မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့ အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့ အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။ လေညှင်းရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာ အမှန်ပါ။ သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့အပြုံးလို့ ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်နဲ့သူ စ တွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပတဲ့မိန်းကလေးကို ကျနော်မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။ သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက် နားလည်ခဲ့ပါတယ်။ ရှေးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး ငယ်တယ်ဗျ။ ကလေးပီပီ ချွဲလိုက်၊ နွဲ့လိုက် ကျွန်တော် စိတ်ညစ် နေတဲ့ အချိန် ရီစရာလေးတွေ ပြောလိုက်။ အလိုက်သိပြီး ချစ်ဖို့ ကောင်းတဲ့ချစ်သူလေးပါ။ အချိန်စက်ဝန်းရဲ့ သယ်ဆောင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီ။ သူရဲ့ဖြူစင်မှု ကလေးကို ကျွန်တော် အခွင့်ရေး မယူရက်ခဲ့ဘူးဗျာ။ မနက် အလုပ်မသွားခင် သူ့အိမ်ရှေ့ဖြတ်လျှောက်၊ ညနေရုံးဆင်း တော့ တစ်ခါဆုံ။ ပိတ်ရက်ကလေးတွေမှာ သူတက်နေတဲ့ သင်တန်းလေးတွေ လိုက်ပို့၊ ပြန်ကြို။ အေးချမ်းပြီး အပူပင် မရှိတဲ့ ချစ်သူဘဝလေးပါ။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ တွယ်တာမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာသလို တနေ့ထက်တနေ့ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွားလာနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ယခုထက်ပိုမို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် လောဘတွေ တက်လာမိတယ်။
ဒါပေမဲ့ မတောင်းဆိုရက်ခဲ့တာတော့ အမှန်ပါ။ ဒီညနေကတော့ ကျွန်တော်တို့ဘဝ အတွက် အမှတ်တရ ဆိုတာထက် ပိုပါတယ်။ မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းကလေး တွေကို သူသဘောကျတယ်လေ။ ဒီလိုနေ့မျိုးဆို ကျွန်တော်တို့အမြဲ အပြင်သွားဖြစ်တယ်။ လမ်းလျှောက်ထွက်တာတို့၊ စက်ဘီးစီးတာတို့ပေါ့။ ခုလည်း မြို့စွန်က လယ်ကွင်းပြင်တွေဘက် စက်ဘီးစီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကနင်း၊ သူကစက်ဘီး ဘားတန်းပေါ်မှာထိုင်လို့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သူ့ကိုယ်လုံးကလေးတိုးဝင်ပြီး တီတီတာတာ စကားလေး တွေပြောလိုက်၊ အသံလွင်လွင်လေး ရယ်လိုက်နဲ့။ တင်ပါးကျော်ကျော်ရှည်တဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို ဖဲပြားကြိုးနဲ့ ဖွဖွလေးချည်ပြီး ပခုံးရှေ့တစ်ဘက်တည်းကို သိမ်းချထားတယ်။ မွှေးရနံ့တစ်မျိုးလေး သင်းပျံ့နေတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးက ကျနော့်မေးဖျားအောက်မှာ။ သူရဲ့ ကိုယ်သင်းနံလေးက ကျွန်တော့်ကို စိတ်ရိုင်းတွေ မွေးဖွားစေတာ အခါခါပါပဲ။ စက်ဘီးနင်းရင်း သူ့ဆံပင်လေးပွနေလို့ တချက်ပြန်အသိမ်း၊ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေ သမ်းနေတဲ့ သူ့ လည် ဂုတ်ကလေးကို အနမ်းလေးတချက်ပေးရင်း မနာအောင် ကိုက်လိုက်တယ်။ “ ကို.. လုပ်နဲ့..ယားလို့.. ခိခိ..” ကျွန်တော်ကပဲ ချစ်တတ်လွန်းတာလား၊ သူကလေးကပဲ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတာလား။ ဘာရယ်မဟုတ် ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကလေးကအစ ကျွန်တော့်အတွက် နှလုံးသွေးတွေ ပေါက်ထွက်သွားစေသလိုပဲ။ “ ကို မောပြီလား.. လမ်းလျှောက် ကြမယ်လေ..” “ မောပါဘူး..ငယ်ရယ်။ ငယ်လေး လျှောက်ချင်ရင်တော့ လျှောက်မယ်လေ ကိုက မိုးရွာမှာစိုးလို့ကွ..၊ ထီးလည်း ပါမလာဘူးကော” “ ရွာတော့ ဘာဖြစ်လဲ ကိုရ..၊ မိုးရေချိုးပြန်မှာပေါ့.. လျှောက်မယ်လို့..နော်..” “ ခဏ လျှောက်ချင် လျှောက်လေငယ်၊ မိုးရေတော့ မချိုးရဘူး။
ငယ်လေး မိုးမိတိုင်း ဖျားတတ်တယ်.. ဟုတ်” ဒီလိုနဲ့ စက်ဘီးကို လက်တစ်ဘက်က တွန်း၊ တစ်ဘက်က ချစ်သူရဲ့နူးညံ့တဲ့ လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး လမ်းလျှောက်ဖြစ်ကြတယ်။ သူက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ခိုထားပြီး တချက်တချက် ခေါင်းလေးငဲ့မှီလိုက်တိုင်း သူ့ရင်သား ပြည့်ပြည့်လေးတွေက ကျွန်တော့် လက်မောင်းနဲ့ လာလာထိနေတာပေါ့။ တခါတခါ ရှေ့ကို ကလေး တယောက်လို့ ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်ချိန်များ တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားတဲ့ သူရဲ့တင်သားစိုင်တွေက ကျွန်တော့်အတွက် တော့ မီးလောင်ရာ လေပင့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ခါတိုင်းထက် ပိုထိန်းရ ခက်နေတယ်ဗျာ။ တကယ်က သူနဲ့လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်တော့်မှာ လုံလောက်တဲ့ ပြင်ဆင်မှုတွေရှိနှင့်ပြီးပါပြီ။ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ မရဲသေးတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော် စောင့်ပေးနေရတာ။ သူနဲ့ဆုံလိုက်တိုင်း ရေကုန်ရေခန်း ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ ကျွန်တော်၊ လက်မထပ်ခင် အခွင့်ရေးယူဖို့ ကျတော့လည်း သူလေး စိတ်အနှောက်ယှက် ဖြစ်သွားမလား၊ ကျွန်တော့်အချစ်ကို သူအထင်သေးသွားမလားဆိုတဲ့ လားပေါင်း များစွာအတွေးနဲ့ ရှေ့တိုးဖို့မရဲခဲ့ဘူး။ နောက်တစ်ခုက ကျွန်တော်က မိဘအုပ်ထိန်းသူတွေ မရှိတော့ဘဲ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ် တစ်ယောက်တည်း ရပ်တည်နေတဲ့သူလေ။ ပြောပလောက်တဲ့ အားနည်းချက်မျိုးမရှိပေမဲ့ သမီးရှင်တွေ မျက်စိကျလောက်အောင် မချမ်းသာတာတော့ အမှန်ပဲ။ အတူနေရဖို့အချိန် ထပ်မဆွဲချင်တော့ဘူး။ ဒီညနေတော့ ကျွန်တော် သူ့ကို လက်ထပ်ကြဖို့ ပြောလိုက်မိတယ်။ “ ငယ်လေး.. ကိုတို့လက်ထပ်ကြရအောင်လေ၊ ကို ငယ်နဲ့ တူတူနေချင်ပြီကွာ၊ ငယ့်ဖေဖေနဲ့ မေမေကို ကိုလာ ပြောမယ်လေ..နော် ” မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ သူ ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။
“နော်..ငယ်၊ ကိုလေ တခါတခါ ပင်ပန်းလာရင် ငယ်လေးကို ကို့နားမှာ အချိန်ပြည့် ရှိနေစေချင်တယ်..” “ကို့ဘဝတစ်ခုလုံး ငယ်လေးကို အပိုင်ပေးချင်တယ်ကွာ၊ ငယ့်ကိုလည်း ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ…နော်” အနူးညံ့ဆုံးဖြစ်မဲ့ စကားလုံးလေးတွေရွေးပြီး တောင်းဆိုလိုက်မိတယ်။ “ငယ်မှ ကျောင်းမပြီးသေးတာ ကိုရဲ့ မေမေတို့ခွင့်ပြုမယ်မထင်ဘူး၊ ငယ်ကြောက်တယ်၊ ဘယ်ကဘယ်လို စ ပြောရမှန်းလည်း မသိဘူးလေ..” အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျလာပါတယ်။ “ ပြန်ရအောင်နော်.. ငယ်လေး။ မိုးမိနေမယ်…လာ စက်ဘီးပေါ်ပြန်တက်” ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး နင်းလာလိုက်ပါတယ်။ မိုးနတ်မင်းက အခွင့်ရေးပေးတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ ကျွန်တော့်အိမ်ရှေ့နားအရောက် မိုးကဝုန်းကနဲ ရွာချလိုက်ပါရော။ သူတို့အိမ်ကနဲနဲ ဆက်သွားရဦးမယ် လေ။ ကျွန်တော်လည်းစက်ဘီးကို အိမ်ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်ပါတယ်။ “ ခဏဝင်မိုးခိုရအောင် ငယ်” ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ထဲ အရောက် မိုးကလည်း သည်းကြီးမဲကြီးရွာပါလေရော။ နဲနဲစိုသွားတဲ့ သူ့ကိုကြည့် ပြီး… “ ငယ်လေး အဝတ်လဲချင်လား” လို့ မေးတော့ “ ရတယ် ကို..သိပ်မစိုပါဘူး။ နေပါဦး.. ကို့မှာ မိန်းကလေး အဝတ်စား ရှိလို့လား။ ငယ်လဲရအောင်.. ခိခိ..” “ အယ်.. ကို့အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်လို့ ရတယ်ကော။ လာ ကိုယူပေးမယ်” အဲဒီလိုပြောရင်း သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို နောက်ကနေ လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အသာတွန်းပြီး ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အဆင်ပြေမယ်ထင်တဲ့ ဝတ်စုံတစ်စုံ လိုက်ရှာထုတ်ပေးရင်း စိတ်ထဲကျိတ်ပြီး နောက်တဆင့် တက်ဖို့ အလျှင်အမြန်စဉ်းစားနေတုန်း… “အကျီလဲဝတ်လိုက်တော့ မေမေ မေးရင်ဘယ်လို ပြောမလည်း ကိုရဲ့..” “မိုးတိတ်လို့ပြန်တော့ ငယ့်အင်္ကျီပြန်ဝတ်ပေါ့..။
ခုတော့ ခဏ လဲဝတ်ထားလေကွာ” “အာ့ဆို ကို အပြင်ထွက်ပေး..” “ကောင်းပါပြီ သခင်မလေးရယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လဲတော်မူပါ၊ ကျွန်တော်မျိုး အခန်းပေါက်ဝက စောင့် နေပါ့မယ်” ကျွန်တော် သူ့ကိုပြုံးကြည့်ရင်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပြီး သူအဝတ်လဲတာကို လှမ်းကြည့်လို့ မြင်နိုင်မဲ့ တံခါး ကြားနားမှာ နေရာယူလိုက်မိတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ အပြစ်မကြီးလောက်ဘူး ထင်တာပဲ။ ကိုယ့်ချစ်သူပဲလေ။ သူဝတ်ထားတာက ရှေ့ကြယ်သီးလှလှလေးတွေပါတဲ့ ဂါဝန်ရှည်ရှည် ပျော့ပျော့လေးဗျ။ မိုးရေနဲနဲစိုထားလို့ လုံးဝန်းတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှက အထင်းသား ပေါ်လွင်လို့။ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။ ကလေးမက အပေါ်ပိုင်း ကြယ်သီးလေးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ရှပ်အင်္ကျီကို အရင်ဝတ်ဖို့ပြင်တယ်။ ပြီးမှ အောက်က ဘောင်းဘီ ကို စွတ်ပြီး သူ့ဂါဝန်တစ်ထည်လုံးကို လျှောချမယ်ထင်ပါရဲ့။ သူရပ်နေတာက အပေါက်ဝကို ကျောပေးထားတော့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ကျောလေးပဲ မြင်ခွင့်ရတာပေါ့။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး အင်္ကျီကို ပခုံးကနေ အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုယ့်မျက်လုံးတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်ဘဲ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမိတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားရေနဲ့ တင်းတင်းရစ်ရစ် ကျောပြင်ကလေးကို ဖျတ်ခနဲ လက် သွားတဲ့ လျှပ်စီးရောင်ကြောင့် ဖွေးကနဲမြင်လိုက်ရတာ ကျွန်တော့်အသက်ရှုသံတွေ ကမောက်ကမကို ဖြစ်ကရော။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်အရမ်းကို ကံကောင်းသွားတယ်။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချနေတဲ့မိုးက ချစ်သူကို ပြန်ချောင်းနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝကို သနားသွားတယ်ထင်ပါရဲ့..။ မျက်စိကျိန်းလုမတတ် လျှပ်ပြက်ပြီး ဂျိန်း… ဂျလိန်းဆို မိုးကြိုးပါ ပစ်ချလိုက်ပါရော။ ရုတ်တရက် လန့်သွားတဲ့ ချစ်သူလည်း အခန်းထဲက ယောင်ယမ်းလန့်ဖြန့် ပြေးထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ အပြေးလေး တိုးဝင်လာပါတယ်။
အဲ့အချိန် သူ့ကိုယ်လုံးကလေးပေါ်မှာ ချွတ် လက်စ ဂါဝန်လေးက တစ်ဝက်တန်းလန်း။ အပေါ်ပိုင်းမှာ အတွင်းခံဘော်လီလေးနဲ့၊ အောက်ပိုင်းက ကြယ်သီးတွေ ကုန်အောင်မဖြုတ်ရသေးတော့ ဂါဝန်လေးက သူ့တင်ပါးကားကားစွင့်စွင့်လေးပေါ်မှာ ကပိုကရို ချိတ်တင်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မိုးနတ်မင်းပေးတဲ့ မဟာအခွင့်အရေးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလည်း လေသံမိုးသံတွေနဲ့ ဆူညံနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလေသံမိုးသံတွေဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဆာလောင်မှု တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံ တွေကို မမီတာအမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ မစောင့်စည်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ကိုယ်လုံးအိအိကလေးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေမိ တယ်။ သူလည်း အသက်ရှုသံတွေမြန်ပြီး နှလုံးသားရဲ့ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေမှုက ရွှေရင်အစုံကို နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ် လာတဲ့အထိပါပဲ။ ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထနေတဲ့ အရိုင်းပန်းကလေးကို အသက်ရှုမှားအောင် ဆွဲဆောင်ဖို့ ကျွန်တော် ခြေလှမ်း စလိုက်တယ်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတာကို နည်းနည်းဖြေလျှော့ပြီး ငုံ့ထားတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးကို မေးဖျားကနေ အသာဆွဲမော့ယူလိုက်တယ်။ ဆံနုလေးတွေ ကပိုကယိုကျနေတဲ့ နဖူးပြင်၊ စိမ်းညို့နေတဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်က မျက်တောင်ကော့ကော့တွေနဲ့ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေ၊ အဖျားလုံးလုံးကလေးနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံကလေး၊ သွေးကြောကလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတဲ့ ပန်းနုရောင်ပါးပြင်ပေါ်မှာ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးက မထိ တထိ စိုသွားတဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့် တဝက်တပျက်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ ချစ်စရာ မေးချိုင့်ကလေးအပေါ်က ထူထူ ပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ရင်ခုန်သံစည်းချက်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။
အရင်ဆုံး သူ့နဖူးပြင်လေးကို အနမ်းဖွဖွလေး ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အသာပြန်မတ်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနဲ့မော့ကြည့်တယ်လေ။ ကျွန်တော် အသာ ပြန်ပြုံးပြပြီး နှာခေါင်းချင်းထိတို့ ကျီစယ်လိုက်တယ်။ သူသဘောကျတတ်တဲ့အပြုအမူလေးပေါ့ဗျာ။ “ငယ်..ချစ်လား” “ဟုတ်..” မေးစေ့လေးကို ပင့်ကိုင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ တိုးတိုးလေပြောရင်း ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ပြတယ်။ “ရဝူး..ပါးစပ်ကပြောကွာ.. ချစ်တယ်လို့” “ကိုကလည်း အမြဲပဲ မေးနေတာကို..။ ခေါင်းငြိမ့်ပြတာလည်း ဖြေတာပဲလေ..” “ငယ်ရယ်..ကြားချင်လို့ မေးတာလေကွာ..၊ ကို့ငယ်လေး ပါးစပ်ကပြောတာ ကြားချင်တာပေါ့..၊ ဘာလဲ.. မပြောချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား..ရပါတယ်၊ မဖြေချင်လည်းနေပါ” “အယ်..တွေ့လား သူ့ကျ စတာလေးတောင် မခံနိုင်ဘူး..။ ဦးကောက်တေးကြီး.. ချစ်တယ် ချစ်တယ် အခါတစ်ရာ ချစ်တယ်..ကဲ..” “ချစ်တယ် ငယ်ရယ်.. အတူနေချင်ပြီကွာ” အဲဒီလို ကလေးဆန်ဆန် ပြောဟန်လေးတွေက ကျွန်တော့်သွေးသားတွေကို ပိုမိုဆူပွက်လာအောင် တွန်းအားပေးနေသလိုပဲ။ သူ့နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေး၊ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကျွန်တော် အသာအယာ စုပ်နမ်းမိတော့တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကျန်တစ်ဘက်က သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ထားရာကတဆင့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် စုံဆန်ပွတ်သပ် ပေးနေမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း တချက်တချက် သူ့ပါးစပ်ထဲလျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကခွာပြီး လည်တိုင်ဆီကို ရွှေ့လိုက်ပါတယ်။ သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကလည်း ခါးကျင်ကျင်ကလေးအောက်က ဖွံ့ထွားတဲ့ တင်သားစိုင်တွေပေါ် တရွေ့ရွေ့ ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။ “အို..ကို ဘာတွေ..” စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ဘဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ တရစပ်ပေးလိုက်တယ်။
လက်တစ်ဘက်က သူ့ရင်သား မို့မို့လေးတွေကို ဘော်လီအင်္ကျီပေါ်ကတဆင့် ဆုပ်နယ်လိုက်တော့ ချစ်သူရဲ့တုန်ရီနေတဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြား လိုက်ရတယ်လေ။ “ကို..ဘာလုပ်မလို့လည်းဟင်..” “ငယ်ကြောက်တယ်.. မလုပ်ပါနဲ့နော်..၊ ငယ့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပါ ကိုရယ်..နော်..” ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ တောင်းပန်သလို သူပြောတော့ ကျွန်တော် တကယ် စိတ်ထိခိုက်မိတယ်ဗျာ။ “ငယ်ရယ်..ကို အခွင့်ရေးသမားမဟုတ်တာ ငယ်သိပါတယ် ချစ်လို့ပါကွာ။ ငယ့်ကို ချစ်လို့ပါ.. ငယ်လေး မကြိုက်ရင် ကိုဘာမှ မလုပ်ပါဘူး..၊ ငိုတော့မငိုပါနဲ့ ငယ်ရယ်..၊ ကို့ဘက်ကိုလည်း တစ်ချက်လောက် နားလည် ပေးစေချင်တယ်..နော်” ကျွန်တော် သူ့ကို အပျော့ဆွဲနဲ့သိမ်းသွင်းစကား ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ရင်ထဲက ခံစားရတဲ့အတိုင်း ပြော လိုက်တာပါ။ ဒါကို သူလည်း နားလည်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်တိုး ဝင်လာပါတယ်။ “ငယ်နဲ့ ကို့ကြားမှာ စည်းလေးတစ်ခုခြားနေသလို ကို ခံစားမိတယ်..။ ငယ်နဲ့တစ်သားတည်း ထပ်တူကျတဲ့ ဘဝမျိုးလိုချင်မိတယ် ငယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ကွာ” “ဒါပေမဲ့ ငယ်ရယ်.. ငယ်လေးသဘောမတူဘဲ ကို ဘာမှ ဇွတ်အတင်း မတောင်းဆိုပါဘူး..။ တကယ်လို့ ပြောမိတယ်ဆိုရင်တောင် ကို့ စိတ်သက်သက်ပါ..၊ ငယ့်ဆီက တစ်ခုခု တောင်းဆိုတာ မဟုတ်ပါဘူး..နော်” ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါမှမပြောဘူးတဲ့ ကျွန်တော့် ခံစားချက်တွေကို သူ့ကို ပြောပြမိပါတော့တယ်။ မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာမပါတဲ့ကျွန်တော့်စကားတွေက သူ့ကြောက်စိတ်ကို အနိုင်ယူသွားတယ်ထင်ရဲ့။ “ကို..မျက်စိမှိတ်၊ ခေါင်းနဲနဲငုံ့..” ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ပြန်သိုင်းဖက်ပြီး သူပြောတယ်။ သခင်မလေးရဲ့အမိန့်ကို ရင်ခုန်စွာနဲ့ နာခံလိုက်မိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို သူနမ်းလိုက်တယ်လေ။ “ငယ်ရယ်.. ကို့ကို စိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလည်း ဆိုးလိုက်တော့ကွာ” ရင်ထဲက တီးတိုးရေရွတ်ရင်း သူ့ကို ဆတ်ကနဲ တင်းတင်းဆွဲဖက်..၊ မျက်နှာတစ်ခုလုံးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ဗုံးကြဲသလို အငမ်းမရ နမ်းပစ်လိုက်မိတော့တယ်။
သူလည်း ကျွန်တော့်ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းရင်း တုန့်ပြန်ရှာ ပါတယ်။ ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဘက်ပါလာတော့လည်း ယောကျ်ားပဲဗျာ။ နောက်မဆုတ်တမ်းပေါ့။ “ငယ်.. အခန်းထဲ သွားရအောင်.. နော်” “ကို.. ငယ်နဲနဲတော့ ကြောက်တယ်နော်..” သူအသာအယာပဲ ခေါင်းလေးညိမ့်ပြပြီး ကတုန်ကရီပြောလာပေမဲ့ ကျွန်တော့်အပေါ် ငြင်းဆန်တဲ့ အရိပ် အယောင် မပါတာတော့ သေချာပါတယ်။ “ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မှ မလိုဘဲ ငယ်ရဲ့..။ ကြောက်စရာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငယ့်ကို သက်သေပြမယ် လေ.. ဘယ်လိုလဲ” ပြုံးစိစိနဲ့ ကျွန်တော်ပြောတော့ သူ မျက်စောင်းလေး ထိုးတယ်ဗျ။ အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံး လေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး အချစ်နန်းတော်သို့ ပထမဆုံး အလည်တစ်ခေါက် ခရီးကို စတင်ချီတက်လိုက်တယ် ဆိုပါ တော့။ ရင်ခုန်သံတွေ ရထားတစ်စင်းလို မရပ်မနားခုတ်မောင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချစ်သူဟာ ပန်းလေး တစ်ပွင့်လို အလိုက်သင့်ပါလာပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်အင်္ကျီကို ဆုပ်ကိုင် ထားတယ်။ မျက်နှာလေးကိုလည်း ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်နဲ့ တိုးကပ်ပြီး ဖွက်ထားလိုက်သေးတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်အသာလေး ချလိုက်တယ်။ ပက်လက်အနေထားရှိနေတဲ့ သူ့ကိုယ် လေးပေါ်ကို ကျွန်တော် အသာအယာ အုပ်မိုးပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ပါးနှစ်ဘက်ကို တစ်ချက်စီ အနမ်းပေးပြီး မေးဖျားလေးကို ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်က နဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ရင်း ကျန်တစ် ဘက်က ရင်သားဖုဖုတင်းတင်းလေးတွေကို ဘော်လီအင်္ကျီပေါ်ကနေ အသာအယာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ချေမွနေမိ တယ်။ ချစ်သူရဲ့ ပြင်းပြင်းပျပျ အသက်ရှုသံတွေက ကျွန်တော့်စိတ်ကို ပိုမိုတွန်းအား ပေးနေပါတော့တယ်။
ကျွန်တော် တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အထိအတွေ့မှာ ခဏတာနစ်မြောနေတဲ့ သူ့ဆီက… “ကို.. ဘာလုပ်မို့လဲဟင်.. ငယ်ကြောက်တယ်နော်..” “ငယ်ရယ်.. ကိုပြောပြီးပြီကော..ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မဟုတ်ဘူးလေ..၊ ငယ်လေး စိတ်ကိုလျှော့ထား.. နော်” ကျွန်တော် ချော့ပြောတော့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရှာတယ်လေ။ မျက်စိကိုစုံမှိတ် အံကြိတ်လို့ပေါ့။ ကျွန်တော် ရိုးသားစွာ ဝန်ခံပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့်အတွက် ပထမဆုံးမိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ ကျွန်တော်က ပထမဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ချစ်သူရဲ့တုန့်ပြန်မှုတွေကို အကဲခတ်မိတဲ့ ကျွန်တော်လည်း အချိန်သိပ်ဆွဲ မနေတော့ဘဲ သူ့ကျောအောက်ကို လက်လျှိုသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်တွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ လည်ပင်းတစ်လျှောက်နဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို အဆက်မပြတ် အနမ်းတွေပေးရင်းပေါ့။ ဘော်လီလေးဖယ်ထုတ်လိုက်မှ အိကနဲ ထွက်လာတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း၊ ပန်းနုသွေးရောင် သီးလုံးလေးတွေက လုံးဝန်းပြီး ချစ်စရာလေးတွေပါ။ ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို နေရာရွှေ့လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လှပညီညာတဲ့ ရင်နှစ်မွှာ ကိုပေါ့။ လက်နဲ့ အသာအယာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း သီးလုံးကလေးတွေကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိပေးလိုက်၊ တချက်တချက် အသာစုပ်လိုက်၊ သွားနဲ့ မနာရုံလောက်လေး ဖွဖွကိုက်ပေးလိုက်ပေါ့။ အဲဒီမှာ သူက လေးလည်း ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေးနဲ့ ခါးလေးကို ကော့ပေးလာပါရော။ ကျွန်တော်ခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ရပ်ဝန်းကို သူအလိုက်သင့် ပါလာပြီဆိုတာ ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။
နို့ကလေးတွေစို့ ပေးနေရင်းတစ်ဘက်က ကျန်နေသေးတဲ့ သူ့ဂါဝန်အောက်ပိုင်းကို ချွတ်ဖို့ ကျွန်တော် ပြင်ဆင်လိုက တယ်။ ကိုယ်ကို အောက်ဘက် လျှောချပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ သူ့ဗိုက်သားအိအိလေးကို အသာအယာ နမ်းရှိုက် လိုက်တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ချစ်သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွှေးညင်း ထစေခဲ့ပြီလေ။ ကြယ်သီးလေးတွေ ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်အပြီးမှာတော့ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံ တွေကို ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားစေတဲ့ အသားရောင် ပင်တီကလေးကို မြင်ခွင့် ရလိုက်ပါပြီ။ ပင်တီလေးအောက်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ရတနာလေးက ကျွန်တော့် ချစ်ခြင်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းရင်း သူ့ရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားစဉ်မှာပဲ ကျွန်တော့်လက်ကို သူလှမ်း ဆွဲတယ်။ ကျွန်တော် အသာပြန်မော့ကြည့်တော့ လက်ကို ပြန်လွှတ်ပေးရှာပါတယ်။ ပင်တီလေးကို ညင်ညင်သာသာ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတာက ကျွန်တော့်ရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို သူကလေး အသေ အချာ လွင့်မြောလိုက်ပါလာတယ် ဆိုတာကိုပါ။ ပင်တီကလေးမှာ ချစ်ဝတ်ရည်လေးတွေ စိုကွက်နေတယ်လေ။ သူ့ပေါင်တံဖြူဖြူကလေး နှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲထောင်ကား လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်နေတဲ့ ဖောင်းဖောင်း မို့မို့ ရတနာကလေးကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထိတွေ့ခွင့်ရလိုက်ပြီပေါ့။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက ပန်ချီဆေးချက်တစ်ခုလို ပိရိသေသပ်နေတယ်။ ကျစ်လစ်နေတဲ့ အရိုင်းပန်း အဖူး လေးတစ်ပွင့်လိုပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်လက်နဲ့အသာအယာ တို့ထိပွတ်သပ်လိုက်တော့ သူ့ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကလေး ထွက်လာတယ်လေ။ ခါးကလေးလည်း အသာကော့တက်လာပြီ။
အခြေအနေကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိလိုက်တဲ့ကျွန်တော် သူ့ပိပိကလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ချွေဖို့ ကျွန်တော်မျက်နှာ အပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ သူအတင်းကုန်းရုန်းထပြီး… “ကို.. ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့..နော်..” “ဘာလို့လဲ..ငယ်ရယ်.. ကို့ကိုချစ်တယ်ဆို… ခွင့်ပြုမယ်မှတ်လားဟင်” “အွန်းလေ.. ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုကြီး မဟုတ်ဘူးလေ ကို..” “ဘာကို အဲ့လိုကြီးမဟုတ်တာလဲ ငယ်လေးရဲ့။ ကို မနမ်းရဘူးလား” “ဟင့်အင်း မနမ်းရဘူး နမ်းရမဲ့နေရာမှ မဟုတ်ဘဲ..၊ ငယ်ငရဲကြီးမှာပေါ့လို့.. ကိုလည်း ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ်..နော်.. လုပ်နဲ့..” “ငယ်ကလည်းကွာ ကြံကြံဖန်ဖန်၊ ချစ်တဲ့အချိန်မှာ ဘုန်းနိမ့်တာတွေ၊ မြင့်တာတွေ မရှိပါဘူးကလေးရဲ့..၊ ပြီးတော့ ငရဲလည်း မရှိဘူး အိုကေ..?” ကျွန်တော် ပြောလည်းပြော၊ လက်ကလည်း သူ့ကို ပက်လက်အနေထား ပြန်ရောက်အောင် အသာ ဖိချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တဖန်ပြန် ဆွဲကားလိုက်တယ်။ ငြင်းဆန်ဖို့အခွင့်အရေး လုံးဝမပေးတော့ဘဲ ချစ်သူ ကောင်းစားရေးစီမံကိန်းကို လက်တွေ့အကောင်ထည်ဖော်လိုက်တော့တာပေါ့။ စောစောက စစ်ဆင်ရေးတွေကြောင့် စိုစွတ်နေတဲ့ သူ့ညီမလေးကို အနမ်းတစ်ချက် အရင်ဆုံးပေးလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး လက်တစ်ဘက်နဲ့ ပန်းကလေးရဲ့ ပွင့်ချပ်လွှာနှစ်ဘက်ကို အသာဟလိုက်ပြီး ပန်းသွေးရောင် အတွင်းသားတွေကို လျှာနဲ့ တစ်ချက် သပ်တင်လိုက်တယ်။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အဖုလေးကိုလည်း သွက်သွက်လေး ကလိပေးလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၊ သီးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ချေပေး လိုက်ပေါ့။
ပန်းဖူးလေးအတွင်းက ပွင့်ချပ်လွှာလေးနှစ်ဖတ်ကို ဆွဲစုပ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ… “အ..အ ကို ရှီးးး..တော်ပြီ.. တော်ပြီ..အာာာ…ကို့…ကိုရေ..” “ဟင့် အင့် ကို..တော်ပါတော့ နော်.. ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး..” “ကို…ငို မှာ နော်…ငယ် ရှုရှုးပေါက်ချင်လာပြီ.. ဖယ်ပေးပါလို့..နော်..” “ငယ်..ပေါက်ချင် ပေါက်ချလိုက်လေ” “အာာာ..ကို နော်.. ဖယ် ပေး ပါ အင့် ဟင့် ဟင့်..” “ငယ်လေး မသိလို့ကွ.. အာ့ ရှုရှုးပေါက်ချင်တာ ဟုတ်ဘူး” “ဟင့် အင်း.. သိဘူး တော်ပြီ..လို့ အာာ…အ..အ..ကိုးးး..” ပြောနေရင်း သူ့ခါးလေး အရမ်းကော့တက်လာပြီး တကိုယ်လုံးလည်း ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန် သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရ သူ့ခံစားမှုအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားမှန်း သိလိုက်တယ်…။ “မောသွားလား..ငယ် ဟင်.. ကြောက်စရာကောင်းလား ကလေးလေး” “ဟင့်အင်း သိဘူး..” “ဟ..ဟ ဘာလေးလဲကွ” ကျွန်တော် သူ့ဘေးမှာ အသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံး အိအိကလေးကို ထွေးပွေ့ရင်းပေါ့။ ချစ်သူလေးခမျာ ခုထိ ကြက်သီးမွှေးညင်းလေးတွေ ထနေတုန်း။ သူ့ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးရင်း၊ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျောပြင်ကို လက်သည်းထိပ်လေးနဲ့ ဖိဆိတ် ပေးလိုက်တော့ သူ တွန့်သွားပြီး… “အာ..ကို့.. ယားတယ် မလုပ်နဲ့..” “ဘယ်နားက ယားတာလဲ..ငယ်၊ ပြောကြည့်” “သိဘူး.. ကိုနော် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး..သွား..” “ဟ..ဟ ငယ်လေး.. ကို ဘာမှ မလုပ်ရ သေးဘူးကော..။ ခုမှ လုပ်မယ် ကြံကာရှိသေး.. ဟင်.. ငယ်လေး ကိုလုပ်ရတော့မလား” “သိ ဘူး..”…. ပြီးပါပြီ။
