အျဖစ္အပ်က္က ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္အငယ္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္အကိုင္ နဲ႕ ျဖစ္ေနၿပီ မိသားစု နဲ႕ လည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေတြပဲ ဆံုၾကတဲ့ မိသားစု ေတြ ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေလး တခု မွာေပါ့။ အဲဒီ ပြဲမွာ ေတာ့ အစစအရာရာ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကိုယ္က အသက္ အငယ္ဆံုး ဝါ အႏွိမ့္ဆံုး လို႕ ေျပာရမယ္။ လူမ်ိဳး ကလည္း တမ်ိဳးထည္း မဟုတ္ ေတာ့ ဘံုဘာသာ ဘိုလို ေျပာၾကတဲ့ ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ သူရာ ကလည္း ေရတံခြန္က က်သလို ႀကိဳက္သေလာက္ ႀကိဳက္တဲ့ဟာ ယူသံုးေဆာင္လို႕ ရေတာ့ လူက နည္းနည္း ရီေဝလာတယ္။ သူရာ ကေသြးကို ေႏြးေစေတာ့ နဂို ထဲက ၾကြတတ္တဲ့ ဂ်ိဳ ကေထာင္လာတယ္။ ပါတီထံုးစံအတိုင္း ကာရာအိုေက ဆိုတဲ့သူ နဲ႕ သီခ်င္း က ေကာင္းရင္ ေဟာ ထဲမွာ ကၾကတဲ့သူေတြ နဲ႕။ လူေတြ တရုန္းရုန္းေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လည္း လူေတြၾကားထဲ ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္ကေနတုန္း ကိုယ့္ အနားမွာ လာကေနတဲ့ ဆရာမႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဆရာမႀကီး အမ်ိဳးသား ကလည္း ဆရာႀကီးပါပဲ။ အရြယ္ရလာလို႕ သူတို႕ လူႀကီးဝိုင္းမွာပဲ သူရာ ရည္ေလးေတြ ျမံဳ႕ရင္း ႏိုင္ငံေရးအာေနၾကတာ ေစာေစာကပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႕ မွန္းမသိဘူး ဆရာမႀကီးကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ က ထလာတယ္။တခါမွ စိတ္ထဲ မွာ မျပစ္မွားဖူး တဲ့ ဆရာမႀကီး ကို အခု မွ စိတ္က ဘယ္လို လာသြားမွန္းမသိဘူး။ ဆရာမႀကီးတို႕ လာတုန္းက သူ ဇာပုဝါ အပါးေလးျခံဳလာတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္ခ်ထားခဲ့လည္း မသိဘူး ေအာက္က ဒင္နာ ဒရက္စ္ လက္ျပတ္ေလးနဲ႕ လက္ေမာင္းအိုးေလး ေတြက ေဖြးေနတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ ဒရက္စ္အသားကလည္း ပိုးသားလိုမ်ိဳး ေပ်ာ့ေနေတာ့ ေပါင္လံုးေပါင္တန္ ေတြက လႈပ္လိုက္တိုင္းထင္းေနတယ္။ ရင္ႏွစ္မႊာကလည္း ေအာက္က ပင့္ဘရာဝတ္ထားလို႕ ထင္တယ္ အေပၚကို ၾကြတက္ေနတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေပမဲ့ သြယ္သြယ္ ေသးေသးေလးမို႕ ထင္တယ္ ႏုေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ေသြးထဲ မွာ သူရာေလး နည္းနည္းလည္း ဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲလို နဲ႕ ကရင္းလႈပ္ရင္းနဲ႕ ဆရာမႀကီးနား မသိမသာ ကပ္သြားေတာ့ ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ကို ေတြ႕သြားတယ္။
မ်က္မွန္ထူထူ ေအာက္ကေနမ်က္လံုး ဝိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႕ ေမာ့ၾကည့္ရင္း၊ “ေဟး ေမာင္ထူး ပါလား၊ မင္းလည္း အကမဆိုးပါလား” “အာ ဟုတ္ပါဘူး ဆရာမႀကီးရယ္ က်ေနာ္က ရမ္းသမ္းကေနတာပါ” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သီခ်င္းက တီးလံုး ေျပာင္းသြားတယ္။ စလိုးဒန္႕စ္ လိုမ်ိဳး ေဘးနားက အမ်ိဳးသားေတြက နီးစပ္ရာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို လက္ဆြဲၿပီးက ၾကတယ္။ ခုန ကထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြ ထဲက အတြဲေတြလည္း ကေနတဲ့ ေဟာၾကမ္းျပင္ေပၚ တက္လာၾကေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႕ တရုန္းရုန္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာမႀကီးကို လက္ကေလးဆြဲၿပီး အမူအယာနဲ႕ ကရေအာင္ဆိုေတာ့ သူကေခါင္းျငိမ့္ျပတယ္။ အဲဒါနဲ႕ တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ တေပေလာက္ခြာၿပီး လက္ခ်င္း ကိုင္က ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအုပ္က မ်ားလာၿပီး တိုးတိုးေခြ႕ေခြ႕နဲ႕ မို႕ ဆရာမႀကီး နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ကပ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ပါးစပ္က အလုိလို၊ “ေဆာရီးေနာ္” လို႕ ထြက္သြားတယ္၊ ဆရာမႀကီးက “အို ရပါတယ္ အေပ်ာ္ကတာပဲဟာ၊ လူေတြက လည္း တအားမ်ားေနတာကိုး၊ ဒီသီခ်င္း တပုဒ္ဆံုးေအာင္ေတာ့ ကလိုက္မယ္ေလ” စိတ္က ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ ခါးေလးကိုင္ၿပီး ကလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လီးက ေဘာင္းဘီေအာက္က အေျမွာင္းလိုက္ ကို ထေနတာ ဆရာမႀကီးေပါင္ကို သြားသြားပြတ္မိတယ္။ ပြတ္ေလၾကြေလပဲ။ အဗန္ဂ်ာထဲက ေဟာ့ခ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းႀကီးလိုပဲ ထုခံရေလ ၾကြတက္ေလပဲ ။ ေနာက္ လက္က တအားကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းအိုးေလးကို သြားပြတ္မိတယ္။ ဆရာမႀကီးက တခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ဘာမွ ေတာ့ မေျပာဘူး။ သူ႕ခါးေလး ကို တဖက္က တင္းတင္းေလး ကိုင္ထားၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ဆြဲကပ္ရင္းက လႈပ္ေနတာမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မူးေနသလိုလို နဲ႕ ကိုယ္ကို နည္းနည္းယိုင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ပံုမွန္ဆို ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ထက္ အရပ္နိမ့္ေပမဲ့ ခုေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ အျမင့္ႀကီး စီးထားေတာ့ ကိုယ့္လီးက သူ႕ ဆီးခံု ေပါင္ရင္းေလာက္ နဲ႕ သြားသြားထိေနတယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း ဘာမွ မေျပာပဲ ကိုယ့္ပုခံုးေပၚ လက္တင္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႕ ကပ္လာေတာ့ သူ႕ရင္သားေတြက ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို လာအိေနတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက သူ႕ပုခံုးေပၚ ေရာက္ေနလို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းမေတြ႕ရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနတယ္။ မီးေရာင္ကလည္း ဒစ္စကိုမီးစလိုက္ေလာက္ပဲ လႈပ္ရွားေနတာမို႕ အခန္းကေတာ့ နည္းနည္းေလး မီးမွိန္ေနတယ္။ ဆရာမႀကီးေတာ့ ဘယ္လို ေနမလဲ မသိဘူး၊ ကိုယ္က ေတာ့ ရင္ဘတ္ေရာ လီးေရာက အိေနၿပီး စည္းဇိမ္ေတြ႕ေနၿပီ။
အဲလို ေကာင္းခန္းေရာက္ေနမွ သီခ်င္းကလည္း ဆံုးေတာ့မယ္ ဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ကလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆရာမႀကီးစကားေၾကာင့္ ကိုယ့္အခြင့္အေရးလည္း ကုန္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ လက္ကို အသာေလွ်ာခ်ၿပီး ဆရာမႀကီး ဖင္လံုးလံုးေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႕ ပြတ္လိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီး ကိုယ္လံုးေလးက ေရွ႕ကို ေကာ့ေပးလိုက္သလို ပဲ ခံစားရတယ္။ လီးမွာ နည္းနည္း ဖိအားေလး မ်ားသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းက ၿပီးသြားေတာ့ လူေတြက ရပ္လိုက္ၾကၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း လက္ခုပ္မတီးခင္ ဆရာမႀကီး တင္သား လံုးလံုးေလး ကို လက္ဖဝါးနဲ႕ အသာ ဆုပ္ညွစ္လိုက္မိတယ္။ ဆရာမႀကီးဆီက အို႕ ဆိုတဲ့ အသံေလး ရုတ္တရက္ထြက္သြားတယ္၊ ဘာမွ ေတာ့ မေျပာဘူး၊ လူေတြလည္း ဒန္႕စ္ေဟာ က ေနထြက္ၾက ေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ဆရာမႀကီးတို႕ လည္း ထြက္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာ စားပြဲတလံုးမွာ ထိုင္ေသာက္ ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ေတြ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာပူၿပီး အရက္ဘားဆီ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ တညလံုး ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးတို႕ နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့မိတယ္။ သူရာရည္လည္း အေတာ္ခ်မိေတာ့ အိမ္အျပန္မွာ မိန္းမ ကို ကားေမာင္းခိုင္း လိုက္ရတဲ့ အထိကို မူးသြားတယ္။ အဲလို နဲ႕ တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသ ျဖစ္ၿပီး သူရာေမရိယ ကို ေရွာင္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး နည္းနည္းေတာင္ အေသာက္အစား ေလး ေလွ်ာ့လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း၊ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေထာက္စြပ္ ဆိုသလို ျပန္ေသာက္မိ တာပါပဲ။ သူရာေမရ လာတာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္စု ႏွစ္ခါေလာက္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အထက္တန္း မေအာင္ခင္ ကတည္းက ေသာက္လာတာ။ သူမ်ား အက်ိဳးစီးပြားပ်က္ေလာက္ေအာင္။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးထိခိုက္ေလာက္ ေအာင္ တခါမွ မျဖစ္ဘူး ၊ မေသာက္ခဲ့ဘူးပဲ။ ဆိုၿပီး ျပန္ေသာက္တာေပါ့။ က်န္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ မဆိုင္ေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။
အဲလို နဲ႕ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ တေန႕ မွာ ဆရာႀကီးဆီက ဖံုးလာတယ္။ သူ႕အိမ္မွာ ပြဲေလး တခု လုပ္မယ္တဲ့။ အားမလား ဆိုေတာ့ ဒိတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ တခု ပဲ အဲဒီေန႕ မိန္းမ မရွိဘူး။ သူက အလုပ္ကိစၥ နဲ႕ ေအာက္ေအာ့ဖ္ေတာင္း ျဖစ္ေနမွာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ ပဲ ေပါ့။ ဆိုေတာ့ ရတယ္တဲ့ ။ လူလည္း နည္းနည္း ပဲ ဖိတ္ထားတယ္။ သူတို႕ ပဲ ေကၽြးမွာ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဝိုင္းကူလုပ္ေပးဖို႕ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆရာႀကီးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ပြဲတုန္းက ဆရာမႀကီး နဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို သူသိခ်င္မွ သိမယ္ ဆိုေပမဲ့ ကိုယ္က ေတာ့ ဖံုးေျပာေနရင္းက မ်က္ႏွာပူေနမိတယ္။ အဲဒီေန႕က်ေတာ့ ကိုယ္က ကူလုပ္ေပးရမယ့္သူ ဆိုေတာ့ ေစာေစာ သြားလိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ လန္႕ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး မ်က္ႏွာက ပံုမွန္ပဲ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားၿပီး ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း တျခား ကိုယ့္လို လာကူတဲ့သူေတြ အတူတူ ဝိုင္းလုပ္ၾကရတယ္။ ခုံေတြ ေရႊ႕ ၊ ဒကေရးရွင္း ေတြ ျပင္။ အစားအေသာက္ထားဖို႕ ေနရာေတြ ျပင္ဆင္။ ၿပီးသြားေတာ့ ေခၽြးစီးျပန္ေနၿပီ။ ပါတီအတြက္ အဝတ္အစားအပို ယူလာလို႕ ေတာ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ေျပာရအံုးမယ္၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္တို႕ကို ညႊန္ၾကား ေပးရင္း နဲ႕၊ သူလည္း တခ်ိဳ႕ ဟာေတြ ဝင္လုပ္တယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း အိမ္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတို အေပၚက တီရွပ္ နဲ႕ ဆိုေတာ့ ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ ေပါင္လံုး ေတြက အသက္နဲ႕ မမွ် ေအာင္ကို လွၿပီး ဆက္ဆီ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘတ္စကက္ေဘာေဘာင္းဘီ အသား ပါးပါး ကို ဝတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ တခ်က္တခ်က္ မွာ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ၾကြလာလို႕ ေဖာင္းလာတာကို သတိထားမိမလားမသိဘူး။ တခါတေလ လည္း ဆရာမ ႀကီး ႏူတ္ခမ္းေဒါင့္စြန္း မွာ အၿပံဳးစစ ေတြ႕ရသလို ပဲ၊ အလုပ္ေတြ ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာမႀကီးတို႕ ဧည့္သည္ခန္းမွာ ပဲ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစား လဲလို္က္ရတယ္။ ပါတီစေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စားၾကေသာက္ၾက ျမိုင္ျမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ေပါ့။ သူရာရည္ေခ်ာင္းစီး၊ ဖရီး ေဆာ္ၾကတာ ဆိုေတာ့လည္း ျဗင္းၾကသူ ေတြ အမ်ားသား။ က်ေနာ္ကသာ ပထမ ထိန္းေသာက္ေနေပမဲ့။
ကိုယ့္အႀကိဳက္ေပမဲ့ အျမဲတမ္း မေသာက္ႏိုင္၊ တခါတေလမွ ႀကံဳရခဲ့တဲ့ မက္ေကာလန္စင္ဂယ္ေမာ့ ၁၅ ႏွစ္သားေလး ကို ကစ္ေနရေတာ့ အရွိန္က ရလာတယ္။ အဲဒီမွာ ဟိုေသြးကလည္းပူလာတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပါတီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးမယ္ ဆိုရင္ ဒီလို ေခၚစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမႀကီးကလည္း ငါလုပ္ခဲ့တာကို ဘာမွ မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုယ့္ထက္ အေတြ႕အႀကံဳ ရင့္ေနတဲ့သူေတြ။ ဆရာႀကီး ကိုေတာင္ ျပန္ေျပာျပမယ့္ပံု မရွိဘူးလို႕ ေတြးမိတယ္။ အဲဒါ ဆိုရင္ ဆရာမ ႀကီး ကလည္း အေပ်ာ္တမ္း ကစားတာကို သေဘာက်တဲ့ သေဘာလား။ အဲလို ဝီစကီ အရွိန္ေလးနဲ႕ ကိုယ္လို ခ်င္တာေတြကို ဆြဲေတြးေနရင္းက ဆရာမႀကီး အခု ပါတီအတြက္ ဝတ္ထားတဲ့ ဒရက္စ္ နဲ႕ လိုက္ဖက္မႈ ကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ နက္ျပာေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ဂ်ိဳင္းျပတ္၊ ပုခံုးကေန ေပါင္လည္ေလာက္ပဲ ေရာက္တဲ့ ဒင္နာ ဒရက္စ္ နဲ႕ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွတဲ့ အသားက ဆရာမႀကီး ရဲ႕ အေကာက္အေကြး အဖုအေဖါင္းေတြကို အတိအက် ပံုေဖၚျပေနသလိုပဲ။ ဒီတခါလည္းေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္က ေလးလက္မ ေလာက္ ဝတ္ထားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ေတာင့္တင္းသြားတဲ့ ေျခသလံုးသားေလးေတြရယ္။ တံုခါ ရမ္းသြားတဲ့ ဖင္လံုးေလး ရယ္က က်ေနာ့္ အာေဂါင္ကို အရက္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေျခာက္လာေစတယ္။ ဒီတခါကေတာ့ ဟိုတခါပါတီလို ဆိုတီးက ပါတီ မဟုတ္ပဲ ဆရာႀကီး ရဲ႕ ပညာရပ္ဆိုင္ရာကို ေဒါ့ကုမန္ထရီ ဖန္တီးထားတဲ့ မူဗီ ေလး ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္။ အာ့တာေၾကာင့္မို႕လည္း စားေသာက္ အရွိန္ရလာေတာ့ ဆရာႀကီးတို႕ အိမ္က မူဗီသီေရတာ ခန္းထဲ မွာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို ဖြင့္ျပၿပီး ဝိုင္းၾကည့္ၾကဖို႕ အကုန္ဝင္သြားၾကေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ေတာ့ ေန႕ခင္းကတည္းက စမ္းသပ္၊ အသံေတြ စမ္း၊ ပံုၾကည္မၾကည္စမ္း ၿပီး ၾကည့္ထားတာအျပင္ ေနာက္မွ ေကာ္ပီယူၿပီး အိမ္မွာ ၾကည့္ေတာ့မယ္လို႕ ေတြးထားေတာ့ သိပ္တိုးေခြ႕ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဘိုက္လည္း နည္းနည္း ရစ္လာတာနဲ႕ အိမ္သာကို သြားလိုက္တယ္။ အျပင္အိမ္သာလည္း လူရွိေနလို႕ ဧည့္သည္ခန္းထဲက အိမ္သာကို ပဲ သြားလိုက္တယ္။ မူဗီက ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာမွာ ဆိုေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး ဇိမ္ဆြဲၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ လက္ေဆး မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေဟာေဝးေလး မွာ လူမရွိ၊ မီးကလည္း မွိန္ထားတယ္။ ရုပ္ရွင္ခန္း ထဲမွာပဲ လူအကုန္ေရာက္ေနၾကၿပီထင္တယ္။ ေဒါ့ကုမန္ထရီက အေနာက္ခံ ေျပာေနတဲ့ ဆရာႀကီး အသံကို သဲ့သဲ့ေလး ၾကားေနရတယ္။
အခန္းဝကေန ရုပ္ရွင္ခန္းဘက္ သံုးေလးလွမ္းလွမ္းၿပီးမွ ေခါင္းထဲ မူးေႏွာက္ေႏွာက္မို႕ အခန္းထဲ ပဲ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူးလို႕ ေတြးရင္း အခန္းဘက္ျပန္လာလိုက္တယ္။ အခန္းဝ နားေရာက္ေတာ့ ေဟာေဝးေလး မွာ ဘယ္က ျပန္လာမွန္းမသိတဲ့ ဆရာမႀကီး နဲ႕ ၿဗံုး ကနဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သြားဆံုတယ္။ နည္းနည္းလည္း မူးေနေတာ့ ေျခလွမ္းအမွား မွာ ယိုင္လဲ မလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာမႀကီးလည္း ပထမ လန္႕သြားသလို နဲ႕ က်ေနာ္မွန္းသိ လိုက္ေတာ့ ဟယ္ ေမာင္ထူး ဆိုၿပီး ကိုယ္မလဲ သြားေအာင္ လွမ္းဆြဲတယ္။ ကိုယ့္လက္ေမာင္းကို ဆရာမႀကီး က လွမ္း အဆြဲ မွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ မသိဘူး၊ ဦးေႏွာက္ က ေသြး က သုပ္ေသြး ျဖစ္သြားသလား မသိဘူး။ အေတြးထဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ နဲ႕ ၿဗံဳး ဆိုၿပီး ဆရာမႀကီးကို နံရံ မွာ တြန္းကပ္လိုက္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္ ကစ္စ္ ဆြဲ ျပစ္လိုက္မိတယ္။ တခ်က္ ျပြတ္စ္ကနဲ စုပ္ၿပီး တာနဲ႕ ဆရာမ ႀကီးက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ တြန္းထားရင္း၊ “ေမာင္ထူး လမ္းမ ႀကီးမွာ မေကာင္းဘူးကြယ္” တဲ့။ မင္း ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္လည္း မေျပာဘူး။ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတာ။ ဆရာမ ႀကီး လက္ကို ဆြဲၿပီး ဧည့္သည္ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြင္းလိုက္တယ္။ တံခါးကို အထဲက ေလာ့ခ်ၿပီး မွ ဆရာမႀကီးကို ျပန္ဖက္နမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီးလည္း က်ေနာ့္ လည္ကုတ္ကို တြဲခိုလို႕ ျပန္နမ္းလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႕ ဒရက္စ္ အနားစ ကို ခါးနားအထိ လွန္တင္ၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ သူက သူ႕ေျခေထာက္နဲ႕သူ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို လံုးလံုး ကၽြတ္သြားေအာင္ လုပ္ေနတုန္း က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီ ခါးပတ္ေတြ ဇစ္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ဒူးဆစ္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ မာေတာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးက ေခါင္းတယမ္းယမ္း နဲ႕ ထြက္လာတယ္။ သူ႕ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ကိုင္တြန္းရင္း သူ႕ ေက်ာကို ေမြ႕ယာေပၚ ဖိခ်လိုက္တယ္။ သူက ေပါင္ႏွစ္လံုး ေျမွာက္ၿပီး ကားေပးတယ္။ အေမႊး အျမင္မရွိ ေျပာင္တင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ႏူတ္ခမ္းသား ညိဳညိဳတြန္႕တြန္႕ေလး ေတြနဲ႕ အရည္စိုရႊမ္းလဲ့ ၿပီး အာေနတယ္။
လီးကို ေတ့ၿပီး ဖိသြင္း ခ်ျပစ္လိုက္တယ္။ “အား….” ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက မက်ပ္မေခ်ာင္ပဲ အရည္ေတြ ရြဲေနတာမို႕ အဆံုးထိ တန္းဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လီးကို တဝက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္ၿပီး အားမနာတန္း ေဆာင့္လိုးျပစ္ေနမိေတာ့တယ္။ “ဖတ္..ဖတ္..စြပ္..စြပ္..” မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္လို က်ေနာ္က တအားေဆာင့္လိုး ေနေပမဲ့ အေတြ႕အႀကံု ရွိၿပီးသား ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက လူးလိမ့္ၿပီး ေတာ့ အရသာေတြ အျပည့္အဝ ေပးေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာင့္မိမွန္းမသိ လီးထိပ္က ပူကနဲ အရည္ေတြ ထြက္သြားမွ ကိုယ္လည္း ဒူးေခ်ာင္ၿပီး ဆရာမႀကီးကိုယ္ေပၚ ပိက်သြားေတာ့တယ္။ “အီး ေကာင္ဆိုးေလး ၾကမ္းလိုက္တာ ဖယ္အံုး နင့္ကိုယ္ႀကီးက ေလးလိုက္တာ” “အား ကန္ေတာ့ ေနာ္ ဆရာမႀကီး ေဆာရီး ေဆာရီး” “ေအာင္မယ္ ခု မွ ဘာေဆာရီးလဲ၊ ခုနတုန္းက ေဆာင့္လိုက္တာ တခါတည္း လူနဲ႕ေတာင္ မတူဘူး” က်ေနာ္လည္းကမန္းကတန္းထ လိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက ေလွ်ာကနဲ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ထြက္လာတယ္။ အရည္တခ်ိဳ႕ အိပ္ယာခင္းေပၚ က်သြားတယ္။ ကံေကာင္းလို႕ ဆရာမႀကီး ဒရက္စ္က သူ႕ခါးအထိ လွန္တင္ထားလို႕ မေပသြားတာ။ ဆရာမႀကီးက တစ္ရႈး နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ ပင္တီ ျပန္ဝတ္ ဒရက္စ္ကို ဆန္႕ဆန္႕ရံ႕ရံ႕ ျပန္လုပ္ရင္း၊ “ဟဲ့ ျမန္ျမန္လုပ္ ေဒါ့ကုမန္႕က ၿပီးေတာ့မယ္ ဆိုလို႕ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီေတြ ျပန္ဝတ္ ခါးပတ္ ျပန္ပတ္လုပ္ရတယ္။ ဆရာမ ႀကီးက အခန္းထဲက ျပန္မထြက္ခင္၊ “နင္ဟာ ေလ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ျပတ္ေနသလဲ မသိဘူး ငတ္ႀကီး က်လိုက္တာ” လို႕ ေျပာရင္း ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ……. ႏွစ္အေတာ္ၾကာလို႕ ကိုယ္လည္း အသက္ကေလး ရလာေတာ့ ျပန္ေတြးလိုက္မိတိုင္း၊ မိန္းမ ကလည္း ကိုယ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ မယ္။ ငါကလည္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါလည္း အခု ေနအခ်ိန္ ငါ့တပည့္တေယာက္က ငါ့မိန္းမ ကို ျခင္ျခင္းတတ္လို႕ လုပ္ခ်င္လာခဲ့မယ္။ မိန္းမ ကလည္း ဆႏၵ ရွိေနတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ေနမလဲ။ ပုခံုးသာ တြန္႕လိုက္မိသည္။ ဘယ္လို မွ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပဲ။ ကပ္ကိုးဖီလင္ လည္းမရွိေတာ့ ေခ်ာင္းလည္း မၾကည့္ခ်င္။ သူတို႕ ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္လည္း မသိခ်င္။ မိန္းမ လည္း အာသာေျပ ၊ သူတို႕ ခ်င္းလည္း အဆင္ေျပၾကရင္ ၿပီးတာပဲ။ ကိုယ့္မိန္းမ ကလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး သားသမီးေတြ ႏွင့္ ကိုယ့္ကို ျပစ္ၿပီး လုိက္ေျပးသြားမွာ လည္း မဟုတ္။ လိုက္ေျပးသြားလည္း ကိုယ္က ေဆးေပးမီးယူ လိုသည္ ဆိုၿပီး အငယ္ေလး တေယာက္ေလာက္ကို ပရီနတ္ စာခ်ဴပ္လုပ္ၿပီး ယူလိုက္လို႕ပင္ ရေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက လည္း ဆရာႀကီးက ငါအခု စိတ္ထားသလို ပဲ ထားခဲ့မွာပဲ ထင္တယ္ဟု ပင္ေတြးလိုက္မိပါေတာ့သည္……ျပီး။
