ကောင်မလေးက သူ့ညာလက်ကို သူမရင်အုံပေါ်တင်ကာ အပေါ်ကသူမလက်တွေနဲ့ ညှပ်ဖိထားသည် လက်ကသူမရဲ့ထွားအိတင်းကားသော‌ ပေါက်စီကြီးကိုကိုင်မိလျက်သားဖြစ်ပြီ ………….

အသက် ငါးဆယ် မုဆိုးဖို ဦးခင်မောင်။မန္တလေး ရန်ကုန် ဟိုက်ဝေးကားစီးပြီး ရန်ကုန်သွားနေပါသည်။ အသက်လေးရ သားသမီးတွေလည်း အိမ်ထောင်တွေနဲ့ ခွဲကုန်ကြပြီ။တကိုယ်တည်း ငြီးငွေ့လှ၍ရန်ကုန်ကညီကျောင်းမှာဘုန်းကြီးဝတ်ဘို့ဖြစ်သည်။ တ ရိပ် ရိပ် ပြေးနေ သောကား က တ နေရာရပ်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ် ခန့်ကောင် မ လေးတယောက်တက်လာကာ သူ့ဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်၏။ ကောင် မ လေးတင် ပါးက သူ့ပေါင် ကို အိကနဲလာအထိ ထိတ်ကနဲ ရင် ခုန်မိ၏။

ဒါပေမဲ့ အရွယ်က ကွာသည်မို့စိတ်ကို ဘေးလွှင့်ထားလိုက်ရသည်။ ခဏကြာတော့ စကားစမြည်ပြောရင်း ထိုကလေးမသည် အညာသူ ။ ရန်ကုန်သားနှင့် အိမ်ထောင် ကျ။ သမီးလေးတ ယောက် ရှိသည်။လွန်ခဲ့တဲ့လက တော့ ယောကျ်ားနဲ့စကားများ စိတ်ဆိုးပြီး အညာကမိဘဆီ ပြန်လာ၏။ ယခု မိဘက ချော့မော့ပြန်ခိုင်းတာကြောင့်ရယ်ယောက်ျားက ဖုန်းဆက် ပြန်ခေါ်တာရယ်ကြောင့်ရန်ကုန်ပြန်တာဟု သိရ လေသည်။ ည သည်တ ဖြေးဖြေး နက်ခဲ့ပြီ။

ခရီးသည်တွေလည်း ကားတငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း အိပ်ကုန်ကြပြီ။ ဦးခင်မောင် လည်း အရဟံ ဂုဏ်တော်ပွားရင်းကငိုက်မျဉ်းပြီ။ သူနဲ့ကားပြတင်းပေါက်ကြား ခုံပေါ်က ကောင် မ လေးလည်း အိပ်ပျော်ပြီ။ဦးခင်မောင် လည်း အိပ်မှဘဲဟု တွေးလိုက်၏။မှေးကနဲ နေ တော့ သူ့ဘေးက ချာတိတ်မကသူ့ပေါင်ပေါ် အိကျလာတာနဲ့ သတိဝင် လာ၏။ကောင် မ လေးရဲ့ အိစက် နူးညံ့သော အ ပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ် တခုလုံးက သူ့ပေါင်ပေါ်။ ဆွဲဖယ်လိုက် ရ ကောင်းမလား။

ခက်သည် သူ့ကို ဆွဲထူကာမှ တမျိုးထင် ပြီး ထအော်လျှင် ပြသနာ။ နေပ စေ။ နိုးရင် သူ့ဘာသာ ဖယ်လိမ့်မည်ပေါ့။နွေးအိသော အ တွေ့ကြောင့် ဦးခင်မောင် စိတ်တွေ လှိုင်းထလာသည်။ ငုံ့ကြည့်တော့ ကောင်မ လေးရဲ့နို့အုံ ထွားထွားတွေကို အင်္ကျ ီအောက်က ရုန်းထွက်တော့မလို မြင် ရ၏။ ဦးခင်မောင် စိတ်ချုပ်တီးကာ မေ့ဘို့ကြိုးစား၏။ ထိုအခိုက် ကောင် မ လေးက အိပ်ပုပ်ကာ တချက် လူးလွန့်ပြန်သည်။ ချမ်း၍လောမသိ ဦးခင်မောင် လက် တဘက်ကို သူမ ရင် ဘတ် ပေါ် ဆွဲယူ တင် လိုက်သည်။

ဘုရား ….. ကောင် မ လေးက သူ့ညာလက်ကို သူမ နို့အုံပေါ်တင် ကာ အ ပေါ်က သူမ လက်တွေနဲ့ညှပ်ဖိထားသည်။ ဦးခင်မောင် လက်က သူမရဲ့ ထွားအိ တင်းကားသောနို့ကြီးကို ကိုင် မိလျက်သားဖြစ်ပြီ။ ဦးခင်မောင် စိတ်ထိမ်းပေမဲ့ ပေါင်ကြားထဲကဟာက ထ လာသည်။ ပုဆိုးတွင်းထဲက နေ ရုန်းကြွ လာချေသည်။နောက် တနာရီလောက် ကြာသည်အထိဦးခင်မောင် မလှုပ်ဝံ့။ ရင်တွေသာ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေသည်။ စိတ်ကို ဇွတ်ထိမ်းသည်။

ဒါပေမဲ့ အထိအ တွေ့က ဆွဲဆောင် လွန်းသည်။ပြီးတော့ သူ ဒါတွေ ငတ်နေခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း၂၀လောက်ကြာခဲ့ပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ့။ဦးခင်မောင် ရဲ့ကျားဗီဇက သောင်းကျန်းထကြွလာပြီ။မထူးတော့ပြီမို့ ညာလက်နဲ့ ကောင် မ လေး နို့အုံကြီးကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ကောင်းလိုက်တာ။တ ဖြေးဖြေး အင်္ကျ ီပေါ်က ကိုင် ရတာ အားမရ။သူမရဲ့ အင်္ကျ ီစ အောက်ထဲ လက် ထိုးသွင်းကာဘော်လီအောက် ထိ တရွရွ ရွှေ့သွားပြီး နို့နှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်တော့သည်။

အုံကို ဆုပ်နယ်၏။ အသီးဖျားလေးတွေကို ဖွဖွလေး ညှပ်ချေ ကလိသည်။ ဦးခင်မောင် စိတ်တွေ တအားထ လာ၏။ ငတ်နေဆာနေတဲ့ အရသာမို့အငမ်းမရ စွတ်ကိုင် မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ချာတိတ်မက အိပ်ပျော်နေလို့အကိုင် ခံတာလား။ သိရက်နဲ့ ကျေနပ်လို့ခွင့်ပြုတာ လားမကွဲပြား။ မ တော်တဆ ဝူးဝါး ထလုပ် ရင်သောက်ရှက် လှလှ ကွဲနိုင် သည်။ ဒါပေမဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက်အကြာ မှာကောင် မက နို့တွေ နယ်ချေနေတဲ့ သူ့လက်ကိုဆွဲ ယူကာ သူမ ပေါင်ကြားထဲ ထိုးသွတ်လိုက်၏။

ဦးခင်မောင် ပျော်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ခွင့်ပြုချက် ရပြီမို့သူ ရဲရဲတင်းတင်း ကိုင ်သည်။နှိုက်သည်။ ဖင်ကြီးတွေကို တမက် တ မောပွတ်သည်။ ဖင်ကြားထဲက နေ ကောင် မ လေး အဝှာကို အုပ်ကိုင်၏။နောက် အဟ လေးကြား ကလိသည်။ ပြီးတော့ လက်ညှိုး လက်ခလယ် ၂ ချောင်းပူး၍အ ခေါင်းထဲ သွင်းသည်။တပွိပွိ အသံထွက်တဲ့အထိ လက်နဲ့ လုပ်ပေး၏။အချိန်တွေ ကုန်တာမြန်လှချေလား။ည ၁၂ ထိုးပြီ။ကားက ခရီးသည်တွေနားဘို့စားဘို့ကြားစခမ်းတခုမှာ ရပ်သည်။

အားလုံးကားပေါ်က ဆင်းရပြီ။ ဦးခင်မောင်ဘာလုပ် ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း မ ရွှေချောကသူ့လက်ကို ဆွဲ ခေါ်ကာ ဆင်းသည်။ ထမင်းဆိုင် ထဲ သူတို့မဝင်။ကားလမ်းအတိုင်း နောက်ပြန်လျှောက်ကာ လမ်းကြားတခုထဲ ချိုးဝင်၏။ မှောင် ရိပ်က ကွမ်းယာခုံလေးတွေ့တော့ အဲသည်ထဲ သွားကြသည်။ချာတိတ်မ က လော နေ၏။ သူ့ ပုဆိုးကို အောက်က မကာ ခေါင်းထိုးဝင်ပြီး ဦးခင်မောင့် ဟာကိုငုံ စုပ်သည်။ ထိပ်ဖျားကို သူမလျှာနှင့် ပွတ်ဆွဲရစ်ဆွဲသည်။

ဦးခင်မောင် ရှေးအဖိုးကြီးမို့မကြုံဘူး။ အ တော်ကောင်းတာကိုးဟ လို့တွေးကာ မှိန်းအရသာ ခံ နေသည်။အချိန်က သိပ်မရ။ကောင် မကို ကွပ်ပြစ်ပေါ် ပွေ့တင ်သည်။ ပေါင်၂ ချောင်းကို ဘေး အသားကုန်ဖြဲပြီး ဦးခင်မောင်အားကုန်လုပ်သည်။ အောက်ပိုင်းက တ ဖောင်းဖောင်း ဆောင့် သွင်းနေသလို သန်မာသောလက်တွေကဖြူဖွေး အယ်ကားနေ သော နို့ကြီးတွေကိုအားမနာတမ်း ဆုပ်ကိုင်။ ပါးစပ်ကလည်း စို့၏။ မိန်းမ မလုပ် ရတာ အနှစ် ၂၀ ကြာပြီ။

အခုလုပ် ရတာ ပိုကောင်းသလိုဘဲ။ကောင် မ လေးက ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်တော့ဦးခင်မောင် အံ့သြရပြန်သည်။ ဒ ါပေမဲ့ ကောင်းလှသည်မို့ ခေတ်လူငယ်တွေများ ကောင်းတာအကုန် တတ်ကြပါလားဟု ချီးကျူးမိပြန်သည်။ ဆာနေတဲ့ ဦးခင်မောင် ၁၅ မိနစ် လောက်နဲ့ပြီးသွား၏။သို့သော် ချာတိတ်မ က အားမရ သေး။ဦးခင်မောင့် ဟာကို ပြန်ပွတ်သပ် ကိုင်။သူမနို့တွေကို အကိုင ်ခိုင်း ။ ဦးခင်မောင် ဟာ ထ လာတော့သူမ က တက်ခွလုပ်သည်။အထက်အောက် ဆောင့် လှုပ် ရှားသလို စ ကောဝိုင်းလည်း လှည့်သည်။

အ တော်ကျွမ်းတဲ့ဟာမပါလား။ဦးခင်မောင် က လှုပ်ခုန်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကိုကုန်းထ စို့သည်။ စပါယ်ယာ သောက်ကောင် က ခရီးသည်များကားပေါ်တက်ကြပါ အော်ခေါ်သံကြောင့် ချာတိတ်မ အမြန် အပြီးသတ်၍ သူတို့ကားပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြ၏။ကားပေါ်တွင် ၂ ယောက်သား မောမောနှင့်အိပ်ပျော်သွားရာ မနက် ၄ နာရီမှ ဖြတ်ကနဲ နိုးလာသည်။ ဆင်းစရာ ကြားစခမ်းမရှိတော့သဖြင့်ကားပေါ်မှာဘဲချာတိတ်မ က ထိုင်နေ သောဦးခင်မောင် ရဲ့ဟာကို ပါးစပ် နှင့်စုပ် လက်နှင့်ပြီးအောင ်လုပ်ပေး၏။ဦးခင်မောင် ကလည်း ချာတိတ်မ ပေါင်ကြား လက်၂ ချောင်း ထိုး၍ ပြီးအောင် တဇွပ်ဇွပ်ပြန်လုပ်ပေးပါတယ်။ရန်ကုန် ရောက်တော့ ဦးခင်မောင် ဘုန်းကြီးမဝတ်ဖြစ်တော့ပါ …..ပြီးပါပြီ။