နာတော့နာပေမယ့်

မမ .. ဓါတပွုံရိုကတွာတော့ ဟုတပွါပှီ .. ဒါပမယေ့ွ .. ကနှော့ွ အလုပကွ ..” “နိုး .. နိုး .. စိတမွပူနဲ့ .. သူရ .. မမတာဝနယွူတယွ .. မငွးရဲ့ဘော့ဈ မငွးကို လကညွိုးနဲ့တောငွ မထိစရဘေူး” ရဲရဲကှီး အာမခံနသေော ဒေါနွနွးယမုံကှောင့ွ သူရ ပုခုံးတဈခကှသွာ တှန့ပွှလိုကသွညွ။ ဟုတသွညလွေ။ သူမက ဒီလိုပှောမှတော့ ဘာဂရုစိုကစွရာ လိုနသေေးသနညွး။ နောကပွှီး အခုအခှအနတှေငွေ အလုပပွှုတမွည့ကွိဈစထကွ မမဟု သူမကိုယသွူမ သုံးနှုနွးနသေော ဒေါနွနွးယမုံ .. လကစွားခှရနဆွေိုသော ခေါငွးစဉနွှင့ွ ဘယလွောကအွထိ လုပဆွောငခွငှသွည့အွခကှကွို ပိုစိတဝွငစွားနမေိသညွ။ “ဟုတကွဲ့ .. ဒါဆို … ကနှောတွို့ ဘယလွိုဆကလွုပကွှမှာလဲ ..” “အငွး .. ဟုတသွားပဲ … ဒီလိုလုပမွယွ .. တို့နှဈယောကွ ဖကထွားတာနဲ့ စကှတာပေါ့” “အိုကေ .. မမ” ဒေါနွနွးယမုံ ပေးလိုကသွော ကငမွရာကို ထိုငရွာမှ ထ၍ လှမွးယူလိုကသွညွ။

သူရနှင့ွ နနွးယမုံ .. ဦးမငွးထူး၏ ခန့ညွားလှသော ရုံးခနွးအတှငွးမှ သဈလှငလွှသော စားပှဲကှီး၏ အစှနွးတှငွ အတူတူရပမွိသှားသညွ။ နနွးယမုံတော့ ဘယလွိုနသညွေ မသိ .. သူရကတော့ ရငဘွတထွဲတှငွ ကုလားဘုရားပှဲ လှည့နွသလေိုကို ခံစားနရသညွေ။ အဲယားကှနွးအသံ တိုးတိုးလေးသာ မှညနွသေော အလုံပိတရွုံးခနွးထဲတှငွ သူ့ရငခွုနသွံ တဒုနွးဒုနွးက အတောပွငွ ကယှလွောငလွှသညွ။ နနွးယမုံ ကှားသှားမှာတောငွ စိတပွူရသညွ။ “ဒီလောကဆွို ရမလား .. မမ” ကငမွရာကိုငထွားသော ညာလကကွို ဆန့ထွုတပွှီး ဆယဖွီရိုကလွို့ရအောငွ သူရ ပှငလွိုကသွညွ။ ရငသွားထှားထှားတှေ မို့တကလွာသညအွထိ နနွးယမုံက အသကကွိုရှူလိုကရွငွး သူရအနားသို့ တိုးကပလွာသညွ။ သငွးပှံ့သော အကောငွးစား ရမှေေးနံ့က စောစောကထကွ ပို၍ နီးကပစွှာ သူရထံပါးသို့ ရောကရွှိလာသညွ။ “ရပှီ .. ရိုကတွော့” ကိုယခွငွှးထိကပသွှားမှုနှင့အွတူ သူ့ခါးကို လာဖကလွိုကသွည့ွ နနွးယမုံကှောင့ွ လကမွှှောကကွိုငထွားသော ကငမွရာဘကကွို သူရ ကှည့နွဖေို့ သတိမေ့သှားသညွ။

နီးကပလွာသည့ွ မကှနွှာဖူးဖူးလှလှလေးအား ယောငယွမွး၍ ငေးမိသှားပှီးနောကွ ကငမွရာခလုတကွို ကိုငထွားသော လကညွိုးက အလိုအလှောကွ နှိပမွိသှားသညွ။ “ကလဈ” “ရိုကပွှီးပှီလား .. ပှဦး” သူ့လကထွဲမှ ကငမွရာကို ဆှဲယူသှားတော့ သူရ ယောငတွောငတွောငနွှင့ွ ပေးလိုကွ၏။ နနွးယမုံ ဗီဒရိုမကှနွှာပှငွ ကို အာရုံစိုကနွခှေိနတွှငွ ဘေးစောငွးအနအထေားနှင့ွ မှငနွရသေော သူမအား ခိုးကှည့မွိသညွ။ သူရက နနွးယမုံထကွ စာလှှငွ ခေါငွးတဈလုံးစာလောကွ အသာလေး မှင့နွလရေော၊ ဖှဲသီး (ဖရဲသီး) လို့ တငစွားခေါဆွိုလို့ရမည့ွ ရှရငထွှေားထှားတှေ၏ အထကပွိုငွးကို အသကရွှူမှားဖှယွ မှငနွရသညွေ။ “အဆငမွပှသေေးဘူး .. သူရ .. ဒီလောကနွဲ့တော့ မမတို့နှဈယောကကွ အတှဲနဲ့ တူမနဘေူး ..” “ဒါ .. ဒါဆို .. ဟိုလေ .. ကနှောတွို့ နှဈယောကွ နမွးနတေဲ့ ပုံဆိုရငကွော” ခှောခှောငယနွှင့တွုနွးက အဖှဈအပကှကွို ပှနစွဉွးစားမိသည့ွ သူရ .. အရဲစှန့ကွာ ပှောလိုကသွညွ။

နနွးယမုံက ကှညလွငလွှသည့ွ မကှဝွနွးနကနွကလွေးမှားနှင့ွ သူ့ကို အခုမှ မှငဖွူးသည့ွ လူတဈယောကလွို စိုကကွှည့သွညွ။ သူရ ရငထွဲ ရှိရှိသမှှ တနခွိုးရှငတွှကေို တမိပှနသွညွ။ စကကြန့ပွိုငွးလောကွ အခှိနကွှာသှားတော့မှ သူရ အဆိုကို လကခွံသည့နွှယွ နနွးယမုံ ခေါငွးလေးညိတပွှသညွ။ သူမလကထွဲ ကိုငထွားသော ကငမွရာကို သူရအား ပှနပွေးလိုကသွညွ။ နှဈဦးသား ကိုယခွငွှး ပှနပွူးကပသွှားသညွ။ ဒီတဈခါတော့ ပထမတဈခါလို ဘေးတိုကအွနအထေားနှင့ွ မဟုတဘွဲ တဈဦးနှင့တွဈဦး မကှနွှာခငွှးဆိုငွ အနအထေားနှင့ွ ဖှဈသညွ။ သူရတဈယောကွ စိတလွှုပရွှားနသလေို၊ သူ့ကံကှမမြာကိုလညွး အံ့သှမိသညွ။ ဤဘဝတဈသကတွာတှငွ ဘော့ဈရဲ့ သရဖူမယားဖှဈသူ ဒေါနွနွးယမုံအား နမွးရလိမ့မွညဟွု ဘယတွုနွးကမှ ထငမွထားခဲ့ပါ။ သူရ၏ ခေါငွးက ရှေ့တိုးရငွး ငုံ့ကသှှားသလို၊ နနွးယမုံ၏ မကှနွှာလေးက မောပွေးရငွး ရှေ့သို့ တိုးလာသညွ။ ခှတဈလှေမွးခငွှး တိုးလှမွးလိုကကွှသည့ွ သူတို့နှဈယောကစွလုံး .. မကှနွှာခငွှး မထိခငွ နနွးယမုံ၏ မောကထွှကနွသေော ရငဆွိုငတွှနှငေ့ွ သူရရငဘွတွ အရငွဦးဆုံး ပှတတွိုကမွိသညွ။

ထို့နောကမွှ နှဈဦးသား နှုတခွမွးမှား ဖှညငွေးစှာ ထိတှေ့သှားသညွ။ (အငွး) စိတလွှုပရွှားလှနွးလို့ လညခွှောငွးထဲက လှှံထှကလွာသော ညညွးသံကို အပှငမွရောကအွောငွ သူရ တောတွောထွိနွးလိုကရွသညွ။ ကငမွရာကိုငထွားသော တုနယွငနွသညေ့ွ လကအွား ငှိမအွောငွ ကှိုးစားပှီး ဓါတပွုံတဈပုံကို မှနမွှနရွိုကလွိုကသွညွ။ ကလဈဆိုသော အသံကှားတော့ နနွးယမုံက နောကသွို့ အမှနပွှနဆွုတသွညွ။ သူတို့နှဈယောကွ လူခငွှး ပှနကွှာသှားသညွ။ “ပှပါဦး .. မမကို” “ဟုတွ” ကငမွရာကို ယူလိုကသွညွ မဟုတဘွဲ သူရဘေးနားကနသော လှမွးကှည့သွဖှင့ွ သူတို့နှဈယောကွ လူခငွှးပှနပွူးသညွ။ သူရ ကိုယ့ကွိုကိုယွ သတိပေးရငွး ဗီဒရိုမကှနွှာပှငွ ကိုသာ နနွးယမုံကှည့သွလို လိုကကွှည့သွညွ။ တကယကွို သူနှင့ွ နနွးယမုံ နှုတခွမွးတှကေ ထိတှေ့ပူးကပနွသညွေ။ သို့သောွ တဈခုခု လိုအပနွမှနွေး ကှည့လွိုကတွာနှင့ွ သိသာနပှနသွေညွ။ “ဆိုးတော့ မဆိုးဘူး .. ဒါပမယေ့ွ ဒီလောကနွဲ့ ဒငွးတို့ ဂှဲလကဈွ မဖှဈလောကဘွူးနဲ့ တူတယွ .. မမတို့ ပိုပှီး ပကဈွရှငွ လိုမလား မသိဘူး” “ဟုတတွာပေါ့ မမ” “ဒါဆို .. ထပစွမွးကှည့ရွအောငွ” ဒီတဈခါတော့ သူရတဈယောကွ နောကတွှန့မွနတေော့ပါ။

စောစောတုနွးကတော့ ဒေါနွနွးယမုံကို သူဌေးကတောဆွိုသော အရှိနအွဝါနှင့ွ ရှိနနွခေဲ့သညွ။ အခုတော့ သူရ စိတထွဲတှငွ ဒီအတှေးတှေ မရှိတော့ပါ။ သူ့ကံ ဘယလွောကွ ထပကွောငွးနိုငွဦးမလဲဆိုတာကို လကတွှေ့ စမွးခငှလွာသညွ။ နနွးယမုံ အနားတိုးလာသညတွှငွ သူကပငွ လကွဦးအောငွ သူမခါးလေးအား လှမွးဆှဲပှီး နှုတခွမွးတှကေို သာသာလေး ဖိနမွးပဈလိုကသွညွ။ ခှိုမှသငွးရီသော အနမွး၏ အရသာက နနွးယမုံ၏ နှုတခွမွးမှားမှ တဆင့ွ သူရ ကိုယထွဲသို့ စီးဆငွးသှားသညွ။ ရငခွှငထွဲ ရောကနွသေော နနွးယမုံ၏ ကိုယလွေးက တောင့တွောင့လွေး ဖှဈနသညဆွေိုတာကို သူရ သတိထားမိသညွ။ နှုတခွမွးထောင့တွှန့ကွာ မခိုးမခန့ပွှုံးလိုကပွှီး ထိကပထွားသော နှုတခွမွးနှဈခုကှားတှငွ သူ့လှှာလေးအား ထိုးထည့လွိုကသွညွ။ “အငွ” ဆိုသော အသံလေး ကှားလိုကရွပှီး သူ့လှှာက နနွးယမုံရဲ့ နှုတခွမွးလှာနှဈဖကကွို ဖှတသွနွးပှီး ပါးစပလွှလှထဲ ရောကသွှားသညွ။

နနွးယမုံ ကိုယကွလေး ဆတခွနဲ တုနသွှားပှီး သူရ၏ ရငခွှငထွဲမှ ရုနွးထှကသွညွ။ အလိုကသွင့ပွငွ သူလှတပွေးလိုကသွညွ။ သို့သောွ နှုတခွမွးခငွှး မကှာသေးခငွ သူမလှှာလေးအား သူ့လှှာနှင့ွ တဈခကှရွအောငွ လှမွးပှတဆွှဲလိုကသွညွ။ “ရ .. ရပှီထငတွယွ” အနညွးငယွ အသကရွှူမမှနသွည့ွ အသံနှင့ွ နနွးယမုံ သူရအား လှမွးပှောသညွ“နမွးတာတော့ ရပှီ .. မမ ဘာဆကလွုပမွှာလဲ” ကငမွရာ စကရငထွဲက အရအမိ ရိုကထွားသော ပုံကို သူရ လှမွးပှသညွ “မမ မပှောတတဘွူး .. သူရ” နနွးယမုံ၏ မကှလွုံးတှကေ စိတရွှုပထွှေးဟနနွှင့ွ မတညမွငှိမွ ဖှဈနရှောသညွ။ သူမကို လိုကကွှည့နွသေော သူရကိုတောငွ တနပွှနွ မကှည့နွိုငရွှာ။ နနွးယမုံ၏ အကှည့ကွ စားပှဲပေါတွှငွ တငနွသေော ဓါတပွုံမှားကို ငေးကှည့သွှားမိသညွ။ ထိုခဏတာအတှငွး သူမ မကှဝွနွးထဲတှငွ အရောငမွှိုးစုံ လငွးလကသွှားသညွ။ “မမ စိတမွဆိုးဘူးဆိုရငွ ကနှောွ အကှံတဈခုပေးမယွ .. ” “ပှော .. သူရ .. ဘာလဲ ??” “မမ ဝတစွုံရဲ့အပေါပွိုငွးကို ခန ဖယလွိုကပွါလား” ဒီစကားကှောင့ွ နနွးယမုံ၏ လကကွ သူ့ပါးပေါွ ဖှောငွးခနဲ ကလှာမလားဟု သူရ ရငတွထိတထွိတနွှင့ွ စောင့ကွှည့နွလေိုကသွညွ။

သို့သောွ သူထငသွလို မဖှဈပါ။ နနွးယမုံ၏ ပုံစံက တှဝတှနေေ့ဆွုတနွဟနသွော ရှိသညွ။ မထူးတော့သည့အွဆုံး သူရလညွး ဆေးတဈလုံးလောကွ ထပထွိုးပေးလိုကသွညွ။“ဘော့ဈနဲ့ ခှောခှောငယတွို့ကို ပိုပှီး ဆှေ့ဆှေ့ခုနတွဲ့အထိ ဒေါသထှကစွခငှတွေယဆွိုရငတွော့ နမွးတဲ့အဆင့ထွကွ ပိုမှ ဖှဈမယွ .. မမ” သူရ၏ ဒီစကားက တောတွောွ တာသှားပါသညွ။ အထူးသဖှင့ွ ဘော့ဈနှင့ွ ခှောခှောငယဆွိုသော အသုံးက နနွးယမုံ၏ စိတကွို ဆှပေးလိုကဟွနရွှိသညွ။ တဈခုခုကို ဆုံးဖှတလွိုကဟွနနွှင့ွ ခေါငွးကို ဆတခွနဲ ညိတပွှရှာသညွ။ “ဟုတတွယွ .. မငွးဘော့ဈက မမ ရငသွားတှကေို သိပကွှိုကတွာ .. တခှား ယောကွှားတဈယောကသွာ ဒါတှကေို ထိတှေ့နတယဆွေို သခှောပေါကွ ဒေါသထှကလွို့ နရောမှာတငွ နှလုံးရပသွှားနိုငတွယွ .. ကောငွးပှီလေ .. မငွးပှောသလို လုပကွှတာပေါ့” လှနခွဲ့တဲ့ ဆယနွှဈလောကကွသာ ဒီစကားကို သူရကှားမညဆွိုလှှငွ ပှောလွှနွးလို့ ထပဲခုနမွိမလား၊ နောကကွှှမွးတှဘောတှပေဲ ထိုးမိမလား မသိ။

အခုတော့ ရငထွဲအပှောစွိတကွို မကှနွှာပေါွ တကမွလာအောငွ မနညွးထိနွးနရသညွေ။ ထိုသို့ မိမိခံစားခကှကွို ရုပတွညကွှီးနှင့ွ ထိနွးသိမွးရသညမွှာလညွး ကှီးစှာသော ဒုကခြဆိုသညကွို စာဖတသွူလညွး သူရနရောရောကလွှှငွ နားလညနွိုငပွါလိမ့မွညွ။ သူရတဈယောကွ နရောကနေ တုတတွုတမွှှကို မလှုပမွိပါ။ သခှောသာ ကှည့လွှှငွ သူ့တကိုယလွုံးတှငွ လှုပရွှားနသော အရာသညွ နနွးယမုံ၏ လကကွလေးမှား လှုပရွှားရာသို့ ထပခွပှမွကှာ လိုကကွှည့နွသေော မကှဝွနွးမှားသာ ရှိနပသညွေေ။ လညတွိုငကွှော့ကှော့တှငွ ပတထွားသော ပုဝါ ၏ အစနှဈဖကကွို ဖှုတလွိုကသွညနွှင့ွ ရငသွားမို့မို့မှားအား စညွးနှောငထွားသော အဖှူရောငဘွရာက အပှငကွို ထငွးထငွးလငွးလငွးပငွ ထှကလွာသညွ။ နနွးယမုံသညွ ခတွမှေီလှနွးလှသညကွို ဒီနရောတှငွ သူရ တှေ့လိုကရွသညွ။ သူမ ဝတထွားသော ဘရာသညွ ဇာလှာမှားဖှင့ွ ဖနတွီးထားသော ပုံဆနွးဘရာမှိုးဖှဈသညွ။ ဘရာတဈခုလုံးတှငွ ဇာလှာမှားက အမှားစု ဖှဈသဖှင့ွ နို့လုံးဖှေးဖှေးတှကေို အတိုငွးသား မှငနွရသညေနွှင့ွ မခှားပါ။

နို့သီးခေါငွးလေးမှားကို မမှငရွသည့တွိုငွ ပနွးနုရောငွ နို့ကှငွးဝိုငွးလေးမှားကိုတော့ ရိုးတိုးရိတတွိတွ မှငနွရသေေးသညွ။ “ဝိုး !!” (အံ့သှမှုကို မထိနွးနိုငဘွဲ သူရ ရရှတမွေိသှားသလို၊ လကထွဲကိုငထွားသော ကငမွရာ၏ ခလုတကွိုလညွး ကလဈခနဲ မှညအွောငွ နှိပမွိသညွ) “ဝိုး လုပမွနနေဲ့ … သူရ .. လကနွဲ့ကိုငထွားတဲ့ ဓါတပွုံ မှနမွှနလွာရိုကွ” ဘာပှောကောငွးမလဲ။ ဒါမှိုးတော့ သူရတို့အတှကွ နှဈခါပှနွ ဖိတခွေါနွစရောမလို။ မသိမသာတုနနွသေော လကတွှနှငေ့ပွငွ ရငသွားဖှံ့ဖှံ့ထှားထှား တဈဖကကွို ဘရာပေါကွနေ လှမွးကိုငလွိုကသွညွ။ ကှီးမားသလောကွ အိစကနွှေးထှေးသည့ွ အထိအတှေ့က သူ့လကဖွဝါးပှငပွေါသွို့ ကူးစကကွာ ရောကလွာသညွ။ နနွးယမုံ၏ နို့လုံးကှီးတဈဖကကွို ကိုငထွားရငွး သူရ ကနှသွည့လွကတွဈဖကနွှင့ွ ဓါတပွုံတှေ တဖှတဖွှတွ ရိုကသွညွ။ စိတထွဲမှလဲ ဘာဖှဈလို့ ဘော့ဈက ကငမွရာထောကတွံကို သိမွးမထားတာလဲဟု လှမွးအပှဈတငလွိုကသွေးသညွ။ ထောကတွံသာ ရှိလှှငွ ကငမွရာကို အောတွိုခှိနထွားလိုကယွုံသာ၊ ဒါဆို သူ့လကနွှဈဖကစွလုံးနှင့ွ ဖှဲသီးအရှယရွှိသည့ွ နို့လုံးဖှေးဖှေးကှီးတှကေို အားရပါးရ ကိုငတွှယလွို့ရမှာဖှဈသညွ။

နနွးယမုံ၏ နို့လုံးတှကလညွေး တကယကွို သဘောကခှငှစွရာကောငွးပါသညွ။ သူရ၏ လကတွဈဖဝါးတောငွ ကောငွးကောငွး မအုပနွိုငခွငွှ။ နူးညံ့မှုနှင့အွတူ အိတငွးမှုကလညွး ထပတွူတှဲ၍ ရှိနသညွေ။ တောတွောတွော့ ဖောပွှရခကသွော အတှေ့ဖှဈသညွ။ သို့သောွ ထိုအတှေ့က တပမွကမွောဖှယရွာ အပှည့လွညွး ဖှဈနသဖှငေ့ွ သူရတဈယောကွ ကိုငထွားလကှကွ မသိမသာပငွ ညှဈမိသှားသညွ။ နနွးယမုံ ကိုယကွ တှန့သွှားပှီး ဘရာပေါကွ သူ့လကကွို ဖယထွုတလွိုကသွညွ။ “ဓါတပွုံတှပှေဦး .. သူရ” မလှတခွငှလွှတခွငှနွှင့ွ လှတပွေးလိုကရွသည့ွ သူရ .. ကငမွရာကို ထိုးပေးလိုကသွညွ။ နနွးယမုံက ကငမွရာကို ကှည့နွခေိုကွ၊ သူ့မကှလွုံးတှကမေူ နို့လုံးအိအိကှီးတှထေံပါးမှ တဈခကှကွလေးမှ မလှဲ။ မကှတွောငတွောငွ ခတမွိရဲ့လား မသိ။ ကငမွရာကို သူရလကထွဲ ပှနပွေးလိုကပွှီးနောကွ နနွးယမုံက အလုပစွားပှဲကှီးနားသို့ ကပသွှားသညွ။ ဝတစွုံ၏ အပေါစွနှဈစကိုလညွး လညတွိုငမွှာ ပှနပွတလွိုကရွာ သူရ အလှနအွမငွး တပမွကနွသေော ရှရငဖွှေေးဖှေးကှီးတှကေ သူ့မှငကွှငွးမှ ပှောကသွှားသညွ။ ကလေးငယတွဈယောကွ သကှားလုံးဗူးပှောကသွှားသလို သူရ ခံစားလိုကရွသညွ။

ဟုတသွညလွေ။ ဒီအလုံးဖှေးဖှေးကှီးတှကေို အားရပါးရမှ မနယရွသေးတာ ..။ “ကှ .. ကနှောတွို့ ပှီးပှီလား မမ” မနနေိုငတွော့သညအွဆုံး သူ့ကို ကှောပေးကာ ထားသည့ွ နနွးယမုံကို နောကကွနေ လသေံတိုးတိုးလေးနှင့ွ မေးမိသညွ။ နနွးယမုံက သူရကို ခကှခွငွှး ပှနအွဖှမပေေးပါ။ စားပှဲပေါတွှငွ ရှိနသေော ဦးမိုးလုံးဟိနွးတို့အတှဲ၏ ဓါတပွုံတှကေို စူးစိုကကွှည့နွသညွေ။ တအောင့နွမှေ “မပှီးသေးဘူး .. ပှီးဖို့ အဝေးကှီးလိုသေးတယွ .. သူရ” “….” “သူရ .. အဲဒီ ကငမွရာနဲ့ မူဗှီရိုကလွို့ရလား” “ရတယွ .. မမ” (နနွးယမုံ စိတထွဲတှငွ ဘာတှေးနသညကွေို သူရ မခန့မွှနွးမိပမယေ့ွ ခကှခွငွှးခေါငွးညိတကွာတော့ အဖှပေေးလိုကသွညွ) “အိုကေ .. ကောငွးတယွ .. ဒါဆို အခုစပှီး ရီကော့လုပလွိုကွ” ပှောပှီးသညနွှင့ွ နနွးယမုံက သူရရှေ့သို့ လှှောကလွာသညွ။ သူမဘာလုပမွှာလဲဆိုတာ မသိခငမွှာပငွ သူ့ရှေ့တှငွ ဒူးထောကွ၍ ထိုငခွလှိုကသွညကွို တှေ့ရသညွ။ အံ့အားသင့ပွှီး သူရ ငုံ့ကှည့မွိခိုကွ နနွးယမုံ၏ သှယပွှောငွးသော လကတွဈစုံက ဘောငွးဘီခါးပတခွေါငွးအား လှမွးကိုငလွိုကသွညွ။

“မ .. မ .. ဘာလုပမွလို့လဲ” “မေးမနနေဲ့ … မငွး .. မငွးကောငမွ အတှကွ ပှနတွုံ့ပှနခွငှတွယွ မဟုတဘွူးလား” “အာ .. ဟုတွ … အိုကေ” ကငမွရာကို ကိုငထွားရငွးနှင့ွ သူရ ငှိမငွှိမသွကသွကွ ရပပွေးနလေိုကသွညွ။ လှုပရွှားစရာ ရှိသမှှ နနွးယမုံကသာ ဦးဆောငွ၍ ပှုလုပသွညွ။ ဘောငွးဘီက သူ့ခှရငွေးတှငွ ပုံသှားသောအခါ နနွးယမုံလကကွ ဖောငွးဖောငွးကှီးဖှဈနသေော အတှငွးခံဆီသို့ ရောကလွာသညွ။ သူရ .. ကငမွရာကို ဗှီဒီယိုသို့ ပှောငွးလိုကပွှီး စတငွ ရိုကကွူးသညွ။ အရငဆွုံး ကငမွရာမှငကွှငွးထဲတှငွ ပေါလွာတာက ဖှူဖှေးသှယတွနွးသော လကကွလေး၊ ထိုလကကွလေးရဲ့ လကသွူကှှယနွရောတှငတွော့ တလကလွကတွောကနွသေော စိနလွကစွှပွ .. နနွးယမုံရဲ့လကထွပလွကစွှပွ၊ ဖောင့ဖွယောငွးပမာ လှပသော သူမရဲ့လကခွှောငွးကလေးမှားနှင့ွ ထိစပနွသညကွေ အတှငွးခံဘောငွးဘီအောကကွ သူ့လီးကှီး။ သူရတဈယောကွ နားထငတွှေ ရှိနွးခနဲ ဖှဈလာသညအွထိ ခံစားလိုကရွသညွ။ “အိုး .. အမေ့ !!” ယောကွှားတှေ၏ လိငအွငွဂြါနှင့ွ ပတသွကပွှီး နနွးယမုံ မညမွှှ အတှေ့အကှုံရှိသညတွော့ မသိ။

သူ့လီးအား ဘောငွးဘီကှိုးကို ဖယွ၍ ဆှဲထုတလွိုကသွညတွှငွ ယောငယွမွး၍ ရရှတလွေိုကသွံလေးကမူ သူရအတှကွ နားဝငခွှိုလှသညွ။ စာတှမှော ရေးထားသည့အွတိုငွးသာဆိုလှှငွ ကိုယ့ပွေါငကွိုယွ ပှနဆွိတကွှည့ရွမည့ကွိနွး။ ဒါအိပမွကမွှားလား .. ကိုယတွိုငမွှငနွရသညေ့ွ ကိုယ့မွကှလွုံးတှကေိုတောငွ မယုံနိုငပွါ။ တကယကွို မိုကသွည့ွ၊ ဆကဆွီကလှှသည့ွ မမလှလှ နနွးယမုံ၏ လကထွဲတှငွ သူ့လီးက ရောကရွှိနသညွေ။ “မမ မကှနွှာကို ပါအောငွ ရိုကွဦး .. အဲဒီတော့မှ မငွးလီးကို ကိုငထွားတာ မမဖှဈမှနွး ဒငွး သိမှာ” လီးကိုကိုငွ၍ ဖှေးဖှေးသာသာ ဆုပစွှဲနသေော လကကွစ၍ တဖှေးဖှေးခှငွး ကငမွရာကို နနွးယမုံ၏ မကှနွှာရှိရာသို့ ရှေ့သှားသညွ။ နနွးယမုံ၏ လှပသော မကှဝွနွးတှထေဲတှငွ ထူးဆနွးသည့ွ အရိပအွယောငတွှေ လဲ့ဖှာနသညွေ။ သူမ ဘာတှေ တှေးနလေဲဆိုတာကို သူရ ခှဲခှမွးစိတဖွှာဖို့ အခှိနမွအားပါ။ အပေါစွီးကနပှေီး လှမွးမှငနွရသေော နို့လုံးဖှေးဖှေးတှေ၏ ထိပပွိုငွးအား ကငမွရာကို ဆှဲ၍ လှမွးခှိနလွိုကသွညွ။

“အား .. ရှဈ .. ကောငွးတယွ” မာကှောနပှေီဖှဈသော လီးတနကွို လကတွဈဖကနွှင့ွ ဆုပကွာ ဂှငွးတိုကပွေးနရောမှ၊ နနွးယမုံက ကနှနွသညေ့ွ လကတွဈဖကနွှင့ွ သူ့ဂှေးဥတှကေို ရှရှလေး လှမွးကိုငသွညွ။ လကဖွဝါးလေးထဲတှငွ ထည့ပွှီး လကခွှောငွးလေးမှားဖှင့ွ မာဆကွ လုပသွလို နှိပနွယပွေးသောအခါ သူရတဈယောကွ မကှလွုံးမှား မှေးကသှညအွထိ ဖီလငတွကသွှားသညွ။ ဘယလွိုမှ မနနေိုငတွော့ဘဲ ကငမွရာ မကိုငထွားသည့လွကနွှင့ွ နီးစပရွာ နို့ကှီးတဈလုံးကို လှမွးဆှဲမိ၏။ “အိုး !!” “ဆောရီး .. မမ” “ရတယွ .. ကငမွရာကို သခှောကှည့ွဦး” “ဟုတွ .. မမ သခှောရိုကထွားတယွ” ခံစားမှုဖီလငနွောကသွို့ မှောသှားသည့ွ သူရ .. နနွးယမုံ၏ သတိပေးသံကှောင့ွ ကငမွရာကို တညငွှိမအွောငွ ပှနထွိနွးကိုငလွိုကသွညွ။ အောကကွိုငုံ့ကှည့လွိုကသွည့သွူနှင့ွ အပေါကွို မော့ကှည့နွသေော နနွးယမုံ အကှည့ခွငွှးဆုံသှား၏။ သူကှည့နွခေိုကွ နနွးယမုံတဈယောကွ အသကပွှငွးပှငွးတဈခကွှ ရှူလိုကသွညကွို သတိထားမိသညွ။

“သူရ .. မနကကွတုနွးက မငွး ရခှေိုးလာခဲ့တယွ မှတလွား” “ဟုတတွယွ .. မမ … ဘာဖှဈလို့လဲ” (သူ့ကိုယကွမှား အနံ့အသကွ ထှကနွလေို့လားဟု သူရ တှေးမိသညွ။ သို့သောွ သူ့အတှေးမှားသညကွို ခကှခွငွှး သိလိုကလွသညွေ) “မငွး .. ထူး .. ကမှ လုပသွမှှကိဈစတှေ အားလုံးဟာ ရှင့ကွှောင့ဖွှဈလာတာ .. ရှင့အွပှဈတှကှေီးပဲ” ကငမွရာကိုကှည့ကွာ ပှောသော ထိုစကားအဆုံးသတနွှင့အွတူ နနွးယမုံ၏ နှုတခွမွးလှလှလေးက ဟသှားပှီး လှှာနီနီခှှနခွှှနလွေးက ထှကလွာကာ ဒဈလုံးကှီးကို လှမွးလကှသွညွ။ ဒဈထိပနွှင့ွ စိုစှတသွော လှှာထိပလွေး ထိမိမှုက နနွးယမုံလကထွဲရှိ လီးတနကွို ထောငွးခနဲ ရုနွးထစသညွေ။ ထိပဖွူးဝတှငွ စို့ထှကနွသေော အရညကွှညလွေးက နနွးယမုံ၏ လှှာဖှားလေးတှငွ တှဲခို၍ ပါသှားသညွ။ “ကောငွးတယွ .. မမရယွ .. ကောငွးတယွ .. လကွှ လကှပွေးပါဦး” ဒငပွှည့ကွပှပွှည့ွ မာနပှေီဖှဈသော လီးတနကွှီး၏ အရငွးပိုငွးကို လကနွှင့ဆွုပကွိုငလွိုကပွှီးနောကွ လှတထွှကနွသညေ့ွ ထိပပွိုငွးတလှှောကွ နနွးယမုံ၏ လှှာနီနီလေးက ရှေ့လှားနသညွေ။

အောကဆွငွးသှားလိုကွ၊ အပေါတွကလွာလိုကနွှင့ွ အစုနအွဆနွ လှုပရွှားပှီးနောကွ၊ ထိပဖွူးလုံးကှီးဆီ ပှနအွရောကတွှငွ ပါးစပကွို အစှမွးကုနဟွ၍ ငုံ့လိုကသွညွ။ ထို့နောကွ ခေါငွးကို ဖိခလှိုကသွညတွှငွ နူးညံ့သောနှုတခွမွးလေးမှားကို တှနွးတိုကွ၍ လီးဒဈက ပါးစပပွေါကထွဲသို့ ဝငသွှားသညွ။ “အား .. အရမွးကောငွးတယွ … မမ” ပှှတခွနဲ မှညသွံနှင့အွတူ လီးထိပကွ နနွးယမုံ ပါးစပအွတှငွးမှ ပှနထွှကလွာသညွ။ လီးကို ၉၀ဒီဂရီထောငမွတနွအေောငွ ကိုငထွားရငွး လကဖွဝါးနှင့ဆွုပကွာ ဂှငွးတိုကပွေးသညွ။ မကှနွှာလှလှလေးက မော့တကလွာပှီး သူရအား ထငမွှတမွထားသည့ွ မေးခှနွးတဈခုကို မေးလိုကသွညွ။ “မမနဲ့ မငွးကောငမွ .. ဘယသွူစုပပွေးတာ ပိုကောငွးလဲ” သူရ၏ အသိအာရုံတှငွ လောလောဆယွ ကှီးစိုးထားသညကွ နနွးယမုံသာ ရှိသဖှင့ွ သူ့ကောငမွဆိုသော ရညညွှနွးခကှကွို မနညွးတောငွ ပှနစွဉွးစားလိုကရွသညွ။ နောကတွော့မှ ခှောခှောငယကွို ပှောမှနွးသိလိုကသွညွ။ ခှောခှောငယရွဲ့ အစုပအွမှု (ဘလိုးဂှော့)က ဘယလွောကကွောငွးသညမွှနွး သူရ မသိ။

သို့သောွ နနွးယမုံ၏ ဘလိုးဂှော့က မတရားကောငွးနသညမွှေနွးတော့ သူရ သိနသညွေ။ “မမက ပိုကောငွးတာပေါ့” (သူရ စိတထွဲမှာတော့ သခှောသိအောငွ နှဈယောကွ ပှိုငတွူ စုပပွေးတာ ခံရလှှငွ ကောငွးမညဟွု ဖှတခွနဲ တှေးလိုကသွေးသညွ) နနွးယမုံကတော့ သူရ၏ အတှေးကို သိနိုငစွှမွး မရှိပါ။ သူမက ပိုသာသညဆွိုသောအခကှကွှောင့ွ ဂုဏယွူဝင့ကွှှားသည့ွ အသှငပွှောငွးသှားပှီး ခေါငွးကို ခကှခွငွှးပငွ ပှနငွုံ့၍ လီးကို အားရပါးရစုပသွညွ။ ကောငွးမှနလွှသည့ွ ခံစားခကှမွှားက လီးတနတွလှှောကမွှ တဆင့ွ သူရ ကိုယအွနှံ့ ပှန့ွ၍ စီးဝငသွှားသညွ။ လကတွဈဖကနွှင့ွ နနွးယမုံ၏ ခေါငွးကို လှမွးကိုငပွှီး ဖိခမှိသညွ။ နူးညံ့အိထှေးသော ပါးစောငသွားလေးမှား၏ အထိအတှေ့ကှောင့ွ လီးတနတွဈခှောငွးလုံးကို နနွးယမုံ ပါးစပထွဲ သှငွးပဈလိုကခွငှတွော့သညွ။ “အား .. ကောငွးတာ မမ” “အု .. အု” “မမ .. ဒိသရုပွ လုပဖွူးလား ??” နနွးယမုံ ကိုယလွုံးလေး ဆတခွနဲ တုနသွှားပှီး၊ ပါးစပထွဲမှလညွး လီးတနကွ ကှှတထွှကလွာ၏။

ခတွမှေီသည့ွ အမှိုးသမီးတဈယောကမွို့ ဒိသရုပဆွိုသညမွှာ လိငတွနကွို အဆုံးထိ ပါးစပထွဲသို့ သှငွး၍ စုပပွေးခှငွးမှနွး နနွးယမုံ နားလညပွါသညွ။ သို့သောွ သူမယောကွှား ဦးမိုးလုံးဟိနွးနှင့တွောငမွှ ဒီလိုမှိုး တခါမှ မစမွးဘူးပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိနွး၏ လိငတွနကွို စုပပွေးသညဆွိုတာကလညွး အမှဲတမွးရယလွို့ မဟုတွ။ သူမ စိတပွါသည့အွခှိနနွှင့ွ ဦးမိုးလုံးဟိနွး အလှနအွမငွး ဆနဒြရှိခှိနသွာ ဖှဈသညွ။ အခုတော့ သူမယောကွှား၏ လူယုံကောငလွေးက သူ့လီးကို ဒိသရုပလွုပပွေးဖို့ တောငွးဆိုနပှေီ။ သူမ ဘာလုပရွမညနွညွး …. ။ ကငမွရာ ကိုငထွားသော လကကွို သူ့မကှနွှာဘကသွို့ လှည့လွိုကပွှီး သူရတဈယောကွ မခိုးမခန့ွ ပှုံးရငွး စကားကို တဈလုံးခငွှး ပှောနသညွေ။ “ဒီမှာ ဘော့ဈ .. ခငဗွှား မိနွးမရဲ့ပါးစပထွဲကို ခငဗွှား လီးအကုနွ သခှောပေါကမွထည့ဖွူးဘူး မှတလွား .. ဘယထွည့ရွမလဲ .. ခငဗွှားကှီးက သူ့နောကကွှယမွှာ ဖောကပွှနနွတောကိုး .. အခု ခငဗွှား မရတဲ့ အခှင့အွရေးကို ကနှောွ ရပှီ .. မမ က ကနှော့လွီးကို ဒိသရုပလွုပပွေးတော့မယွ … ဒီမှာ ကှည့ွ ..” သူရပှောလိုကသွည့ွ စကားတှေ အားလုံးကို လုံးစေ့ပတစွေ့ နနွးယမုံ ကှားလိုကပွါသညွ။

သူမ ဦးနှောကကွ ထိုအခကှမွှားကို လကခွံသင့ွ၊ လကမွခံသင့ွ ဝခှေဲမရဖှဈနသညွေ။ သို့သောွ သူရ၏ လကကွ သူမခေါငွးကို အသာကိုငပွှီး ဖိခလှိုကသွညတွှငတွော့ ပါးစပကွို အလိုလိုဟပေးမိသှားသညွ။ ထို့နောကတွှငတွော့ သူမ၏ သဘာဝဗီဇ က ကှီးစိုးသှားပှီး နှုတခွမွးမှားကို လီးတနလွုံးပတွ၏ အောကခွှပေိုငွးနှင့ွ ထိနိုငအွောငွ ကှိုးစားလိုကသွညွ။ ထိပဖွူးလုံးလုံးကှီးက အာခေါငကွို ကှောွ၍ လညခွှောငွးဝသို့ ရောကလွာသောအခါ ပှို့ခငှသွလို ဖှဈသညွ။ အသကရွှူရခကသွလို ဖှဈသညွ။ မှနမွှနဆွနဆွနွ ပှနထွုတလွိုကသွည့တွိုငွ ခှောငွးတဟှတဟွှတွ ဆိုးသညွ။ “အားမလှှော့နဲ့ မမ ရတော့မှာ … နဲနဲပဲ လိုတော့တာ” တကယတွော့ တောတွောလွိုပါသေးသညွ။ သူရ လုပခွဲ့ဖူးသမှှ ကောငမွလေးတိုငွးတောငမွှ ဘယသွူမှ သူ့လီးကို အကုနငွုံနိုငတွဲ့သူ မရှိခဲ့ပါ။ သို့သောွ သူရ၏ အားပေးမှုကို နနွးယမုံက အသိအမှတပွှုဟနနွှင့ွ ခေါငွးညိတပွှပှီး လကခွံသညွ။ ပှီးနောကွ အသကကွို၀၀ရှူသှငွးလိုကပွှီး သူမပါးစပကွို လီးထိပဖွူးအား ပှနငွုံ၍ ဖိခလှိုကပွှနသွညွ။

အသကကွိုဝအောငွ ရှူထားခဲ့သည့အွတှကွ လီးဒဈက လညခွှောငွးထဲဝငလွာသည့အွခှိနတွှငွ အစောတုနွးကလို မဖှဈတော့။ ပှို့ခငှသွလို ဖှဈနသညေ့ွ အခံတော့ ရှိနသေေးပမယေ့ွ ထိုစိတကွို ထိနွးပှီး လညခွှောငွးအတှငွးသားတှကေို ဖှလှှေော့ကာ ငှကပွှောသီး မှိုခသှလို မှိုလိုကသွညွ။ လီးတနလွုံးပတကွို ဖိပှတနွသေော နှုတခွမွးသားမှားက အောကဘွကသွို့ ရှေ့သှားပှီး နနွးယမုံ၏ နှာတံခှှနခွှှနလွေးက လီးအရငွးတှငွ ပေါကနွသေော အမှေးတှနှငေ့ွ ရောယှကသွှားသညွ။ သူမ မေးလေးကမူ ဖောငွးကားနသော ဂှေးဥမှားနှင့ွ သှားထိသညွ။ “ဝိုး … ရေး .. မိုကတွယွ မမ” သူရတဈယောကတွော့ နတပွှညခွှောကထွပသွို့ အရှငလွတလွတွ ရောကနွသလေိုကို ခံစားရသညွ။ နနွးယမုံ၏ ခေါငွးကို နောကဘွကမွှ ထိနွးကိုငထွားရငွး ခကှခွငွှး ပှနကွှှတကမွလာအောငွ စကကြန့ပွိုငွးလောကွ ဖိထားသညွ။ လီးဒဈဖူးနှင့ွ လညခွှောငွးသားအိအိတှေ ထိတှေ့နမှေုသညွ ပှောမပှနိုငအွောငွ ကောငွးလှနွးလှသညွ။ ခနကှာမှ ဖိထားမှုကို လှတပွေးလိုကသွညွ။

“မမ .. လုပနွိုငတွယွ .. ရေး !!!” အငမွတနမွှ ကှနပအွေားရသံနှင့ွ ဝမွးမှောကဝွမွးသာ ကှှေးကှောနွသညေ့ွ နနွးယမုံကှောင့ွ သူရတောငွ အူကှောငကွှောငဖွှဈပှီး အသံတိတသွှားရသညွ။ သူမ စုပနွသေော လီးသညွ ဘယသွူ့လီးဆိုတာကိုရော နနွးယမုံတှေးမိပါရဲ့လား မသိ ..။ နောကထွပဘွာမှ ထပမွံတိုကတွှနွးစရာ မလိုလိုကဘွဲ နနွးယမုံက သူ့လီးကို ပှနွ၍ ငုံစုပသွညွ။ ဒီတဈကှိမတွှငတွော့ နညွးစနဈကို သိနားလညသွှားပှီ ဖှဈသညမွို့ တဈခကှထွဲနှင့တွငွ လီးက သူမပါးစပထွဲ ပှောကကွှယသွှားသညွ။ နနွးယမုံ၏ နှာတံလေးက လီးမှေးမှားကှား ပှနလွညရွောကရွှိသှားသညွ။ နှာဝထဲသို့ လီးမှေးအခှို့ကပငွ တိုးဝငသွှားရာ သူမ နှာခေါငွးကို ဘယညွာလှည့ကွာ ကစားပှီး ဖယထွုတလွိုကသွညွ။ “အိုး .. ရှဈ” သူရတဈယောကွ ဘယလွိုမှ မထိနွးနိုငတွော့။ သူ့လိငတွနသွညွ သံခှောငွးတဈခှောငွးလို တငွးမာနပှေီး၊ အခှိနကွိုကွ ဗုံးသလို ပေါကကွှဲဖို့ အသင့ဖွှဈနသညွေ။ နနွးယမုံ၏ ခေါငွးကို ဖမွးကိုငပွှီး ခါးကိုလှုပကွာ သူမပါးစပအွား ဆောင့လွိုးမိတော့သညွ။

နနွးယမုံက အလိုကသွင့ပွငွ လညခွှောငွးကို ဖှလှှေော့ထားပေးယုံမက၊ လှှာလေးနှင့လွညွး အဝငအွထှကွ ဖှဈနသေော လီး၏ အောကဘွကပွိုငွးကို ပတွ၍ လကှပွေးသညွ။ နူးညံ့လှသော နနွးယမုံ၏ ပါးစပလွှလှလေးထဲတှငွ လီးတဈခှောငွးလုံး ကုနအွောငွ ထည့ထွားနိုငသွည့ွ ဖီလငသွညွ သူရအတှကတွော့ ဘာနှင့မွှကို မလဲနိုငပွေ။ သူမပါးစပအွား အရှိနနွှင့လွိုးနသေော သူရအား မိနဈပိုငွးမှှ ကှာသညအွထိ နနွးယမုံ လှတပွေးထားလိုကွ၏။ နနွးယမုံ အနနှငေ့ွ အစပိုငွးတုနွးက သူမအပေါွ ဖောကပွှနသွည့ွ လငဖွှဈသူအား ပညာပေး လကစွားခှဖေို့ရနွ ဆုံးဖှတထွားခဲ့သောလွညွး ဒီလောကအွထိတော့ ဖှဈသှားလိမ့မွညဟွု မထငထွားခဲ့။ အခုတော့ ဖှဈခဲ့သမှှကို နောကကွှောငွးပှနဖွို့ မလှယကွူတော့ပါ။ သူမအနနှငေ့လွညွး ဒီအခှအနရေေောကလွာမှ နောကဆွုတဖွို့လညွး မစဉွးစားခငှတွော့။ ရှေ့ဆကတွိုးဖို့ရနသွာ ဆုံးဖှတလွိုကတွော့သညွ။ “သူရ .. နေဦး” ပှှတဆွိုသည့ွ အသံနှင့အွတူ လီးက ပါးစပပွေါကထွဲမှ ကှှတထွှကသွှားရာ သူရတဈယောကွ တကယကွို ဖီးလအွောကသွှားသညွ။

နောကထွပွ တဈမိနဈ၊ နှဈမိနဈသာ ဆကဆွောင့ရွလှှငွ သူပှီးတော့မှာ သခှောနသညလွေေ။ “ဘာ .. ဘာဖှဈလို့လဲ မမ??” အနညွးငယွ စိတပွကှသွံနှင့ွ မေးလိုကသွည့ွ သူရ .. နနွးယမုံထံမှ အဖှကှေောင့ွ နရောမှာတှငွ ထခုနခွငှသွှားပှနသွညွ။ အနညွးဆုံး တော့ လူက မခုနမွိတာတောငွ လီးတနကွှီးက ဆတခွနဲ ခုနတွကသွညွ။ “တို့တတှေ ဖကခွ ကှရအောငွ .. သူရ” “မမ .. တကယွ ပှောနတောလား” (အံ့အားသင့ပွှီးရငွး သင့နွရသေော သူရ .. ဒီတခါတော့ သူ့မကှလွုံးတှေ ပနွးကနပွှားဝိုငွးလောကွ ကှီးသှားသညဟွု ဆိုလို့ရသညွ) “တကယပွှောနတော .. သူရ .. ဒါ နောကစွရာ မဟုတဘွူး” ကှောငတွကတွကနွှင့ွ ကှည့နွသေော သူရအား ခပငွေါကငွေါကလွှမွးပှောရငွး နနွးယမုံ ဒရကဈွ(ဝတစွုံ)ရဲ့ အောကအွနားစကို လှမွးဆှဲကာ ခါးထကသွို့ မတငသွညွ။ ကှီးမားဖှေးဥသော တငပွါးကှီးနှဈဖကသွညွ ခပသွေးသေး ပငတွီက ဖုံးမထားနိုငသွည့နွှယွ လုံးမောကကွာ ပေါထွှကလွာသညွ။ သူစိတကွူးယဉထွားသလို ဂှီစထရငွး ဝတထွားတာ မဟုတသွည့တွိုငွ ပငတွီသေးသေးလေးက တငပွါးအထကပွိုငွးကိုသာ ဖုံးထားနိုငသွည့ွ ဆကဆွီကသှည့အွမှိုးအစားဖှဈသညွ။

သူရ၏ လီးက ဆတခွနဲ ထခုနပွှနသွညွ။ မနညွးပငွ ဖငကွှောတှကေို အမှနရွှုံ့လိုကရွပှီး လရညမွထှကအွောငွ ထိနွးထားရသညွ။ “မငွး .. သန့တွာတော့ သန့တွယွ နောွ ..” “အာ .. သန့တွယွ မမ .. ဒါပမယေ့ွ မမ အဆငမွပှရငွေ ကနှော့ဆွီမှာ ကှနဒွုံးရှိတယွ” “ဒါဆို ယူလိုကလွေ .. ဘာလုပနွတောလဲ .. မှနမွှနလွုပွ … အခှိနမွရှိဘူး” “ဟုတွ .. ဟုတွ .. မမ .. လာ .. လာပှီ” သူရတဈယောကွ ကမနွးကတမွး ကှမွးပှငပွေါပွုံနသေော ဘောငွးဘီကို ပှေးကောကွ၊ အိတထွဲက ပိုကဆွံအိတကွို ထုတွ၊ အိတအွလယခွေါငကွ ဇဈကို ဖှင့ပွှီး တဈခုထဲသာ ကနှနွသညေ့ွ ကှနဒွုံးကို မှနမွှနထွုတယွူရသညွ။ ကှနဒွုံးအိတထွောင့ကွို ပါးစပနွှင့ကွိုကကွာ ဆှဲဖောကလွိုကပွှီး အစှနွးစထှကလွာသော အကှညပွှားလေးကို လီးထိပတွှငစွှပကွာ လိပခွလှိုကသွညွ။ “နေဦး !! .. ကငမွရာနဲ့ ခှိနရွိုကထွားဖို့ မမေ့နဲ့ဦး” ကှနဒွုံးစှပပွှီးသညနွှင့ွ သူမနားသို့ ပှေးကပတွော့မလို ဖှဈနသညေ့ွ သူရအား နနွးယမုံ လှမွးသတိပေးရသညွ။ သူမ သတိပေးလို့သာ တောတွော့သညွ။

အခုအခှိနတွှငွ သူရ စိတထွား၌ ကငမွရာရိုကကွူးဖို့ ကိဈစ လုံးဝရှိမနပေါ။ စားပှဲစှနွး၌လကထွောကကွာ နရောယူထားသဖှင့ွ လုံးဝနွးပှီးထှကနွသေော ပနွးသီးပုံစံဟု တငစွားခေါဝွေါရွမည့ွ တငသွားဖှေးဖှေးကှီး နှဈဖကကွသာ ကှီးစိုးထားသညွ။ “ရပှီ .. မမ” ကငမွရာကို ခပလွှမွးလှမွးရှိ အလှစိုကွ ပနွးအိုးပေါတွှငွ သှားပှေးတငပွှီးနောကွ နနွးယမုံ ဖငပွေးထားရာနရောသို့ သူရ ရောကလွာသညွ။ လှနတွငထွားသော ဒရကဈွ(ဝတစွုံ)စ လိပကွာ ဖုံးနသညေ့ွ ခါးကငှကွငှလွေးကို သူရ လကတွဈဖကနွှင့ွ ဆုပကွိုငရွငွး၊ နောကတွဈဖကကွ လီးတနကွို ထိနွးကာ စောကဖွုတဝွတှငွ တေ့လိုကသွညွ။ နနွးယမုံကလညွး အလိုကသွင့ပွငွ တငပွါးကို ကော့ကာ ကုနွးပေးထားသညွ ဖှဈရာ အရညကွှညစွို့နသေော အဝလေးနှင့ွ ကှနဒွုံးစှပထွားသော သူရ၏ လီးထိပတွေ့မိသညွ။ သူရ သုံးလေ့ရှိသော ကှနဒွုံးက လု ပါသော အမှိုးအစားမို့ ရှညရွှညဝွေးဝေး တှေးမနတေော့ပါ။ နရောမှနသွညကွို သိသညနွှင့ွ ဖိကာ သှငွးပဈလိုကသွညွ။

(အားပါးပါး .. ကပှလွှခညှလွား) “အီး … အင့ွ … အင့ွ” (နနွးယမုံ ကိုယကွလေး ဆတခွနဲတုနွ၍ ခေါငွးမော့ကာ မကှလွုံးတှေ မှေးစငွးကသှညွ) “ဒီမှာ ဘော့ဈ .. ခငဗွှားကှီးတှေ့ပှီ မှတလွား … ကှုပလွုပနွတော ဘယသွူလဲဆိုတာ .. တှေ့တယဟွုတွ .. အဲဒါ ခငဗွှား သဈစာမရှိဘဲ ပဈထားတဲ့ မိနွးမလေ … ဟုတပွှီလား” ကှီးမားတုတခွိုငသွောလီးကှီးက သူမကိုယတွှငွးသို့ အဖုတဝွမှတဆင့ွ ပှည့ကွပှစွှာ ဝငလွာမှုကှောင့ွ မကှတွောငလွေးမှား မှေးစငွးကသှှားသူ နနွးယမုံ .. ဇောင့ကွှှားကှှားလသေံနှင့ွ လှမွးပှောနသေူ သူရ၏ စကားမှားကှောင့ွ ခှံခုနတွဲ့လငဖွှဈသူကို မကှနပသွေည့စွိတတွှေ ပှနထွလာပှီး သူမတငပွါးတှကေို နောကသွို့ တှနွးပို့ပဈလိုကသွညွ။ သူရနှုတဖွှားမှ ကှနပအွေားရစှာ ညညွးသံနှင့အွတူ လီးကှီးက ကဉွှးကပှနွသေော လမွးကှောငွးတလှှောကွ ပှေးဝငသွညွ။ သူရ၏ ဆီးစပနွှင့ွ ဖှူဖှေးအိစကသွော တငပွါးကှီးတဈစုံ ထိကပသွှားသညွ။ “အိုး .. ရှဈ .. ကောငွးတယွ” စူးစူးရှရှအောပွှီး ကှနပအွေားရသံအပှည့နွှင့ွ ရရှတလွေိုကသွည့ွ နနွးယမုံစကားကှောင့ွ သူရပငွ အံ့အားသင့ပွှီး အဖုတထွဲအပှည့ဝွငနွသေော လီးကှီးအား ဘာမှမလုပဘွဲ ငှိမနွမေိသညွ။

သူရကသာ ထိုသို့ ငှိမနွပမယေေ့ွ နနွးယမုံကတော့ ငှိမနွခှငွေး မရှိပါ။ သူမဖငကွှီးတှကေ တုနခွါနပှေီး၊ အဖုတအွတှငွးသားတှကမေူ သူရ၏ လီးကို ပတကွာရဈဆှဲနကှသညွေ။ “လိုး .. လိုးလေ .. သူရ .. မမ ကို လိုး .. ဖကခွ မီ .. ပလိဈ !!” သူ့ယောကွှား စိတဆွိုးဒေါသထှကအွောငပွဲ နနွးယမုံ တမငပွှောနတောလား၊ ဒါမှမဟုတွ သူ့လီးကှောင့ပွဲ ဆနဒြတှေ တကကွှှလို့ လိုးခိုငွးတာလား သူရ သခှောဝခှေဲမရပါ။ ဘယလွိုပဲဖှဈဖှဈ ဒီအခကှတွှအေား သူရ ဂရုစိုကမွနတေော့ပါ။ လုံးဝနွးသလောကွ တငွးရငွးအိစကနွသညေ့ွ တငပွါးကှီးနှဈဖကကွို ဆုပကွာဆှဲကိုငပွှီး အားကုနကွို လိုးတော့သညွ။ လီးက စောကဖွုတအွတှငွးသားတှကေို ပှတတွိုကပွှီး ထှကလွာလိုကွ၊ ဝငသွှားလိုကွ ဖှဈနသညွေ။ တဖှောငွးဖှောငွးနှင့ွ ပှေးလှားနသေော ပဈစတငခွှောငွးနှင့တွောငွ တူလှပသညွေ။ နနွးယမုံ တငသွားတှကေ တကယကွို ဖှူဖှေးကားစှင့ကွာ လုံးဝနွးလှသညွ။

နောကကွနေ ဒေါ့ဂီစတိုငလွနွှင့ွ လိုးနရသေူ သူရအဖို့ ဆောင့ခွကှတွိုငွး တငသွားတှေ တုနတွကသွှားသည့ွ မှငကွှငွး၊ အရညကွှညတွှေ စိုနသေော လီးကှီး အဖုတထွဲ ပှောကကွှယသွှားသည့ွ မှငကွှငွး၊ အဆီရယလွို့ မရှိဘဲ ကှော့ရှငွးနသေော ကှောပှငထွကတွှငွ ဆံနှယလွေးတှေ လှုပခွါသှားသည့မွှငကွှငွး .. ရမမြကကွှှဖှယရွာ မှငကွှငွးပေါငွး မှိုးစုံကို မှငနွရသညွေ။ သို့သောွ ထိုအရာမှားထကွ ပို၍ သူ့စိတကွို ဖမွးစားထားသညကွ လီးအဝငအွထှကကွို မှငအွောငွ ဆိုပှီး ဖငသွားနှဈဖကကွို လကနွှင့ဆွုပကွိုငပွှီး ဆှဲဖှဲထားမှုကှောင့ွ ထငထွငရွှားရှားပေါနွသေော စအိုပေါကွ နီနီစူစူလေး။ နနွးယမုံသညွ သူမကိုယသွူမ ဂရုတစိုကနွှင့ွ အမှဲကှော့ရှငွးနအေောငွ ပှငဆွငထွားလို့လား မသိ။ အဖုတနွှုတခွမွးသားတှရေော ဖငကွှား ၊ စအိုပေါကွ ဘေးပတဝွနွးကငှရွော အားလုံးက အမှေးအမှငကွငွးပှီး ဖှူဖှေးသန့စွငနွသညွေ။ အဖုတကွို အပီအပှငွ ဆောင့လွိုးနရငွေးမှ သူရတဈယောကွ ဖငခွခှငှလွာသညွ။ နနွးယမုံကို ခရှဖို့ အရေးက ဒီတဈသကွ ပှနရွခငှမွှ ရတော့မညဖွှဈရာ ကှုံကှိုကတွုနွး ရှိရှိသမှှ အပေါကအွကုနဖွှင့လွိုကခွငှသွညွ။

“အငွး … အင့ွ .. မမ ကောငွးလာပှီ .. သူရ .. ဆောင့ွ .. နာနာဆောင့ွ” ကာမရမမြကဇွောတကကွာ နနွးယမုံတဈယောကွ အပီအပှငွ ပေါကကွှဲထှကနွသညွေ။ မိမိယောကွှားမဟုတတွဲ့ ငယရွှယနွုပှိုတဲ့ ယောကွှားသားတဈဦးက လီးကှီးကှီးနှင့ွ လိုးပေးတာ ခံနရသညေမွို့ ခံစားမှုအရှိနကွလညွး ခါတိုငွးနှင့ွ မတူ။ တဈသကတွာတှငွ မကှုံဘူးသေးသည့ွ အတှေ့အကှုံနှင့ွ အကှီးအကယွှ ပှီးတော့ဖို့ နနွးယမုံ တဲတဲလေးသာ လိုတော့သညွ။ “အငွ .. အာ .. ဘာဖှဈလို့ ဆှဲထုတလွိုကတွာလဲ .. သူရ” အရမွးကှီး ကောငွးနသညေ့ွ အခှိနတွှငွ အဖုတထွဲမှ လီးဆှဲထုတခွံရသဖှင့ွ မဲ့တဲ့တဲ့ မကှနွှာလေးနှင့ွ နနွးယမုံ လှည့ကွှည့ကွာ မေးရှာသညွ။ စားပှဲစှနွးအား ထောကထွားသည့ွ လကဖွှင့ွ လီးတနကွှီးအား လှမွးဆှဲမညတွောငွ ပှုသညွ။ သူရကာ အဆှဲမခံဘဲ နောကသွို့ ခှတဈလှေမွးဆုတသွညွ။ တငပွါးကှီး တဈဖကကွို ကိုငထွားသော လကကွိုမူ စအိုပေါကလွေးပေါွ ရှေ့ပှီး လကမွနှင့ွ စူတူတူအဝလေးကို ဖိထိုးခသှညွ။ “မမ ယောကွှားက မမဖငကွို လုပဖွူးလား” “အိုး .. နိုး .. မလုပဘွူး .. မလုပဖွူးဘူး” နနွးယမုံ၏ စအိုပေါကလွေးက တငွးရငွးနသေောလွညွး သူရက လကမွကို အားနှင့ဖွိခလှိုကသွညမွို့ ထိပပွိုငွးလောကွ ဝငသွှားသညွ။

ခှှေးသီးလေးတှေ စို့နပှေီ ဖှဈသော နနွးယမုံကိုယကွလေး ဆတခွနဲ တုနသွှားပှီး လီးကို လှမွးဆှဲသောလကကွို ကမနွးကတမွး စားပှဲပေါသွို့ ပှနထွောကလွိုကရွသညွ။ ဖငပွေါကနွုနုလေးထဲသို့ ဝငသွှားသော သူ့လကမွကို အသာလေး လှုပပွေးရငွး ကငမွရာတငထွားရာဘကသွို့ သူရ လှမွးကှည့ကွာ စပဖွှီးဖှီးရုပနွှင့ွ ပှောသညွ။ “ကဲ .. ဘော့ဈ .. ဒီတဈခါတော့ နောကဆွုံးပိတအွဖှဈ ခငဗွှားကှီး တခါမှ မရောကဘွူးတဲ့နရောကို ကနှော့လွီးရောကအွောငွ သှားလိုကမွယွ .. ဘယနွရောလဲဆိုတာ လကမွကို မှငတွယွ မှတလွား .. မမနနွးယမုံရဲ့ ဗါဂငှဖွငပွေါကလွေးပေါ့ဗှာ .. ဟား ဟား” သူရပှောနသညေ့ွ စကားလုံးတိုငွးကို နနွးယမုံ ကှားပါသညွ။ ယောကွှားဖှဈသူ၏ အလုပသွမားက သူဌေးကတောဖွှဈသူ သူမကို ဖငခွဖှို့ ကှံစညနွသညဆွေိုတာ နနွးယမုံ နားလညပွါသညွ။ သို့သောွ အခုအခှအနတှေငွေ သူမ ငှငွးဆနခွငှစွိတတွဈခုမှ မရှိတော့ပါ။ အလှှံညီးညီး တောကလွောငနွသညေ့ွ ရမမြကစွိတတွှငွ၊ ဖောကပွှနသွူ ယောကွှားအပေါွ ခံပှငွးဒေါသထှကမွှုက ပေါငွးစပလွိုကသွောအခါ သူမလုပသွမှှ အမှနဟွု နနွးယမုံ ထငမွှငနွသညွေ။

ဖငမွကလို့ ဘာကှီးပဲခခှ .. သူရ လုပခွငှတွာလုပဖွို့ သူမ သဘောတူသညွ။ “လုပွ .. သူရ .. မမ ဖငပွေါကကွ မငွးအတှကပွဲ .. ဒါမှ ဒငွးတို့ ကောငွးကောငွးမှတမွှာ” ဖငပွေါကထွဲသို့ ဝငနွပှေီ ဖှဈသော လကမွပေါသွို့ ထှီခနဲ နအေောငွ တံတှေးထှေးခလှိုကသွညွ။ လကမွကို နှဲ့ပှီး လှုပပွေးလိုကရွာ တံတှေးမှား စိမ့ဝွငလွာသညွ။ ဖငဝွလေးက အေးခနဲ ဖှဈသှားသညွ။ နနွးယမုံ စအိုဝလေးအား အလိုလို ကှုံ့မိသညွ။ “မမ .. စိတလွှှော့ထား .. ဖငဝွကို အရမွးတငွးမထားနဲ့ ဟုတပွှီလား ..” “အငွး .. သူရ .. ဖှေးဖှေးနောွ” “ဟုတွ .. မမ” တံတှေးအကူအညီရော၊ ရှဲရှဲစိုနသေော အဖုတထွဲမှ ထှကသွည့ွ စောကရွညကွှညမွှား၏ အကူအညီရော ပေါငွးကာ ပှငဆွငပွှီးနောကွ လီးထိပဖွူးဝကို သခှောတေ့သညွ။ တအားကို ဖိသှငွးပဈလိုကခွငှသွည့ွ စိတကွ မှားနပမယေေ့ွ၊ နောကပွေါကကွို ဆကဆွံသညမွှာ နနွးယမုံအတှကွ ပထမဦးဆုံး အကှိမဆွိုတာ သူရ သိပါသညွ။ သို့အတှကကွှောင့ွ အဖုတပွေါကထွကွ မှားစှာသေးငယသွော စအိုပေါကထွဲသို့ သူ့လီးဒဈ ဝငနွိုငဖွို့ အတတနွိုငဆွုံး ကှိုးစားသညွ။

အားအရှိနကွို ၁%လောကမွှစ၍ တဈကှိမလွှှငွ ဆယရွာခိုငနွှုနွးလောကွ ထပကွာ တိုးတိုးသှားသညွ။ ရာခိုငနွှုနွး တဈရာပှည့ဖွို့တော့ မစောင့လွိုကရွပါ။ နနွးယမုံက စိတကွိုလှှော့ပှီး ဖငပွေါကကွို ဖှင့ထွားပေးရာ ၇၀% ကှောကွှောလွောကတွှငွ လီးဒဈဖူးက အထဲသို့ မှုပဝွငသွှားသညွ။ “အား … ကှှတွ … ကှှတွ ..” “ရှဈ .. အရမွးကပှတွာပဲ မမ .. သိပကွောငွးတယွ .. ဆိုးဂှတွ” တဈယောကကွ နာလို့ ညညွးတာဖှဈပှီး၊ တဈယောကကွတော့ ကောငွးလှနွးလို့ ညညွးတာဖှဈသညွ။ နာတာတော့ နာနပမယေေ့ွ နနွးယမုံ ရုနွးကနပွှီး ထှကသွညတွော့ မလုပပွါ။ စားပှဲစှနွးကိုသာ လကနွှဈဖကနွှင့ွ တငွးတငွးဆုပကွိုငထွားရာ သူမ၏ လကဆွဈလေးမှားသညွ အားပှုထားရသည့အွရှိနနွှင့ွ အဖှူရောငတွောငွ သမွးလာနရှောသညွ။ “မမ .. ဆကသွှငွးမယနွောွ .. ခန အောင့ခွံထား” အပှဈအနာအဆာဆိုလို့ အမညွးစကတွဈစကတွောငွ မရှိသည့ွ ဖှူနုဖှေးအိနသေော တငပွါးကှီးနှဈဖကအွား ပေါငွးစပထွားသည့ွ စအိုပေါကနွုနုလေးအား သူ့လီးကှီးက ထိုးခှဲကာ ဝငရွောကနွသညေ့ွ မှငကွှငွးသညွ သူရအတှကတွော့ ၂၀၁၅အတှကွ ကှည့အွကောငွးဆုံးသော မှငကွှငွးသာဖှဈသညွ။

ခှော့သှငွးလိုကွ၊ ခနရပထွားလိုကွ၊ အားစိုကကွာ ထပဖွိထည့လွိုကနွှင့ွ အခှိနမွညမွှှ ကုနသွှားမှနွး မသိ။ တောတွော့တောသွေးသညွ။ စောစောတုနွးက ပှီးခငှသွလို ဖှဈနသေော သူရ .. ဖငပွေါကထွဲ လီးဝငအွောငွ ကှိုးစားနရသဖှေင့ွ ပှီးခငှစွိတကွ နညွးနညွးပှောကသွှားသညွ။ လီးအရငွးပိုငွးနှင့ွ တငပွါးဝိုငွးဝိုငွးကှီးတှေ ထိဖို့ နဲနဲလေးသာ လိုတော့သညအွခှိနတွှငွ သူရ ခနနားလိုကသွညွ။ “မမ အဆငပွှလေား ..” “တဈဆို့ဆို့ကှီးနဲ့ .. နရထေိုငရွတာတော့ တမှိုးကှီးပဲ” “ဒါက အစမှတလွို့ပါ .. လီးအဝငအွထှကဖွှဈရငွ အဆငပွှသှေားမှာ .. မမ ဆှမှေိုးမေ့သှားရစမယွေ .. ဟီး .. ဟီး” “ဆှမှေိုးမမေ့လညွး မငွးဘော့ဈကို မေ့ရငွ ရပှီ .. ဆောင့တွော့ကှာ” “စိတခွှ .. မမ” (လာပှီ) ဆိုပှီး အခကှပွေးသံအဆုံး၌ သူရ သူ့လီးကို ပှနဆွှဲထုတွ၍ အားနှင့တွဈခကွှ ဆောင့သွှငွးလိုကသွညွ။ ကပှသွညကွတော့ တကယကွို ပှုတတွူနှင့ွ ညှပထွားသလား ထငရွသညွ။ သို့သောွ ထိုပှုတတွူသညွ နူးညံ့လှနွးသော ကတတြီပါသားနှင့ွ အလားသဏဌြာနွ တူနပေါသညွ။

တဈခကှခွငွှး ဖှေးညငွးစှာ ပှနထွုတလွိုကွ၊ အားနှင့ဆွောင့သွှငွးလိုကနွှင့ွ အပှိုရညပွကှခွါစ ဖငပွေါကလွေးကို စိတတွိုငွးကှ လိုးဆောင့နွသညွေ။ သူ့ဆောင့လွိုကတွိုငွး ဖငဆွုံကှီး လှုပခွါသှားပှီး စအိုပေါကလွေးကတော့ အစှမွးကုနကွို ပှဲလနလွို့နသညွေ။ “အငွး … အာ့ .. သူရ .. အား … အာ့ .. သူရ … လုပွ .. လုပွ … အာ့” အသှငွးအထုတမွှနလွာသညနွှင့အွမှှ နနွးယမုံ၏ ဖငပွေါကလွေးသညွ သူရ၏ လီးကို ကောငွးကောငွးလကခွံလာနိုငသွညွ။ နာသေးတာတော့ နာနသေေးပမယေ့ွ ထိုနာတာနှင့တွှဲ၍ ရရှိလာသော ခံစားမှုဖီလငကွို မကမွောခုံမငလွာသညွ။ သူရ၏ ဆောင့ခွကှနွှင့ညွီညီ သူမတငပွါးကို ကော့ကော့၍ ပေးသညွ။ သူရကလညွး နနွးယမုံတဈယောကွ ဖငအွလိုးခံရတာ ဇိမတွှေ့လာပှီဆိုသညကွို နားလညသွည့အွလှောကွ အလှှော့မပေးတော့ဘဲ လီးကို ဆောင့ခွကှပွှငွးပှငွးမှား သုံးကာ လိုးသညွ။

“အိုး … ရကဈွ … ဆောင့ွ … အာ့ .. အား .. မမ ပှီးတော့မယွ … ပှီး … ပှီးပှီ ..” “အား .. ဖကခွ … ထှကွ .. ထှကပွှီ” နနွးယမုံ၏ ဖငပွေါကရွော၊ အဖုတရွော ရှုံ့ပှရှုံ့ပှဖှဈကာ အကှီးအကယွှ ပှီးသှားသလို၊ သူရလညွးပဲ ဖငသွားတှေ ကှုံ့ကာတုနဝွငသွှားသညွ အထိ အကောငွးကှီးကောငွးပှီး လရညတွှေ ပနွးထုတမွိသညွ။ တကိုယလွုံးရှိ အားအငတွှေ နနွးယမုံ ဖငပွေါကလွေးထဲ စီးဝငသွှားသလို ခံစားရသညွ။ “အရမွးကောငွးတာပဲ မမ ရယွ ..” နောကဘွကနွားရှိ ထိုငခွုံပေါသွို့ ခှပဈလေကပွဈ ထိုငကွာ ကသှှားရငွး သူရတဈယောကွ မောပနွးသံနှင့ွ ပှောရှာသညွ။ နနွးယမုံကလညွး အသကကွို မှနမွှနဖွှဈအောငွ တဟငွးဟငွးနှင့ွ ရှူနရငွေးမှ သူ့ကို လှမွးကှည့ရွငွး ယဲ့ယဲ့လေး ပှုံးပှသညွ။ “မမလညွး အရမွးကောငွးသှားတယွ .. သူရ” “……” ဘာပှောရမှနွး မသိဘဲ သူရ ငှိမနွစဉမွှောပငွ နနွးယမုံက အံ့သှဖှယရွာ အပှုအမူတဈခုကို ပှုလုပလွိုကသွညွ။

သူရ ရှေ့တှငွ ဒူးထောကကွာ ထိုငလွိုကပွှီး အခုထကထွိ မခှှတရွသေးသော ကှနဒွုံးကို လိပကွာ ခှှတယွူလိုကသွညွ။ လရညတွှေ ပှည့နွသေော ကှနဒွုံးကို လကဖွဝါးပေါတွှငကွာ ခနကှည့ပွှီးနောကွ မူနှဲ့နှဲ့နှင့ွ ပှုံးပှသညွ။ ထို့နောကတွှငွ ခှှဲကှိကှိဖှဈကာ ကနှခွဲ့သော သူ့လိငတွနအွား လကနွှင့စွုပကွိုငပွှီး အပေါအွောကွ လှှာနှင့ွ လကှပွေးသညွ။ သူရတဈယောကွ ထိုငနွရောမှ ဖငကွှီး ကှှမတကအွောငပွငွ မနညွး သတိထားနလေိုကရွသညွ။ စိတကွှနပသွေညအွထိ လကှပွှီးသှားလို့ နနွးယမုံက နောကဆွုံးပိတအွနနှငေ့ွ သူ့လီးထိပအွား ပှှတခွနဲနအေောငွ နှုတခွမွးလေးနှင့ွ နမွးပှီး လှတပွေးလိုကလွတေော့သညွ…ပှီး။