Category: Lifestyle

“ဟေ့ကောငွ မငွးသန့ွ .မငွးကောငမွလေးနဲ့မငွးကှာရငအွဆငပွှပေါ့မလား” “ဘာလို့မပှရမှောလဲကှာ” “မငွးနဲ့ အကငှ့ခွငွှးမတူဘူးနှောွ” “ဘာဖှဈလို့လဲ” “ဘာဖှဈရမှာလဲ မငွးကအေးဆေးတယွ။ သညွးခံနိုငတွယွ၊ဟိုကဆတဆွတကွှဲကှ” “အငွးလေ ငါသညွးခံနိုငတွာကပုံမှနလွောကပွါပဲကှာ၊သူကအငယဆွုံးသမီးဆိုတော့အလိုလိုကခွံထားရလို့ပါ” “အေး ငါတို့ကှားဖူးတာကအကှီးဆုံးနှင့အွငယဆွုံးလကထွပရွငအွဆငမွပှကှဘေူးတဲ့ကှ” “ဟုတပွါ့မလားကှာ တကယခွစှရွငအွဆငပွှမှောပါ” “အေး ကှည့လွဲလုပကွှ၊ငါတို့သိထားတာကမငွးကောငမွလေးကို ကှိုကတွဲ့လူတှမှေားတယနွှောွ” “အငွးလေ အဲဒီအထဲကမှ ငါ့ကိုရှေးတာသူတကယခွစှလွို့ပါကှာ” “အေးကှာ မငွးစဉွးစားလို့ရအောငပွါ၊မငွးဘဝတဈသကလွုံးစာအ တှကပွဲ” “အေးပါကှာ၊ကှေးဇူးပါ” “ခကှှာသောကွ နောကကွနှပှေီ၊မနကဖွှနအွလုပလွုပရွမယွ”။

ဒီနဈေေးသှားမညလွို.စဉွးစားပှီး အပှငထွှကလွာခိုကွ ရပကွှကထွဲမှ မငယွ အမှိုးသား ဦးသိနွးအောငနွှင့တွှေ.သဖှင့ွ ကားကှုံလိုကသွှားလသညွေ။ ဦးသိနွးအောငမွှာ အသကွ ၅၅နှဈ ခန့ရွှိပှီး သူမိနွးမ မငယမွှာ ၄၉နှဈရှိပှီဖှဈသညွ။ ဦးသိနွးအောငမွှာ မငယကွအသကကွှီးနေ၍ ကှုံရငကွှုံသလို ဖနစွားနကှဖှဈေသညွ။ သဘောၤ သားလညွးဖှဈ၍ မိနွးမကိဈစတော.ဝါသနာကှီးလသညွေ။ ဒီနလညွေး ှမှို.ထဲသှားမလိုအပှငထွှကလွာတုနွး လမွးလှောကနွသေော ကောငမွလေးတယောကအွားတှေ.၍ ခဏမှငတွကကွာ ငေးကှည့နွမေိလသညွေ။ ကောငွ

အခှိနမွှာ ည ၁၀ နာရီခန့ွ ရှိပှီဖှဈ၍ ပတဝွနွးကငှတွဈခုလုံး တိတဆွိတစွ ပှုနပပှေေီ။ စိုးမောငတွဈယောကွ နေ့လညကွ ကှည့ခွဲ့သော ဗှီဒီယိုအောကားကို ပှနသွတိရပှီး လီးတောငနွလသညွေေ။ ယခုတလော အောကား တောတွောမွှားမှား ကှည့ဖွှဈနသေော သူ့အာရုံတှငွ ပှနစွဉွးစားလိုကတွိုငွး ယောကွှားနှင့ွ မိနွးမတို့ လိုးပုံ အမှိုးမှိုးကို ကှကကွှကကွှငွးကှငွးပငွ ပှနမွှငယွောငတွတသွညွ။ သူနသညေ့ွ နရောနှင့ွ

ကုတငပွေါမွှာ နှဈကိုယကွှားစကားလေးတှပှေော ဟိုဒီလူးလှိမ့နွကှရငွေးက သဇငွဦးနှင့မွမိုးတို့ လူမသိသူမသိ အနမွးခငွှး ဖလှယမွိ ကှပှနသွညွ။ နို့ကိုငဘွာညာလုပကွှသညွ။ “သဇငပွှနရွငွ အဈမပါ အိမလွိုကခွဲ့နောွ သဇငရွဲ့နရောကိုသိမှ နောကကွို အဈမ အခှိနမွရှေးလာလို့ရမှာပေါ့ ဟုတဖွူးလား” “လိုကခွဲ့မယလွေ ဒီည တဈညတော့ သဇငွ အဈမနဲ့အိပလွိုကွဦး” “သူ့လူကှီး ရှိနတောကို ဘာမှ မမေးမှနွးဘူးလား” “အဈမပှောခငှတွာ အဲဒါပဲ

“ဘောစိ, ဟိုမှာထှကလွာပှီ။ ဒီတဈခါ ပဈမှတကွ ဘောစိ အကှိုကနွဲ့ ကှကတွိပဲ။ ဟုတတွယမွလား?” လုံးခငွှးနှဈထပအွိမလွေးထမှဲ ထှကလွာသည့ွ အမှိုးသမီးကို လကညွှိုးထိုး၍ တပည့ဖွှဈသူ ပှကှီး လှမွးပှသဖှင့ွ ကှည့လွိုကမွိသညွ။ အသကွ၃၀ကှောွ ကလေးအမဟေု မထငရွလောကအွောငွ အရှယတွငသွော ထိုအမှိုးသမီး သညွ မပိနမွဝ အသားဖှူဖှူ နှင့ွ အတောပွငွ ကှည့ကွောငွးသူဖှဈပါသညွ။ “အေး၊

နကရွှိုငွးတဲ့အတှေ့ (အဆကွ) – မတဈယေောကွ အခနွးပှနအွရောကမွှာ ရခှေိုးရငွး အတှေးတှေ ဝငနွလရေေဲ့။ မေ့အတှကကွတော့ အရာအားလုံးပှောငွးလဲခဲ့ပါပှီ။ အကောငွးဘကပွဲလို့ ဆိုရမှာပဲလို့ သူ့ဘာသာ တှေးနမေိပါတော့တယွ။ထူးသဈကတော့ အိပမွောကနှတော ကှာပါပှီ။ ဒါပမယေ့ွ သူ့ဘေးမှာ ဝငထွိုငပွှီး လှုပနွှိုးလိုကတွဲ့ အပရယေကွှောင့ွ နိုးလာရတယွ။ နာရီကို ကှည့လွိုကတွော့ ညဆယနွာရီထိုးတော့မယွ။ သူ့ခမှာ မောမောပနွးပနွးနဲ့ မပှနသွှေားကတညွးက

“လှလိုက်တာ မ ရယ်” “အို မောင်ရယ် တွေ့တွေ့ခြင်းမြှောက်နေပြန်ပြီ” “တကယ်ပြောတာဗျာ မ ဝင်လာထဲက မောင်ကြည့်နေတာ မော်ဒယ်တွေရှုံးလောက်တယ်မရယ် မောင်တော့အရမ်းချစ်တယ်” “သွားပါ အပိုတွေ အရင်တုန်းကစော်တွေကိုလည်း ဒီလိုပဲပြောခဲ့တယ်မှတ်လား” မောင်က ပြန်မဖြေပဲ ပြုံးပြီးကြည့်နေသဖြင့် ရှက်ပြီးခေါင်းလေးကိုပသာငုံနေမိတော့သည်။ ရင်ဘတ်ထဲလှိုက်ဖိုနေပြီး အရင်တုန်းကမခံစားဘူးသည့် ခံစားချက်များတဖွားဖွားပေါ်ထွက် လာပါတော့သည်။ အချိန်အတော်ကြာသည့်အထိ စားကြသောက်ကြရင်း နှစ်ယောက်သားချစ်စကားလေးတွေတွတ်ထိုးကာ ညဉ့်နက်လာ

လွန်ခဲ့တဲ့ 2003/ 2004/ လောက်ကခေတ်ဟောင်း တစ်ခု မဟုတ်ပေမယ့် စနစ်မပြောင်းသေးတဲ့ ကျနော်တို့ နိုင်ငံ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး ပြောခြင်တာက. လေးတန်း ပြီးရင် ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ အခွင့်ရေး နည်းတာကို ပြောတာပါ။ မျိုးဆန်းဦး ဆိုသူကတော့ စီးပွါးရေး အဆင်ပြေ သူမို့ အလယ်တန်း အထက်တန်း ဆက်တက်နိုင်တဲ့သူ အကြီးတွေ ကျောင်းဆက်မထားနိုင်လို့ အငယ်ဆုံးသား

မိုးအေးအေး နှင့် အိမ်မှာ တစ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ကော်ဖီဖျော် ဇာတ်လမ်းလေးကြည့် နဲ့ ဇိမ်ကျနေမိတယ် ။ မိန်းမ က ဒီနေ့ သူ့ ညီမ ဝမ်းကွဲ အိမ် ကိစ္စ ရှိလို့ ထွက်သွားတာ နဲ့ ကျွန်နော် လည်း ကော်ဖီ တစ်ခွက် ဖျော်ပီး မိန်းမ မရှိတုန်း

အစ်ကိုလေး ….အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုမိုးဆွေ လန့်သွားသည်..။ “ ဟင်…နှင်းနု…မအိပ်သေး ဘူးလား…..” ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုမိုးဆွေ ရဲ့ ဘော်ဒါကြီးက တင်းမတ်နေသည်..။ နှင်းနုက အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်..။ “ မမသီ သားတွေက အရမ်းသေးပေါက်တာပဲ……” ကိုမိုးဆွေ မြင်သာအောင် အနှီးနှစ်ထည်ကို