ကိုခန့် တစ်ယောက် အမိမြေနဲ့ ဝေးနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသော်လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးကို အမိမြေမှာပဲ ထားစေကာ တိုင်းတပါးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဘဝကို ရုန်းကန်နေသည်။ ဒီရောက်တာ ကြာတော့လည်း အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ ကောင်လေး နှင့် ကောင်မလေး တစ်တွဲက သူနှင့် တော်တော် ရင်းနှီးသည်။ သောကြာနေ့မျိုးဆို အလုပ်ပြီးသည်နှင့် အပြင်အတူတူထွက်ကာ စားကျသည်။ တခါတရံ ကိုခန့်အိမ်၊ တခါတလေ သူတို့ အိမ်မှာ အရက် အတူသောက်ကြသေးသည်။ ဒီကလူ တော်တော်များများတော့ ဒီလို မနေကြပေ။ သူတို့ဘာသာ သီးသန့် နေထိုင်တာ များသည်။ မိသားစု၊ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဝေးနေသည့် ကိုခန့် အဖို့တော့ သူ့အတွက် မိသားစုပင် ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ ကောင်လေးက ရာထူးတိုးကာ တခြားနေရာကို သွားရသည်။ ဒီမှာတော့ မထူးဆန်းသည့် ဓလေ့ပင်။ မိသားစု အတူမနေကျပဲ အလုပ်ကျရာ နေရာကို သွားကြသည်။ ပိတ်ရက်ကျမှ အတူဆုံကျပေါ့လေ။ ကောင်လေး မရှိတော့လည်း ကိုခန့်နှင့် အသွားအလာတော့ မပျက်။ ညဘက် အိမ်မှာ မဆုံတာက လွဲရင်ပေါ့။ တစ်ရက်မှာ ကောင်မလေးဆီကနေ သတင်းကြားရသည်။ သူတို့ ၂ ယောက် ကွာရှင်းတော့မည်တဲ့။ ဟိုမှာ ကောင်လေးက နောက်တစ်ယောက် ရသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ဘက်က အမှား ဖြစ်လို့လည်း ကောင်မလေးကို လျော်ကြေးပေးပြီး ကွာရှင်းခြင်း ဖြစ်သည်။
ဘယ်လိုမှ ညှိနှိုင်းလို့ မရတော့တဲ့ အခြေအနေပင်။ သို့နှင့် ကိုခန့် ကိုယ်တိုင်ပဲ တရားရုံး အသွားကို အဖော်လိုက်ကာ စီစဉ်ပေးရသည်။ ကောင်လေးနှင့် ဆုံတော့လည်း ကောင်လေးက မျက်နှာမကောင်း။ သူများအရေးကိစ်စမို့ မစူးစမ်းချင်တော့။ ကွာရှင်းပြီးသွားတော့လည်း ကောင်မလေးက ငေးငေးငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေသည်။ အသက် ၂၈ နှစ်အရွယ် တည်ငြိမ်စ ပြုနေကာမှ အိမ်ထောင်တစ်ခု ပြိုကွဲသွားတော့ သူလည်း အတော် ခံစားရပေမည်။ သို့ပေမယ့် ကောင်မလေးကို ဖေးဖေးမမတော့ မကူညီရဲ။ ပတ်ဝန်းကျင် အမြင်မှာ တစ်မျိုး ဖြစ်နိုင်သလို ကောင်မလေးကလည်း တစ်မျိုးထင်သွားမည် စိုးသောကြောင့်ပင်။ ဒီလိုနဲ့ ၃ လ လောက် ကြာတော့လည်း ကောင်မလေးက ငိုင်နေတုန်း။ ကိုခန့်လည်း ကောင်မလေး စိတ်ဓါတ်ကို ပြန်မြှင့်တင်ပေးရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ အစီအစဉ် တစ်ခု ဆွဲရသည်။ ဒီလိုနဲ့ ပိတ်ရက် တစ်ရက်မှာပေါ့။ မနက် စောစီးစွာ အပြင်ထွက်ပြီး ကောင်မလေးရှိရာကို ဦးတည်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးဆီ အရင် ဖုန်းဆက်ရမည်။ ဒီမှာက ကြိုတင်အကြောင်းမကြားဘဲနဲ့ သူများအိမ်ကို သွားလည်လို့ မရပေ။ ” ဟဲလို…” ” ဟေ့… မင်္ဂလာ မနက်ခင်းပါ… မင်း အိပ်ရာက နိုးပြီလား… အိပ်ရာက မထသေးတဲ့ အချိန် ဖုန်းခေါ်မိသွားရင် ဆောရီးပါနော်..” ” အင်း… ရပါတယ်… ငါ နိုးနေပြီ…” ” မင်း ဒီနေ့ ဘာအစီအစဉ်တွေ ရှိလဲ… ဘယ်သွားစရာတွေ ရှိသေးလဲ…” ” လောလောဆယ်တော့ ဘာမှ မရှိဘူး… ဘာဖြစ်လို့လဲ…” ” မရှိဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့ အားလပ်ရက် ဖြစ်တဲ့ ဒီနေ့ကို ငါ့ကို ပေးပါလား… မင်းတို့ နိုင်ငံက စကားအရဆို ငါနဲ့ ဒိတ် လုပ်ပါလား…” ခဏမျှ အသံတိတ်သွားသည် ” အင်း… ကောင်းပြီလေ… ငါလည်း တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေတာနဲ့ ဘယ်မှ မသွားဖြစ်ဘူး… ဘယ်တော့ လာမလဲ…” ” ခဏလေး… ငါ အခု ထွက်လာနေပြီး… နောက်ထပ်… ၅… ၄… ၃… ၂… ၁…” တင်း…….တောင် ” ဖုန်းခဏကိုင်ထားနော်… အိမ်ရှေ့မှာ လူလာနေလို့…” ” အိုခေ…” တံခါးပွင့်လာသည်။
ကောင်မလေးက အိပ်ရာထကာစ ကပိုကရိုနှင့် လက်ထဲမှာ ကော်ဖီခွက် ကိုင်ထားသည်။ ကိုခန့်ကို တွေ့တော့ အံ့အားသင့်သွားဟန်ဖြင့် ” ဟင်… နင် တော်တော် နောက်တာပဲ… ငါက နင်လို့ မထင်မိဘူး…” ” အံ့သြသွားလား… နောက်တစ်ခု အံ့သြသွားအောင်… ရော့” အနောက်က ဖွက်ယူလာသည့် နှင်းဆီပန်းစည်းကို ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ထပ်ဆင့်အံ့သြသွားကာ ပျော်ရွှင်သွားဟန်ဖြင့် ကျေးဇူးတင်ပါသည် ဟု ပြောသည်။ သို့နှင့် ကိုခန့်လည်း လမ်းထိပ်က ကော်ဖီဆိုင်လေးတွေ စောင့်နေမည်ဟု ပြောကာ ထွက်လာလိုက်သည်။ နောက် နာရီဝက်လောက်မှာ ကောင်မလေး ရောက်လာသည်။ သို့နှင့် မနက်စာ အတူ စားကြသည်။ ကိုခန့်က ကောင်မလေးကို သူ့အတွက် အချိန်ပေးတာကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ပျော်နေပုံပင်။ မနက်စာ စားပြီးတော့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ကြသည်။ ဟောလိဝုဒ်ကား နှင့် သူတို့လူမျိုးကား ဘယ်ဟာကြည့်မလဲဟု စဉ်းစားရခက်နေကာ နောက်ဆုံးတော့ သူတို့လူမျိုးကားကို အောက်ကနေ အင်္ဂလိပ်စာတန်းထိုးတာလေး ကြည့်ဖြစ်သွားသည်။ ရုပ်ရှင် ကြည့်ပြီးတော့ ဗိုက်မဆာသေးတာနဲ့ပဲ ဘိုးလ်လင်း သွားပစ်ကြသည်။ တခါတခါတော့ ကောင်လေး အကြောင်း စဉ်းစားမိပြီး ငိုင် ငိုင်သွားတတ်သည်။ ၂ နာရီလောက်ကြာအောင် ကစားပြီးတော့မှ နေ့လည်စာ စားကြသည်။ ကောင်မလေးက သူ ကျွေးမည်ဟု ဆိုသဖြင့် ညစာက ကိုခန့်က တာဝန်ယူကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ လျှောက်လည်ကျတော့လည်း ကုန်ကျငွေကို တစ်ယောက် တစ်ဝက် အကုန်အကျခံသည်။ ဒီနိုင်ငံက လူတွေက ဘယ်အရာမှ လွယ်လွယ်နှင့် မယူသလို လွယ်လွယ်နှင့်လည်း မပေးတတ်။ ဗိုက်အရမ်းဆာနေသောကြောင့် အသားကင် သွားစားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ စိတ်ဓါတ်ကျနေသောကြောင့် အစားအစာ သိပ်မစားဖြစ်သော ကောင်မလေးက အခု သူနှင့်ထိုင်ကာ အသားကင်ကို အားပါးတရ စားနေသည်။
ဘိုးလ်လင်း ကစားထားသောကြောင့် ဗိုက်ဆာနေမည်မှာ အမှန်ပင်။ နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ shopping သွားမည် game center သွားမည်ဟု ပြောသည်။ ဈေးဝယ်စင်တာ အကုန် ပတ်မွှေသည်။ တော်တော်များများလည်း ဝယ်လာသည်။ ရေမွှေးကောင်တာ တစ်ခုသွားကာ ရေမွှေး သွားဆွတ်သေးသည်။ အသားကင်အနံ့ပျောက်အောင်ဟု ပြောကာ ရယ်နေသည်။ game center ကိုလည်း သွားကာ သေနတ်အတူပစ်ကျသည်။ အရုပ်ကောက်ကျသည်။ သူတို့ရိုးရာ ဗုံတီးကျသည်။ ကားမောင်းကျသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့်တော့ ငေးငိုင်တာတွေ မရှိတော့။ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ပျော်ရွှင်နေတဲ့ ညီမကို ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေတဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက်အလား ခံစားရသည်။ သို့နှင့် ညစာကိုတော့ သူတို့ရိုးရာ စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ စားလိုက်သည်။ ရိုးရာစားသောက်ဆိုင်ကို ခမ်းခမ်းနားနားသပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ပြင်ဆင်ထားသည်။ အေးအေးဆေးဆေးလည်း စကားပြောလို့ ရတဲ့ နေရာဖြစ်သောကြောင့် စကားတော်တော်များများ ပြောဖြစ်သည်။ အခု သူ့အသက်က ၂၈ ဖြစ်သောကြောင့် အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်ကနေ နောက်ထပ် အိမ်ထောင်တစ်ခုတော့ ဖြစ်မယ် မထင်ဟု ပြောသည်။ အခုလောလောဆယ်တော့ အောင်သွယ်တဲ့ အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကို ဆက်သွယ်ထားကြောင်း ပြောသည်။ ပြီးမှ လူချင်းဆုံကာ အချင်းချင်း အကဲဖြတ် ဒိတ် လုပ်ပြီးမှ ရှေ့ရေးဆက်တွေးကျမည် ဖြစ်သည်။ မြန်မာအမြင်မှာတော့ ဒါ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ထင်ချင် ထင်နေလိမ့်မည်။ သူတို့ လူမျိုး အယူအဆကိုက လောကကြီးမှ လူ ရယ်လို့ ဖြစ်လာရင် တစ်ယောက်ထဲ မနေသင့်။ ရေရှည် အသက်ကြီးလာရင် ပိုအထီးကျန်မှာ ဖြစ်သောကြောင့် အရွယ် ရှိတုန်း အိမ်ထောင်ဘက် ရှာကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ကိုခန့်လည်း အကူအညီ လိုက ပြောစေချင်ကြောင်း၊ တစ်ယောက်ထဲ အထီးမကျန်စေချင်ကြောင်း၊ ဘဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေသင့်ကြောင်း ပြောပြသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုတိုင်ပင်ချင်တာနဲ့ ဖုန်းဆက်လို့ ရကြောင်းလည်း ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ဘာပဲလိုလိုလား ဟု ပြန်မေးသည်။ ကိုခန့်က ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ်လို့ ပြောတော့ ကောင်မလေးက ပြုံးသွားသည်။ ညစာ စားပြီးတော့ ဝယ်လာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသယ်ပေးရင်း ကောင်မလေးကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့သည်။ ရထားစီးကာ သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘူတာမှ တဆင့် အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်ကျခြင်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကောင်မလေးဆီ လက်လွှဲပေးရင်း ပြန်မည်ဟုဆိုကာ နှုတ်ဆက် ထွက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ကိုခန့်နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သည်။ ဒီနေ့အတွက် ကျေးဇူးအရမ်းတင်ကြောင်း၊ နောင်ဆိုရင် သူ လန်းလန်းဆန်းဆန်း နေမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဒီနေ့ အရမ်းပျော်ခဲ့ကြောင်း ပြောသည်။ ကိုခန့်ကလည်း သူ့ကို အချိန်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း၊ သူလည်း ပျော်ကြောင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်တော့ မမေ့နဲ့နော် ဆိုတဲ့ အသံကြားရသည်။ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ဘာပဲလိုလို ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ်နော် တဲ့။ ကိုခန့်ကလည်း ရက်စ်ဆာ ဟု ဆိုကာ အလေးပြု ဟန် လုပ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ရယ်ကာ နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာလာသည်။ ထိုနေ့မှ စကာ နောက်ရက်များတွင် ကောင်မလေးက ပြန်လည် လန်းဆန်းလာသည်။ အသက် ပြန်ဝင်လာသည်ဟု ဆိုရမည်။ နေ့ခင်းဘက် ထမင်း အတူစားချိန်ဆိုလျှင်လည်း အောင်သွယ်ကုမ်ပဏီက ဆက်သွယ်ပေးတဲ့ ယောကျ်ားလေးတွေ ပုံကို ပြပြီး ကိုခန့်နှင့် တိုင်ပင်သည်။ သွားတွေ့ပြီးလျှင်လည်း အကြောင်း ပြန်ပြောသည်။ ဘယ်အချက်တွေကိုတော့ဖြင့် သူ မကြိုက်ကြောင်းပေါ့။
တစ်ရက်ရက်တော့ တွေ့ပါလိမ့်မည်ဟု နှစ်သိမ့်ရသည်။ မကြိုက်တဲ့အချက် နည်းတဲ့သူဆိုလျှင်တော့ လက်ခံသင့်ကြောင်း ပြောရသည်။ ပိတ်ရက် တစ်ခုမှာတော့ ကိုခန့်ဆီ ကောင်မလေးက ဖုန်းလှမ်းဆက်သည်။ ညကျရင် ကလပ် သွားချင်ကြောင်း ပြောသည်။ ကိုခန့်က ပိတ်ရက်မို့ ငါးမျှားထွက်နေသောကြောင့် ညဘက် အိမ်မပြန်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ အခုတော့ လမ်းပေါ်တွင် ရှိသေးကြောင်း၊ နေထိုင်ရာမြို့နှင့် အတန်ငယ် ဝေးတဲ့ နေရာဖြစ်သောကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး ငါးထိုင်မျှားကာ ညဘက် အိပ်ပြီးမှ နောက်ရက် အေးအေးဆေးဆေး ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နေရာမေးတော့ ကုမ်ပဏီက လူတွေနှင့် သွားနေကျနေရာဖြစ်သောကြောင့် ပြောပြလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက အပြန် ဂရုတစိုက် ကားမောင်းပြန်လာရန် ပြောကာ ဖုန်းချသွားသည်။ ကိုခန့်လည်း ငါးမျှားသည့်နေရာကို အရင် မသွားသေးပဲ တည်းခိုမည့် နေရာကို အရင်သွားကာ အထုပ်အပိုးတွေ ချထားလိုက်သည်။ တည်းခိုနေရာတွင်ပင် ညစာစားမည်ဟု ပြောထားလိုက်သည်။ မျှားလို့ရလာတဲ့ ငါးများ ထည့်ရန်အတွက် ရေခဲများကိုလည်း လိုချင်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ဒီလိုနေရာတွေက ငါးမျှားသူများ တည်းတာများသဖြင့် လိုအပ်သည်များကို စီစဉ်ပေးကြသည်။ သို့နှင့် တအောင့်လောက် နားကာ ငါးမျှားထွက်ခဲ့သည်။ ငါးမျှားလို့ အကောင်းဆုံးက မနက်ခင်း ၃ နာရီ ၄ နာရီ ဝန်းကျင် ဖြစ်သော်လည်း နေရာကို စနည်းနာရန် ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အရင် မျှားနေကျ နေရာကိုပဲ သွားကာ ငါးမျှားဘို့အတွက် ပြင်ဆင်ရသည်။ အသင့်ဝယ်လာတဲ့ တီကောင်တွေကို တစ်ဝက် ဖြတ်ကာ ငါးမျှားချိတ်တွင် တပ်ပြီး ခပ်ဝေးဝေးကို လှမ်းပစ်လိုက်သည်။
တအောင့်ကြာတော့ ငါးမျှားကြိုးကို ရေထဲမှ လာဆွဲသလို ဖြစ်သွားသည်။ အလိုက်သင့်လေး ကြိုးကို လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရစ်လုံးကို ရစ်ကာ ကြိုးပြန်ဆွဲရသည်။ ရေထဲမှ ငါးက တခါ အတင်း ပြန်ဆွဲသည်။ နည်းနည်းလေး ကြိုးလျှော့ပေးလိုက်သည်။ သူရုန်းတာ အားနည်းသွားမှ ရစ်လုံးကို အမြန်ရစ်ပြီး ကြိုးကို ဆွဲတင်ရသည်။ ပါလာပါပြီ။ ငါးမျှားချိတ်မှာ တန်းလန်းနှင့် တစ်တောင်နီးပါး အရှည် ရှိသော ငါးတစ်ကောင် တဖြတ်ဖြတ်နှင့် လူးနေသည်။ ဝေး…ငါး မိသွားပြီလား ဟု အနောက်မှ အသံစာစာ ကို ကြားလိုက်ရသည်။ ကိုခန့် အံ့သြသွားသည်။ ကောင်မလေး လိုက်လာတာ သေချာတာပေါ့။ ငါလည်း ပျင်းလို့ လိုက်လာတာ ငါလိုက်လာလို့ အနှောင့်အယှက်တော့ မဖြစ်လောက်ပါဘူးနော် ဟု ကိုခန့် ဘေးနားတွင်ထိုင်ကာ ငါးမြှားချိတ်မှ တန်းလန်းဖြစ်နေသော ငါးကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး မေးသည်။ ကိုခန့်စိတ်ထဲမှာတော့ ငါးမျှားချိတ်မှာတော့ ငါး လာဟတ်နေပြီ။ စားမလား လွှတ်ပေးမလား ဆုံးဖြတ်ရပေဦးမည်။ စကားတပြောပြောနှင့် ငါး အတူ မျှားကြသည်။ ကောင်မလေးကတော့ ငါးမမျှား။ ဘေးနားထိုင်ကာ ဖမ်းမိတဲ့ ငါးတွေ ဖြုတ်ပေးပြီး ရေခဲပုံးထဲ ထည့်ပေးသည်။ မုန့်စားလိုက် အအေး သောက်လိုက်နှင့် စကားပြောနေသည်။ ညနေ မိုးချုပ်စပြုတော့ ငါးမျှားတာကို ရပ်ကာ တည်းခိုရာ ပြန်ရန် ပြင်ရတော့သည်။ သူပါ လိုက်မည်ဟု ပြောသည်။ သို့နှင့် တည်းခိုရာ အခန်းကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ လူ နောက်တစ်ဦး ထပ်တိုးမည် ဖြစ်ကြောင်းကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ အခန်း တစ်ခန်း ထပ်တိုးပေးရန် ပြောတော့ ဘေးနားကနေ လှမ်းပြောသည်။ တစ်ခန်းထဲလည်း ပြသနာ မဖြစ်ပါဘူးတဲ့။ မွေ့ယာတစ်ခု ထပ်တိုးခိုင်းလိုက်ပါတဲ့။ ကိုခန့်လည်း သူပြောသလို တည်းခိုခန်းကို ပြောလိုက်သည်။ ညဘက် ဖြစ်လာမည့် အရေးက ခေါင်းထဲ ဝင်လာပြီး ညီလေးက တင်းသွားသည်။
လမ်းတွင် စတိုးဆိုင်ငယ် တစ်ခုဝင်ကာ ညဘက် သောက်ရန် ဘီယာ၊ ဝိုင်နှင့် မြည်းစရာ မုန့်တွေ ဝယ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက မုန့်တွေ ရွေးနေတုန်း ကွန်ဒုံး တစ်ဗူးကို ယူကာ ကောင်တာတွင်ပေးပြီး အမြန်ငွေရှင်းလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း တိုက်ဆိုင်စွာ သို့မဟုတ် သိလျှက်နှင့်ပင် အနားကို ရောက်လာသည်။ ကောင်မလေးရောက်လာတော့ ကိုခန့်လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော အနက်ရောက် စက်ကူနှင့် ပတ်ထားသော အထုပ်ကို ကြည့်ကာ တစ်ဘက်လှည့်ပြီး ပြုံးသွားသည်။ ကိုခန့်လည်း မျက်နှာ နီရဲသွားသည်။ ဒီနိုင်ငံမှာက ဒီလို ပစ်စည်းတွေကို သူများ မြင်ရင် မသိအောင် အဲ့လိုပဲ စက်ကူအနက်နှင့် ထုပ်ပေးနေကျကိုး။ ကောင်မလေးက ခပ်တည်တည်ပင် ပိုက်ဆံရှင်းနေသောကြောင့် ဒီအတိုင်းပဲ နေလိုက်သည်။ တည်းခိုခန်း အသွားမှာတော့ နှစ်ယောက်သား ဆွံ့အနေသည်။ တည်းခိုးခန်း ရောက်တော့ ဖမ်းမိတဲ့ ငါးတွေကို အပ်ကာ ဟင်းတစ်ခုခု ဖန်တီးပေးရန် ပြောကြားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲ သွားကာ အထုပ်အပိုးချပြီး အပန်းဖြေလိုက်သည်။ တီဗွီကို ဖွင့်ပြီး ကြည့်နေသော်လည်း ဘာတွေမှ မသိကျ။ ရေပူစမ်း သွားမည်ဟုဆိုကာ တည်းခိုးခန်းရှိ ရေပူစမ်းကို သွားကြသည်။ ယောကျာ်း မိန်းမ ခွဲထားသောကြောင့် အပေါက်ဝမှာပင် လမ်းခွဲကြသည်။ ရေနွေးနွေးလေးနှင့် စိမ်နေလိုက်တော့ ပင်ပန်းသမျှ ပျောက်ကာ လူက လန်းဆန်းလာသည်။ ထို့အတူ ညီလေးကလည်း ခေါင်းမော့လာသည်။
ထို့နှင့် အခန်းထဲ အမြန် ပြန်လိုက်သည်။ အဝတ်အစား လဲပြီးချိန်မှာတော့ ကောင်မလေး ရောက်လာသည်။ သူတို့ ရိုးရာဝတ်စုံနှင့် ဆံပင်စိုတိုတိုလေးက ကိုခန့်ကို ဆွဲဆောင်နေသည်။ ညစာ အတူစားရန် စားသောက်ခန်းတွင်ပင် စောင့်နေမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းခုလတ်မှာ အနှိပ်ထိုင်ခုံ ရှိသောကြောင့် အကြွေစေ့ ထည့်ပြီး အညောင်းအညာ ဖြေလိုက်သေးသည်။ စားသောက်ခန်းရောက်ပြီး တအောင့်အကြာမှာတော့ ကောင်မလေးလည်း ရောက်လာကာ ညစာ အတူ စားကြသည်။ အတွေးပင်လယ်ထဲက ကိုပန်းရိုင်း ပြောသလို ဗိုက်အတင်းပြည့်အောင် စားလို့တော့ မဖြစ်။ သင့်တင့်ရုံသာ စားပြီး အခန်းပြန်လာကြသည်။ ပိုတဲ့ ဟင်းတွေတော့ အခန်းထဲ ယူသွားလိုက်သည်။ အရက် သောက်ရင်း စားရအောင်ပေါ့။ အခန်းရောက်တော့လည်း ၂ ယောက်သား စကားမပြောပဲ နေသဖြင့် ကိုခန့်ကပင် တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွဲလိုက်သည်။ ကဲ… ဘီယာ သောက်ရအောင်… ဒီနေ့ ပင်ပန်းသွားပြီနော်.. ဟု အစပျိုးလိုက်သည်။ ဘီယာဗူးတစ်ဗူးကို ဖောက်ပြီး ကောင်မလေးဆီ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ချီးယားစ် လုပ်ကာ ဘီယာသောက်လိုက် အမြည်း စားလိုက်နှင့် နည်းနည်းကြာတော့ စကားဖောင်ဖွဲ့လာသည်။ စကားတွေလည်း ရဲ လာကြသည်။ ကောင်မလေးက ကိုခန့်ကို ပြောသည်။ ကိုခန့်… နင့်ကို ငါ သဘောကျတယ်… ငါ အခုလောလောဆယ် အိမ်ထောင်ဘက် ရှာနေတုန်း… ဒါပေမယ့် ငါ အထီးကျန်တယ် လို့ ခံစားနေရတယ်… အပွင့်လင်းဆုံး ပြောရင် သွေးသားဆာလောင်နေတယ်… ငါ့ကြောင့် နင် ဘာပြသနာမှ မဖြစ်စေရဘူး… ဟု ဆိုကာ ကိုခန့် ပေါင်ကြားကို လာကိုင်သည်။
အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်လေ့မရှိသောကြောင့် ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်နေသော ညီလေးကိုမှ လာကိုင်တော့ ဝုန်းကနဲ ဆက်ကနဲ ခေါင်းမော့လာသည်။ ကိုခန့် အနားကို တဖြည်းဖြည်း ကပ်လာကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခြင်း ခံရလိုက်သည်။ ဒီလိုအချိန်မှာ ဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်။ တုံ့ပြန်အနမ်းတွေ နမ်းကာ ကိုယ်က ပြန်လည် တိုက်စစ်ဆင်ရသည်။ အရင်ဆုံး သူ့ရဲ့ မခြောက်သေးတဲ့ ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ခံစားမှုအဟုန်က မြင့်လာသည်။ နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ကျောကုန်းကို ပွတ်ပြီး သူ့ရဲ့ ရိုးရာဝတ်စုံလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ လိမ်မော်သီး အကြီးစားအရွယ် နို့အုံနှင့် ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာသည်။ နို့အုံကို ဆုတ်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းကို ပါးစပ်ထဲထည့် ဆွဲငုံလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ဖီးလ်တအားတက်ကာ ခေါင်းမော့ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည့် ကိုခန့်ခေါင်းကို လာဖွနေသည်။ နို့သီးခေါင်းကို စို့နေရာမှ ကောင်မလေးရဲ့ တင်သားတွေကို ဆုတ်နယ်လိုက်သည်။ သူတို့ လူမျိုးက ရင်သားကြီးပြီး တင်သားက အဲ့လောက်မကြီး။ တင်သားကို ဆုတ်နယ်ရင်းနဲ့ ညီမလေးဆီ လက်ချောင်းလေးတွေက ရောက်သွားသည်။ ကောင်မလေးကို ဖက်ထားရင်းနှင့် အနောက်ကနေ သိုင်းဖက် ထားသောကြောင့် ညီမလေးဆီ မရောက်ခင် တင်သား နှစ်လုံးကြားမှ ဖြတ်ကာ ခရေပွင့်ကို ရောက်သွားသည်။ နို့စို့နေရင်းနှင့်ပင် ခရေပွင့်ကို ရန်ရှာနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ခရေပွင့်နှင့် ညီမလေးကြားက အသားမြောင်းလေးကို လက်နှင့် ဖိပေးလိုက်သည်။ ဖိလိုက် လွှတ်လိုက်လုပ်ရင်း နို့ နှစ်ဘက်ကိုလည်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ရင်းနှင့် ကောင်မလေး ဖီးလ်တွေ တက်လာသည်။
ညီမလေးကို မထိရသေးပေ။ ခဏကြာတော့မှ လက်ခလယ်ကို သုံးကာ ညီမလေးရဲ့ အမြောင်း တလျှောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ အရည်တွေ စိုရွှဲကာ ကပ်ပါလာသည်။ အရည်ရွှဲတာ သေချာတော့မှ ညီမလေးထဲ လက်ခလယ်ကို ထည့်ကာ မွှေလိုက်သည်။ တအင်းအင်း နှင့် အသံတွေ ထွက်လာသည်။ ရုတ်တရက် ကိုခန့်လက်ကို ဖယ်ပြီး တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားသော ကိုခန့်ကို ပြုံးပြကာ ကိုခန့်ရဲ့ ညီလေးကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနှင့် ကိုင်ကာ ထုပေးပါတော့သည်။ ဒီမြင်ကွင်းကတော့ ဘယ်လိုမှ မမေ့နိုင်သည့် အပြုံးလေးပင် ဖြစ်သည်။ ထုနေရင်းမှ သူ့ရဲ့ နီရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာနဲ့ ညီလေးကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ရေခဲချောင်း တစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်သလိုပင် တရွှီးရွှီးနှင့် စုပ်ပါတော့သည်။ ဥ နှစ်လုံးကိုလည်း လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် ပွတ်လိုက်၊ ဆွဲလိုက်၊ ဆုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ညီလေးက သူ့တံတွေးတွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေသည်။ ခဏနေတော့ ကိုခန့်ကို ပေးလေ ဟု ဆိုကာ လှမ်းတောင်းသည်။ ဘာလဲ ဟု ပြန်မေးတော့ ခုဏ စတိုးဆိုင်က ဝယ်လာတဲ့ဟာ တဲ့။ ကိုခန့်လည်း ပြုံးပြကာ အိတ်ထဲက ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ နင်က ကြိုတင် ကြံစည်ထားတာပေါ့လေ ဟု မေးတော့ ကြိုတင် ကြံစည်တာ နင်လား ငါလား လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သူ့ဘာသာ သဘောကျကာ တခိခိ ရယ်နေသည်။ ခဏ ဟု ဆိုကာ ကိုခန့်ပေါင်ကြားထဲကနေ ကုန်းထပြီး သူ့အိတ်ရှိရာကို လမ်းလျှောက်သွားသည်။ တတုန်တုန်နှင့် နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေသော အိုး ပါးပါးလေးက သူကို ရယ်ပြသွားသယောင်။ အိတ်ထဲကနေ တစ်ခုခုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကိုခန့်ဆီ ပြန်လာပြီး ပြသည်။
သူ့လက်ထဲ ပါလာတာက ကွန်ဒုံးဗူး သေးသေးလေး။ ခိခိ..ဟုတ်တယ်..ငါက အရင်ထဲက ကြံစည်ပြီး လာတာ တဲ့ အပြောလေးက အသဲခိုက်စေသည်။ ကွန်ဒုံး တစ်ခုကို ထုတ်ကာ ဆွဲထုတ်မည် လုပ်ပြီးမှ သူ့ကို လှမ်းပြောသည်။ ငါ့ကို ယက်ပေးဦး တဲ့။ ကိုခန့် အကြိုက်ပေါ့လေ။ ညီမလေးမှာ ဝန်းရံထားတာက မဟာမြိုင်တော မဟုတ်ဘူး။ ခြုံပုတ်မဟုတ်ဘူး။ ပြောင်ရှင်း ဂတုံးလည်း မဟုတ်ဘူး။ အမွှေးတွေကို ခပ်ပါးပါးလေး ခပ်ရေးရေးလေးထားကာ ရိတ်ထားတဲ့ ရွှေခရုလေးပေါ့။ ညီမလေးကြားထဲမှာမှ ပြူတစ် ပြူတစ် ဖြစ်နေသော အစိလေးကို ပါးစပ်နဲ့ ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ အ ဟု အော်သံလေးက တိုးတိုးလေး။ ပြီးမှ အမြောင်းတလျှောက်ကို အပေါ်အောက် ဘယ်ညာ နေရာစုံအောင် လျှာနဲ့ ယက်သည်။ အရည်တွေနှင့် တံတွေးတွေ ရောကာ ရွှေခရုက ပြောင်ဝင်းနေသည်။ သူ အားရအောင် အယက်ခံပြီးမှ ကိုခန့်ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲကာ အနောက်ကို လှဲစေလိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော ညီလေးကို ကွန်ဒုံး စွပ်ကာ အပေါ်ကနေ ခွထိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ ညီမလေးထဲ တအစ်အစ် တရစ်ရစ် သွင်းထည့်နေတော့သည်။ သူတို့ ထိုညက ၄ ချီ လုပ်ဖြစ်သည်။ မနက် မိုးလင်းတော့လည်း ငါးမျှား မသွားဖြစ်။ သွေးသားဆန်ဒကို အချင်းချင်း ဖြည့်ဆည်းပေးနေကြသည်။ အပြင်လမ်းမှာလည်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကာ ပြောဆိုကြသည်။ နှစ်ယောက်ကြားထဲမှာတော့ ကတိစကားတစ်ခု ထားခဲ့ကြသည်။ ကိုခန့်က အမိမြေ မပြန်မချင်း၊ ကောင်မလေးက နောက်အိမ်ထောင် မကျမချင်း ဒီလိုလေးပဲ ဆက်နေသွားရအောင် ဟုပင်။ အိုးချင်းထား အိုးချင်း ထိတယ်ပဲပြောပြော၊ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်း ငြိတယ်ပဲပြောပြော။ ဒီအိုးနဲ့ ဒီကြိုးကတော့ အချိန်တော်တော်ကြာအောင် ထိကြ ငြိကြဦးမှာပင် ဖြစ်သည်…ပြီး။
