ကိုလုပ်ပါတော့ တအားထိုးထည့်လိုက်တော့ကွာ နော်… ကို….နော် လို့

” ကိုမြတ်ဆွေ လူစုံပြီလား စုံရင်ထွက်ရအောင် နေပြည်တော်ဝင်တာအရမ်းနောက်ကျနေမယ်” “ဟုတ်ကဲ့စုံပြီထင်တာပဲဗျ ခဏလေးဗျာ ဟဲ့ ကတုံးမ နင့်ယောက်ကျားကော ” “လာပြီဦးလေး ကလေးရှူးသွားတည်နေလို့ ” “အေးအေး မြန်မြန်လာခိုင်းလိုက် ဦးဝင်းတင်တို့ မိသားစုစုံပြီနော် ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ စုံပြီ ဟိုမှာဟိုသားအဖလည်းပြေးလာပြီဆရာ” “ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ရပြီကိုစည်သူရေ ရှေ့မှာတွေ့တဲ့ဆိုင်ကျရပ်ဦးဗျာ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ” “ဟုတ်ကဲ့ ကိုမြတ်ဆွေ မြကန်သာနားက တောင်ကြီးကဖေးပဲသွားလိုက်မယ်လေ အဲ့ဒီဆိုင်က ပေါက်စီနဲ့ ဝက်သားပေါင်းက တောင်ကြီးမှာတော့ နာမည်ကြီးပဲဗျ ” “အဆင်ပြေတဲ့ဆိုင်သာမောင်းဗျာ” ကားစထွက်တော့ ညနေ၃နာရီခွဲနေပြီ ဒီတိုင်းဆို နေပြည်တော်ကိုရောက်တာ ညနက်တော့မည်။

သိပ်နောက်မကျချင်။ မနက်ကျ အလုပ်သမားတဖွဲ့ကြိုပြီးပြန်တက်ရမည်။ ပစ္စည်းများရင် တင်နေတာနဲ့ပဲနေ့တဝက်နီးနီးသွားနိုင်သည်။ တောင်ကြီးပြန်ရောက်တာလည်း နောက်ကျနိုင်သည်။ မတတ်နိုင် ကားသမားဆိုတော့လည်း ဖင်ပူအောင်မောင်းရဦးမည်။ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာစားသောက်ကြပြီး ပြန်ထွက်ခါနီးမသက်ာ၍ အဖော်ခေါ်လာသော ကောင်လေးကို ” ဟျောင့် ကိုဖြိုး လူရေကြည့်ကွာ” “ဟုတ် အာစိ ဘကြီး ဦးမြတ်ဆွေ ဦးဝင်းတင်တို့မိသားစုက ၃ ယောက် ဦးချင်း ကတုံးမတို့က ၃ ယောက် ကျနော်ရယ် အာစိရယ် အားလုံး ၉ ယောက်ဗျ” “အေး အဲ့ဒါဆို ကျောက်ခဲတလုံးကောက်ပြီး မောင်ကျော်ခဲတို့နဲ့ အဖော်လိုက်ခဲ့လို့ပြောပြီးခေါ်ခဲ့ကွာ ” “ဟုတ် အာစိ” ကိုဖြိုးလည်းလမ်းဘေးကကျောက်ခဲတလုံးကိုကောက်ယူပြီး “မကျောက်ခဲရေ တို့နဲ့အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးဟေ့” “လီး မကျောက်ခဲပါလား ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ ” “ဟီးဟီး အာစိကလည်း မောင်ကျောက်ခဲကြီးပဲခေါ်နေတော့ ပြောင်းခေါ်ကြည့်တာပါ” “တက်တက် မျက်နှာပြောင်မနေနဲ့” တောင်ကြီးအဆင်းလမ်းအတိုင်း light truck လေးတစီး နေပြည်တော်သို့ တအိအိဖြင့် ခရီးနှင်ခဲ့သည်။

ကားပေါ်သို့ရောက်သော် ကိုမြတ်ဆွေမှ “ကိုစည်သူ မသိလို့မေးဦးမယ်ဗျာ ခုနက ကျောက်ခဲလေးတလုံးကို ဘာလို့တင်လာတာလဲ” “ဒီလိုဗျ ဒါကကိုးမြို့ရှင်အပိုင်နယ်တွေလေဗျာ ရှမ်းပြည်နယ်ဆိုတော့ ၉ ဂဏန်းရှောင်ရတယ်လို့ ရှေးအဆက်ဆက်လက်ဆင့်ကမ်းလာတော့ ကျနော်တို့လည်း ရှေးထုံးမပယ်တဲ့သဘောပါဗျာ အတိကျတော့ ကျနော်လည်းမပြောပြတတ်ဘူးဗျ” “ရှင်းရောဗျာ ဟားဟား” “ဟားဟား ကျနော်ကတော့ မသိတာ မသိဘူးပဲပြောတတ်တယ် ကိုမြတ်ဆွေရေ ” “ကောင်းပါတယ်ဗျာ ဟားဟားဟား” ဒီလိုနဲ့ ည၈နာရီကျော်တော့ ယင်းမာပင်မှာ ထမင်းစားနားပြီး ဆက်ထွက်လာလိုက်တာ နေပြည်တော်ကို ည ၁၁ကျော်တော့ရောက်သွားသည်။ ပါလာတဲ့မိသားစုတွေကိုသူတို့အိမ်လိုက်ပို့ပြီး ကိုမြတ်ဆွေက သူ့အိမ်မှာပင်တည်းရန်ခေါ်သောကြောင့် လိုက်လာခဲ့သည်။

ရောက်တော့ ခြေလက်ဆေးကြောပြီး စကားထိုင်ပြောကြပြီးအိပ်ဖို့ပြင်တော့ ကျနော် တခုသတိရပြီး “ကိုမြတ်ဆွေ ဒီမှာသူခိုးတွေဘာတွေများရှိနေမလားဗျ” “ရှိတယ် အကိုကြီးရေ အရင်နေ့ကပဲ ဟိုဘက်လမ်းကအိမ်ဖောက်သွားတယ်တဲ့ ” ကိုမြတ်ဆွေသားကဝင်ပြောသည်။ ဟုတ်မှာဒီရပ်ကွက်က လူပြတ်သည်။ အိမ်တော်တော်များများကလည်းလူမနေကြ။ တအိမ်နှင့်တအိမ်လည်း အလှမ်းဝေးလှသည်။ “ဒါဆိုမဖြစ်ဘူးဗျ ကျနော့ကားဘက္ကထရီကအပြင်မှာ တော်ကြာ မ သွားလို့ တိုင်ပတ်နေမယ် ” ပြောရင်း ဖျာရယ် ခေါင်းအုံးရယ် စောင်ပါးလေးတထည်ဆွဲပြီး ခြံပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ “အာစိ အထဲသွားပါ ကျနော်အိပ်လိုက်မယ် ကားပေါ်မှာ” “ရတယ် မင်းအထဲမှာပဲအိပ် ငါဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေးအိပ်ချင်လို့ အထဲမှာဆို စကားပြောနေရတာနဲ့ အိပ်ရမှာမဟုတ်ဘူး သွားသွား အိပ်တော့” “ဟုတ် ဟုတ်” ကားပေါ်ဖျာလေးခင်း ခေါင်းအုံးလေးချပြီး စောင်ခြုံကာအိပ်မယ်လုပ်လိုက်တော့ ညနေကတင်လာတဲ့ ကျောက်ခဲလေး ကားထောင့်မှာတွေ့လိုက်သည်။

ကဲ မင်းလည်းဒီည ကားပေါ်မှာပဲအိပ်တော့ မနက်မှအောက်ချတော့မယ် ဟုတွေးပြီး ပင်ပန်းလာသဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်ပျော်သွားသည်။ “အကို အကို ညီမကိုစောင်နဲနဲလောက်ပေးခြုံပါလား မိုးကျလာတော့ အေးလို့ပါ” အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုနှင့် ဘေးကလှုပ်နှိုးနေသောကောင်မလေးအသံကြောင့် စည်သူနိုးလာသည်။ မိုးကလည်းဖွဲဖွဲလေးကျပြီး လေအဝှေ့မှာ မိုးစက်လေးတွေ ကားထဲဖျန်းပက်လိုက်သလို အေးစိမ့်စိမ့်နှင့်။ စည်သူလည်းဘေးက မိုးကာတွေကို ချလိုက်ပြီး “မင်းက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကားပေါ်ရောက်နေတာလဲ” “အကိုတို့ပဲ ညနေက ခေါ်လာတာလေ” စည်သူခေါင်းတွေကြီးသွားသည်။ “ဒါ..ဒါဆို မင်းက မကျောက်ခဲ….” “မကျောက်ခဲတော့မဟုတ်ပါဘူး နန်းယွန်းပါ ကျောက်ခဲလေးနဲ့ပါလာတာပါ အကို့ကို ဒုက္ခမပေးပါဘူး ခုလည်းအရမ်းအေးနေလို့ပါရှင်” စည်သူလည်း လန့်လန့်နှင့် ဖုန်းမီးဖွင့်ပြီး နန်းယွန်းမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ အသားဖွေးဖွေးနှင့်ကောင်မလေး ချမ်းနေလို့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ လေကလည်းကြမ်းတာကိုး။

ချောမောလှသော ရုပ်သွင်ကြောင့် စည်သူလည်းကြောက်ရွံ့စိတ်တွေ လွင့်ပါးကုန်ပြီး အိပ်ယာဘေးတခြမ်းကပ်ပေးလိုက်ပြီး “လာလေ ဒီဘက်မှာ လာလှဲလို့ရပါတယ် စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယေါက်မလုံမှာပဲ စိုးရိမ်တာ” “ရတယ် နန်းယွန်း အကို့ဘက်တိုးအိပ်မယ်လေနော်” စည်သူကျောထဲစိမ့်သွားပြီး “ရ…ရပါတယ်” “ခစ်ခစ် မကြောက်ပါနဲ့အကိုရယ် နန်းယွန်းဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခမပေးပါဘူး” “အင်းပါ လာ” စောင်လေးမပြီး ခေါ်လိုက်တော့ စောင်ထဲထိုးဝင်ရင်း နန်းယွန်းတယောက်စည်သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားသည်။ “နန်းရဲ့အဝတ်စားတွေကစိုနေတော့ အကို့ကိုအားနာစရာကြီး” “စောင်တွေပါစိုကုန်မှခက်မယ်နော် ခဏလေး ကျနော်အကျီဝတ်ထားမလားအပိုပါတယ်” “နေပါစေ မဝတ်တော့ပါဘူး အကိုဖက်ထားပေးပေါ့နွေးနေအောင်” “ကျနော့အကျီတွေပါစိုကုန်မှာပေါ့ ချွတ်ထားလိုက်လေ ဟီးဟီး” “ဟွန့် လူလည်ကြီး ချွတ်ပါဘူး” “သဘောပါဗျာ စိတ်ထဲရှိသလိုနေပါ နေချင်သလိုနေပါ တခုပဲ ကြောက်အောင်တော့မလုပ်နဲ့နော်” “ဟင် အကိုကလည်း ခုပုံကအဆင်မပြေလို့လား” “ပြေလွန်းလို့ခက်နေတာနန်းယွန်းရေ” “ခစ်ခစ် ဟိုဘက်တိုး” ဒီလိုနဲ့အေးစက်စက် စိုစိစိကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားငြိမ်နေလိုက်ကြသည်။

နန်းယွန်းတော့မသိ စဘ်သူတော့ရင်တွေခုန်နေပြီလေ။ နန်းယွန်းကရင်ခုန်ပါတော့မလားတွေးရင်း ကြက်သီးထပြီး နန်းယွန်းကို အလန့်တကြားငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရင်ခွင်ထဲကနေ ပြုံးပြုံးလေးမော့ကြည့်နေသောနန်းယွန်းကို မှုန်ပြပြလမ်းမီးရောင်ကြောင့် တွေ့လိုက်ရပြီး ကြောက်ရွံ့စိတ်များအစား ကြင်နာစိတ်ကတိုးဝင်လာသည်။ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နန်းယွန်းရဲ့ နဖူးလေးကိုအသာငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ နန်းယွန်းကစိတ်ဆိုးဟန်မပြပဲ အပြုံးလေးနှင့်တုန့်ပြန်နေသောကြောင့် အသဲတွေယားပြီး ပါးလေးမှတဆင့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဆီကို အနမ်းများတရစပ်ခြွေချရင်း တိုးဖက်ထားမိတော့ နန်းယွန်းကလည်း ခပ်တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားသည်။ စည်သူလည်း နန်းယွန်းရဲ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုစုံကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေငုံစုပ်ရင်း လျှာကိုနန်းယွန်းပါးစပ်ထဲထိုးထည့်မွှေပြီး လျှာချင်းစီးချင်းထိုးနေသည်။

ထို့နောက်နန်းယွန်းရဲ့နို့တွေကို စိုနေသောအကျီပေါ်မှအုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ နန်းယွန်းရင်ဘက်လေးကော့တတ်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး နန်းယွန်းရဲ့ခါးလေးကိုကိုင်မကာ သူမအကျီမှကြယ်သီးများကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းယွန်းရဲ့နို့တွေကလူနှင့်မလိုက်။ လူကောင်ကသာခပ်သေးသေး နို့တွေကထွားလွန်းလှသည်။ အကျီကိုအကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို အပေါ်သို့ပင့်လှန်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနှင့်ညှပ်ပြီး လျှာနဲ့ထိုးကစားလိုက်တော့ နန်းယွန်းတယောက်ငြီးသံပါထွက်သည်အထိကော့တက်သွားသည်။ လွတ်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းတဖက်ကိုလည်း လက်ညိုးလက်မနှင့် ချေရင်း ဖွဖွပွတ်ကစားပေးနေသည်မဟုတ်လား။ နို့အုံကြီးကိုငုံစို့လိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကိုက်ဆွဲလိုက်နှင့် အားရအောင်ကစားပြီး နို့စိုရင်း နန်းယွန်းလုံချည်လေးဖြည်ချရင်း အဖုတ်လေးကိုစမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အမွှေးပါးပါးနှင့် အဖုတ်ဝလေးကစိုနေပြီး ချွဲကျိကျိနှင့်။

စည်သူလည်း နို့တွေကိုတလှည့်စီငုံစို့ရင်း နန်းယွန်းအဖုတ်လေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ဝလုံးရေးပေးရင်းအစိလေးကို ဖိဖိချေပေးလိုက်သည်။ နန်းယွန်းတယောက်လည်းလူးလွန့်ရင်း လုံချည်ကကွင်းလုံးကျွတ်နေချေပြီ။ ခုနကချမ်းလို့ဆိုပြီးအတူခြုံခဲ့တဲ့စောင်ပါးလေးကလည်း ဘေးမှာအပုံလိုက်။ ရမ္မက်မီးကတောက်လောင်နေပြီလေ။ ချမ်းရကောင်းမှန်းမသိတော့။ စည်သူက နန်းယွန်းကိုယ်ပေါ်တွင်ကျန်နေတဲ့ တခုတည်းသောဘရာစီယာလေးကို ကျောအောက်လက်နှိုက်ပြီးဖြုတ်လိုက်တော့ နန်းယွန်းက ကိုယ်လုံးလေးကြွပေးရင်း စည်သူ့အကျီကြယ်သီးတွေကိုလှန်းဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ တဆက်ထဲ နန်းယွန်းက အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားသောစည်သူ့ရင်ဘက်ကိုလက်ဖြင့် ဖြည်းညင်းစွာပွတ်သပ်ပြီး လည်ပင်းကိုလှမ်းဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းချင်းအနမ်းတွေဖလှယ်ရင်း ပက်လက်ကလေး လှဲချသွားသည်။

ထိုအနမ်းတွင်ငတ်မွတ်တောင့်တသောဆန္ဒတခုကို စည်သူတယောက်နန်းယွန်းကိုဖက်ခါနမ်းရင်းခံစားမိလိုက်သည်။ စည်သူကကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုကိုခွာလိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ပင်ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါတခါထဲလုံးပြီးချွတ်ကာ ကားနောက်မြီးဘက်သို့ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသောခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုပူးကပ်သွားပြီး နန်းယွန်းက စည်သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ စည်သူကလည်း အရေများဖြင့်စိုအိနေသော နန်းယွန်းစဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်ကစားရင်း အစိလေးကို လက်ညိုးဖြင့် ဖိကာချေပေးလိုက်သည်။ “အကို နန်းရဲ့ နို့တွေကိုစို့ကွာ တအားစို့” “ဒီလိုလားနန်း” ပြောရင်း နို့တွေကိုစို့ကာ လက်ကလည်း စဖုတ်အတွင်းတဖြည်းဖြည်းသွင်းရင်း လက်နှစ်ဆစ်ခန့်ရှိလောက်တွင် ဂျီစပေါ့ကိုစမ်းပြီး အသာလေးဖိကာဖိကာကစားပေးလျက် လက်မဖြင့်လည်းအစိလေးကိုချေရင်း နန်းယွန်းရဲ့ရမ္မက်တွေကို အစွမ်းကုန်တောက်လောင်စေလိုက်သည်။

“အား..ဟ..ဟ.. ကို နန်း မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ ကို နန်းကို လုပ်ပါတော့ တအားထိုးထည့်လိုက်တော့ကွာ နော် ကို နော် လို့” “နန်း အရမ်းလိုချင်နေပြီလားဟင် ကို နန်းကို အဆုံးထိချစ်တော့မယ်နော်” “ချစ်ပါ ကိုရယ် ဟိုး အထဲထိရောက်အောင် တဆုံးထိုးထည့်ပြီးချစ်လိုက်နော်” စည်သူလည်း ကိုယ်ကိုမတ်ရင်း လီးကိုကိုင်ကာ နန်းယွန်းရဲ့စဖုတ်ကိုလီးဖြင့် တဖတ်ဖတ်နှင့်ရိုက်ပြီး အစိလေးကို လီးဖြင့်ထိုးဆွလိုက်သည်။ “အား…ကို ထိုးထည့်လိုက်လေ တအားထိုးထည့်လိုက်” စည်သူလည်း လီးကိုကိုင်ကာ နန်းယွန်းစဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်ရင်း နို့တွေကို တလှည့်စီဆုပ်ကိုင်ပြီး နန်းယွန်းစဖုတ်ရဲ့ စေးကပ်ကပ်ချွဲတဲတဲအရသာကို မျက်လုံးမှိတ်ခံစားရင်း အဆုံးထိထိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အာ့…ကို အား…” နန်းယွန်းလည်းခေါင်းကို ဘယ်ညာခါယမ်းရင်း စည်သူ့လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အံကြိတ်ကာ ငြီးသံလေးထွက်ရင်း စဖုတ်ထဲတိုးဝင်လာသေား လီးရဲ့အရသာကို တဝကြီးခံစားလိုက်ရသည်။

အကြောတွေတဖျင်းဖျင်းနှင့် လိုအင်ဆန္ဒများပြည့်ဝသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး စည်သူ့ကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်ကာခါးကိုကော့ပေးရင်း စည်သူ့လိုးချက်တွေကို ခံယူမိနေသည်။ စည်သူလည်း လီးဝင်ချောသွားသောအခါ ဆီးခုံချင်းရိုက်သည်အထိ တဆုံးဆောင့်ချကာလိုးရင်း အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။ လိုးနေရင်း နန်းယွန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့ကာစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နန်းယွန်းကလည်း စည်သူ့ကျောပြင်ကိုဖက်ထားသောလက်တွေကို လည်ပင်းသို့ပြောင်းဖက်လိုက်ပြီး စည်သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည်နမ်းရင်း အချက်ကျကျလိုးနေကြသည်။ ၅ မိနစ်ခန့်ကြာအောင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနှင့်လိုးနေုကရာမှ “နန်း အပေါ်ကနေပေးကွာ နန်းနို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လိုးချင်လို့” “ဟုတ်” စည်သူက ပက်လက်လှန်ပေးပြီး နန်းယွန်းက အပေါ်မှတက်ခွကာ စည်သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး စဖုတ်ဝတေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းအဆုံးထိရောက်အောင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စကောဝိုင်းဝိုက်ကာ သူမအစိလေးနှင့် စည်သူ့ ဆီးခုံကို ပွတ်ချေပေးနေပြီး လီးကလည်း သားအိမ်ဝထောက်ကာ ကာမအရသာကို အဆုံးထိပေးစွမ်းနေသည်။

စည်သူကလည်း နို့နှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေချေလိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ဖြင့် စိတ်တိုင်းကျ ပင့်လိုးပေးနေသည်။ လိုးနေရင်း နန်းယွန်းကိုယ်လေးတုန်တက်သွားပြီး စည်သူ့ကိုဆွဲထကာ လည်ပင်းကိုဖက်ပြီး အငမ်းမရနမ်းရင်းစည်သူ့ရင်ခွင်ထဲပျော့ကျသွားသည်။ စည်သူလည်း အသာလေးဖေးမကာ နန်းယွန်းမျက်နှာအနှံ့အနမ်းများချွေချရင်း နန်းယွန်းဖင်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့နောက်ကစားပေးလိုက်သည်။ “အား..ကို အမွှေးတွေက စူးတယ် နန်းဟာလေး ယားလာပြန်ပြီ ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ချစ်ရယ် နန်းအစိလေးကို ကို့အမွှေးတွေက စူးနေတယ်ကွာ” “နန်း အဲ့ဒါဆို ကုန်းလိုက်နော်” “ဟုတ် ကို ” “ပြွတ်” နှုတ်ခမ်းချင်းတချက်နမ်းလိုက်ပြီး ခွထားတဲ့လီးကိုချွတ်ကာ တဖက်သို့လှည့်ပြီး ဖင်လေးကုန်းကာ ခါးလေးခွက်ပေးပြီး စဖုတ်ကိုနောက်သို့ အစွမ်းကုန် ပစ်ပေးရင်း “ကို ဒီလိုလားဟင်” “အင်း နန်းက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ” ပြွတ် နန်းယွန်းဖင်လုံးလေးကို နမ်းရင်း လီးကို တဆုံးထိထိုးထည့်လိုက်သည်။ “အား…သေပါပြီ ဖြည်းဖြည်း ကို နန်းဟာလေး ကြိမ်းနေပြီသိလား အရမ်းပဲ အောင့်သွားတာ အထဲက ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော်” “ဆောရီးနန်းရယ် နန်းဖင်လေးကိုကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ပါသွားလို့ ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးမယ်နော်” “ဟုတ်” စည်သူလည်းဖင်လုံးလုံးလေးကိုပွတ်ပြီးတချက်ချင်းထိန်းလိုးရင်း လီးထိပ်ကိုသားအိမ်ဝနှင့် ထိအောင် ဂရုစိုက်လိုးပေးနေလိုက်သည်။

“အား..ဆောင့် ကို ဆောင့်တော့ မညှာနဲ့တော့ နန်းအရမ်းလာနေပြီ ပြီးတော့မယ် အ့ အ့ လိုးလိုက် နန်းစဖုတ်လေးကို ကို့ လီးနဲ့လိုးလိုက် တအားလိုးကွာ အ့ အား…ပြီး ပြီ အကို နန်း….အ့ ဟာ့ ဟာ့..” အကြောတွေတင်းခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ရှေ့ကိုပုံကျသွားသော နန်းယွန်းဖင်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လီးကို တဆုံးထိဖိဆောင့်လိုးရင်း နန်းယွန်းစဖုတ်ထဲ အရေများပန်းထည့်လိုက်သည်။ လီးကိုတဆုံးဖိကပ်ထားရင်း နန်းယွန်း အပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ကာ ဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်ပြီး နန်းယွန်းကို အတင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ လီးကလည်းစဖုတ်ထဲမှကျွတ်ထွက်သွားပြီး နန်းယွန်းလည်း စည်သူ့ဘက်လှည့်ကာ ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ရင်း ခေါင်းလေးဖွက်ထားလိုက်သည်။ စည်သူက မျက်နှာလေးဆွဲမော့ပြီး နဖူးလေးကိုနမ်းကာ ဖက်အိပ်ထားလိုက်သည်။ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုနှင့် နန်းယွန်းကသူ့ကို အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပေးနေတာခံစားမိပြီး မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်နိုင်။

အရမ်းအိပ်ပျော်သွားသည်။ “အာစိ အာစိ…ထတော့လေ လူသွားကြိုရဦးမယ်” “ဟင်…ဘယ်နှနာရီထိုးသွားပြီလဲ” “၆ နာရီခွဲနေပြီ အာစိ” “အေးအေး ထပြီ ထပြီ” ဟင်… ဒီကျောက်ခဲလေး အိပ်ယာပေါ်ဘယ်လိုရောက်နေပါလိမ့် ဒါဆို ညက ဟာ…နန်းယွန်းရယ်… “အာစိ ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကားရေဆေးထားလိုက် ငါရေချိုးလိုက်ဦးမယ်” ဆပ်ပြာခြင်းလေးထုတ်ပြီး တံဘက်လေးပခုံးပေါ်တင်ကာ ရေစည်ရှိရာဘက်လျှောက်လာစဉ် ကိုမြတ်ဆွေနှင့်တွေ့၍ “ကိုမြတ်ဆွေ ဒီနားမှာဘုန်းကြီးကျောင်းရှိလားဗျ” “ရှိပါတယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုစည်သူ” “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဗျာ အလှူလေးလုပ်ပေးချင်လို့ပါ” “ဘယ်သူ့အတွက်လည်းဗျ” “ဒီလိုပါပဲဗျာ” ရေမိုးချိုးပြီး ကိုဖြိုးကိုခေါ်ကာဈေးဘက်သွားပြီး သက်န်းတစုံနှင့်ထီးဖိနပ်ယပ်များ အခြားလှူဖွယ်ပစ္စည်းများဝယ်ယူပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကျောက်ခဲလေးက အိပ်ကပ်ထဲမှာ။

ဘုန်းပြီးကျောင်းသို့ရောက်ပြီး ကျောင်းထိုင်နှင့်တွေ့ကာ ဖြစ်စဉ်တချို့ကိုချန်လှပ်ပြီး အကျိုးကြောင်းလျှောက်ထားလိုက်သည်။ ကျောင်းထိုင်ဘုန်းကြီးမှ “အင်း…ဒကာလေးလည်း ရေစက်ပါလို့ကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုပေမယ့် အစွဲလမ်းတော့မထားစေချင်ဘူး ဥပါဒါန်ကြောင့် ဥပါဒ်ရောက်တတ်တယ် ဒကာလေး” “တင်ပါ့ဘုရား ဒါပေမယ့် တပည့်တော်သူ့အတွက်တတ်နိုင်သလောက်လေး ကုသိုလ်ပြုပေးချင်လို့ပါ ဘုရား” “အေး…ကုသိုလ်ပြုပေးတာတော့ကောင်းပါတယ် ကဲကဲ အာရုံပြု ဒါနဲ့ဘတကာမလေးနာမည်က…” “နန်းယွန်းပါဘုရား..” “အေးအေး လိုက်ဆို…ဣဒံမေပုညံ အာသဝခယာ ဝဟံဟောတု ……….. …….” “နန်းယွန်းရေ အမျှ အမျှ အမျှ….. ကောင်းရာ မွန်ရာရောက်ပါစေနန်းရယ်..” စည်သူ့မျက်ဝန်းထဲကမျက်ရည်စတချို့ကြွေကြလာကြသည်။

နန်းတယောက်ဘယ်ဘုံဘဝမှာ ဘာတွေနဲ့ ဆက်လက်ကြုံတွေ့နေရမလဲ သူမတွေးနိုင်။အဆင်ပြေစေချင်တာတော့သူ့စေတနာအမှန်။ နန်းတယောက်သာဓုခေါ်နိုင်ရဲ့လား အတွေးများစွာနှင့် ဘုန်းပြီးကျောင်းအဝမှာ ကျောက်ခဲလေးကို အိပ်ကပ်ထဲမှထုတ်ပြီး လမ်းဘေးတနေရာမှာ ချထားခဲ့လိုက်သည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကအပြန် တပည့်ကျော်က “အာစိ နန်းယွန်းက ဘယ်သူလဲဗျ” “မင်းခေါ်လာတဲ့ မကျောက်ခဲလေကွာ” “ဗျာ….” ကြိုးစားပါဦးမည်။