တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်

“မင်္ဂလာပါ ညီမလေးတို့ စကားနဲနဲ ပြောလို့ရလား?………. တစ်မိနစ်လောက်!!!” “ဪ… ဟိုဟာထင်တယ်!!!😂” “သူ့ကိုသိတယ်🤣” “စင်ဂယ် မပါဘူး” ချာတိတ်မလေးတွေ ဆူညံသွားတယ်။😂 “ညီမလေးတို့ နှစ်ယောက်က စင်ဂယ်လား?” “ဟင့်အင်း ချစ်သူတွေ” “ဟာ…. အဲ့လို မနောက်ရဘူးလေ။ ကောင်လေး တစ်ယောက် မိတ်ဆက်ပေးမယ်လေ၊ သူငယ်ချင်းအဖြစ်!” “နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ အဆင်ပြေတဲ့ တစ်ယောက် ရှာပေးရမှာနော်” ဝေသန် ခေါင်းကုတ်လေပြီ။ “မေးခွန်း နဲနဲ မေးမယ်နော်” “ညီမလေးတို့ နာမည်က?” ။

“ညီမက ကေကေ၊ သူက ဝေဝေ” “အသက်?” “၂၃” “မထင်ရဘူးနော်! အကိုက ၁၉ထင်တာ” “ခစ်ခစ်” “စင်ဂယ်ဖြစ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ?” “RS ပါဆို!!” “ဟိုလေ! ယောက်ျားလေး ရည်းစားထားဖူးလား? ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ?” “အင်း ကြာပြီ၊ ယောက်ျားတွေကို စိတ်နာလို့ ခု ဂဲလ် ဂဲလ်ချင်းပဲတွဲတာ” “ညီမတို့ နှစ်ယောက် သိတာကြာပြီလား?” “ချစ်တာ ၂နှစ်ရှိပြီ” “ဟိုက်!!! ရည်မှန်းချက် က…?” “ဆရာဝန်ကောင်း” “ဪ ညီမလေးတို့နှစ်ယောက်က ဆရာဝန်တွေလား?” “ဟာ!!! ဒီအရွယ် ဘယ့်နှဲ့ဆရာဝန်ရမှာလဲ? ဆေးကျောင်းသူတွေ ဟွန့်” “ဘယ်လို ကောင်လေးမျိုး ကြိုက်လဲ?” “ကြင်နာတတ်တဲ့၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီး ဦဆောင်မယ့် အန်ကယ်လ်မျိုး” “အန်ကယ်လ်?” “ဟုတ်တယ်။

အသက် ၄၀ ဝန်းကျင် sugar daddy မျိုး” “ဟာ နောက်နဲ့လေ!!!” “နောက်ဘူး တကယ် ဝေက အဲ့မျိုးတွေ စိတ်ဝင်စားတယ်။ ကေက ဝေကို ဒီနေ့ချစ်သူများနေ့မှာ လက်ဆောင် ပေးချင်လို့။ လက်ရှိ စင်ဂဲလ်ဖြစ်ပြီး ကြင်နာ အလိုလိုက်မယ့် ရုပ်ချောပြီး ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်နိုင်တဲ့ အန်ကယ်လ်မျိုး ဘလိုင်း ဒိတ်ချင်တာ။” “ဟုတ်တယ် ချစ်သူများနေ့မှာ ဝေသန် ဘယ်လောက်စွမ်းလဲ ကြည့်ရမယ်။ ဝေလိုချင်တာ ကေပြောတဲ့ ချစ်သူမျိုး။ ခစ်ခစ်ခိခိ” “ဒါဆို ဝေသန်ကိုပဲ ချစ်လိုက်တော့ ဟိဟိ” “ဝေသန်က ငယ်တယ်။ နိုး နိုး နိုး… ဝေ ရှာခိုင်းတာ ဝေသန် ထက် ကြီးကြီး ခိခိ ခစ်” “ဒါဆို အချိန် ခဏပေး။ ဝေသန် သွားရှာလိုက်အုံးမယ်။ တွေ့ရင် ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်မယ်။

“အိုကေ! နှစ်ယောက်စလုံးကို ညီတူညီမျှ ချစ်ပေးနိုင်ရမှာနော် ခိခိခစ်” ဒီနေ့ ဗလတိုင်း နေ့ ရှော့ပင်းမော တစ်ခုလုံး လူတွေ အပြုံးကိုယ်စီဖြင့် စည်ကားသွားလာ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ ဇော်ဇော် တစ်ယောက်ထဲ ကော်ဖီဆိုင်ထိုင်ကာ ငေါင်နေမိသည်။ သူ အသဲကွဲနေတာလား ဆိုတော့လဲ အသဲမကွဲပါ။ ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်း လင်မယားတွေကြားမှာ သူတစ်ယောက်ထဲ ဘက်ပဲ့နေသလို ဖြစ်နေသည်။ “အကိုကြီး တစ်ယောက်ထဲလား? ကျနော်ကို သိလား?” ဇော်ဇော် ကြောင်သွားတယ်။ ဘယ်သူများလဲ စဉ်းစားပေမယ့် လုံးဝကို မသိတာ။ “ကျနော်က ယူကျူဘာ! အကိုကြီးကို ဒီနေ့ချစ်သူများနေ့မှာ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမလို့။ ဘလိုင်း ဒိတ်ပေါ့” “ဟေ…. နှစ်ယောက်တောင်? ဟ ဟ ပွပြီဟေ့” “အကိုကြီးက ပျော်တတ်ပုံရတယ်။

ကောင်မလေးတွေကလဲ သွက်သွက် လှလှလေးတွေ။ ဒါနဲ့ အကိုကြီးက စင်ဂယ်လား?” ဇော်ဇော် ကော်ဖီသောက်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ “စင်ဂယ်ဖြစ်တာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ?” “ပြီးခဲ့တဲ့ ခရစ်စမတ် ကတည်းကပဲ” “အသက္က?” “၃၇” “ဒါဆို အကိုကြီးကို သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်နော်။ သူတို့က ၂၃ ဆေးကျောင်းသူ လက်စပီယန်တွေ၊ အကိုကြီး ကံကောင်းပါစေ။” “ဟေ!!!!” ဝေသန် ကျေးဇူးနဲ့ ဆရာကြီးဇော်ဇော်နဲ့ ဆရာမကြီးဖြစ်ဖို့ အတွေ့အကြုံလိုနေတဲ့ ကေနဲ့ဝေ တို့ အဲ့မှာ စတွေ့ကြတာပဲ။ ဇော်ဇော်၊ ကေကေ နဲ့ ဝေဝေ တို့သာ စကားပြောရင်း ကျန်ခဲ့ကြလေသည်။

“ဝေ ဘယ်လိုလဲ? ကေပေးတဲ့ လက်ဆောင် ကြိုက်လား?” “ကေ ပေးတဲ့ လက်ဆောင်က ဝေတစ်ယောက်ထဲ အတွက်လား? ကေ့ အတွက်ရောလား?” “ဒါကတော့ အားလုံးပေါ်မှာ မူတည်တာပေါ့ ခိခိခစ်ခစ်” “ဘဲကြီး!!! ကေနဲ့ ဝေ ပြောတာ သဘောတူတယ်နော်? ဒီည အတွက်ပဲ ပြီးရင် ဘဲကြီးနဲ့ ကေနဲ့ ဝေနဲ့ ဘာမှ မပတ်သက်တော့ဘူး” “အိုကေ ပရောမစ်” “ဒါဆို ဘယ်ဟိုတယ် သွားကြမလဲ? ဒီနေ့ ဟော်တယ်တွေက ဘွတ်ကင်ပြည့်မှာ။ အိမ်ပဲ သွားကြမလား?” “ဟာ အိမ် သွားလို့ မဖြစ်ဘူးလေ ဝေကလဲ” ကေက ဇော်ဇော့်ကို မျက်စပစ်ပြတယ်။ “ဒါဆို ကိုယ့် အိမ်ဆိုရင်ရော? အိမ်က နဲနဲတော့ ကျဉ်းတယ်။ သုံးယောက်နေဖို့တော့ အဆင်ပြေပါတယ်။” တော်သေးတယ် ပြီးခဲ့တဲ့လကမှ ဇော်ဇော် ကျောင်းသား ဘဝတုန်းကမှ သီရိ၊ အင်ကြင်းတို့နဲ့ စာအတူကျက်ခဲ့တဲ့ မင်းမနိုင် အပေါ်ထပ်က အခန်းလေးကို သွားရှင်းထားမိတာ။

အဲ့မှာ သီရိ အင်ကြင်းတို့ရဲ့ အဝတ်ပိုတွေနဲ့ ဂျူတီကုတ် တွေလဲရှိတယ်  “ဒါဆိုလဲ အဲ့ပဲ သွားကြတာပေါ့၊” “ခဏစောင့် ကိုယ်.. စားစရာသောက်စရာနဲ့ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်း တချို့ သွားဝယ်လိုက်အုံးမယ်။” “အကိုက အိမ် စိုက်ထားတာပဲ၊ ကေနဲ့ဝေ YKKO နဲ့ သောက်စရာ မြည်းစရာ တချို့ဝယ်လိုက်မယ်။ အကိုက အကာအကွယ် သွားဝယ်။” အဲ့လိုနဲ့ ဇော်ဇော် တို့ သုံးယောက် ဝယ်စရာ ရှိတာ ဝယ်ပြီး ဇော်ဇော်ကားလေးနဲ့ တညတာ ပျော်ပါးဖို့ မင်းမနိုင်က အခန်းလေးကို ညနေစောင်းချိန်မှာ ရောက်သွားကြတယ်။ ဝယ်လာတဲ့ ဝှိုက်ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက် စပျစ်သီး၊ စတော်ဘယ်ရီသီးတွေနဲ့ မြည်းကြတယ်။ တယောက် အကြောင်း တယောက်မေးကြ ပြောကြ ဗျူးကြရင်းနဲ့ ရင်းနှီးမှုပိုလာတယ်။ ချာတိတ်မ နှစ်ယောက်ရဲ့ အတွေ့ အကြုံက မနည်းဘူး။

ဒါပေမယ့် လိင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူတို့အာသာ မပြည့်ဝသေးတာ သိတာတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ယောက်ျားတွေကို အထင်မကြီးဘူး။ သူတို့ စိတ်ကြိုက် လိုးပေးမယ့်သူ မတွေ့သေးတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သောက်လိုက် မြည်းလိုက်နဲ့ ဝိုင်တစ်လုံး ခဏလေးပဲ။ သူတို့က နောက် တစ်လုံး ထပ်ဖွင့်ဖို့ လုပ်တော့ ဇော်ဇော် ဝိုင်ပုလင်းသိမ်းလိုက်တယ်။ “တော်ပြီ တအားမူးရင် မကောင်းဘူး။ ကိုယ်တို့ လန်းသွားအောင် ရေအတူတူ ချိုးကြရအောင်။ ရေမချိုးခင် ကိုယ်တစ်ခုမေးမယ်။ ကေနဲ့ဝေ ကိုယ်ညီလေး ဘယ်အရွယ်ရှိမယ်ထင်လဲ? နီးစပ်တဲ့ သူနဲ့ အရင်တွေ့ပေးမယ်။” “ရတယ်လေ အလွန်ဆုံးရှိ ၆ခွဲပေါ့” “ဝေလဲ ခြောက်ခွဲ လို့ပဲထင်တယ် ခစ်ခစ်” ဇော်ဇော် စောစောက ဝယ်လာတဲ့ လက်ဆောင်ထုပ်လေး နှစ်ထုပ်ကို ပေးလိုက်တယ်။

နှင်းဆီ တပွင့်စီ ချောက်ကလက် တစ်လုံးစီနဲ့ ပါဆယ် တစ်ထုပ်စီ၊ “မြာနတ်မောင် ရှာပေးတဲ့ ဘဲကြီးက ဒီလိုကြတော့ လဲ ဘယ်ဆိုးလို့တုန်း ရိုတတ်တယ်ဟ” ကေက ပါဆယ်ထုပ်လေးကို ဖြေလိုက်တယ်။ ကေက အသားညိုတယ်။ ဘရာနဲ့ပင်တီ အဖြူလေး ထွက်လာတယ်။ “Wow!!! အသက်ကြီးတဲ့ သူတွေကို ချစ်ရတာ အဲ့ဒါကွာတာပဲ။ ဝေ နင့်ဟာ အနက်လေးဖြစ်မယ် လောင်းမလား?” “အိုကေ! အနက်မဟုတ်ရင် ကိုဇော်နဲ့ ဝေ အရင်နေမယ်။ ကေ ကပ်ကိုးမ ထိုင်ကြည့် ခိခိ” “အိုကေ! အနက် ဖြစ်နေလို့ကတော့ ဝေ ထိုင်ကြည့်ရမှာနော် ငှဲငှဲ” ဝေက အထုပ်လေးကို ဖောက်ပြီး မျက်လုံးလှလှ လေးနဲ့ ချောင်းကြည့်တယ်။ “ဟေး!!!!!” ဝေက ပင်တီ နီနီလေး လက်မှာကိုင်ပြီး ကေ့ကို စနေတယ်။ ဇော်ဇော် မတ်တပ်ရပ်ကာ အပေါ်ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။

ဇော်ဇော့် ဘော်ဒီကို ကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံးမြူးနေတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံပါ တခါထဲချွတ်လိုက်တယ်။ “ဟာ!!! ကေ နင် အရင်လုပ် ငါ အရှုံးပေးတယ်။” “ဘာ ခုမှ အရှုံးပေးတာလဲ? လောင်းကြေးက လောင်းကြေးပဲ။” ဇော်ဇော့် လက်နှက်က မတောင်ရသေးတာတောင် ၆လက်မကျော်ကျော်ရှိပါတယ်။ ဇော်ဇော် ကောင်မလေး နှစ်ယောက်စလုံးကို ရေချိုးခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ဇော်ဇော်ကတော့ ရေပန်းကိုဖွင့်ကာ ရေပန်းအောက် ရေချိုးရင်း တကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။ ကေနဲ့ဝေ သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေအကုန်ချွတ်ပြီး ရေပန်းအောက် ဝင်လာတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဘော်ဒီတွေက ရှယ်ပဲ။ ဇော်နှစ်ယောက်စလုံးကို လက်ကမ်း ကြိုဆိုလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ဇော်ဇော် ရေပန်းအောက်က ထွက်လိုက်တယ်။ “ယူတို့ အဝတ်တွေ လျှော်တောင်းထဲ ထည့်လိုက်တော့။ ဟိုမှာ တဘက်တွေရှိတယ်။ ပြီးရင် ခေါင်းရင်းခန်းထဲလိုက်ခဲ့။ မနက် ဝတ်ဖို့ မပူနဲ့ ကိုယ့်မှာ ရှိတယ်။” ကေနဲ့ဝေ ရေချိုးရင်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြိုင်ပွတ်သပ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ “ကေ ဖြစ်ပါ့မလား? အကြီးကြီးနော် ဝေ တခါမှ အဲ့ဆိုဒ်မျိုး မကြုံဖူးဘူး။” “ကေလဲ မကြုံဖူးဘူး။ မတော်ဖူးဆိုတာ မရှိပါဘူးဟာ။ ကွဲသွားတော့လဲ ကေ့ကို ဝေချုပ်ပေး၊ ဝေ့ကို ကေချုပ်ပေးမယ် ခိခိခစ်” ကေနဲ့ဝေ တဘက်ကိုယ်စီပတ်ပြီး အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ဇော်ဇော့်ကို ကုလားထိုင်မှာ တဘက်ပတ်ပြီး ထိုင်နေတာတွေ့ရတယ်။ စာအုပ်စင်မှာ ဆေးစာအုပ်တွေ တွေ့လိုက်ရပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ဓါတ်ပုံဘောင်လေး မှောက်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

“အဝတ်တွေ ဘီဒိုထဲမှာရှိတယ်။ အဆင်ပြေတာ ယူဝတ်။ အသစ်မဟုတ်ပေမယ့် သန့်ပါတယ်။” “ကိုဇော်က ဆရာဝန်လား? ဘယ်မှာ ထိုင်တာလဲ?” ဝေက မေးတာပါ။ “ကိုက ဆေး၁ ကပြီးတာ။ ဒီအခန်းက ဆေးကျောင်းသားဘဝ စာကျက်ခဲ့တဲ့ နေရာ။ အလုပ်က နယူးယောက်မှာ။ ရည်းစား မင်္ဂလာဆောင်ကို လာရင်း မပြန်ဖြစ်သေးတာ။” “ဪ!!!” ကေက အဝတ်ဘီဒိုကိုဖွင့်ပြီး ဇော်ဇော်ရဲ့ တီရှပ်ကြီးကို ခေါင်းစွပ်လိုက်တယ်။ တီရှပ်က သူမပေါင်လည်လောက်ရှိတော့ အောက်က ဘာမှ ထပ်ဝတ်စရာ မလိုတော့ဘူး။ ဝေက ကျူတီကုတ်ကို ယူဝတ်ပြီး ကြယ်သီးတွေ တပ်လိုက်တယ်။ “ကေနဲ့ဝေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနော် ကိုယ့်ကို အားမနာနဲ့။ ဝိုင်က သိပ်မကောင်းလို့ အကို သိမ်းလိုက်တာ။ မနက် ခေါင်းကိုက်နေမှာစိုးလို့” “ကိုဇော်က အသဲကွဲနေတာပေါ့?” ကေက မေးတာပါ။

“အသဲကွဲရင် သေသွားမှာပေါ့။ ဟားဟားဟား မကွဲပါဘူး။ ငယ်သံယောဇင်နဲ့ အမှတ်တရလေးတွေတော့ မေ့မရသေးဘူးပေါ့။” ကေက ဇော်ဇော်နားလာပြီး မှောက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံဘောင်လေးကို လှန်ကြည့်တယ်။ ဓါတ်ပုံထဲမှာ ဇော်ဇော်နဲ့အတူ သီရိနဲ့ အင်ကြင်း။ ကေက ဓါတ်ပုံလေးကို ဝေ့ထံ လက်ဆင့်ကမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်နေတဲ့ ဇော်ဇော့်ပေါင်ကြား ဝင်ပြီး သဘက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။ ဇော်ဇော့် လီးကို လက်လေးနဲ့ကိုင်ပြီး ပွတ်တိုက်ပေးတယ်။ လျှာလေးနဲ့ လီးထိပ်လေးကို တို့ပြီး စစုပ်ပေးတယ်။ ကေကေရဲ့ လီးစုပ်စကေးက ၇လောက်ရှိတယ်။ လီးကို အရင်းကနေ အဖျားထိ လျှာလေးနဲ့ ယက်ပေးတယ်။ ဒစ်လေးကို လျှာလေးနဲ့ ပတ်စွဲပေးတယ်။ လက်နဲ့ အထက်အောက် ဂွင်းထုပေးရင်း လီးထိပ်ကို အားရပါးရစုပ်ပေးတယ်။

တခါထဲ ငုံပြီး စုပ်ပေးတာမဟုတ်ပဲ၊ ရေခဲချောင်း စုပ်သလိုစုပ်ပြီး တဖောက်ဖောက်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့ လီးကိုကျွတ်သည်အထိ စုပ်စုပ်ပေးတာ။ ဂွေးဥတွေကိုလဲ လက်နဲ့ ကစားပေးတယ်။ ဇော်ဇော် သူမကို ဆွဲထူရင်း ဝေထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ကြီးစီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကေ့ကို နမ်းရင်း ကုတင်စောင်းမှာ လှဲစေတယ်။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေက တဆင့် မျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းရင်း သူမရဲ့ နားရွက်ဖျားလေးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးလည်တိုင်၊ လက်တွေက ကေကေ့နို့အုံကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ကစားရင်း နို့သီးလေးတွေကို ပွတ်ချေပေးမိတယ်။ လက်တဖက်ကို အောက်ကို ဆင်းသွားရင်း ကေ့ရဲ့ ပေါင်ကြားကို နှိုက်လိုက်တယ်။ လက်ညှိုး လက်ခလယ်နဲ့ အမြှောင်းကို ပွတ်ဆွရင်း အစိလေးကို ဖိဖိပွတ်ပေးတယ်။ ကေ့အင်္ဂါက အချွဲလေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတယ်။

အဲ့အချိန် ဝေက ဇော်ဇော့် လီးကို ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ဇော်ဇော့် လက်ခလည်ကို ကေကေ့ပိပိလေးထဲ ထိုးသွင်းရင်း ဖိဖိပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ပါးစပ်နဲ့ ကေ့နို့လေးတွေကို တီရှပ်ပေါ်ကနေ စို့ပေးနေမိတယ်။ အောက်က လက်ညှိုး၊ လက်ခလည်၊ လက်သူကြွယ် သုံးချောင်းနဲ့ နှိုက်ပေးလို့ရနေပြီ။ ဇော်ဇော် ကေကေ့ကို ဒူးထောင် ပေါင်ကား ပုံစံပြင်ပေးရင်း ကုတင်အောက်ဆင်းကာ အစိလေးကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ လက်တွေကလဲ အနှိုက်မပျက်ဘူး။ ကေကေ့ တင်ပါးကြီး မြောက်ကာ တချီပြီးသွားတယ်။ “ဝေ… ကေ့ပေါ်တက်ခွလိုက်၊ ကေ မှုတ်ပေးမယ်။” ဝေဝေက ဇော်ဇော် လီးကိုင်နေရာကနေ ထကာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကေကေ့ကိုခွကာ ဇော်ဇော်ဖက် မျက်နှာမူပြီး ဂျူတီကုတ်ကို မကာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကေကေ့မျက်နှာကို ဝေဝေ ပိပိနဲ့ ပွတ်နေတယ်ထင်တာပဲ။ ကေကေကလဲ ဝေဝေကို လျှာနဲ့ ထိုးယက်ပေးမှာပေါ့။

ဇော်ဇော် ကွိုင်ဖောက်ကာ လီးမှာစွပ်လိုက်တယ်။ ဝေဝေ့ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်ပြီး ကေကေ့ခါးကိုကိုင်ကာ ကုတင်စပ်ထိ ကေကေ့ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဝေဝေက ဖင်ကြွပေးရင်း ရှေ့ကို လိုက်ရွှေ့ပေးတယ်။ ဝေသန် ပြောသွားတဲ့ ဦးကိုမှစိတ်ဝင်စားတဲ့ ကောင်မလေးတွေ အတွက်ဆိုတာကို သတိရမိသွားတယ်။ “ကေကေ ဦးဇော်လိုးတော့မယ်နော်။” “ဖြေးဖြေးနော် ဦးဟာကြီးက အကြီးကြီး ကေ ကြောက်တယ်” ဇော်ဇော် ကေကေ့ ခြေခြင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားကာ ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်တယ်။ လီးကိုကိုင်ပြီး ပိပိအဝကိုပွတ်ဆွဲပြီး ဒစ်မြုပ်အောင် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ဝေဝေက ကေကေ့ပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး ပိပိထိပ်ကို လျှာနဲ့ယက်ပေးတယ်။ ဇော်ဇော် လမ်းကြောင်းရှာရင်း တချက်ချင်းပဲ ဖိဖိပြီးလိုးလိုက်တယ်။ လီးကို တဝက်လောက်ပဲ သွင်းပြီး ပုံမှန်လေး လိုးပေးနေလိုက်တယ်။

ကေကေ့ရဲ့ ရှူးရှူးရှဲရှဲ စုပ်သပ်သံတွေကို ကြားနေရသေးလို့။ ခဏလောက်ကြာတော့ ကေကေ့စီက ကော့ပေးလာတယ်။ ထမ်းထားတဲ့ ခြေထောက်ကို ဖိချပြီး ကေကေ့ပေါင်းကိုဖိကာအားယူပြီး အပေါ်က စိုက်စိုက်ပြီးဖိချလိုက်တာ လီးတစ်ဆုံး ဝင်သွားတယ်။ ကေကေ့လက်တွေက အိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်း စုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ဇော်ဇော် ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးပေးရင်း ကေကေ ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာရတယ်။ ဘာလို့ဆို ကေကေပိပိ အတွင်းသားတွေက လီးကို ညှစ်ယူနေသလို ခံစားရလို့။ ဇော်ဇော် လီးကို တချောင်းလုံးဆွဲထုတ် တချောင်းလုံးပြန်သွင်း လိုးပေးရင်း ကေကေ့ကို စိမ့်နေအောင် မြန်မြန်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ “ဝေ ဖယ်ပေးအုံး၊ ကေ အသက်ရှူ မဝလို့” ဝေဝေက ကေကေ့ပေါ်ကနေ ဖယ်လိုက်ပြီး ကေ့ဘေးမှာ လှဲနေလိုက်တယ်။

ဝေလဲ လိုချင်နေပြီ၊ ဦးဇော် ကေ့ကိုလိုးနေတာကြည့်ရင်း ကေ့မျက်နှာကို အဖုတ်နဲ့ ပွတ်ရင်း ဝေလဲ ကောင်းနေပြီ။ ဝေလက်တွေက ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ် လက်နဲ့ပွတ်ရင်း ဦးဇော်ရှေ့ အာသာဖြေနေမိတယ်။ ကေကေ့ လက်တွေက ဦးဇော် လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ ကော့ကော့ပြီး တုန်တက်ကာ ပြီးသွားတယ်။ ဦးဇော်က ကေကေ့ပေါ်မှောက်ချရင်း ကေကေ့ကိုဖက်ထားပေးတယ်။ ကေကေနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်နမ်းကာ ကေကေ့မျက်နှာမှာ ပေပွနေတဲ့ ဝေ့ဆောက်ရည်တွေကို ဦးဇော်က လိုက်ယက်နေတယ်။ “ကောင်းလိုက်တာ ဦးဇော်ရယ်။ ကေ့ ဘဝမှာ ဒီလောက် ကောင်းအောင် တခါမှ မပြီးဖူးဘူး။ ဦးဇော်လီးကြီးက သားအိမ်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ကို လာလာဆောင့်တာ အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတာပဲ””ကေ ပြီးရင် ခဏနားလိုက်အုံးနော်။

ဦးဇော် ဝေ့ကို တလှည့် လိုးပေးလိုက်အုံးမယ်။” “ဟုတ် ဦးဇော်” “ဦးဇော် ပက်လက်အိပ်လိုက်။ ဝေ အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးမယ်။” ဇော်ဇော် ကေကေ့ဘေးမှာ ပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဝေဝေက ဇော်ဇော်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး မှောက်ချလိုက်တယ်။ ဇော်ဇော် ဝေဝေရဲ့ ဆောက်ပတ်လေး ပန်းရောင်သမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက ပွင့်ချပ်လေးတွေလို အာနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ “တော်တော် လှတဲ့ ပိပိလေးပဲ” “ခစ်ခစ် ကျေးဇူးပါ။ ဦးဇော် ဂျိုးကြီးလဲ ချစ်စရာကြီး… တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး” ဝေဝေက ဇော်ဇော့် လီးမှာစွပ်ထားတဲ့ ကွိုင်ကိုချွတ်လိုက်တယ်။ လီးကို ဂွင်းထုပေးရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုပ်ပေးတယ်။ ဇော်ဇော် လဲ ဝေဝေ ပိပိကို လျှာနဲ့ယက်ပေးရင်း စအိုဝလေးကို လက်သန်းလေးနဲ့ ထိုးစွပေးတယ်။ ဝေဝေရဲ့ ပလွေစွမ်းက ကေကေထက်သာတယ် စကေး၈ လောက်ရှိတယ်။

သာဆို ဇော်ဇော့်လီးကို ဒိထရုတ် စုပ်ပေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ညှပ်ကာ အထက်အောက် စုပ်ပေးတယ် လျှာကလဲ ရစ်ပတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ “ဝေ တော်ပြီ ဦးဇော် ပြီးသွားလိမ့်မယ်” “ဦးဇော်လီးကြီး ဝေကြိုက်တယ် စုပ်လို့ အရမ်းကောင်းတယ်။” “ဟွန်း… ဝေနော် နောက်မှ လီးတုကြီး လာလုမစုပ်နဲ့။” “မတူဘူး ကေရဲ့ ဒါကြီးက နွေးတေးတေးနဲ့ ရေလည်ကောင်းတာ ခစ်ခစ်” ဝေက ဇော်ဇော့် လီးကြီကိုကိုင်ကာ သူမပိပိနဲ့ ပွတ်တေ့နေတယ်။ ဇော်ဇော် ဝေ့ကို ကွိုင်ထုပ်လေး ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဝေက ဇော်ဇော့်ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းလေးခါပြတယ်။ “ဟယ် ဝေတို့ကတော့ မနိုင်ဘူးဟေ့!!!” “ကေ နင် နှစ်ခါပြီးတာတောင် သူကမမှုတာ၊ ငါတော့ သဘာဝအထိအတွေ့ပဲ တဝကြီးခံစားတော့မယ်။” ဇော်ဇော့် လီးဒစ်ကြီးက ဝေဝေ့ ပိပိထဲ ဂူအောင်းသွားပြီ။

ဝေဝေက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ဇော်ဇော့် ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်က ထိမ်းရင်း ဆောင့်နေတယ်။ သူမနို့ လုံးလုံးလေးတွေက ကျူတီကုတ်အောက်မှာ အထက်အောက် ခုန်ပေါက်နေတယ်။ ကေကေက ဇော်ဇော်နား တိုးကပ် ရင်ခွင်ထဲဝင်လာပြီး ဖက်ထားတယ်။ ဇော်ဇော့် ရင်သီးဖုလေးတွေကို စုပ်နမ်းပေးတယ်။ ဇော်ဇော် ကေနဲ့ဝေနဲ့ ပြုစုတာကို ငြိမ်ပြီး ခဏဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ ဇော်ဇော် လီးက ဝေဝေ့ ဂူထဲ အကုန်မဝင်သေးဘူး။ “ဝေ မကြောက်နဲ့ ဆုံးတဲ့ထိ ထိုင်ချလိုက်” “စပ်တယ် ဦးရဲ့” “ကေ ခဏဖယ်ပေးအုံး” ကေကေ ဇော်ဇော့် ရင်ခွင်ထဲက ထွက်သွားတယ်။ ဇော်ဇော် လက်ကိုနောက်ပစ်ရင်း ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဝေဝေ့ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာခါးမတ်လိက်တော့ လီးက ဝေဝေ့ ပိပိထဲ တဆုံးထိဝင်သွားတယ်။

အမှန်က ဝေ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတာကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်လို့ သူ့ဝိတ်နဲ့သူ ပိကျသွားတာ။ “အ!!!” ဇော်ဇော် ဝေဝေ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ထားပြီး သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်လိုက်တယ်။ ဝေက ဇော်ဇော့် ပုခုံးတွေကို ကိုင်ထားတယ်။ ဇော်ဇော်က ခါးကော့ပြီး ညှောင့်ပေးတော့ ဝေက သူမရဲ့ တင်အိုးကြီးတွေကို ဝေ့ဝိုက်ပေးတယ်။ ဝေဝေ့ ပိပိထဲက ချောဆီတွေ ပိုထွက်လာသလားမသိ ပိုပြီး လှုပ်ရှားလို့ ကောင်းလာတယ်။ ဇော်ဇော် ဝေ့ဝေ့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ “နာသေးလား?” ဝေဝေ ပြုံပြီး ခေါင်းခါပြတယ်။ ဇော်ဇော် ကေကေ့ ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကေကေက ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဗီဒီယို ရိုက်နေတယ်။ “ဟိတ် ကေ! ဖုန်းမကိုင်ကြေး! ဒါ ပရိုက်ဗက်စီလေ!” “ဆောရီး ရိုနေတာ ကြည့်လို့ တအားကောင်းလို့ ရိုက်ထားမိတာ။

ပြီးရင် ပြန်ဖျက်ပေးမယ်နော်” ကေက ဖုန်းကို ပိတ်ပြီး စားပွဲပေါ် သွားတင်လိုက်တယ်။ ဇော်ဇော် ဝေဝေ ဝတ်ထားတဲ့ ကျူတီကုတ် ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးပေါ်လာတော့ အနမ်းတွေပေးရင်း ကြယ်သီးတွေ ဆက်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဝေဝေ့ ရင်သီးဖုလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ ဝလုံးရေးပေးရင်း လက်ကစိစိလေးကို ဖိဖိပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဝေဝေ တုန်တက်လာတယ်။ ဝေဝေ့ နားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။ ဝေလေး လေးဖက်ကုန်းပေးပါလား? ဝေဝေက ဇော်ဇော့် မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဇော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း ဇော်ဇော့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ခဲလိုက်တယ်။ မျက်လုံးတွေက ကျေနပ် အားရစွာ အရောင်တွေလဲ့နေတယ်။

ဇော်ဇော့်ပေါ်ကထကာ ကုတင်စွန်းမှာ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးတယ်။ ကေကေက စားပွဲနားက ခုံမှာ ပေါင်ဖြဲထိုင်ရင်း သူမပိပိကို ပွတ်နေတယ် လက်တဖက်က သူမနို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ရင်း။ ဇော်ဇော် လီးတန်းလန်းနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဝေဝေနောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ဝေဝေ့ ကို ပုံစံချပေးပြီး လီးကို ပိပိထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဝေဝေ့ ခါးကိုကိုင်ကာ ဇော်ဇော် စလိုးပြီ။ ဝေဝေက ဖင်ကြီးတွေ နောက်ပစ်ပစ်ပြီးခံတယ်။ ဒီကောင်မလေး အောက်ပေးကောင်းတယ်။ သူမ ပိပိအတွင်းသားတွေ ညှစ်ကစားပေးတာ တော်တော်ကောင်းတယ်။ ဇော်ဇော် ဆောင့်ရင်း အရှိန်တက်လာတယ်။ “အား အ အ အာ ကောင်း ကောင်းတယ် ဦးဇော် လိုး လိုး ခပ်ကြမ်း ကြမ်း လိုး… အား အ အ ကောင်းလိုက်တာ နော်..” ဇော်ဇော် နောက်မှာ ကေကေက လာဖိကပ်ပြီး သူပါ ဇော်ဇော်နဲ့ ဟန်ချက်ညီစွာ လာလိုးနေတယ်။

ကေကေ နို့ကြီးတွေက ဇော်ဇော့်ကျောကို ဖိကာ သူမပိပိနဲ့ ဖင်ကို လာပွတ်နေတယ်။ ဝေဝေ က လေးဖက် မထောက်နိုင်တော့ပဲ လက်ကိုရှေ့ဆန့်ကာ ခေါင်းက မွှေ့ယာကို ကပ်နေပြီ။ ဖင်ကြီးကတော့ ကော့ထောင်ပေးထားတုန်း။ “ဦးဇော် ကေ ပြီးတော့မယ်! ကေ့ကို အဲ့လို ဆောင့်လိုးပေးပါလား?” ဇော်ခေါင်းညှိမ့်လိုက်တော့ ကေက ဝေ့ဘေးမှာ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးတယ်။ ဇော်ဇော် ဝေဝေ့ကို လိုးနေတာကနေ လီးကိုနှုတ်ကာ ဘေးက ကေကေ့ ပိပိထဲ ထိုးထည့်ပြီး ခါးကိုင်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။ ဝေဝေက ပလက်လှန်လိုက်ပြီး ကေကေနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေတယ်။ ၅မိနစ်လောက် ကြာတော့ ကေကေ တုန်တက်ပြီး နောက်တခါ ထပ်ပြီးသွားတယ်။ ဇော်ဇော် လီးကို တဆုံး လိုးပြီး ဖိကပ်ပေးထားတယ်။

ပြီးမှ လီးကိုချွတ်ကာ နောက်ဆုံး တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ ဝေဝေ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ “ဝေ!!! ဦးဇော် ပြီးလိုက်တော့မယ်နော်။ ကွိုင်စွပ်ရအုံးမလား?” “ဦးဇော် ပြီးခါနီး အပြင်မှာ ပြီးလို့ မရဘူးလား? ဝေ အစွပ်ကြီးနဲ့ မကြိုက်ပါဘူး။” ဇော်ဇော် လီးကို ဝေဝေ့ ပိပိကို တေ့ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲကာ တရစ်ချင်းလိုးလိုက်တယ်။ ဝေဝေက အောက်ပေးကောင်းစွာ ကော့ကော့ပြီးခံတယ်။ ဇော်ဇော် တုန်ခါနေတဲ့ နို့လုံးလေးတွေကိုရော ရမက်ဆန်စွာ လှနေတဲ့ ဝေဝေ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ဒူးထောက်ရင်း အသကုန်လိုးနေမိတယ်။ ကေကေက ဝေဝေထက် မျက်နှာပေါက် နှာတံ မျက်လုံး မျက်ခုံး ပိုလှတယ်။ နို့တွေလဲကြီးပြီး တင်ကားကားနဲ့ အသားညိုညို ချစ်စရာလေး။ ဝေဝေက မျက်ခုံးတန်းတန်း မျက်နှာပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ တမျိုးကြည့်ကောင်းတယ်။

နို့လုံးလုံး တင်းတင်းလေးနဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးက မို့မို့လေး။ အသားလေးက ဖွေးပြီး ပိပိလေးက ပန်းရောင်လေး တအားလှတယ်။ ဝေဝေ သူမနို့လေးတွေ သူမပွတ်ရင်း ဦးဇော်လိုးတာကို ကော့ကော့ခံနေတယ်။ ဝေဝေကို အရင် ရည်းစားနှစ်ယောက်လုံးလိုးတာ ဘယ်လိုမှ ခံလို့ မကောင်းဘူး။ လီးက ဦးဇော်လီးကို မမှီသလို အဓိကကတော့ ဦးဇော်လောက် လိုးအားမကောင်း ကြာကြာထိန်း မလိုးပေးနိုင်ဘူး။ သူတို့ဟာ သူတို့ ပြီးသွားပြီးရင်လဲ ဝေဝေ ဆန့်ငင်ငင်ကျန်ခဲ့တာကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ ဂရုမစိုက်တာမဟုတ်၊ သိတောင် သိပုံမပေါ်ဘူး။ ဒီနေ့ကုန်ဆုံးသွားမှာတောင် ဝေဝေ နှမြောနေမိတယ်။ ခုလဲ ဦးဇော် လီးကြီး ဝင်ထွက်နေတာ တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်ကြီး။

ကေ့ကို လည်း ကျေးဇူး အများကြီးတင်တယ်။ ကေ ပါးစပ်ဆော့လို့ ဦးဇော်လို လူနဲ့ ဝေသန်ကြီးက ရှာပေးခဲ့တာပေါ့။ ဝေ ခုတော့ တအား ကောင်းနေပြီ။ လိုးခံရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းကြောင်း ဝေခုတော့ လက်တွေ့သိနေရပြီ။ အဲ့ ဦးဇော်ဆိုတဲ့ ဘဲကြီးကိုရော သူ့လီးကြီးကိုရော သူ့ရဲ့လိုးအားကိုရော ရေလည် ကြွေနေပြီ။ ဝေ ပိပိထဲမှာ အရည်တွေရွှဲပြီး လှိုက်လှိုက် ယားနေပြီ။ “ဦးဇော် ဝေ ပြီးတော့မယ်!” ဦးဇော်ကို ကြည့်ရင်း ဝေ ပြောထွက်သွားတယ်။ သူ့ကိုလဲ ဝေနဲ့ အတူ ပြီးစေချင်တဲ့ ဆန္ဒ ဖြစ်မိတယ်။ ဖြစ်နိုင်မယ် ဆိုရင်ဖြင့် ဝေ့ပိပိထဲမှာပဲ ပြီးပြီး ဦးဇော်ရဲ့ ရင်သွေးလေးတောင် ဝေလွယ်ပေးချင်စိတ် ဖြစ်နေမိတယ်။ တွေးနေတုန်း ရှိသေးတယ် တကိုယ်လုံ တုန်တက်ပြီး ဝေ စိတ်တွေ ပွင့်ထွက်ပေါ့ပါးသွားတယ်။

ဦးဇော်လီးကြီးက တဆုံး ဝင်လာပြီး ကောင်းချီးပေးနေသလိုပဲ။ ဝေ ကော့ကော့ပြီး ပိပိက ဦးဇော်လီးကြီးကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေသလို ခံစားရတယ်။ ဦးဇော် လက်မလေးက ဝေ့ အောက်နှုတ်ခမ်းတွေကို ပွတ်ဆွဲသွားတယ်။ ဝေ့ လျှာလေးက အလိုလို အဲ့လက်မနောက် လိုက်တို့ထိမိနေသလိုပဲ။ ဝေ ငြိမ်သွားတော့ ဦးဇော် သူ့ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဝေ့ရင်ထဲမှာ ဟာထွက်သွားတာပဲ။ ဦးဇော် ဝေ့ပေါင်ကြားမှာ သူ့လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့သူ ဖိပွတ်နေတယ်။ ကေက ဦးဇော်လီးကြီးကို ကူထုပေးသေးတာ။ ဦးဇော် လီးထဲက ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ဝေ့ ပေါင်ကြား ဗိုက်သားပေါ်နဲ့ နို့လုံးတွေထိကို ဦးဇော်လရည်တွေ ပေပွကုန်တယ်။ ဝေ့လက်လေးနဲ့ လရည်တွေကို ပွတ်သပ်ရင်း တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေမိတယ်။

ဦးဇော် ကိုယ်ကြီး ဝေပေါ်ပိကျလာပြီး ဝေ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေသေးတယ်။ သုံးယောက်သား မောပမ်းသွားပြီး ဦးဇော်ကို ခလည်ထားကာ လှဲအိပ်လိုက်ကြတယ်။ ဝေရော ကေရော ပင်ပမ်းပြီး တုံးလုံးကြီး အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။ ဝေ နိုးတော့ ကေက အိပ်တုန်း။ ဦးဇော်က အခန်းထဲမှာ မရှိတော့ဘူး။ ဝေ တဘက်ပတ်ကာ ထွက်လာတော့ ဦးဇော်က တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကြေးအိုးတွေ ပြင်နေတယ်။ “ဝေ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်။” ဝေ ရေချိုးနေတုန်း ကေပါ ရေတူတူလာချိုးတယ်။ ရေချိုးပြီး ဦးဇော်ဝယ်ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ကို ဝေနဲ့ကေ ဝတ်ဆင်ပြီး စောစောက ကျူတီကုတ်ကို ဝေပြန်ဝတ်လိုက်သလို ကေလဲ တီရှပ်ပဲ ပြန်ဝတ်တယ်။

ကျိန်းသေတာက ကေရော ဝေရော ဦးဇော်ကို ကြွေသွားတာပဲ။  ဦးဇော်က ညစာမစားနှင့်ပဲ ဝေနဲ့ကေ ရေချိုးပြီးသည် အထိစောင့်ပြီးမှ ကြေးအိုး အတူတူစားကြတယ်။ ပြီးတော့ ထောပတ်အအေး ဖျော်တိုက်သေးတယ်။ ဝေသန် တင်တဲ့ ယူကျုအင်တာဗြူးကို ဖုန်းနဲ့ အတူကြည့်ပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဝိုင်းမန့်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ သရီးဆမ်းထပ်ဆွဲပြီး ပျော်စရာ ဗလင်တိုင်းညလေး ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် သုံးယောက်သား ဝေသန်ကို ကျေးဇူးတင်ရင်း ဖက်ပြီး အိပ်ပျော် သွားကြတယ်။ ကေတော့မသိ၊ ဝေကတော့ ဦးဇော်ကို တကယ်ကြွေသွားပြီ။ မရရအောင် အပိုင် ကြံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်…..ပြီးပါပြီ။