ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။အသက်ကတော့၃၈နှစ်ထဲကိုရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ အမေကတရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင်နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှတစ်အားများ။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာလာအလုပ်လုပ်ရင်းကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးအောင်ထက်ပိုင်ကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေရတယ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားတာတော့ ၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်းကုန်ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောကျာ်းဆုံးသွားကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးကလိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျနားထောင်လိုက်တာ။ သား ၁၀ တန်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်းနစ်မွန်းမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေးအခည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီးအလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေးကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီကဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။
မိန်းမနဲ့ကွဲနေတယ်လို့တော့ပြောတာပဲ။ သဘောလည်းကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်းရှိနေတော့ အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်းရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။တစ်ရက် လဲ့လဲ့ကလာပြောပါတယ်။ “ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်” အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက “ထိုင်လေရတီ ” “ဟုတ်” “ရတီအလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ secretary ရာထူးတိုးပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ် အလုပ်စားပွဲကိုဆရာ့ အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တစ်ကယ်လားဆရာ” “တစ်ကယ်ပြောတာပါ” “ပျော်လိုက်တာဆရာရယ်” ဆရာက”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့်ကိုဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ secretary ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ secretary ဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက် တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်းဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင်မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကိုကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။ တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီးရုံးခန်းကိုပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ်ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်းအနားကိုအသံမပေးပဲကပ်သွားလိုက်တယ်။
သူ့လီးကအရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင်တမိတယ်။ ကျွန်မယောကျာ်းတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာကမျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီးရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီးနောက်ထဲကအိမ်သာထဲ ကိုဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံးအချိန်လေးပါပဲ။ ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇ နှစ်လောက်တောင်ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူးလာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက်နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ ဆိုဒ်လောက်ရှိမယ်။ သူ့ကိုသဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေစပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်။ သူမကမုဆိုးမဆိုတာရယ်သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းကမသသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာမွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်းတုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်းမနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေလိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကိုမှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်းမသိ။
ပြီးမှမျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီးရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ရတီဘာဖြစ်လို့အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်ရတီ့ကိုရအောင်ကြံမယ်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယ်ကိုအောင် ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယ့်သူငယ်ချင်းချမ်းငြိမ်း နိုင်ငံခြားကပြန်လာတာညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ် ရတီလိုက်ချင်ရင်ခော်သွားမလားလို့ သူနဲ့လည်းမိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ” “ဟုတ်ကဲ့ ရတီလိုက်ခဲ့ပါ့မယ် ဘယ်အချိန်လဲကိုအောင်” “၇နာရီလောက်ပေါ့ ရုံးဆင်းလို့အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီးအဝတ်အစားလဲထားလိုက်လေ ကိုယ်လာခေါ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကိုဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ ဘာမှမပြောတော့ပဲ အခန်းထဲကိုဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်ူထဲရောက်တော့ တစ်နေကုန်ဝတ်ထားရလို့ ချွေးနံ့တွေထွက်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာတစ်ကိုယ်လုံးလှည့်ကြည့်လုျက်တယ်။ နို့တွေကလည်းတင်းဆဲ။ ဖင်ကလည်းမကျသေး။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်ကိုဝင်လိုက်ပါတယ်။ စောက်ပတ်ကလေးကိုငုံ့ကြည့်မိတယ်။ အမွှေးလေးတွေရှည်လာပါလား ရိတ်လိုက်ဦးမှပဲလို့တွေးပြီးတော့ ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂျုတ်ကိုယူပြီးစောက်မွှေးလေးတွေကိုရိတ်လိုက်ပါတယ်။ ရေကအေးတော့နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်လာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မကလေးနဲ့ ဖိချေလိုက်တယ်။ “အင့် ဟင့်” တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ နို့သီးလေးတွေပွတ်ရင်းနဲ့အရသာတွေ့လာတော့ လက်ကစောက်ပတ်ကလေးဆီရောက်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းပွတ်နေမိတယ်။ စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာတော့ “အင့် ဟင့်”ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့ကရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရသည့် ကိုအောင်၏လီးကြီးအားပြေး မြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန်ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာမဟုတ်။
ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက အလုပ်တွေမအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အာသာမဖြေခဲ့။ အခုအချိန်ထိပင်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်အိပ်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပြီး စောက်စိကလေးကိုပြင်းပြင်းလေးပွတ်နေမိသည်။ “အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်” “အင်း” “ဟင်း” “အင့် ဟင့်” လက်ခလယ်လေးကို ကွေးပြီးကိုအောင့်လီးအမှတ်နှင့် စောက်ပတ်လေးထဲကိုထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိသည်။ပါးစပ်မှလည်း လိုး လိုး လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေးကွဲသွားအောင်လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ဟုဆိုပြီး လက်နှင့်လိုးနေလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပြီး “အင်းးးးး ဟင်းးးးးးးး”သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ ဝတ်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ့အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နှင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိရတီ နင်တော်တော်ယွပါလား”ဟု စိတ်ထဲမှာတင်တွေးနေမိ။အသက် ၄၀ ပြည့်တော့မည်ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများကလျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီးအလှဆုံးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက်တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီ စကဒ်အတိုလေးအားဝတ် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ၄၅လောက်တွင်အိမ်ရှေ့ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။ ကျွန်မလည်း ညအပြန်ညဉ့်နက်မည်ဟုတူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင်ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်။
“ကိုအောင်ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ””အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုင်တာမှတ်လို့” စိတ်ထဲမှပင်တွေးနေမိသည်။ ကိုအောင်က”ရတီသိပ်လှတယ်ဗျာ ဒီနေ့လိုအလှမျိုးတစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ် ရတီကအသက် ၄၀ ပြည့်တော့မယ် မလှပါဘူးရှင်” “အသက်၄၀လို့သာပြောတယ် ၃၀ လောက်ပဲထင်ရတယ် အပျိုလေးတွေတောင်လျုက်မမှီဘူး” “အင်း ဟင်း ဟင်း မမြှောက်ပါနဲ့ရှင် မုန့်ကျွေးဆိုလည်းကျွေးပါ့မယ်” “မြှောက်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကလေးတစ်ယောက်အမေလို့တောင်မထင်ရဘူး လန်းလိုက်တာ” “ဟုတ်ပါပြီရှင် အရှုံးပေးပါတယ်” စကားပြောရင်းနဲ့ပင် ခြံကြယ်ကြီးတစ်ခုရှေ့ရောက်လာသည်။ ခြံရှေ့တွင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ လူတစ်ယောက်ရပ်စောင့်နေသည်။ကိုအောင်က သူ့ကိုမြင်တော့ လက်လှမ်းပြပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ “ငအောင် ဘယ်တုန်းကမိန်းမရတာလည်းဟ လှိူထားတယ်နော် မင်းမိန်းမကလန်းလှချည်လားဟ” “ဟာ ဟျောင့် ငချမ်းဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလည်း ဒါငါ့မိတ်ဆွေဟ” “ဟာ ဆောရီးနော်ညီမ ကျွန်တော်ကမသိလို့ “ရပါတယ်ရှင်” ခြံထဲကိုရောက်တော့ ဝိုင်းဖွဲ့ပြီးစကားပြောသူကပြော အတွဲလိုက်ကနေသူတွေကက သူ့အဖွဲ့နဲ့သူတွေ့ရသည်။ ကိုအောင့်သူငယ်ချင်းက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကို နေရာချထားပြီးတော့ မိတ်ဆွေများကိုလိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။ ကိုအောင်က “ရတီသောက်ဦးမလား” “ကျွန်မမသောက်တတ်ပါဘူး ကိုအောင်” “ဝိုင်ဖြစ်ဖြစ် ဘီယာလေးဖြစ်ဖြစ်နည်းနည်းသောက်လိုက်ပါနော် ကိုယ်ကတော့အပြင်းပဲသောက်တော့မယ်” “အင်း ဒါဆိုလည်းဝိုင်ပဲသောက်တော့မယ်” စကားပြောရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်းဝိုင်နှစ်ပုလင်းကုန်တဲ့အချိန်ရီဝေဝေလေးဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က “ရတီ ဟိုမှာသူများအတွဲတွေကနေတယ် ကိုယ်တို့လည်းသွားကရအောင်လေ” “ကို့အောင့် သဘောပဲလေ” နှစ်ယောက်သားထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီးသီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိသည်။
တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီးတိုးတိုးလေး “ရတီ ရတီ့ကိုကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ” “ရှင်” ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင်သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။ “ဟုတ်တယ် ကိုယ်ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ချင်တယ်” “စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ် ကျွန်မမှာသားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယ်လေ” “ကိုယ့်သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကွာ မငြင်းပါနဲ့နော်” ကျွန်မမျက်လွှာလေးအသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်က ရုတ်တရက်ပြောင်းသွားသည်။ ပြာလဲ့လဲ့နဲ့မှိန်မှိန်လေးသာရှိသော မီးရောင်အောက်တွင်အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေကြသည်ကို ဝိုးတဝားမီးရောင်အောက်တွင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင်ကကျွန်မအားဆွဲဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးအား စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “အွန့်” ကျွန်မမှင်သက်သွားသည်။ ကျွန်မလည်းမဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်အား သိုင်းဖက်ကာ စိတ်ပါလက်ပါပြန်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှတစ်ဆင့်ခါးပေါ် ခါးပေါ်မှ တစ်ဆင့်တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေအပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင်လီးတောင်နေတာထင်တယ်။ အဝတ်တွေသာခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်ကနို့ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေထွက်လာနေပြီ။
အတန်ကြာပွတ်ပေးပြီးတော့ “ရတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အခုပဲရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ တစ်နေရာသွာူရအောင်” “ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ် အဲ့မှာအခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်” “ဟင်သူတော်တော်လည် ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေတက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကိုကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်ကတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။ ကိုအောင်ကတံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအားခုတင်ပေါ်သို့လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကသူ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်နေသည်။ ကျွန်မမကြည့်ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှသူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်းတောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကိုလာနမ်းကာ နို့တွေကိုပွတ်ပေးနေသည်။ “ရတီ ကိုယ်ရတီ့အဝတ်တွေချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးချင်ပြီ ရတီရယ် ကိုအောင့်သဘောလေ ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကိုကျွန်မစောက်ပတ်ဝကိုလာတေ့တယ်ရှင်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမသွင်းပဲ ရုတ်တရက်ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ “အား နာတယ်” “ဆောရီး ရတီ နာသွားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ရတီ့စောက်ပတ်ကလေးက ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်” “အင်း” ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေပါတယ် နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့ “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင် ရတီခံနိုင်ပြီ” “ok” “ဗြွတ် ဗြွတ်ဗလွတ်” “ဖတ် ဖတ်” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကိုတေ့ပြီးလိုးပါတော့တယ် လက်ကလည်း စောက်စိလေးကိုချေပေးနေတာ။
ကောင်းလိုက်တာ ဒီအရသာလေးတွေမခံစားရတာကြာပြီ။ အလိုးခံရင်းစောက်စိကိုချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်။ “အင်းးးး ဟင်းးးး” “အားးးးးရှီးးးးးး” “ဗြွတ်ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင် ရတီပြီးတော့မယ်” “ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။” “အားးးးးးးး” သူမပြီးသွားပြီ။ ခဏအကြာ၁၀ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရည်တွေပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားလေပြီ။ “ကောင်းလိုက်တာရတီရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလည်းကောင်းတယ် တစ်အားကောင်းတာပါပဲရှင်…ပြီး။
