သပ်နှင့် ဒီဂျေလုပ်ရတာကောင်းသလို၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ချစ်ပွဲနွှဲရတာကလဲ အရသာရှိလှသည်ဆိုတာ သူမ ကောင်းကောင်း သိပါသည်။ ရှင်နှောင်းတစ်ယောက် ဒီအချက်ကို သဘောမပေါက်သေးလို့ပဲဟုသာ နှလုံးသွင်းလိုက်ပြီး ချစ်ချစ်နဲ့ သွားတွေ့ဖို့ပဲ သူမအာရုံကို နှစ်ထားလိုက်သည်။
နာမည်ကျော် သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်ရင်း အဝတ်ဗီဒို ရှိရာသို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားလိုက်တော့သည်။“ချစ် .. ဒီအခန်းက ဘယ်သူ့ဟာလဲ .. တစ်ခါမှလဲ သူများကို ခေါ်မလာဖူးဘူး ..“ စိုးမော်ခေါ်ရာ အိပ်ခန်းထဲသို့ လိုက်ဝင်လာပြီးမှ နော်မိုးဇာ စူးစမ်းသလို ဟိုဟိုဒီဒီ ငေးကြည့်ရင်း မေးသည်။ စိုးမော်နှင့် သူမ ချိန်းတွေ့နေကြဆိုပေမယ့် စိုးမော်ထံတွင် ဒီလိုမျိုး တိုက်ခန်းရှိသည်ဟု မသိထားခဲ့ပါ။ အရင်တုန်းက နော်မိုးဇာတို့နှစ်ယောက် ချစ်ခန်းဖွင့်ကြသည်က မိုတယ် အသေးစားများတွင်သာ။ ဒီနေ့ကျမှ စိုးမော်က ထူးထူးဆန်းဆန်း တိုက်ခန်းလွတ်တစ်ခုရှိသည်ဆိုပြီး ခေါ်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ “မလေးရှားက ကိုယ့်ဘော်ဒါတစ်ယောက် ဝယ်လိုက်တဲ့ တိုက်ခန်းလေ .. သူက တိုက်ခန်း ဝယ်ပြီးပြီးခြင်း ခွင့်ကုန်သွားလို့ မလေးကို ပြန်သွားရတယ် .. အဲဒါ ကိုယ့်ကို အိမ်ထောင် ပရိဘောဂတွေ ဝယ်ပေးဖို့ဆိုပြီး သော့အပ်သွားလို့ ကိုယ်က ဒီကို ခေါ်လာတာ .. ဒီမှာက အေးဆေး အချိန်ရတယ်လေ …..။
အဲယားကွန်းလဲ ရှိတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ..“ “အော် … ဒီလိုလား … ဒါကြောင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာလဲ ဘာပစ္စည်းမှ မတွေ့တာ ကိုး ..“။နော်မိုးဇာက သဘောပေါက်ဟန်နှင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး အခန်းအလယ်ရှိ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီး၏ အစွန်းတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဘာပစ္စည်းမှ သေချာ မရှိပေမယ့် အိပ်ခန်းထဲရှိ မွေ့ယာနှင့် ကုတင်ကြီးကတော့ အခန့်သားဖြစ်သည်။ ရေမြုပ်မွေ့ယာကလဲ အကောင်းစား ဖြစ်ရမည်။ သူမတင်ပါးချရာ နေရာက အိခနဲ နှစ်ဝင်သွားသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ခြေတန်နှစ်ဖက်ကို တစ်ခုပေါ်တစ်ခု ချိတ်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ အသားဖြူဖွေးလှသည့် ပိုးကရင်မလေးမို့ ဂါဝန်တိုလေးအောက်မှ ပေါင်တန်လေးများသည် ဆင်စွယ်လို ဖြောင့်စင်းစွာ ပေါ်ထွက်နေသည်။ စိုးမော် သူဝတ်လာသည့် ရှပ်အင်္ကျီ၏ ကြယ်သီးကို ဖြုတ်နေရာမှ နော်မိုးဇာ၏ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံး၍ မက်မက်မောမော ကြည့်သည်။
သူ့အကြည့်ကို နော်မိုးဇာ တန်ပြန်ကြည့်ရင်း လျှာနီတာရဲလေးကို ထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေပေါ် ပြေးလွှားပြသည်။ မြန်မြန်လာပါတော့ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသည့်အထာ။စိုးမော် သူဝတ်လာသည့် ရှပ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီကို ခပ်သွက်သွက်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးသာ ချန်ထားပြီး ညို့မြူသည့် အသွင်ပြနေသော နော်မိုးဇာ ရှိရာသို့ တိုးလာသည်။ ဒီပိုးကရင်မချောလေးကို အားရပါးရ ချစ်ပစ်ရမည်။ “မိုးလေး .. ဒီဘက်ကိုလာ … အဲဒီဘက်မှာ မထိုင်နဲ့ ..“ သူမဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်လျှင် ဖြစ်ပါလျက်နှင့် ကုတင်၏ တခြားဘက်အစွန်းသို့ ဆွဲကာခေါ်နေသည့် စိုးမော်ကို နော်မိုးဇာ နားမလည်စွာ ကြည့်သည်။ စိုးမော်က သူမအကြည့်ကို သဘောပေါက်ဟန်နှင့် ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ပြသည်။ “ဒီဘက်မှာက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန် ရှိတယ်လေ .. ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လုပ်နေတာကို မှန်ထဲက တဆင့်ပြန်ကြည့်လို့ရတယ် .. အဲဒါကြောင့် ..“ စိုးမော်စကားက သိပ်တော့ ယုတ္တိမတန်ပါ။
ခါတိုင်း မိုတယ် မှာ ချိန်းတွေ့လျှင်တောင် စိုးမော်က ဒီလိုမျိုး ဟိုနားတွေ ဒီနားတွေ တောင်းဆိုဖူးတာမဟုတ်။ ဒီနေ့မှ ထူးဆန်းနေသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် နော်မိုးဇာ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနိုင်အားပါ။အခန်းထဲကို ရောက်ကတည်းက စိတ်တွေနိုးကြားထကြွနေပြီမို့ စိုးမော်နှင့် ချစ်ပွဲနွှဲဖို့က သူမအတွက် အဓိက ဖြစ်နေသည်။ စိုးမော်ခေါ်ရာနောက်သို့ ပါသွားပြီး သူနေရာချပေးသလို ထိုင်လိုက်မိသည်။ စိုးမော်က နော်မိုးဇာနှင့် ဘေးတိုက် ဝင်မထိုင်။ မွေ့ယာပေါ်တက်လာပြီး သူမ နောက်ကျောဘက်သို့ ရွှေ့ကာ ကပ်ထိုင်သည်။ ထို့နောက် နော်မိုးဇာ၏ ကိုယ်ကလေးကို နောက်မှနေ၍ လက်နှစ်ဖက်နှင့် သိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်သည်။ ဆံနွယ်လေးတွေ ဖုံးအုပ်နေသော သူမ၏ နားရွက်တစ်ဖက်ကို သူ့ပါးစပ်နှင့် လိုက်လံရှာဖွေပြီး လျှာကြီးနှင့် ထိုးဆွကာ နမ်းလိုက်သည်။ “ဟင့် .. ချစ် … ယားတယ်ကွာ … “ “မိုးလေး .. မှန်ထဲကို ကြည့်ကြည့်စမ်း .. ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ပုံကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတယ် မဟုတ်လား ..“ ။
သူတို့ရှိရာ တည့်တည့်တွင် ရှိနေသော နံရံကပ် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးကို နော်မိုးဇာ သေချာကြည့်မိသည်။ ကြည်လင်ပြတ်သားလှသည့် မှန်သားပြင်ထဲတွင် ပြန်မြင်နေရသော သူမတို့နှစ်ယောက် ပုံစံက စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ကောင်းလှသည်။နော်မိုးဇာ စိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် စိုးမော်၏ လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေ သုံး၍ ပေါင်တန်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ပေါင်သားများအလည်တွင် ရှိနေသော ဂါဝန်အောက်နားစကို လှမ်းကိုင်လိုက်တာတွေ့သည်။ အနီရဲရဲ အသားကပ် ဂါဝန်လေး အောက်ခြေနားမှနေ၍ အပေါ်ဘက်သို့ လိပ်ကာ တက်လာသည်မှာ ဇာတ်ဝင်ခန်းတစ်ခုကို ကန့်လန့်ကာ ဖွင့်ပြသည်နှင့်တောင် တူလှသည်။ စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးဖြူဖြူလေးတွေ ပေါ်လာသည့်အချိန်တွင် နော်မိုးဇာ ကိုယ်ကို ကြွပေးလိုက်သည်။ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိသော ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေနှင့် ချက်နက်နက်ကလေး ပေါ်လာပြန်သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ မို့ဝန်းမောက်ကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာကို ထုပ်ထားသည့် မရမ်းရောင် ဘရာလေး ပေါ်လာသည်။ နော်မိုးဇာ သူမကိုယ်ကို သူမ ရင်ခုန်တက်ကြွစွာ စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဖြူဝင်းကျော့ရှင်းလှသည့် သူမကိုယ်ပေါ်တွင် မရမ်းရောင် ဝမ်းဆက်ဘရာနှင့် အတွင်းခံပင်တီလေးသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။စိုးမော်၏ လက်နှစ်ဖက်က မရမ်းရောင်ဘရာနှင့် ထုပ်ပိုးထားရသော ဖွေးဖွေးရင်အစုံပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ နော်မိုးဇာက ဒီနေရာတွင် အတော်ထွားလှသည်။ ကန်ဒီရိန်းဂျားတစ်ဖွဲ့လုံးတွင် အလယ်ပိုင်းရပ်ဝန်း၌ အားအကောင်းဆုံးမှာ သူမသာလျှင် ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် နော်မိုးဇာ၏ စနေနှစ်ခိုင်သည် ဖွံ့ထွားသည်ဆိုပေမယ့် တွဲကျနေခြင်းမျိုးတော့ မဖြစ်။ အသက်အရွယ် ငယ်သေးသည့်အလျောက် တင်းတင်းအိအိနှင့် တင့်တင့်တယ်တယ် ရှိသည်။ စိုးမော်တစ်ယောက် ဘရာပေါ်မှနေ၍ မိမိရရဆုပ်ကိုင်ရင်း အားနှင့်ညှစ်လိုက်၊ အသာအယာလေး ပြန်ပွတ်ပေးလိုက်နှင့် ဆော့ကစားနေသည်။
နဂိုကမှ မနိုင့်တနိုင်နှင့် ချည်နှောင်ထားရပါသည်ဆိုသော မရမ်းရောင်ဘရာလေးသည် အနေအထား မမှန်တော့။ “ဟင့် .. အင့် … ချစ် .. မဆွနဲ့တော့ကွာ .. သူများ စိတ်ထလာပြီ … အင့် ..“ “အိုကေလေ .. မိုးလေး .. ဒါဆို ဒီမှာ လှဲအိပ်လိုက် …“ ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် ရှိနေသော ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲကာ ယူပေးလိုက်ရင်း။စိုးမော်တစ်ယောက် သူလိုချင်သည့် အနေအထားဖြစ်အောင် နေရာချသည်။ နော်မိုးဇာက ဘာမှ မပြော။ စိုးမော် ပုံစံပြင်ပေးထားသည့်နေရာတွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်ပေးရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကိုပါ တဆက်ထဲ ကွေးထောင်ကာ ကားပေးထားသည်။ နော်မိုးဇာ၏ ညာဘက်ခြမ်း လွတ်နေသည့်ဘက်တွင် စိုးမော် ကပ်လျက် ဝင်လှဲအိပ်သည်။ မှန်ရှိရာ ခြေရင်းဘက်သို့ တစ်ချက် ခေါင်းစောင်း၍ ကြည့်သည်။ မှန်ထဲတွင် ပြန်မြင်နေရသည့် သူတို့အရိပ်များကို အတွေ့တွင် ကျေနပ်အားရစွာ ပြုံးပြီးနောက် ဘရာရင်ပုံခွက်လွတ်နေပြီ ဖြစ်သည့် ရင်သားတစ်ဖက်ကို ကုန်း၍ စို့သည်။
နို့သီးခေါင်း စူစူလေးကို လျှာဖြင့် ထိုးဆွပြီး လျက်သည်။ အပေါ်ဘက်တွင် ပါးစပ်ကို ထိုသို့ အလုပ်ပေးလိုက်သလို အောက်ဘက်တွင်လည်း လက်ချောင်းလေးများနှင့် ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းစမ်းသည်။ မရမ်းရောင်ဇာပင်တီလေး၏ အနားသတ်ကြိုးစကို လက်ဖြင့် ဘေးတစ်ဖက်သို့ ဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ဖုံးကွယ်ထားရာမှ လွတ်ကင်းထွက်ပြူလာသည့် မြောင်းလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားများတလျှောက် စိုးမော်၏ လက်ချောင်းတွေက စုန်ဆန် ပြေးလွှားသွားသည်။ “အီး .. ချစ်ရယ် … သူများကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ကွယ် … အင့် …“ ထိမိသော စိုးမော်၏ နှိုးဆွချက်များတွင် နော်မိုးဇာ တကိုယ်လုံး ငါးရံ့မလေး ပြာလူးခံရသလို ထွန့်ထွန့်လူးကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ စန္ဒယားတီးသလို ပြေးလွှားနေသည့် လက်ချောင်းလေးများကြောင့်လဲ အကွဲကြောင်းလေးအောက်ခြေရှိ တွင်းဝလေးသည် အရည်ကြည်တွေ စို့နေပြီ ဖြစ်သည်။ စိုးမော် အချိန်ကြပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး နို့စို့ပေးရာမှ ထထိုင်လိုက်သည်။
အနေအထား မမှန်တော့သည့် နော်မိုးဇာကိုယ်ပေါ်မှ လက်ကျန်အဝတ်နှစ်ခုကို အရင်ချွတ်သည်။ နော်မိုးဇာ ရင်ကို ကော့ပေးသလို၊ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုလဲ အလိုက်သင့်ကြွပေးသည်။ နော်မိုးဇာ ပြီးတော့ သူ့အလှည့်။ ဖောင်းထနေသည့် သူ့အကောင်က အောက်ခံဘောင်းဘီထဲမှ လွတ်သည်နှင့် ဇောင်းထဲမှ ထွက်လာသည့် မြင်းရိုင်းလို ခြေကုန်ပြေးဖို့ တာစူနေသည်။ကုတင်စွန်းတွင် အရန်သင့်တင်ထားခဲ့သော အဖော်ထုပ်ကို ဖောက်ပြီး အထဲမှကွန်ဒုံးကို ယူလိုက်သည်။ အဝိုင်းကွင်းလေးကို တင်းပြောင်နေသည့် ထိပ်ဖူးပေါ်ဖိထားပြီး လိပ်ထားသည့် အခေါက်လေးကို ဖြေကာ လိင်တန်ပေါ်စွပ်သည်။ အားလုံးပြီးစီးသောအခါ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ကားကာ အသင့်အနေအထားနှင့် ရှိနေသော နော်မိုးဇာ၏ ရတနာတွင်းလေးဆီသို့ မာန်ဟုန်အပြည့်နှင့် တိုးကပ်သွားသည်။ “ချစ် .. ကောင်းကောင်း ဆောင့်ပေးနော် … သူများကို စိတ်ကြိုက်ချစ် သိလား ..“။
“စိတ်မပူနဲ့ မိုးလေး .. မိုးလေးနဲ့ မခွဲခင် ကိုယ်က အသေအချာ ချစ်ပေးဖို့ စဉ်းစားပြီးသား ..“ “အင်း .. အင်း ..“ အရည်ကြည်တွေ ရွှဲစိုနေသော နော်မိုးဇာ၏ ရတနာတွင်းလေးထဲသို့ စိုးမော်၏ တင်းမာနေသော လိင်ချောင်း တိုးဝင်သွားသည်။ စိုးမော်၏ ဖွားဖက်တော်က သိပ်ပြီးတော့ ကြီးလှသည်ဆိုသော အနေအထားတော့ မရှိပါ။ သို့သော် မာကြောမှုတွင်တော့ စံချိန်မီလှသည်။ ထို့အပြင် စိုးမော်သည် ဆောင့်အား၊ ညှောင့်အားကောင်းသည်။ထိုအချက်များကြောင့် နော်မိုးဇာက သူ့ချစ်ချစ်ကို အသည်းစွဲနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ အခုလဲ လိင်တန်တစ်ဝက်လောက် ချောချောချူချူ ဝင်သွားပြီးနောက် ကျန်သည့်တစ်ဝက်ကို နော်မိုးဇာ၏ ခါးလေးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အားနှင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ဆီးစပ်ချင်း ဖတ်ခနဲ ရိုက်ခတ်မိပြီး နော်မိုးဇာတစ်ယောက် မို့ယာပေါ်မှ ကျောကလေး ကော့တက်သွားသည်။ “အား … ချစ် … ထိတယ်ကွာ .. အကုန်သွင်းလိုက်တာလား .. အင့် ဟင့် …“။
“ဟုတ်တယ် .. အကုန် ဝင်သွားပြီ .. မိုးလေး .. ဆောင့်လို့ရပြီလား ..“ “အင်း .. ဆောင့်ပေး … သူများကို မညှာနဲ့ ..“ ဒါမျိုးက စိုးမော်တို့ အကြိုက်ပေါ့။ ဖိုသတ္တဝါတွေ မက်မော သွေးဆူဖွယ်ကောင်းသည့် အလှအပတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် ဝတ်လစ်စလစ် ပိုးကရင်မလေးက အကြိုက်ဆွဲ ဆိုမှတော့ ဘယ်ညှာနေပါ့မလဲ။ အသားချင်း ထိရိုက်သံ တဖုန်းဖုန်း တဖတ်ဖတ်တွေ ညံပွက်နေအောင်ကို ခါးအားရော၊ ပေါင်အားပါ သုံးပြီး ဆောင့်သည်။ငါးရံ့ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်လေး နော်မိုးဇာ ..နောက်ထပ် အချိန်ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်အကြာတွင် ငါးဖယ်ပျံသလို ကော့ကော့တက်ပြီး တစ်ချီ ပြီးသွားရသည်။ စိုးမော်၏ ခါးကို ကြက်ခြေခတ်ကာ လိမ်ယှက်ထားသည့် သူမ၏ ခြေချောင်းလေးများကို အသေအချာကြည့်လျှင် ကွေး၍တောင် နေသည်ကို တွေ့ရမှာ ဖြစ်သည်။ “မိုးလေး .. ပြီးသွားပြီ မှတ်လား ..“ “အင်း .. ပြီးသွားပြီ … ကောင်းတယ် ချစ်ရာ .. သူများက အဲဒီလိုဆောင့်ပေးမှ ကြိုက်တာ .. ချစ် မပြီးသေးဘူးနော် …..။
သူများ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ .. လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးရမလား …“ အထဲကို ဝင်အောင်းနေသော အတန်ကြီးက မပျော့ပဲ မာနေသေးသည်မို့ စိုးမော် ခရီးဆက်ရအောင် နော်မိုးဇာ အလိုက်တသိနှင့် မေးသည်။ “မကုန်းပေးနဲ့ကွာ .. မိုးလေး အပေါ်က တစ်လှည့်ဆောင့် .. ဖြစ်လား …“ “ဖြစ်တယ်လေ … ဒါဆို ချွတ် ..“ စိုးမော်က ဖင်ကြီးကို နောက်ဆုတ်လိုက်သည်တွင် ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော သူ့ကောင်က ခိုအောင်းနေရာ ကျွင်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်။ဦးထုပ်၏ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဖြူဖြူကျဲကျဲ အရည်တွေက ဆီလိမ်းထားသလို တောက်ပြောင်စွာ ရှိနေသည်။ ဦးထုပ်အောက်ရှိ စိုးမော်၏ အသားချောင်းကြီးကတော့ အလံတိုင်ကြီးလို မားမားမတ်မတ် ထောင်လျက်သားရှိသည်။ နော်မိုးဇာ မျက်လုံးလေးများ အရောင်တလက်လက်နှင့် ပြန်ဖြစ်လာသည်။ လက်မြန်ခြေမြန်နှင့် စိုးမော်၏ ပခုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး မွေ့ယာပေါ်သို့ လှဲချသည်။ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသူ စိုးမော်ပေါ်သို့ ဆီးစပ်မှ ချက်ချင်း တက်ခွရန် ပြင်သည်။
“မိုး .. မိုးလေး နေဦး .. အဲဒီလို မခွနဲ့ ..“ “ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ .. ချစ်ရာ .. “ “မဟုတ်ဘူးလေကွာ .. မှန်ကြီးဘက်ကိုလှည့်ပြီး နောက်ပြန်ထိုင်လိုက်တာ ပိုမကောင်းဘူးလား .. မိုးလေးရဲ့ချစ်စရာ ကိုယ်လုံးလေးကို မှန်ထဲမှာ ပြန်မြင်ရတာပေါ့ …“ “ပြီးရော .. ပြီးရော ..“ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပဲ နော်မိုးဇာ စိုးမော်ပြောသလိုပင် နောက်ပြန်အနေအထားနှင့် နေရာယူလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လိင်တန်ကို လက်ပြန်ကိုင်လိုက်ပြီး စိုရွှဲနေသည့် အဝလေးနှင့် တေ့သည်။ထိုင်ချလိုက်မည် ပြုပြီးမှ စိုးမော် ပြောခဲ့သည်ကို သတိရပြီး ရှေ့တည့်တည့်နေရာမှ ကြည့်မှန်ကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ မှန်ထဲတွင် ပြန်မြင်ရသော ပုံရိပ်ကြောင့် ရင်ခုန်သံတွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲလာပြီး စိတ်တွေ တအားကို ထလာသည်။ အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ပင့်ကြွထားသော တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ထိုင်ချလိုက်သည်။ “အင်း … အား …. ချစ် … ဝင် .. ဝင်သွားပြီ ..“ ရင်ထဲတွင် အသစ်တဖန် အစပျိုးလားသည့် မီးကို ငြိမ်းသတ်ဖို့ နော်မိုးဇာ အားစိုက်ကာ ကြိုးစားသည်။
သူမ တင်ပါး၏ အနိမ့်အမြင့် အကြွအထုတ်နှင့်အညီ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါများ ထိစပ်ထားရာမှ ဇွိကနဲ ဖွတ်ကနဲ အသံတွေ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ထွက်လျက်ရှိသည်။ တစတစ နော်မိုးဇာ၏ လှုပ်ရှားမှုက ပို၍ မြန်ဆန်လာသည်။ အထိုင်အချ လုပ်ပေးယုံသာမက တင်ပါးကို စကောဝိုင်းသလို မွှေ့ရမ်း၍လဲ ကစားပေးသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်တွင်းလေးမှ ထွက်ကျသော အရည်များနှင့် စိုးမော်၏ ဆီးစပ်တစ်ခုလုံး ရွှဲရွှဲစိုနေသည်။ ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ် ခံစားချက်နောက်သို့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသူ နော်မိုးဇာ .. မှန်ချပ်ထဲမှ ပုံရိပ်ကိုတောင် ပြန်မကြည့်နိုင်အားတော့ပါ။ခေါင်းကိုမော့၊ မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာထားပြီး အတွင်းသားများကို ထိုးမွှေနေသော စိုးမော်၏ အချောင်းကြီးဆီသို့သာ အာရုံလွှတ်ထားသည်။ အဝင်အထွက်က တအားမြန်လာပြီးနောက် နောက်ဆုံးတစ်ချက်တွင် တင်ပါးနှစ်ဖက် စိုးမော်၏ ဆီးစပ်ပေါ်မှ နော်မိုးဇာ ပြန်မကြွနိုင်တော့။
ကာမလမ်းဆုံးသို့ ရောက်ရှိသွားသည့် နော်မိုးဇာ စိုးမော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ နောက်ပြန်လန်ကာ ပစ်ကျသွားလေသည်။ “မိုးလေး .. ကောင်းလား … “ “ကောင်းတယ် .. ချစ် .. ကောင်းမှကောင်း .. အရမ်းကောင်း …“ “ကိုယ်လဲ ကောင်းတယ် ချစ်ရယ် .. ချစ်ဆောင့်ပေးတာ ထိလွန်းလို့ ကိုယ်တောင် မထိန်းနိုင်ပဲ ပြီးသွားတယ် ..“ နှစ်ဦးသား တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဖက်တွယ်ထားရင်း တီတီတာတာ စကားဆိုမိကြသည်။ စိုးမော် နော်မိုးဇာ၏ ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းလေးကို တစ်ချက် နမ်းလိုက်ပြီး သူမအောက်မှ ဖြစ်နေရာမှ လိမ့်ကာ ထွက်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ဆိုပြီး သူ့လိင်တန်က ကျွတ်ထွက်သွားသည်တွင် တပ်ထားသော ကွန်ဒုံး၏ ထိပ်တွင် သုတ်ရည်တွေနှင့် ဖောင်းကား၍နေသည်။စိုးမော်၏ အချောင်းကြီး မိန်းမကိုယ်ထဲမှ ထွက်သွားမှ နော်မိုးဇာလဲ သူမ၏ အဖုတ်ဝတွင် အရည်တွေနှင့် ပေပွနေသည်ကို သတိထားမိသည်။
စေးကပ်ကပ်နှင့် ဖြစ်နေရာ မနေတတ်သဖြင့် မွေ့ယာပေါ်မှ လူးလဲထလိုက်ရင်း .. “ချစ် .. သူများ ရေချိုးခန်း ခန ဝင်လိုက်ဦးမယ် .. ချစ်ရော လိုက်ဦးမလား ..“ “အင်း .. ရတယ် မိုးလေး … မိုးလေး ဘာသာပဲ သီးသန့်လုပ် .. ပြီးမှ ကိုယ်ဝင်လိုက်မယ် ..“ နော်မိုးဇာ စိုးမော်ကို ထူးဆန်းသလို စိုက်ကြည့်ပြီး အိပ်ခန်းနှင့်တွဲလျက် ပါသော ရေချိုးခန်းဘက်သို့ လျှောက်သွားသည်။ အရင်တုန်းကဆိုလျှင် ချစ်ချစ်သည် သူမနှင် ကိစ္စဝိစ္စပြီးတိုင်း အမြဲအတူ ရေချိုးနေကြ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရေချိုးဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ကျီစယ်ပွတ်သပ်ရတာကို သူမတို့နှစ်ယောက်စလုံး သဘောကျခဲ့သည်။ ဒီနေ့တော့ စိုးမော်က သူမနှင့်အတူ လိုက်မလာပါ။ စိုးမော်တစ်ယောက် ဘာဖြစ်လို့ ထူးဆန်းနေပါလိမ့်ဟု့တွေးမိနေလေတော့သည် ….…ပြီးပါပြီ။
