ဦးရဲသူ ညႊန္ျပသည့္ ကုတင္ေျခရင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္မွ တြန္းျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ဘာလုပ္တာလဲဟု လွမ္းေမးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးရဲသူ ကိုယ္ကေနာက္ကေန ပိက်လာသည္။ ၀မ္းလ်ားေလးေမွာက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ေပၚတြင္ ဦးရဲသူရဲ ႔အ၀တ္မဲ့ကိုယ္က ထပ္ေနသည္။ အတြင္းခံေအာက္မွ ထြားက်ဳိင္းသည့္အေကာင္ႀကီးသည္ သူမရဲ ႔တင္ပါးလံုးလံုးေလးေပၚ ေထာက္ကာေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။ “အာ .. ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေဆြေႏြးေနတာ ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔” (ကိုယ္ကေလးကို တြန္႔၍ ရုန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူက သူမလက္ေတြကို ခ်ဳပ္၍ ဖိထားရာ ရုန္းထြက္လို႔မရေခ်) “တကယ္ေတာ့ မင္း ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖီလင္မပါသလိုပဲ .. စာအျဖစ္ေရးေနတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ .. စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး .. မင္းရဲ ႔ဘ၀လိုပဲ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္ေနတယ္” ဒီစကားက သူမရင္ထဲကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ၿငိမ္က်သည္။ ဦးရဲသူက ဒီအခ်က္ကို အျပည့္အ၀အသံုးခ်ကာ သူမကိုယ္ေလးအား ေက်ာျပင္တေလွ်ာက္ တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ေက်ာ္၍ တင္ပါးလံုးလံုးေဖြးေဖြးနား အေရာက္တြင္ ပင္တီေလးအား အရင္လိပ္ခ်သည္။ ၿပီးမွ ႏူးညံ့လွသည့္ တင္သားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို နမ္းရင္း ဖင္ၾကားကေျမာင္းေလးအတုိင္း လွ်ာျပားကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။
“အာ့ … ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. မရြံမရွာနဲ႔ ကြာ” (ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရွဴသံျမန္လာၿပီး ျငင္းဆန္သည့္အသံက အားမပါေတာ့ေပ) “ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အဲဒီအတိုင္း” (တင္ပါးလံုးလံုးေလး ႏွစ္ဖက္အား ခြ၍ ဖိထို္င္လိုက္ရင္း ဦးရဲသူေျပာသည္) “ဆရာ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္” “မလုပ္ဘူး .. ေဟာဒီမွာ သာသာေလး” (ဖင္ၾကားကေန ျပဴတစ္တစ္ ေပၚေနသည့္ အဖုတ္၀ေလးအား လီးဒစ္ကိုေထာက္ရင္း ဖိသြင္းလိုက္သည္) “အာ့ .. ဒါလား သာသာေလး … အထဲမွာ ေအာင့္သြားတယ္” “လွ်ာရွည္မေနနဲ႔ .. နားေထာင္ .. ဒီမွာ အႏွစ္ေတြေပးေတာ့မွာ” “အာ့ .. ဘာ .. အာ့ .. အႏွစ္လဲ” “ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ သံုးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ ႔ကာရိုက္တာကို အဆံုးစြန္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းေပးရတယ္ .. လံုး၀ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အထိပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္းဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ေကာင္မေျပာနဲ႔ .. စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူဘာေရးခ်င္ေနလဲဆိုတာ မသဲကြဲဘူး .. ဇာတ္လမ္းက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ..” “ဆရာ ေနာက္မွ ေျပာေတာ့ .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ေပး .. အာ့” (ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ၀င္လာသည့္ အတန္ႀကီးေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္စိတ္ေတြ ဆူေ၀တက္လာသည္)“တိတ္တိတ္ေန .. မင္း သိထားဖို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲက စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာမယ္ .. ဘုရားသခင္ က ေျပာဖူးတယ္ .. မင္းတို႔ဟာ ေအးတာလည္းမဟုတ္၊ ပူတာလည္း မဟုတ္ဘဲ .. ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနရင္ ပါးစပ္ထဲကေန ေထြးထုတ္ပစ္ရမွာပဲတဲ့ .. အဲဒီေတာ့ ဆရာ ေျပာခ်င္တာက .. အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဆိုမွေတာ့ .. လူသတ္ဖို႔ေနရာမွာ အဆိပ္ကိုပဲ သံုးရမွာေပါ့ .. ဒါမွ သဘာ၀က်မွာ ..ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ပတ္ခ်ာလည္ စဥ္းစားၿပီး ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး .. သေဘာေပါက္လား ေရႊပိုးအိမ္” “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ … အာ့ .. အာ့” (ဦးရဲသူရဲ ႔ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည့္အတြက္ ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရွဳသံေတြ မွားလာသည္) “ဘုရားသခင္က ဘာေျပာလဲ” (အားႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း လီးႀကီးကို ဖိဖိသြင္းသည္) “ပူပူ .. ေအးေအး .. ထြက္ေအာင္ .. ထုတ္ .. ထုတ္ပစ္ရမယ့္တဲ့ …. အာ့ အာ့” “ဟုတ္တယ္ … အား … ထြက္ .. ထြက္ၿပီ” ေရႊပိုးအိမ္ တင္ပါးလံုးလံုးအိအိေတြနဲ႔ သူ႔ဆီးစပ္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္မိေအာင္ တရမ္းၾကမ္း ဖိေဆာင့္ရင္း ဦးရဲသူ အေကာင္းႀကီးေကာင္းသြားသည္။ သူ႔လီးႀကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္းသားေတြသည္လည္း အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ အင္အားျပင္းသည့္ လႈိင္းတံပိုးႏွစ္ခု ေပါင္းဆံုသလို ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ႔အရည္မ်ားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္း၌ ျပည့္လွ်ံကာ ရွိေနေလသည္။ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ႔ အေပၚဆံုးထပ္ရွိ သီးသန္႔စားဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ရဲေ၀ယံတစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ေသသပ္က်နစြာ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ထမင္းလိပ္လံုးေလးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲတြင္ အသည္းပံုေပၚေအာင္ အစီအရီ ထည့္သည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာက သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ စားပြဲခံုက်ယ္ေပၚ ေမးေထာက္ရင္း သူ႔အား ေငးၾကည့္ေနသည္။ တစ္ပတ္လွ်ဳိဆံထုံးေလး ထံုးထားသျဖင့္ ရွင္းသန္႔ေနေသာ ဆရာမရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ ၀င္းပေနၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေတြက ရႊန္းလဲ့ေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာၿပီး ဆရာမစားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည့္ အလုပ္ကို ျမန္ျမန္လက္စသပ္သည္။
ရဲေ၀ယံႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ တီဗီြပရိုဂရမ္ ရိုက္ကူးရာဌာနတြင္ အမွတ္မထင္ အစြမ္းကုန္ ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဖြင့္ဟ မေျပာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳး ရစ္တြယ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား ဖိုႏွင့္မ ျဖစ္သည့္အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခ်စ္ကိစၥတြင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းမႈက ျမန္ဆန္လွသည္။ ဆက္စ္ကိစၥသည္ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္မေနေတာ့။ ရဲေ၀ယံက စလွ်င္စ၊ မစလွ်င္ ေဒၚစိုးသူဇာက အစျပဳသည္သာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အခက္အခဲကား ဘယ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ၾကမလဲဆိုတာပင္။ ေဒၚစိုးသူဇာ အဆင့္ႏွင့္က ဟိုတယ္ေတြ ဘာေတြမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ခက္ခဲသည္မို႔၊ လတ္တေလာတြင္ အဆင္ေျပဆံုးအျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္သာ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ခဲ့ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္က စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ေဒၚစိုးသူဇာကို တင္၍ လိုးခဲ့ၿပီးသလို၊ ၀န္ထမ္းမ်ား ေရခ်ဳိးဖို႔ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲတြင္လည္း လိုက္ကာႀကီးကို ဆြဲပိတ္ၿပီး အခ်စ္နလံထျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားက ပိပိရိရိ ရွိလွသျဖင့္ အခုထက္ထိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔အေနအထားကို ဘယ္သူကမွ မရိပ္မိပါ။ တခါတရံတြင္ ေဘးနားတြင္ လူရွိေနလွ်င္ေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က မသိမသာႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဟိုႏိႈက္ဒီႏိႈက္လုပ္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ ပါပလစ္ တြင္ ဆက္စ္လုပ္ရသည္က ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြ႕အႀကံဳကို ဖန္တီးေပးေနသည့္အျပင္၊ လူမ်ား မိသြားမလားဆိုသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ရွိေနရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုအရသာတြင္ မက္ေမာစြာခံုမင္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရေပလိမ့္မည္။ “ဘယ္လိုလဲ ဆရာမ .. စားလို႔ေကာင္းလား … အရသာက??” ထမင္းလိပ္တစ္ခုကို တူႏွင့္ညွပ္ကာ ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္ အရသာခံကာ ၀ါးေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။
ေဒၚစိုးသူဇာက အေသအခ်ာ ၀ါးေနရင္းမွ သူ႔အား မ်က္လံုးအရင္ ျပဴးျပသည္။ ဘာသေဘာလဲဟု မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးၾကည့္ေနစဥ္ ဆရာမရဲ ႔လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး လက္မေလး ေထာင္ျပသည္။ ရဲေ၀ယံ ေဟးခနဲ ထေအာ္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား သေဘာက်သလို ၿပံဳးရယ္ကာ ၾကည့္ရင္း ထိုင္ရာမွထလာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားပြဲနားတြင္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည္။ “အရမ္းေတာ္တာပဲ သားက .. ဆရာမက ထမင္းလိပ္ကို ဒီလိုလုပ္လို႔ရမယ္မွန္း စဥ္းကို မစဥ္းစားမိဘူး” “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရယ္ .. က်ေနာ္က ဒီလုိနည္းကို စဥ္းစားမိတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွ ေသခ်ာေတြးမိတာပါ” “ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ??” ရဲေ၀ယံ စကားကို နားမလည္စြာႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးသည္။ သူမကို ၾကည့္ေနသည့္ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမစိတ္ထဲ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္သြားသည္။ အခုတေလာ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္ေနသလို ေဒၚစိုးသူဇာ ခံစားေနရရာ အလိုလို ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။ မ်က္ေစာင္းတစ္ခုကို ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ထိုးသည္။ ရဲေ၀ယံက ဆရာမပံုစံအား သေဘာက်သလို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုတ္ကာ သူ႔အိုင္ဒီယာရသည့္ အေတြးကို ရွင္းျပသည္။ “ထမင္းလိပ္ရဲ ႔အထဲမွာ က်ဴနာငါးအသားနီနီေလးကို ထည့္ထားတာ မဟုတ္လား .. ဆရာမေသခ်ာၾကည့္ေလ .. ေဘးနားက အဖတ္ေလးႏွစ္ခုနဲ႔ အလယ္ေခါင္က နီနီရဲရဲေလးဆိုေတာ့ ..” ရဲေ၀ယံက ဆက္ရွင္းမျပသျဖင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ႔၍ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။ သူေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္း သိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမမ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလံုး ေဆးနီႏွင့္ျဖန္းသလို ရဲတြတ္သြားသည္။ “အယ္ .. ေကာင္စုတ္ေလး .. ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ .. မင္းမို႔လို႔ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတယ္ .. မေကာင္းဘူး .. မေကာင္းဘူး .. လူဆိုးေလး ..” ရွက္ရမ္းရမ္းစြာ ေျပာမိသည့္အျပင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္ ရဲေ၀ယံ နဖူးကိုေခါက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကေလးလွည့္ၿပီး ခ်ာခနဲ သူ႔အနားမွ ထြက္သြားမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေ၀ယံက လက္သြက္လွသည္။ နဖူးထိပ္ကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ပြတ္ေနေပမယ့္ က်န္သည့္လက္က ဆရာမအား လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
ေဒၚစိုးသူဇာကိုယ္ကေလး တန္႔သြားၿပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သည္။ ရဲေ၀ယံက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္မို႔ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းရင္းရင္း ကိုယ္လံုးေလး ေရာက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး တစ္ပတ္လွ်ဳိ ဆံထံုးေလးေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ေနသည့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖိနမ္းသည္။ “အာ .. ေကာင္ေလး .. ဘာလုပ္တာလဲ??” (မ်က္ႏွာေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာသည္) “ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဆရာမ သိသားနဲ႔ .. ဘာလဲ မေပးခ်င္ဘူးလား” (ဂ်ီက်သည္စတိုင္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားသည္) “ဟြန္းေနာ္ .. မင္းေလး .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္” “ဆိုးတဲ့ေကာင္ကို ေပ်ာ့သြားေအာင္ ဆံုးမရမွာ ဆရာမ အလုပ္မဟုတ္လား” စကားအျဖစ္ ေဒၚစိုးသူဇာကို ျပန္ေထာက္လိုက္သလို၊ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ၾကား ေထာက္စျပဳေနသည့္ သူ႔အေကာင္ႀကီးေပၚသို႔လည္း သူမလက္ကို ဆြဲ၍ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမရဲ ႔လက္က ခ်ည္သားေဘာင္းဘီပြေအာက္မွ မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို စမ္းမိသြားတြင္၊ ရဲေ၀ယံက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေရွ႔ဘက္ပိုင္းက ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို လွမ္းဆြဲသည္။ “ေကာင္ေလး .. အကၤ် ီေတြေၾကမယ္ေနာ္ .. တအား မလုပ္နဲ႔ဦး” “အင္းပါ .. သိပါတယ္ .. လည္ပင္းေပါက္ကေနပဲ ႏႈိက္မယ္ .. ဆရာမႏို႕ႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ ေကာင္းလို႔” “ဟြန္း .. မင္း ကိုင္ဖို႔ လည္ဟိုက္ဘေလာက္စ္ ၀တ္လာတာ က်ေနတာပါပဲ” “အာ .. ဆရာမကလဲ .. က်ေနာ္ ကိုင္ဖို႔မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကိုင္ဖုိ႔လဲ .. ဒါဆို က်ေနာ့္ဟာလည္း မကိုင္နဲ႔” “ေကာင္ဆိုးေလး .. ဒီလို ဂ်ီက်ရလား .. ဟြန္း” မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ထိုးလိုက္သည္တြင္ အကြက္ေခ်ာင္းေနသည့္ ရဲေ၀ယံ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ရဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖမ္း၍ငံုလိုက္သည္။
သင္းပ်ံ ႔သည့္ အနံ႔ႏွင့္အတူ ခ်ဳိျမသည့္ အနမ္းရဲ ႔အရသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါးစပ္ျခင္းမခြာမိ။ “ေတာ္ေတာ့ကြာ .. သား လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့” ေသြးၾကြဖြယ္ အနမ္းရဲ ႔အရွိန္ႏွင့္အတူ လက္ထဲကိုင္မိထားသည့္ တုတ္ခိုင္မာေၾကာေသာ လီးႀကီးရဲ ႔အေတြ႔ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာကပင္ ဖြင့္ဟကာ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ရဲေ၀ယံကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူရဲ ႔ကိုယ္ကေလးကို ဖက္ထားရင္း စားပြဲဘက္သို႔ တြန္း၍ ေနရာေရႊ ႔လိုက္ရာ၊ ေဒၚစိုးသူဇာ စားပြဲစြန္းတြင္ လက္ေထာက္လ်က္သားျဖစ္သည္။ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ခပ္ကားကား ခြဲေပးမိသည္။ ရဲေ၀ယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔စကပ္ကို မကာ ခါးေပၚတင္သည္။ ဇာအနားသပ္္ ကြပ္ထားေသာ ပင္တီပါးပါးေလးက ႀကီးမားသည့္ တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကို လံုၿခံဳစြာ ဖုံးမထားႏိုင္ရွာ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းက ရဲေ၀ယံ စိ္တ္ထဲတြင္ ရိုးမသြား။ သူ႔စိတ္ကို အၿမဲလႈပ္ရွားေအာင္ ဖမ္းစားေနၿမဲမို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပင္တီစထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ ဆြဲမရင္း ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ျခမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ျပဴးထြက္လာသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ အ၀ကိုေတ့၍ ေထာက္ကာ ေကာ့သြင္းလိုက္သည္။ “အား … တအားပဲကြာ … အင္း … အင့္ .. လုပ္ … လုပ္” အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ သူ႔လီးႀကီး အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနသည္ကို အရသာခံကာၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္သည္။ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး လုပ္ရသည္မို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနဖို႔ မႀကိဳးစား။ စတာလႊတ္ကတည္းက အရွိန္ကိုျမွင့္တင္ထားသည္မို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးသားေတြက လိႈင္းလံုးမ်ားလိုေတာင္ လႈပ္ခါေနသည္။
“ငရဲ .. ငရဲ .. နင္ ဘယ္မွာလဲ .. ဒီအေပၚက မီးဖိုခန္းထဲမွာလား” အျပင္ဘက္စႀကၤ ံဆီမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနသည္ကို လဲ့ယမင္းသိသြားရင္ ျပသနာအႀကီးႀကီးတတ္ႏိုင္သည္။ ကုန္းေပးထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဖယ္လိုက္သည္။ ျဗစ္ဆိုၿပီး ကြ်တ္ထြက္လာသည့္လီးကို ရဲေ၀ယံ ေဘာင္းဘီထဲ အျမန္ထည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကေတာ့ ပုန္းဖို႔ေနရာရွာသည္။ အေရးထဲ ဒီမီးဖိုခန္းထဲတြင္ ပစၥည္းပစၥယက မ်ားမ်ားစားစား မရွိသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပုန္းႏိုင္မည့္ ေနရာရယ္လို႔ မရွိ။ အျပင္ဘက္မွ ေျခသံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီးလာသည္။ ႀကံရာမရသည့္ အဆံုး ေဒၚစိုးသူဇာ ရဲေ၀ယံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို လွီးျဖတ္ေနသည့္ စားပြဲႀကီးေအာက္ ငံု႔ကာ၀င္လိုက္သည္။ “ငါ ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား .. ငရဲ .. နင္ နားပင္းေနလား” ေဂၚဖီထုပ္တစ္လံုးကို လွီးေနသည္ဟန္ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာ ရဲေ၀ယံက လဲ့ယမင္းအား ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ လဲ့ယမင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဆက္၀င္မလာဖို႔ ဆုေတာင္းေနသည္။ ဆရာမျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ခါးေအာက္တြင္ စားပြဲႏွင့္ကြယ္၍ ပုန္းေနမွန္း သိေနရာ ရင္ထဲတြင္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ လဲ့ယမင္းက မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး စားပြဲ၍ တျခားဘက္တြင္ ရပ္ကာ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္သည္။ “နင္ ငါ့ကုိစကားမေျပာခ်င္လဲ ေန .. ငါ ေမးစရာတစ္ခု ရွိတယ္ .. နင္ ဆရာမကိုေတြ႔ေသးလား” “ခု .. န .. ကေတာ့ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ဘာလုပ္ .. ” ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟု ေမးမည္အျပဳ သူ႔ေဘာင္းဘီိဂြၾကားကုိ လာထိသည့္ လက္အစံုေၾကာင့္ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္သည္။
ထိုလက္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အသာဆြဲ၍ ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ လဲ့ယမင္းကို အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေနမိေသာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အလိုလိုျပဴးသြားသည္။ “ငရဲ .. နင္ ငါ့ကို ဘာလို႔ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ေနတာလဲ .. ဆရာမအေၾကာင္းေမးတာ ဘာထူးဆန္းေနလို႔လဲ .. ကဲပါ မထူးပါဘူး .. နင့္ကိုပဲ ေျပာလိုက္မယ္ .. မနက္ျဖန္ ငါကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ အျပင္သြားစရာ ရွိတယ္ .. အဲဒါ မီးဖိုေခ်ာင္သန္႔ရွင္းေရးကို နင္ႀကီးၾကပ္ၿပီး လုပ္လိုက္” ရဲေ၀ယံ အႀကီးႀကီး မေက်နပ္ျဖစ္သြားသည္။ ပံုမွန္ဆို ဒီအလုပ္က သူလုပ္ေနစရာမလိုပါ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးရဲ႕ ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ လဲ့ယမင္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ။ အခုေတာ့ ဒီဟာမက သက္သက္လူလည္က်ၿပီး သူ႔ကိုခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ “ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔ !!” စူစူပုပ္ပုပ္ႏွင့္ သူ႔အား မခိုင္းဖို႔ဆင္ေျခေပးမည္အျပဳ ေဘာင္းဘီထဲကေန အျပင္ေရာက္သြားသည့္ လီးအား ဆရာမက ပါးစပ္ႏွင့္ ဖမ္းငံုလိုက္ရာ ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာက မခ်ိမဆန္႔အသြင္ အလိုလိုေျပာင္းသည္။ ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာက ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။ သူမစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနသလို၊ ဒီေကာင္ေလးကို ထပ္၍လည္း ကလိကာစခ်င္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည့္ ထိပ္ဖူးကို ပါးကေလးမ်ားခြက္သည္အထိ အားႏွင့္စုပ္လိုက္ၿပီး လွ်ာႏွင့္ထိပ္ဖူး၀ကို ထိုးဆြသည္။ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာ ရႈံ ႔မဲ့တက္သြားသည္။ “ဟေရာင္ … ငရဲ .. မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. ဘာလဲ နင္က မေက်နပ္ဘူးလား” “မ .. မေက်နပ္” (ဆရာမျဖစ္သူက လွ်ာႏွင့္ထိုးဆြေပးေနယံုမက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္အားျပဳၿပီး ပါးစပ္ထဲ လီးကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနရာ ရဲေ၀ယံ လဲ့ယမင္းအား ဘာစကားမွ ပီပီျပင္ျပင္ေျပာလို႔မရေခ်) “ေကာင္စုတ္ .. နင့္ဖာသာနင္ မေက်နပ္လဲ လဲေသလိုက္ .. ငါ့လာၿပီး အံႀကိတ္ျပမေနနဲ႔” (လဲ့ယမင္းကေတာ့ ရဲေ၀ယံ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို မသိဘဲ သူမကို စိန္ေခၚသည္ဟုထင္က အပီပြဲၾကမ္းေနသည္) “အာ … အင္း” “အင္းေတြ အဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔ … နင္မေက်နပ္ရင္ ငါနဲ႔ အခုရွင္းမယ္ ..” (လက္သီးဆုတ္တစ္ဖက္ကို တျခားလက္ဖ၀ါးထံ ဖတ္ခနဲထိုးျပၿပီး လဲ့ယမင္းက တံု႔ျပန္သည္) “ရ .. ရတယ္ … ေတာ္ပီ … မ .. မရွင္း .. ေတာ့ .. ဘူး” “ဟြန္း … ေၾကာက္ရင္ေၾကာက္တယ္ ၀န္ခံ … ဘာမွ စကားေတြ ထစ္ျပေနစရာမလိုဘူး .. သြားၿပီ” ေတာ္ပါေသး၏။ အတင္းအၾကမ္းကို အာေခါင္ထဲေရာက္မတတ္ ငံုထားၿပီး စုပ္ေပးေနသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံ သုတ္ေတြထိန္းမထားႏိုင္ဘဲ ပန္းထြက္သည္။
သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာ ထြက္သြားၿပီမို႔ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး ဖီးလ္တက္ၿပီး ရံႈ ႔မဲ့သြားသည္ကို မျမင္လိုက္ပါ။ မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းထပ္ျပသနာ ရွာေနဦးမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ရဲေ၀ယံ သူ႔အား ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမအား ငံု႔ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႀကံဳး၀ါးေနေလသည္။ “ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ .. ေတြ႔မယ္ .. ဖင္လွန္ၿပီးေတာ့ကို ထပ္လိုးပစ္ဦးမယ္ .. ဟင္း ဟင္း” အတန္းၿပီးလွ်င္ ထိုင္ေနၾကထံုးစံအတိုင္း အလကၤာစံအိမ္တြင္ သူတို႔အားလံုး ၀ိုင္းစုမိၾကသည့္တိုင္ ဦးရဲသူစိတ္က စားေသာက္သည့္အထဲတြင္ ေရာက္မေနပါ။ အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ေစာေစာျပန္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အားလံုးၾကားေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္ ေရာက္ေနသည္။ အလကၤာစံအိမ္ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖုန္းထဲ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္ေၾကာင့္လည္း ေနရထိုင္ရပိုခက္ေနသည္။ မခက္ခံႏိုင္ယိုးလား။ မက္ေဆ့ခ်္ထဲတြင္ ေရးထားသည္က ဟိုနာမည္ေက်ာ္မင္းသမီေလးရဲ ႔ဒိုင္ေလ။ ကိုႀကီးေနရာတြင္ ဆရာဆိုသည့္ နာမ္စားသာလြဲသည္။ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတယ္ကေတာ့ လံုး၀ဆင္တူပင္။
“ဆရာ ေသာက္ေလ .. ဘာေတြ ေတြးၿပီးေငးေနတာလဲ” “ေအာ္ … အင္း .. ေသာက္မယ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး” ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနသူ ေက်ာ္ထူးရဲ ႔အေျပာကို ေငးတိေၾကာင္ေတာင္ အမူအရာႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚရွိ ဘီယာပုလင္းကို ေကာက္ကိုင္ကာမသည္။ ပုလင္းထက္၀က္က်ဳိးေအာင္ေလာက္ တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ၿပီးလို႔ စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္အခ်တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေနရာယူထားသူ ျမလြန္းခ်ဳိက သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ဦးရဲသူ မလံုမလဲျဖစ္သြားၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိအား တန္ျပန္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚက အၾကြပ္ေၾကာ္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းသည္။ “ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူဆီ ေပးလိုက္ၿပီဆို .. ဟုတ္လား” “ျမလြန္းခ်ဳိ .. နင္က စျပန္ၿပီ ..” အားလံုးက သူ႔အား အားနာသလို ျမလြန္းခ်ဳိအား ၀ိုင္းဟန္႔ၾကေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ တပည့္ေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း သူ႕ရဲ ႔ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူျဖစ္သူ ဦးေဇာ္ေမာင္အား ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေပးအပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ေနရင္း သူ႔အား အံ့အားတႀကီးႏွင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ရဲ ႔အသြင္ကို အခုထက္ထိ ျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ဦးေဇာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘဲ သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုပ္သည္။
ဒါက ဆရာ့ရဲ ႔ .. အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတာ့ က်ိန္းေသပဲဆိုသည့္ စကားကို သူ႔နားထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။ “ဟုတ္တယ္ ေပးလိုက္ၿပီ … ဘာဇာတ္လမ္းလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ .. စာအုပ္ထြက္မွသာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့” ၀ံ့ၾကြားသည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူအား ျမလြန္းခ်ဳိက မ်က္ေစာင္းလည္းထိုး၊ ႏွာေခါင္းလည္း ရႈံ ႔ျပသည္။ ေသခ်ာသာၾကည့္လွ်င္ ထိုပံုစံက တျခားေသာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြင္ ရင္ထဲထိသြားႏိုင္သည့္ စတိုင္လ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးရဲသူ ရင္ထဲ မတိုးပါ။ သူ႔ရင္ထဲ အေတြးထဲတြင္ ရွိေနသည္က သူ႔အား စိတ္ကူး ေပးခဲ့သူ၊ သူ႔စာမူအား ဖတ္ရႈၿပီး ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးခဲ့သူ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အသြင္သာ ရွိသည္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အလကၤာစံအိမ္နားက တည္းခိုခန္းတြင္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ထားသူ ခ်စ္တပည့္မေလး ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ပကတိ ကိုယ္လံုးေလး … တင္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ထပ္မံ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ဖုန္းစကရင္က ေလာ့ခ္ဘားကို ေဘးတိုက္ဆြဲရင္း ဖြင့္လိုက္သည္။ စကရင္ေပၚတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ကိုယ္လံုးကို ဆယ္ဖီရိုက္ထားသည့္ ပံုေၾကာင့္ ရင္ေတြဒိန္းခနဲ ခုန္သည္။ မ်က္ႏွာမပါေပမယ့္ ဒါဘယ္သူ႔ကိုယ္လံုးလဲဆိုတာ ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔အျပင္ တမင္တကာ ၀တ္လာတာျဖစ္ရမည့္ အျဖဴေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္ ၀တ္စံုက သူမကုိယ္ကို ပို၍စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ လည္ေခ်ာင္းထဲတက္လာသည့္ တံေတြးကို မ်ဳိခ်ရသည္။
“ဆရာ .. ဒီေန႔အလုပ္မ်ားေနတာလား .. ဘီယာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေသာက္ဘူး” “ေအာ္ .. ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. အေရးႀကီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ေခါင္းထဲရွိေနတာေရာ .. လူလည္းသိပ္ေနမေကာင္းတာနဲ႔ ..” လင္းဟန္ရဲ ႔အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားကို အားျပဳၿပီး ၀ိုင္းကေနလစ္ဖို႔ႀကံသည္။ သူ႔အလာကို ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ သိသည့္အတြက္ တစ္စကၠန္႔ေတာင္မွ ဒီေနရာတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနခ်င္ေတာ့။ “ဆရာ အရင္ျပန္လုိက္ဦးမယ္ကြာ .. ဒီေန႔ကားလဲ ယူမလာေတာ့ တက္စီနဲ႔ ျပန္ရမွာ .. မိုးခ်ဳပ္သြားရင္ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး” ျမလြန္းခ်ဳိအပါအ၀င္ တပည့္ေတြက ေနပါဦး၊ အျပန္သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဘာညာႏွင့္ တားေနေပမယ့္ ဦးရဲသူ အတင္းပင္ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အလကၤာစံအိမ္ၿခံ အေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား လိုက္လာမလားလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္မွ အျပင္ထြက္လာသည္ကို မေတြ႔သည္တြင္ ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းအတြင္းဘက္ရွိ တည္းခိုခန္းရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလာခဲ့သည္။ တစ္ခုေတာ့ ဦးရဲသူ သတိထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ အလကၤာစံအိမ္ရဲ ႔မ်က္ႏွာစာဘက္ရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြသည္ အျပင္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္ကို။ အျပင္လမ္းမက ၾကည့္ရင္သာ အထဲကို မျမင္ရေသာ္လည္း၊ အထဲကေန အျပင္ဘက္ရွိ အေျခအေနကိုေတာ့ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါသည္။
ထိုသို႔ အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ ႔ေနာက္ကြယ္တြင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ ႔၍သူ႔အား လွမ္းၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း ဦးရဲသူ လံုးလံုးကို ထင္မထားခဲ့ပါ။ တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ေရာက္ခါနီးစဲစဲတြင္ ရုတ္တရက္ ထျမည္လာသည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူ ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။ “လာၿပီ .. လာၿပီဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ” “အာ … ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ားဘယ္ကို လာေနတာလဲ .. က်ေနာ့္ စာအုပ္တိုက္ကိုလား” ဖုန္းဆက္လာသည့္သူက ေရႊပိုးအိမ္မဟုတ္ဘဲ လမ္းျပစာေပတုိက္က ဦးေဇာ္ေမာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ဦးေဇာ္ေမာင္သည္ အလုပ္ကိစၥကလြဲလုိ႔ သူ႔ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္သူမဟုတ္။ စိတ္ထဲထင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ “ကိုေဇာ္ေမာင္ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲဗ် .. ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာ” “ဒီလိုဗ် .. ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ား ပိေတာက္ရိပ္စာေပတုိက္က ကိုခိုင္မာကို သိတယ္မွတ္လား .. က်ေနာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလိုခင္တဲ့သူေလ” “ဟုတ္ .. သိတယ္ .. ကိုခိုင္မာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ကိုခိုင္မာကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ..ျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ဗ် .. ဒီလိုဗ်ာ .. မေန႔က က်ေနာ္ အားတာနဲ႔ ကိုခိုင္မာဆီ ေရာက္သြားတယ္ .. အဲဒီမွာ ကိုခိုင္မာက အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့ စာမူတစ္ခု သူရထားတယ္ .. အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ အသစ္တစ္ေယာက္ေရးတာတဲ့ … က်ေနာ့္ကို ဖတ္ၾကည့္မလားဆိုၿပီး ေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ .. အဲဒီမွာ ….” “အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ကိုေဇာ္ေမာင္ .. တခါထဲသာ အျပတ္ေျပာဗ်ာ” (ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေတြ႔ဖို႔ကိစၥကို စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ စကားရပ္သြားတာကို အလ်င္စလို ေထာက္ကာေမးမိသည္) “ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. သူ႔ရဲ ႔ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးက ခင္ဗ်ားရဲ ႔ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သြားတူေနတယ္ .. အဓိက ဇာတ္ေကာင္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဗ်ာ .. လွ်ဳိ ႔၀ွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ လူသတ္လုပ္ႀကံဖို႔ဆိုၿပီး အဆိပ္သံုးတာလဲတူတယ္ .. အိုဗ်ာ .. အကုန္လံုးလိုလုိ တူေနတယ္ .. ကြဲတာဆိုလို႔ အဓိကဇာတ္ေကာင္က မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ .. က်ေနာ္လဲ ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား တေယာက္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္း ျပလိုက္လား .. ဒါမွမဟုတ္ ဒီဇာတ္လမ္းက တျခားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘဲ ရွဲဒိုးမ်ား သံုးထားတာလား .. ေဆာရီးဗ်ာ ကိုရဲသူ .. က်ေနာ္ ေမးတာ လြန္သြားရင္ …” ဦးေဇာ္ေမာင္က ဖုန္းထဲကေန စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထပ္၍ ေျပာေနပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူ ထိုစကားေတြကို မၾကားေတာ့ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပဲႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းႏွင့္ဆင္တူ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို တျခားေသာထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္အား အပ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ အေတြးကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ ရင္ထဲတြင္ စိတ္တိုျခင္း၊ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ အလိုမက်ျခင္း စသည့္ ခံစားမႈေပါင္းစံုသည္ အလံုးႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ ေပါင္းစံုသည္။ ထိုအလံုးႀကီးက ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မရွိဘဲ ႀကီးသထက္ႀကီးလာရာ ေျခလွမ္းေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဆိုသည့္ တည္းခိုခန္းဆီသို႔ အလွ်င္အျမန္ပင္ ဦးတည္သြားေတာ့သည္။ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ တျခားသူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ သဘက္ေတြဘာေတြေတာင္ ပတ္မေနေတာ့ဘဲ အတြင္းခံေလးႏွင့္ပင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ သူမထင္ထားသည္က ဒီလိုမ်ဳိးစတိုင္လ္ကို ဆရာသာျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး အငမ္းမရနမ္းမည္ဆိုတာကို။ သို႔ေသာ္ ကမူးထူးရႈိးႏွင့္ အခန္းထဲ၀င္လာသည့္ ဆရာက သူမအားဖက္ရမ္းနမ္းရံႈ ႔သည္ဟူ၍ မရွိ။
လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းဆြဲၿပီး မို႔ရာႀကီးနားေခၚလာရာ ေရႊပိုးအိမ္မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ပါလာရွာသည္။ “ဆရာ .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ .. သမီး လက္ကိုဆြဲတာလဲ တအားပဲ” (ကုတင္စြန္းနားအေရာက္ တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ကေလး ယိမ္းကာ မို႔ရာေပၚတြင္ ထုိင္က်သည္) “ဘာျဖစ္ရမွာလဲ .. မင္း .. မင္း ငါ့မေျပာဘဲ စာအုပ္တိုက္တစ္ခုနဲ႔ သြားၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ သေဘာတူထားတယ္ မဟုတ္လား” “ဟင္ .. ဆရာ ဘယ္လိုသိတာလဲ” (ေရႊပိုးအိမ္ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး မ်က္လံုေလး၀ိုင္းကာ ေမးမိသည္) “ဘယ္လိုသိရမလဲ .. အဲဒီစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္က မင္းစာမူကို ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး လူတကာကို လိုက္ျပေနတယ္” “အယ္ .. ဟုတ္လား … ဒါဆို ၀မ္း .. သာ” “ဘာ !! .. ၀မ္းသာ ဟုတ္လား .. ေနပါဦး .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ေ၀ဖန္ထားတဲ့အတိုင္း အကုန္ေလွ်ာက္ေရးရတာလဲ” “ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ .. ဆရာအႀကံေပးတာ ေကာင္းေနတာပဲ” (ေရႊပိုးအိမ္ တကယ္ကို နားမလည္ႏိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ေမးသည္)“ေအး .. ေကာင္းတာ .. ေကာင္းတာမွ သိပ္ေကာင္း .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအႀကံေပးထားတာကို ငါကလဲ ငါ့ဇာတ္လမ္းမွာ ျပန္သံုးထားတယ္ .. သိၿပီလား” “ဘယ္လို ဘယ္လို !! .. ဆရာ ဘာေျပာတယ္ .. ဆရာ့ကို ျပတဲ့ သမီးဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းကို ဆရာက .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သံုးထားတယ္” “ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ့ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ပဲ ..” သူမစာမူအား ထုတ္ေ၀သူက ခ်ီးက်ဴးေနတယ္ဆိုသည့္ အေျပာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ျမဴးေနသူ ေရႊပိုးအိမ္၊ သူမ အေပ်ာ္က မိနစ္ပိုင္းမွ်ပင္ မခံလိုက္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးရဲသူ စိတ္တို၊စိတ္ရႈပ္ေနဟန္ ေပါက္ေနမွန္းလည္း ဒက္ခနဲ သိလိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း သူမဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး အျပန္အလွန္ ကိုးကားေရးထားသည္ဆိုေသာ ဆရာျဖစ္သူအား မေက်နပ္ေတာ့။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္ အပင္ေလးပြင့္ဖူးလာဖို႔ လမ္းစ ျမင္ယံုေလးရွိေသး .. တျခားတစ္ေယာက္က ဒါသူ႔အပင္လို႔ လက္ညိဳးလာထိုးေနခ်ၿပီ။
ေရႊပိုးအိမ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီး ဦးရဲသူအား ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။ “ဒါက ဆရာမဟုတ္တာဘဲ .. သမီးကို အႀကံေပးၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ သမီးဇာတ္လမ္းေပါ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ သမီးဆီက ခိုးခ်ရတာလဲ” “ဘာ !! … ခိုးခ်တယ္ .. မင္းကမ်ား ေျပာရေသးတယ္ .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ယူေရးရေသးတာလဲ” “အို .. ဒါကေတာ့ ဆရာက ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ့ဇာတ္လမ္းကို ေပးဖတ္သလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဆရာပဲ လက္ခ်ာမွာတုန္းက ဟိုတုန္းက ဂရိေတြေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဆီက ကူးခ်ေသးတာပဲဆို” “မင္း .. ကြာ … ေတာက္ !!” ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲထိန္းထားရသည့္ ေဒါသက လက္ဖ်ားဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ရုတ္တရက္ေျမာက္တက္သြားသည့္ လက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လံုးကေလး ၀ိုင္းစက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တဒဂၤအတြင္း ဦးရဲသူအား စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ သူမပါးတစ္ဖက္ကို ေရွ႔တိုးေပးလိုက္သည္။ “ဆရာက ရိုက္မလို႔လားးး … ရိုက္ေလ … ဆရာ့လက္နဲ႔ သမီးပါးထိလိုက္တာနဲ႔ ဆရာနဲ႔သမီး အျပတ္ပဲ” ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ သားျဖစ္သူႏွင့္ စကားမ်ားေနၾကထံုးစံအတိုင္း လက္ကိုရြယ္လိုက္မိေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္အား ရိုက္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါ။ အခုေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အားအထင္လြဲသြားေခ်ၿပီ။ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ရစ္၀ဲလာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားအား ေအာက္သို႔မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေရႊပိုးအိမ္ ဦးရဲသူအနားမွ ခြာကာ အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လုပ္ေနသမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ဦးရဲသူ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာမိ။ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ မို႔ရာနားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။ အ၀တ္ေတြျပန္၀တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အား တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
သူမရဲ ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနဟန္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ရင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္၍ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ဦးရဲသူ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္ကာ အခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။ အခန္း၀ကေန ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ဦးရဲသူ သတိ၀င္လာသည္။ လႏွင့္ခ်ီၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သူသည္ လြန္စြာမွ အတြဲညီလွသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အၿမဲေတြ႔ၾကလွ်င္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရကုန္ေရခမ္း ခ်စ္ပြဲႏႊဲၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ တကိုယ္လံုးတြင္ မနမ္းဘူးသည့္ေနရာရယ္လို႔ မရွိသလို၊ သူ႔တကိုယ္လံုးတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မထိဘူးေသာ ေနရာရယ္လို႔လည္း မရွိပါ။ သူလိုသမွ် ေရႊပိုးအိမ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ ဆႏၵျပည့္ေအာင္လည္း သူက အၿမဲ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဆက္စ္ကိစၥတြင္ ထိုသုိ႔ အတြဲညီသလို၊ စာေရးသည့္ ကိစၥတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက လက္တဲြညီလွသည္။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္ ေျပာတာ မမွားပါ။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေယာက္စာကို တစ္ေယာက္က ဖတ္ရႈအႀကံေပးေနမွေတာ့ အိုင္ဒီယာခ်င္းတူေနတာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္။ ဒါက ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥသာ။ သူမဇာတ္လမ္းႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္း တူသြားတာႏွင့္တင္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ လမ္းခြဲရမည္တဲ့လား။ ေရႊပိုးအိမ္လို မိန္းကေလးမ်ဳိး ဒီတစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ေရာ ေတြ႔ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလား .. ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြကို တံခါး၀ဆီသို႔ ေျဖညင္းစြာ လွမ္းမိသည္။ သံုးေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေသာအခါ ေျဖးေျဖးျခင္း ေရြ ႔ေနသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အရွိန္ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တည္းခိုခန္းတေလွ်ာက္ ေျပးလႊားကာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရႊပိုးအိမ္အား အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ “ေရႊပိုးအိမ္ !!!!” သူမနာမည္အား အက်ယ္ႀကီးေအာ္၍ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္လံုးေလး ဆတ္ခနဲတုန္သြားသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ရပ္သြားသည္။
ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သူမႏွလံုးသားတစ္ျခမ္းက တိုက္တြန္းေနေပမယ့္ က်န္သည့္တစ္ျခမ္းက ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ေျခအစံုသာ ရပ္၍ ေနလိုက္သည္။ သူမေနာက္နားမွ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ေျခသံေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ … “အုိ .. ဘာလုပ္ !!” လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ အဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေငါက္လိုက္မည္အျပဳ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေပၚ အားႏွင့္က်လာသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ရင္ေတြပြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားရသည္။ တင္းတင္းဖက္ထားသည့္ ဆရာရဲ ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူကိုယ္က ကြာသြားျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က မကြာသလို၊ ႏႈတ္ခမ္ခ်င္း ထိကပ္ထားမႈက မကြာေလရာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ကို ေက်ာ္ကာ အလိုလို ေရွ႔တန္းေရာက္လာသည္။ ဦးရဲသူရဲ ႔ ပုခံုးမ်ားကို တြန္းေနသည့္လက္က ေက်ာျပင္ႀကီးအား အလိုလို သိုင္းဖက္မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလည္း တံု႔ျပန္အနမ္းေတြ ေပးဆပ္လာသည္။ ဦးရဲသူ လက္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ အလိုလို ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။
တင္ပါးလံုးလံုးေလးေတြေပၚ ေရာက္သြားေသာအခါ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ ဖ်စ္ညွစ္မိသည္။ မရိုးႏိုင္သည့္ တင္းရင္းအိစီးေသာ အေတြ႔က ဦးရဲသူရဲ ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲ စိမ့္၀င္၍လာသည္။ “ဆရာ !!! … ဆရာ မွတ္လား” ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းေတြရပ္တန္႔ကုန္သည္။ အသံလာရာသို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲ အရင္ပ်က္သည္။ ေခါင္းကိုပုကာ ဦးရဲသူရဲ ႔ကိုယ္ႏွင့္ သူမအား ကြယ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔ လူသိုက္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ “ဆရာ .. ရွင္းျပ ..” “ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူး … ဆရာတို႔က ဒီလို က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနတာကိုး .. အ့ံေရာ .. အံ့ေရာ .. အေရးႀကီးလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား .. လူသြားလမ္းႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ဳိးေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့” စက္ေသနတ္ပစ္သလို တဒက္ဒက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ထြက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိပါးစပ္က စကားေတြကို ဦးရဲသူတို႔ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အထင္ေသး ရႈံ ႔ခ်သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ တပည့္ေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ရဲရဲရင္မဆိုင္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲကာ ေခါင္းငံု႔၍ ေျပာသမွ် ခံေနရသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္ အားမရဟန္ႏွင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။
“ဒီတစ္ပတ္ထြက္မယ့္ ဂ်ာနယ္အတြက္ သတင္းလိုေနတာ အခုေတာ့ အေတာ္ပဲ … နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔တပည့္မဆိုလို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း” “ျမလြန္းခ်ဳိ … မင္း … မင္းးးး” ဦးရဲသူ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိအား ၾကည့္မိသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာကလည္း ေသြးဆုတ္ကာ ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိ ဒီေလာက္အထိ လုပ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထား။ သူမမ်က္ႏွာအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျဖတ္ခနဲ ကာလိုက္မိသည္။ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္ ဦးရဲသူ၊ ေရႊႊပိုးအိမ္ လက္အား ျဖတ္ခနဲဆြဲ၍ တပည့္ေတြေရွ႔ေမွာက္မွ အားကုန္ထြက္ေျပးသည္။ ဆရာရဲ ႔အႀကံကို နားလည္လိုက္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကလည္း တူယွဥ္တြဲကာ ေျပးသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိကမူ ဒီလိုေျပးလို႔ရမလားဟု ႀကံဳး၀ါးကာ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္၍ လာေလသည္။
ဒီတေလာအတြင္း သူ႔ဟင္းေတြကို ေကာင္းလာတယ္ဟု ခ်ီးမြမ္းထားသည့္ အေဖျဖစ္သူေၾကာင့္၊ ညေနစာအတြက္ ဆရာမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး တီထြင္ထားသည့္ ဟင္းတစ္မ်ဳိးခ်က္ေကြ်းဖို႔ ရဲေ၀ယံ စဥ္းစားမိသည္။ ဒီေန႔ညေန အလုပ္က ေစာေစာျပန္လို႔ရသည္ႏွင့္ လမ္းႀကံဳတဲ့ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက စင္တာ ကို ၀င္လိုက္သည္။ လိုအပ္သည့္ စားေသာက္ကုန္ေတြ ၀ယ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ဆိုကာ ထြက္လာေတာ့ မုခ္ေပါက္နားတြင္ ျပဳလုပ္ေနေသာ စာအုပ္အေရာင္းပြဲေတာ္ဆိုသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ကို ေတြ႔သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေငးမိသြားခ်ိန္တြင္ ခုံတစ္ခုေပၚတြင္ အစီအရီႏွင့္တင္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သြားေတြ႔သည္။ ရဲေ၀ယံ အထုတ္ေတြဆြဲလွ်က္ႏွင့္ ထိုစာအုပ္စင္နား ကမန္းကတမ္း ေရာက္သြားသည္။ “ဒါ … ဒါ .. အခုမွ ထြက္တာလား” “ဟုတ္တယ္ အကို .. ဒီအပတ္မွ ထြက္တာ .. ထြက္ထြက္ၿပီးျခင္း တအားေရာင္းရလို႔ က်မတို႔ အေရာင္းရဆံုး စာအုပ္စာရင္းမွာ ျပထားတာေလ .. အကို႔မွာ အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြရွိရင္ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ရတာေပါ့ .. ယူမလား” အေရာင္းေကာင္မေလးက ရဲေ၀ယံရဲ ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာရုပ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အျပည့္အစံု ရွင္းျပေနသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေ၀ယံ မိုးျပာေရာင္၀န္ထမ္း၀တ္စံုေလး ၀တ္ထားေသာ ေကာင္မေလးကို ျပန္ငမ္းမိဖို႔ စိတ္မ၀င္စားပါ။
စာအုပ္ထဲက ဟင္းခ်က္နည္းေတြကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္ရင္း သူ႔နားထဲတြင္ ေကာင္မေလး ေျပာလိုက္သည့္ အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြဆိုသည့္ အသံုးကိုသာ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ၾကားေနမိသည္။ အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြကို ေပးဖို႔တဲ့လား။ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဒီစာအုပ္ေရးတဲ့သူက ငါ့ရဲ အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီထဲက နည္းေတြက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေဖာ္စပ္ထားတဲ့နည္းေတြပဲ။ “အကို မယူေတာ့ဘူးလား” စာအုပ္ကို ကုန္သည့္အထိ လွန္ၾကည့္ၿပီးေလာက္ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ ရဲေ၀ယံအား ေကာင္မေလးက နားမလည္ႏိုင္စြာ ေမးသည္။ ရဲေ၀ယံ ေကာင္မေလးကို ေဒါသထြက္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလး ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သည္။ ရဲေ၀ယံ ေကာင္မေလးရဲ ႔အျပဳအမူကို သတိထားမိသြားၿပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သည္။ “အကို .. ဒီမွာ အကို႔ပစၥည္းေတြ .. အကို .. အကို!!” စာအုပ္စင္ေျခရင္းတြင္ ပစ္ခ်ထားျခင္းခံရေသာ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ထုပ္မ်ားကို လက္ညိဳးထုိးျပရင္း ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးက ေနာက္ကေန ေအာ္ေခၚသည္။
သို႔ေသာ္ အ၀င္ေပါက္တံခါးရွိ မွန္ခ်ပ္မ်ားကို တြန္းဖြင့္ကာ ေျပးထြက္သြားသည့္ ရဲေ၀ယံက လံုး၀ကို လွည့္ၾကည့္မေနပါ။ ေစ်း၀ယ္သူ မိသားစုတစ္စုကို စူပါမားကတ္ လာပို႔ေပးေသာ တက္စီတစ္စီးရဲ ႔ေနာက္ခန္းတြင္ ခပ္ျမန္ျမန္၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ေလသံျပတ္ႏွင့္ ကားေမာင္းသူကို လွမ္းေျပာသည္။ “စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ကို အျမန္ဆံုးပို႔ေပးဗ်ာ” ရံုးခန္းထဲကေန ဆိုင္ရဲ ႔အမိုးထိပ္သို႔ လက္ကိုဆြဲ၍ ေခၚလာတာခံခဲ့ရစဥ္က ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ တစ္ခြန္းမွ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးလို႔မရ။ျပင္ဖုိ့ အတြက္ ထားသည့္ တံခါးေပါက္ကေန ထြက္ၿပီး ေရတိုင္ကီႀကီးမ်ားရဲ ႔အကြယ္တြင္ ထိုင္မိေတာ့မွ ေကာင္ေလးဆီက ေဒါသတႀကီးႏွင့္ သူမအား စြပ္စြဲသည့္ စကားေတြကို ၾကားရသည္။ ဒီေတာ့မွ ေဒၚစိုးသူဇာ သေဘာေပါက္ရသည္။ ေၾကာင္ေပါက္စေလး မာန္ဖီကာ တဂီးဂီးႏွင့္ ေအာ္ေနသလုိ စကားေတြက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနသည့္ ရဲေ၀ယံအား သူမ ဘာမွ မတံု႔ျပန္ေသး။ သူ႔ေနရာမွာ သူမဆိုလွ်င္လည္း ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္မည္ဆိုတာ သိေနသည္မို႔ ေျပာခ်င္တာမွန္သမွ် ေျပာပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ေပးထားလိုက္သည္။ သူ႔အား ဘာမွ မတံု႔ျပန္ဘဲ စိတ္မေကာင္းသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္သာ ရီေ၀စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံ ေနာက္ထပ္ဘာစကားလံုးေတြ သံုးကာ ရန္ေထာင္ရမွန္း မသိေတာ့။ သူ႔အေနႏွင့္က သူ႔အား တစ္ခုခုတုံ႔ျပန္မွ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္တတ္တာ ျဖစ္သည္။
ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည့္သူက်ေတာ့ ရဲေ၀ယံ ဆက္ေျပာစရာ စကားမရွိ။ ရင္ထဲရွိရွိသမွ်ကို ေျပာခ်လိုက္ရလို႔လား မသိ။ အနည္းငယ္ေတာ့ ေက်နပ္သလို ျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္လ်က္ေကြးကာ ငုတ္တုပ္ထုိင္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ၀င္ထိုင္မိသည္။ “မင္းေျပာလို႔ ၿပီးရင္ .. ဆရာမေျပာမယ္ .. ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ေသခ်ာနားေထာင္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဒီစာအုပ္ထဲမွာ မင္းေျပာခဲ့တဲ့ ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ပါတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ .. အဲဒီအတြက္ မင္းနာမည္ကို နည္းစနစ္ျပဳစုသူေနရာမွာ အတူတြဲၿပီး ေဖာ္ျပသင့္တာလဲ ဟုတ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း .. အဲဒီလိုသာ ဆရာမနဲ႔အတူ မင္းနာမည္ကို တြဲၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ .. လူေတြလူေတြ ေျပာၾကမယ့္ အတင္းအဖ်င္းေတြကို မင္း ခံနုိင္မလား” ငိုက္စိုက္က်ေနသည့္ ရဲေ၀ယံရဲ ႔ေခါင္းက ေျဖညင္းစြာ ေမာ့တက္လာၿပီး ဆရာမျဖစ္သူကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက ၾကင္နာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၿပီး တည္ၿငိမ္စြာ ဆက္ရွင္းျပသည္။ “ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀တဲ့ ဒီစာအုပ္မွာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆရာမနာမည္ပဲ ထည့္ထားတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီဟင္းခ်က္နည္းေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ဆရာမရင္ထဲက အသိဆံုးပါ .. မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မထားပါဘူး ..။
” “ဆရာမ !!” မိခင္ရယ္လို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ေသခ်ာမသိခဲ့ေသာ ရဲေ၀ယံ .. ဆရာမရဲ ႔စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲၿငိမ္းခ်မ္းသြားသည္ “ေနဦး .. ဆရာမေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး .. မင္းအေနနဲ႔က ဒီထက္မက ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္တတ္ကြ်မ္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ .. အၿမဲေလ့လာေနရမယ္ .. ေနာင္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေနလို႔ မင္း လုပ္ငန္းသေဘာနားလည္လာရင္ ဒီစိုးသူဇာဆိုင္ကို မင္းဦးစီးရလိမ့္မယ္” “ဒါ .. ဒါဆို .. လဲ့ယမင္းက??” “ဘာ .. လဲ့ယမင္းလဲ .. မင္း အခုထက္ထိ ဒီေကာင္မေလး အရည္အခ်င္းကို သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား .. သူက ေနာက္လိုက္အေနနဲ႔ပဲ ေကာင္းတာ .. ေရွ႔ကိုခြ်န္ၿပီးထြက္လာႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိလို႔လား .. ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အလကားသပ္သပ္ ငါအျပစ္မေျပာခ်င္လို႔သာ .. ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း ဘာမွမရွိတဲ့ဟာေလး” ေလသံျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာသြားၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္၀န္းေတြက ျပန္လည္၍ ရီေ၀သြားသည္။ ရဲေ၀ယံနားသို႔ ဖင္ေရႊ ႔ကာ ကပ္ထိုင္လုိက္ရင္း သူ႔ပုခံုးတစ္ဖက္တြင္ ေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို အသာတင္သည္။ “ဆရာမကို အထင္မလြဲပါနဲ႔ကြာ .. မင္းနဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဆရာမ တကယ္တန္ဖိုးထားပါတယ္ .. မင္းေၾကာင့္ ဆရာမဘ၀ေလး စိုျပည္ၿပီး အုိင္ဒီယာသစ္ေတြ ထြက္လာရတာပါ သားရယ္ ..” တိုးညင္းလွသည့္ စကားသံဆိုေပမယ့္ ရဲေ၀ယံရဲ ႔ႏွလံုးသားထဲတြင္ေတာ့ အက်ယ္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ပုခံုးေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ဆရာမရဲ ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေမးဖ်ားေလးကေန တဆင့္မလိုက္ေသာအခါ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေ၀ယံ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းနီစိုစိုေလး ဆိုးထားေသာ ဆရာမရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားေပၚသို ဇတ္ကနဲ က်ေရာက္လာ၏။
ေဒၚစိုးသူဇာတစ္ေယာက္ ရဲေ၀ယံရဲ ႔ရင္ခြင္ထဲ တင္းက်ပ္စြာ ထပ္တိုး၀င္လိုက္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ျပန္လည္နမ္းစုပ္မိသည္။ သင္သာလိင္ကိစၥတြင္ အေတာ္အသင့္ အေတြ႔အႀကံဳရွိလွ်င္ ၾကားဖူး၊ ႀကံဳဖူးမွာ ေသခ်ာပါသည္။ လင္မယားအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးရည္းစားအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အႀကီးအက်ယ္ ကေတာက္ကဆႏွင့္ စကားမ်ားၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္အဆင္ေျပသြားပါက ထိုကိစၥက ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ လိင္ကိစသည္ နွစ္ေယာက္သားၾကားရွိ အျပင္းထန္ဆံုးေသာနည္းျဖင့္ ေျဖထုတ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးလွသည္။ မိုးမျမင္ေလမျမင္ဆန္လွသည္။ အခုလည္း ရဲေ၀ယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အလြတ္မေပးဘဲ နမ္းသလို၊ ေဒၚစိုးသူဇာကလည္း ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာအား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ညွပ္ကိုင္ရင္း အတင္းအၾကမ္း ျပန္နမ္းသည္။ နမ္းေနရာမွ ရဲေ၀ယံ လက္ေတြက ဆရာမရဲ ႔ဖင္သားအိအိထြားထြားႀကီးေတြဆီ ေလွ်ာဆင္းသြားၿပီး အားရပါးရ ညွစ္နယ္သည္။ စကပ္ေပၚမွ ဆုပ္နယ္ရင္း အားမရသည့္အခါ ေနာက္ဘက္မွဇစ္ကို ေျဖခ်သည္။
စကပ္ေလး ခါးစပ္မွ ေခ်ာင္၍ လြတ္သြားသည္တြင္ ေပၚလာသည့္ ပင္တီသားေပၚကေန ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္နယ္ျပန္သည္။ “ေမာင္ … ” “ဆရာမ !!” ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔ႏႈတ္မွ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေမာင္ဆိုသည့္ ေခၚသံေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံ အံ့ၾသတႀကီးႏွင္ တု႔ံျပန္မိသည္။ မ်က္ႏွာေလး နီေရာင္သန္းေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအရာေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ၀တ္ထားသည့္ ဘေလာက္စ္အား လက္တစ္ဖက္လွ်ဳိကာ ဆြဲထုတ္ရင္း ေခါင္းေပၚကေန လွန္၍ ခြ်တ္လိုက္သည္။ ရဲေ၀ယံ အၿမဲတပ္မက္ခဲ့ရေသာ ႏို႔အံုေဖြးေဖြးႀကီးေတြက အျဖဴေရာင္ေအာက္ခံတြင္ အနက္ေရာင္ဇာေျပာက္မ်ားႏွင့္ လွပစြာကြပ္ထားသည့္ ဘရာေလးထဲမွာ ထင္းခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ရဲေ၀ယံ ကမန္းကတမ္း သူ႔တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကေန ဆြဲခြ်တ္ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာကပါ ကူညီရွာသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ရဲေ၀ယံေခါင္းအား သူမရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းသည္။ ရဲေ၀ယံက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ႏို႔အံုေဖြးေဖြးႀကီးတစ္ခုရဲ ႔အေပၚပိုင္းကို ဆတ္ခနဲ ငံု႔နမ္းသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ အင္းခနဲ ညည္းၿပီး သူ႔ရဲ ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖြကာဆုပ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္က ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ေနာက္ျပန္စမ္းကာ တြန္းဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
ႏို႔အံုမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းထားသည့္ ဘရာက ေခ်ာင္သြားသည္ဆိုသည္ႏွင့္ ရဲေ၀ယံ ႏို႔သီးေခါင္း နီနီညိဳညိဳေလး တစ္ဖက္ကို အားရပါးရ ဆြဲစို႔သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသည့္ မိန္းမႀကီးမို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔ႏို႔သီးေတြက ေသးေသးေလးေတြ မဟုတ္။ သူ႔လက္သန္း တစ္ဆစ္စာေလာက္ ရွိသည္။ စုိ႔လို႔ကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ ႏုိ႔သီေလးေတြ တင္းမာစူတက္လာသည္အထိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔ပစ္လိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ တစ္ေယာက္ ရဲေ၀ယံရဲ ႔ေခါင္းအား တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းေနရသည္။ “ေမာင္ .. မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး .. ေမာင့္လီးႀကီး အျပင္ထုတ္လိုက္ေတာ့” “ဟုတ္ … ေမာင္လည္း ဆရာမကို လုပ္ခ်င္ေနၿပီ” “ေမာင္ .. အခုထက္ထိ ဆရာမလို႔ ေခၚေနေသးတယ္ .. ဟုတ္လား” “အင္း .. ဆရာမလို႔ ေခၚရတာ အာေတြ႔တယ္ .. ဆရာမ စိတ္မဆိုးဘူး မွတ္လား” “မဆိုးပါဘူး .. ေမာင္ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ဆိုးစရာလား” “တကယ္ .. ဒါဆို” ရဲေ၀ယံက ေျပာရင္းႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို ၾကြခိုင္းၿပီး စကပ္ေအာက္ လက္ထုိးထည့္ရင္း ပင္တီေလးကို လွမ္းခြ်တ္သည္။ ေျခဖမိုး ေဖာင္းေဖာင္းေလးတစ္ဖက္မွ လြတ္သြားသည္ေနာက္ ေနာက္တစ္ဖက္ ကြ်တ္တာေတာင္ ေစာင့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆရာမအား သူ႔ေပါင္ေပၚ ေပြ႔တင္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ ကိုယ္တိုင္လည္း ရမၼက္လိႈင္းေတြ ျပင္းထန္ေနၿပီျဖစ္ရာ သူမလက္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ဆြဲထုတ္ထားသည့္ လီးမာမာႀကီးအား လက္သြယ္သြယ္ေလးႏွင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ အရည္ေတြရႊဲစျပဳေနေသာ အဖုတ္၀ႏွင့္ေတ့ကာ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို အေပၚကေန အားႏွင့္ဖိခ်လိုက္သည္။
“ရွီး … အာ့ … အာ့” “အား .. ေကာင္းတာ ဆရာမရယ္” တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း တိုး၀င္သြားသည့္ လီးႀကီးေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေအာ္ကာညည္းမိၾကသည္။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ဒီအမိုးေပၚသို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ လူက ၀န္ထမ္းေတြေလာက္ပဲ ရွိေပရာ၊ သူတို႔ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ရဲေ၀ယံတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ႀကိဳက္ကဲလို႔ ရေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္း ထိုအခ်က္ကို မစဥ္းစားေနမိပါ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တပ္မက္မႈ ရမၼက္အရွိန္ႏွင့္ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ေပြ႔ဖက္ထားရင္း ကာမစိတ္မႊန္ေနၾကရာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာေနသည္ဟု ေျပာလည္း ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ … လဲ့ယမင္းသည္ အလုပ္ပင္ပန္းမႈေရာ၊ အခုတေလာ ခံစားေနရသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ေရာ မြန္းက်ပ္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ စီးကရက္ခိုးေသာက္ရန္ဆိုၿပီး အမိုးေပၚသို႔ တိတ္တဆိတ္ တက္လာခဲ့သည္။ လဲ့ယမင္း စိတ္ထဲ ဆရာမက သူမအား ဆက္ဆံသည္မွာ တအားတင္းက်ပ္လြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ဆူပူတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းလည္း မရွိလွ။ အခုတေလာ ဆရာမႏွင့္ ပလဲနလံသင့္ေနသူက ရဲေ၀ယံရယ္။ တစ္ခုခုဆို ဆရာမက ရဲေ၀ယံကိုပဲ ခိုင္းေတာ့သည္။ ဟိုေကာင္ကလည္း သူမ ခိုင္းလွ်င္သာ မလုပ္ခ်င္တာ။ သူ႔ဆရာမမ်ား ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ပါးစပ္က စကားမထြက္ေသး ရက္စ္ဆိုသည့္ အေကာင္ …။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ တက္လာရသည္မို႔ အမိုးေပၚသို႔ ထြက္သည့္ ေပါက္ေရာက္ေတာ့ တံခါးရြက္ကိုေတာင္ အတင္းတြန္းမဖြင့္ရဲ။
တေျဖးေျဖးခ်င္းသာ တြန္းဖြင့္ရသည္။ လူတကိုယ္စာ ထြက္ေလာက္အာင္ ဟသြားသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကို လွစ္ခနဲ တိုးထြက္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည့္ လဲ့ယမင္း နားထဲတြင္ ပီပီသသ ၀င္လာသည့္ စကားသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ တကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားသလို ခံစားရသည္။ နားထဲ၀င္လာသည့္ စကားသံေတြကို ပထမေတာ့ လဲ့ယမင္း မယံုႏိုင္ေသး။ သူမမ်ား ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနတာလားဟု ေတြးလိုက္သည္။ အသံေတြလာရာ ေရတိုင္ကီမ်ားဘက္သို႔ ျမင္ရေအာင္ ကိုယ္ကို မသိမသာေရႊ႕လိုက္သည္။ ေရတိုင္ကီ ႏွစ္လံုးၾကားရွိ လြတ္ေနေသာ ေနရာေလးမွတဆင့္ တစ္ဖက္ျခမ္းကို လွမ္းျမင္ရေသာအခါ သူမ နားၾကားလြဲတာ မဟုတ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည့္ သူမအား သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကသည့္ စံုတြဲေၾကာင့္ လဲ့ယမင္း ေဒါသေတြ ရင္ထဲက အလိပ္လိုက္ တက္လာရွာသည္။ “ေတာက္ .. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ .. ငါကေတာ့ ကိုယ့္မ်ား ပစားေပးလာမလားဆိုၿပီး ဆရာမ ဆရာမနဲ႔ တဖြဖြ ျဖစ္ေနလိုက္ရတာ .. အခုေတာ့ ရွင္ႀကီး ရင္ထဲမွာ က်မက ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ မေလာက္ေလးမေလာက္စားလား .. လဲ့ယမင္းတဲ့ .. တမင္းထဲ ရွိတယ္ .. သိၾကေသးတာေပါ့” အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ စိတ္ထဲကေန ႀကံဳး၀ါးရင္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု လဲ့ယမင္းေတြးသည္။ မ်က္စိက ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အဂၤေတနံရံတြင္ ဆင္ထားသည့္ အရာတစ္ခုကို သြားေတြ႔သည္။ လဲ့ယမင္း မ်က္ႏွာေလး ၀င္းခနဲ ျဖစ္သည္။
ခ်က္ခ်င္းကိုယ္ကို အသာေလး တံခါးေပါက္ရွိရာသို႔ ျပန္ေရႊ ႔လာၿပီး အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။ “ကိုေအးထြန္းလား” “မေခၚစဖူး ဖုန္းေခၚေနပါလား ယမင္းရ .. ေျပာေလ .. ကိုေအးထြန္း ဘာလုပ္ေပးရမလဲ .. အလကားေတာ့ မရဘူး လက္ဖက္ရည္ကို လူကိုယ္တိုင္ လိုက္တိုက္ရမယ္” စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ႔ အျပင္အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ခန္႔ထားသူ ကိုေအးထြန္းက အေရးထဲ သူမကို လာၾကဴေနေသးသည္။ ေလသံတိုးႏိုင္သမွ် တိုးေအာင္ထားရင္း စပီကာေနရာႏွင့္ ပါးစပ္ကပ္ကာ သူမျဖစ္ခ်င္သည္ကို အေရးတႀကီးေျပာရသည္။ “က်မေျပာတာ လုပ္ေပးရင္ လက္ဖက္ရည္မကဘူး .. ဘီယာပါ တိုက္မယ္” “နင္ .. တကယ္ေျပာတာလား .. ယမင္း” “တကယ္ေျပာတာ .. ကိုေအးထြန္း .. က်မတို႔ အေဆာက္အဦး မွာ ဆင္ထားတဲ့ ပီေအ စစ္စတန္ က အမိုးမွာပါ ရွိတယ္မွတ္လား” “ရွိတယ္ေလ .. ျပင္ရင္ အသံုးျပဳခ်င္ျပဳလို႔ရေအာင္ ဆိုၿပီး အေရွ ႔ဘက္မ်က္ႏွာစာက နံရံမွာ တပ္ထားတာေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ဘာျဖစ္လဲ ေမးမေနနဲ႔ .. က်မေျပာတဲ့အတိုင္းသာလုပ္ .. ရွင့္ကို ျပဳစုဖို႔ က်မတာ၀န္ထား” “သေဘာေပါက္ၿပီ.. ယမင္း .. ဘာလုပ္ေပးရမလဲသာေျပာ” “အဲဒီ အမိုးေပၚက စပီကာကို ဖြင့္ၿပီး ၾကားတဲ့အသံကို အေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုးေရာက္ေအာင္ အခုလႊင့္ေပး” “အိုေက .. ခနေစာင့္ .. ရမယ္” အေကာင္းႀကီးေကာင္းကာ အခ်ီႀကီး ၿပီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ ရဲေ၀ယံ လူမသိသူမသိႏွင့္ အမိုးေပၚကေန တိတ္တဆိတ္ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ပံုမွန္ ဒီလိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚစိုးသူဇာက စားေသာက္ဆုိင္ထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွဴၿပီး လာေရာက္စားေသာက္သည့္ ကာစတန္မာမ်ားကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကျဖစ္သည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဒုတိယထပ္တြင္ ရွိေသာ စားေသာက္ခန္းမထဲသို႔ ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့သည္။ ရဲေ၀ယံကလည္း လိုက္ပါေနၾက ထံုးစံအတိုင္း မလွမ္းမကမ္းမွ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ခန္းမထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အားလံုးရဲ ႔စူးစမ္းေသာ အၾကည့္မ်ားက ျမားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာလို က်ေရာက္လာသည္။ စားပြဲ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသူ အခ်င္းခ်င္းလည္း တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာတို႔အား ၾကည့္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ အခ်ဳိ ႔ေသာ သူမ်ားရဲ ႔အၾကည့္က အထင္ေသးသည့္ဟန္၊ အခ်ဳိ ႔ေသာသူမ်ားရဲ ႔အၾကည့္က ျပစ္တင္ရႈံ ႔ခ်ဟန္ ေပါက္ေနသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ စားေသာက္ေနသည့္ မိသားစုတစ္စုရဲ ႔စားပြဲ၀ိုင္းနားတြင္ ရပ္ေနစဥ္ တပည့္မျဖစ္သူ လဲ့ယမင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒီအထပ္ရဲ ႔ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ သူမကို တာ၀န္ေပးထားသျဖင့္ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ေမးမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူမကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေဘးနားရွိ စားပြဲ၀ိုင္းက မိသားစုကို လွမ္းကာ ၿပံဳးျပသည္။
“ျပန္ၾကေတာ့မလို႔လား .. အန္တီတို႔” “ေအး ျပန္မယ္ေအ .. စားရတာေတာင္ မသတီေတာ့ဘူး .. ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္ .. ကိုယ့္အဆင့္တန္းနဲ႔မွ မလိုက္ .. အရွက္မရွိတဲ့မိန္းမ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္မွာ စားခ်င္စိတ္ကို မရွိဘူး .. ေျပာ .. ဘယ္ေလာက္က်လဲ” “ရွင္ .. ဘာေျပာလိုက္တယ္ !!” သူမကို ရြဲ႔ေစာင္း၍ ၾကည့္ကာ ေျပာေနမွန္း သိသျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေဒၚစိုးသူဇာ ေလသံမာမာႏွင့္ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဘြားေတာ္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဘြားေတာ္က ေဒၚစိုးသူဇာကို စက္ဆုပ္ရြံရွာဟန္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလဲႊသြားသည္။ သူမထပ္ေမးမည္ျပဳေတာ့ လဲ့ယမင္းက သူမႏွင့္ဘြားေတာ္ၾကားတြင္ ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ “ဆရာမရယ္ .. အေျပာမခံႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ္က မဟုတ္တာမလုပ္နဲ႔ေပါ့ .. အခုေတာ့ ျဖစ္စရာေနရာရွားလို႔ အမိုးေပၚမွာေတာင္ တက္ျဖစ္ရေသးလား .. အဲဒီအမိုးမွာ ဆင္ထားတဲ့ ပီေအစစ္စတမ္က ေကာင္းေသးတယ္ဆိုတာ ေမ့သြားတယ္ မဟုတ္လား” “လဲ့ယမင္း … နင္ … နင္” ဘာေၾကာင့္ လူေတြအားလံုးက သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို မ်က္လံုးစိမ္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ဆိုတာကို ေဒၚစိုးသူဇာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္းႏွင့္အတူ ဆူေ၀တက္လာသည့္ ေဒါသေၾကာင့္ သူမရဲ ႔ညာလက္က ေျမာက္တက္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုလက္က ဦးတည္ရာသို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာမယ္မွန္း သိေနဟန္တူသည့္ လဲ့ယမင္းက သူမလက္ကုိ ဆီးဖမ္းထားသည္။ “အနာေပၚတုတ္က်တယ္ေပါ့ .. ဟုတ္လား .. ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ကေလးကို မုန္႔ေပးႀကိဳက္ရတယ္လို႔ .. ေအာ္ .. မွားသြားလို႔ .. မုန္႔ေပးႀကိဳက္တာ ရွင္မဟုတ္ဘူး .. ဟို ႏြား !!” လက္ညိဳးထိုးကာ လွမ္းေအာ္လိုက္မႈေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္လံုးရွိ လူေတြရဲ ႔အၾကည့္က ရဲေ၀ယံဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေ၀ယံရဲ ႔အၾကည့္ထဲတြင္မူ သူတို႔ေတြ ရွိမေနပါ။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ဆယ္ႏွစ္စာေလာက္ အိုစာသြားသည့္ ဆရာမရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသာ ရွိေနသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ အလုိလုိေနရင္း မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲလာသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္ကာ စားေသာက္ခန္းမထဲမွ တဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့သည္။ အခုေတာ့ အရာရာသည္ ၿပီးဆံုးခဲ့တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္ထိ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ကိစၥရပ္အားလံုး အနည္မထိုင္ေသးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သူမ အေတြးထဲကေန ဆရာ့ကို ေမာင္းထုတ္လို႔ရမည္ဆိုတာ တကယ္ကို အေျဖရွာရခက္ေသာ ပုစာၦတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍ ဦးေႏွာက္ထဲကေန ဆရာ့ကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ႏွလံုးသားထဲကေန ဆရာဦးရဲသူရဲ ႔ပံုရိပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။
ေရႊပိုးအိမ္ ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖကို မရွာႏိုင္သလို၊ သိလိုစိတ္လည္း မရွိပါေခ်။ ဆရာႏွင့္ ပတ္သက္တာ မွန္သမွ်ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ သူမရဲ ႔ပထမဦးဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းကို မထုတ္ေတာ့ဖို႔ ေရႊပိုးအိမ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔ အဖြဲ႔ သူမႏွင့္ ဆရာ့အား ပက္ပင္းမိၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာတင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းကို ဆရာ့ကို အသိမေပးခဲ့သလို၊ သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္သူ သိဂၤ ီကိုလည္း မေျပာျပခဲ့ပါ။ သိဂၤ ီက သူမကို ဖုန္းႏွင့္ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မအားဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပၿပီးသာ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ မအားသည့္ သိဂၤ ီကလည္း မဆက္သြယ္ေတာ့ပါ။ ဦးရဲသူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူမရဲ ႔ဘ၀သည္ ကန္႔လန္႔ကာခ်သလို ၿပီးဆံုးခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူမဘ၀ႏွင့္ သူမျပန္ျဖစ္သြားၿပီဟု ဆိုလို႔ရေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္အတြက္ အရာရာသည္ အခုေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့လြန္းလွ၏။ တစ္ဦးတည္ေသာ သမီးအျဖစ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္အျပင္၊ မာမီက ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳစုထိန္းေက်ာင္းခဲ့သည္မို႔ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ဘ၀တြင္ အေဖာ္ဆိုတာ တမ္းတရမွန္း မသိခဲ့ပါ။ လူမွန္းသူမွန္း သိတတ္စအရြယ္ကပင္ သူမဖာသာသူမ ဘ၀ကို ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဦးရဲသူႏွင့္ ဆံုေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ အေဖာ္ဆိုသည့္ စကားကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္လာႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာႏွင့္သူမ အဆင့္ေတြေက်ာ္ၿပီး အဆံုးစြန္ေသာ အေျခအေနသို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္သြားခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းဆက္ေရးလို႔ မရျခင္းအတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာရင္း နီးစပ္သြားတာဟုဆိုလည္း ေရႊပိုးအိမ္ မျငင္းခ်င္ပါ။
သို႔ေသာ္ သူမႏွလံုးသားက တစ္သက္မွာတစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ဖူးေသာ စေကးလ္ ႏွင့္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ဆိုတာကိုလည္း ထည့္ေျပာရေပလိမ့္မည္။ ဆရာ့ရဲ ႔အနမ္း၊ အေတြ႔အထိ၊ အျပဳအစု၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အလိုးအေဆာင့္မ်ားကို သူမ တရံမျပတ္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စာေရးဖို႔ အစီအစဥ္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ရွိမေနေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုမွ ေရႊပိုးအိမ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါေခ်။ ဒီေန႔လည္း မေန႔ညကလို အိပ္မေပ်ာ္သည့္ရက္ တစ္ရက္ ထပ္တိုးလာမွာ စိုးသည့္အတြင္း ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္က ထမင္းစားပြဲႀကီးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္ မာမီ သိမ္းထားသည့္ ေဗာကာ ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္မို႔ မာမီႏွင့္ေတာင္ စကားမေျပာျဖစ္။ အခုတေလာ မာမီလည္း ဘာျဖစ္သည္မသိ။ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္လည္း တစ္အိမ္ထဲသာ ေနသည္။ စကားကတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းထပ္ ပိုမေျပာျဖစ္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ဖန္ခြက္ေလးကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ေျမွာက္ကိုင္ရင္း ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့မည္ျပဳစဥ္မွာပင္ အျပင္ဘက္မွ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည္။ မာမီ ျပန္လာတာျဖစ္မည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ခမ္းေနသည္မို႔ အသံလွမ္း၍ မျပဳမိ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစိုးသူဇာက အေပၚထပ္ကို တန္း၍ တက္သြားသည္ မဟုတ္ဘဲ မီးဖိုေဆာင္ထဲ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။
“မာမီ ..” “သမီး ..” တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခပ္အမ္းအမ္း အမူအရာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာက ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ေဘးက ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူမရဲ ႔လက္ကလည္း စားပြဲေပၚတြင္ က်န္ေနေသးသည္ ဖန္ခြက္အလြတ္တစ္လံုးကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ရင္ထဲက တင္းက်ပ္ေနမႈကို ေဗာ့ကာႏွင့္ ေမ်ာခ်ၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာ သမီးျဖစ္သူအား ၾကည့္သည္။ သမီးျဖစ္သူကလည္း သူမအား ေမးခြန္းထုတ္သလို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ “မာမီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” “သမီး တကယ္ မသိတာလား .. မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား” “တကယ္မသိတာ မာမီရ .. သမီးလဲ အခုတေလာ လူနဲ႔စိတ္နဲ႔ မကပ္ဘူး ျဖစ္ေနတာ” “ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သမီး” (ေဒၚစိုးသူဇာ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ေျပာေနေသာ သမီးျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း အ့ံၾသစိတ္ႏွင့္ ေမးမိ၏) “မာမီကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ … ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔စကားရွည္ႀကီး ဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္သည္ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ဒုတ္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်သည္။ မာမီျဖစ္သူအား မေက်မနပ္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး “မာမီက အဲဒါနဲ႔ပဲ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တယ္ေပါ့ .. မာမီ မလြန္လြန္းဘူးလား .. သူက သူ႔ဟင္းခ်က္နည္းေတြ မာမီကို ေပးခဲ့တာေတာင္ မာမီက သူ႔အတြက္ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး .. ကိုယ့္ကိုယံုၾကည္တဲ့၊ အေလးထားတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္အေပၚ ဒီလိုပဲ ဆက္ဆံရသလား .. ေလာကမွာ ဆရာေတြ အားလံုး ဒီလိုခ်ည္းပဲလား” ေလသံမာမာႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ နမ္းစေတာ့ ေျပာသြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ သမီးျဖစ္သူကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ၾကည့္မိသည္။
“ေနပါဦး သမီး .. တျခားတစ္ေယာက္ ရွိေသးလို႔လား” “ေအာ္ .. မ .. ဟုတ္ပါဘူး .. ဟို ဟိုေလ” စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း ေျပာမိၿပီးမွ ေရႊပိုးအိမ္ သူမစကားကို ျပန္ေလွ်ာခ်လိုက္ရသည္ “ဒါဆို မာမီက ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ” “သူက မနက္ျဖန္ဆို ေအာ္ဇီသြားေတာ့မွာတဲ့ .. အဲဒါ မာမီလည္း လိုက္သြားခ်င္တယ္ .. ဆိုင္ကိုေတာ့ မာမီသူ႔ငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ မေရႊစင္က တာ၀န္ဆက္ယူၿပီး ဖြင့္ထားလိမ့္မယ္ .. အမ်ားအျမင္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ပုိင္ဆုိင္မူ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ေၾကျငာထားတယ္” “မာမီ ဒီလိုဆံုးျဖတ္ထားတာ သူက သိလို႔လား” “ဟင့္အင္း .. သူ႔နဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေသးဘူး” “သူက မာမီလိုက္လာတာကို လက္မခံဘူးဆိုရင္ေကာ” “ဒါဆိုရင္ေတာ့လဲ မာမီ ေလ့လာစရာရွိတာေတြ ေလ့လာယံုပဲေပါ့” “အင္း … တကယ္လို႔ သူက မာမီကိုလက္ခံတယ္ဆိုရင္ေကာ .. မာမီ သူ႔ကို လက္ထပ္မွာလား” “ေကာင္မေလး .. အဲဒီကိစၥ နင့္အတြက္ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးေနလား” မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ခပ္ေငါက္ေငါက္ေျပာလိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ လက္ထဲေရာက္ေနသည့္ ခြက္ထဲက အရည္ေတြကို တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္၏ ထြက္ခြာရာဌာနသည္ ခရီးသည္မ်ား၊ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားအသက္၀င္ေနေလသည္။
“ကဲ .. အေဖသြားၿပီ” “ေအး .. ေကာင္းေကာင္းသြား .. ဟိုေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ဦး” “ဆက္မွာပါ .. အေဖလဲ ေကာင္းေကာင္းျပန္ဦး” “အမယ္ .. မင္းကပဲ ေျပာရတယ္ ရွိေသး” ဦးရဲသူ တံု႔ျပန္ေျပာရင္း ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသူ ရဲေ၀ယံရဲ ႔ ပုခံုးအား လက္သီးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြထိုးသည္ “အေဖ့ဇာတ္လမ္းကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္လာမွာပါ .. အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူး .. ကိုယ့္အေဖ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲေလ .. ကဲ .. သြားၿပီ အေဖ .. တာ့တာ” လက္ကေလးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ ရဲေ၀ယံအား ဦးရဲသူ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ လက္ျပရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ရဲေ၀ယံ ေနာက္ဆံုးေျပာသြားသည့္စကားက သူ႔ရင္ထဲရွိ မက်က္ေသးသည္ ဒဏ္ရာကို အသစ္ျပန္လည္ျဖစ္တည္လာေအာင္ ႏိႈးဆြသလို ျဖစ္သည္။ သတိရတယ္ .. လြမ္းတယ္ .. ေရႊပိုးအိမ္ရယ္ .. မင္း ဘယ္မွာလဲကြယ္ ..။ “ကဲ .. သမီး မာမီသြားေတာ့မယ္” “ဟုတ္ကဲ့ .. မာမီ” အသံငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာအား ေရႊပိုးအိမ္ သိုင္းဖက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမကို ျပန္ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ကိုလက္၀ါးျပင္ႏွင့္ ႏူးညံ့စြာသပ္ေပးေလသည္ “သမီးတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ ျဖစ္မေနပါဘူးေနာ္” “မျဖစ္ပါဘူး မာမီရယ္ .. စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ .. သမီး ကေလးေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး” “အဲ့ဒီ ကေလးေလး မဟုတ္လို႔ ေျပာေနရတာပဲ .. ဒါပဲေနာ္ မာမီ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ ပီကာဆိုကို ေတြ႔ခ်င္တယ္” “အင္းပါ .. မာမီရယ္ .. သြားေတာ့ ေလယာဥ္ခ်ိန္ ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္” ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ထြက္သြားသည့္ မာမီရဲ ႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္၀န္းမ်ား မႈန္ရီေ၀၀ါးလာသည္။ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား ေအာက္ဘက္သို႔ လိမ့္မက်လာခင္ လက္ေခ်ာင္းေလးကို ေကြး၍ သုတ္လိုက္သည္။ မသိသည့္ လူကေတာ့ ထင္ၾကလိမ့္မည္။
မာမီျဖစ္္သူႏွင့္ ခြဲရလို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငိုေနသည္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ထုိအခ်က္က မမွန္ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔မ်က္ရည္မ်ားက မာမီေျပာသြားသည့္ ပီကာဆို ဆုိေသာ ညႊန္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔သလို ေ၀၀ါးေနသည့္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ဆရာဦးရဲသူရဲ ႔ပံုရိပ္ကို အလိုလို ျမင္ေယာင္လာသည္။ “ေရႊပိုးအိမ္ ” “ဟင္ .. ဆရာ ” သူမနာမည္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚခံရမႈေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ အတင္းပြတ္ၾကည့္သည္။ အယ္ .. ဒါ တကယ္ .. သူမ ျမင္ေယာင္ျမင္မွား ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္။ ဆရာက သူမႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ၿပီး သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ။ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္္မွ ဆရာလို႔ ေအာ္ေခၚရင္း ေျခလွမ္းေတြက အလိုလိုေရြ႔သြားသည္။ သူမႏွင့္ တစ္ခ်ိန္ထဲတစ္ၿပိဳင္ထဲမွာပင္ ဦးရဲသူက သူမဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းခုလတ္တြင္ ဆံုၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ကိုယ္ကေလးက ဦးရဲသူ ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္သြားသလို၊ ဦးရဲသူကလည္း သူမအား လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသည့္အလား တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ … ေလဆိပ္ေပါက္၀သို႔ လက္ခ်င္းတြဲကာ ထြက္လာၾကသည့္ ေရႊပိုးအိမ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကားရပ္နားရာဌာနသို႔ သြားမည္ျပင္ေတာ့ ဦးရဲသူ သူမလက္ကို ဆြဲထားရင္း တားသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ” “ဆရာ့ကားနဲ႔ပဲ သြားၾကရေအာင္ေလ” ေရႊပိုးအိမ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတာလဲဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ႔၍ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္စဥ္ စပ္ၿဖီးၿဖီးရုပ္ႏွင့္ ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးယံုမက လက္ကပါ ခါးကုိဆြဲလိမ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေလသည္။ “ေလဆိပ္နဲ႔ အနီးဆံုး တည္းခိုခန္းမွာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေဆြေႏြးရေအာင္လို႔ေလ .. ဟီး” ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာၿပီးေသာအခါ … “အခုလို က်ေနာ္ရဲ ႔ေနာက္ဆံုးထြက္ထားတဲ့၀တၳဳကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ျပန္လည္အသက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ပြဲမွာ လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ႏွင့္တကြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းကို ဒီေနရာကပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ အႏူးအညႊတ္ ေျပာပါရေစ .. တလက္စထဲ အခုရိုက္မယ့္ ရုပ္ရွင္မွာ သရုပ္ေဆာင္မယ့္ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ား အျပင္ အေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို စင္ေပၚသို႔ ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္ .. အားလံုးပဲ လက္ခုပ္ၾသဘာေလး ေပးေပးၾကပါ … သူကေတာ့ ..” စတိတ္စင္ျမင့္ေပၚကေန ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာဟန္ႏွင့္ အားရပါးရ ေျပာေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ႔စကား ေခတၱခဏရပ္သြားသည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဇာတ္ရံုအတြင္းရွိ ထိုင္ခံုတန္းမ်ားဆီသို႔ မီးဆလိုက္ႏွစ္ခုက ဟိုမွဒီသို႔ ထိုးကာျပသည္။
စကၠန္႔ပိုင္းမွ် လူရွာသလို ရွာေနသည့္ ဆလိုက္တန္းႏွစ္ခုသည္ ဟိုဒီေျပးေနရင္းမွ ေရွ႔ဆံုးတန္းအလယ္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ပြဲတက္၀တ္စံုရွည္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဦးရဲသူထံမွ စကားသံကို ထပ္မံ၍ ၾကားရသည္။ “သူကေတာ့ တျခားသူ မဟုတ္ပါဘူး .. ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို ဇာတ္ညႊန္းျပန္ဆြဲေပးထားတဲ့ တက္သစ္စ စာေရးဆရာမ ေရႊပိုးအိမ္ ျဖစ္ပါတယ္” ေရႊပိုးအိမ္သည္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္မည္အျပဳတြင္ ေ၀ါခနဲ ထြက္လာသည့္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ားႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးအားေပးသံမ်ားေၾကာင့္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားေတာင္ ထသည္။ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈက ရင္ထဲကို အျပည့္အ၀ လႊမ္းမိုးထားရာ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပါးစပ္ကို အုပ္၍ေတာင္ ထားရသည္။ စတိတ္စင္ေပၚ ေရာက္ရန္ ေလွ်ာက္လာသည္တြင္လည္း လဲၿပိဳျခင္း မျပဳရေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဆရာက သူမအား စတိတ္စင္အစြန္းထိ ထြက္ႀကိဳကာ လက္ျဖန္႔ၿပီး ေခၚလို႔ ….။ ဆရာဦးရဲသူရဲ ႔လက္ကို သူမ ရဲရဲႀကီး ဆုပ္တြယ္လိုက္ေသာအခါ ပရိသတ္ရဲ ႔ၾသဘာသံမ်ားက ခုနကထက္ပင္ ပို၍တိုးလာသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ဆရာ့အား အခ်စ္ရည္လႊမ္းသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္မိသလို၊ ဆရာဦးရဲသူကလည္း သူမအား ၾကင္နာနားလည္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ျပန္၍ စိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ …။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းတြဲ၍ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ရင္း ခန္းမအျပင္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာစဥ္ ဦးရဲသူရဲ ႔ဖုန္းမွ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ဦးရဲသူ ဖုန္းေျဖဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ဟန္းဖုန္းမွလည္း အသံျမည္လာသည္။
ဦးရဲသူ ….. သား .. မင္းေရာက္လာၿပီလား .. မင္းေလယာဥ္က ေနာက္က်ေနတာလား ရဲေ၀ယံ ….. ေလယာဥ္က ေနာက္က်တာမဟုတ္ဘူး .. ကာစတမ္က ရစ္ေနလို႔ .. အေဖ့အတြက္ ယူလာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ျမင္သြားၿပီး ေတာင္းေနတာေလ … ဒါနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားၿပီလား ေရႊပိုးအိမ္ ….. မာမီ .. အခု ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ .. သမီးတို႔ပြဲက ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီ ေဒၚစိုးသူဇာ ….. လာေနၿပီ သမီးေရ … သူ႔အေဖဖို႔ ၀ယ္လာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ကာစတမ္က ရစ္ေနလို႔ေလ ဦးရဲသူ …. ၿပီးသြားၿပီ .. ထားလိုက္ပါေတာ့ … တို႔တစ္ေတြ တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္း ရီေဆာ့ ကိုပဲ တန္းသြားၾကတာေပါ့ ရဲေ၀ယံ …. ေကာင္းတာပဲ အေဖ … အေဖ့ကိုလဲ သားဆရာမနဲ႔ ေသခ်ာမိတ္ဆက္ေပးလို႔ရတာေပါ့ …. သား ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာမကို တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေဖ သိသြားမယ္ .. အခုပဲ ၀င္းထဲကို တက္စီ၀င္လာၿပီ .. ခနေလးေစာင့္ အေဖ ေရႊပိုးအိမ္ …. အခု ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ … အေမ့ေကာင္ေလးေရာ အတူတူလာတာ မွတ္လား ေဒၚစိုးသူဇာ ….. ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး .. သမီးထက္ႀကီးတယ္ေနာ္ … ဒါပဲ .. ေတြ႔ရင္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ လုပ္မေနနဲ႔ … မာမီတို႔က ရီေဆာ့ မွာ အတူေနၾကဦးမွာ ဆိုတာ မေမ့နဲ႔ .. ခနေန ေရာက္ေတာ့မွာ ဦးရဲသူ …. ေအးပါ .. ေစာင့္ပါတယ္ .. မင္း ဆရာမ ဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆိုတာလဲ ၾကည့္ပါ့မယ္ .. ငါ့တပည့္မ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာတယ္ဆိုတာလဲ မင္းကို ျပပါဦးမယ္ေရႊပိုးအိမ္ …. မေနာက္ရဲပါဘူး မာမီရယ္… ကိုယ့္မာမီ ဇီဇာေၾကာင္ႀကီးရဲ ႔အသည္းကို ေပ်ာ့က်သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူကို သမီးကလဲ ျမင္ခ်င္ေနတာပါ ….ေနာက္ၿပီး မာမီကိုလဲ သမီးရဲ ႔ပီကာဆိုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမွာ ေရႊပိုးအိမ္က တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ရင္း ဖုန္းခ်လိုက္သလို၊ ဦးရဲသူကလည္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရယ္ရင္း ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္ခ်င္းျပန္ခ်ိတ္ရင္း ကဇာတ္ရံုရဲ ႔၀င္ေပါက္က်ယ္ႀကီးဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တြဲေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ၀င္ေပါက္နားေရာက္လို႔ အျပင္ကို ေျခလွမ္းလွမ္းမည္အျပဳ ေလွကားထစ္မ်ားမွ တက္လာၾကသည့္ စံုတြဲကို အျမင္တြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ေျခလွမ္းေတြ အလိုလို ရပ္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲထားရင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တြန္းထိုးကာ က်ီစယ္လာၾကပံု ရေသာ ထိုအတြဲသည္လည္း သူတို႔အား လွမ္းအျမင္တြင္ ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သည္။ ေလွကားထစ္မ်ားထိပ္မွ စံုတြဲတစ္တြဲႏွင့္ ေလွကားထစ္ေအာက္မွ စံုတြဲတစ္တြဲသည္ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ လက္ညိဳးထိုးရင္း မ်က္လံုးအျပဴးသား ျဖစ္ေနၾကသည္ကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက အထူးတလည္ ၾကည္ရႈသြားၾကသည္။ ကိုယ္စီကိုယ္စီလည္း သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ တီးတိုးစကားဆိုသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ လူေလးေယာက္သည္ကား ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမျပဳမိဟန္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ညိဳးထိုးလွ်က္သာ ရွိေနၾကေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔မွ အတန္ငယ္သြားရေသာ ေနရာတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ရီေဆာ့ တစ္ခုရဲ ႔ဘန္ဂလို တစ္ခုအတြင္း … ကပ္လ်က္ျဖစ္ေနသည့္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခုရဲ ႔ ကုတင္အသီးသီးေပၚမွ ေန၍ အတြဲႏွစ္တြဲသည္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ စကားမ်ားေနၾကသည္။
“အေဖ … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ .. အေဖတို႔ဘက္က တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျမည္ေနရတာလဲ” “ဒုန္း … အင့္ … အင့္ … ဒုန္း … ဆရာ … ဆရာ့ .. အာ့ .. ေကာင္းတယ္” “ဟ .. မင္းတို႔ ဘက္ကလဲ ဘာျဖစ္လို႔ တကြ်ီကြ်ီနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အသံထြက္ေနရတာလဲ” “ေမာင္ …. အာ့ … ထိတယ္ …. အာ့ … အင္း … လုပ္ … လုပ္” “ကုတင္ေဘာင္က နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတာေလ .. ငါ က ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲဟ” “သားလဲ သူတို႔ ေပးတဲ့ မို႔ရာေပၚမွာပဲ လုပ္ေနတာေလ … အေဖ့ ကုတင္ႀကီး အဆင္မေျပရင္ ေအာက္ဆင္းလုပ္ေပါ့” “ဟင္ .. မင္း … မင္း … ကဲ .. ကြာ” “ဒုန္း … အာ့ .. ဆရာ … အဲဒါ ပိုေကာင္းတယ္ … ေဆာင့္ … ျမန္ျမန္ … ေကာင္းတယ္ … ဒုန္း … ဒုန္း” “သမီး … နင္ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ … အင့္ … အာ့ … ဒီဘက္မွာ မာမီ ရွိတာလဲ .. အင့္ … သိ .. ဦး” “အာ့ … မာမီကလဲ … ဒီမွာ သမီးေကာင္း .. အာ့ .. ေနတာကို .. ဆရာ့ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ .. တအား ထိတယ္ … မာမီ ဘာသိလို႔လဲ … အာ့” “အို႔ … ေမာင္ .. ေဆာင့္ … ေဆာင့္ေတာ့ကြာ … အားမနာနဲ႔ … မင္းဟာႀကီးနဲ႔ ထိုးေမႊေပးေတာ့ …. အာ့ ေကာင္းတယ္ … အဲ့လို ဆက္တိုက္သာေဆာင့္ … တစ္စကၠန္႔မွာ ႏွစ္ခ်က္ရေအာင္ ေဆာင့္ … အာ့ … ဟုတ္ၿပီ” “ဆရာ … သမီး ၿပီးေတာ့မယ္ … အာ့ … အာ့ … ျမန္ျမန္ေလး … တစ္စကၠန္႔မွာ သံုးခ်က္ရေအာင္ ေဆာင့္ေပး .. အာ့” “ေမာင္ … တစ္စကၠန္႔မွာ ….” “ဆရာ … တစ္စကၠန္႔မွာ …” ေကာင္တာသို႔ လွမ္းမွာထားေသာ အစားအေသာက္မ်ားအား ဘန္ဂလိုရွိရာသို႔ အေရာက္လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေကာင္ကေလးသည္ ဟင္းပန္းကန္မ်ားထည့္ထားသည့္ လင္ဗန္းကို ကိုင္ထားရင္း ဒူးေတြ တုန္လာရွာသည္။
ဘန္ဂလိုေရွ႔က တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနရင္း သူ႔ခမ်ာ ဘဲလ္ကို ႏွိပ္ရမလား၊ ဒီအတိုင္းပဲ ဟင္းပန္းကန္ေတြ အေပါက္၀တြင္ ခ်ထားရင္း ျပန္သြားရမလား ဆံုးျဖတ္လို႔မရ။ တစတစ အထဲမွ ၾကားရသည့္ အသံေတြက အရွိန္အဟုန္ ျမင့္လာသည္တြင္ ဒူးတြင္မကဘဲ လက္ေတြပါ တုန္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံႏွစ္ခုတြင္ လင္ဗန္းထဲထည့္ထားသည့္ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္သည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ အျပင္ဘက္သို႔ ဟင္းရည္ေတြ စင္က်သည္။ “အားးးးးးးးးးး !!!” ေဘာင္းဘီဂြၾကားကို ေပစင္သြားသည့္ ဟင္းခ်ဳိရည္ပူေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလး မခ်ိမဆန္႔ႏွင့္ အသံကုန္ျခစ္ေအာ္မိသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ပြဲဆင္ႏႊဲေနသလို ေရကုန္းေရခမ္း ႀကိဳးစားေနသည့္ ေယာက်္ားသားႏွစ္ေယာက္သည္ ဘန္ဂလို အျပင္ဘက္မွ အျခားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ ႔အားခနဲ ေအာ္သံႀကီးေၾကာင့္ လႈပ္ရွားေနမႈေတြ ရပ္ကာ ၾကက္ေသေသကုန္ၾကသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကေတာ့ပါေခ် ….ၿပီးပါၿပီ။
