ကျမ မသီသီမြင့် အသက်၂၈ ရှိပြီ။ကျမရန်ကုန်ကိုရောက်လာတယ်။ဇာတိကတော့အညာက၊အညာသူဆိုပြီးမဲမဲသဲသဲမဟုတ်ဘူး။အသားတော့ဖြူယုံမကဝင်းတယ်။လှလားလို့မေးရင်တော့ရွာမှာတော့ကွမ်းတောင်ကိုင်စာရင်းမဝင်ပေမယ့်ရွက်ကြမ်းရေကြိုအဆင့်ပေါ့။အသားဖွေးယုံလေးထိန်းထားနိုင်တယ်။ပြောစရာအပြစ်ကတော့နို့မကြီးတာတစ်ခုပဲ။ ဒီအသက်အရွယ်အထိအပျိုကြီးဘဝနှင့်နေခဲ့တာ။ဘာစိတ်မှတော့မရှိခဲ့ဘူး၊ခုဒီအရွယ်ရောက်မှကျမစိတ်ကတမျိုးကိုဖြစ်လာတယ်။ဖြစ်ပုံကဒီလို။မောင်လေးကရန်ကုန်မှာအိမ်ထောင်ကျတယ်။
သူတို့ကတိုက်ခန်းငှားနေကြတာ။သူတို့မှာသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ကျမတူမလေးပေါ့၊ကျမတို့ရဲ့အသဲလေးလေ။ တနှစ်နီးနီးရှိပြီ၊အဲဒီကနေပြီးတော့ကျမကိုရန်ကုန်ကိုခေါ်တယ်။ဘာလို့ခေါ်လဲဆိုရင်သူနိုင်ငံခြားသွားရမယ့်ရက်နီးလာလို့တဲ့။သူ့သမီးနှင့်သူ့မိန်းမကိုထားခဲ့ရမှာစိတ်မချလို့ဆိုတော့ကျမလိုက်သွားရတယ်။ရွာမှာအမေနဲ့ညီမကိုထားခဲ့ရတယ်။အဲဒီမှာကျမကသူတို့နေတဲ့မြို့ကိုလိုက်လာရတဲ့အခါသူတို့တိုက်ခန်းကHallခန်း၊ငှားနေတာလဲဖြစ်လေတော့ အခန်းတွေကန့်မထားဘူးလိုက်ကာခန်းဆီးလေးပဲကာထားတယ်။ ကျမလည်းခန်းဆီးရှေ့အိမ်ရှေ့မှာပဲအိပ်ရတယ်။
ကျမမောင်ကနိုင်ငံခြားထွက်ခါနီးတော့အမရှိနေတာတောင်မရှောင်ဘူးရှင့်။ညဆိုသူတို့လိုးသံတဖတ်ဖတ်နှင့်ကျမယောက်မကလည်းတအားညည်းတယ်။အမှန်ဆိုရွာမှာမကြားဖူးတဲ့အရာတွေ၊အစကတော့ရှက်တာပေါ့၊အသံကြားတိုင်းရင်တုန်ပန်းတုန်အမြဲဖြစ်ရသည်။။ သူတို့လုပ်ရင်ကြားရတဲ့အသံတွေကဒါမျိုးမကြားဖူးတဲ့ကျမအတွက်တော့တမျိုးကြီးပဲရှင့်။တပြွတ်ပြွတ်စုပ်သံတွေလည်းကြားရတယ်။အမှန်ဆိုရင်ကျမရှိတော့မောင်လေးရှောင်ရမှာ၊ဒါပေမယ့်သူနိုင်ငံခြားသွားရတော့မယ်ဆိုတော့ရိက္ခာယူသည့်သဘောလားမသိပေ။။ကျမအိပ်နေပြီဆိုပြီးလိုးကြသည်။တပြွတ်ပြွတ်နှင့်စုပ်သံကြားရသည်။
ကျမကချက်ချင်းအိပ်ပျော်တတ်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်တော့သူတို့ကမသိပဲလုပ်ကြတာ ကျမစိတ်ထဲတစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးတဲ့ခံစားမှု့တွေဖြစ်နေမိတယ်။ အသံတွေကြားပြီးကျမအဖုတ်ဆိုလည်းစိုရွှဲနေသည်မှာအမြဲတစေလိုဖြစ်နေသည်။တဖြေးဖြေးနဲ့ကျမစိတ်တွေဖောက်ပြန်နေမိတယ်။တကယ်ကိုမယိုးမယွစိတ်တွေဖြစ်နေတယ်၊အဲဒီစိတ်သာဖြစ်တာလင်ကျတော့မယူချင်ဘူး၊လင်ယူသားမွေးဒုက္ခတွေကိုမခံနိုင်ပါ။စိတ်ပါလာတိုင်းကိုယ့်ဟာကိုပွတ်မိလာသည်။သို့သော်အားမရပေ။မောင်လေးမရှိတော့ယောင်းမနှင့်အတူအိပ်နေရသည်။လွတ်လပ်မှု့လည်းမရှိပေ။ယောင်းမသိ၍အရိုအသေတန်မည်ကိုလည်းစိုးရိမ်ရသည်မဟုတ်ပါလား။
ကျမလဲယောင်းမဆီရောက်နေသည်မှာတလပြည့်တော့မည်၊အလုပ်ကမယ်မယ်ရရမရှိ၊ကလေးထိန်းထမင်းချက်ရုံသာဖြစ်တော့ကျမလည်းအလုပ်မရှိလျှင်မနေတတ်လေရာအလုပ်တစ်ခုလုပ်ရန်ကြိုးစားရတော့သည်။ “ယောင်းမရေ နင့်ယောက်ျားလုပ်စာကနင်တို့မိသားစုအတွက်ပေါ့၊ငါလဲအမေတို့ကို ထောက်ပံ့ဖို့တစ်ခုခုလုပ်ရမယ်” “ယောင်းမရယ်၊ဒီမှာကဘယ်အလုပ်ရှိလို့လဲ” “ဒီလိုပဲအရင်ကရွာမှာငါကွမ်းယာရောင်းခဲ့တာပဲ၊အဲဒီဟာပြန်လုပ်မယ်” “ယောင်းမ ဟိုရှေ့ကတိုက်တွေပြန်ပြင်မှာတဲ့လူတွေရောက်လာကြတယ်” “အေးငါလဲမြင်တယ်။
အလုပ်သမားတွေလဲရောက်လာကြတယ်” “အင်း တွေ့တယ်မိသားစုသုံးလေးဦးပဲ” “အဲဒီလူလောက်နဲ့တော့မဟုတ်လောက်ဘူး၊အများကြီးလာကြမှာ” “အင်းဟုတ်လောက်တယ်” “အဲဒါယောင်းမချက်ချင်းဆိုင်ဖွင့်လိုက်ရင်အဆင်ပြေမှာပဲ” “အေးမဆိုးဘူး၊မနက်ဖြန်ပဲဖွင့်မယ်” မသီချက်ချင်းဆိုင်ဖွင့်ရန်နေရာကိုရှင်းလင်းလိုက်သည်။ဆိုင်ဆောက်ရန်အလုပ်သမားများကိုအထူးရှာရန်မလိုပဲအသစ်ရောက်နေသောအလုပ်သမားမိန်းမကိုသွားပြောရာလက်သမားများကချက်ချင်းလိုက်လာကြပြီးဆိုင်ခုံလုပ်ပေးသည်။ အလုပ်သမားမိန်းမများကစပ်စုကြသည်။
မိမိအပျိုကြီးမှန်းသိပြီး “အပျိုကြီးကခွင်ရှာတာတော်လိုက်တာ” “ဟင်ဘာလို့လဲ” “ကျမတို့အလုပ်သမားကခြောက်ဆယ်လောက်ရှိတယ်။ဆရာအပါအဝင်ကွမ်းစားကြတာလေ၊ဆိုင်ကနီးတော့ဒီဆိုင်ပဲအားပေးကြမှာ” “ဟုတ်လား” မသီအားတက်သွားသည်။ “ဆရာကအဝေးကြီးကွမ်းဝယ်ထွက်တာမကြိုက်ဘူး၊သူကထွက်ဝယ်ခိုင်းမှသွားရဲကြတာ” “လာပို့ပေးရင်ကောင်းမယ်” “ငါးရာဖိုးအထက်ပို့ပေးမယ်ဟေ့” “အဆင်ပြေတာပေါ့” “ဆရာဆီပို့ရင်သတိထားပေါ့” “ဘာလို့ သူကလူပျိုလေ၊ဟီးဆဲတာနဲ့ကြုံမှာစိုးလို့” “သူကဆဲသလား” “ဆဲတာပေါ့” “နင်တို့တွေပြန်မပြောဘူးလား” ။
“ဘယ်ပြောရမလဲ၊သူဆဲတာကလဲရယ်ရတယ်” “ဟမ် ဆဲတာကရီရတယ်ဟုတ်လား” “မနာအောင်ဆဲတာ” “ဘယ်လိုဆဲတာလဲ” “ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ” “အယ်” ဆိုင်ဖွင့်ပြီးနှစ်ရက်ခန့်အထိသူတို့ဆရာနှင့်မတွေ့ရပေ။သို့သော်အခန်းတခန်းရှင်းလင်းနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ထိုကြောင့်စပ်စုကြည့်ရပြန်သည်။ “နင်တို့ဟိုအခန်းဘာလို့ရှင်းတာလဲ” “မန်နေဂျာဆရာရဲ့ရုံးခန်းလေ” “သူဌေးကမလာဘူးလား” “ဆရာလားသူကအလုပ်ပိုများတယ်”မန်နေဂျာဆိုတာလဲဆရာ့ညီလေ” တဖြေးဖြေးနှင့်အလုပ်သမားမိန်းမများနှင့်ရင်းနီးလာသည်၊ထိုအလုပ်သမားမိန်းကလေးထဲတွင်သွက်သွက်လက်လက်နဲ့တစ်ယောက်ပါသည်။
စကားပြောလျှင်ညစ်တီးညစ်ပတ်ပြောသည်။ “ဟေ့ကောင်မ အခုမှစျေးသွားတာလား” “ဟုတ်ပါ့အပျိုကြီး မနေ့ညကငါယောက်ျားကြောင့်မအိပ်ရဘူး” “ဟင် နင့်ယောက်ျားမူးနေလို့လား” “ဟုတ်တယ် မူးပြီးမပြီးတော့ဘူး” “ရစ်နေလို့လား” “ရစ်တာမဟုတ်ဘူးအပျိုကြီးရေ၊ဘုတာ၊ဘုတာ” “အမ် ဘာလဲဘုတာ” “အဝှာလုပ်တာ” “အယ် ဒီကောင်မတော့” “ဟုတ်တယ်၊မနေ့ညကတော့တပြားသောက်လို့ပုံမှန်ပဲ၊တလုံးသာသောက်ရင် မှောက်ရော” “အယ်” “ကျမယောက်ျားကတပြားတန်လေ” “ပေါက်ပေါက်ရှာရှာပြောတော့မယ်နင်စျေးနောက်ကျနေပြီသွားတော့” အဲဒီကောင်မကိုမနည်းနှင်ထုတ်လိုက်ရသည်။
မဟုတ်ရင်ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောတော့မည်။မောင်လေးမရှိတာ့အသံတွေမကြားရတော့ပေမယ့်ဒီလိုမျိုးကိစ္စတွေပြန်ကြားရတော့စိတ်ကပြန်ကြွလာသည်။ဆိုင်ပြန်ရောင်းနေတုန်းကားတစ်စီးဝင်လာပြီးလူတစ်ယောက်ဆင်းလာကာရုံးခန်းဆီသို့သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်များလည်းနောက်ကလိုက်သွားကြရာမန်နေဂျာဆိုသူရောက်လာမှန်းသိလိုက်သည်။ ခနနေပြီးအလုပ်ထဲကိုသွားကြသည်။အလုပ်သမားများလည်းလိုက်ကြပြီးနာရီဝက်ခန့်ကြာသော်ပြန်ဆင်းလာသည်။ခပ်ဝေးဝေးဖြစ်နေ၍သေချာကြည့်၍မရပေ၊စပ်စုချင်လာသည်။
ထိုအချိန်တွင်အလုပ်သမားတစ်ယောက်၏မိန်းမကကွမ်းတစ်ထောင်ဖိုးလာမှာရာယာထားလိုက်မည်ဟုပြောလိုက်သော်လည်းရုံးခန်းကိုလာပို့ရန်ပြောသွားသဖြင့်ရုံးခန်းဆီသို့သွားပို့ရသည်။ စပ်စုချင်သည်နှင့်အတော်ပင်ဖြစ်သည်။ကျမကွမ်းသွားပို့သောအချိန်မှာထိုလူဖုန်းဆက်နေသည်။ထို့ကြောင့်မသီအထဲဝင်မသွားသေးပဲအခန်းဝကနေစောင့်နားထောင်နေလိုက်သည်။ထိုဆရာဆိုသူကဖုန်းဆက်သူအားဆဲနေသည်။ “အေး ဟုတ်တယ်လီးပဲ၊အဲလောက်ငတ်ပြတ်နေရင်မင်းတို့မိန်းမဟာတွေလှီးပြီးယူလာခဲ့ပါလား” မသီကျောချမ်းသွားရသည်။ “ငါလိုးတွေသောက်လုပ်ကျလက်ကျောမတင်းဘူး၊ဟိုဟာမျိုးကျခြေဖျားပါထောက်တယ်”။
ဘာတွေတော့မသိပေ၊ပြောနေတာကတော့တော်တော်ဒေါသထွက်ပြီးဆဲနေပုံပါပဲဖုန်းဆက်ပြီးတော့စာရင်းစာအုပ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီးကြည့်နေချိန်မသီရုံးခန်းအထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။ “ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ” “ဟိုလေကွမ်းယာလာပို့တာ” “အော ၊ဟုတ်ကဲ့ထားခဲ့လေအမ” မသီကွမ်းယာကိုထားပြီးသုတ်သုတ်နဲ့ပြန်ထွက်ခဲ့ရသည်။ထိုသူကအသားမဖြူသော်လည်းညိုသည့်ဘက်မရောက်၊နေလောင်သလိုဖြစ်နေသည့်မျက်နှာနဲ့ရုပ်ကမချောသော်လည်းယောက်ျားပီပီသသနှင့်ဖြစ်သည်။နှုတ်ခမ်းမွှေးများရိတ်ထားပေမယ့်အနည်းငယ်စိမ်းနေသည်ဟုထင်သည်။တစ်ခါတစ်ခါလည်းသူ့အကိုဖြစ်သူသူဌေးလာတတ်သည်။
သူဌေးလာလျှင်လဲနာရီဝက်ခန့်သာနေတတ်သည်ကိုမသီသတိထားမိသည်။သူ့အကိုရောက်သည့်အချိန်တော့မသီကိုကွမ်းလာမပို့ခိုင်းတတ်ပေ။ဒီလိုနဲ့ကွမ်းယာပို့ရင်းရင်းနီးလာသည်။သူ့နာမည်ကကိုမိုးမြင့်။မသီထက်ငယ်သည်။မသီစကားပြောရဲလာသည်။တနေ့တော့မသီစပ်စုကြည့်သည်။ “ကိုမိုးမြင့်တို့ကပြောတော့လဲပညာတတ်ပြောတာကလဲကြမ်းလိုက်တာ” “ဟုတ်တယ်ဗျ။ကျနော်အုပ်ချုပ်နေတဲ့သူတွေကပညာတတ်တွေမှမဟုတ်တာ။ကြမ်းကြမ်းလေးပြောမှအဆင်ပြေတယ်၊တော်တန်ရုံပြောရင်ပန်းနဲ့ပေါက်သလောက်ပဲထင်နေကြတာ” “မသီတော့ကျတော့နားထောင်ရတာတမျိုးကြီးဖြစ်နေတာပေါ့”။
“ခင်များကမိန်းကလေးလေ၊ပြီးတော့အပျိုကြီး၊ကျနော်တို့အလုပ်မှာကယောက်ျားလေးတွေလေ၊ဒီလိုပြောမှမသာတွေကရတာ၊ယောက်ကျားလေးရှိတဲ့နေရာကဒီလိုပါပဲ၊ဟိုကိစ္စတော့နည်းနည်းပါတာပေါ့” “အမလေးဒီလိုကြီးလား” “ဟုတ်တယ်” ကျမလည်းအားနေရင်သူ့ဆီကွမ်းယာသွားပို့တယ်။သူကပိုက်ဆံပေးပါတယ်။ကျမကအလကားကျွေးလည်းမစားပါ။ထို့ကြောင့်ပင် “ကိုမိုးမြင့်ကျမဆေးခပ်ထားမှာကြောက်လို့လား” “ကျနော်ကဆေးမတိုးဘူး၊ခင်များဆေးခပ်လဲခင်များပဲခံရမှာ” “အမလေးမခပ်ရဲပါဘူးရှင်” တကယ်တော့သူ့အလုပ်သမားများလာရောက်ကွမ်းဝယ်ကြ၍သာဆိုင်ကရောင်းရသည်။
ထို့ကြောင့်သူတို့ကိုကျေးဇူးတင်၍အလကားကျွေးခြင်းဖြစ်သည်။ကွမ်းယာဆိုင်ဖွင့်ထားတာဆိုတော့လဲယောက်ျားလေးတွေလာကြတာပေါ့။အပျိုကြီးဆိုတော့လဲရိသဲ့သဲ့တော့အလုပ်ခံရတယ်။လွန်လာတဲ့အခါကျမလဲအော်ပစ်တယ်။အဲဒီလိုလူတွေမရောင်းရလဲနေပါစေပေါ့။တဖြေးဖြေးနဲ့ကျမကွမ်းယာဆိုင်လေးရောင်းကောင်းလာတယ်။ပိုက်ဆံလေးစုမိလာတာပေါ့တနေ့ကိုမိုးမြင့်ဆီကိုကွမ်းယာသွားပို့ရင်း “အပျိုကြီးဟိုနေ့ကရန်ဖြစ်နေတာကြားလိုက်တယ်” “ဒီလိုပဲလေ” “ဟိုကမူးရူးပြီးတစ်ခုခုလုပ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “လုပ်လို့ရမလား၊ပြန်ချမှာပေါ့” ကျမလည်းအညာသူပီပီပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ခင်များဘော်ဒီနှင့်ဗျာပြန်လုပ်လို့ဘယ်လွယ်မလဲ” “အမယ်လူကဗလမတောင့်ပေမယ့်အားရှိတယ်” “လက်တဖက်နှင့်ဆွဲရမ်းလိုက်ရင်တောင်လွင့်ထွက်သွားမယ့်ပုံကများ” “လူများအထင်သေးလို့၊ရှင်တို့လိုဘီယာဖောဖောနေသူမှတ်နေလား” “ဟောဗျာဘီယာဖောလားဘာလားသိရအောင်ခင်များကိုလက်တဖက်နှင့်တွန်းလှဲလို့ရတယ်” “အံမယ်ရမယ်ထင်လို့လား” ကိုမိုးမြင့်ထလာပြီးကျမလက်ကိုတချက်ကိုင်လိုက်ကာ “ရုန်းကြည့်လိုက်လေ” မည်သို့မျှရုန်းမရပေ။ရုန်းရင်းပင်သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားသည်။သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်ပြီးကျမဖင်ကိုသူ့ဟာကြီးနဲ့ထောက်မိပြန်သည်။
“အာလွှတ်တော့ကိုမိုးမြင့်၊လူတွေမြင်မယ်” “ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့ကျနော့်ရုံးခန်းကလူမမြင်ရပါဘူးဗျာ” လူမြင်မှာပဲစိုးရိမ်မိသည်။ကျမစိတ်တွေတမျိုးကြီးဖြစ်သွားရသည်။ကိုမိုးမြင့်ကျမအပေါ်မရိုးသားမှန်းသိသွားရသည်။သို့သော်ကျမစိတ်မဆိုးမိပေ။နောက်နေ့တွေလဲကွမ်းယာသွားပို့မြဲပါ။တနေ့ကိုမိုးမြင့်အလုပ်သမားတွေကိုပိုက်ဆံရှင်းသည်ကိုတွေ့သည်။ ATM ကဒ်ကိုမြင်လိုက်ပြီးကျမလည်းပိုက်ဆံကိုစုကာ ATM ကဒ်ထဲထည့်ထားလျှင်ကောင်းမည်ဟုတွေးလိုက်သည်။ “ကိုမိုးမြင့် ATM ကဒ်လုပ်ရတာလွယ်လား” “လွယ်ပါတယ်၊တချို့ဘဏ်ကစောင့်ရတယ်၊တချို့ဘဏ်ကတစ်ခါတည်းလုပ်ပေးတယ်”။
“ကျမလဲATMကဒ်လုပ်ချင်တာ” “မြို့ထဲမှာလုပ်ရမှာပဲ၊ဒီမှာစက်တွေပဲရှိပြီး၊ဘဏ်မှမရှိတာ” “ကျမဘဏ်ကိုသွားရမှာလား” “ဟုတ်တယ်၊လူကိုယ်တိုင်သွားရမယ်” “ငွေစုရင်ကော” “ငွေကလွှဲပေးလို့ရတယ်လေ” “ဟုတ်လားကျမလဲATMကဒ်လုပ်ချင်တယ်” “မြို့ထဲသွားလုပ်လေ” “ကျမမြို့ထဲမသွားတတ်ဘူး” “အဲဒါဆိုရင်ကျနော်မနက်ဖြန်ဘဏ်သွားမှာ၊လိုက်ခဲ့လေ” “မနက်ဖြန်ကိုမိုးမြင့်သွားမယ့်အချိန်ပြော၊ကျမလိုက်မယ်” “လိုက်ခဲ့လေ” “ကျမဒီကတော့မလိုက်ရဲဘူး၊လမ်းထိပ်ကစောင့်မယ်” “ပြီးရော” ညကျတော့ယောင်းမကို “ယောင်းမ ငါငွေစုစာအုပ်လုပ်မလို့မြို့ထဲခနသွားမယ်၊ဆိုင်ခနစောင့်ပေး”။
“ဘဏ်တွေကကြာတယ်နှော်” “အေးယောင်းမပြီးတာနှင့်ပြန်လာခဲ့မယ်” “အင်းယောင်းမ” မနက်ကျတော့ရှစ်နာရီလောက်ကျမလမ်းထိပ်ကိုထွက်တယ်၊ကိုမိုးမြင့်ဆီဖုန်းဆက်တော့ကိုမိုးမြင့်ကသူလာနေပြီပြောတယ်။နာရီဝက်လောက်နောက်ကျပြီးမှရောက်လာတယ်။ကျမဗိုက်ထဲမနက်ကစားထားတာကရစ်နေပြီ။ကားပေါ်ရောက်ပြီးလမ်းတဝက်လောက်မှဝမ်းကသွားချင်လာတယ် “ကိုမိုးမြင့်ဒီနားလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးဘာလေးရှိလား” “ဒီနားမှာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မရှိဘူးလေ၊ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ကျမဗိုက်နာလာလို့” “ဟောဗျာ” ကျနော်တနေရာရပ်ပေးမယ်။
“အာလမ်းမကြီးမှာ” “ကြံကြံဖန်ဖန် ခင်များကလည်းလမ်းမကြီးပေါ်ရပ်မလား” ကိုမိုးမြင့်ကကားမောင်းရင်းဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့်မောင်းပြီးဟိုတယ်တစ်ခုကိုတွေ့ပြီးဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ဟိုတယ်ကကောင်လေးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ “ညီလေးဒီအမကိုအခန်းအရင်လိုက်ပြလိုက်ပါ။ငါReceptionသွားလိုက်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့အကို” ကျမလည်းကောက်လေးနောက်ကိုလိုက်သွားလိုက်တယ်။ကောင်လေးကအခန်းကိုပြတော့ “ရပြီမောင်လေး” ကောင်လေးကိုပြောပြီးအခန်းထဲဝင်ကာအိမ်သာခန်းထဲဝင်ရတယ်။အိမ်သာတက်ပြီးမှပေါ့ပါးသွားတယ်။
အားလုံးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးအခန်းထဲဝင်လာတော့ကိုမိုးမြင့်ကိုတွေ့ရပြီး “ဟင်ကိုမိုးမြင့်ဒီအခန်းထဲရောက်နေပါလား” “ဟုတ်တယ်လေ ခင်များအိမ်သာတက်တာ အခန်းငှားလိုက်ရတယ်” “ဟော့တော်” “ငှားပြီးမှတော့မထူးဘူးခနနေဦးမယ်” “အော် အမ်” ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။ “ကိုမိုးမြင့်အခန်းကတနေ့လုံးငှားရတာလား” “မဟုတ်ဘူးလေးနာရီပဲ” “အော” “လာဗျာ မသီ” “ဟင်ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဟိုတယ်ရောက်မှတော့ခနနားပြီးမှသွားကြမယ်” “ကိုမိုးမြင့်နားရင်နားလေ” “လာပါဗျာ” ကိုမိုးမြင့်ကျမကိုအိပ်ရာပေါ်ဆွဲခေါ်တော့တယ် “ကိုမိုးမြင့်မဖြစ်ဘူးနှော်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ”။
“အာ ကိုမိုးမြင့်နှော်” “လာပါမသီရာ” ကိုမိုးမြင့်ကကျမကိုပွေ့ချီပြီးကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားကာပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။ကျမရင်ထဲစိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခြင်းတဝက်ရင်ခုန်ခြင်းတဝက်နဲ့ပေါ့။ကျမတွေးလိုက်ပြီဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ကျမအဘုခံရတော့မည်ကိုပေါ့။အိပ်ရာထဲကိုမိုးမြင့်ကဘေးကအိပ်ပြီးကျမကိုဖက်ထားတယ်။ပေါင်တချောင်းတောင်တင်ထားတယ်။ခက်တာကသူ့ဟာကြီးကကျမပေါင်ကိုလာထောက်နေတယ်။ကြက်သီးတွေထပြီးအာတွေခြောက်လာတယ်။ “အပျိုကြီး ကြောက်နေတာလား” “အာကြောက်တာပေါ့တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “မဖြစ်ရပါဘူး” “ဖြစ်ရင်တာဝန်ယူရမှာ”။
“အင်းယူမယ်၊ဖြစ်လဲမဖြစ်စေရဘူး” ကျမဘာမှဆက်မပြောတာ့ပေ။ဒီကိစ္စမျိုးကိုကြုံဖူးချင်တာတော့ရှိပေမယ့်ကိုယ်ဝန်ရသွားတာမျိုးကိုမလိုချင်။လင်လဲမလိုချင်ပေ။ကိုမိုးမြင့်ကျမကိုနမ်းသည်။အစကတော့ပါးပြင်မှနဖူး၊အဲဒီအထိကျမငြိမ်ခံနိုင်သည်။ထိုမှတဆင့်လည်ပင်းရောက်လာသောအခါကျမလုံးဝမခံနိုင်ပေ။ယားလည်းယားသည်။ ကျမစိတ်ကပါလာသည်။ဤတလောကျမစိတ်တွေဖောက်ပြားနေသည်ကိုတော့ကျမဝန်ခံပါရစေ။တဖြေးဖြေးနှင့်ကိုမိုးမြင့်ကကျမအဝတ်ကိုချွတ်ရန်ကြံစည်လာပြီးအင်္ကျီနောက်ကျောဇက်အားဆွဲချသည်။နောက်တော့ဘရာချိတ်ကိုပါဖြုတ်တော့သည်။
အင်္ကျီကိုမတင်တော့ကျမရှက်သည်။ကျမနို့သေးသေးကိုဘရာစီယာနှင့်ကြီးချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်မဟုတ်ပါလား။ သတိရပြီးအတင်းဆွဲအုပ်ဖုံးသော်လည်းမရတော့ပေ။နို့ပိန်လေးပေါ်လာသည်။ထိုနို့ပိန်လေးကိုပင်ကိုမိုးမြင့်ကတပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။ကျမနို့စို့မခံဖူးပေ။ယခုလိုနို့စို့ခံရသည့်အခါကြက်သီးမွှေးညှင်းထရုံမကပိပိလည်းစိုရွဲသွားတော့သည်။အတွင်းခံတို့စိုလောက်ပြီကိုမိုးမြင့်ကကျမဝတ်ထားသောထမီစကပ်အကွဲကြောင်းထဲလက်ထည့်ပြီးကျမအဖုတ်ကိုအတွင်းခံဘောင်းဘီအပေါ်ကနေပြီးလက်နှင့်ပွတ်လေရာ “အာကိုမိုးမြင့်မလုပ်နဲ့တော့” အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ထိစိုလာ၍ကျမကပြောလိုက်သည်။
ကိုမိုးမြင့်ကအတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်သည်။ကျွတ်သွားသောဘောင်းဘီကိုကုတင်ခြေရင်းကိုပစ်လိုက်သည်။ “မသီ ” “ဟင်” ကျမအသံတုန်ပြီးထူးလိုက်သည်။ “လုံချည်ညစ်ပတ်သွားမှာစိုးလို့မို့ချွတ်လိုက်မယ်နှော်” ကျမဘာမှပြန်မပြောသေးခင်စကပ်ဇက်ကိုဆွဲချပြီးစကပ်ကိုချွတ်ပြန်သည်။ကျမစကပ်ကိုဖိထားလျှင်ပြဲမည်စိုး၍ခါးကြွပေးလိုက်ရသည်။ထို့နောက်ကိုမိုးမြင့်ကကျမပေါင်ကြားဝင်လာပြီးဒူးထောက်ထိုင်ကာသူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးကျမအဖုတ်ကိုသေချာကြည့်လေရာ “အာမကြည့်နဲ့လေကိုမိုးမြင့်” “မသီဟာလေးကတော်တော်သေးတာပဲ” မသီတကယ်ရှက်သည်။
နို့သေးယုံမကအဖုတ်လေးပါသေးသည်။တအုံလုံးလက်သုံးလုံးခန့်သာရှိသည်။အလို့မခံဖူးသေးသဖြင့်ပိပိအကွဲကြောင်းကပူးပြီးကပ်နေသည်။ “ကိုမိုးမြင့်မလုပ်ချင်နေတော့၊ပေါက်ကရတွေပြောမနေနဲ့ကျမရှက်တယ်” “ဒါမျိုးမှကြိုက်တာ” ကိုမိုးမြင့်ကသူ့လီးကိုကိုင်ပြီးအကွဲကြောင်းတလျောက်ချော်ထိုးထိုးလေရာအရည်တွေထွက်ပြီးချောကာအစေ့ကိုထိလေသည်။တခါမျှဤသို့မခံစားဖူးပေ။လူကကော့ပြီးအပေါ်တက်လာသည်။မသီရှက်သွားရတယ်။သူကမသီနို့ကိုလျှာဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့လိုက်တော့မသီနို့သီးခေါင်းလေးကချွန်လာသလိုနို့တအုံလုံးကြက်သီးဖုတွေထသွားရပြန်တယ်။
ကျင်တက်တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူအထိအတွေ့ရဲ့ခံစားမှုရသတမျိုးကိုခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။အလိုလိုညည်းမိတယ်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းးး” “အာကျမ မနေတတ်ဘူး၊တော်ပြီ” ကိုမိုးမြင့်ကကျမနို့သီးခေါင်းဖျားလေးကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီး ယက်လိုက်နို့အုံတစ်ခုလုံးကိုစို့လိုက်နဲ့လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့မသီတစ်ယောက်အော်ညည်းသံများထွက်၍ပင်လာသည်။ကိုမိုးမြင့်ရဲ့လက်ကမသီရဲ့ပိပိအပေါ်ကနေအုပ်ကာပွတ်ပေးလေတော့မသီတွန့်ကနဲ့ဖြစ်သွားပြီးပိပိတအုံလုံးစိုသွားသလိုခံစားလိုက်ရပြီးရင်ထဲသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။
အပေါ်မှပွတ်ရုံမကအကွဲကြောင်းတလျောက်တဖြေးဖြေးပွတ်ပေးရာ ပိပိတအုံလုံးကြွတက်လာလေသလားထင်မှတ်ရအောင်ဖောင်းကြွလာခဲ့သည်။အကွဲကြောင်းအလျောက်စုံဆန်လှုပ်ရှားပြီးနောက်မှာအကွဲကြောင်းအပေါ်နားအစေ့နာရာနားကိုလက်ခလယ်ဖြင့်ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်လေရာ “အာ့!အင်း ဟင်းးဟင်းးး” မိမိလုပ်ဖူးသော်လည်း ယခုအထိအတွေ့နှင့်မတူပေ၊စိတ်တို့ချက်ချင်းထကြွလာသည်။မျက်လုံးစုံမှိတ်အော်ညည်းမိသည်။ထိုစဉ်မှာပင်ကိုမိုးမြင့်သည်မသီနှုတ်ခမ်းအားစုပ်နမ်းလေရာမသီလည်းစိတ်ပါလာပြီး ပြန်လည်စုပ်နမ်းလိုက်တော့သည်။
တဖြေးဖြေးနှင့်မသီကာမစိတ်ကိုတဖြေးဖြေးထကြွလာအောင် လုပ်ဆောင်ပေးခြင်းကြောင့်မသီ၏ကာမစိတ်တို့အထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်ရှိလုနီးနီးဖြစ်လာသည်။ ထိုသို့ဖြစ်နေစဉ်မှာပင်ကိုမိုးမြင့်ကရပ်ပစ်လိုက်သည်။မသီမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ်ကိုမိုးမြင့်ကအဝတ်တွေကိုချွတ်ပစ်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်သည်။မျက်လုံးကအလိုအလျောက်ပင်ကိုမိုးမြင့်၏ပေါင်ကြားနေရာကိုကြည့်စဉ်မှာ၍ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးအားတွေ့လိုက်ရသည်။အပြင်တွင်ဤမျှကြီးမည်ဟုထင်မှတ်မထားသောလီးသည်ကျွဲရိုင်းအချိုရေဘူးမကနိုင်ပေ။အရှည်သည်လည်းကိုးလက်မစွန်းစွန်းရှိလောက်သည်။
ကိုမိုးမြင့်ကမသီလက်ကိုကိုင်ပြီးလီးပေါ်တင်ပေးရာမသီလည်းအယောင်ယောင်အမှားမှားပင်ကိုင်ထားမိသည်။အထိအတွေ့မှာတခြားသောနေရာများနှင့်မတူပေ။ပူနွေးနွေးကလေးနှင့်တမျိုးလေးဖြစ်ရသည်။မသီလက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးလက်ကိုလီးအရင်းထိဆွဲချလိုက်ရာနီရဲသောထိပ်ဖူးကြီးကပေါ်လာကာဒစ်ကကားကားကြီးဖြစ်နေသည်။ကြက်သီးထမိရသည်။ဤမျှကြီးမည်ဟုထင်မထားမိခဲ့ပေ။ “ဘယ်လိုလဲမသီ” “အကြီးကြီးပဲနှော်” “ပုံမှန်လောက်ပါပဲမသီရယ်” “ကျမကအရမ်းကြီးနေသလားလို့” “မသီကအပြင်မှာမတွေ့ဖူးဘူးလား” “မတွေ့ဖူးဘူး” “အဖုတ်ကိုနမ်းပေးမယ်”။
“အာမလုပ်နဲ့” “မသီကြိုက်သွားမှာပါ” “အာ” မသီရှက်သွားရပြန်သည်။အမှန်တော့အနမ်းခံကြည့်ချင်ခဲ့သည်။ကိုမိုးမြင့်ကပေါင်ကြားကိုဝင်ကာမျက်နှာအပ်တော့မသိစိတ်၏လှုံ့ဆော်မှု့ကြောင့်မသီပေါင်ကိုဟလိုက်မိသည်။ကိုမိုးမြင့်ကမသီပေါင်ကိုမတင်ပြီးစိုရွှဲနေသောမိမိပိပိအားလျှာနှင့်အပြားလိုက်ယက်လိုက်သောအခါ “အားးး! “အားးး လူကတုန်ယင်သွားသည်၊ပူနွေးစိုစွတ်သောလျှာကအကွဲကြောင်းတလျောက်ထိထိမိမိယက်သွားချေသည်။ထိုနောက်လျှာဖျားကပူးကပ်နေသောနှတ်ခမ်းနှစ်လွှာအကွဲကြောင်းတလျောက်တိုးဝင်လာပြီးနှုတ်ခမ်းသားများအားပွတ်ဆွဲသွားပြန်သည်။
“အားးးအီးးဟီးးဟီးးး” ခါးကလေပေါ်ကြွသွားသည်။ပိပိတို့မော့ဖောင်းလာသည်။လက်ကအိပ်ရာခင်းကိုသာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်မိတော့သည်၊ “အာ့! အင်းးဟင်းးးဟင်းးးရှီးးရှီးး” တရှီးရှီးနဲ့အရမ်းကောင်းနေသည်။အစေ့ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့အိုးးရှီးးရှီးးးအိုးးအားး” “အား အားးရှီးးရှီးးးအားကျမ ကျမ ပြီးတော့မယ် အားရှီးးရှီးးး အားး” တကယ်ပါဒီလိုပြီးသောအရာသာမျိုးမတွေ့ဖူးသေးသောမသီအဖို့စိတ်ကကျေနပ်မိတော့သည်၊မသီကြိုက်သွားတာကိုတော့ဝန်ခံပါသည်။ “ကိုမိုးမြင့် အဝှာလေ၊အဝှာလုပ်ရင်အကာအကွယ်နဲ့လုပ်ပေးပါနှော်”။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ကျနော်ခနကကွန်ဒွန်ယူလာခဲ့တယ်” ကိုမိုးမြင့်ကကွန်ဒွန်ဆိုတာကြီးကိုပြပြီးကိုဖောက်ကာသူ့ရဲ့မာနေတဲ့လီးပေါ်စွပ်ချလိုက်သည်။ထိုနောက်နောက်ထပ်အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုဖောက်ပြီးစွပ်ထားသောကွန်ဒုံးပေါ်မှာသုပ်လိမ်းလိုက်သည် “ကိုမိုးမြင့်ဖြေးဖြေးလုပ်နှော်” “အင်းပါမသီ” ကိုမိုးမြင့်ကမသီပေါင်ကြားဝင်ပြီးပိပိအဝကိုဂျေထပ်သုပ်ပြီးလီးတဲ့ကာတဖြေးဖြေးနှင့်ဖိသွင်းလိုက်သည် “ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်” “အာ့ ဖြေးဖြေးနည်းနည်းနာတယ်” တဝက်တောင်မဝင်သေးပေ၊နာတယ်ပြောပြီးမသီကညှစ်ထားသည်။ “စိတ်လျှော့ထားမသီ” “ဘယ်လိုလျှော့ထားရမှာလဲ”။
ကိုမိုးမြင့်ကလည်းမသီကိုစို့ပြီးမသီပိပိထဲကိုဖိထည့်လိုက်ရာလီးကတင်းကြပ်ကြပ်ဆို့ဆို့ကြီးဝင်လာပြီးပိပိအတွင်းသားများကနာကျင်နေတာကြောင့်ကိုမိုးမြင့်ကိုပြောလိုက်မိသည်။ ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ” “အာ့! နာတယ်ကိုမိုးမြင့်စူးပြီးအောင့်နေတာပဲ.ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ” လီးကိုတဆုံးအထိသွင်းပြီးမသီရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်ရင်းတဖြေးဖြေးဖိချလိုက်သည်။။ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းပိပိလေးကိုကိုမြင့်လီးကထိုးခွဲပြီးဝင်လာတယ်။ “ဗျစ်..ဗျစ်..ဗြိ ဗျစ်” “အာ့!အီးး အားးး” မသီအသည်းအသန်အော်လိုက်ရသည်။အဖုတ်တခုလုံးမီးစနှင့်ထိုးသလိုပင်ခံစားလိုက်ရသည်။သို့သော်ကာမစိတ်များဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့်လားမသိပေ။
ခနတာမျှသာနာပြီးကောင်းလာသည်။မသီကကကိုမိုးမြင့်အနမ်းကိုဖက်၍တုန့်ပြန်မိသည်။ကိုမိုးမြင့်နှုတ်ခမ်းလွှာကြားထဲလျှာထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကိုမိုးမြင့်ကစုပ်ဆွဲယူသည်။ကိုမိုးမြင့်လျှာကိုမသီကပြန်စုပ်ဆွဲသည်။မသီစိတ်တို့မတရားထန်လာသည်။ကိုမိုးမြင့်ကတဖတ်ဖတ်နှင့်လိုးမှကိုမိုးမြင့်ကိုလွှတ်လိုက်သည်၊စိတ်တို့ထန်ပြီးအဖုတ်ထဲမှပိပိနံရံတို့လှုပ်ရှားကာညှစ်သကဲ့သို့ဖြစ်လာသည်။မသီစိတ်ထန်ပြီးမိမိနို့ကိုပွတ်ကာညည်းတော့သည်။လီးဝင်သံကတဇွိတဗြိဗြိမြည်လာသည်။ပေါင်ချင်းထိကပ်သံတဖန်းဖန်းကြားလာရသည်။ကိုမိုးမြင့်ကမသီပေါင်ကိုမတင်ပြီးအပေါ်စီးကစိုက်ချလိုးတော့သည်။
လီးဝင်ချက်နက်သည်။တချက်တချက်အောင့်သည်။သိုသော်ခံရကောင်းလှသည်။ “ဗျစ်!ဘွတ် ဖွတ် ဖန်းးဖန်းး” “အာ့! အိုးးအာ့ရှီးးရှီးးးးရှီးးး” စိတ်ကမနေနိုင်၍အစေ့ကိုပွတ်လိုက်သေးသည်။အရမ်းကိုကောင်းနေသည်။ကာမအရသာသည်ထိုသို့ရှိခြင်းကြောင့်တချို့သောမိန်းမများအရိုက်ခံပြီးလင်ယောက်ျားကိုပေါင်းနေကြမှန်းသိတော့သည်။မသီကြာကြာပင်အလိုးခံချင်လာသည်။မိုးမြင့်ပြီးသွားမှာပင်စိုးရိမ်မိသည်။ကိုမိုးမြင့်ကိုကြည့်လိုက်သည်။မိုးမြင့်ကမျက်စိစုံမှိတ်၍တချက်ချင်းဆောင့်လိုးသည်။ပိပိနှုတ်ခမ်းသားအတွင်းသို့လိပ်ဝင်သွားသလားမှတ်ရသည်။
ဒစ်ကားကြီးကနှုတ်ခမ်းသားအားဆွဲယူသွားလိုက်၊ပြန်ထုတ်လာလိုက်ပုံစံဖြစ်သည်။အတွင်းသားတို့အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းလှသည်။မသီအားမရပေ။ကိုမိုးမြင့်ကိုဆွဲဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းအားပြန်စုပ်လိုက်သည်။ဒူးထောက်၍လိုးနေသောကိုမိုးမြင့်ညောင်းလာဟန်ရှိသည်။ “ပုံစံပြောင်းရအောင်မသီ” “ဟုတ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ကုန်းပေးပါလားမသီ” “ဟုတ်” ကုန်း၍ခံသည်ကိုကြားဖူးသည်။အောင့်သည်ဟုလည်းကြားဖူးသည်၊ထိုအချိန်တွင်အောင့်ရင်လည်းအောင့်စေတော့ဟုသဘောထားလိုက်သည်၊ကိုမိုးမြင့်ခိုင်းသောပုံစံမျိုးကိုမှန်း၍ကုန်းလိုက်သည်။
ကိုမိုးမြင့်ကမသီခါးကိုဖိ၍ခွက်ခိုင်းသည်၊ထိုသို့ခါးခွက်လျှင်ပိပိနှုတ်ခမ်းသားတို့နောက်ပစ်ထွက်မည်ကိုသိသည်၊လီးကပိပိနှုတ်ခမ်းကြားတရစ်ရစ်နဲ့တိုးဝင်လာသည်။အဆုံးထိမရောက်ခင်ပင်နည်းနည်းအောင့်သည်။သို့သော်မသီအောင့်အည်းသည်းခံလိုက်သည်။အဆုံးထိဝင်သွားမှကိုမိုးမြင့်ကပြန်ဆွဲထုတ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းသွင်းထုတ်လုပ်သည်။တဖြေးဖြေးနှင့်အရသာတွေ့လာသည်။ “ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ်…ဖတ် ဖတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးးဟင်း” ခါးကိုကိုင်ဆွဲပြီးတချက်ချင်းဆောင့်လာသည်။တင်သားများကိုပွတ်ပေးပြီးဆုပ်ကိုင်ကာဆောင့်လိုးလာသည်။ပုံစံမတူသောအရသာကိုရရှိုပြန်သည်။
လီးကပိုဝင်သလိုခံစားရသည်တဖတ်ဖတ်တဖွတ်ဖွတ်နှင့်အသံထွက်သလိုမသီညည်းမိရပြန်သည်။ “ဖွတ်ဘွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်းး” “အင်းးဟင်းးးဟင်းးးအာ့..ရှီးးအား” ဆောင့်ချက်တို့ပိုမြန်လာပြီးနောက်မသီမှာ တအာ့အာ့တရှီးးရှီးအော်ပြီး ပြီးသွားရတော့သည်။ မသီပြီးသွားပြီးမကြာမှီပင်ကိုမိုးမြင့်နည်းနည်းပိုကြမ်းလာပြီးလီးကိုဆွဲထုတ်သွားသည်။ထိုနောက်လီးမှအစွပ်အားဖြုတ်ကာအမှိုက်ပုံးထဲသွားထည့်ပြီးရေချိုးခန်းဝင်သွားသည်။ရေချိုးခန်းမှထွက်လာပြီးကုတင်ပေါ်တက်လာကာ “မသီ နာသွားလား” “နာတာပေါ့၊အောင့်နေတာပဲ” ” နောက်ရက်မှသက်သာသွားမှာ”။
“အင်း” ကိုမိုးမြင့်ကမသီကိုသူ့ဖက်လှည့်ကာနို့ကိုစို့ပြန်သည်။ “ကိုမိုးမြင့်မသီနို့တွေလဲနာနေပြီ” “ဟုတ်လား” “မသီကျနော်ယက်ပေးတာကောင်းလား” “အင်းကောင်းတယ်” “နောက်တစ်ခါလာရင်ရှယ်လုပ်ပေးမယ်မသီ” “အင်း” မသီမငြင်းမိတော့ပေ၊မသီကြိုက်သွားသည်ပဲလေ။ “မသီကျနော့်ကိုစုပ်ပေးပါလား” “နောက်အခေါက်မှစုပ်ပေးမယ်၊ ခုကဘဏ်ကိုသွားရအုံးမယ်၊နောက်ကျရင်ယောင်းမကကလေးနဲ့စျေးရောင်းရတာအဆင်ပြေမှာမဟုတ်ဘူး” “စတိလေးသာစုပ်ပေး” “အင်းစုပ်ပေးမယ်” မသီအိပ်ရာကထပြီးကိုမိုးမြင့်လီးကိုစုပ်ပေးလိုက်သည်။ကိုမိုးမြင့်လီးကပျော့နေရာကနေပြန်မာလာသဖြင့်ရပ်လိုက်သည်။
တော်ကြာနောက်တကြိမ်ထပ်လုပ်လျှင်မသီခံနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ထို့ကြောင့် “ကိုမိုးမြင့်သွားရအောင်နှော်” “ခနလေးစုပ်ပါဦး မသီ” “နောက်ကျမှကိုမိုးမြင့်ကျေနပ်အောင်စုပ်ပေးတော့မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ” မသီအိပ်ရာကထပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာသန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပြီးအဝတ်များပြန်ဝတ်သည်။ကိုမိုးမြင့်ကအဝတ်ပြီးပြီဖြစ်၍မသီကိုဘရာချိတ်တတ်ပေးပြီးအင်္ကျီဇက်ကိုဆွဲတင်ပေးသည်။ထို့နောက်အခန်းအပြင်ကိုထွက်ခဲ့ပြီးကိုမိုးမြင့်ကားပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်သည်။ကိုမိုးမြင့်ကိုဟိုတယ်ဝန်ထမ်းကမှတ်ပုံတင်လာပေးရာယူလိုက်ပြီးဘဏ်ရှိရာဆီသို့မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
ဘဏ်ကစာအုပ်ရပြီးနောက်အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။မသီကိုလမ်းထိပ်တွင်ချပေးရန်ပြောလိုက်တော့ကိုမိုးမြင့်ကလမ်းထိပ်တွင်ချပေးပြီးအလုပ်ထဲသို့ပြန်သွားသည်။မသီအိမ်ကိုရောက်ပြီးဆိုင်ထွက်သည်။ များမကြာမှီကိုမိုးမြင့်လည်းရောက်လာသဖြင့်ကွမ်းယာယာပြီးကိုမိုးမြင့်ရုံးခန်းဆီသို့ထွက်ခဲ့သည်။ “ကိုမိုးမြင့်ကွမ်းယာလာပို့တာ” “ဟုတ်ကဲ့မသီ၊အဆင်ပြေလား” “နာနေတာပဲ” “ညကျရင်ပါရာလေးသောက်လိုက်” “ဟုတ်ကဲ့ကိုမိုးမြင့်” မသီကွမ်းယာပို့ပြီးခပ်တည်တည်နှင့်ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ညနေအထိကွမ်းရောင်းပြီးညရောက်တော့ပါရာတစ်လုံးသောက်ကာအိပ်လိုက်သည်။
မနက်ကျတော့တော်တော်သက်သာသည်။သက်သာသည်နှင့်ကိုမိုးမြင့်ကိုသတိရမိသည်။ကိုမိုးမြင့်လာမည့်လမ်းကိုသာမျှော်နေမိသည်။မသီတွေးမိသည်ငါအရူးကိုအမဲသားကျွေးမိလေသလားတွေးမိတော့သည်။ သို့သော်ကိုမိုးမြင့်ပေါ်မလာပေ။ခရီးထွက်နေသည်။တပတ်ကျော်ခဲ့သည်။ကိုမိုးမြင့်ကိုသတိရနေသည်။သူ့တပည့်တွေကိုမေးကြည့်တော့နှစ်ပတ်ကြာမည်ဟုသိရသည်။တပတ်လောက်ကြာတော့ရာသီလာပြီးနှစ်ရက်အတွင်းမှာကိုမိုးမြင့်နှင့်အတူအိပ်ခဲ့သည်ကိုညတိုင်းသတိရမိသည်။ဝင်ငွေနည်းနည်းရလာတော့ယောင်းမကိုပြောပြီးအမေနှင့်ညီမကိုရန်ကုန်အလည်ခေါ်လိုက်တော့အမေနှင့်ညီမရောက်လာသည်။
အမေနှင့်ညီမကိုဘုရားဖူးလိုက်ပို့လိုက်သေးသည်။ အခုဆိုလျှင်ညီမဖြစ်သူကပါ ဆိုင်မှာကူ၍စျေးရောင်းပေးရာ နေ့လည်ခင်းဆိုလျှင်အားနေပေတော့သည်။ကိုမိုးမြင့် ကနှစ်ပတ်ကြာပြီးပြန်ရောက်ချိန်တွင်ကွမ်းယာသွားပို့တော့ “မသီ မနက်ဖြန်နေ့လည်အားလား” “အားတယ်လေ၊အခုညီမလေးဆိုင်ထိုင်ပေးနေတယ်” “ဟုတ်လားအိုးမကွဲတော့အဆင်ပြေတာပေါ့၊အဲဒါဆိုမနက်ဖြန်အပြင်သွားရအောင်” “သွားလေ” “မသီအိမ်ကိုဘယ်လိုပြောခဲ့မှာလဲ” “ဘဏ်ကိုငွေသွားသွင်းမယ်လို့ပြောလိုက်မယ်၊ပြီးတော့ဆိုင်အတွက်ပစ္စည်းနည်းနည်းဝယ်မယ်ပြောလိုက်မယ်” “အချိန်နည်းနည်းကြာမယ်ပြောထားပေါ့”။
“အင်း ” “မနက်ဖြန်ကိုးနာရီအရင်နေရာကစောင့်မယ်” “အင်းစောင့်၊လာခဲ့မယ်” ကိုမိုးမြင့်ချိန်းတာကိုကျမမငြင်းနိုင်ကျမကိုယ်တိုင်ကတွေ့ချင်နေပြီ။နောက်နေ့ကျတော့မနက်ကိုးနာရီကိုကိုမိုးမြင်နဲ့ချိန်းထားသောနေရာမှာစောင့်နေလိုက်တော့ကိုမိုးမြင့်ရောက်လာတယ်။ “မသီစျေးအရင်သွားလိုက်လေ” “ဘဏ်ကိုအရင်သွားလိုက်မလားလို့” “ဘဏ်ကသွားစရာမလိုဘူး၊ငွေထည့်မှာမဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်လေ” “ဘယ်လောက်ထည့်မှာလဲ” “နှစ်သိန်း” “ကျနော့်ကိုပေး” “အမ် ဘာဖြစ်လို့” “ကျနော့်ကဒ်ထဲကပြန်လွှဲပေးမယ်” “အဲလို ရလား” “ရတယ်” “အဲဒါဆိုစျေးအရင်သွားမယ်” စျေးအရင်သွားလိုက်ပြီးဝယ်စရာရှိတာဝယ်ပြီးကားပေါ်တင်ခဲ့လိုက်သည်။
ပြီးတော့တနေ့ကဟိုတယ်ကိုပဲသွားလိုက်ကြတယ်။ဟိုတယ်ရောက်တော့ “မသီ အင်္ကျီတွေကိုချွတ်ပေးမယ်” “အာရေချိုးခန်းအရင်ဝင်အုံးမယ်၊ချွေးနံ့တွေနဲ့ညစ်ပတ်နေမှာ” “အင်းဝင်လိုက်လေ” မသီရေချိုးခန်းဝင်ပြီးအဝတ်တွေချွတ်ကာအောက်တပိုင်းလုံးကိုရေနဲ့လောင်းချလိုက်ပြီးဆပ်ပြာနှင့်သေချာဆေးကြောလိုက်တယ်။ရေစင်အောင်သုတ်ပြီးသဘက်ပတ်ထွက်ခဲ့တယ်။ကိုမိုးမြင့်ကလည်းရေချိုးခန်းဝင်တယ်။ပြန်ထွက်လာတော့အဝတ်တောင်မပါပေ။မသီကကုတင်ပေါ်မှာအိပ်နေလိုက်သည်။ကိုမိုးမြင့်လာတော့ဆီးဖက်ထားလိုက်သည်။ကိုမိုးမြင့်ကမသီကိုနမ်းတယ်မသီလည်းလွမ်းနေသည်မဟုတ်လား။
နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းစုပ်ကြသည်။မသီအဖုတ်ကအလိုလိုနေရင်းစိုလာသည်။ အထိအတွေ့ကမသီရဲ့စိတ်ကိုပြောင်းလဲစေသည်။မသီနို့တွေကိုမိုးမြင့်ကစို့သည်။အရင်လိုမယားပဲစိတ်ပိုကြွစေသည်။အဖုတ်ကိုကိုင်ပွတ်သည်၊အကွဲကြောင်းလက်နှင့်ထိုး၍မွှေပေးရာမသီမှာစိတ်တွေကြွသထက်ပိုကြွလာရသည်။ကိုမိုးမြင့်လီးကြီးကိုအသာအယာဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်ပြီးဆွပေးလိုက်သည်။လီးကြီးကမာန်ဖီသလိုဖြစ်ပြီးကြီး၍မာလာသည်။ “မသီ” “ဟင်” “စုပ်ပေးပါလား” “အင်း” အပိုမဆိုတော့ပေ။အိပ်ရာကထပြီးမိုးမြင့်လီးကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ဒစ်ကြီးကိုငုံ၍စုပ်ရသည်ကိုလည်းအားရသည်။
လျှာဖျားနှင့်ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အားးရှီးးးရှီးးးကောင်းလိုက်တာ မသီရယ်” တရှီးရှီးတအားအားညည်းနေသဖြင့်မိုးမြင့်ဝဋ်လိုက်သည်ဟုထင်လိုက်သည်။ပိုအားရပြီးစုပ်ပေးလိုက်သည်။လဥကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရသည်ကိုလည်းအရသာတွေ့သလိုခံစားရသည်။ “မသီရေကောင်းလိုက်တာဗျာ၊အခုမသီကိုပြန်လုပ်ပေးမယ်၊မသီပက်လက်အိပ်လိုက်” မသီသူပြောသလိုအိပ်လိုက်သည်။မသီဖင်အောက်ခေါင်းအုံးခုသည်။မသီဖင်ကြီးကအပေါ်မြောက်တက်ကာအဖုတ်ကြီးကိုပင်မြင်ရသည်။ကိုမိုးမြင့်ကမှောက်လျက်ပင်မသီအဖုတ်ကိုယက်သည်။အကွဲကြောင်းတလျှောက်လျှာနှင့်ထိုးမွှေသည်။
“ပလပ်၊ပလပ် ပြွတ်ပြွတ်” “အာ့ရှီးးရှီးးးး” ဒီတစ်ခါညည်းရသူကမသီပင်ဖြစ်သည်။အဖုတ်အကွဲထဲလျှာကိုဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင်ထိုးမွှေသွားတော့မသီထွန့်ထွန့်လူးရသည်။အစေ့ကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်၊အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်မှန်းမသီသိသည်။အမှန်အကန်ကိုကြိုက်သွားရသည်။မသီကကောင်းလွန်း၍ခါးကိုမြှောက်မိသည်။မိုးမြင့်လျှာကမသီဖင်ဝကိုသွားယက်မိသည်။ထိုအရသာသည်လည်းတမျိုးတော့ကောင်းသည်။ “မသီကောင်းလား” “အင်းး” တအာ့အာ့ညည်းရင်းဖြေရသည်။ “မသီ…ကျနော့်အပေါ်ကတက်ခွပေး” “အာ..အားနာစရာကြီး” “ရတယ်တက်”။
မသီကမိုးမြင့်အပေါ်ကနေခွပြီးမိုးမြင့်ပါးစပ်နှင့်ချိန်ပြီးကုတင်ခေါင်းရင်းကဘောင်ကိုကိုင်ပြီးထိုင်ချလိုက်တဲ့အခါကိုမိုးမြင့်ကကျမအဖုတ်ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပေးတော့တယ်။ “ပလပ် ပလပ်” “အိုး!အားးးရှီးးရှီးးး ” ကျမအရမ်းကြိုက်သွားတောတယ်။တချက်တချက်ကျမကိုယ်တိုင်ဖင်ကိုလိုက်ရွှေ့ပေးတယ်။အရည်တွေလည်းတစိမ့်စိမ့်စီးထွက်လို့လာတယ်။အောက်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီးမိုးမြင့်အသက်ရှူရမခက်အောင်လည်းကြွပေးရတယ်။တချက်တချက်အနေအထားပျက်ပြီးသူ့လျှာကကျမရဲ့ဖင်ဝတည့်တည့်ကိုထိုးမွှေမိပြန်သည်။ဒီအရသာကလည်းစိတ်ကိုပိုကြွစေမှန်းကျမပိုသတိထားမိတယ်။
“ပလပ် ပလပ်” “အာ့ရှီးးရှီးးးးးရှီးးး” မသီအရမ်းကို စွဲလန်းမိတဲ့အရာတခုဆိုတာဝန်ခံမိတယ်။ “မသီ ကျနော်တို့လိုးရအောင်” “ဟုတ်၊ကျမဘယ်လိုနေပေးရမလဲ” “အပေါ်ကတက်လေ” “ဟုတ်ကဲ့” ကျမကိုမိုးမြင့်အောက်ကိုလျှောချပြီးအဖုတ်နဲ့လီးကိုတေ့ကာထိုင်ချလိုက်သည်။ “ဗျစ် ဗျိ ဗျိဗြစ်” “အာ့ အားလားးလားး” လီးကအဖုတ်ထဲတအိအိဝင်သွားသည်၊အဆုံးထိရောက်တော့ပြန်ကြွလိုက်သည်။မိုးမြင့်ကကျမခါးကိုကိုင်ပြီးပင့်လိုက်အောက်ချလိုက်လုပ်ပေးသဖြင့်ကျမကသက်သက်သာသာဖြင့်အပေါ်အောက်ကြွကာလုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။ဒီနေ့အရသာကပို၍ထူးခြားသည်။
လုပ်နေရင်းမှသတိရလာသည်ကကမိုးမြင့်ကလီးကိုအစွပ်မစွပ်ထားသည်ကိုသတိရမိသည်။ “ဟာအစွပ်လဲမပါဘူး” “လုပ်စမ်းပါမသီ၊ပြီးသွားရင်အပြင်ကိုထုတ်ပစ်မယ်” ကျမလည်းပြန်ပြီးလုပ်ပေးရာငါးမိနစ်ခန့်ပဲကြာသည်။လူကညောင်းလာသည်၊ “ညောင်းနေပြီမရတော့ဘူး” “ညောင်းရင်ဆင်းလိုက်ကျနော်လိုးမယ်” မသီပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်သည်၊မိုးမြင့်ကမသီပေါင်ကြားဝင်ပြီးဒူးထောက်ကာလိုးသည်။လိုးရင်းပင်မသီရဲ့အစေ့နေရာကိုပွတ်သည်။ “ဖွတ် ဘွတ် ဖန်းးဖန်းးး” “အာ့ အိုးးးရှီးးးရှီးးးး” တကယ်ပင်ကောင်းသည်၊အစေ့အပွတ်ခံပြီးအလိုးခံရသဖြင့်မသီပြီးချင်လာသည်။
မသီအသံတွေသိသိသာသာထွက်ပြီးညည်းသည်။မိုးမြင့်ဆောင့်ချက်ကလည်းပြင်းသည်။အရမ်းကောင်းလှသဖြင့်မသီအော်ညည်းရင်းပြီးသွားတော့သည်။မသီပြီးသွားတော့ကိုမိုးမြင့်ပြီးသွားမှာစိုးရိမ်လာသည်။ “ကိုမိုးမြင့်ပြီးခါနီးအပြင်မှာထုတ်နှော်” “ကျနော်ပြီးတော့မယ်မသီ” ကိုမိုးမြင့်ကကျမအဖုတ်ထဲကလီးကိုထုတ်ပြီးပက်လက်အိပ်နေသောကျမအပေါ်ခွတက်လာကာကျမပါးစပ်ထဲလီးထည့်တော့ကျမပါးစပ်ဟပေးလိုက်သည်။မိုးမြင့်ကကျမပါးစပ်ထဲဖြေးဖြေးလေးလိုးနေသည်၊နှစ်မိနစ်ခန့်ကြာသောအခါမိုးမြင့်လီးကသုတ်တွေပန်းထွက်ပြီးကျမပါးစပ်ထဲဝင်သွားတော့သည်။
ကျမထွေးထုတ်ရန်ပြင်သော်လည်းမိုးမြင့်ကဆက်လိုးနေသဖြင့်ကျမမှာထွေးမထုတ်နိုင်တော့ပဲမျိုချရတော့သည်။စေးပျစ်ပျစ်သုတ်များအာခေါင်ကတဆင့်လည်ချောင်းထဲဝင်သွားသည်။ ကိုမိုးမြင့်ကသူ့လီးပျော့ခွေသွားမှသူ့လီးကိုထုတ်သွားကာအိပ်ရာပေါ်လှဲချသည်။ထိုအခါမှကျမလည်းအိပ်ရာကထပြီးရေချိုးခန်းဝင်ကာအာလုပ်ကျင်းရသည်၊ထိုနောက်ရေသောက်ကာအိပ်ရာထဲပြန်လှဲလိုက်သည်။ “မသီထွေးထုတ်လိုက်တာလား” “မထွေးလို့မဖြစ်ဘူးစေးကပ်နေတာ” “အရသာဆိုးသလားလို့ပါ” “အနံ့သိပ်မရှိဘူး၊အရသာလည်းမရှိဘူးစေးကပ်နေလို့” “မသီအာခြောက်နေလို့နေမယ်” ။
“ဟုတ်တယ်ကိုမိုးမြင့်” “ခနနားကြမယ်မသီ၊နည်းနည်းမောသွားတယ်” “အင်းလေ” ကိုမိုးမြင့်အိပ်ရာပေါ်ကထပြီးရေခဲသေတ္တာထဲကအချိုရည်ဘူးများကိုဖောက်ကာကျမကိုတစ်ဘူးပေးပြီးသူလည်းတစ်ဘူးသောက်သည်။ထို့နောက်တော့ “မသီကိုပိုက်ဆံလွှဲလိုက်မယ်၊မသီရဲ့အကောင့်နံ့ပါတ်ပြော” မသီအကောင့်နံပါတ်ပေးလိုက်တော့သူကငွေလွှဲပြီး “မသီဖုန်းထဲကြည့်လိုက်ငွေရောက်သလားလို့” “ဘယ်လိုကြည့်ရမလဲ” မိုးမြင့်ကပြရာမသီကြည့်လိုက်တော့ငွေဝင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။စကားခနပြောပြီး “မသီထပ်လုပ်အုံးမယ်” “အာကွန်ဒွန်လဲမရှိပဲနဲ့” “ခနလေး ဟိုတယ်ကကောင်လေးကိုမှာလိုက်မယ်”။
ဘေးမှာရှိတဲ့တယ်လီဖုန်းကိုကိုင်ပြီးဆက်သည်။ခနအကြာတွင်တံခါးလာခေါက်ရာမိုးမြင့်ကလုံချည်ထဝတ်ပြီးသွားသည်၊ချက်ချင်းပြန်လာတော့လက်ထဲအထုတ်နှစ်ထုတ်ပါလာသည်။ “မသီ ကနော့်ကိုမှုတ်ပေးဦးဗျာ” “အင်းမှုတ်ပေးမယ်” မသီကကိုမိုးမြင့်ပေါင်ကြားထဲကိုဝင်ပြီးလီးကိုစုပ်သည်။ဂွေးဥကိုပါစုပ်ပေးရာမိုးမြင့်ကပေါင်ကား၍မြှောက်ပေးသည်။မသီသိလိုက်သည်။ဂွေးဥနှင့်ဖင်ကြားကိုစယက်ပေးလိုက်သည်။စအိုဝကိုမူမယက်မိအောင်ရှောင်သော်လည်းမိုးမြင့်ကမသီခေါင်းကိုနှိမ့်ကာလုပ်ခိုင်းသဖြင့်မသီလုပ်ပေးလိုက်သည်။မိုးမြင့်လီးကအရမ်းကိုမာတောင်လာသည်။
“မသီကိုမှုတ်ပေးဦးမယ်” “မသီကုန်းလိုက်” မသီကုန်းပေးလိုက်သည်။မျက်နှာကိုတဖက်လှည့်စောင်းပြီးကုတင်ပေါ်တွင်ကပ်နေစေကာခါးကိုခွက်ပေးထားသည်။ထိုအခါမှမသီအဖုတ်အပြင်ကိုပြူးထွက်ပြီးမိုးမြင့်ယက်လျှင်အဆင်ပြေမည်။မိုးမြင့်ကမသီဖင်နောက်မှနေ၍အဖုတ်ကိုယက်ရင်းဖင်ကိုပါလျှာနှင့်ထိုးသည်။ အဖုတ်ကိုလျှက်ဖင်ထဲလက်ညှိုးထိုးမွှေသည်။မသီဒီကိစ္စကိုသိသည်။မိုးမြင့်ဖင်လိုးချင်၍ခွင်ဆင်နေသည်မှန်းကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးလိုက်သည်။မသီ ဒုတိယအကြိမ်ပြန်ပြီးစိတ်ထလာသည်။အဖုတ်ယက်ခံရင်းညည်းမိသည်။ “မိုးမြင့် လုပ်လို့ရရင်လုပ်တော့ဟာ”။
“အင်း လုပ်မယ်လေ” “လာဒီနေရာမှာ ဒီလိုအိပ်ပေး” မိုးမြင့်ပြသကဲ့သိုမသီနေပေးလိုက်တယ်။ကုတင်မှာအတည့်မအိပ်ပဲကန့်လန့်အိပ်ရတာပါ။ပြီးမှမိုးမြင့်ကခေါင်းအုံးတစ်လုံးယူပြီးခါးအောက်မှာခုတယ်။ခြေနှစ်ချောင်းမိုးပေါ်ထောင်ပြီးလက်တဖက်နှင့်ရင်ဘတ်ပေါ်ပိုက်အပ်ကာနောက်လက်နှင့်လီးကိုကိုင်ပြီးအဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီးဖိသွင်းတယ်။ဒီတစ်ခါပုံစံအသစ်ပါပဲ။လီးဝင်သွားတော့မှခြေနှစ်ချောင်းရှေ့တွန်းပြီးလိုးတော့တယ်။ “ဗျစ် ဗျစ် ဘွတ်ဖတ် ဖွတ်” “အားးးအိုးး…” တင်းကြပ်ကြပ်ခံစားမှု့ကမပျောက်လီးဒစ်တိုးဝင်လာပြီးပြန်ထွက်တော့အတွင်းသားတွေကိုဆွဲယူသွားသလိုပါပဲ။
တထစ်ထစ်နဲ့အရသာတွေ့ရပြန်တယ်။မိုးမြင့်ဒီကိစ္စမျိုးမှာအတော်ကျွမ်းကျင်တဲ့အဆင့်ရှိမှန်းမသီတွေးမိတယ်။ဘယ်သူတွေကိုများလုပ်ဖူးသလဲတွေးနေတုန်းတဒုတ်ဒုတ်နဲ့တိုးဝင်လာတဲ့လီးကြောင့်အတွေးကိုပင်မေ့ပြီးကာမအလိုကျပါသွားရတယ်။ဒီတကြိမ်လိုးချက်ကတော်တော်ကြာတယ်။မတ်တပ်ရပ်လိုးရလို့လားမသိ၊မိုးမြင်ညောင်းဟန်ပင်မပြ၊မသီမှာသာပြီးလုလုဖြစ်လာပြီးညည်းမိတော့တယ် “”ဘွတ် ဖတ် ဖတ်..ဖန်း ဖန်းး” “အာ့!အင်းးဟင်းးဟင်းးးမိုးမြင့်ငါပြီးတော့မယ်၊အတူတူပြီးရအောင်ဟာ” “အင်း ကျနော်နည်းနည်းကြမ်းမယ်” “အင်းကြမ်းလေ” ။
မိုးမြင့်ကမသီပေါင်ကိုပြန်ကားပြီးကျောအောက်ကနေလက်နှိုက်ပြီးပုခုံးကိုဆွဲကာကြမ်းကြမ်းလေးလိုးတော့တယ်။ဆောင့်ချက်တွေကြမ်းလာသည်နှင့်အမျှမသီလဲအော်ညည်းသံတွေပိုထွက်လာခဲ့တယ်။ငါးမိနစ်ခန့်ဆက်တိုက်လိုးလိုက်တဲ့အခါမသီကမိုးမြင့်ကျောပြင်ကိုလှမ်းဖက်လိုက်တယ်။တကယ်ကိုလည်းကာမအရသာကိုကောင်းစွာခံစားရပြီးနောက် “ဘွတ် ဖွတ် ဖန်းဖန်းးးးး” “အာ့ အိုးးအီးးးပှီးးပှီ အိုးးးးး” မသီတကယ်ကိုပြီးသွားတယ်။မိုးမြင့်လည်းအချက်သုံးရာခန့်မနားတမ်းလိုးလိုက်ပြီးနောက်မသီ၏ဖင်ဝကိုလီးတေ့ကာဖိသွင်းသည်။ “အားးး နာတယ်ဟ၊မလုပ်နဲ့” လီးကလက်တဆစ်ခန့်ဖင်ထဲဝင်လာသည်။
မီးနဲ့ထိုးသလိုခံစားရသဖြင့်မသီကရုန်းကန်လိုက်သည်။ “မရဘူးလား မသီ” “မရဘူးမိုးမြင့် ကွဲသွားလိမ့်မယ်” “အဲဒါဆိုလဲ ထပ်စုပ်ပေးဦးဗျာ” “အေးစုပ်ဆိုလဲစုပ်ပါ့မယ် ဖင်တော့မလိုးပါနဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ” မသီ မိုးမြင့်လီးကိုဂွင်းထုသလိုလုပ်ရင်းစုပ်လိုက်သည်။သိပ်ကြာခင်မှာမိုးမြင့်ရဲ့သုတ်ပူနွေးနွေးလေးများမသီ ပါးစပ်ထဲတဖြောဖြောထဲစီးဝင်သွားတော့တယ်။မသီမှာမိုးမြင့်ကြောင့်ကာမအရသာကိုနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ခံစားမိရတော့တယ်။နောက်တော့ရေချိုးခန်းထဲရေဝင်ချိုးလိုက်ကြပြီးအိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
ဒီလိုနဲ့နှစ်ပတ်တကြိမ်ခန့်မိုးမြင့်နှင့်မသီချိန်းပြီးပစ္စည်းဝယ်ရန်အကြောင်းပြ၍တမျိုး၊ဘဏ်ငွေသွင်းရန်အကြောင်းပြ၍တဖုံကာမအရသာကိုခံစားနေကြသည်မှာသုံးလခန့်ကြာခဲ့သည်။ နောက်တော့မိုးမြင့်အားသူ့အကိုမှနယ်ကိုလုပ်ငန်းတစ်ခုကိုကြီးကြပ်ခိုင်းရာမိုးမြင့်နယ်ကိုထွက်သွားရသည်။မိုးမြင့်မရှိတော့မသီလည်းပျင်းလှသည်။အမေနှင့်ညီမရွာပြန်ချင်လာတော့မသီကသကြန်နာနီးမှပြန်ပို့မည်ပြောသည်၊မိုးမြင့်ကနှစ်စ်လခန့်ကြာမှပြန်ပေါ်လာပြီးပြန်ထွက်သွားပြန်သည်။
သကြန်နီးတော့မသီအမေနှင့်ညီမကိုရွာပြန်ပို့ပြီးရွာတွင်စပါးရောင်းခြင်းနွားများဝယ်ယူခြင်း၊စသည့်အလုပ်ကိုလုပ်ရင်းကြာနေရာမှထိုအလုပ်များကိုကူညီပေးသောသူနှင့်တပူးပူးနေရင်းကအစရှိခဲ့ပြီးပြီမို့ကာမစိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ပဲလုပ်မိရာလူမိသွားသောကြောင့်အိမ်ထောင်မပြုချင်ပဲအိမ်ထောင်ပြုလိုက်ရတော့သည်…….. ပြီး။
