ကိုယ္ကေလးကိုေဖ်ာ့၊ ေက်ာ့ကိုဆန္႔ၿပီး ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီေပၚ ပုခံုးတင္ထားရင္းမွ ေလးေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းကေလးကို ဘယ္ညာယိမ္းကာ အေက်ာေလွ်ာ့ေနမိသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္မွ ပရင့္ေအာက္ ထုတ္ထားသည့္ စာရင္းရွင္းတမ္း ရီပို႔သည္ စားပြဲခံု၏ ေထာင့္စြန္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိသည္။ ရင္ကေလး မို႔တက္လာသည္အထိ ေလကိုု တစ္၀ႀကီး ရွဴသြင္းၿပီးေနာက္ ရံုးခန္းေပါက္၀တြင္ ခ်ိတ္္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိ၏။ နာရီလက္တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေလးႏြယ္ (ေလးေလးႏြယ္၏ နာမည္အတိုေကာက္)ကို လွမ္းအသိေပးသည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါ ျပန္မွပဲ .. မဟုတ္ရင္ လိုင္းကား ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ေလးႏြယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးလိုက္ရင္း ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ ညေန ေလးနာရီ ထိုးကတည္းက ေလးႏြယ္တို႔ တစ္ရံုးလံုး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းကား ယေန႔သည္ ကမာၻအရပ္ရပ္ရွိ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ valentine day (ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ရက္ေန႔) ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရည္းစားရွိသူေတြက ေန႔လည္ကတည္းက တလႈပ္လႈပ္ တရြရြႏွင့္ ရံုးဆင္းရင္ေတာ့ ဘယ္သြားမည္ ဘယ္လာမည္ဆိုၿပီး ေျပာေနခဲ့ၾကသလို၊ အတြဲမရွိေသးသူမ်ားကလဲ ညေနက်ရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ရွိတယ္ ဘယ္၀ါႏွင့္ ေတြ႔ဖို႔ ရွိတယ္ဆိုၿပီး ဒိတ္လုပ္ေနၾကတာကို ကိုယ့္စာရင္းစာရြက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေလးႏြယ္ နားၾကားျပင္းကပ္ေအာင္ကို ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ေလးႏြယ္အတြက္ေတာ့ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးသည္ သူမႏွင့္ မပတ္သက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တနလၤာေန႔ ရံုးျပန္ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ေဘာ့စ္စားပြဲေပၚ အမွီတင္ရမည့္ စာရင္းရွင္းတမ္း ရီပို႔ကိုထဲကိုသာ အာရံုကို ႏွစ္ထားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။ အခု အားလံုးၿပီးသြားလို႔ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္ အခ်ိန္ကလင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ရံုးခန္းထဲမွ ေလးႏြယ္ထြက္လာၿပီး ဓါတ္ေလွကား ရွိရာ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ သူမတို႔ အထပ္ရွိ ရံုးခန္းတိုင္းသည္ တံခါးပိတ္လွ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အေဆာက္အဦး တစ္ခုလံုး သူမတစ္ေယာက္ထဲမ်ား က်န္ေတာ့တာလား မသိ။ ေလးႏြယ္ ပုခံုးတစ္ခ်က္ကို မသိမသာ တြန္႔လိုက္ရင္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူမတို႔ အထပ္ဆီ ေရာက္လာေသာ ဓါတ္ေလွကားထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ပထမထပ္ ခလုတ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ႏွိပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဓါတ္ေလွကားက အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ပိတ္သြားသည္။ ခါတိုင္း ရံုးဆင္းလွ်င္ အလုအယက္ တိုး၀င္ရသည့္ ဓါတ္ေလွကားထဲတြင္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိေလရာ တံခါးေဘာင္တြင္ ကပ္ထားေသာ မွန္ခ်ပ္ကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး လွမ္းၾကည့္လုိ႔ရေနသည္။ ခပ္မိမိပံုစံရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးေခ်ာေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ၿပံဳးတံု႔တံု႔ ျပန္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုအခိုက္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ဓါတ္ေလွကားက တင္ခနဲ ျမည္ကာ ရပ္သြားၿပီး ေစ့ထားသည့္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္က ကြာဟသည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေလးႏြယ္၏ ပံုရိပ္ေလး ျဗဳန္းဆို ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုေနရာတြင္ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္က အစားထိုး၍ ၀င္လာသည္။ ထိုပံုရိပ္က ဓါတ္ေလွကား၏ အျပင္ဘက္တြင္ ရွိမေနပဲ အထဲသို႔ ၀င္လာယံုသာမက သူမကိုလဲ လွမ္း၍ ၿပံဳးျပလိုက္ေသးသည္။ “ေဆာရီးဗ်ာ .. က်ေနာ္ လို္က္ခဲ့ပါရေစ “ ႏွစ္လိုေဖာ္ေရြဖြယ္ အၿပံဳးႏွင့္အတူ ယဥ္ေက်းသည့္ စကားေၾကာင့္ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ စကားနည္းတတ္သူ ေလးႏြယ္ေတာင္ ႏႈတ္ခြန္းျပန္၍ ဆက္ျဖစ္သြားသည္။ “ရပါတယ္ .. “ “အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ေနရတာနဲ႔ဗ်ာ .. ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္ မိုးခ်ဳပ္သြားတယ္ “ “က်မလဲ အတူတူပဲ .. “ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာ တျခား ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ဘယ္အထပ္ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုသည္ကို ျပေသာ ဓါတ္ေလွကား၏ display panel ကိုသာ ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ ေလးႏြယ္ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဆင္းသက္လာသည့္ ဓါတ္ေလွကားက နံပါတ္ေျခာက္ဂဏန္းကို ျပသည့္အခ်ိန္တြင္ … ရုတ္တရက္ဆိုသလို ဘယ္ကမွန္းမသိ ဒုန္းခနဲ အသံျမည္လာၿပီး ဓါတ္ေလွကား တစ္ခုလံုး တုန္ခါသည္။ “ အေမ့ !! “ “ဟာ !! “ တိုင္ပင္မထားပဲ အာေမဍိတ္သံေတြ ႏွစ္ဦးစလံုးဆီမွ အၿပိဳင္ ထြက္လာၾကသည္။ ပိုဆိုးသည္က ေလးႏြယ္။ စီးထားသည္က ေဒါက္ဖိနပ္ႏွင့္မို႔ ကိုယ္ဟန္ပ်က္ၿပီး ေဘးဘက္ကလူဆီသို႔ ယိုင္က်သြားသည္။ “သတိထား !! “ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ သူမ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို မိမိရရ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ ကိုလူစိမ္းေၾကာင့္ ေလးႏြယ္ လဲက်သည္ေတာ့ မျဖစ္လိုက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ ထုိလူက ေလးႏြယ္ကို ရပါတယ္ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၍ ျပလိုက္ၿပီး ကို္င္ထားသည့္ ပုခံုးေပၚက လက္ေတြကို ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ “ဘာ ျဖစ္တာလဲ .. သိလား ဟင္ .. “ “Maintenance လုပ္တာလား မသိဘူး .. က်ေနာ္အရင္တုန္းက တစ္ခါ ႀကံဳဖူးတယ္ .. “ “ဟုတ္လား .. ဒါဆို ဘာလုပ္ရမွာလဲ … ခက္ေတာ့တာပဲေနာ္ .. “ “ခန .. building maintenance ဆီ လွမ္းေခၚလိုက္ဦးမယ္ ..” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဓါတ္ေလွကား၏ ေဘးေဘာင္တြင္ ရွိေနေသာ အင္တာကြန္းခလုပ္ကိုု ႏွိ္ပ္ကာ ေခၚေနသည္ကို ေလးႏြယ္ လွမ္းေတြ႔ရသည္။ ေလးႏြယ္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ႀကံဳဖူးသူမဟုတ္လို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိသျဖင့္ ေဘးတိုက္အေနအထားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ျမင္ေနရေသာ သူ႔ကိုသာ စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ ထိုလူရြယ္သည္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မွန္း ေလးႏြယ္ ျမင္လာရသည္။ မ်က္ႏွာထား က်ပံုက ေယာက်္ားပီသေသာ ရုပ္ရည္ရွိၿပီး အရပ္အေမာင္းႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ရွိလွသည္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသျဖင့္ သူ၏ ေျခတံေတြ အခ်ဳိးက်က် ရွိေနပံုကို ေတြ႔ေနရသည္။
ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနလို႔လား မသိ။ ေလးႏြယ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ကိုလူေခ်ာက သတိမထားမိ။ building maintenanceသို႔ ေခၚဆိုသည့္ ခလုတ္ကိုသာ မလႊတ္တမ္း ႏွိပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသည့္တိုင္ ဘာအေၾကာင္းမွ မထူး။ ထိုေတာ့မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ႏွင့္ သူမဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး … “မရဘူးဗ်ာ .. ဘယ္သူမွ လာမကို္င္ဘူး .. ၾကည့္ရတာ building ထဲက တျခားေနရာေတြမွာ maintenance လုပ္ေနလို႔လား မသိဘူး “ “ဟုတ္လား … ဒါဆို က်မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ “ “တေအာင့္ေလာက္ ေနမွ ျပန္ေခၚၾကည့္မယ္ .. ဘုရား သိၾကားမလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာကိုင္ပါေစဗ်ား ..” “အင္း .. “ ေလးႏြယ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႔ “အင္း” ပဲ လိုက္မိသည္တြင္ သူမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနသူ ကိုလူေခ်ာက စူးစမ္ဟန္ႏွင့္ လွမ္းေမးသည္။ “ခ်ိန္းထားတာမ်ား ရွိေနလား မသိဘူး .. ဒီေန႔ ဗယ္လင္တိုင္းေဒး ဆိုေတာ့ေလ . “ “မ .. မရွိပါဘူး .. ဗယ္လင္တိုင္းေဒး မွတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး .. ရွိကို မရွိတာ .. “ “ေအာ္ .. “ “ကဲ .. မထူးေတာ့ပါဘူး .. ရွင္နဲ႔ က်မ ဒီထဲမွာ ဆက္ေနရမွေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကရေအာင္ .. က်မနာမည္ ေလးေလးႏြယ္ပါ .. ၁၇ထပ္က ေနလေရာင္ကုမၸဏီ က “ “ဟုတ္ကဲ့ .. က်ေနာ္ ေနမ်ဳိးပါ … ၁၁ထပ္ ထြန္းအိတ္စပို႔ အင္ပို႔ ကုမၸဏီ ကပါ .. ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး မေလးေလးႏြယ္ ေရ .. ဟင္း .. ဟင္း ..” “ရပါတယ္ … ကိုေနမ်ဳိး ..မေျပာပါနဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး က်မကို ေလးႏြယ္လို႔ပဲ ေခၚပါ ..ေလးေလးႏြယ္ရဲ ႔အတိုေကာက္ေပါ့ .. ေနာက္ၿပီး ေရွ႔က မတပ္မေခၚပါနဲ႔ .. မတပ္ေခၚရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးသြားတယ္ ခံစားရလို႔ … “ “အတူတူပဲ .. ေလးႏြယ္ .. က်ေနာ့္ကိုလဲ ေနမ်ဳိးလို႔သာ ေခၚပါ ..” …… “မွန္တယ္ .. အဲဒီ အေျဖမွန္တယ္ “ ေလးႏြယ္ဆီမွ အတည္ျပဳသံထြက္လာၿပီးသည္ႏွင့္ ေနမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ဓါတ္ေလွကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ေပၚမွ ေျမပဲတစ္ေစ့ကို ေကာက္ကာယူလိုက္သည္။
ေလးႏြယ္ႏွင့္ သူ သေဘာတူထားသည့္ ထံုးစံအတိုင္း ေျမပဲေစ့ကို ေလထဲ ေျမွာက္လိုက္ၿပီး ျပန္အက်တြင္ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ပါးစပ္ကို ဟ၍ ဖမ္းယူသည္။ ပါးစပ္ထဲ တိုက္ရိုက္၀င္သြားသည့္ ေျမပဲေစ့ကို တေထာက္ေထာက္ ၀ါးလိုက္ရင္း သူ႔အလွည့္ကို ေစာင့္ေနဟန္ရွိသည့္ ေလးႏြယ္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ “ကဲ .. ဒီတစ္ခါ .. က်ေနာ္ ေမးရမယ့္ အလွည့္ .. “ Building maintenance ဆီသို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေခၚၿပီးသည့္တိုင္ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရသည့္အတြက္ ေလးႏြယ္ႏွင့္ ေနမ်ဳိး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမူ၍ ဓါတ္ေလွကားေထာင့္ကို ကိုယ္စီမွီကာ ထိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနရင္းမွ အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္အေနႏွင့္ ဂိမ္းသေဘာမ်ဳိး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေမးအေျဖလုပ္ရင္း ေလးႏြယ္ဆီမွာ ပါလာသည့္ ေျမပဲထုပ္ကို ေဖာက္စားေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ေဆာ့ေနသည့္ ဂိမ္းပံုစံက တစ္ဖက္က ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးၿပီး ေျဖရမည့္သူက ထိုေမးခြန္းႏွစ္ခုစလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေျဖတစ္ခုထဲကိုပဲ ေပးရန္ျဖစ္သည္။ “ေမးၿပီ .. ေလးႏြယ္ .. တခ်ဳိ ႔ေရာဂါသည္ေတြက အသားမစားဘူး .. တခ်ဳိ႔အဆိုေတာ္ေတြက သီခ်င္း မဆိုဘူး ..” “ေအာ္ .. ဒါလား “ “ဟုတ္တယ္ .. အဲဒါပဲ .. ေျဖႏိုင္ရင္ေျဖ .. “ “ဟြန္႔ .. ဒါမ်ား ဘာခက္တာ မွတ္လို႔လဲ “ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနသည့္ ေနမ်ဳိး၏ မ်က္ႏွာေပးကို အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီးမွ သူမ စဥ္းစားထားသည့္ အေျဖကို ေပးလိုက္၏။ “ေရာဂါသည္ေတြ အသားမစားတာေရာ၊ အဆိုေတာ္ေတြ သီခ်င္းမဆိုတာေရာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး .. လည္ေခ်ာင္းနာေနလို႔ .. “ “ဟာ .. ! “ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည့္ ေနမ်ဳိးပံုစံကို ျမင္ကတည္းက သူမ အေျဖမွန္သြားမွန္း ေလးႏြယ္သိပါသည္။ ခပ္သြက္သြက္ပင္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ရွိေနေသာ ေနမ်ဳိး၏ လက္ဆြဲအိတ္ေပၚရွိ အပံုထဲမွ ေျမပဲတစ္ေစ့ကို ေကာက္ယူသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလုပ္သလို ေလထဲကို ေျမာက္တက္သြားေအာင္ ေျမွာက္လိုက္ၿပီး အက်တြင္ ပါးစပ္ေလး အသင့္ဟထားလိုက္သည္။ အံ၀င္ခြင္က် ေျမပဲေစ့ ၀င္သြားသည့္ေနာက္ ေမာ့ထားေသာ ေခါင္းကို ျပန္ငံု႔လိုက္စဥ္ သူမကို အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ စိုက္ေငးေနေသာ ေနမ်ဳိးကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔အၾကည့္က ရိုးရိုးမဟုတ္ပဲ ညိဳ ႔ငင္ရီေ၀ေနရာ ေလးႏြယ္ ရင္ထဲ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားသည္။
အလိုလိုေနရင္း ကိုယ္ေလးက ေႏြးတက္လာၿပီး စိတ္ထဲလဲ ဟုိလိုလိုဒီလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မျဖစ္ေတာ့ဟု ေတြးမိၿပီး လည္ေခ်ာင္းကို ကမန္းကတမ္း ရွင္းရင္းမွ .. “က် .. က်မတို႔ maintenance ဆီ ျပန္ဆက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္ .. “ မသိမသာ တုန္ေနေသာ အသံကို ထိန္းကာေျပာလိုက္သည့္အျပင္ လုပ္မိလုပ္ရာ အျဖစ္ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနရာမွ ေလးႏြယ္ ထရပ္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပံုစံ မေျပာင္းပဲ ထိုင္ထားမိသည့္အတြက္ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က က်င္ေနရာ ကိုယ္ကေလး ယိမ္းၿပီး ေရွ႔ကို ငိုက္က်သြားသည္။ “ေလးႏြယ္ ရလား .. “ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔ဘက္ယိုင္က်လာေသာ ေလးႏြယ္ကိုယ္ေလးကို ေနမ်ဳိးက ဖမ္းထိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ီတြင္ မေတာ္တဆဟုပဲ ေျပာရမလား၊ တမင္တကာဟုပဲ ဆိုရမလား မသိ။ လွမ္းထိန္းလိုက္ေသာ ေနမ်ဳိး၏ လက္တစ္ဖက္က ေလးႏြယ္၏ ရင္သားမို႔မို႔တစ္ဖက္ကို သြား၍ အုပ္ကိုင္မိသည္။ မီးႏွင့္ထိေသာ ဖေယာင္းလို သူမတကိုယ္လံုး အရည္ေပ်ာ္က်သြားသည္ဟု ေလးႏြယ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ မတ္မတ္မရပ္ႏိုင္ပဲ ေရွ ႔ကိုထပ္တိုးသြားသည္တြင္ ေနမ်ဳိး၏ ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္သြားသည့္အတြက္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ နီးစပ္ကုန္သည္။ ေလးႏြယ္က ေနမ်ဳိးကို ရီေ၀စြာ ေမာ္ၾကည့္ေနသလို ေနမ်ဳိးကလဲ ေလးႏြယ္ကို ညိဳ ႔ငင္စြာ ငံု႔ၾကည့္ေနျပန္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သတိမထားလိုက္ခင္မွာပင္ တလႈပ္လႈပ္ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားသည္။ ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ကုန္သည္ ေလးႏြယ္ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါ။ သူမ အသိဥာဏ္ထဲတြင္ ေလာေလာဆယ္ ရွိေနသည္က ေနမ်ဳိး၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမ်ားက ေပးသည့္ အနမ္း၏ အရသာသာ ျဖစ္သည္။ ေလးႏြယ္ ဘ၀တြင္ အနမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အရင္က အေတြ႔အႀကံဳ ရွိဖူးသည့္တိုင္ အခုလိုမ်ဳိး နမ္းတာကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မရဘူးပါ။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေနမ်ဳိး၏ အနမ္းေနာက္တြင္ ေမ်ာပါေနမိသည့္အတြက္ ေနမ်ဳိးက ဘေလာက္စ္အကၤ် ီ၏ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လုိက္တာေရာ၊ သူ႔ ရွပ္လက္အကၤ် ီကို ခြ်တ္လိုက္တာေရာ သတိမထားမိိလိုက္။
သူက သူမကို မက္မက္ေမာေမာ နမ္းေနသလို၊ သူမကလဲ ရက္ရက္ေရာေရာ တံု႔ျပန္မိေနေလရာ နမ္းလို႔ အားရၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္တြင္ ေလးႏြယ္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အ၀တ္ဆိုလို႔ အတြင္းခံတစ္စံုႏွင့္ ရင္ဘတ္ပြင့္ေနေသာ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီတစ္ထည္သာ ရွိေတာ့သည္။ ေနမ်ဳိး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္မူ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ္ေတာ့ပဲ ေပါင္တန္ခြဆံုၾကားတြင္ အလံတိုင္ႀကီးလို သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက မတ္မတ္ေထာင္လ်က္ရွိသည္။ အားရစရာ ေကာင္းလွသည့္ ေနမ်ဳိး၏ ပစၥည္းႀကီးကို ျမင္လို္က္သည္ႏွင့္ ေလးႏြယ္ ၾကက္သီးေလးမ်ား ျဖန္းကနဲ ထၿပီး ေရႊက်ဳတ္ထဲမွ က်င္ခနဲေတာင္ ျဖစ္မိသည္။ စိတ္ရိုင္းေတြက ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ျဖစ္ကုန္ၿပီမို႔ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမိ မေနေတာ့ သူမလိုခ်င္သည္ကို ထုတ္၍ ေတာင္းဆိုမိသည္အထိ ျဖစ္သည္။ “က် .. က်မကို ေကာင္းေကာင္း ခ်စ္ ေပးပါ .. ရွင္ရယ္ .. “ “ေလး .. ႏြယ္ .. “ သူမနာမည္ကို ရီေ၀လိႈက္ေမာစြာ ေခၚမိၿပီးေနာက္ ေနမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ေလးႏြယ္၏ ေရွ ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထို္င္ခ်လိုက္သည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို လိုလားတက္မက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေလးႏြယ္၏ ညီမေလးသည္ ယားယံ၍ေနရာ ေနမ်ဳိးက သူ႔အေပၚ ဖံုးကြယ္ထားသည့္ ပင္တီကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္တြင္ ေက်နပ္သေဘာက်ဟန္ွႏွင့္ အရည္ၾကည္ေလး တစ္ခ်ဳိ႔ေတာင္ စစ္ခနဲ ထုတ္ေပးေနေသးသည္။ ေနမ်ဳိးပံုစံက ဖိုမကိစၥတြင္ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိဟန္ရွိသည္။ သူမ၏ ရတနာပစၥည္းေလးကို လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းသံုးကာ အသာအယာ ၿဖဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းကို အပ္လိုက္သည္။ ဆီးစပ္ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာထိေတြ႔သြားသည္ႏွင့္ ေလးႏြယ္ ရတနာေလး၏ အ၀ကို လွ်ာေႏြးေႏြးႀကီး တစ္ခုက လာေရာက္ တို႔ထိသည္။ “အ ေမ … အာ့ … “ မယံုႏို္င္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေကာင္းမြန္လွေသာ အရသာေၾကာင့္ ေလးႏြယ္ ကိုယ္ေလးတစ္ခုလံုး ယိ္မ္းထိုး၍ ေနသည္။ ဓါတ္ေလွကား နံရံတစ္ဖက္ကိုသာ မွီမထားျဖစ္လွ်င္ သူမကိုယ္ေလး ပစ္လဲက်မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သည္။
ေနမ်ဳိးကလဲ ေလးႏြယ္၏ အေျခအေနကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္မို႔ ေလးႏြယ္ ကိုယ္ေလး ပို၍ လႈပ္ရွားေလေလ သူ႔လွ်ာႀကီးကို တိုး၍ အလုပ္ေပးေလေလ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာသည္တြင္ ေလးႏြယ္ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္အီး၍ မေနႏိုင္ေတာ့။ ေနမ်ဳိးသာ ေနာက္ထပ္ ဆက္လ်က္ေပးလွ်င္ သူမ ၿပီးသြားေတာ့မည္ဆိုတာ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ဳိး ၿပီးရမွာကို ေလးႏြယ္ မလိုခ်င္။ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေနမ်ဳိး၏ ေအာင္ျမင္ေသာ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္သာ ၿပီးလိုက္ခ်င္သည္။ “ေန .. ေနပါဦး … အင့္ ့. “ “ပလတ္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေလးႏြယ္ .. ကိုယ္လုပ္ေပးတာ မေကာင္းလို႔လား .. “ “ေကာင္း တယ္ … ဒါေပမယ့္ .. က်မ ရွင့္ဟာႀကီးနဲ႔ ေဆာင့္ခံၿပီး မွ ၿပီးခ်င္လို႔ “ မထူးေတာ့သည့္ အဆံုး ေလးႏြယ္ ေရွ႔မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အရဲစြင့္၍သာ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေနမ်ဳိးဆိုတဲ့ ေယာက်္ားသားက နားလည္မႈရွိသည့္အတြက္ သူမ ေနရခက္ေလာက္မည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိး ျဖစ္မသြား။ သူမေျပာသည္ကို နားလည္သည့္ သေဘာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ထမည့္ဟန္ျပင္သည္။ “မ ထနဲ႔ .. ေနမ်ဳိး .. အဲဒီမွာပဲ ပက္လက္အိပ္ေပးပါလား .. က်မဖာသာ က်မ လုပ္မယ့္ … ရွင့္ဟာက ႀကီးလို႔ေလ .. “ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ “ ေလးႏြယ္ေျပာသည့္အတိုင္း အတိအက် လိုက္နာၿပီး ေနမ်ဳိး ေနေပးလိုက္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ဆန္႔ဆင္းေပးထားၿပီး ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုေတာ့ ဓါတ္ေလွကားေဘာင္ကို အမီွျပဳထားသည္။ ဆီးစပ္တြင္ မားမားမတ္မတ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေျမြနဂါးကေတာ့ မၾကာခင္ တြင္းအသစ္ေလးထဲ ေအာင္းရေတာ့မွာ သိေနသည့္အလား အေမာက္ေထာင္၍ ထၾကည့္ေနသည္။ အသည္းယားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ေလးႏြယ္ ၾကာၾကာၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ၾကမ္းျပင္ေတြ ေခြ၍ခ်၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ေထာက္၍ ခပ္ၾကြၾကြ လုပ္ၿပီးေနာက္ ထိပ္ဖူးနီတာရဲႀကီးႏွင့္ သူမအ၀ေလးကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ပြတ္ဆြဲၿပီးသည္ႏွင့္ အေပါက္၀ႏွင့္ ေသခ်ာေတ့သည္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ၿပီဆိုတာ ေလးႏြယ္ နားလည္လိုက္သည္ႏွင့္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔ ႏွိမ့္ခ်သည္။ “အီး … ရွီး …” “အား … ရွစ္ ..” ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ေအာ္ကာ ညည္းလိုက္သလို ေခါင္းကိုယ္စီလဲ ေနာက္သို႔လန္က်သည္။ လိင္အဂၤါမ်ား ပြတ္တိုက္ဆြဲမႈမွ ျဖစ္တည္လွေသာ အရသာက ေကာင္းမြန္လွေလရာ ေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ေအာင့္ကာ နာေနသည့္တိုင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ဆက္၍ပင္ တင္ပါးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိခ်လိုက္ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ေနမ်ဳိး၏ လက္နက္ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ အုပ္စီးမိလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ building maintenance ေတြ ဓါတ္ေလွကားရပ္ေနသည္ကို သတိမထားမိ္ပါေစႏွင့္ဟု စိတ္ထဲ ႀကိတ္ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ ျမင္းစီးျခင္း အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳမူပါေတာ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် အ၀င္အထြက္ ျပဳလုပ္ရတာ ပို၍ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ႏွစ္ဦးသား အဂၤါခ်င္း ရိုက္္မိသံမ်ားက တဖတ္ဖတ္ တဖြတ္ဖြတ္ႏွင့္ပင္ အဆက္မျပတ္ကို ျမည္ေနေလသည္။ ေအာက္မွာ ရွိေနသူ ေနမ်ဳိးကိုယ္တိုင္လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေလးႏြယ္၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ အက်ႏွင့္အညီ ပင့္၍ ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ အခ်က္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္သြားသည္ေတာ့ ေလးႏြယ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိလိုက္။ သူမ သိသည္က သူမ တကိုယ္လံုး က်င္ဆိမ့္ကာ တက္လာၿပီး အရည္ေတြထြက္က်သြားခ်ိန္တြင္ ေနမ်ဳိး၏ လိင္တန္ထိပ္မွ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာသည္ကိုသာ …။ “ေလးႏြယ္ .. အခ်စ္ .. ဟက္ပီး ဗယ္လင္တိုင္း ေဒးေနာ္ .. ဟင္း .. ဟင္း “ “အင္း .. အ ဟင္း .. ဟင္ … ဆိမ္းတူယူ ပါ ရွင္ရယ္ .. “ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္းမွ အထက္ပါအတိုင္း ေျပာမိၾကသည့္ေနာက္ ေနမ်ဳိးႏွင့္ ေလးႏြယ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ၾကည္ႏူးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ေနမ်ဳိး၏ အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ဒီေန႔သည္ ေလးႏြယ္ႏွင့္ အတူ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ဆင္ႏႊဲမည့္ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးမ်ား၏ ပထမဆံုးေန႔ဟု သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔အျပင္ ေနာက္ႏွစ္ခါ အခုလိုအခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ေလွကား မရပ္ရပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္ဆိုတာကိုလဲ ႀကိဳတင္စဥ္းစားရင္း အႀကံထုတ္ေနရွာေတာ့သည္…..ျပီး။
