ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်

“အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။ “အ… ကို… ငယ်… ပြီးပြီ…” “အင်း… ငယ်… ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်… ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား…” “မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ… ငယ့် အကြိုက်ဆုံးလေ…” “ဒါဆို ငယ့်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်… စုပ်ပေးတော့…” “လာခဲ့…” ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။ ငယ်ငယ်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ငယ်ငယ့်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ငယ်ငယ်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ… ငယ်ရာ…” “ကြိုက်တယ်မလား… ငယ် စုပ်ပေးတာ…” “ကြိုက်တာပေါ့ကွာ… ငယ်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ ငယ်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့… ခိခိ” “ဟားဟား… စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်…” “ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… ကို… နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ…” “ဘာထူးမှာလဲ ငယ်ရ…” “ငယ် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား… ။

ငယ်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့… ခိခိ…” “အယ်… အထူးအဆန်းတွေပါလား… ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း…” “ဘယ်ပြောမလဲ… အသေသတ်… ခိခိ” “ဒါဆို… လာခဲ့…” “အမလေး လေး… ကြောက်ပါပြီ…” “ရေသွားချိုးမလို့ပါ ငယ်ရ…” “ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား…” “အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ဟားဟား…” “ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ” နောင်ရဲ နှင့် ငယ်ငယ်သည် ချစ်သူ သက်တမ်း ၃ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လက်မထပ်သေးပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်လုပ်ကာ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်ခန်း တစ်ခု ဝယ်နိုင်တော့မှ လက်ထပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။ အခုလို ပိတ်ရက်တွေကျမှသာ တည်းခိုခန်း တစ်ခုခုကို သွားကာ အချစ်ကြိုးတွေ ခိုင်မြဲအောင် ချည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလည်း သြင်္ကန်ရက်မို့ အလုပ်တွေ ပိတ်သော်လည်း သူများတွေလို မဏ္ဍပ်လည်း မထိုင်ချင်၊ ကားနဲ့လည်း လျှောက်မလည်ချင်သောကြောင့် နောင်ရဲ ငှားနေသော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လာအောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်ကတော့ အိမ်မှာ သူ့မိဘတွေနဲ့ အတူနေသူမို့ သြင်္ကန် မဏ္ဍပ်ထိုင်မည်ဆိုပြီး ထွက်လာကာ လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲနှင့်တော့ မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အရေးကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတာမို့ သဘောတူထားသော်လည်း ပေါ်တင်ကြီးတော့ နောင်ရဲအိမ်မှာ သြင်္ကန်အတွင်း သွားနေမည်ဟုတော့ မပြောရဲ။ မနက်ပိုင်း ၉ နာရီလောက်ဆို နောင်ရဲက ငယ်ငယ့်ကို သွားခေါ်ကာ နောင်ရဲအိမ်နှင့် နီးသော သြင်္ကန်မဏ္ဍပ်နားကို သွားပြီး မုန့်တွေ စားကြသည်။ ပြီးမှ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာကာ အပြင်ကနေ ဝယ်လာသော ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ချစ်တလင်းမှာ စစ်ခင်းကြသည်။

ညနေ နေရိပ်တော့မှ ငယ်ငယ့်အိမ်ဆီ ပြန်ပို့ဖြစ်သည်။ သူတို့ ၂ ယောက် စပြီး လိင်ဆက်ဆံကထဲက ဆရာဝန်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး လက်မောင်းထဲကို ကိုယ်ဝန်မရအောင် လုပ်ပေးသည့် ပစ္စည်းထည့်ထားသည်။ ပန်းထုတ်စရာလည်း မလိုသလို၊ မလိုအပ်ပဲ ကိုယ်ဝန် ရသွားမှာလည်း မလိုသောကြောင့် အမုန်းဆွဲတော့သည်။ “ကို… ဒီနေ့က သြင်္ကန် နောက်ဆုံးနေ့နော်…” “အင်း… နောက် ၃ ရက်ဆို အလုပ် ပြန်တက်ရတော့မယ်…” “အင်းနော်… ကို… ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကို ကြိုက်တယ်… အတူနေချင်ပြီ… ကိုရယ်…” “နေရမှာပေါ့… ငယ်ရ… ကိုနဲ့ ငယ် အတူတူ ပိုက်ဆံစုထားတာ သိန်း ၂၀၀ ကျော်နေပြီပဲ… ၃၀၀ တောင် ပြည့်တော့မယ်… ၃၀၀ ပြည့်ရင် ၂၀၀ တန်လောက် တိုက်ခန်း ရှာမယ်… ကျန် ၁၀၀ ကို စုပြီး တပိုင်တနိုင် ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ စဉ်းစားကျတာပေါ့…” “ဟုတ်ကဲ့… ကို… ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ နေရတာကို ပျော်တယ်…” “ဘာလဲ… ကို လိုးပေးတာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာလား…” “ကိုနော်… ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ… လူကြားထဲမှာ…” “အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးလေး မေးတာပေါ့…” “ခိခိ… ဟုတ်တယ်… ကို လိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်…” “ကိုလည်း ကိုပြီးခါနီး ငယ် စုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်… တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချနေတဲ့ ငယ့်ကို ချစ်တာ…” “ဟွန့်… သူ ချစ်အောင်ပဲ ဒီက ငယ်က တချိန်လုံး အရည်သောက်ရမယ့် သဘောရှိတယ်…” “ငယ် ကြိုက်မှတော့ ကိုက တိုက်ရမှာပေါ့… နေပါဦးငယ်ရ… အခေါက်တိုင်း စုပ်နေတော့ ဘာအရသာ ရှိလို့လဲ ငယ်ရ…” “အင်း… ခါးတယ်… ဟုတ်တယ်… နည်းနည်း ခါးတယ်… ကိုရ…” “ဒါဆို ကို… ကော်ဖီသောက်လို့ ဖြစ်မယ်… ကို ဖတ်ဖူးတာက လရည်တွေရဲ့ အရသာက စားတဲ့ အစားအသောက်ပေါ် မူတည်တယ်တဲ့…” “အင်း… ဒါဆို ဟုတ်လိမ့်မယ်…” “ငယ်ကရော ကြိုက်လို့လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ… သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား…” “ဟုတ်ဘူးလေ… ခါးတဲ့ အရသာ ကြိုက်လားလို့… ငယ် မကြိုက်ရင် ကို ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလေ…” “သောက်ပါ… ကို့ရဲ့ အရည်က ဘာအရသာ ဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်ပြီးသား… ခိခိ…” “ပြောနေရင်းနဲ့ ကိုတော့ မရတော့ဘူး ငယ်ရာ… အိမ်ပြန် ရအောင်…”။

“ဟွန့်… ကိုကိုနှာဘူး…” “ငယ်ရော မလိုးချင်လို့လား…” “ငယ့်ဟာလေးလည်း ရွှဲနေပြီ… ကိုရ…” “ငယ်… ဘာစားမလဲ… တစ်ခုခု ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရအောင်…” “ငယ်… ကိုရီးယား ခေါက်ဆွဲစားချင်တယ်… စပ်စပ်လေး စားချင်တယ်…” “အိုခေ… ရယ်ဒီမိတ် ခေါက်ဆွဲထုပ် ဝယ်လိုက်မယ်လေ… အိမ်မှာ ကြက်ဥနဲ့ အရွက်လေးတွေ ရှိတော့ အတော်ပဲ… အစပ်ပြေ သောက်ရအောင် နွားနို့ပါ ဝယ်လိုက်မယ်…” “ဟုတ်…” အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေနွေးအိုး တည်ပြီး ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကာ အရွက်တွေ ကြက်ဥတွေ ထည့်ပြီး အိုးလိုက် မကာ ထမင်းစားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အိုးထဲကနေ နည်းနည်းစီ ပန်းကန်ထဲ ခွဲထည့်ပြီး စားကျသည်။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်က တော်တော်စပ်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက် ကျနေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ငယ်ငယ်က ရယ်သည်။ “ဘာရယ်တာလဲ… ငယ်ရ” “ခိခိ… ကိုက အစပ် မစားနိုင်ဘူးလား… ငယ်ကတော့ အစပ်ကြိုက်လို့လား မသိဘူး… စားလို့ ကောင်းတယ်…” “အစပ် စားရရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးပေါ့လေ… ဟုတ်လား…” “ဟုတ်ပါ့…” နောင်ရဲလည်း အစပ်ကို မစပ်သည့်ဟန် စားနေသော ချစ်သူ ငယ်ငယ်ထိုင်ရာ ထိုင်ခုံ အနောက်မှာ သွားရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ငယ်ငယ့် ချိုင်း ၂ ဘက်ကို ကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှ ထ စေပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ ပင်တီ မဝတ်ထားသောကြောင့် ဖြူဖွေးဖွေး တင်ပါးကြီးက အလုံးလိုက် အပြွတ်လိုက်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို တူနှင့် ညှပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ငယ်ငယ် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ “ကို… ဘာလုပ်မလို့လဲ…” “အစပ်စားရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို… ငယ်က အစပ် စားလေ… ကိုက ငယ့်ကို စားမယ်… ဘယ်လိုလဲ…” “ခိခိ… ကိုကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းပဲ… မဆိုးပါဘူး… အတွေ့အကြုံ အသစ်ရတာပေါ့…” နောင်ရဲလည်း ငယ်ငယ်ရဲ့ ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသေးတာကြောင့် စွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။

ငယ်ငယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အ ဆိုပြီး တချက် ငြီးတွားသံက လွဲပြီး စားပွဲခုံမှာ လက်တစ်ဘက် ထောက်ကာ ခေါက်ဆွဲ အစားမပြတ်။ ခေါက်ဆွဲပူပူစပ်စပ်ကို တရှူးရှူး မှုတ်စားနေတဲ့ ငယ်ငယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲတွေကို ကြည့်ပြီး ညီတော်မောင်က တအား တောင်လာကာ ငယ်ငယ့် တင်ပဆုံတွေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ အရှိန်မြှင့်လာသည်နှင့် အမျှ ငယ်ငယ် ခေါက်ဆွဲစားနှုန်းကလည်း နှေးလာသည်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို ဆယ်ယူနေသော တူကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးကလည်း တုန်လာကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီး ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေတောင် ပန်းကန်ထဲ ပြန်ကျသည်။ “ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… အားနဲ့ ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်… အ…” “အစပ် စားနေရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို…” “ကို လိုးနေမှတော့ အစပ်လည်း သတိမရနိုင်တော့ဘူး… မြန်မြန်လိုး… ကိုရာ… အ…” “ကို… ဆောင့်လိုးပြီနော်…” “ဟုတ်… အ… အ… ပြီးပြီ… ကို… ပြီးပြီ…” ငယ်ငယ်သည် ဆန္ဒပြည့်သွားသည်နှင့် လုပ်နေကျအတိုင်း နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပုလွေမှုတ်တော့သည်။ “အ… အား… စပ်တယ်… ငယ်… လွှတ်… လွှတ်… အား…” ဂွေးတန်းလန်းနှင့် ရေချိုးခန်းကို ပြေးသွားသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငယ်ငယ်တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့သည်။ ငယ်ငယ့် ပါးစပ်မှာလည်း ဆီတွေ ဝေ့နေကာ နှုတ်ခမ်းက နီရဲဖူးတွတ်နေလေတော့သည်….ပြီး။