Knowladge

ပြည့်စုံလီးကိုစမ်းကြည့်ပြီးဖူးအိအခန်းထဲပြန်ဆွဲခေါ်လာခဲ့လို့ မြဖူးကလှမ်းကြည့်နေတာကိုနှစ်ယောက်လုံး မမြင်လိုက်ကြဘူး။ မမတို့လင်မယား အရေးပေါ်ကိစ္စဆို ပြီးခရီးရက်ရှည်သွားရတော့မော်မော်က ကားမောင်းပြီးလေယာဉ်ကွင်းကိုလိုက်ပို့ ရတယ်။လေယာဉ်ကွင်းရောက်တော့အ ရင်ကတပ်ရင်းမှူးကြီးနဲ့ဆုံမိတာနဲ့စကား ထိုင်ပြောကြတာပေါ့။တပ်ရင်းမှူးကြီးဆို ပေမယ့်အသက်ကလေးဆယ်ပိုပိုပဲလေ.. ဘောလုံးကန်.တင်းနစ်ရိုက်နဲ့အားကစားကလည်းသိပ်မပြတ်ဘူးဆိုတော့အတော် လေးအရွယ်တင်ပါတယ်။တပ်ထဲမှာနေခဲ့ တုန်းက ဒီဘဲကြီးကမော်မော့်ကိုရိတိတိနဲ့ ဖန်ခဲ့ဖူးတယ်လေ..သိတာပေါ့။သူကတပ် ထဲမှာတပ်ရင်းမှူးဆိုတဲ့အာဏာတွေလုပ် ပိုင်ခွင့်တွေနဲ့အရာရှိတွေကိုချယ်လှယ်ပြီး အရာရှိကတော်တွေကို ပတ်ဝါးနေတာ။ စစ်သားဆိုတာမျိုးက အိမ်ကထွက်လိုက် ပြီဆိုရင်တစ်နှစ်ပိုပိုကအိမ်ပြန်မရောက် နိုင်တော့ဘူး..မိန်းမတွေကလီးငတ်တော့တာပဲ။အဲဒီတော့အသက်အန္တရာယ်ကင်း ဖို့နဲ့လီးမငတ်ရဖို့ အရာရှိကတော်တွေက လင်မသိအောင်အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့သူ့ဆီသွားသွားပြီးမကြာခဏ စောက်ပတ် ဆက်သ,ကြရတယ်။အကြောင်းကတော့ ကတော်တွေကသိပ်ရှာနေဖို့မလိုပါဘူး.. သူလိုးချင်တဲ့အရာရှိကတော်ကို နေရာနဲ့ အချိန်ပါ လင်ဖြစ်သူတွေသံသယကင်းရ အောင်သေသေချာချာသူဖန်ပေးတာပါ။ မော်မော့်ကိုလည်း ခွင်ဖန်ခဲ့သေးတာပေါ့. သွားလေသူကခေါင်းမာတော့စေတဲ့ကျွန် ထွန်တဲ့နွားပဲ..လွှတ်တဲ့နေရာသွားမယ်.. အောက်မကျို့ ရဘူး ဆိုလို့သူ့မှာ ဒီဆုံကြီး ကိုမြင်ငတ်ကြီးဖြစ်ခဲ့ရတာလေ။အပြင်မှာ မုဆိုးမဘဝနဲ့အခုလိုပြန်တွေ့ရတော့ရော ဂာဟောင်းထ,ပြီးချက်ချင်းကြီးပဲ အသဲအသန် ထမင်းကျွေး ဘီယာတိုက်နဲ့ ဂွင်ဖန် လာတော့တာပေါ့။ သူဝါသနာကြီးလို့သာအရာရှိကတော် တွေကိုပတ်ဝါးနေပေမယ့် သူ့မိန်းမက အ […]

ထွန်းမောင်တို့တစ်ရုံးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ရုံးကိုစာဝင်ထားသည်။ အင်ဂျင်နီယာမမတစ်ယောက် အသစ်ဝင်လာမည်တဲ့။ အင်ဂျင်နီယာမမမရောက်ခင်တည်းက သူနေဖို့အခန်း ရေချိုးခန်းအိမ်သာကအစ ထွန်းမောင်တို့အဖွဲ့က ပြင်ဆင်ပေးထားကြရသည်။ မန်နေဂျာကြီးကတော့ ဒီနေ့လာမယ်လို့ထွန်းမောင်တို့ကို အသိပေးထားလေရဲ့။ အရင်တည်းက အွန်လိုင်း မှာ အင်ဂျင်နီယာမမတွေရဲ့ပုံတွေမြင်ဖူးထားတော့ ပုံထဲကလို အလှပဂေးလေးတစ်ယောက်လာမယ်ဆိုတာတော့ ထွန်းမောင်တို့ကြိုသိနေကြသည်…….။ ဟော လာပါပြီဗျာ ကားပေါ်မှ သူမဆင်းလာသည်။ အရပ်ကငါးပေငါး ခါးသေးရင်ချီကလေး ဝတ်ထားတဲ့ အင်ဂျင်နီယာအီကျီ ၤကြပ် နဲ့ သူမအရမ်းလိုက်ဖက်နေသလို အသားဖြူတာလေးက သူမအလှကိုပိုပေါ်လွင်စေအောင် ကူညီနေသလိုပင်။ မန်နေဂျာကြီး ရုံးခန်းတွင်းသို့ သူမဝင်သွားသည်ကို ထွန်းမောင်တို့တစ်စုငေးကြည့်နေကြရသည်။ လမ်းလျောက်တာလေးက ကနွဲ့ကလျနှင့် ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း အီကျီ အကြပ် ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တင်သားရင်သားအလှတွေက လှချင်တိုင်းလှနေတော့သည်။ အင်ဂျင်နီယာမမ နာမည်က ဆုရည်တဲ့။ နာမည်လေးကလဲလှ လူကလည်းလှ ဒီလိုမိန်းကလေးနဲ့ ဖူးစာဆုံရင်ကောင်းမှာပဲလို့ ထွန်းမောင်စိတ်ကူးယဉ်မိသည်။ […]

“ သား…သား….သားရေ…” “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း…..သား..သားရေ..” တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းထု၍ အော်နှိုးနေသော သူ့အမေအသံကြောင့် ထွန်းထွန်း ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာသည်။ “ ဗျာ… မေမေ…လာပြီ… လာပြီ….ခဏ ” ထွန်းထွန်း အိပ်ရာက ဗြုန်းခနဲထလိုက်ပြီး မွေ့ယာဘေးတွင်ရှိသော အရက်ပုလင်းကို ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်မည်အပြု မွေ့ယာခြေရင်းတွင် အတွင်းခံဘရာစီယာ တစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်၍ ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လာခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းနှင့် ဘရာစီယာကို ဘီရိုအောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ မွေ့ယာနား သွားပြီး သိမ်းစရာရှိ မရှိ ကြည့်လိုက်၏။ စိတ်ချရတော့မှ .. တံခါးချက်ကို ဖွင့်လိုက်၏။ သူ့အမေ မျက်နှာ မကောင်းသည်ကို အကဲခတ်မိ၍… “ မေမေ… ဘာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ ..ဟင်…” […]

ညနေ လေးနာရီခွဲပြီးနေပြီ။ … ကိုလတ်တယောက် အိမ်ပြန်ရန် ဆေးရုံလှေကားမကြီးမှ ဆင်းတော့မလို့ဟန်ပြင်နေစဉ် နောက်ဖက်မှ အသံလေးတခုက ရုတ်တရက်ပေါ်လာ၏။ ‘ ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား … ဟင်းဟင်းဟင်း .. ‘ ပြန်တော့မလားမေးတာ ဘာများ ရီစရာ ပါနေသည်မသိ။ … ကိုလတ်စိတ်ထဲ နဲနဲ အစာမကြေဖြစ်သွားမိသည်။ .. လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ သိနေသည်။ အသံရှင်လေး မည်သူဆိုတာ။ … ဘယ်သူရှိရမည်လဲ … သူနာပြုအသစ်လေး ဂျာဂျာ ပေါ့။ … သူမက မြန်မာမဟုတ် .. ။ တိုင်းရင်းသူလေး .. ။ နာမည်အပြည့်အစုံက အယ်လ်ကွန်ဖန်ဂျာ တဲ့ ….. ။ သို့ပေမယ့် တဆေးရုံလုံးက သူမကို ဂျာဂျာ လို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ […]

“ရွဴး……..ဟား” ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းတြင္ ေအးၿမၿပီး လတ္ဆတ္ေသာ ရန္ကုန္ဧ။္ ဒီဇင္ဘာေလကို တဝ ရွဴၿပစ္လိုက္သည္။ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္မွဳ ေႏွာင့္ေႏွးေသာ ႏိုင္ငံတြင္ ၿဖစ္ေလ့ရိွေသာ လူငယ္သဘာဝ အတုိင္း အမ်ားနည္းတူ စြန္႔စားကာ ၿမဳိ႕ၿပလူေနမွဳ စနစ္ ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ ဂ်ပန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေလၿပီ။ အခုဆို ေနာင္ရဲ အသက္ ၂၇ ပင္ ၿပည့္ေတာ့မည္။ မိဘမ်ား ဆံုးပါးၿပီးေနာက္ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ၿဖစ္ေနေသာ ေနာင္ရဲအဖို႔ လူငယ္ပီပီ တဇြတ္တိုး ထိုးထြက္ကာ ဂ်ပန္တြင္ စကားေၿပာသင္တန္း တက္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ လုပ္ၿဖစ္သည္။ သင္တန္းကာလ တစ္ႏွစ္ၿပီးေသာအခါ work permit visa ဝယ္ၿပီး ဆက္ေနၿဖစ္သည္။ လူငယ္ သဘာဝ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး […]

မေစိမ်းသည် ညီမ အငယ်ဆုံး မေညို က သူ့ယောကျ်ား ဦးဆန်နီကြီးက ပန်းသေနေတာမို့ သူနဲ့ မအိပ်တာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ညည်းပြခဲ့ဘူးသလို ညီမ အလတ် မေနှောင်း ရဲ့ ယောကျ်ား သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်းက သူ နဲ့ မအိပ်တော့တာ ကြာပြီလို့ ပြောပြတာကိုလည်း ကြားခဲ့ရသည် ။ မေစိမ်းလည်း မအံ့သြပါဘူး ။ လူတွေ အသီးသီးဟာ ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းနဲ့ ကိုယ် ရှိနေကြတာဘဲလေ ။ လူတွေက ကိုယ့်အတွင်းရေးကို ထုတ်မပြောကြလို့ပါ ။ သူ့ဟာနဲ့သူ အခက်အခဲတွေ ရှိကြစမြဲပါ ။ မေစိမ်း ဆိုရင်လည်း ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင်နဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို နေ့မအိပ်ညမအိပ် ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ခဲ့ကြတာ တော်တော်လေး ကြီးပွားလာခဲ့ကြတယ်လို့ ဆိုရမယ့်အချိန် […]

“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…” “ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…” “အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ ခေါ်မှန်းမှ မသိတာ…” နေ့လည်နေ့ခင်း ပူပြင်းတဲ့ လယ်ကွင်း ဟင်းလင်းပြင်ကြီးက အခုတော့လည်း လသာသာ ညကလေးမှ လေအေးတွေ တိုက်လို့ ချမ်းအေးနေသည်။ ရွာနဲ့ အတန်ငယ် လှမ်းသော ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းတွေ ရှိရာ အေးဘုံမ တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစား တို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရည်လူးဘို့ပေါ့။ ကိုရင်သာအေးက လူပျိုကြီး တစ်ကောင်ကြွက်။ အေးဘုံမ က မုဆိုးမ မိခင်အိုကြီးနှင့် အတူ နေသူလေ။ […]

ဆွေဆွေမာ သည် ရန်ကုန်က “ပွင့်လန်းဝေဆာ ” မာဆတ်ခန်းမှာ အလုပ်လုပ်နေပေမယ့် ရန်ကုန် ဇာတိတော့မဟုတ်ပါဘူး ။ ပွင့်လင်းမြင်သာတဲ့ ခေတ်ကို ပြောင်းလာတဲ့နောက် ရန်ကုန်မြို့မှာ ဝင်ငွေကောင်းတဲ့ အလုပ်တခုကို လုပ်ဖို့ နယ်ကနေ ရောက်လာတာပါ ။ နယ်မှာတုံးက မီးခဲပြာဖုံး ဖြစ်နေတဲ့ အရိုင်းစပယ်လေး ဆွေဆွေမာသည် ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတော့ လူပွဲစား တယောက်က အလှပြင်မိတ်ကပ် ကျွမ်းတဲ့ မိန်းမရှာတယောက်ကို ပြင်ခိုင်းလိုက်လို့ တောသူပုံပျောက် မြို့သူဟော့ရှော့လေးတယောက် ပုံစံ ပေါက်လာရသည် ။ လူပွဲစားမကြီး ဒေါ်အေးသီက “ မာဆတ်မှာ အလုပ်ရမည်..မာဆတ်မှာ လုပ်ရင် ယောကျ်ားတွေက ထိတွေ့ကိုင်တွယ် တာတွေတော့ အနည်းနဲ့အများ ရှိလိမ့်မည်…တော်ရုံ ထိတာကိုင်တာတွေ ဆိုရင် နင်တို့သည်းခံရမယ်….မိတ်မပျက်အောင် ကပ်စတန်မာတွေကို သည်းခံ ခွင့်လွှတ်ကြရမယ်…” […]