လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများ မှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က မြေစာပင် ဖြစ်ရခြင်းသာ။ စောနန်းငယ်ကို သနားမိသော်လည်း စောနန်းငယ်၏ အစ်ကိုဖြစ်သူ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်လျှင် စောနန်းငယ်ကို သနားသောစိတ်တွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ” ဟုတ်တယ်…ငါဒီလိုလုပ်တာမှန်တယ်…..” ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေတွေးနေမိပါတယ်။ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို တွေးမိလျင် သူ့သွေးတွေ ဆူပွတ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဒီလူယုတ်မာကြောင့် သူ့ညီမလေး မေမြတ်ဘ၀ ရေတိမ်မှာနစ်ခဲ့ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီအတွက် တိုးဝေအောင်သည်လည်း သူ့ပတ်ဝန်းကျင် သူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်ကိုဖြစ်စေရမည်။ သူ့စိတ်တွေ ပျော့ညံ့လို့မဖြစ်။ ပျော့ညံ့နေလျှင် သူရှုံးသွားလိမ့်မည်။ ဒီပွဲမှာငါနိုင်တယ်…ငါနိုင်တယ်လို့.သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်လည်အားပေးနေခြင်းသာ။ အဖြစ်ချင်ဆုံး ဆန္ဒတစ်ခုကို အကောင်အထည် ဖော်လိုက်ရသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ မပျော်နိုင်ပါ။ စိတ်ထဲမှာမွန်းကျပ်လာသလိုလို ခံစားရသဖြင့် ခရီးဆောင်အိတ်ဇစ်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး အထဲမှ စီးကရက်ဗူးကို ထုတ်လိုက်ကာ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ဆွဲထုတ်မီးညှိလိုက်သည်။ မှုတ်ထုတ်လိုက်သော စီးကရက်မီးခိုးငွေ့လေးတွေကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေက လွန်ခဲ့သော (၅)နှစ်ခန့်က အချိန်တွေကို လွင့်မျောသွားလေတော့သည်။ ” ဟင်းနော်…ကိုကိုအရမ်းဆိုးတာဘဲကွာ.” မေမြတ် ကိုတိုးဝေရဲ့ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းရင်း ရှက်ရှက်နဲ့ပြောလိုက်သည်။
” ချစ်လို့ပါ မြတ်ရယ်…ကိုကိုက” ” သွားပါ…အပိုတွေ….” “ဟော့ဗျာ…မယုံဘူးလား..” ” ကဲမယုံဦး…” ကိုတိုးဝေက ပြောမှပိုဆိုးလာသည်။ သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက်ထားပြီး ပါးတွေကို တရွတ်ရွတ်နမ်းတော့သည်။ နေရာကတော့ မေမြတ်တို့မြို့လေးရဲ့ အတွဲတွေ ကျင်လည်ကျက်စားရာ ရှုခင်းသာခေါ်သော တောင်ကုန်းလေးမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ တိုးဝေက ကုန်သည်ပေါက်စတစ်ယောက်။ ဒီမြို့လေးကို အရောင်းအဝယ်ကိစ္စဖြင့် မကြာခဏလာသည်။ မေမြတ်က တိုးဝေလာတိုင်း တည်းနေကျ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်နှင့် တစ်လမ်းထဲမှာ။ မေမြတ်ကို မြင်မြင်ချင်းစိတ်ဝင်စားသွားသော တိုးဝေသည် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူထံမှ တစ်ဆင့်မေမြတ်နှင့် မိတ်ဆက်သိကျွမ်းခဲ့သည်။ မေမြတ်က ပုဂ္ဂလိကဘဏ်တစ်ခုမှ ဝန်ထမ်းတစ်ဦး။ ဒီမြို့လေးမှာတော့ အချောအလှစာရင်းဝင်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားသည်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိသည်ဟု တိုးဝေသိထားသည်။ အစ်ကိုဖြစ်သူက အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက် နိုင်ငံခြားမှာ သွားအလုပ်လုပ်နေတယ်လို့မေမြတ်ကတော့ပြောတယ်။ မေမြတ်ကတော့ သူမအဒေါ်အပျိုကြီးနဲ့ အတူတူနေတယ်လေ။ ယခုဆို ရပ်ကွက်က လူတွေကလည်း သူမတို့အကြောင်းကိုတော်တော်သိနေပြီ။ မေမြတ်ကလည်း နိုင်ငံခြားမှာရောက်နေသော သူမအစ်ကိုဖြစ်သူကို ပြောထားပြီးပြီ။ တိုးဝေလည်း ဒီတစ်ခေါက်ပြန်လျှင် မိဘတွေကို မေမြတ်နှင့်သူ့အကြောင်းကို ဖွင့်ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မေမြတ်နှင့်သူ အတူတူ နေချင်လှပြီလေ။ ပြီးတော့ မေမြတ်နှင့်သူကလည်း လူငယ်တို့သဘာ၀ မှားယွင်းခဲ့ကြပြီး၊ အလွန်အကျှံတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာက တော်တော်ကြာပေါ့။ တိုးဝေသီချင်းကို တိုးတိုးဖွင့်ရင်း ကားကိုဖြေးဖြေး မောင်းလာခဲ့သည်။ သူရောက်နေသော နေရာက ရန်ကုန်-မန္တလေးအမြန်လမ်းမကြီးမှာ.။ သီချင်းလေးဖွင့်ရင်း သူစဉ်းစားမိနေတာက မေမြတ်အကြောင်း။ မနေ့ညက မေမြတ်နှင့် အစွမ်းကုန်ကဲခဲ့သောအကြောင်း။ မေမြတ်က သူအရင်ကတွေ့ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် တော်တော်ရိုးသားသည်ဟုပြောရမည်။ ဒီကောင်မလေးကို သူအတည်ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မိဘများကလဲ သူ့သဘောအတိုင်းသာ။ ချွေးမလိုချင်နေကြသည်။ သူ့အသက်ကလည်း ၂၈ နှစ်ထဲမှာရောက်နေပြီလေ။
မေမြတ် သည် မိန်းမကောင်းလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုချစ်လွန်းသဖြင့်သာ သူ့ဆန္ဒကို လိုက်လျောဖြစ်တယ် ဆိုတာလဲ သဘောပေါက်သည်။ မနေ့ညကအကြောင်းကို စဉ်းစားမိလျင် အခုထက်ထိတိုင် သူရင်ခုန်သည်။ မေမြတ်ကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ပြီး အသားကုန်ဗျင်းခဲ့သည့်အကြောင်း။ “အို..ကိုကို သိပ်ဆိုးတာဘဲ..” “နေပါဦး မြတ်ရယ်…ရွတ်..” မေမြတ်ကိုဖက်ရင်း တိုးဝေက ပါးကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ မေမြတ်တစ်ယောက်ကတော့ တိုးဝေရဲ့ အနမ်းများမှာ ပြန်လည်မှိန်းမောသွားသည်။ ကိုကိုဘာလိုချင်နေသည် ဆိုတာကို သူမကလည်း သဘောပေါက်နေပြီ။ သူမထမိန်လေး ကျွတ်ထွက်သွားပြီး ကွင်းလုံးပုံကျသွားသည်။ သူမသားမြတ်အစုံကို ကိုကိုက အတင်းကိုစို့နေသည်။ ခါးတွေအလိုလို ကော့တက်လာသည်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးကိုအသာမှိတ် ထားလိုက်သည်။ အောက်မှ ကိုကိုလက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်နေသော သူမရွှေကြုပ်မှ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ “အေမ့..” သူမနှုတ်မှ အာမေဋိတ်သံလေးထွက်သွားပြီး ကိုက်ထားသော နှုတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်ဟသွားပြီး မျက်လုံးအဖွင့်မှာ ကိုကိုဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုပ်အမြောင်းကိုထိုးခွဲကာ တစ်ဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားချေပြီ။ ကိုကိုက သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားပြီး ရှေ့တိုးနှောက်ငင် လှုပ်ရှားနေချိန်မှာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး တိမ်စိုင်တွေထဲ မျှောလွင့်နေသလိုခံစားရသည်။ အချိန်ကြာလာသောအခါ သူမရင်ထဲ လှိုက်ဖိုလာသလိုခံစားရပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလို ငိုချင်သလိုလို ခံစားလာရသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်က အောက်ကမွေ့ယာမှ အစများကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခါးကို ကော့ကာ ကိုကိုဆောင့်တာကို ပြန်ပင့်ပေးမိသည်။ နောက်ဆုံး သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲရောက်သွားသလို ခံစားရပြီး လည်ပင်းကြောများထောင်ထလာကာ မွေ့ယာကိုဆုပ်ကိုင်ထားသော သူမလက်များ ပြေလျော့သွားမိသည်။ ကိုကို့ ခန္ဓာကိုယ်က သူမအပေါ်ထပ်ရက်ကြီးကျလာပြီး သူမကိုဖက်ကာပါးတွေကို တရွတ်ရွတ် နမ်းရှုပ်နေသည်။ သူမလည်း ကိုကို့ကို ပြန်ဖက်လိုက်သည်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူမမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်လေးများ စို့တက်လာပါတယ်။ ” ကဲ..စောနန်းရေ ပြန်ကြရအောင်” ခိုင်ချိုမာ ရဲ့ အသံစာစာက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ စောနန်းငယ် ရုပ်ရှင်ကြည့်ထွက်လာတာ ဖြစ်ပါတယ်။ မနေ့က (၁၀)တန်းအောင်စာရင်းမှာ သူမဂုဏ်ထူး (၂)ဘာသာဖြင့် အောင်ခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်က အားလပ်ရက်တစ်ရက် ပေးလိုက်တဲ့အတွက် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ထွက်လာခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ သူမပါလာသော အိတ်များအထုပ်များကိုယူရင်း… ” ဟင်….” သူမအိတ်ဘေးမှာ အိတ်တစ်အိတ်.။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘဏ်စာအုပ်တွေရော စာရွက်စာတမ်းတွေရော.။ နားတော့ မလည်သော်လည်း ဒီစာရွက်စာတမ်းတွေဟာ အရေးကြီးတတ်တယ်ဆိုတာ အိမ်က ဖေဖေကြီးပြောပြ သဖြင့် သိထားသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေစဉ်က သူမဘေးခုံမှာကျနေသော အစ်ကိုကြီး ကျန်ထားခဲ့တာဖြစ်မည်။ ထိုအစ်ကိုကြီးကြည့်ရတာ ဒီကဟုတ်ဟန်မတူ။ ဒါပေမဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းတာကို သတိထားမိသည်။ ကြည့်ကောင်းတာမှ တော်တော်ကိုကြည့်ကောင်းတာ။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေစဉ် ထိုအစ်ကိုကြီးကား အရေးကြီးကိစ္စ ရှိဟန်တူသည်။ ထသွားကတည်းက ပေါ်မလာတော့။ ” နန်းငယ်ရေ…ဘာလုပ်နေတာလဲ.. .မိန်းမ..ပြန်မယ်..” ခိုင်ချိုမာက စိတ်မရှည်နိုင်စွာ ပြောလိုက်သံကိုကြားရသည်…။ ” မဟုတ်ဘူး..ချိုရဲ့…ဒီမှာကြည့်စမ်း..ငါ့ဘေးနားက အကိုကြီးကျန်ထားခဲ့တာ.” ” ဟင်…ဟုတ်လား….” ” လိုက်ပေးရအောင်လဲလူကမရှိတော့ဘူး….” “အေးဟဲ့…နန်းငယ်…သူ့လိပ်စာလေးဘာလေး ပါမလား…ရှာကြည့်ဦးလေ” အိတ်ထဲကို စောနန်းငယ်ရှာကြည့်လိုက်တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ လိပ်စာကဒ်တစ်ခုကို သူမတွေ့လိုက်သည်။
တော်ပါသေးရဲ့လို့ စောနန်းငယ် ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူများပစ္စည်း အလကား မလိုချင်သော အမျိုးသမီးအနည်းငယ်ထဲမှာ စောနန်းငယ်လဲ ပါသည်။ မနက်ဖြန်တော့ စောနန်းငယ် ထိုပစ္စည်းများကို ပိုင်ရှင်အမှန်ဖြစ်သူ အဆိုပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်ပို့ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လိပ်စာကဒ်တွင်ပါသော ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်တော့လဲ ဖုန်းက စက်ပိတ်ထားသည်။ တော်တော်နမော်နမဲ့ နိုင်တဲ့သူဟု တွေးထင်လိုက်သေးသည်။ ” သမီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားရတာပျော်ရဲ့လား” ” ဟုတ်ကဲ့ ဖေကြီး” သမီး အပေါ်ထပ် တက်သွားတာကိုကြည့်ရင်း ဦးအောင်မြတ် စဉ်းစားနေသည်။ မိခင်ဖြစ်သူကလဲ ဆုံး။ သားဖြစ်သူကလဲ လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်က အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုဖြင့် နိုင်ငံခြားသွားရာမှ ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီးဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ သားကြီးတွင် ကောင်မလေးရှိသည်။ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာလျှင် သူ့ကောင်မလေးကို နယ်မှာ လိုက်တောင်းပေးရန် ပြောထားပြီးကာမှ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့တော့။ သူ့ကောင်မလေးကို ဓါတ်ပုံထဲမှာသာ မြင်ဖူးလိုက်သည်။ သူ့ချွေးမလောင်းလေးကို အပြင်မှာ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးလိုက်ပါ။ ထိုသို့ စဉ်းစားမိတိုင်း ရင်နာသည်။ ဇနီးဖြစ်သူမှာလဲ သားသတင်းကြား လိုက်သည်နှင့် နှလုံးရောဂါအခံဖြင့် ဆုံးပါးသွားသည်။ သမီးလေးသာ သူ့ဘဝပင်။ သူ့မှာချစ်ရမည့်သူဆိုလို့ သမီးလေးသာ ရှိတော့သဖြင့် အစွမ်းကုန်အလိုလိုက်ခဲ့သည်။ သမီးလေးအတွက်ဆို ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ။ အရင်နေအိမ်မှာနေလျှင် အစ်ကိုဖြစ်သူနှင့် အမေဖြစ်သူကို သတိရပြီး ခဏခဏငိုသဖြင့် အဆိုပါ အိမ်ကို ရောင်းချပြီး၊ တစ်ခြားနေရာမှာ အိမ်ဝယ်ပြီးနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးလေးက ဒီနေ့(၁၀)တန်းစာမေးပွဲအောင်လို့ ကျောင်းက သူငယ်ချင်းဖြစ်သူများနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြတယ်တဲ့။ တော်တော်ပျော်ရွှင်ခဲ့ဟန်တူသည်။ သမီးလေး ပျော်ရင်သူပျော်ပါတယ်လေ။ သမီးလေးက သူ့အမေနှင့်တူသဖြင့် ရုပ်က တော်တော်ချောသည်။ သမီးလေးကိုမြင်လျှင်ဆုံးပါးသွားသော ဇနီးဖြစ်သူမြမြကို သတိရမိပါတယ်။ ဦးအောင်မြင့် စားပွဲပေါ်တင်ထားသော စီးကရက်ဗူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုန်သောက်လိုက်သည်။ မြနဲ့သားကြီးရေ မင်းတို့ ဘယ်ဘုံဘဝရောက်နေကြသလဲ သိချင်စမ်းပါတယ်ကွယ်။
သူ့စိတ်တွေက မိသားစုစုံညီစွာ ရှိခဲ့တဲ့ဆီသို့ လွမ်းရင်းတမ်းတမိနေပါတော့တယ်။ အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ရင်း စောနန်းငယ် မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ အို ငါ့ရင်တွေအခု အချိန်ထိ တဒုတ်ဒုတ် ခုန်နေဆဲပါလား။ ဘယ်လိုလူကြီးမှန်းကို မသိဘူး ခစ်ခစ်။ ငါတော့ရူးပြီထင်တယ်။ နေ့လည်က စာရွက်စာတမ်းတွေကျန်ခဲ့သော လူကြီး။ သူမ ထိုလူကြီးနေသော အိမ်ကို ရောက်သွားသည်။ ခြံကတော့ အကျယ်ကြီးပင်။ သူမတို့ မိသားစုလို အဆင့်အတန်းထဲက ဖြစ်မည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာတော့ ဇာတ်လမ်းထဲအာရုံရနေသဖြင့်ရော မှောင်လဲမှောင်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမိ။ အပြင်မှာ တော်တော်ချောသည်။ အပြောကလဲ ရဲလိုက်တာ။ ကျေးဇူးတင်စကားတွေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောရင်း သူမကိုလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တော့ သူမရင်ထဲ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်း ဖြစ်သွားသည်။ သူမကိုလဲ စိုက်ကြည့်လိုက်တာအရမ်းဘဲ။ ခိုင်ချိုမာတောင် သတိထားမိတယ်။ မုန့်ဖိုးတွေပေးနေသေးတာ။ ၁၀၀၀၀ တန်တွေတော်တော်များများ။ မယူပါဘူး။ ငြင်းခဲ့တာ။ လူကြီးကပြောသေးတယ် ညီမလေးကရုပ်ကလဲလှ စိတ်လေးကလဲ လှတယ်နော်တဲ့။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ သူမဘာတွေပြောမိတယ်မသိ။ လူကြီးက သူမုန့်ဖိုးပေးတာမယူတော့ နောက်တစ်ပတ် မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်တဲ့။ သူစိမ်းယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို တစ်ခါမှမပေးဖူးသော ဖုန်းနံပါတ်ကို သူမဘာလို့ပေးလိုက်သည်ကို အခုအချိန်ထိသူမစဉ်းစားမရ။ မသိစိတ်ရဲ့ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ “သမီးရေ ထမင်းစားတော့မလားတဲ့ သမီးဖေဖေမေးနေတယ်” ထမင်းချက်ကြီးကြီးမော်ရဲ့ အသံ။ ” မစားချင်သေးဘူးကြီးကြီး သမီးအပြင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့မုန့်စားလာလို့” တကယ်တော့ သူမရင်တွေခုန်နေလို့ ဗိုက်မဆာနိုင်အောင် ဖြစ်နေတာပါလေ။ တစ်ခါမှ ဒီလောက်ရင်မခုန်ဖူးဘူး။ အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်း အသားလတ်လတ်နဲ့ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း ထိုလူကြီးကို သူမမျက်လုံးထဲကမထွက်နိုင်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။ အချိန်တို့သည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် အကုန်မြန်သော သဘောရှိသည်မသိ။ ရုပ်ရှင်သာပြီးသွားတယ် ဇာတ်ကားကဘာမှန်းမသိလိုက်။ မင်းသမီးသက်မွန်မြင့်နှင့် မင်းသားနေတိုးဟုသာ သိလိုက်ရသည်။ စောနန်းငယ် မျက်နှာလေး ရဲတွတ်ပြီး ရှက်နေတုန်းပင်။
ကိုကြီးနောင်နောင်ရဲ့ လက်တွေက မှော်ဆရာကျနေတာဘဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ သူမဖက်ရင်း သူမဘော်လီချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်တာ မြန်လွန်းလို့လန့်တောင်လန့်သည်။ တော်သေးတယ် ဘေးနားက အတွဲတွေကလဲ ကိုယ့်အတွဲနဲ့ကိုယ် ဘေးကိုအာရုံမစိုက်နိုင်ကြလို့။ ရုပ်ရှင်လဲပြီးပြီ။ သူမလဲတွန့်ကျေနေသော အဝတ်အစားများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်သည်။ ရွတ်… အို… ပါးကို နမ်းခံလိုက်ရပြန်သေး။ ” ဟင်းနော် ကိုကြီးအရမ်းဆိုးတာဘဲ” ” ချစ်လို့ပါ ခလေးကလဲ” ” အလကားပါ နောက်ဆို ကိုကြီးက ခလေးကို ပြစ်ပြေးသွားမဲ့ပုံကြီးပါ” နောင်နောင် စောနန်းငယ် ပြောစကားကြောင့် ရင်ထဲဒိန်းခနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်နှာပျက်သွားသော်လည်း စောနန်းငယ်က ခေါင်းငုံ့နေ၍မမြင်လိုက်။ ” ဟာ ခလေးရာ မပြောကောင်းတာတွေ။ ကိုကြီး ခလေးကို ဘယ်တော့မှပြစ်မပြေးသွားဘူးသိလား။ နောက်တစ်ခါဘယ်တော့မှမပြောနဲ့သိလား” ” ခလေးက စတာပါ ကိုကြီးရဲ့။ ကိုကြီးကိုယုံပါတယ် ဒါပေမဲ့ ဒီခေတ်ကြီးက စနိုက်ကျော်မတွေ ပေါတယ်လေ” ” ဘယ်တော့မှဒါမျိုးမဖြစ်ဖူးသိလား။ ဟဲဟဲ ဂွင်ထဲဝင်လာရင်နော့မပြောတတ်ဖူး သိလား” ” ပြောရင်းဆိုရင်းဖောက်လာပြီ နန်းငယ် အော်ငိုလိုက်မှာနော်” တကယ်ပင် ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်သွားသော နန်းငယ်ကို သူဖက်လိုက်ပြီး။ ” မငိုပါနဲ့ခလေးရယ် ကိုကြီးကစတာပါ” ဒီကောင်မလေးကို ဒီလောက်စိတ်ထိခိုက်လွယ်မည် မထင်ခဲ့။ သူ ထိုစောနန်းငယ်ဆိုသော ကောင်မလေးကို မရိုးသားသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ချဉ်းကပ်ခဲ့ပြီး ချစ်သူများဖြစ်အောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ချစ်သူသက်တမ်း တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ ဒီနေ့လဲသူနှင့်လျှောက်လည်ရန် အိမ်ကို သူငယ်ချင်းများနှင့် ရုပ်ရှင်ကြည့်မည်ဟု လိမ်ခဲ့ခြင်းဟု သိရသည်။ အိမ်ကကားကိုပင် မယူခဲ့။ သူမသူငယ်ချင်းခိုင်ချိုမာနှင့် ထွက်လာပြီး လမ်းကျမှ လူခွဲခဲ့ခြင်းဖြစ်ဟန်တူသည်။ ” ဟင် ဖေဖေ” စောနန်းငယ်နှုတ်မှ အာမေဋိတ်သံလေး ထွက်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံမှ အထွက် ကိုကြီးနဲ့ လက်တွဲပြီး လမ်းလျှောက်လာချိန်မှ တစ်ဖက်ယာဉ်ကြောမှ ဖေဖေ့ကားကို လှမ်းတွေ့လိုက်သည်။ ဖေဖေကလဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် တစ်ဖက်လမ်းကို လှမ်းအကြည့်နှင့် သူမတို့ကိုမြင်သွားသည်။
အံ့သြနေသောမျက်နှာဖြင့်။ ” ကိုကြီး မြန်မြန် ဟိုမှာနန်းငယ်ဖေဖေ” စောနန်းငယ်ကိုကြီးလက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး လမ်းကြားထဲ အမြန် ဝင်ခဲ့သည်။ ကိုကြီးက နားမလည်နိုင်စွာ ပါလာသည်။ “ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ခလေးရဲ့ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်နဲ့” ” ခလေးဖေဖေ ခလေးတို့ကို လှမ်းမြင်သွားတယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုကြီး စောနန်း ငိုချင်တယ်” တကယ်ကို မျက်ရည်လေးများပင်ဝိုင်းနေသော စောနန်းငယ်ကို ကြည့်ရင်းနောင်နောင် သူ့ဂွင်ထဲရောက်ပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာသွားသည်။ ” ဘာမှလုပ်မနေတော့ ခလေး ကိုကြီးနောက် လိုက်ခဲ့တော့” ” ဟင် ဖြစ်ပါ့မလားကိုကြီးရဲ့” သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော စောနန်းငယ်ရဲ့ လက်ကလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ” ဖြစ်ပါတယ် ခလေးရဲ့။ ခလေး ကိုကိုကြီး တစ်ခါတည်းခိုးသွားတော့မယ်။ ခုချိန်မှတော့ ဘာမှမထူးတော့ဘူးလေ။ ခလေးလဲ အိမ်ပြန်လို့ မရတော့ဘူး။ ကိုကြီးနောက် တစ်ခါတည်း လိုက်ခဲ့တော့” စောနန်းငယ် ကိုကြီးလက်မောင်းကို အတင်းဆွဲထားမိသည်။ ဖေဖေကတော့ ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးနေမည်မသိ။ ငိုချင်လာသည်။ ကိုကြီးရင်ခွင်ကိုမှီပြီး အားရပါးရငိုလိုက်သည်။ သူမကိုကိုကြီးကဖက်ထားပြီး။ ” တိတ်ပါခလေးရယ် ဘာမှအားမငယ်ပါနဲ့ ကိုကြီး တစ်ယောက်လုံးရှိတယ်” ကိုကြီးစကားတွေကြောင့် သူမအားတွေရှိလာသလို။ ဟုတ်ပါတယ်လေ အချစ်အတွက်ဘဲ။ ကိုကြီးနဲ့ဆိုဘာမဆိုရင်ဆိုင်ရဲပါတယ်လေ။ စောနန်းငယ်ရဲ့မျက်ရည်တွေက နောင်နောင့် အကျီမှာ စိုကုန်ပြီလေ။ နောင်နောင် စောနန်းငယ်ကို ဖက်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ပျော်နေသည်။ သူ့ရဲ့ လက်စားချေမည့် အစီအစဉ် သူ့ညီမလေးအတွက် တိုးဝေတို့ မိသားစုပေးဆပ်ရန် အချိန်ကျရောက်ခဲ့ပြီလေ။ စောနန်းငယ်ကတော့ သူ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်ပြီးငိုနေသဖြင့် သူပြုံးလိုက်တာကို မမြင်လိုက်နိုင်ပါ။ မနက်(၉)နာရီလောက်မှာ နောင်နောင်အိပ်ယာမှ နိုးလာသည်။ ဘေးနားမှာ အိပ်မောကျနေသော စောနန်းငယ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ဘာဆိုဘာမှ မသိရှာပါလား။ မနေ့ညက အိပ်ခါနီး သူမသောက်လိုက်သည့်နွားနို့ထဲမှာထည့်လိုက်သော အိပ်ဆေးအရှိန်ကြောင့် သူမတော်တော်နှင့် နိုးဦးမည်မဟုတ်။ ဒီနေ့ဆို စောနန်းငယ် သူ့နောက်ခိုးရာလိုက်ခဲ့ တာ နှစ်လတင်းတင်းပြည့်သောနေ့။ ဒီနေ့ သူနယ်ပြန်တော့မည်။
လွန်ခဲ့သော(၂)ရက်က ဆေးစစ်ချက်အရ စောနန်းငယ်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာ သူသိလိုက်ရသည်။ သူထလိုက်သည်။ အဝတ်အစားများကို ထုတ်ပိုးလိုက်သည်။ စာတစ်စောင်ကိုစားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ စောနန်းငယ်အတွက် ရေးထားသောစာ။ သူ့အနေနဲ့ လက်စားချေချင်လို့သာ သူမကိုချဉ်းကပ်ခဲ့တာ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူ့ကိုမေ့လိုက်ရန်အကြောင်းပေါ့။ အထုပ်ကိုဆွဲပြီးမှ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်မည်ပြုပြီးမှ သူ့စိတ်က အမှန်မထင်မရည်ရွယ်ပဲ စောနန်းငယ်အိပ်နေတဲ့ ဆီသွားပြီး နဖူးပြင်ကိုဖွဖွလေးနမ်းပြီး ခဏငေးကြည့်မိနေမိသည်။ ကိုကြီးကို ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့ ညီမလေး။ ညီမလေးက ကြားထဲကမြေစာပင်ဖြစ်ရတာပါ။ တိုးတိုးလေးပြောရင်း စောနန်းငယ် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ စောင်လေးကိုလွမ်းခြုံပေးလိုက်ကာ အထုပ်ကိုဆွဲပြီး အခန်းပြင်ထွက်လိုက်သည်။ လေးကန်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် ခြံပြင်သို့ ထွက်ခဲ့တော့သည်။အခန်းတံခါးကို ကိုကြီးအသာအယာပိတ်သွားတာ စောနန်းငယ်သိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး ပြူတင်းတံခါးမှန်ကိုကာထားသည့် လိုက်ကာစလေးကိုဟကာ ခြံပြင်သို့ထွက်သွားသည့် ကိုကြီးရဲ့နောက်ကျောကိုပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိသူမကြည့်နေသည်။ ကိုကြီး သူမမြင်ကွင်းက လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတော့ ထိန်းချုပ်ထားသည့် သူမစိတ်တို့ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပါးပြင်ပေါ်သို့မျက်ရည်ဥ များက လိမ့်ဆင်းကျလာပြီး အခန်းထောင့်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ရင်း အားရပါးရ သူမငိုချလိုက်တော့သည်။ မျက်ရည်များကြားမှစောနန်းငယ်ပြုံးလိုက်သည်။ ကျေနပ်သောအပြုံး။ တစ်နေ့ ဒီလိုဖြစ်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာ ကြိုတွေးထားပြီးသားပဲလေ။ ကိုကြီးအတွက် သူမပေးဆပ်လိုက်ခြင်းသာ။ သူမသိနေတာကြာပါပြီ မင်္ဂလာဦးညကတည်းကပေါ့။ ပြောရလျှင်တော့။ဟာ ကိုကြီး ထမီရင်လျားဖြင့်ရေချိုးနေသော စောနန်းငယ်မျက်နှာလေးရဲတွတ်သွားသည်။ ကိုကြီးနေသောအိမ်ကို စောနန်းငယ်ခိုးရာလိုက်ခဲ့ပြီး ကိုကြီးကသူမအတွက်အဝတ်အစားတွေဝယ်ဖို့အပြင်ထွက်သွားသည်။
ကိုကြီးပြန်လာလျှင်စားဖို့ ထမင်းဟင်းတွေချက်ပြီး အိုက်လာသဖြင့် ရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်အေးလက်အေး ရေချိုးနေသော စောနန်းငယ် အခန်းတံခါးချက်မထိုးထားမိ။ ကိုကြီးအကြည့်တွေကို သူမရှက်လှသည်။ ရေစိုနေသောသူမကိုယ်လုံး လေးက သူမကိုယ်လုံးအလှကို ပေါ်လွင်နေစေသည် မဟုတ်ပ့ါလား။ ကိုကြီးက ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်အပေါ်ပိုင်းကဗလာ။ မရဲတရဲကြည့်ရင်းရင်တွေဖိုလာသည်။ ကိုကြီးက အားကစားလိုက်စား ဟန်တူသည်။ ကြွက်သားတွေ အဖုအဖုနှင့်အဆီပိုပင်မရှိ။ သူမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် အပြင်ထွက်မည်ပြုစဉ် ကိုကြီးကသူမခါးကိုဖက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်သည်။ “အို ကိုကြီး နန်းငယ်ရှက်တယ်”’ ” ဟား မိန်းမကလဲရှက်နေရသေးတယ် ညကျရင် ဟင်း ဟင်း” စောနန်းငယ်ပိုရှက်သွားသည်။ ညကျရင်တဲ့ ။ မျက်နှာပင်ဘယ်နားသွားထားရမှန်းမသိ။ ညကျရင်ကိုကြီး ဟွာပြုတော့မယ် ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ အတွေ့အကြုံကလဲမရှိ။ ဒုက္ခပါပဲ။ “ကိုကြီးရေချိုးမလို့မဟုတ်လား။ နန်းငယ်ချိုးပြီးပြီ။ ထမင်းစားဖို့ပြင်ထား လိမ့်မယ် နော်နော်” ရှက်ရှက်နဲ့ထွက်သွားသော ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး နောင်နောင်ရင်တွေပင်ခုန်လာသည်။ အရိုင်းလေးမှ အးတကယ့်အရိုင်းဘေးပင်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဟုစိတ်ထဲကကြုံးဝါးလိုက်သည်။ ရေပန်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အေးစက်သော ရေရဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အချိန်က ည(၉)နာရီခန့်ရှိနေပြီ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲကို ကြည့်နေသော်လည်း စောနန်းငယ် အာရုံကမရ။ ခါတိုင်း ဖေဖေ့အိမ်မှာဆိုလျှင် သူမဒီအချိန်အိပ်နေပြီ။ ဘေးနားမှာထိုင်နေသောကိုကြီးကိုခိုးခိုးကြည့်ပြီး တံတွေးတွေကိုမြုချနေရသည်။ မျက်လုံးက အိပ်ခန်းဘက်သို့မရောက်အောင်မနည်းသတိထားနေရသည်။ သူမစိတ်ထဲရေငတ်သလို ဆီးသွားချင်သလို ဖြစ်နေသည်။ ရင်ဘတ်မှ နှလုံးခုန်သံကို တဒုတ်ဒုတ်နှင့်ပြန်ကြားနေရသည်။ ဒီည ကိုကြီးနဲ့အတူအိပ်ရတော့မှာပါလား။
ဒုက္ခပါဘဲနော်။ “နန်းငယ် အိပ်ချင်နေပြီလား” ” ဟင့်အင်းကိုကြီး” ” အချိန်တွေကလဲမြန်လိုက်တာနော်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့” ဖျက်ခနဲမီးကမှိတ်သွားသည်။ အရေးထဲ မီးကပျက်သွားသည်။ ကိုကြီးလက်က သူမခါးဆီရောက်လာသည်။ အသက်ကို အောင့်ထားရသည်။ “မိန်းမ အိပ်ရအောင်လေ” “ရှင်” နန်းငယ်ဒါပဲပြောနိုင်သည်။ ကိုကြီးလက်တစ်ဖက်က သူမဒဂေါက်ကွေးကနေလှမ်းမပြီး တစ်ဖက်က ကိုယ်လုံးကို သိုင်းသာပွေ့ချီလိုက်သည်။ ရင်တွေမရပ်မနားခုန်လာသည်။ အိပ်ခန်းဆီ သူမကိုခေါ်သွားသည်။ ကိုကြီးက တံခါးကိုကိုယ်လုံးစောင်းနှင့် တွန်းပြီး ခြေဖြင့်နောက်ပြန် ကန်ပိုက်လိုက်သည်။ ကုတင်ကိုမြင်နေရသည်။ သူမကိုမွေ့ယာပေါ် တင်လိုက်သည်။ နန်းငယ်မောလာသည်။ ချွေးစေးလေးများပင်မြန်လာသည်။ ရင်တွေက ဘာကြောင့်ဒီလောက်ခုန်နေရပါလိမ့်။ သူမအကျီကြယ်သီးတွေကို ကိုကြီးက တဗြုတ်ဗြုတ်နှင့် ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး။ လက်ကလဲ မြန်လိုက်တာ။ သူမဘော်လီချိတ်ကို ဘယ်အချိန်ဖြုတ်လိုက်လို့ ဖြုတ်လိုက်မှန်းမသိ။ တော်သေးသည်။ မီးပျက်နေတာကို သူမကျေးဇူးတင်ရမည် နို့မို့ဆို သူမမျက်နှာဘယ်မှာ သွားထားလို့ထားရမှန်းမသိအောင် ရှက်မိနေမှာသေချာသည်။ သူမရဲ့ ယင်ဖိုတောင်မသမ်းဖူးသော သားမြတ်အစုံကို ကိုကြီးက လကိနှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်လိုက်ချေပြီ။ နန်းငယ်စိတ်ထဲ အလိုလိုသာယာလာသလိုလို။ ပြွတ် ကိုကြီးရဲ့ပါးစပ်ထဲ ညာဖက်က သားမြတ်ကိုငုံစို့လိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံးလေထဲ ရောက်ရှိသွားသလိုပါပဲ။ ဘယ်ဘက်သားမြတ်ကို စို့လိုက်ညာဖက်သားမြတ်ကိုဆုပ်နယ်လိုက် ညာဖက်သားမြတ်ကိုစို့လိုက် ဘယ်ဖက်သားမြတ်ကို ဆပ်နယ်လိုက်နဲ့ ကိုကြီးအလုပ်တွေ ရှုပ်နေသည်။ ရှက်လို့မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားမိသည်။ ကိုကြီးလျှာကြမ်းကြီးကလဲ ကလိနေတော့ ရင်ဖိုနေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကိုကြီးခေါင်းက အောက်လျှောသွားပါတယ်။ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို ကိုကြီးက တောက်လျှောက် ယက်ပေးရင်း ထမိန်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တာကို သိလိုက်တော့ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
“အို ကိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ ငရဲကြီးလိုက်မယ်”’ အထိတ်တလန့်ပြောရင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို စိလိုက်ပေမဲ့ အချိန်မမီတော့ပါဘူး။ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ဖိပြီး နန်းငယ်ရဲ့ရွှကြုပ်လေးကို ကိုကြီးလျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ပင့်ယက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောတွေဖျဉ်းကနဲဖြစ်သံားပြီး ရွှေကြုပ်ထဲက ဆီးတွေပန်းထွက်ချင်သလိုကိုဖြစ်သွားပြီး ကော့တက်သွားပါတယ်။ ပေါင်တံတွေကို တုန်သွားတာပါပဲ။ “ကိုကြီးရေ တော်ပါတော့ ဟင့်ဟင့်” အဆက်မပြတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေကိုမက အစိလေးကိုပါ လျှာနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကစားခံရတဲ့အခါမှာ နန်းငယ် တွန့်လိန်သွားပြီး ကိုကြီးခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကယောင်ကတမ်းဆွဲဆပ်မိသွားပါတယ်။ ကိုကြီးကတော့ နန်းငယ်စကားကိုမျကိကွယ်ပြုပြီး တောက်လျှောက်ယက်တော့တာပါပဲ။ “အိုး အိုး အင်း အင်း တော် တော် ပါတော့ အအ” လည်ပင်းက အကြောလေးတွေထောင်ထပြီး လေထဲမှာရောက်နေသလိုခံစားရပါတယ်။ အသံကမပီတော့ပဲ ငိုချငသလိုလိုဖြစ်လာပြီး သူမရွှေကြုပ်ထဲက အရည်တွေစီးဆင်း ကုန်တာ မွေ့ယာပေါ်တောင် ပေကုန်ပါတော့တယ်။ နန်းငယ်လဲ အခုမှပဲ အသက်ကို ဝဝရှုနိုင်ပါတော့တယ်။ “ကိုကြီးမကောင်းဘူးကွာ အရမ်းဆိုးတာပဲ” ဒါမျိုးတွေကိုကြားသာကြားဖူးတာ။ လက်တွေ့မခံစားခဲ့ဖူးသော နန်းငယ် ကိုကြီးကို အသည်းခိုက်သွားပါတယ်။ ကိုကြီးက နန်းငယ်ပေါ်ကခွာပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ ကုတင်အောက်ကိုပစ်ချလိုက်ပါတယ်။ အို နန်းငယ် အသက်ရှုပင်မှားသွားမိသွားတယ်။ ကိုကြီးဒုတ်ကြီး ကနည်းလှတ်မဟုတ်ပါလား။ ၆ လက်မလောက်ရှည်ပြီး ဓါတ်ခဲလုံးလောက် တုတ်မည်။ ငါ့ရွှေကြုပ်အပေါက်လေးထဲ ဒီဒုတ်ကြီးနဲ့ဆံ့ပါ့ဆံ့ပါ့မလား။ ရင်ဖိုနေသော နန်းငယ်လက်ကိုဆွဲပြီး ကိုကြီးက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ နန်းငယ် သူ့လက်ထဲရောက်လာသောဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီးလည်တနင်နင်ဖြစ်သွားသည်။
ကြားဖူးနားဝရှိနေသောနန်းငယ် ကိုကြီးဟာကြီးကို စုပ်ပေးရင်ကောင်း မလားစဉ်းစားမိပြီး နှုတ်ခမ်းနားတေ့လိုက်သည်။ ပြွတ် စမ်းပြီး ငုံလိုက်တာ့ မတ်တပ်ရပ်နေသော ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားသည်။ ကိုကြီးဒုတ်ကသူမ ပါးစပ်နှင့်အပြည့်ပင်။ တစ်ချောင်းလုံးကို ငုံလိုက်တော့အာခေါင်ထောက်သည်။ ကိုကြီးက သူမဆံပင်များကိုပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ မတ်တပ်ရပ်နေသော ကိုကြီးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး မစုတ်တတ်စုပ်တတ်ဖြင့် ကြိုးစားပန်းစား စုပ်ပေးတော့သည်။ “အင်း အင်း”’ ကိုကြီးပါးစပ်ကညဉ်းညူသံတွေထွက်လာတော့ သူမကြိုးစားရကြိုးနပ်မှန်းသိသွားသည်။ ပါးတွေ ချိုင့်သွားအောင်ကို ကိုကြီးဒုတ်ကိုကိုင်ပြီး စုပ်ပေးသည်။ “အိုးအိုး ကလေးရေ အ အ” ကိုကြီးဆတ်ဆတ်ကိုခါသွားအောင် သူမပညာစွမ်းပြပေးလိုက်သည်။ သူမတုန်းကလည်း ကော့နေ တုန်နေအောင်ကိုကြီးက မညှာမတာ ယက်ထားတာလေ။ မှတ်ပလား ။ ကိုကြီးကို ၁၀ မိနစ်လောက်မရပ်မနားပလွေကျွေးလိုက်တော့ ကိုကြီး တဟင်းဟင်းတဟဲဟဲဖြင့်မခံနိုင်ဘဲ အရည်တွေ သူမပါးစပ်ထဲထွကိ ကျကုန်တော့တာပါဘဲ။ နန်းငယ်ကိုကြီးရဲ့ အရည်တွေကိုမြိုချမိသွားတယ်။ အခုတော့ နန်းငယ်မရှက်တော့ပါ။ ပျော့သွားသော ကိုကြီးရဲ့ဒုတ်ကို လက်နဲ့ဆွပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းပြန်မာလာပါတယ်။ ကိုကြီးက သူမပေါင်ခွကြားမှာနေရာယူနေပါပြီ။ ကုတင်ဘောင်မှာ ခေါင်းအုံးကိုခံလို့မှီပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိူက်ပါတယ်။ ကိုကြီးဟာကိုကိုင်ပြီး သူမရွှေကြုပ်လေးနဲ့ တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးလည်ပင်းကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အို့ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို ကိုကြီးဒုတ်ကြီးက တေ့နေပါပြီ။ တဖြညိးဖြည်းချင်းတိုးဝင်လာပါတယ်။ စစချင်းမှာတော့ နာငလိုလိုရှိတယ်။ ကိုကြီးက အားစိုက်ပြီး တဆုံးသွင်းလိုက်တော့။ “အေမ့ ” သူမပါးစပ်က အော်သံလေးထွက်သွားပါတယ်။
သူမအပျိုစင်အမြေးပါးလေးကို ကိုကြီးဒုတ်က ထိုးဖောက်သွားလို့ပါ။ သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသား နံရံတွေကကိုကြီးဒုတ်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီကဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းထုတ်လုပ်နေပါတယ်။ “စွပ်စွပ် အင်းအင်း ကိုကြီး ရပါတယ်” နန်းငယ်ခံနိုင်ပါတယ်။ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတဲ့နန်းငယ် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးက အဲ့လိုလဲပြောရောနန်းငယ် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး တရစပ်ကို ဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ “ဖောက်ဖောက် စွပ်စွပ် ဘတ်ဘတ် အိုးအိုး ကိုကြီး အအ စွပ်စွပ် ”’ ကုတင်ကိုယိမ်းအောင်ကို အမုန်းကြုံးတာပါ။ နန်းငယ်လဲအောက်ကနေ အလိုလိုပြန်ပြန်ပင့်ပင့်ပြီး ခါးကိုကော့ကော့ပေးနေမိပါတယ်။ လက်က မွေ့ယာစတွေကိုကုတ်ဆွဲထားမိပါတယ်။ “စွပ်စွပ် အအ ဘတ်ဘတ် ဒုတ်ဒုတ် ဘွတ်ဘွတ် ရှီး အ အ ကိုကြီး ” အချက် ၁၀၀ လောက်ဆောင့်လိုက်တော့နန်းငယ်ရဲ့ ရွှေကြုပ်အတွင်းသားနံရံတွေ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး အရေတွေထွက်ကျသွားသလို ကိုကြီးရဲ့ အချစ်ရည်တွေကလဲနန်းငယ် ရွှေကြုပ်ကို ဖျန်းပက်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးက နန်းငယ်အပေါ်ကို မှောက်ကျလာပြီး ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး အမောဖြေနေပါတယ်။ “မောနေပြီလား ကိုကြီး” “ဟင်းဟင်း ခနနားနေတာနော်။ တစ်ညလုံးဆော်မှာ။ နောက်မှ မခံနိုင်ဘူးမလုပ်နဲ့” “ခစ်ခစ် အခုတောင်မောနေတာကိုကြီးက ပြီးမှ ထွက်မပြေးနဲ့ ခစ်ခစ်” နန်းကငယ် စလိုက်ပါတယ်။ တစ်ညလုံးဆော်မှာတဲ့ အပြောကတော့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကိုကြီးရယ် နန်းငယ်အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့။ ၁၀ မိနစ်လောက်နားပြီးတော့ နန်းငယ်ကိုကြီးဒုတ်ကို ဆွလိုက်တော့ ပြန်ထောင်လာသည်။ ကိုကြီးက အပေါ်မှခွမည်လုပ်တော့နန်းငယ်ကိုကြီး ကိုတွန်းလှဲလိုက်သည်။ ကိုကြီးကိုအပေါ်မှ တက်ခွလိုက်သည်။ “ဒီတစ်ခါနန်းငယ် အလှည့်နော်ကိုကြီး” ကိုကြီးသဘောပေါက်သွားသည်။ နန်းငယ်ကိုကြီးကို ခွလိုက်ပြီး ဒုတ်ကိုသူမရွှေကြုပ်နှင့်တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ကိုကြီးရင်ဘတ်ကို သူမလက်နဲ့ခပ်ဖွဖွထောက်လိုက်သည်။ ကိုကြီးက သူမသားမြတ်အစုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ပေးလိုက်တော့ နန်းငယ်လဲအပေါ်ကနေ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်တာ ကိုကြီးပင် လက်ဖျားခါသွားသည်။
ကိုကြီးကလဲ ခေသူတော့မဟုတ်။ ထိုသို့သူမကပြန်ဆောင့်ပေးတာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ သူမကိုလေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး ဖင်ထောင်ပြီး တစ်ချီထပ်ဆော်တော့သည်။ သူမခါးကို လက်တစ်ဖက်ကကိုင် သူမနောက်မှာ စုစည်းထားတဲ့ဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ပြီး အသားကုန်တွယ်တယ်။ သူမတင်ပါးဖြူဖြူလေးတွေပင် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်တုန်ပြီးကိုတက်သွားသည်။ ထိုနေ့ညကတော့ သူမအတွက်မမေ့နိုင်သောညပင်။ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက် ကြေမတတ်ပင်။ ကိုကြီးက နားလိုက် လိုးလိုက်နှင့် တစ်ညလုံးပင်။ နောက်ဆုံး သူမရွှေကြုပ်လေးပင်ကျိန်းသွားပြီး ကိုကြီးလဲ အားကုန်သွားမှပဲရပ်တော့သည်။ ည ၉ နာရီလောက်ကစလိုက်သော ဇာတ်လမ်း မနက် ၄ နာရီလောက်မှရပ်သွားပြီး ကိုကြီးနဲ့သူမဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ နောက်နေ့ မနက် (၁၁)နာရီလောက်မှာ သူမနိုးလာတော့ကိုကြီးက အခန်းထဲမှာမရှိ ရေချိုးခန်းထဲသို့ မျက်နှာသစ်ရန်သွားတော့ ကိုကြီး ဖုန်းပြောနေဟန်တူသည်။ အသံတွေကို ကြားရသည်။ ထိုမှစ၍အမှတ်မထင် သူမ မသိသောအကြောင်းအရာများကို သိခဲ့ရသည်။ ကားထွက်ဖို့နာရီဝက်ခန့်သာလိုပါတော့တယ်။ နောင်နောင် အတွေးစများကိုဖြတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲက စီးကရက်တိုကိုလွင့်ပစ်လိုက်သည်။ သွားပြီရန်ကုန်ရေ။ သူပိုင်ဆိုင်သမျှကို စောနန်းငယ်နာမည်နဲ့လွှဲထားခဲ့ပြီ။ တမလွန်ဘဝကနေ ကျေနပ်ပါတော့ ညီမလေးရေ။ “ကိုနောင်နောင် ကိုနောင်နောင် ” နောက်မှ ခေါ်သံကြားလိုက်လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့။ “ဟင် ” စောနန်းငယ်သူငယ်ချင်းခိုင်ချိုမာ။ “အကို အတော်ရက်စက်တာပဲနော်” ” ညီမလေး ဘာကိုဆိုလိုတာလဲမသိ” “ကျွန်မ မသိဘူးမှတ်နေလား အကိုစောနန်းငယ်ကို ထားပြီးသွားမယ်ဆိုတာ့” မထင်မှတ်သောစကားကြောင့် သူအံ့သြသွားသည်။ “အံ့သြမနေပါနဲ့ ကျွန်မကအစောကြီးကတည်းက သိပြီးသား စောနန်းငယ်ပြောပြလို့ သူ့မှာ ရှင်မသိအောင် ကျွန်မဆီလာရင်ဖွင့်ပြီး ငိုငိုနေရတာ.. ရှင် သူ့ကိုခိုးသွားပြီး နောက်နေ့မှာ ရှင်ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရှင့်သူငယ်ချင်းကို ဖုန်းပြောနေတာ သူကြားတယ်တဲ့။ ရှင့်ညီမအတွက် လက်စားချေချင်လို့ ရှင်သူ့ကို ချစ်ဟန်ဆောင်ခဲ့တာဆိုတာ သူသိသွားတယ်။ တကယ်တော့ သူက ရှင့်ကိုအရမ်းချစ်တာပါ။ သူ့အကိုကလဲ ရှင့်ညီမကို အဲ့လိုဖြစ်စေချင်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။
သူနိုင်ငံခြားသွားရင်း ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတာရှင့်။ ဒါကြောင့်မို့ မလာနိုင်တော့တာ” နင် နင် တကယ်ပြောနေတာလား။ နောင်နောင် အံ့သြသွားသည်။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားသလိုပင်။ “ပြီးတော့ နန်းငယ်က အကို့ကိုချစ်လွန်းလို့ သူ့အဖေခနခနပြန်ခေါ် နေတာတောင် ပြန်သွားခဲ့တာ မဟုတ်ဖူး။ ကျွန်မကို သူကမပြောပါနဲ့ဆိုလို့ နေနေတာ။ အကို လက်စားချေချင်နေတာ သူက သိပြီးသား။ အကို့ကလေးကိုလဲ သူမဖြစ်ဖြစ်အောင် မွေးမယ်တဲ့။ အကို့ကိုယ်စားချစ်လို့ရအောင် ဆိုပြီးတော့တဲ့” ခိုင်ချိုမာပြောနေသောစကားများကို နောင်နောင်ကြားတစ်ချက်မကြားတစ်ချက်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိတော့။ သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ တကယ်ဆို စောနန်းငယ်မှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိသည့်အပြင် သူရက်စက်မှာကို သိသိကြီးနဲ့ ဟန်ဆောင်နေခဲ့ရတာပေါ့။ မှားပြီ မှားပြီ လို့လဲ သူ့စိတ်ထဲက အထပ်ထပ်ရေရွက်နေမိသည်။ “နန်းငယ်ရေ နန်းငယ်” အခန်းထောင့်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာငိုနေသော စောနန်းငယ် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ခိုင်ချိုမာကို မြင်တော့ပြေးပြီး ဖက်ကာ ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး အားရပါးရငိုပါတော့တယ်။ “တိတ်ပါနန်းငယ်ရယ် နင့်မျက်ရည်တွေက သူ့အတွက် မတန်ပါဘူးဟာ။ ကလေးကိုလဲ ဖျက်ချလိုက် ” ခိုင်ချိုမာအပြောကြောင့် စောနန်းငယ် ပိုငိုပါတော့တယ်။ “ကိုကြီးသွားပြီလား သူငယ်ချင်း” ” သွားပြီဟဲ့ သွားပြီ။ သူကားပေါ်တက်သွားတာကို ကြည့်ပြီးမှ ငါထွက်လာတာဟဲ့။ နင့်ကို အဲ့ဒါကြောင့်ပြောတာ ကလေးမယူပါနဲ့လို့” “မဟုတ်ပါဘူး သူငယ်ချင်းရယ် ငါကိုကြီးကို ချစ်တယ်။ သူငါ့ကို မချစ်မှန်းသိပေမဲ့ သူ့ကိုယ်စားငါချစ်ရမဲ့ ကလေးလေးကို ငါလိုချင်တယ်ဟာ။ ဒါ့ဒါကြောင့်ပါဟာ။ သူ့ညီမအတွက် လက်စားချေလိုက်ရလို့ ကိုကြီးဝမ်းသာရင် ငါကျေနပ်ပါတယ်ဟာ” “ဒါတော့ သမီးဘက်ကပေးဆပ်ရတာ များလွန်းပါတယ်” “ဖေဖေ ဖေဖေလိုက်လာတယ်” “လိုက်လာရတာပေါ့ သမီးရယ်” ဖခင်ဦးအောင်မြတ်ပင်။ သူမဖေဖေ့ကို မြင်တော့ ပိုငိုမိသည်။
“သူအရမ်းရက်စက်တယ် ဖေဖေ သမီးအချစ်တွေကို သူနားမလည်ဘူး” ” တိတ်ပါသမီးရယ် သူ့လိုလူအတွက် သမီးမျက်ရေတွေ မတန်ပါဘူး။ အဖေသူ့ကို လိုက်ရှာပြီး သတ်မယ်သမီး” ” မလုပ်ပါနဲ့ဖေဖေ သမီးတောင်းပန်ပါတယ်။ သမီးတို့မိသားစုကို လက်စားချေရလို့သူပျော်ပါစေ ဖေဖေရယ်။ သူစိတ်ချမ်းသာရင် သမီး သမီးကျေနပ်ပါတယ်” သူမတစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေသွားပြီး တစ်လောကလုံးအမှောင်ကျသွားသည် ။ “အင်း အင်း ” သူမသတိရလာတော့ ခေါင်းအနည်းငယ်မူးနေသည်။ သူမရင်ခွင်တစ်ခုထဲရောက်နေသည်။ ထိုကိုယ်ရနံ့ကား သူမအလွန်ရင်းနှီးနေသောရနံ့။ သူမရင်တွေလှုပ်ရှားလာသည်။ အိမ်မက်များ မက်နေတာလား။ သူမမျက်လုံးကို မရဲတရဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင့် ဖြစ်ရော ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ “ကို့ကိုကြီး” “ကိုကြီးကိုခွင့်လွှတ်ပါ ညီမလေးရယ်။ ကိုကြီး အားလုံးကိုသိသွားပါပြီ ညီမလေးရယ်။ ညီမလေးအနားကနေ သေသည်အထိ မသွားတော့ဘူး” “သားနဲ့သမီးရေ ဖေဖေတို့သွားပြီနော်” ” သူငယ်ချင်းရေငါလစ်ပြီ သိလား” အခန်းပြင်မှ ဖေဖေနဲ့သူငယ်ချင်း ခိုင်ချိုမာအသံကြားရတော့ အို နန်းငယ်ရှက်လိုက်တာလေ။ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုဖြစိကုန်မှနိးမသိပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုကြီးရင်ခွင်မှာ မျက်နှာအပိပြီး နန်းငယ်ငိုရတာ ဝမ်းနည်းလို့မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုရတဲ့ မျက်ရည်တွေသာ ဖြစ်ပါတယ်ဟူ၍သာ…… ပြီးပါပြီ။
