ငတ္ေနပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း

အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတိုင္း က်မစိတ္ထဲ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ ပထမဆံုးႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔ တသက္တာ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္တိုင္း အင္းအားမဲ့ ခ်ိ႕နဲ႔ေစေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္အစဥ္က တက္ၾကြလန္းဆန္း တက္ျပန္တယ္။ ခုလို သူၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ က်မရင္ေတြ ခုန္လြန္းလွပါတယ္။ ထမင္းအိုးအား ထမင္းရည္ငဲ့ခါ မီးဖိုေပၚျပန္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေရေလး နည္းနည္းေတာက္ခါ အဖုန္းျပန္ဖံုးထားလိုက္၏။ ေအာက္က မီးေလးေတြကို နည္းနည္းေလ်ာ့ မီးခဲေလးေတြခ်ဲေနတုန္း က်မရဲ႕ လတ္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ လတ္တစံုက ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ တခ်က္ဒိန္းကနဲ႔ လန္႔သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ပါ။ “ … ဟင္… ကိုၿမႀကီး …” ျပန္မေျဖပဲ က်မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြားဖတ္ထား၏။ ဒါေပမဲ့ က်မဲ့ အတင္းရုန္းထြက္ၿပီး.. “ … ဒုကၡပါပဲ ေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြ ရွိတယ္.. ျမင္မေကာင္းဘူး မေတာ္ဘူးေတာ္.. ျပန္ပါရွင္ ျပန္ပါ …” “ … မညိဳရင္ရယ္.. က်ဳပ္ကိုလဲ သနားပါအုန္းဟယ္..မညိဳရင္မွာ က်ဳပ္ကို သနားတဲ့စိတ္ လံုး၀ မရွိေတာ့ဘူးလား …” လံုး၀အလြတ္မေပးပဲ ဖတ္ထားၿမဲဖတ္ထားျပန္၏။ “ … မေတာ္ဘူးေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြရွိတယ္ …” “ …က်ဳပ္သိတယ္ အကုန္လံုး ေတာင္ပိုင္းက ဗီဒီယိုရံုေရာက္ေနတယ္…” သူ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. လတ္ေတြက က်မ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနျပန္ၿပီ။ က်မမွာ အသက္ကို မနည္းရႈေနရၿပီေလ။ “ … ကိုျမႀကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့.. ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ အရွက္ရစရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္.. လြတ္ပါရွင္ …” ေျပာလိုက္မွပဲ ေအာက္ကိုပါ အတင္းႏိုက္ေနၿပီ။ ႏိုက္ေနတဲ့ သူ႔လတ္ကို က်မအတင္းဆဲြဖယ္၏။ ဒါေပမဲ့ မရ။ “ … ရွင္မလဲ …ခက္ရပါၿပီ ကိုျမႀကီးရယ္… …” မျဖစ္သင့္သည္မို႔ က်မ အားကုန္ရုန္း၏။ သူကလဲ အားကုန္ခ်ဳပ္ရင္း “ … မညိဳရင္ .. မညိဳရင္ အဲ့လို ရုန္းေနရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ …ဒီမွာ မိုးလင္းေပါက္ ေနရပါလိမ့္မယ္ …” ေဟာၾကည့္ မ်က္နာထားတင္းတင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးတို႔ကို ပင့္ခ်ီခ်ခ်ီ လုပ္ေနတယ္။ ဒါ သူ႔အက်င့္စရိတ္ပဲ တဇြတ္ထိုး။

သူလိုခ်င္ၿပီဆို တဇြတ္ထိုး။ သူ႔စိတ္ သူ႔အက်င့္ကို သိေနေတာ့ မထူးလွၿပီမို႔ အားေလ်ာ့မိ၏။ အားေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ က်မထမီကို ၿဖီခ်ၿပီး ေရႊခရုေလးကို အတင္းႏုိတ္ေနေတာ့တယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မခံႏိုင္လို႔ သူ႔ဖခံုးေပၚလတ္ရင္ ေခါင္းကေလးမီွၿပီး ညည္းျငဴမိသည္။ သူလဲ အသက္ေတြ ပ်င္းပ်င္းရႈလို႔ေပါ့။ ေခၽြးေတြလဲ ျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လတ္တဖက္က က်မလတ္တဖက္ကို ဆဲြၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို ကိုင္ခိုင္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕က အက်င္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္တက္ခဲ့တယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးၾကည့္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ သူက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေယာက္်ားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္နာအမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တက္တယ္။ သူ႔ကို သနားလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး က်မ လတ္က သူ႔အလိုလို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟယ္ေတာ့ ကိုင္ထားတာေတာင္ ေပ်ာ့ေနတုန္း။ ခဏၾကာေတာ့ တင္းၿပီး တုတ္ခိုင္လာတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လတ္ၾကမ္းႀကီးကလဲ တခ်က္ခ်က္ တအားပဲ အထဲထိကို ထည့္ထုိး ကုတ္ဆဲြတင္ေနေတာ့တယ္။ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ။ ၿပီးေတာ့ သူခဏရပ္ရင္း က်မ ေမးေစ့ေလးကို ယုယစြာကိုင္ခါ.. “ … မ်က္လံုးေလး မိတ္လိုက္ပါအုန္း မညိဳရင္…” လာၿပီ။ အဲ့ဒိ မ်က္လံုးခဏ မိတ္လိုက္တာ က်မ ဘ၀ပ်က္ေရာမွတ္လား။ “ … မမိတ္ေပါင္ ေတာ္…” “ … မိတ္လိုက္ပါ မညိဳရင္ရယ္… မ်က္လံုးမိတ္လိုက္မွ ကိုယ္တို႔ခ်င္း ရင္ခံုသံကို အတိုင္းသား ၾကားရမေပါ့လို႔…” “ … ေအာင္မေလးေတာ္.. ၾကား .. ၾကားဖူးေပါင္… မိတ္ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက္လွည့္ မညိဳရင္…” “ … ဘာလုပ္မို႔လဲ …” “ … လွည့္ပါဆို …” က်မ ေက်ာေပးခါ လွည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ … နည္းနည္းေလး ကုန္းလိုက္ေနာ္ …” က်မ ဖင္ကုိ ကုန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ေဒါသတအား ထြက္ခါ ကဗ်ာကလ်ာ သူ႔ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ေအာက္မွာ ပံုလက္က်ေနေသာ ထမီအား ျပန္ကုန္းေကာက္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ က်မလတ္ေတြကို လာကိုင္၏။ က်မ သူ႔လတ္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ ရင္း၊ သူ႔ကို ပါးတခ်က္ ရိုက္လိုက္တယ္။ “ … ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ.. ရွင္ျပန္ေတာ့ .. ရွင္က်မကို ေခြးလိုႏြားလို က်င္မို႔မွတ္လား မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလား ရွင့္မ်က္နာကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ရြ႔ံ႕တယ္ရွင္ ျပန္ေတာ့…” က်မ အမွန္တိုင္း၀န္ခံရရင္ က်မလဲ ခံခ်င္တာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမို႔သာ ဒီဖင္ကုန္းခိုင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီကိစၥမျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ က်မ အေၾကာင္းျပ လုပ္လိုက္ျခင္းရယ္ပါ။

က်မမွ ပါးရိုက္ၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်မကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားေလးနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိမ်က္လံုးအ၀ိုင္းေလးကပဲ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး.. မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ အသံထိန္းခါ ခ်ဳန္းပဲြခ် ထိုင္ ငိုေတာ့တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ္ကလဲ က်မကို သူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ဘ၀ကံၾကမၼာအေၾကာင္းေတြ… တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေ၀းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေတာက္ေလ်ာက္သြန္ခ်ေတာ့။ က်မလဲ သူ႔ကို သနားသလို က်မကိုယ္က်မလဲ သနားတယ္။ က်မ ႏွလံုးသားမွာ နာလွတဲ့ ဒဏ္ရဒဏ္ခ်က္ႏွင့္မို႔ က်မဲ့ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ခါ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ လတ္ေတြက သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး ဖတ္ထားမိတယ္။ သူကလဲ က်မကို တင္းက်ပ္စြာဖတ္ထားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ တခဏေလးအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတာ က်မသိလိုက္တယ္။ ဒီညရဲ႕ ငိုလိုက္တဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ဟာ ပင္လယ္ႀကီးေလာင္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ က်မဘ၀မွာ ငိုလို႔ အေကာင္းဆံုး ညတညပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ငိုလိုက္ေတာ့ လူလဲေပါ့သြားတယ္ မ်က္ရည္လဲ ကုန္သေလာက္ရွိသြားၿပီထင္။ သူက်မကို မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔ စိမ့္စိမ့္ႀကီးၾကည့္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ရဲ႕ေမးေစ့မွာ တဲြလဲြခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးကို သုတ္ေပးေနတုန္း… သူက တခ်က္ရႈိက္ရင္း… “ … ဟုိဘက္ကို လွည့္ေပးပါလား မညိဳရင္ရယ္…”က်မ သက္ပ်င္းေလး အသာခ်ရင္း လိုက္ေလ်ာ့ခ်င္စိတ္က မ်ားလာတာ၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာထားကို တည္ၿငိမ္စြာထားရင္ စိတ္မပါတဲ့ ေလသံဟန္ေဆာင္ခါ… “ … ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ေနာ္ ကိုျမႀကီး …” သူ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မ သိပ္မယံုခ်င္။ က်မနဲ႔ သူ စခ်ိန္းတုန္းကလဲ သူဒီလိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး မိုးလင္းေပါက္ မေသရံုတမယ္ လုပ္ခဲ့တာႀကီးရယ္ပါ။ “ … ကိုျမႀကီး ေခါင္းၿငိမ့္မျပနဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ က်မ မယံုေတာ့ဘူးေတာ္.. တခါပဲေနာ္ ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္မယ္မဟုတ္လား.. ရွင္ေယာက္်ားေနာ္.. ကတိေနာ္… …” “ … တခါထဲပါ မညိဳရင္ရယ္.. ၿပီးလို႔မွ မျပန္ရင္… ေဟာ့ ဟို႔…ထင္းပံုေပၚက ဓားမနဲ႔ က်ဳပ္ဟာကို ဆင္းနီးတုံးေပၚသာ တင္ၿပီး ခုတ္ျဖက္လိုက္ပါေတာ့…” အေျပာက အဲ့ဒီလို။

က်မ သူ႔ကို နဂါးမ်က္ေစာင္းေလး ထိုးရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္လ်က္သား သူ႔ကို ေက်ာေပးခါ လွည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ သူက က်မဲ့ ခါးေလးကိုကိုင္ေျမာက္ခါ ဒူးေထာက္ကုန္းခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မထမီကို လွန္ၿပီး လတ္က ေရႊခရုေလးကို ဟုိၿဖဲဒီၿဖဲလုပ္ေနတယ္။ က်မလဲ ခံခ်င္လွၿပီ။ ခုေတာ့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို႔ က်မ တဘက္ကို လဲွခ်ရင္း… “ … ကိုျမႀကီးရယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး…” ေစာေစာက ငိုတဲ့ မ်က္နာေပးမဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္နာႏွင့္ က်မဖင္ကို ျပန္ဆဲြေထာင္ေနတယ္။ က်မလဲ ျပန္ကုန္းေပးလိုက္၏။ ၾကာလိုက္တာ က်မရဲ႕ ေရႊခရု အေပါက္၀နားမွာ သူ႔ ဒုတ္ကို ေတလိုက္ ျပန္ၿဖဲထိုးထည့္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ အသက္ေတြလဲ ျပင္းျပင္းရႈသံေတြ ထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ညည္းျငဴသံႀကီးနဲ႔.. အိုး ဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တယ္။ က်မ ေရႊခရုထဲ စို႔ႀကီးစို႔ထားသလို ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္။ က်မလဲ ေကာင္းလွတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကို ခ်ဳံရင္း ညည္းမိတယ္။ ရင္ေခါင္းတခုလံုးလဲ အစာမရွိသလိုလို ခံစားရတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ.. ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိ။ ထံုးစံအတုိင္း ငတ္ေနပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း အားကုန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မ ကိုယ္ေလး အေရွ႕ကို လြတ္မထြက္သြားေအာင္ပင္ မနည္းထိန္ေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿငီးျငဴသံႀကီးနဲ႔အတူ သူ ၿပီးသြားၿပီး ကုန္းလ်က္ က်မကိုယ္ေပၚတင္ ေမွာက္လ်က္သား။ က်မလဲ ပင္ပန္းလွသမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမႀကီးေပၚတင္ ဂရုမမူေတာ့ပဲ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔လဲ သူ႔ဒုတ္ႀကီး က်မေရႊခရုေလးမွာ တပ္ရင္းတန္းလ်က္ က်မအေပၚ ေမွာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္းေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မိန္းေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အသက္ရႈလို႔ေပါ့။ က်မလဲ မေတြ႕တာၾကာလို႔လား မသိ ေကာင္းလြန္းလွသမို႔ မိန္းေနတုန္း.. “ … ဟယ္.. အေမတို႔ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ …” က်မ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ထၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးႀကီး။ ေအာင္မေလး ေသပါၿပီ။ ဒီေမွာက္မိုက္ဇာတ္ထဲ ေမ်ာေနလိုက္တာ ပတ္၀န္က်င္ကို ေမ့၊ အိမ္သားေတြကို ေမ့ေနလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ”ငေမ်ာက္ငေျခာက္”တန္းထ ထမီ၀တ္ ပုဆိုးျပင္၀တ္ႏွင့္ ရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

သားသမီးေရွ႕တင္ လူမိသမို႔ ကိုျမႀကီးနဲ႔ ကြယ္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရမလိုလို၊ ထြက္ေျပးရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မျဖစ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ အ့ံၾသျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္းႏွင့္အတူ တဆက္ဆက္တုန္ေန၏။ သူ႔လတ္မွာလဲ ထမင္းဇလံုႀကီးနဲ႔… “ … ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ… အေမတို႔ မရွက္ၾကဘူးလား …” သူ႔အသံက ၿပဲလွသည္။ သူက သမီးေတြႀကီး သံုးေယာက္ထဲက တဦးထဲေသာ အိမ္ေထာင္က်ေနေသာ သမီးႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေတာင္ပိုင္းက သူ႔ေယာက္်ားအိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွ လာတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ဇရိုက္ၾကမ္း အေျပာၾကမ္း၏။ ၾကမ္းဆို အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာ ခုႏွစ္ေယာက္။ ခုအိမ္လာေတာင္ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔။ က်န္တဲ့ သမီးလတ္ႏွင့္ သမီးငယ္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးမေလး ခါလယ္ေက်ာ္ေလာက္တင္ သူတို႔အေဖ အိမ္ကအတင္းေပးစားေသာ က်မရဲ႕ ေယာက္်ား ပိုးထိလို႔ ေသသြားခဲ့၏။ ကိုျမႀကီးမွာေတာ့ က်မ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က စလို႔ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတာ မေန႔တေန႔ကမွ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ “ … တိုးတိုးေျပာပါ သမီးရယ္ ေဘးကၾကားမွ ျဖင့္…” ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔အသံကို သူထိန္းရင္း မ်က္နာထားတင္းစြာ ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး လတ္ညိဳးကလဲ ထိုးလ်က္ အံ့ကို က်ိတ္ခါ… ဆက္ေျပာတယ္.. “ … ခုၾကေတာ့ ရွက္ေသးလား.. ဟင္း.. ေအာ္.. အိမ္မွာ ထမင္းျပက္သြားလို႔ ကိုယ့္အေမအိမ္လာယူပါတယ္.. ဒီမွာ ဇာတ္ခင္းေနၾကတယ္.. အေမရယ္… ကိုယ့္အိမ္မွာလဲ သမီးအပ်ဳိႀကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္.. ဟင္.. ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးလဲ ေရာက္ေနၿပီ… ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ျပည့္လို႔ တႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ… မရွက္ၾကဘူးလား မေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူးလား… ဟင္ ဒီအရြယ္ႀကီးရွင္ လင္စိတ္သားစိတ္ေတြ ကုန္ၿပီမွတ္တယ္.. ဘယ့္ႏုယ့္ေတာ္.. သူမ်ားေတြသိရင္ျဖင့္.. အေမ သမီးတို႔ကို အရွက္ခဲြေနတာလား … အံ့ၾသလြန္းလို႔ မဆံုးႏုိင္ဘူး.. ဟင္.. တသက္နဲ႔ တကိုယ္ႀကံဳဖူးဘူး… ႀကံဳမဲ့ႀကံဳေတာ့လဲ ကိုယ့္ အေမ ျဖစ္ေနတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ… အသက္အရြယ္ႀကီးေတြနဲ႔ မရွက္ၾကတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ…” သမီးႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသပါတဲ့ ေလသံပါ က်မကိုေျပာရင္း ကိုျမႀကီးကိုလဲ အစိမ္းစားမည့္ပံုႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးေရာက္ေနၿပီ.. မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး.. သူမ်ားအိမ္ထဲ ၀င္ၿပီးပိုေတာင္ မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူး… ဒီမွာလဲ သမီးပ်ဳိေတြနဲ႔.. ဘာလဲ.. အဘက က်မ အေမကို အတင္းႀကံတာလား…” သမီးႀကီးကေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမႀကီးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္.. လတ္ကာျပရင္း က်မပခံုးကို လွန္းဖက္၏။ က်မလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္းတြန္းဖယ္၏။ သို႔ေပမဲ့ မရလို႔ မ်က္နာေအာက္ခ်ခါ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သူက ဖက္ရင္း မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ သမီးႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “ … မဟုတ္ရပါ သမီးရယ္.. အဘတို႔. ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြပါ …” “ … ဘာ.. ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဟုတ္လား… ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အသက္ကတရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ … သခ်ဳိင္းကုန္း တဖက္လွမ္းေနတာေတာင္ ..ခုထိ တဏွာစိတ္ေတြက ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူး…ျပီး။