ကျမ မသီသီမြင့် အသက်သုံးဆယ့် ငါးရှိပြီ။ ကျမရန်ကုန်ကို ရောက်လာတယ်။ ဇာတိကတော့ အညာက၊ အညာသူဆိုပြီး မဲမဲသဲသဲ မဟုတ်ဘူး။ အသားတော့ ဖြူယုံမက ဝင်းတယ်။ လှလားလို့မေးရင်တော့ ရွာမှာတော့ ကွမ်းတောင်ကိုင်စာရင်း မဝင်ပေမယ့် ရွက်ကြမ်းရေကြို အဆင့်ပေါ့။ အသားဖွေးယုံလေး ထိန်းထားနိုင်တယ်။ ပြောစရာအပြစ်ကတော့ နို့သေးတာတစ်ခုပဲ။ ဒီအသက်အရွယ်အထိ အပျိုကြီးဘဝနှင့် နေခဲ့တာ။ ဘာစိတ်မှတော့ မရှိခဲ့ဘူး၊ ခုဒီအရွယ်ရောက်မှ ကျမရဲ့စိတ်က တမျိုးကို ဖြစ်လာတယ်။ ဖြစ်ပုံကဒီလို။ မောင်လေးက ရန်ကုန်မှာ အိမ်ထောင်ကျတယ်။ သူတို့က တိုက်ခန်းငှားနေကြတာ။ သူတို့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်။ ကျမတူမလေးပေါ့၊ ကျမတို့ရဲ့ အသဲလေးလေ။
တနှစ်နီးနီးရှိပြီ၊ အဲဒီကနေပြီးတော့ ကျမကို ရန်ကုန်ကိုခေါ်တယ်။ ဘာလို့ခေါ်လဲဆိုရင် သူနိုင်ငံခြားသွားရမယ့်ရက် နီးလာလို့တဲ့။ သူ့သမီးနှင့် သူ့မိန်းမကိုထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချလို့ဆိုတော့ ကျမလည်း လိုက်သွားရတယ်။ ရွာမှာ အမေနဲ့ညီမကို ထားခဲ့ရတယ်။ အဲဒီမှာ ကျမက သူတို့နေတဲ့မြို့ကို လိုက်လာရတဲ့အခါ သူတို့တိုက်ခန်းက Hallခန်း၊ ငှားနေတာလဲ ဖြစ်လေတော့ အခန်းတွေ ကန့်မထားဘူး လိုက်ကာခန်းဆီးလေးပဲ ကာထားတယ်။ ကျမလည်း ခန်းဆီးရှေ့အိမ်ရှေ့မှာပဲ အိပ်ရတယ်။ ကျမရဲ့မောင်က နိုင်ငံခြားထွက်ခါနီးတော့ အမရှိနေတာတောင် မရှောင်ဘူးရှင့်။ ညဆို သူတို့လိုးသံ တဖတ်ဖတ်နှင့် ကျမရဲ့ယောက်မကလည်း တအားညည်းတယ်။ အမှန်ဆို ရွာမှာမကြားဖူးတဲ့အရာတွေ၊ အစကတော့ ရှက်တာပေါ့၊ အသံကြားတိုင်း ရင်တုန်ပန်းတုန် အမြဲဖြစ်ရသည်။
သူတို့လုပ်ရင် ကြားရတဲ့အသံတွေက ဒါမျိုးမကြားဖူးတဲ့ ကျမအတွက်တော့ တမျိုးကြီးပဲရှင့်။ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်သံတွေလည်း ကြားရတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ကျမရှိနေတော့ မောင်လေးက ရှောင်ရမှာ၊ ဒါပေမယ့် သူ နိုင်ငံခြားသွားရတော့မယ်ဆိုတော့ ရိက္ခာယူသည့် သဘောလားမသိပေ။ ကျမ အိပ်နေပြီဆိုပြီး လိုးကြသည်။ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်သံကြားရသည်။ ကျမက ချက်ချင်းအိပ်ပျော်တတ်တဲ့ လူမျိုးမဟုတ်တော့ သူတို့ကမသိပဲ လုပ်ကြတာ ကျမရဲ့စိတ်ထဲ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးတဲ့ခံစားမှု့တွေ ဖြစ်နေမိတယ်။ အသံတွေကြားပြီး ကျမအဖုတ်ဆိုလည်း စိုရွှဲနေသည်မှာ အမြဲတစေလို ဖြစ်နေသည်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျမရဲ့စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်နေမိတယ်။ တကယ်ကို မယိုးမယွ စိတ်တွေဖြစ်နေတယ်၊ အဲဒီစိတ်သာ ဖြစ်နေတာ လင်ကျတော့ မယူချင်ဘူး၊ လင်ယူသားမွေးဒုက္ခတွေကို မခံနိုင်ပါ။
စိတ်ပါလာတိုင်း ကိုယ့်ဟာကို ပွတ်မိလာသည်။ သို့သော် အားမရပေ။ မောင်လေးမရှိတော့ ယောင်းမနှင့် အတူအိပ်နေရသည်။ လွတ်လပ်မှု့လည်း မရှိပေ။ ယောင်းမသိ၍ အရိုအသေတန်မည်ကိုလည်း စိုးရိမ်ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ကျမလဲ ယောင်းမဆီရောက်နေသည်မှာ တလပြည့်တော့မည်၊ အလုပ်က မယ်မယ်ရရမရှိ၊ ကလေးထိန်း ထမင်းချက်ရုံသာဖြစ်တော့ ကျမလည်း အလုပ်မရှိလျှင် မနေတတ်လေရာ၊ အလုပ်တစ်ခုလုပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ “ယောင်းမရေ နင့်ယောက်ျားလုပ်စာက နင်တို့မိသားစုအတွက်ပေါ့၊ ငါလဲ အမေတို့ကိုထောက်ပံ့ဖို့ တစ်ခုခု လုပ်ရမယ်” “ယောင်းမရယ်၊ ဒီမှာက ဘယ်အလုပ် ရှိလို့လဲ” “ဒီလိုပဲ အရင်က ရွာမှာ ငါကွမ်းယာ ရောင်းခဲ့တာပဲ၊ အဲဒီဟာ ပြန်လုပ်မယ်”။
“ယောင်းမ ဟိုရှေ့ကတိုက်တွေ ပြန်ပြင်မှာတဲ့ လူတွေ ရောက်လာကြတယ်” “အေးး ငါလဲမြင်တယ်။ အလုပ်သမားတွေလဲ ရောက်လာကြတယ်” “အင်း တွေ့တယ် မိသားစုသုံးလေးဦးပဲ” “အဲဒီလူလောက်နဲ့တော့ မဟုတ်လောက်ဘူး၊ အများကြီး လာကြမှာ” “အင်းး ဟုတ်လောက်တယ်” “အဲဒါ ယောင်းမ ချက်ချင်း ဆိုင်ဖွင့်လိုက်ရင် အဆင်ပြေမှာပဲ” “ အေးး မဆိုးဘူး၊ မနက်ဖြန်ပဲ ဖွင့်မယ်” မသီက ချက်ချင်းဆိုင်ဖွင့်ရန်နေရာကို ရှင်းလင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်ဆောက်ရန် အလုပ်သမားများကို အထူးရှာရန်မလိုပဲ အသစ်ရောက်နေသော အလုပ်သမားမိန်းမကို သွားပြောရာ လက်သမားများက ချက်ချင်းလိုက် လာကြပြီး ဆိုင်ခုံလုပ်ပေးသည်။ အလုပ်သမားမိန်းမများက စပ်စုကြသည်။ မိမိကို အပျိုကြီးမှန်းသိပြီး “အပျိုကြီးက ခွင်ရှာတာ တော်လိုက်တာ”။
“ဟင်… ဘာလို့လဲ” “ကျမတို့ အလုပ်သမားက ခြောက်ဆယ်လောက်ရှိတယ်။ ဆရာအပါအဝင် ကွမ်းစားကြတာလေ၊ ဆိုင်ကနီးတော့ ဒီဆိုင်ပဲ အားပေးကြမှာ” “ဟုတ်လား ” မသီမှာ အားတက်သွားသည်။ “ဆရာက အဝေးကြီး ကွမ်းဝယ်ထွက်တာ မကြိုက်ဘူး၊ သူက ထွက်ဝယ်ခိုင်းမှ သွားရဲကြတာ” “ လာပို့ပေးရင်ကောင်းမယ်” “ငါးရာဖိုးအထက် ပို့ပေးမယ်ဟေ့” “ အဆင်ပြေတာပေါ့” “ဆရာဆီပို့ရင် သတိထားပေါ့” “ဘာလို့ သူကလူပျိုလေ၊ ဟီး ဆဲတာနဲ့ ကြုံမှာစိုးလို့” “သူက ဆဲသလား” “ဆဲတာပေါ့” “နင်တို့တွေ ပြန်မပြောဘူးလား” “ ဘယ်ပြောရမလဲ၊ သူဆဲတာကလဲ ရယ်ရတယ်” “ဟမ် ဆဲတာက ရီရတယ်ဟုတ်လား” “ မနာအောင်ဆဲတာ” “ ဘယ်လိုဆဲတာလဲ” “ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ” “အယ်” ဆိုင်ဖွင့်ပြီး နှစ်ရက်ခန့်အထိ သူတို့ဆရာနှင့် မတွေ့ရပေ။
သို့သော် အခန်းတခန်း ရှင်းလင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုကြောင့် စပ်စုကြည့်ရပြန်သည်။ “နင်တို့ ဟိုအခန်း ဘာလို့ရှင်းတာလဲ” “ မန်နေဂျာဆရာရဲ့ရုံးခန်းလေ” “ သူဌေးကမလာဘူးလား” “ ဆရာလား သူက အလုပ်ပိုများတယ်” ” မန်နေဂျာဆိုတာလဲ ဆရာ့ညီလေ” တဖြေးဖြေးနှင့် အလုပ်သမား မိန်းမများနှင့် ရင်းနီးလာသည်၊ ထိုအလုပ်သမား မိန်းကလေးထဲတွင် သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ တစ်ယောက်ပါ သည်။ စကားပြောလျှင် ညစ်တီးညစ် ပတ်ပြောသည်။ “ဟေ့ကောင်မ အခုမှ ဈေးသွားတာလား”“ ဟုတ်ပါ့အပျိုကြီး မနေ့ညက ငါယောက်ျားကြောင့် မအိပ်ရဘူး” “ဟင် နင့်ယောက်ျားမူးနေလို့ လား” “ ဟုတ်တယ် မူးပြီးမပြီးတော့ဘူး” “ ရစ်နေလို့လား” “ ရစ်တာမဟုတ်ဘူး အပျိုကြီးရေ၊ ဘုတာ၊ ဘုတာ” “အမ် ဘာလဲဘု တာ”။
“အဝှာလုပ်တာ” “အယ် ဒီကောင်မတော့” “ဟုတ်တယ်၊ မနေ့ညကတော့ တပြား သောက်လို့ပုံမှန်ပဲ၊ တလုံးသာ သောက်ရင် မှောက်ရော” “အယ်” “ကျမယောက်ျားက တပြားတန်လေ” ”ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ပြောတော့မယ် နင် ဈေးနောက်ကျနေပြီ သွားတော့” အဲဒီကောင်မကို မနည်းနှင်ထုတ် လိုက်ရသည်။ မဟုတ်ရင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပြောတော့မည်။ မောင်လေးမရှိတာ အသံတွေ မကြားရတော့ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးကိစ္စတွေ ပြန်ကြားရတော့ စိတ်က ပြန်ကြွလာသည်။ ဆိုင်ပြန်ရောင်းနေတုန်း ကားတစ်စီး ဝင်လာပြီး လူတစ်ယောက် ဆင်းလာကာ ရုံးခန်းဆီသို့သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အလုပ်သမား ခေါင်းဆောင်များလည်း နောက်ကနေ လိုက်သွားကြရာ မန်နေဂျာဆိုသူ ရောက်လာမှန်း သိလိုက်သည်။ ခနနေပြီး အလုပ်ထဲကို သွားကြသည်။
အလုပ်သမားများလည်း လိုက်ကြပြီး နာရီဝက်ခန့်ကြာသော် ပြန်ဆင်းလာသည်။ ခပ်ဝေးဝေးဖြစ်နေ၍ သေချာကြည့်၍ မရပေ၊ စပ်စုချင်လာသည်။ ထိုအချိန်တွင် အလုပ်သမားတစ်ယောက်၏ မိန်းမက ကွမ်းတစ်ထောင်ဖိုးလာမှာရာ ယာထားလိုက်မည်ဟု ပြောလိုက်သော်လည်း ရုံးခန်းကို လာပို့ရန်ပြောသွားသဖြင့် ရုံးခန်းဆီသို့ သွားပို့ရသည်။ စပ်စုချင်သည်နှင့် အတော်ပင်ဖြစ်သည်။ ကျမ ကွမ်းသွားပို့သောအချိန်မှာ ထိုလူက ဖုန်းဆက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် မသီက အထဲဝင်မသွားသေးပဲ အခန်းဝကနေ စောင့်နားထောင်နေလိုက်သည်။ ထိုဆရာဆိုသူက ဖုန်းဆက်သူအား ဆဲနေသည်။ “အေး ဟုတ်တယ်လီးပဲ၊ အဲလောက် ငတ်ပြတ်နေရင် မင်းတို့မိန်းမဟာတွေ လှီးပြီးယူလာခဲ့ပါလား” မသီမှာ ကျောချမ်းသွားရသည်။
“ငါလိုးတွေ သောက်လုပ်ကျ လက်ကျောမတင်းဘူး၊ ဟိုဟာမျိုးကျ ခြေဖျားပါထောက်တယ်” ဘာတွေတော့မသိပေ၊ ပြောနေတာကတော့ တော်တော်လေး ဒေါသထွက်ပြီး ဆဲနေပုံပါပဲ ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ စာရင်းစာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကြည့်နေချိန် မသီလည်း ရုံးခန်းအထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ “ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ” “ဟိုလေ ကွမ်းယာလာပို့တာ” “အော်… ဟုတ်ကဲ့ ထားခဲ့လေ အမ” မသီမှာ ကွမ်းယာကိုထားပြီး သုတ်သုတ်နဲ့ ပြန်ထွက်ခဲ့ရသည်။ ထိုသူက အသားမဖြူသော်လည်း ညိုသည့်ဘက်မရောက် နေလောင်သလိုဖြစ်နေသည့် မျက်နှာနဲ့ရုပ်က မချောသော်လည်း ယောက်ျားပီပီသသနှင့် ဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးများရိတ်ထားပေမယ့် အနည်းငယ်စိမ်းနေသည်ဟု ထင်သည်။ တစ်ခါတစ်ခါလည်း သူ့အကိုဖြစ်သူ သူဌေးက လာတတ်သည်။
သူဌေးလာလျှင်လဲ နာရီဝက်ခန့်သာ နေတတ်သည်ကို မသီက သတိထားမိသည်။ သူ့အကိုရောက်သည့် အချိန်တော့ မသီကို ကွမ်းလာမပို့ခိုင်းတတ်ပေ။ ဒီလိုနဲ့ ကွမ်းယာပို့ရင်း ရင်းနီးလာသည်။ သူ့နာမည်က ကိုမိုးမြင့်။ မသီထက် ငယ်သည်။ မသီ စကားပြောရဲလာသည်။ တနေ့တော့ မသီက စပ်စုကြည့်သည်။ “ ကိုမိုးမြင့်တို့က ပြောတော့လဲ ပညာတတ် ပြောတာကလဲ ကြမ်းလိုက်တာ” “ဟုတ်တယ်ဗျ။ ကျနော်အုပ်ချုပ်နေတဲ့ သူတွေက ပညာတတ်တွေမှ မဟုတ်တာ။ ကြမ်းကြမ်းလေးပြောမှ အဆင်ပြေတယ်၊ တော်တန်ရုံပြောရင် ပန်းနဲ့ပေါက်သလောက်ပဲ ထင်နေကြတာ” “မသီကျတော့ နားထောင်ရတာ တမျိုးကြီးဖြစ်နေတာပေါ့” “ခင်များက မိန်းကလေးလေ၊ ပြီးတော့ အပျိုကြီး၊ ကျနော်တို့အလုပ်မှာက ယောက်ျားလေးတွေလေ၊ ဒီလို ပြောမှ မသာတွေက ရတာ၊ ယောက်ျားလေးရှိတဲ့ နေရာကဒီလိုပါပဲ၊ ဟိုကိစ္စတော့ နည်းနည်းပါတာပေါ့” ။
“ အမလေး ဒီလိုကြီးလား” “ဟုတ်တယ်” ကျမလည်းအားနေရင် သူ့ဆီ ကွမ်းယာသွားပို့တယ်။ သူက ပိုက်ဆံပေးပါတယ်။ ကျမက အလကားကျွေးလည်း မစားပါ။ ထို့ကြောင့်ပင် “ကိုမိုးမြင့် ကျမက ဆေးခပ်ထားမှာ ကြောက်လို့လား” “ကျနော်က ဆေးမတိုးဘူး၊ ခင်များ ဆေးခပ်လဲ ခင်များပဲခံရမှာ” “အမလေး မခပ်ရဲပါဘူးရှင်” တကယ်တော့ သူ့အလုပ်သမားများ လာရောက်ကွမ်းဝယ်ကြ၍သာ ဆိုင်ကရောင်းရသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ကို ကျေးဇူးတင်၍ အလကားကျွေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ကွမ်းယာဆိုင်ဖွင့်ထားတာ ဆိုတော့လဲ ယောက်ျားလေးတွေ လာကြတာပေါ့။ အပျိုကြီးဆိုတော့လဲ ရိသဲ့သဲ့တော့ အလုပ်ခံရတယ်။ လွန်လာတဲ့အခါ ကျမလဲ အော်ပစ်တယ်။ အဲဒီလိုလူတွေ မရောင်းရလဲ နေပါစေပေါ့။
တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျမရဲ့ ကွမ်းယာဆိုင်လေး ရောင်းအားက ကောင်းလာတယ်။ ပိုက်ဆံလေး စုမိလာတာပေါ့ တနေ့ ကိုမိုးမြင့်ဆီကို ကွမ်းယာသွားပို့ရင်း “ အပျိုကြီး ဟိုနေ့ကရန်ဖြစ်နေတာ ကြားလိုက်တယ်” “ဒီလိုပဲလေ” “ဟိုက မူးရူးပြီး တစ်ခုခုလုပ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “လုပ်လို့ရမလား ပြန်ချမှာပေါ့” ကျမလည်း အညာသူပီပီ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ “ ခင်များဘော်ဒီနှင့်ဗျာ ပြန်လုပ်လို့ ဘယ်လွယ်မလဲ” “အမယ် လူကပိန်ပေမယ့် အားရှိတယ်” “ လက်တဖက်နှင့် ဆွဲရမ်းလိုက်ရင်တောင် လွင့်ထွက်သွားမယ့် ပုံကများ” “ လူများအထင်သေးလို့၊ ရှင်တို့လို ဘီယာဖော ဖောနေသူမှတ်နေလား” “ ဟောဗျာ ဘီယာဖောလား ဘာလား သိရအောင် ခင်များကို လက်တဖက်နှင့် တွန်းလှဲလို့ရတယ်” “အံမယ် ရမယ်ထင်လို့လား”။
ကိုမိုးမြင့်ထလာပြီး ကျမရဲ့လက်ကို တချက်ကိုင်လိုက်ကာ “ ရုန်းကြည့်လိုက်လေ” မည်သို့မျှ ရုန်းမရပေ။ ရုန်းရင်းပင် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်ပြီး ကျမရဲ့ဖင်ကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ ထောက်မိပြန်သည်။“အာ လွှတ်တော့ ကိုမိုးမြင့်၊ လူတွေ မြင်မယ်” “ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့ ကျနော့်ရုံးခန်းက လူမမြင်ရပါဘူးဗျာ” လူမြင်မှာပဲ စိုးရိမ်မိသည်။ ကျမစိတ်တွေ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားရသည်။ ကိုမိုးမြင့်က ကျမအပေါ် မရိုးသားမှန်း သိသွားရသည်။ သို့သော် ကျမက စိတ်မဆိုးမိပေ။ နောက်နေ့တွေလဲ ကွမ်းယာသွားပို့မြဲပါ။ တနေ့ ကိုမိုးမြင့်က အလုပ်သမားတွေကို ပိုက်ဆံရှင်းသည်ကို တွေ့သည်။ ATMကဒ်ကိုမြင်လိုက်ပြီး ကျမလည်း ပိုက်ဆံကိုစုကာ ATM ကဒ်ထဲ ထည့်ထားလျှင်ကောင်းမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။
“ကိုမိုးမြင့် ATM ကဒ်လုပ်ရတာ လွယ်လား” “လွယ်ပါတယ်၊ တချို့ဘဏ်က စောင့်ရတယ်၊ တချို့ဘဏ်က တစ်ခါတည်း လုပ်ပေးတယ်” “ ကျမလဲATMကဒ်လုပ်ချင်တာ” “ မြို့ထဲမှာလုပ်ရမှာပဲ၊ ဒီမှာက စက်တွေပဲရှိပြီး၊ ဘဏ်မှမရှိတာ” “က်မက ဘဏ္ကို သြားရမွာလား” “ ဟုတ်တယ်၊ လူကိုယ်တိုင်သွားရမယ်” “ ငွေစုရင်ကော” “ငွေက လွှဲပေးလို့ရတယ်လေ” “ ဟုတ်လား ကျမလဲ ATMကဒ် လုပ်ချင်တယ်” “မြို့ထဲကို သွားလုပ်လေ” “ကျမ မြို့ထဲမသွားတတ်ဘူး” “ အဲဒါဆိုရင် ကျနော် မနက်ဖြန် ဘဏ်သွားမှာ လိုက်ခဲ့လေ” “မနက်ဖြန် ကိုမိုးမြင့်သွားမယ့်အချိန် ပြော၊ ကျမလည်း လိုက်မယ်” “ လိုက်ခဲ့လေ” “ကျမ ဒီကတော့ မလိုက်ရဲဘူး၊ လမ်းထိပ်က စောင့်မယ်” “ပြီးရော” ညကျတော့ ယောင်းမကို “ယောင်းမ ငါငွေစုစာအုပ်လုပ်မလို့ မြို့ထဲခနသွားမယ်၊ ဆိုင်ခနစောင့် ပေး”။
“ဘဏ်တွေကကြာတယ်နှော်” “ အေးး ယောင်းမ ပြီးတာနှင့် ပြန်လာခဲ့မယ်” “အင်းး ယောင်းမ” မနက်ကျတော့ ရှစ်နာရီလောက် ကျမက လမ်းထိပ်ကိုထွက်တယ်၊ ကိုမိုးမြင့်ဆီ ဖုန်းဆက်တော့ ကိုမိုးမြင့်က သူလာနေပြီ ပြောတယ်။ နာရီဝက်လောက် နောက်ကျပြီးမှ ရောက်လာတယ်။ ကျမရဲ့ဗိုက်ထဲ မနက်က စားထားတာက ရစ်နေပြီ။ ကားပေါ်ရောက်ပြီး လမ်းတဝက်လောက်မှ ဝမ်းက သွားချင်လာတယ် “ကိုမိုးမြင့် ဒီနားလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး ဘာလေးရှိလား” “ဒီနားမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မရှိဘူးလေ၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ” “က္မ ဗိုကၷာလာလို့” “ဟောဗျာ” ကျနော် တနေရာမှာ ရပ်ပေးမယ်။ “အာလမ်းမကြီးမှာ” “ကြံကြံဖန်ဖန် ခင်များကလည်း လမ်းမကြီးပေါ် ရပ်မလား” ကိုမိုးမြင့်က ကားမောင်းရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့်မောင်းပြီး ဟိုတယ်တစ်ခုကိုတွေ့ပြီး ဝင်ရပ်လိုက်တယ်။
ဟိုတယ်က ကောင်လေးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။ “ညီလေး ဒီအမကို အခန်းအရင် လိုက်ပြလိုက်ပါ။ ငါ Reception သွားလိုက်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့အကို” ကျမလည်း ကောင်လေးနောက်ကို လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကောင်လေး က အခန်းကိုပြတော့ “ရပြီမောင်လေး” ကောင်လေးကိုပြောပြီး အခန်းထဲဝင်ကာ အိမ်သာခန်းထဲဝင်ရတယ်။ အိမ်သာတက်ပြီးမှ ပေါ့ပါးသွားတယ်။ အားလုံးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အခန်းထဲဝင်လာတော့ ကိုမိုးမြင့်ကို တွေ့ရပြီး “ဟင်… ကိုမိုးမြင့် ဒီအခန်းထဲ ရောက်နေပါလား” “ဟုတ်တယ်လေ ခင်များ အိမ်သာတက်တာ အခန်းကို ငှားလိုက်ရတယ်” “ဟော့ တော်” “ငှားပြီးမှတော့ မထူးဘူး ခနနေဦးမယ်” “အော် အမ်” ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ပေ။
“ကိုမိုးမြင့် အခန်းက တနေ့လုံး ငှားရတာလား” “မဟုတ်ဘူး လေးနာရီပဲ” “အော်” “လာဗျာ မသီ” “ဟင် ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဟိုတယ်ရောက်မှတော့ ခနနားပြီးမှ သွားကြမယ်” “ကိုမိုးမြင့် နားရင်နားလေ” “လာပါဗျာ” ကိုမိုးမြင့်က ကျမကို အိပ်ရာပေါ် ဆွဲခေါ်တော့တယ် ” ကိုမိုးမြင့် မဖြစ်ဘူးနှော်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ” “အာ ကိုမိုးမြင့်နှော်” “လာပါ မသီရာ” ကိုမိုးမြင့်က ကျမကိုပွေ့ချီပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားကာ ပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။ ကျမရင်ထဲ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခြင်းတဝက် ရင်ခုန်ခြင်း တဝက်နဲ့ပေါ့။ ကျမလည်း တွေးလိုက်ပြီ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ ကျမလည်း အဘုခံရတော့မည်ကိုပေါ့ အိပ်ရာထဲ ကိုမိုးမြင့်က ဘေးကအိပ်ပြီး ကျမကိုဖက်ထားတယ်။ ပေါင်တချောင်းတောင် တင်ထားတယ်။
ခက်တာက သူ့ဟာကြီးက ကျမပေါင်ကို လာထောက်နေတယ်။ ကြက်သီးတွေ ထပြီး အာတွေခြောက်လာတယ်။ “အပျိုကြီး ကြောက်နေတာလား” “ အာ… ကြောက်တာပေါ့ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ မဖြစ်ရပါဘူး” “ဖြစ်ရင် တာဝန်ယူရမှာ” “အင်းး ယူမယ်၊ ဖြစ်လဲ မဖြစ်စေရဘူး” ကျမ ဘာမှဆက်မပြောတာ့ပေ။ ဒီကိစ္စမျိုးကို ကြုံဖူးချင်တာတော့ ရှိပေမယ့် ကိုယ်ဝန်ရသွားတာမျိုးကို မလိုချင်။ လင်လဲ မလိုချင်ပေ။ ကိုမိုးမြင့်က ကျမကိုနမ်းသည်။ အစကတော့ ပါးပြင်မှနဖူး၊ အဲဒီအထိ ကျမလည်း ငြိမ်ခံနိုင်သည်။ ထိုမှတဆင့် လည်ပင်းရောက်လာသောအခါ ကျမမှာ လုံးဝမခံနိုင်ပေ။ ယားလည်းယားသည်။ ကျမလည်း စိတ်ကပါလာသည်။ ဤတလော ကျမစိတ်တွေ ဖောက်ပြားနေသည်ကိုတော့ ကျမလည်း ဝန်ခံပါရစေ။
တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုမိုးမြင့်က ကျမရဲ့အဝတ်ကိုချွတ်ရန် ကြံစည်လာပြီး အင်္ကျင်္ီနောက်ကျော ဇက်အား ဆွဲချသည်။ နောက်တော့ ဘရာချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်တော့သည်။ အင်္ကျင်္ီကိုမတင်တော့ ကျမလည်း ရှက်သည်။ ကျမရဲ့နို့ပိန် သေးသေး ပြားကပ်ကပ်ကို ဘရာစီယာနှင့် ကြီးချင်ယောင်ဆောင်ထားသည် မဟုတ်ပါလား။ သတိရပြီး အတင်းဆွဲအုပ်ဖုံးသော်လည်း မရတော့ပေ။ နို့ပိန်လေး ပေါ်လာသည်။ထိုနို့ပိန်လေးကိုပင် ကိုမိုးမြင့်က တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့သည်။ ကျမမှာ နို့စို့မခံဖူးပေ။ ယခုလို နို့စို့ခံရသည့်အခါ ကြက်သီးမွှေးညှင်း ထရုံမက ပိပိလည်း စိုရွဲသွားတော့သည်။ အတွင်းခံတို့ စိုလောက်ပြီ ကိုမိုးမြင့်က ကျမဝတ်ထားသော ထမီစကပ် အကွဲကြောင်းထဲ လက်ထည့်ပြီး ကျမအဖုတ်ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေပြီး လက်နှင့်ပွတ်လေရာ။
“အာ… ကိုမိုးမြင့် မလုပ်နဲ့တော့” အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ထိ စိုလာ၍ ကျမကပြောလိုက်သည်။ ကိုမိုးမြင့်က အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်သည်။ ကျွတ်သွားသော ဘောင်းဘီကို ကုတင်ခြေရင်းကို ပစ်လိုက်သည်။ “မသီ “ “ဟင်” ကျမ အသံတုန်ပြီး ထူးလိုက်သည်။ “လုံချည်ညစ်ပတ်သွားမှာစိုးလို့မို့ ချွတ်လိုက်မယ်နှော်” ကျမ ဘာမှပြန်မပြောသေးခင် စကပ်ဇက်ကိုဆွဲချပြီး စကပ်ကို ချွတ်ပြန်သည်။ ကျမစကပ်ကို ဖိထားလျှင် ပြဲမည်စိုး၍ ခါးကြွပေးလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ကိုမိုးမြင့်က ကျမပေါင်ကြားဝင်လာပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ကျမအဖုတ်ကို သေချာကြည့်လေရာ “ အာမကြည့်နဲ့လေ ကိုမိုးမြင့်” “ မသီဟာလေးက တော်တော်လေး သေးတာပဲ” မသီ တကယ်ရှက်သည်။ နို့သေးယုံမက အဖုတ်လေးပါသေးသည်။ တအုံလုံး လက်သုံးလုံးခန့်သာ ရှိသည်။ အလိုးမခံဖူးသေးသဖြင့် ပိပိအကွဲကြောင်းက ပူးပြီးကပ်နေသည်။
“ကိုမိုးမြင့် မလုပ်ချင်နေတော့၊ ပေါက်ကရတွေ ပြောမနေနဲ့ ကျမ ရှက်တယ်” “ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ” ကိုမိုးမြင့်က သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းတလျောက် ချော်ထိုးထိုးလေရာ အရည်တွေထွက်ပြီး ချောကာ အစေ့ကိုထိလေသည်။ တခါမျှ ဤသို့မခံစားဖူးပေ။ လူကကော့ပြီး အပေါ်တက်လာသည်။ မသီမှာ ရှက်သွားရတယ်။ သူက မသီနို့ကို လျှာဖျားလေးနှင့် ထိတွေ့လိုက်တော့ မသီရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးက ချွန်လာသလို နို့တအုံလုံး ကြက်သီးဖုတွေ ထသွားရပြန်တယ်။ ကျင်တက်တက် ခံစားမှု့နှင့်အတူ အထိအတွေ့ရဲ့ ခံစားမှု့ရသတမျိုးကို ခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။ အလိုလို ညည်းမိတယ်။ ” အာ… ကျမ မနေတတ်ဘူး တော်ပြီ” ကိုမိုးမြင့်က ကျမရဲ့ နို့သီးခေါင်းဖျားလေးကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီး ယက်လိုက်။
နို့အုံတစ်ခုလုံးကို စို့လိုက်နဲ့ လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မသီတစ်ယောက် အော်ညည်းသံများ ထွက်၍ပင်လာသည်။ ကိုမိုးမြင့်ရဲ့လက်က မသီရဲ့ ပိပိအပေါ်ကနေအုပ်ကာ ပွတ်ပေးလေတော့ မသီခဗျာ တွန့်ကနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ပိပိတအုံလုံး စိုသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ရင်ထဲမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။ အပေါ်မှ ပွတ်ရုံမက အကွဲကြောင်းတလျောက် တဖြေးဖြေး ပွတ်ပေးရာ ပိပိတအုံလုံး ကြွတက်လာလေသလား ထင်မှတ်ရအောင် ဖောင်းကြွလာခဲ့သည်။ အကွဲကြောင်းအလျောက် စုံဆန်လှုပ်ရှားပြီးနောက်မှာ အကွဲကြောင်းအပေါ်နား အစေ့နာရာ အနားကို လက်ခလယ်ဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်လေရာ “အာ့!အင်း ဟင်းးဟင်းးး” မိမိလုပ်ဖူးသော်လည်း ယခု အထိအတွေ့နှင့် မတူပေ၊ စိတ်တို့ ချက်ချင်းထကြွလာသည်။ မျက်လုံးစုံမှိတ် အော်ညည်းမိသည်။
ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမိုးမြင့်သည် မသီ၏ နှုတ်ခမ်းအား စုပ်နမ်းလေရာ မသီလည်း စိတ်ပါလာပြီး ပြန်လည်စုပ်နမ်းလိုက်တော့သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် မသီရဲ့ ကာမစိတ်ကို တဖြေးဖြေး ထကြွလာအောင် လုပ်ဆောင်ပေးခြင်းကြောင့် မသီ၏ ကာမစိတ်တို့ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိလုနီးနီး ဖြစ်လာသည်။ ထိုသို့ဖြစ်နေစဉ်မှာပင် ကိုမိုးမြင့်က ရပ်ပစ်လိုက်သည်။ မသီလည်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ် ကိုမိုးမြင့်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မျက်လုံးက အလိုအလျောက်ပင် ကိုမိုးမြင့်၏ ပေါင်ကြားနေရာကို ကြည့်စဉ်မှာ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးအား တွေ့လိုက်ရသည်။ အပြင်တွင် ဤမျှကြီးမည်ဟု ထင်မှတ်မထားသော လီးသည် ငါးမတ်လုံးမျှမကနိုင်ပေ။ အရှည်သည်လည်း ခြောက်လက်မ စွန်းစွန်းရှိလောက်သည်။
ကိုမိုးမြင့်က မသီရဲ့ လက်ကိုကိုင်ပြီး လီးပေါ်တင်ပေးရာ မသီလည်း အယောင်ယောင် အမှားမှားပင် ကိုင်ထားမိသည်။ အထိအတွေ့မှာ တခြားသောနေရာများနှင့် မတူပေ။ ပူနွေးနွေးကလေးနှင့် တမျိုးလေး ဖြစ်ရသည်။ မသီရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လက်ကို လီးအရင်းထိဆွဲချလိုက်ရာ နီရဲသောထိပ်ဖူးကြီးက ပေါ်လာကာ ဒစ်ကကားကားကြီးဖြစ်နေသည်။ ကြက်သီးထမိရသည်။ ဤမျှကြီးမည်ဟု ထင်မထားမိခဲ့ပေ။ “ဘယ်လိုလဲ မသီ” “အကြီးကြီးပဲနှော်” “ပုံမှန်လောက်ပါပဲ မသီရယ်” “ကျမက အရမ်းကြီးနေသလားလို့” “မသီက အပြင်မှာ မတွေ့ဖူးဘူးလား” “ မတွေ့ဖူးဘူး” “အဖုတ်ကို နမ်းပေးမယ်” “အာ… မလုပ်နဲ့” “မသီ ကြိုက်သွားမှာပါ” “အာ…” မသီ ရှက်သွားရပြန်သည်။ အမှန်တော့ အနမ်းခံကြည့်ချင်ခဲ့သည်။
ကိုမိုးမြင့်က ပေါင်ကြားကိုဝင်ကာ မျက်နှာအပ်တော့ မသိစိတ်၏လှုံ့ ဆော်မှု့ကြောင့် မသီမှာ ပေါင်ကို ဟလိုက်မိသည်။ ကိုမိုးမြင့်က မသီပေါင်ကို မတင်ပြီး စိုရွှဲနေသော မိမိရဲ့ပိပိအား လျှာနှင့်အပြားလိုက် ယက်လိုက်သောအခါ လူက တုန်ယင်သွားသည်၊ ပူနွေးစိုစွတ်သော လျှာက အကွဲကြောင်းတလျောက် ထိထိမိမိ ယက်သွားချေသည်။ ထိုနောက် လျှာဖျားက ပူးကပ်နေသော နှတ်ခမ်းနှစ်လွှာ အကွဲကြောင်းတလျောက် တိုးဝင်လာပြီး နှုတ်ခမ်းသားများအား ပွတ်ဆွဲသွားပြန်သည်။ ခါးက လေပေါ်ကြွသွားသည်။ ပိပိတို့ မော့ဖောင်းလာသည်။ လက်က အိပ်ရာခင်းကိုသာ တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်မိတော့သည်၊ တရှီးရှီးနဲ့ အရမ်းကောင်းနေသည်။ အစေ့ကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီး တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြန်သည်။
“ကျမ ကျမ ပြီးတော့မယ် ” တကယ်ပါ ဒီလိုပြီးသောအရသာမျိုး မတွေ့ဖူးသေးသော မသီအဖို့ စိတ်ထဲက ကျေနပ်မိတော့သည်၊ မသီလည်း ကြိုက်သွားတာကိုတော့ ဝန်ခံပါသည်။ “ ကိုမိုးမြင့် အဝှာလေ၊ အဝှာလုပ်ရင် အကာအကွယ်နဲ့ လုပ်ပေးပါနှော်” ” ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ကျနော် ခနက ကွန်ဒွန်ယူလာခဲ့တယ်” ကိုမိုးမြင့်က ကွန်ဒွန်ဆိုတာကြီးကို ပြပြီးကိုဖောက်ကာ သူ့ရဲ့မာနေတဲ့လီးပေါ် စွပ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်ထပ် အထုပ်တစ်ထုပ်ကို ဖောက်ပြီး စွပ်ထားသော ကွန်ဒုံးပေါ်မှာ သုပ်လိမ်းလိုက်သည်။ “ကိုမိုးမြင့် ဖြေးဖြေးလုပ်နှော်” “အင်းပါ မသီရဲ့ ” ကိုမိုးမြင့်က မသီပေါင်ကြားဝင်ပြီး ပိပိအဝကို ဂျေထပ်သုပ်ပြီး လီးတဲ့ကာ တဖြေးဖြေးနှင့် ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်” “အာ့ ဖြေးဖြေးး နည်းနည်းး နာတယ်” တဝက်တောင် မဝင်သေးပေ၊ နာတယ်ပြောပြီး မသီကညှစ်ထားသည်။ “စိတ်လျှော့ထား မသီ” “ဘယ်လို လျှော့ထားရမှာလဲ” ကိုမိုးမြင့်ကလည်း မသီရဲ့နို့ကိုစို့ပြီး မသီရဲ့ပိပိထဲကို ဖိထည့်လိုက်ရာ လီးက တင်းကြပ်ကြပ်ဆို့ဆို့ကြီးဝင်လာပြီး ပိပိအတွင်းသားများက နာကျင်နေတာကြောင့် ကိုမိုးမြင့်ကို ပြောလိုက်မိသည်။ ” ကိုမိုးမြင့် စူးပြီးအောင့်နေတာပဲ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ” လီးကို တဆုံးအထိသွင်းပြီး မသီရဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်ရင်း တဖြေးဖြေး ဖိချလိုက်သည်။ ကျပ်ကျပ်တည်းတည်း ပိပိလေးကို ကိုမြင့်ရဲ့လီးက ထိုးခွဲပြီး ဝင်လာတယ်။ မသီမှာ အသည်းအသန် အော်လိုက်ရသည်။ အဖုတ်တခုလုံး မီးစနှင့်ထိုးသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ကာမစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့်လား မသိပေ။
ခနတာမျှသာ နာပြီး ကောင်းလာသည်။ မသီက ကိုမိုးမြင့်ရဲ့အနမ်းကို ဖက်၍ တုန့်ပြန်မိသည်။ ကိုမိုးမြင့်က နှုတ်ခမ်းလွှာကြားထဲ လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကိုမိုးမြင့်က စုပ်ဆွဲယူသည်။ ကိုမိုးမြင့်လျှာကို မသီက ပြန်စုပ်ဆွဲသည်။ မသီရဲ့စိတ်တို့ မတရားထန်လာသည်။ ကိုမိုးမြင့်က တဖတ်ဖတ်နှင့်လိုးမှ ကိုမိုးမြင့်ကို လွှတ်လိုက်သည်၊ စိတ်တို့ထန်ပြီး အဖုတ်ထဲမှ ပိပိနံရံတို့ လှုပ်ရှားကာ ညှစ်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာသည်။ မသီလည်း စိတ်ထန်ပြီး မိမိနို့ကို ပွတ်ကာ ညည်းတော့သည်။ လီးဝင်သံက တဇွိတဗြိဗြိ မြည်လာသည်။ ပေါင်ချင်း ထိကပ်သံ တဖန်းဖန်းကြားလာရသည်။ ကိုမိုးမြင့်က မသီပေါင်ကိုမတင်ပြီး အပေါ်စီးက စိုက်ချလိုးတော့သည်။ လီးဝင်ချက်နက်သည်။ တချက်တချက် အောင့်သည်။ သို့သော် ခံရကောင်းလှသည်။
စိတ်ကမနေနိုင်၍ အစေ့ကို ပွတ်လိုက်သေးသည်။ အရမ်းကိုကောင်းနေသည်။ ကာမအရသာသည် ထိုသို့ရှိခြင်းကြောင့် တချို့သောမိန်းမများ အရိုက်ခံပြီး လင်ယောက်ျားကို ပေါင်းနေကြမှန်း သိတော့သည်။ မသီက ကြာကြာပင် အလိုးခံချင်လာသည်။ မိုးမြင့်ပြီးသွားမှာပင် စိုးရိမ်မိသည်။ ကိုမိုးမြင့်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမြင့်က မျက်စိစုံမှိတ်၍ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးသည်။ ပိပိနှုတ်ခမ်းသားများ အတွင်းသို့ လိပ်ဝင်သွားသလား မှတ်ရသည်။ ဒစ်ကားကြီးက နှုတ်ခမ်းသားအား ဆွဲယူသွားလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လာလိုက်ပုံစံ ဖြစ်သည်။ အတွင်းသားတို့ အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းလှသည်။ မသီမှာ အားမရပေ။ ကိုမိုးမြင့်ကိုဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းအား ပြန်စုပ်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်၍ လိုးနေသောကိုမိုးမြင့်က ညောင်းလာဟန် ရှိသည်။
“ပုံစံပြောင်းရအောင် မသီ” “ဟုတ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ ကုန်းပေးပါလား မသီ” “ဟုတ်” ကုန်း၍ခံသည်ကို ကြားဖူးသည်။ အောင့်သည်ဟုလည်း ကြားဖူးသည်၊ ထိုအချိန်တွင် အောင့်ရင်လည်း အောင့်စေတော့ဟု သဘောထားလိုက်သည်၊ ကိုမိုးမြင့်ခိုင်းသော ပုံစံမျိုးကိုမှန်း၍ ကုန်းလိုက်သည်။ ကိုမိုးမြင့်က မသီရဲ့ခါးကိုဖိ၍ ခွက်ခိုင်းသည်၊ ထိုသို့ခါးခွက်လျှင် ပိပိနှုတ်ခမ်းသားတို့ နောက်ပစ်ထွက်မည်ကို သိသည်၊ လီးက ပိပိနှုတ်ခမ်းကြား တရစ်ရစ်နဲ့ တိုးဝင်လာသည်။ အဆုံးထိမရောက်ခင်ပင် နည်းနည်းအောင့်သည်။ သို့သော် မသီက အောင့်အည်းသည်းခံလိုက်သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားမှ ကိုမိုးမြင့်က ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းထုတ်လုပ်သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် အရသာတွေ့လာသည်။ ခါးကိုကိုင်ဆွဲပြီး တချက်ချင်းဆောင့်လာသည်။
တင်သားများကို ပွတ်ပေးပြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးလာသည်။ ပုံစံမတူသော အရသာကို ရရှိုပြန်သည်။ လီးက ပိုဝင်သလို ခံစားရသည် တဖတ်ဖတ် တဖွတ်ဖွတ်နှင့် အသံထွက်သလို မသီလည်း ညည်းမိရပြန်သည်။ ဆောင့်ချက်တို့ ပိုမြန်လာပြီးနောက် မသီမှာ တအာ့အာ့တရှီးးရှီး အော်ပြီး ပြီးသွားရတော့သည်။ မသီ ပြီးသွားပြီး မကြာမှီပင် ကိုမိုးမြင့်က နည်းနည်း ပိုကြမ်းလာပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်သွားသည်။ ထိုနောက် လီးမှ အစွပ်အားဖြုတ်ကာ အမှိုက်ပုံးထဲ သွားထည့်ပြီး ရေချိုးခန်းဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းမှထွက်လာပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ “မသီ နာသွားလား” “နာတာပေါ့၊ အောင့်နေတာပဲ” ” နောက်ရက်မှ သက်သာသွားမှာ” “အင်း” ကိုမိုးမြင့်က မသီကို သူ့ဖက်လှည့်ကာ နို့ကိုစို့ပြန်သည်။
“ကိုမိုးမြင့် မသီနို့တွေလဲ နာနေပြီ” “ ဟုတ်လား” “ မသီ ကျနော်ယက်ပေးတာ ကောင်းလား” “အင်း ကောင်းတယ်” “ နောက်တစ်ခါလာရင် ရှယ်လုပ်ပေးမယ် မသီ” “အင်း” မသီလည်း မငြင်းမိတော့ပေ၊ မသီမှာ ကြိုက်သွားသည်ပဲလေ။“မသီ ကျနော့်လီးကို စုပ်ပေးပါလား” “ နောက်အခေါက်မှ စုပ်ပေးမယ်၊ ခုက ဘဏ်ကိုသွားရအုံးမယ်၊ နောက်ကျရင် ယောင်းမက ကလေးနဲ့ဈေးရောင်းရတာ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး” “ စတိလေးသာ စုပ်ပေး” “ အင်း စုပ်ပေးမယ်” မသီလည်း အိပ်ရာကထပြီး ကိုမိုးမြင့်လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုမိုးမြင့်လီးက ပျော့နေရာကနေ ပြန်မာလာသဖြင့် ရပ်လိုက်သည်။ တော်ကြာ နောက်တကြိမ် ထပ်လုပ်လျှင် မသီလည်း ခံနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။
ထို့ကြောင့် “ ကိုမိုးမြင့် သွားရအောင်နှော်” “ခနလေး စုပ်ပါဦး မသီ” “နောက်ကျမှ ကိုမိုးမြင့်ကျေနပ်အောင် စုပ်ပေးတော့မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ” မသီ အိပ်ရာကထပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပြီး အဝတ်များပြန်ဝတ်သည်။ ကိုမိုးမြင့်က အဝတ်ပြီးပြီဖြစ်၍မသီကိုဘရာ ချိတ် တတ်ပေးပြီးအင်္ကျီဇက်ကိုဆွဲတင်ပေးသည်။ ထို့နောက်အခန်းအပြင်ကိုထွက်ခဲ့ပြီး ကိုမိုးမြင့်ကားပေါ်သွားထိုင်နေလိုက် သည်။ ကိုမိုးမြင့်ကိုဟိုတယ်ဝန်ထမ်း ကမှတ်ပုံတင်လာပေးရာယူလိုက်ပြီး ဘဏ်ရှိရာဆီသို့မောင်းထွက်ခဲ့လိုက် သည်။ဘဏ်ကစာအုပ်ရ ပြီးနောက်အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။မသီကိုလမ်း ထိပ်တွင်ချပေးရန်ပြောလိုက်တော့ ကိုမိုးမြင့်ကလမ်းထိပ်တွင်ချပေးပြီး အလုပ်ထဲသို့ ပြန်သွားသည်။ မသီက အိမ်ကိုရောက်ပြီး ဆိုင်ထွက်သည်။
များမကြာမှီ ကိုမိုးမြင့်လည်း ရောက်လာသဖြင့် ကွမ်းယာယာပြီး ကိုမိုးမြင့်ရဲ့ ရုံးခန်းဆီသို့ထွက်ခဲ့သည်။ “ကိုမိုးမြင့်ကွမ်းယာလာပို့တာ” “ဟုတ်ကဲ့မသီ၊အဆင်ပြေလား” “နာနေတာပဲ” “ညကျရင်ပါရာ လေးသောက်လိုက်” “ဟုတ်ကဲ့ကိုမိုးမြင့်” မသီကွမ်းယာပို့ပြီးခပ်တည်တည်နှင့် ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ညနေအထိကွမ်း ရောင်းပြီးည ရောက်တော့ပါရာတစ် လုံးသောက်ကာအိပ်လိုက်သည်။မနက်ကျတော့တော်တော်သက်သာ သည်။သက်သာသည်နှင့်ကိုမိုးမြင့်ကိုသတိရမိသည်။ကိုမိုးမြင့်လာမည့် လမ်းကိုသာမျှော်နေ မိသည်။မသီ တွေးမိသည်ငါအရူးကိုအမဲသား ကျွေးမိလေသလားတွေးမိတော့သည်။ သို့သော် ကိုမိုးမြင့်ပေါ်မလာပေ။ ခရီးထွက်နေသည်။ တပတ် ကျော်ခဲ့သည်။ ကိုမိုးမြင့်ကို သတိရနေသည်။ သူ့တပည့်တွေကို မေးကြည့်တော့ နှစ်ပတ်ကြာမည်ဟုသိရသည်။
တပတ်လောက်ကြာတော့ ရာသီလာပြီး နှစ်ရက်အတွင်းမှာ ကိုမိုးမြင့်နှင့် အတူအိပ်ခဲ့သည်ကို ညတိုင်းသတိရမိသည်။ ဝင်ငွေနည်းနည်းရလာတော့ ယောင်းမကိုပြောပြီး အမေနှင့်ညီမကို ရန်ကုန်အလည်ခေါ်လိုက်တော့ အမေနှင့်ညီမရောက်လာသည်။ အမေနှင့်ညီမကို ဘုရားဖူး လိုက်ပို့လိုက်သေးသည်။ အခုဆိုလျှင် ညီမဖြစ်သူကပါ ဆိုင်မှာကူ၍ ဈေးရောင်းပေးရာ နေ့လည်ခင်းဆို လျှင်အားနေပေတော့သည်။ ကိုမိုးမြင့်က နှစ်ပတ်ကြာပြီး ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ကွမ်းယာသွားပို့တော့ “မသီ မနက်ဖြန်နေ့ လည်အားလား” “အားတယ်လေ၊ အခုညီမလေးဆိုင် ထိုင်ပေးနေတယ်” “ဟုတ်လား အိုးမကွဲတော့အဆင် ပြေတာပေါ့၊အဲဒါဆို မနက်ဖြန်အ ပြင်သွားရအောင်” “သွားလေ” “မသီ အိမ်ကိုဘယ်လိုပြောခဲ့မှာလဲ” ။
“ဘဏ်ကိုငွေသွားသွင်းမယ်လို့ပြော လိုက် မယ်၊ပြီးတော့ဆိုင်အတွက် ပစ္စည်းနည်းနည်း ဝယ်မယ်ပြောလိုက်မယ်” “အချိန်နည်းနည်းကြာမယ်ပြော ထားပေါ့” “အင်း “ “မနက်ဖြန်ကိုးနာရီ အရင်နေရာက စောင့်မယ်” “အချိန်နည်းနည်းကြာမယ်ပြော ထားပေါ့” “အင်း “ “မနက်ဖြန်ကိုးနာရီ အရင်နေရာက စောင့်မယ်” “အင်း စောင့်၊ လာခဲ့မယ်” ကိုမိုးမြင့်ချိန်းတာကို ကျမ မငြင်းနိုင် ကျမကိုယ်တိုင်က တွေ့ချင်နေပြီ။ နောက်နေ့ကျတော့ မနက်ကိုးနာရီကို ကိုမိုးမြင်နဲ့ ချိန်းထားသောနေရာမှာ စောင့်နေလိုက်တော့ ကိုမိုးမြင့် ရောက်လာတယ်။ “မသီ ဈေးအရင်သွားလိုက်လေ” “ ဘဏ်ကို အရင်သွားလိုက်မလားလို့” “ ဘဏ်က သွားစရာမလိုဘူး ငွေထည့်မှာ မဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်လေ” “ဘယ်လောက် ထည့်မှာလဲ” “နှစ်သိန်း” “ကျနော့်ကိုပေး” ။
“အမ် ဘာဖြစ်လို့” “ကျနော့်ကဒ်ထဲက ပြန်လွှဲပေးမယ်” “ အဲလိုရလား” “ရတယ်” “အဲဒါဆို ဈေးအရင်သွားမယ်” ဈေးအရင်သွားလိုက်ပြီး ဝယ်စရာရှိတာ ဝယ်ပြီး ကားပေါ်တင်ခဲ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တနေ့က ဟိုတယ်ကိုပဲ သွားလိုက်ကြတယ်။ ဟိုတယ်ထဲကို ရောက်တော့ “မသီ အင်္ကျီတွေကို ချွတ်ပေးမယ်” “အာ ရေချိုးခန်းကို အရင်ဝင်အုံးမယ်၊ ချွေးနံ့တွေနဲ့ ညစ်ပတ်နေမှာ” “ အင်းဝင်လိုက်လေ” မသီလည်း ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး အဝတ်တွေချွတ်ကာ အောက်တပိုင်းလုံးကို ရေနဲ့လောင်းချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာနှင့် သေချာဆေးကြောလိုက်တယ်။ ရေစင် အောင် သုတ်ပြီးသဘက်ပတ်ထွက် ခဲ့တယ်။ကိုမိုးမြင့်ကလည်းရေချိုး ခန်းဝင်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ အဝတ်တောင်မပါပေ။မသီကကု တင်ပေါ်မှာအိပ်နေလိုက်သည်။ကို မိုးမြင့်လာတော့ဆီးဖက်ထားလိုက် သည်။
ကိုမိုးမြင့်ကမသီကိုနမ်းတယ် မသီလည်းလွမ်း နေသည်မဟုတ် လား။နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းစုပ်ကြသည်။ မသီအဖုတ်ကအလိုလိုနေရင်းစိုလာသည်။ အထိအတွေ့ကမသီရဲ့ စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေသည်။မသီနို့တွေကိုမိုးမြင့်ကစို့သည်။အရင်လို မယားပဲစိတ်ပိုကြွစေသည်။အဖုတ်ကိုကိုင်ပွတ်သည်၊အကွဲကြောင်း လက်နှင့်ထိုး၍မွှေပေးရာမသီမှာစိတ်တွေ ကြွသထက်ပိုကြွလာရသည်။ ကိုမိုးမြင့်လီးကြီးကိုအသာအယာဆုပ် ကိုင်ပေးလိုက်ပြီး ဆွပေးလိုက်သည်။ လီးကြီးကမာန်ဖီသလိုဖြစ်ပြီးကြီး၍ မာလာသည်။“မသီ” “ဟင်” “စုပ်ပေးပါလား” “အင်း” အပိုမဆိုတော့ပေ။အိပ်ရာကထပြီး မိုးမြင့်လီးကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေး လိုက်သည်။ဒစ် ကြီးကိုငုံ၍စုပ်ရ သည်ကိုလည်းအားရသည်။လျှာ ဖျားနှင့်ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။
ကောင်းလိုက်တာမသီရယ်” တရှီးရှီးတအားအားညည်းနေသ ဖြင့်မိုးမြင့်ဝဋ်လိုက်သည်ဟုထင် လိုက်သည်။ပိုအားရပြီးစုပ်ပေး လိုက် သည်။လဥကလေးကိုဆုပ် ကိုင်ညှစ်ရသည်ကိုလည်းအရသာ တွေ့သလိုခံစားရသည်။ “မသီရေကောင်းလိုက်တာဗျာ၊အခု မသီ ကိုပြန်လုပ်ပေးမယ်၊မသီပက် လက်အိပ်လိုက်” မသီသူပြောသလိုအိပ်လိုက်သည်။ မသီဖင်အောက်ခေါင်းအုံးခုသည်။ မသီဖင်ကြီးကအပေါ်မြောက်တက် ကာအဖုတ်ကြီးကိုပင်မြင်ရသည်။ ကိုမိုးမြင့်ကမှောက်လျက်ပင်မသီအ ဖုတ်ကိုယက်သည်။အကွဲ ကြောင်း တလျှောက်လျှာနှင့်ထိုးမွှေသည်။ ဒီတစ်ခါညည်းရသူက မသီပင်ဖြစ်သည်။ အဖုတ်အကွဲထဲလျှာကိုဝင်နိုင် သမျှဝင် အောင်ထိုးမွှေသွားတော့ မသီထွန့်ထွန့်လူးရသည်။အစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်၊အရည် တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်မှန်းမသီသိ သည်။
အမှန်အကန်ကိုကြိုက်သွားရသည်။မသီကကောင်းလွန်း၍ခါးကို မြှောက်မိသည်။မိုးမြင့်လျှာက မသီဖင်ဝကို သွားယက်မိသည်။ ထိုအရသာသည်လည်းတမျိုးတော့ကောင်းသည်။ “မသီကောင်းလား” “အင်းး” တအာ့အာ့ညည်းရင်းဖြေရသည်။ “မ သီကျနော့်အပေါ်ကတက်ခွပေး” “အာ..အားနာစရာကြီး” “ရတယ်တက်” မသီကမိုးမြင့်အပေါ်ကနေခွပြီး မိုးမြင့်ပါးစပ်နှင့်ချိန် ပြီးကုတင်ခေါင်းရင်းက ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တဲ့အခါကိုမိုးမြင့်ကကျမအ ဖုတ်ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပေးတော့ တယ်။ ကျမအရမ်းကြိုက်သွားတောတယ်။ တချက်တချက်ကျမကိုယ်တိုင်ဖင်ကိုလိုက်ရွှေ့ပေးတယ်။အရည်တွေ လည်းတစိမ့်စိမ့်စီးထွက်လို့လာတယ်။
အောက်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီးမိုး မြင့်အသက်ရှူရမခက်အောင်လည်း ကြွပေး ရတယ်။တချက်တချက်အ နေအထားပျက်ပြီးသူ့လျှာက ကျမရဲ့ဖင်ဝတည့်တည့်ကို ထိုးမွှေမိပြန် သည်။ဒီအရသာကလည်းစိတ်ကို ပိုကြွစေမှန်းကျမပိုသတိထားမိတယ်။ “ပလပ် ပလပ်” မသီအရမ်းကိုစွဲလန်းမိတဲ့အရာတခုဆိုတာဝန်ခံ မိတယ်။ “မသီ ကျနော်တို့လိုးရအောင်” “ဟုတ်၊ ကျမဘယ်လိုနေပေးရမလဲ” “အပေါ်ကတက်လေ” “ဟုတ်ကဲ့” ကျမကိုမိုးမြင့် အောက်ကိုလျှောချ ပြီးအဖုတ်နဲ့လီးကိုတေ့ကာထိုင်ချ လိုက်သည်။ “ဗျစ် ဗျိ ဗျိဗြစ်” “အာ့ အားလားးလားး” လီးကအဖုတ်ထဲ တအိအိဝင်သွား သည်၊အဆုံးထိရောက်တော့ပြန်ကြွ လိုက်သည်။မိုးမြင့်ကကျမခါးကို ကိုင်ပြီးပင့်လိုက်အောက်ချလိုက် လုပ် ပေးသဖြင့်ကျမကသက်သက်သာသာဖြင့်အပေါ်အောက်ကြွကာလုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။
ဒီနေ့အရ သာကပို၍ထူးခြားသည်။လုပ်နေရင်းမှသတိရလာသည်က ကမိုးမြင့်ကလီးကိုအစွပ်မစွပ်ထား သည်ကိုသတိရမိသည်။ “ဟာအစွပ်လဲမပါဘူး” “လုပ်စမ်း ပါမသီ၊ပြီးသွားရင်အပြင် ကိုထုတ်ပစ်မယ်” ကျမလည်းပြန်ပြီးလုပ်ပေးရာငါးမိ နစ်ခန့်ပဲကြာသည်။လူကညောင်း လာသည်၊ “ညောင်းနေပြီမရတော့ဘူး” “ညောင်းရင်ဆင်းလိုက်ကျနော်လိုး မယ်” မသီပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်သည်၊ မိုးမြင့်ကမသီပေါင် ကြားဝင်ပြီးဒူး ထောက်ကာလိုးသည်။လိုးရင်းပင် မသီရဲ့အစေ့နေရာကိုပွတ်သည်။ တကယ်ပင်ကောင်းသည်၊အစေ့အ ပွတ်ခံပြီးအလိုးခံရသဖြင့်မသီပြီး ချင်လာသည်။မသီအသံတွေသိသိ သာသာထွက် ပြီးညည်းသည်။မိုးမြင့် ဆောင့်ချက်ကလည်းပြင်းသည်။အရမ်းကောင်းလှသဖြင့်မသီအော် ညည်းရင်းပြီးသွားတော့သည်။
မသီ ပြီးသွားတော့ကိုမိုးမြင့်ပြီးသွား မှာစိုးရိမ်လာသည်။ “ကိုမိုးမြင့်ပြီးခါနီးအပြင်မှာထုတ် နှော်” “ကျနော်ပြီးတော့မယ်မသီ” ကိုမိုး မြင့်ကကျမအဖုတ်ထဲကလီးကို ထုတ်ပြီးပက်လက်အိပ်နေသောကျ မအပေါ်ခွတက်လာကာကျမပါးစပ် ထဲလီးထည့်တော့ကျမ ပါးစပ်ဟပေး လိုက်သည်။မိုးမြင့်ကကျမပါးစပ်ထဲ ဖြေးဖြေးလေးလိုးနေသည်၊နှစ်မိနစ် ခန့်ကြာသောအခါမိုးမြင့်လီးက သုတ် တွေပန်းထွက်ပြီးကျမပါးစပ်ထဲဝင်သွားတော့သည်၊ကျမထွေး ထုတ်ရန်ပြင်သော်လည်းမိုးမြင့်ကဆက်လိုးနေသဖြင့်ကျမမှာထွေးမ ထုတ်နိုင်တော့ပဲမျိုချရတော့သည်။စေးပျစ်ပျစ်သုတ်များအာခေါင်ကတဆင့်လည်ချောင်းထဲဝင်သွား သည်။ကိုမိုးမြင့်ကသူ့လီးပျော့ခွေသွားမှ သူ့လီးကိုထုတ်သွားကာအိပ်ရာပေါ် လှဲချသည်။
ထိုအခါမှကျမလည်း အိပ်ရာကထပြီးရေချိုးခန်း ဝင်ကာ အာလုပ်ကျင်းရသည်၊ထိုနောက်ရေ သောက်ကာအိပ်ရာထဲပြန်လှဲလိုက် သည်။ “မသီထွေးထုတ်လိုက်တာလား” “မ ထွေးလို့မဖြစ်ဘူးစေးကပ်နေတာ” “အရသာဆိုးသလားလို့ပါ” “အနံ့သိပ်မရှိဘူး၊အရသာလည်းမရှိ ဘူးစေးကပ်နေလို့” “မသီ အာခြောက်နေလို့နေမယ်” “ဟုတ်တယ်ကိုမိုးမြင့်” “ခနနားကြမယ်မသီ၊ နည်းနည်းမောသွားတယ်” “အင်းလေ” ကိုမိုးမြင့် အိပ်ရာပေါ်ကထပြီးရေခဲ သေတ္တာထဲကအချိုရည်ဘူးများကို ဖောက်ကာကျမကိုတစ်ဘူးပေးပြီး သူလည်းတစ်ဘူးသောက်သည်။ထို့နောက်တော့ “မသီကိုပိုက်ဆံလွှဲလိုက်မယ်၊မသီရဲ့အကောင့်နံ့ပါတ်ပြော” မသီအကောင့်နံပါတ်ပေးလိုက်တော့ သူကငွေလွှဲ ပြီး “မသီဖုန်းထဲကြည့်လိုက်ငွေရောက် သလားလို့”။
“ဘယ်လိုကြည့်ရမလဲ” မိုးမြင့်ကပြရာမသီကြည့်လိုက်တော့ ငွေဝင်နေ သည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။စကားခနပြောပြီး “မသီထပ်လုပ်အုံးမယ်” “အာကွန်ဒွန်လဲမရှိပဲနဲ့” “ခနလေး ဟိုတယ်ကကောင်လေး ကိုမှာလိုက် မယ်” ဘေးမှာရှိတဲ့တယ်လီဖုန်းကိုကိုင်ပြီး ဆက်သည်။ခနအကြာတွင်တံခါး လာခေါက်ရာမိုးမြင့်ကလုံချည်ထ ဝတ်ပြီးသွားသည်၊ချက်ချင်းပြန်လာ တော့လက်ထဲအထုတ်နှစ်ထုတ်ပါ လာသည်။ “မသီ ကနော့်ကိုမှုတ်ပေးဦးဗျာ” “အင်းမှုတ် ပေးမယ်” မသီကကိုမိုးမြင့်ပေါင်ကြားထဲကို ဝင်ပြီးလီးကိုစုပ်သည်။ဂွေးဥကိုပါ စုပ်ပေးရာမိုးမြင့်ကပေါင်ကား၍ မြှောက်ပေးသည်။မသီသိလိုက် သည်။ဂွေးဥနှင့်ဖင်ကြားကိုစယက် ပေးလိုက်သည်။စအိုဝကိုမူမယက် မိအောင်ရှောင် သော်လည်းမိုးမြင့်က မသီခေါင်းကိုနှိမ့်ကာလုပ်ခိုင်းသဖြင့် မသီလုပ်ပေးလိုက်သည်။
မိုးမြင့်လီးကအရမ်းကိုမာတောင်လာသည်။“မသီကိုမှုတ်ပေးဦးမယ်” “မသီကုန်းလိုက်” မသီကုန်းပေးလိုက်သည်။မျက်နှာကိုတဖက်လှည့်စောင်းပြီးကုတင် ပေါ်တွင်ကပ်နေ စေကာခါးကိုခွက် ပေးထားသည်။ထိုအခါမှမသီအ ဖုတ်အပြင်ကိုပြူးထွက်ပြီးမိုးမြင့် ယက်လျှင်အဆင်ပြေမည်။မိုးမြင့်ကမသီ ဖင်နောက်မှနေ၍အဖုတ်ကို ယက်ရင်းဖင်ကိုပါလျှာနှင့်ထိုးသည်။ အဖုတ်ကိုလျှက်ဖင်ထဲလက်ညှိုးထိုး မွှေသည်။မသီဒီကိစ္စကိုသိ သည်။ မိုးမြင့်ဖင်လိုးချင်၍ခွင်ဆင်နေသည် မှန်းကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးလိုက်သည်။မသီဒုတိယအကြိမ်ပြန် ပြီးစိတ်ထ လာသည်။အဖုတ်ယက် ခံရင်းညည်းမိသည်။ “မိုးမြင့် လုပ်လို့ရရင်လုပ်တော့ဟာ” “အင်း လုပ်မယ်လေ” “လာဒီနေရာမှာဒီလို အိပ်ပေး” မိုးမြင့်ပြသကဲ့သိုမသီနေပေး လိုက်တယ်။
ကုတင်မှာအတည့်မ အိပ်ပဲကန့်လန့်အိပ်ရတာပါ။ပြီးမှမိုး မြင့်ကခေါင်းအုံး တစ်လုံးယူပြီး ခါးအောက်မှာခုတယ်။ခြေနှစ် ချောင်းမိုးပေါ်ထောင်ပြီးလက်တ ဖက်နှင့်ရင်ဘတ်ပေါ်ပိုက်အပ်ကာ နောက်လက် နှင့်လီးကိုကိုင်ပြီးအ ဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီးဖိသွင်းတယ်။ဒီတစ် ခါပုံစံအသစ်ပါပဲ။လီးဝင်သွားတော့မှခြေနှစ်ချောင်းရှေ့တွန်းပြီးလိုး တော့တယ်။ တင်းကြပ်ကြပ်ခံစားမှု့ကမပျောက် လီးဒစ်တိုးဝင်လာပြီးပြန်ထွက်တော့ အတွင်းသားတွေကိုဆွဲယူသွားသလိုပါပဲ။တထစ်ထစ်နဲ့အရသာတွေ့ရ ပြန်တယ်။မိုးမြင့်ဒီကိစ္စမျိုးမှာ အတော်ကျွမ်းကျင်တဲ့ အဆင့်ရှိမှန်း မသီတွေးမိတယ်။ဘယ်သူတွေ ကိုများလုပ်ဖူးသလဲတွေးနေတုန်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့တိုးဝင်လာတဲ့လီး ကြောင့်အတွေး ကိုပင်မေ့ပြီးကာမအလိုကျပါသွားရတယ်။ဒီတကြိမ်လိုးချက်ကတော်တော်ကြာတယ်။
မတ်တပ်ရပ်လိုးရလို့လားမသိ၊မိုး မြင် ညောင်းဟန်ပင်မပြ၊မသီ မှာသာပြီးလုလုဖြစ်လာပြီးညည်း မိတော့တယ် ငါပြီးတော့မယ်၊အတူတူပြီးရအောင်ဟာ” “အင်း ကျနော်နည်းနည်းကြမ်းမယ်” “အင်းကြမ်းလေ” မိုးမြင့်ကမသီ ပေါင်ကိုပြန် ကားပြီးကျောအောက်ကနေလက် နှိုက်ပြီးပုခုံးကိုဆွဲကာကြမ်းကြမ်း လေးလိုးတော့တယ်။ဆောင့်ချက် တွေကြမ်းလာသည်နှင့်အမျှမသီ လဲအော်ညည်းသံတွေပိုထွက် လာခဲ့တယ်။ငါးမိနစ်ခန့်ဆက်တိုက် လိုးလိုက်တဲ့အခါမသီကမိုးမြင့် ကျော ပြင်ကိုလှမ်းဖက်လိုက် တယ်။တကယ်ကိုလည်းကာမအရ သာကိုကောင်းစွာခံစားရပြီးနောက် မသီတကယ်ကိုပြီးသွားတယ်။မိုးမြင့်လည်းအချက်ငါးဆယ်ခန့်မ နားတမ်းလိုးလိုက်ပြီးနောက် မသီ၏ဖင်ဝကိုလီးတေ့ကာဖိသွင်းသည်။
“အားးး နာတယ်ဟ၊မ လုပ်နဲ့” လီးကလက်တဆစ်ခန့်ဖင်ထဲဝင်လာသည်။ မီးနဲ့ထိုးသလိုခံစားရသဖြင့်မသီက ရုန်းကန်လိုက်သည်။ “မရဘူးလားမသီ” “မရဘူးမိုးမြင့်ကွဲသွားလိမ့်မယ်” “အဲဒါဆိုလဲ ထပ်စုပ်ပေးဦးဗျာ” “အေးစုပ်ဆိုလဲစုပ်ပါ့မယ်ဖင်တော့ မလိုးပါနဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ” မသီ မိုးမြင့်လီးကိုဂွင်းထုသလိုလုပ်ရင်း စုပ်လိုက်သည်။သိပ်ကြာခင်မှာ မိုးမြင့်ရဲ့သုတ်ပူနွေးနွေးလေးများမသီ ပါးစပ်ထဲတဖြောဖြောထဲ စီးဝင်သွားတော့တယ်။မသီမှာမိုးမြင့်ကြောင့် ကာမအရသာကိုနဖူးတွေ့ဒူး တွေ့ခံစားမိရတော့တယ်။နောက် တော့ ရေချိုးခန်းထဲရေဝင်ချိုးလိုက်ကြပြီးအိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ဒီလိုနဲ့နှစ်ပတ်တကြိမ်ခန့်မိုးမြင့်နှင့် မသီချိန်းပြီးပစ္စည်းဝယ်ရန်အ ကြောင်းပြ၍တမျိုး၊ဘဏ်ငွေသွင်း ရန်အကြောင်းပြ၍တဖုံကာမအရ သာကိုခံစားနေကြသည်မှာသုံးလခန့်ကြာခဲ့သည်။
နောက် တော့မိုးမြင့်အားသူ့အကိုမှ နယ်ကိုလုပ်ငန်းတစ်ခုကိုကြီးကြပ် ခိုင်းရာမိုးမြင့်နယ်ကိုထွက်သွားရ သည်။မိုးမြင့်မရှိတော့မသီလည်း ပျင်းလှသည်။အမေနှင့်ညီမရွာပြန် ချင်လာတော့မသီကသကြန်နာနီး မှပြန်ပို့မည်ပြောသည်၊မိုးမြင့်က နှစ်စ်လခန့်ကြာမှပြန် ပေါ်လာပြီးပြန် ထွက်သွားပြန်သည်။သကြန်နီးတော့ မသီအမေနှင့်ညီမကိုရွာပြန်ပို့ပြီးရွာတွင်စပါးရောင်းခြင်း နွားများဝယ်ယူခြင်း စသည့်အလုပ်ကိုလုပ်ရင်း ကြာနေရာမှ ထိုအလုပ်များကိုကူညီပေးသောသူနှင့် တပူးပူးနေရင်းက အစရှိခဲ့ပြီးပြီမို့ ကာမစိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လုပ်မိရာ လူမိသွားသောကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုချင်ပဲ အိမ်ထောင်ပြုလိုက်ရလေတော့သည်……ပြီး။
