စောပီဖိုး တယောက် ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က သူလုပ်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတဖက်တချက်က ကလပ် မှာ ပုဂံဆေးတဲ့အလုပ် ရသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ချင်းလည်း နီးကပ်လို့ သွားအတူ လာအတူ နယ်စပ်စခန်းတုံးက ခင်ခဲ့သလိုဘဲ ခင်မင်ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ်တဲ့ ထမင်းဆိုင်က အပျံစား ထမင်းဆိုင်လေးပါ ။ ကတ္တီပါကော်ဇောခင်းကြမ်းနဲ့ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ပြီး ဘိုးတိုင်စည်းထားတဲ့ စားပွဲထိုးတွေ နဲ့ သားသားနားနား ဆိုင်တဆိုင်ပါ ။ သိပ်အကြီးစားကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ပီဖိုးတို့ကတော့ မီးဖိုထဲမှာ ကြော်ဟယ်လှော်ဟယ် ပြေးလွှား ချက်ပြုတ်ကြရတာပေါ့ ။ ပီဖိုး ရောက်ရောက်ချင်းတော့ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ရတာပေါ့ ။ အသားကြိတ်တာတို့ ကြက်သွန်လှီးတာတို့ အမှိုက်လှဲ အမှိုက်သွန်ပေါ့ ။ နောက်မှ တဖြေးဖြေး ပလာတာရိုက် ပူရီကြော် စမူဆာကြော် ရတယ် ။ အဲဒါလည်းကြော်တာ တူးသွားရင် အကြိမ်းအမောင်း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ်၇တယ် ။ ဆိုင်ပိတ်သွားတော့လည်း ရှင်းလင်းဆေးကြောတာက နာရီဝက် ဆိုတော့ ၁၁နာရီခွဲသွားရော ။ စောအယ်စေး လုပ်ရတဲ့ ကလပ်က မိန်းမတွေ တုံးလုံးချွတ်ပြီး ကပြတဲ့ကလပ် ဆိုတော့ မနက် ၂နာရီအထိ ဖွင့်တယ် ။ စောအယ်စေးကိုတော့ ပီဖိုး ပြီးတဲ့အချိန် ၁၁ခွဲ မှာ ပြန်ခွင့်ပေးတယ်..ပီဖိုးကသူ့ဆိုင်ပိတ်သွားတဲ့အချိန် ဆေးကြောရှင်းလင်းပြီးတဲ့အခါ စောအယ်စေး ကလပ်ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး အယ်စေးကို စောင့်တယ် ။ ကလပ် အနောက်ဖက်ပေါက်က ဝင်သွားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲကအယ်စေး ပုဂံဆေးတဲ့အနား လေပန်းရင်း စောင့်တယ် ။
ထမင်းချက်က ပီဖိုးကိုပါ ခင်မင်သွားတယ် ။ တခါတလေ စားပွဲထိုး မရှိတဲ့အခါ အရှေ့ က ဧည့်သည်မှာတဲ့ အစားအသောက်ကို ပီဖိုးကို သွားပို့ခိုင်းတတ်တယ် ။ အဲဒီလို ပို့ခိုင်းပါစေလို့ ပီဖိုးက ဆုတောင်းနေတာ ။ အရှေ့ဖက်မှာ စင်လေးတွေနဲ့ အဖြူ အမဲ အဝါ ကောင်မလေးတွေက အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး တိုင်ကို ကိုင်ပြီး ကုန်းပြကွပြ ကပြတာတွေကို စားစရာသွားချရင်း ကြည့်ရတာ တယ် အရသာ ရှိတာဘဲ ။ အယ်စေးကတော့ “ ကြာတော့ ရိုးနေပါပြီကွာ…” လို့ စိတ်မပါသလို ပြောတတ်ပေမယ့် ပီဖိုးကတော့ နို့ကြီးတွေ တလှုပ်လှုပ်..ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါပြီး အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးတွေကို အနီးကပ် တွေ့ရလို့ အရမ်းကိုသဘောကျမိတာ ။ အခုဆိုရင် ဒီရောက်တာ တနှစ်ကျော်လာပြီ ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းဝေးတာ နယ်စပ်စခန်းက ထွက်လာရကထဲကဘဲ ။ တနေ့တနေ့ အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေရပြီး ငတ်ပြတ် နေတာ ကြာပြီ ။ အယ်စေးတို့ဆိုင်က ကိုယ်တုံးလုံးမတွေကို ငေးကြည့်ပြီး လီးကလဲ ဘာတောင်မသလဲ မမေးနဲ့။ စခန်းမှာတုံးကတော့ ပီဖိုးမှာ စော်ရှိတယ်လေ ။ နော်ကဲ တဲ့ ။ နော်ကဲက ပီဖိုးကို အမြဲပေးဖြုတ်တော့ ဟိုမှာတုံး က ပီဖိုး အိန္ဒြေရတယ် ။ မိန်းမလိုးတာ အဆန်း မဟုတ်ဘူး ။ အမေရိကန်ရောက်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ် ။ မိန်းမလည်း မလိုးရ ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေလည်း မရှိ အစားအသောက် ကလည်း မတူတော့ ပီဖိုး သိပ်မပျော်လှဘူး ။ အယ်စေးက ပိုဆိးတယ် ။ ညည်းဘဲ ညည်းနေတယ်..တနေ့တနေ့ ။ ပီဖိုးဆိုင်က ပိုတဲ့ ရောင်းမကုန်တဲ့ စားစရာ နံပြားပလာတာ နဲ့ ဆိတ်သားဟင်းတွေ ကြက်ကင်တွေကို ဆိုင်ရှင်က အိမ်ယူသွားခွင့်ပေးလို့ ပီဖိုး ယူလာပြီး အယ်စေးနဲ့ အတူတူ အိမ်မှာ စားတယ် ။ တချို့ရက် ညသန်းကောင် ကြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်စားကြတယ် ။ အယ်စေးက မင်နီဆိုးတားမှာ စော်ရှိတယ် ။
သူ့စော်နဲ့သူက ရောက်တာ တနေရာစီ ဖြစ်နေတယ် ။ ငါ နော်မူးကို သတိရတယ်ကွာ..မင်နီဆိုးတားကို သွားလည်အုံးမယ်လို့ ခဏခဏ ပြောတတ်တယ် ။ ဒီနေ့ အယ်စေးတို့ ကလပ်နောက် မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးရောက်တော့ ချွတ်ကတဲ့စော်တယောက် သေးလာပေါက်ရင်းထမင်းချက်ကို လာနုတ်ဆက် စကားပြောတော့ ပီဖိုး သူ့ကို မှတ်မိလိုက်တယ် ။ ဒီစော် တုံးလုံးကြီး ကနေတာ ပီဖိုး တွေ့ဖူးတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးဘဲ…နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေကလည်း ပြဲလို့ ။ ဒီစော်က ပီဖိုးကိုလည်း နုတ်ဆက်သွားတယ် ။ ထမင်းချက်က “ မင်းမျက်လုံးကြီးတွေက ပြူးနေတာဘဲ..ဘာလဲ..မင်း ဒီစော်ကို ချချင်လို့လား…ချချင်ရင် ပိုက်ဆံစုထား…” လို့ ရယ်မောပြီး ပြောတယ် ။ သူက ထမင်းချက်ကို“ ဘယ်လောက်လဲ..” လို့ မေးကြည့်လိုက်တယ် ။ “ ဒီစော်တွေက အနည်းဆုံး ၁၀၀ လောက်မှ မင်းကို ကုန်းမှာ ကွ..” လို့ ပြောတော့ ပီဖိုး လန့်သွားတယ် …။ ဈေးကြီးတယ် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိတယ် ။ အယ်စေးက ပီဖိုး မင်း နှာထန်နေလား..အေးအေးဆေးဆေး နေစမ်းပါကွာ..တော်ကြာ အေအိုင်ဒီအက်စ် ရနေပါအုံးမယ် ” လို့ ပုဂံတွေဆေးရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ အယ်စေးက ကားဟောင်းကြီးတစီး ဝယ်ထားတယ် ။ ဒီကားကြီးနဲ့ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အလုပ်သွားတယ် ။ အယ်စေး လပ်တဲ့ ကလပ်က မန်နေဂျာက ကားကို ကလပ်အနောက်ဖက်က ကွက်လပ်မှာ ရပ်ခွင့်ပေးတယ် ။ ညဖက် အိမ်ပြန်ကြရင် ကုန်းတံတားတခုကို ဖြတ်ရတယ် ။ ဒီကုန်းတံတားပေါ်မှာ ကြေးစားမတွေ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းသလားကြပြီး ဖေါက်သည် စောင့်ကြတယ် ။ ခေါ်ချင်တဲ့လူတွေက ကားတွေ ထိုးရပ်ပြီး ဈေးမေး ဈေးဆစ် လုပ်ကြတယ် ။ ဈေးတည့်ရင် ကားပေါ်ပါသွားရော ။ ကြေးစားမတွေမှာ အဖြူ အမဲ အဝါ အစုံ ရှိတယ် ။ ကြေးစားမတွေက တိုလွန်းတဲ့ စကပ် ဘောင်းဘီတွေနဲ့ အရမ်းမြင့်တဲ့ ခွာမြင့်ဖိနပ်တွေ ဝတ် မျက်နှာကို နီရဲတွတ်အောင် မိတ်ကပ်ခြယ်သပြီး သိသာအောင် ကော့လန်ကော့လန်နဲ့ လျှောက်ကြတယ် ။ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အိမ်ပြန်ချိန် ညသန်းကောင် ရောက်လုလု အချိန်က သူတို့ရဲ့ ဈေးပေါင်ကျိ ုးချိန် ဖြစ်နေပြီ ။ ဒီအချိန်ဆိုရင် ကပ်စတန်မာ မရသေးတဲ့ ကြေးစားမတွေ မခေါ်ချင်ထဲက ဈေးလျော့ချင်နေပြီ ။
ပီဖိုးလည်း ကြေးစားမတွေကို ညတိုင်းလို ငေးမောရင်း လုပ်ချင် ခေါ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေတယ် ။ အယ်စေးက တားလွန်းလို့သူ ထုတ်မပြောချင်ပေမယ့် စိတ်ထဲက လုပ်ချင်နေတယ် ။ သူလုပ်ချင်တာက အမဲမ ။ အဖြူမတွေရဲ့ အသားအရည်က ဖြူစွတ်လွန်းပြီး သူမကြိုက်ဘူး ။ များသောအားဖြင့် ကြေးစားအဖြူမတွေက ပိန်ကပ်ကပ် ရင်တင်ပြားလျောလျော ဖြစ်ချင်ဖြစ် ဝတုတ်ပြဲကြီးတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ် နဲ့ ပုံမလာတော့ သူ စာမလိပ် စိတ်မလာဘူး ။ အမဲမတွေကျတော့ ရင်ရော တင်ကော ကြီးတယ် ။ တင်းတယ် ။ သူတို့ အသားက ညက်ညောတယ်လို့ ပီဖိုး ထင်မိတယ် ။ ဈေးကလည်း အဖြူမထက် ပိုသက်သာတယ် လို့ အယ်စေးကလပ်က ထမင်းချက်က ပြောပြဖူးတယ် ။ ကြေးစားတွေအကြောင်းကို သူတို့နေကြတဲ့ အပတ်မင့်တိုက်အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီ ဆိုတဲ့ လူမဲကြီးကပီဖိုးကို စကားကြုံရင် ပြောပြောပြတယ် ။ ပီဖိုးလည်း ဘိုလို သိပ်မရပေမယ့် လက်ဟန်ခြေဟန် ဘရုတ်ကင်း နဲ့ ပြောလို့တော့ ဖြစ်ပါတယ် ။ သူပြောတာတော့ သိပ် လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ဘူးပေါ့ ။ မကြာခင်ဘဲ အယ်စေးလည်း သူ့စော် ရှိတဲ့ မင်နီစိုးတားကို သွားလည်တယ် ။ အယ်စေး မရှိတော့ ပီဖိုး တ ယောက်ထဲ အလုပ်ကို ကားမောင်းသွားတယ် ။ အယ်စေး ရပ်တဲ့ကွက်လပ်မှာဘဲ ကားကို ရပ်တယ် ။ အယ်စေးရဲ့မန်နေဂျာက ပီဖိုးကိုလည်း သိနေတော့ ဘာမှ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက် အပြန်မှာ တားမဲ့ အယ်စေးလည်း မရှိတော့ ပီဖိုး သူ လုပ်ချင်နေတာကို လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တံတားကုန်းပေါ်လဲ ရောက်ရော ကားကို ထိုးရပ်လိုက်တယ် ။ အိုး..ဘာပြောကောင်းမလဲ..ကြေးစားမတွေ ပြေးလာကြတော့တာဘဲ ။ ဖင်လိန်ဖင်လိန်နဲ့ ပြားကပ်ကပ် ရွှေဝါရောင်ဆံပင်နဲ့ အဖြူမက ပြုံးပြုံးလေး ချစ် စရာလေးလုပ်ပြီး “ ဒီည မင်း ပျော်ချင်သလား ..” လို့ လာမေးတယ် ။ပီဖိုးလည်း “ နိုး..နိုး….” လို့ ပြောလည်းပြောလက်လည်းခါပြလိုက်တယ် ။ အဖြူမလေး ထွက်သွားတော့ အမဲမတယောက် ဆပ်ကော့လပ်ကော့နဲ့ ရောက်လာတယ် ။ ပီဖိုး အပီရှိုးလိုက်တယ် ။ ဟူး…နို့ကြီးတွေက သင်္ဘောသီး အလတ်စားတွေလောက် ရှိတယ် ။
စောစောက အဖြူမလေး မေးသလိုဘဲ “ ဒီည မင်း အပျော်ရှာချင်လား..ငါ ကူညီနိုင်တယ် ..” လို့ လာမေးတော့ လည်ဟိုက်အင်္ကျ ီကြောင့် ပြူးထွက်မို့မောက်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ငေးမောရင်း “ ရက်စ်..ရက်စ် …” လို့ ဖြေရင်းခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်တယ် ။ အမဲမက “ ဒေါ်လာ၅၀ ပေး..မင်းကို ဘလိုးဂျော့လဲပေးမယ် ..အပေါ်ကလည်း တက်လုပ်ပေးမယ် …ဒေါ့ဂီစတိုင်လည်း ပေးမယ် ..အစုံပေးမယ်..”လို့ ပြောတယ် ။ လုံးစေ့ပတ်စေ့တော့ ပီဖိုး နားမလည်ဘူး ။ ပီဖိုးလည်း အချိန်က သိပ်နောက်ကျနေပြီး ဈေးပေါင်ကျိုးချိန် ရောက်နေလို့ ဈေးဆစ်လို့ရတယ် လို့ အိမ်နားက လူဝီကြီး ပြောပြတာ သတိရသွားပြီး..“ နိုး..နိုး….ဖေါ်တိ..ဖေါ်တိ ” လို့ ဆစ်လိုက်တယ် ။ အမဲမက ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရတာလက်ခံလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ အိုကေ..အိုကေ..” ဆိုပြီး ကားပေါ်တက်လာတယ် ။ ပီဖိုးလည်း လူပျိုသိုးလေးတယောက်လို ရင်တွေခုံနေတယ် ။ မိန်းမ မချရတာ ကြာပြီမို့ တအားထန်နေတယ်လေ ။ နောက်ပြီး လူမဲမလည်း တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး မဟုတ်လား ။ အမဲမ က ကားမောင်းနေတဲ့ ပီဖိုးရဲ့ လက်ဖျန်ကို လာပွတ်တယ် ။ “ မင်း ဘယ်တိုင်းပြည်ကလဲ..” လို့ မေးတယ် ။ ပီဖိုးက “ မြန်မာ”လို့ ပြောတော့ မသိတာနဲ့“ ဘားမား”က လို့ ပြောတယ် ။ ဒါလည်း ဘဟားမာကလား..မေးပြန်လို့ ဘာမှ ဆက် မပြောချင်တော့ဘူး ။ သူတို့နေတဲ့ တိုက်တွေဆီကို ရောက်ပြီ ။ ပီဖိုး တိုက်ခန်းပေါ် တက်တော့ အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီကြီးနဲ့ တန်းတိုးတယ် ။ လူဝီကြီးက အံ့သြတဲ့ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ ပီဖိုးကို ငေးကြည့်နေတယ် ။ ပြီးတော့ ပြုံးပြုံးကြီး ခေါင်းညှိမ့်နေတယ် ။ ပီဖိုးလည်း အမဲမ လက်ကို ဆွဲပြီး သူတို့ အခန်းဆီကို မော်ကြွားစွာနဲ့ လျှောက်သွား လိုက်တယ် ။ အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ အမဲမလည်း ပီဖိုးကို ဆွဲဖက်ပြီး ပီဖိုးနှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရဘဲ စုတ်တယ် ။ ပီဖိုးလည်း အားကျမခံ ပြန်စုတ်တာပေါ့ ။ အမဲမ လက်က မြန်တယ် ။ ပီဖိုးဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ပစ် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချတယ် ။ ဘောင်းဘီ ဟုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချ..ဖွားဖက်တော် ဒုတ်ကို ဆွဲထုတ်..လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်တယ် ။
နှုတ်ခမ်းစုတ်တာကို ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး ဖျတ်ကနဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချတယ် ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမှာထဲက ထနေတာ ။ အခုတော့ မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ်ကို ရေရေလည်လည် မှုတ်ပေးတယ် ။ လျာနဲ့ ယက် လျာထိပ်နဲ့ ထိုးကလိ ကျွမ်း တာကတော့ နိုင်းလောက် ရှိတယ် ။ ပီဖိုး တအင်းအင်းနဲ့ အော်ညည်းနေရတယ် ။ ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံဗလံတွေ ဆူညံနေတာဘဲ ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပုလွေ ။ ဒီအချိန်မှာ ပီဖိုးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အမဲမရဲ့ နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို ကောင်းကောင်း သမနေတယ် ။ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်နေတယ် ။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ချေပေးနေတယ် ။ တော်တော်လေး ကြာအောင် မှုတ်ပေးပြီးတော့ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တယ် ။ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို ထော်ပြီး“ မင်းကော ငါ့ကို စုတ်ပေးမှာလား ” လို့ မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ပြီး ပီဖိုးကို မေးတယ် ။ ဟိုက် ဂွကျပြီ..အမဲကြေးစားမရဲ့ အဖုတ်ကို စုတ်ပေးရမှာတော့ ခပ်လ့်လန့်ဘဲ ။ အေကိုက်မှာ စိုးတာတင် မကဘူး..အမဲမ ဆိုတော့ ကျွဲမကြီးတကောင်ရဲ့ အဖုတ်လို မဲမဲပြဲပြဲကြီး ဖြစ်နေမှာဘဲ ဆိုပြီး သူလန့်သွားတယ် ။ အင်း..အဲ နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ။ အမဲမက သူ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်တယ် ။ “ နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်..” လို့ ပြောရင်း အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေတယ် ။ အိုး..အမဲမ က နို့တင် ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး..။ ဖင်ကြီးကလည်း ထယ်နေတာဘဲ ။ ပီဖိုးလည်းဖင်ကြီးတွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်မိတယ် ။ “ ဖြေးဖြေးလေ…မင်း အရင်ဆုံး ငါ့ကို ပြန်စုတ်ပေးအုံး …မင်းကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးပြီးပြီ ..ဒီတခါ မင်း အလှည့်…” လို့ အမဲမက ပြောရင်း ပီဖိုးကို ကျောခိုင်းထားရာကနေ ပီဖိုး ဖက်ကို လှည့်လိုက်တယ် ။ ပီဖိုး မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးကျယ်သွားတယ် ။ “ ကဲ စုတ်ပေးတော့..မင်းအလှည့်…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အနောက်ကို ခြေတလှမ်း ဆုတ်လိုက်ပြီး “ နိုး…နိုး….နိုး……” လို့ အော်တယ် ။
ပီဖိုး မြင်လိုက်ရတာက အမဲမရဲ့ ပေါင်တန်မဲမဲ ရှည်ရှည် နှစ်ချောင်းကြားက တုတ်ဖီး ရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီး ပါ ။ “နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်လေ ….စုတ်..စုတ်..” လူမဲက က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကော့ကော့ပြပြီး အတင်း စုတ်ခိုင်းနေတယ် ။ ပီဖိုး အရမ်းလန့်ပြီး….“ နိုး….နိုး….ဂက်တောက်..ဂက်တောက်..ယူ ဂက်တောက်….” နဲ့ အော်ပြီး မောင်းထုတ်ပါတော့တယ် ။ အမဲမလည်း “ မင်းကို စဈေးပြောထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောခဲ့တာဘဲ..ခုမှ ဘာလန့်နေတာလဲ…” လို့ ပြန် အော်တယ် ။ သူ့လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ။ ပီဖိုး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ “ ဂက်တောက်..ဂက်တောက် ”လို့ အော်ပြီး အမဲမကို တွန်းလွှတ်နေတယ် ။ အမဲလည်း အဝတ်စားတွေတောင် ပြန်ဝတ်ချိန်မရဘဲ လက်က ကိုင်ပြီး ပီဖိုးတို့ အခန်းထဲက ထွက်သွားရတယ် ။ ပီဖိုးလည်း တံခါးကို အမြန်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို မက်မောပြီး သူပြောတာတွေကိုလည်း လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ခဲ့တာကို ပြန် စဉ်းစားရင်း ကြုံလိုက်တွေ့လိုက်ရတဲ့ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ အတန်ချောင်း ရှည်ရှည်ကြီးက မျက်လုံးထဲက တော်တော်နဲ့ မထွက်တော့ပါ….ပြီးပါပြီ။
