ခေါင်းကို နောက်လှန်ချ လိုက်သည် ပါးစပ်ကို ဟ၍ "တအင်းအင်း" ငြီးတွားရင်း ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းကြီး လှုပ်ခါ ယမ်းပေးနေသည်

အလုပ်လုပ်နေရာမှ အသင်းအမှုဆောင် ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူ ဝင်လာသော မိန်းမလှလေးဆီ မျက်စိက ရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ” ကိုသောင်းစိန်က တည်တည်တန့်တန့် မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူက သမဝါယမ ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ အစီအရီ ထပ်ထားသော စားပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့် ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏ စာအုပ်ပုံ လေးပုံကြားမှ ခါးဆန့်၏။ “ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်” “အရောင်းပါဆို ကုန်ချိန်တဲ့ ဘက်ကပေါ့ဟ ညနေကျရင် ဥက္ကဋ္ဌအိမ်ကို ခွေအပ်ရင်း မင်းလာခဲ့အုံးနော် ကြားလား” “အော် ဟုတ်ကဲ့ ဦးခင်မောင်၊ (၅)လမ်း အဘဦးအောင်ရှိန် ရှိလား” သူက ဆိုင်ရှေ့တွင် ကြိပ်ကြိပ်တိုးနေသော လူအုပ်အပေါ် မိုး၍ ဆိုင်အတွင်းမှ အသံကျယ်ကျယ်အော်ရင်း စာအုပ်ထောင်ပြ၏။ “ရှိတယ် ရှိတယ် ဆပ်ပြာ နို့ဆီ ဖယောင်းတိုင်” “အကုန်ယူမယ် ပြောလဲ ပြီးတာပဲဗျာ” “ဟဲ့ အကုန်မယူဘူး ငွေက မလောက်ဖူးဟဲ့” “အခုပေးနေတာ ဆပ်ပြာ၊ နို့ဆီ၊ ဖယောင်းတိုင် သုံးမျိုးပဲ ကုန်နေပြီ အဒေါ်ရဲ့” အောင်သူဘေးမှ ဘောက်ချာရေးနေသော ‘အမာ’ က ဇီးထုပ်တစ်ထုပ်ကို စားရင်းမှ ခေါင်းထောင်ပြီး ပြောသည်။

အမာက (၁၀)တန်းအောင်ပြီး သမဝါယမ ဝင်လုပ်နေသူ၊ တစ်ချိန်က အ-ထ-က( ) ကျောင်းတွင် အောင်သူနှင့်အတူ ကျောင်းနေဘက် ဖြစ်သော်လည်း ရင်းနှီးမှု မရှိခဲ့ကြပေ။ ယခု မြို့သစ် သမဆိုင် ဖွင့်မှ ဝန်ထမ်းအဖြစ် သိကြရ၏။ အလုပ်ဝင်ခဲ့ ကြသည်မှာလည်း ယနေ့ပါနှင့်မှ တစ်ပတ်ပင်မပြည့် (၅)ရက်သာ ရှိသေးသည်။ ခွဲတမ်းချစ၊ ပစ္စည်းပေး အမာနှင့် အောင်သူ ခြေမနိုင် လက်မနိုင် ဖြစ်ကြသဖြင့် အောင်သူက သမကော်မတီကို အရေးပေါ် အရောင်းတစ်ယောက် ထပ်တောင်း၏။ ကုန်ခဲ့သော ညက အမှုဆောင် အစည်းအဝေး ထိုင်ကြသည်။ ဥက္ကဋ္ဌက သူ့လမ်းထဲ၌ စာရိတ္တ ကောင်းမွန်သော မိန်းကလေး တစ်ယောက် ရှိသည်။ ယာယီခန့်ထားမည်ဟု ပြော၍ ယနေ့ အကူအရောင်း အဖြစ် မွန်ရည်သန့်ပြန့်၍ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးကျ တောင့်တင်းသော ‘သူ့’ကို အောင်သူစတင် တွေ့ဖူးခဲ့ရသည်။ ဆိုင်မှာက အမာနှင့်သူ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ စာအုပ်ရေးလိုက် ကုန်ပြေးချိန်လိုက်နှင့် သူပင်ပန်း၏။ အမာက ခေါက်ရိုးမကျိုးသော အဝတ်အစားနှင့် ဘောက်ချာတစ်မျိုးပဲ ရေးတတ်၏။ မရင်းနှီး ကြသေးသဖြင့်လည်း အောင်သူ ဘာမှမပြောပဲ အလုပ်ကိုသာ ကုန်းလုပ်ခဲ့သည်။

“ဟေ့ ဒီမှာ အောင်သူ” “ဗျာ ဦးလေး” “သူ့နာမည် ပြုံးရီ တဲ့ နော်” “အော အော” တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဘာတယ် ညာတယ် မပြောအားကြ၊ အောင်သူက ပြုံးရီကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြုံးရီက သူ့အား ပင့်မျက်လုံးတစ်ချက် ဝဲပြီး ခေါင်းပြန်ငုံ့သည်။ “အမာ ပေး အဲဒီ ဘောက်ချာ တစ်ရွက် ကဲ ဦးခင်မောင် နှစ်ဆယ့်ခြောက်ကျပ် တစ်မတ် ကျတယ်” အောင်သူက ငွေတောင်း ဒေးလီရှိ(ပ်) သွင်းပြီး “ကဲ မပြုံးရီ အဲဒီ ဘောက်ချာကြည့်ပြီး ပစ္စည်းပေးကြည့်ဗျာ” “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့” ကုန်ပေးစားပွဲ၌ အသင့်စီချထားသော ပစ္စည်းများကို ကောက်ပေး၏။ သွက်လက်တိကျမှု ရှိကြောင်း အောင်သူ အကဲခပ်မိသည်။ ခဏချင်း (၂၀) ခန့် မမှားမယွင်း ပေးနိုင်သည်။ ဝင်းဝါတုတ်ခိုင်သော လက်မောင်းအိုးလေးများက အင်အားပြည့်ဝလှသည်။ ပါးလွှာသော်လည်း လက်စက အကျႌလေးက အိန္ဒြေရရလေး လှသည်။ အသက် (၁၇) နှစ်သာ ရှိသေး၍ အလှသွေးတို့ အဆူကြွဆုံးသော ပြုံးရီ အလှက ခိုင်မာခန့်ညားသည်။ ခပ်တိုတို ဝတ်ထားသော ထမီအောက်မှ ခြေသလုံး ဝင်းဝင်းကြီးများက ကြီးမားထွားကြိုင်းသော အပျိုဖားဖားကြီး ဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံကြ၏။

စွံ့ကားတစ်ရစ်ခါ၊ ဖြစ်ညှစ်ပစ်ချင်စရာ တင်ပါးဆုံနှစ်လုံးက ရှေ့နောက်ဝဲယာ၊ ခြေကိုကြွကာ လှုပ်ရှားနေသောအခါ၊ တစ်ခါတုတ်ပြီး ဆတ်ခါ ဆတ်ခါ ယိမ်းနွဲ့နေတတ်သည်ကိုလဲ၊ အောင်သူ မျက်လုံးက ရောက်ဖြစ်သည်။ အောင်သူရှိသော ဝရံတာလေးနားတွင် ချထားသည့် ဆပ်ပြာအပိုင်းလေးများ ကုန်းနှိုက်ရာတွင်လည်း ဖြူဝင်းအိစိုသော ရင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို လျှပ်ပျက်သလို ရင်ညွန့်ပိုင်းလေး လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ တွေ့ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒို့စာအုပ်တွေ ထမင်းစား မပိတ်မှီ ရေးနော် ငါ့တူ” မှောင်ခိုအဒေါ်ကြီး ဒေါ်ဒေါ်သိန်းက အသံစွာစွာနှင့် အော်သည်။ “နေအုံးဗျ မှားပေးမိတော့ ခင်ဗျားတို့ စိုက်မလား” မျက်လုံးပြူးပြီးပြန်ဟောက်သည်။ မျက်လုံးအစုံက ပြုံးရီ လှုပ်ရှားမှုလေးများကို အရသာခံ ပြန်ကြည့်သည်။ “ရပါပြီ သူ ကျွမ်းကျင်သွားမှပါ” အမာကတိုးတိုးပြောလိုက်၏။ နေ့လည် ထမင်းစား မပိတ်မီ စာအုပ် နှစ်ရာကျော် ရောင်းချလိုက်နိုင်သည်။ အောင်သူ အတော် ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်သွား၏။ “ခင်ဗျား ရောက်လာလို့ပဲ နို့မို့ အမာနဲ့ကျနော် ဆိုရင်၊ ညနေ ဆိုင်ပိတ်တာတောင် ဒီစာအုပ်အပုံကြီး ရောင်းကုန်မှာ မဟုတ်ဘူး” “ဟုတ်တယ်ကွာ၊ ပြုံးကို သိပ်ကျေးဇူးတင်တာပဲ”မိန်းကလေးချင်းမို့ ပြုံးရီနှင့်အမာ အဖွဲ့ကျသွားသည်။ ဆိုင်အရောင်းပိတ်ပြီး သုံးယောက် ထမင်းစုစားကြသည်။

မျက်နှာစိမ်းတွေချည့်မို့ ထမင်းစားရသည်မှာ ရှိုးတိုးရှန်းတန်းကြီး ဖြစ်ကြသည်။ အောင်သူက ယောက်ျားလေးမို့ ပိုဝသည်၊ ချိုင့်သုံးခုစလုံးမှ ဟင်းများစုံအောင် နှိုက်သည်။ “ပြုံး ဘာဟင်းလဲ ဟ” ရင်းနှီးသော အသံပြုရင်း ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော၊ ပြုံးရီကို ကြည့်၏။ ဆန်အိတ်လွတ်များ ဝိုင်းခင်းကာ ထိုင်စားနေကြသော သူတို့ထမင်းဝိုင်းလေးက စိုပြေနေသည်။ “ငါးပြေမလေ အရိုးတော့ များတယ်” “အား နံနံပင်လေး အုပ်ထားတော့ မွှေးနေတာပဲ ဟဲဟဲ” ဒါလဲနိုင်သည် စားသည် အောင်သူ အာသွက်နေ၏။ “မိမာ နင့်ဟင်းက ဘာတုံး” “ကြက်သားနဲ့ အာလူးဆီပြန် အပြုံး ထဲ့စားနော်” အမာက ပြုံးရီအား ခိုးကြည့် ခိုးကြည့် လုပ်တတ်သော အောင်သူအား မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးပြီး ဟင်းပန်းကန်ကို ပြုံးရီရှေ့ တိုး၏။ “စားပါ ပြုံးမှီပါတယ် အကို စားလေ” ရင်ထဲလှိုက်ကနဲ ပီတိလှိုင်းကြီး အောင်သူ ရင်ဝသို့ ‘ဒိတ်’ ကနဲ တက်ဆောင့်သည်။ “ငါ့ ဟင်းက ဟိုဒင်းဟ နင်တို့စားဘူးလား မသိဘူး” “ဘာမို့လဲ” အမာက ဟင်းချိုင့်ကို ကြည့်ရင်း မေးသည်။ “ချနမ်းဘူး ဟင်းလေ” “အင်း ကြံကြံဖန်ဖန် ချနမ်းဘူး ဟင်းလို့ ကြားဖူးပေါင်” “ဟင်းကိုမြင်တာနဲ့ အောက်ချပြီး နမ်းတောင် မနမ်းချင်တဲ့ ငပိချက်ကိုပြောတာ ဟဲ ဟဲ” ပြုံးရီ ထမင်းလုပ်ကလေး ပြန်ချပြီး တစ်ဖက်လှည့်ကာ ရီသည်။

“ထမင်းသီးမယ် အပြုံး သူက ပေါက်ကရ သိပ်ပြောတာ” ရွမ်းလက်သော မျက်ဝန်းလေးက ခင်မင်ရင်းနှီးစွာ သူ့ကို ကြည့်ပြန်သည်။ အောင်သူရင်ထဲ ‘ဒိတ်’ကနဲ လှိုက်ခုံပြန်သည်။ “အကို အပြုံးဆီက ယူ အပြုံးတော်ပြီ” “ဟာ မဟုတ်တာ ပေး” “ကိုအောင်သူဟာလေ အရှက်ကို မရှိဘူး” မိမာက အောင်သူကို မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြော၏။ “ဒို့တတွေ မောင်နှမတွေလို ရင်းနှီးနေမှ အလုပ်လုပ်ရတာ စည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ ပျော်စရာ ကောင်းမှာ အမာ ရဲ့” အောင်သူက အလုပ်ဆန်ဆန် စကားလုံး ခပ်ထွားထွားကို ပြော၏။ ထိုစဉ်က ကာတွန်းစံရွှေမြင့် ခေတ်စားနေချိန်လည်း ဖြစ်လေရာ၊ အောင်သူ့စကားကို မိမာက နှုတ်ခမ်းတစ်ချက် ရွဲ့ပြပြီး၊ “သူ့ကိုသူ စံရွှေမြင့်များ မှတ်နေလား မသိဘူး” ဟုဆို၏။ ပြုံးရီကို ပြုံးသော ရီသော မျက်နှာလေးဖြင့် စတင်သိကျွမ်း ရင်းနှီးခဲ့ကြသော်လည်း၊ ဝေဝါးမှုသိသော အတိတ်ဆီမှ အသိခပ်ဝါးဝါးက အပြုံးကို တစ်နေရာမှာ မြင်ဖူးနေသကဲ့သို့ ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်နေသည်ဟု အောင်သူစိတ်၌ ထင်နေမိခဲ့သည်။ “အောင်သူ မင်းအရောင်းမလေးက တော်လှချည်လား” “ဥက္ကဋ္ဌ ကျေးဇူးလေ ဟဲ ဟဲ” အောင်သူတို့ မြို့သစ်လေးတွင် သမ (၂) ဆိုင် ရှိသည်။

ဆိုင်(၁)တွင် ကိုပါတီ (နာမည်ရင်း ပီတာကို ပြောင်းပြန် တစ်ရပ်ကွက်လုံးက ခေါ်သော ကုလားစစ်စစ်) က ကိုင်သည်။ အရောင်းအကူအဖြစ် မနှင်းကြည်က ကိုင်သည်။ အသက် (၃၀) ကျော်ခန့် မနှင်းကြည်က အိမ်ထောင်သည်။ ကိုပါတီက လူပျိုလူလွတ် ဝန်ထမ်းများက သူတို့ကို အမြဲ စကြ နောက်ကြသည်။ မနှင်းက သဘောကောင်း သည်းခံတတ်သကဲ့သို့ ကိုပါတီကလည်း ဆက်ဆံရေး အရမ်းပြည့်သည်။ ဆိုင်(၁)တွင် တစ်လနေလို့ ပြဿနာတစ်ခု မကြားရ။ ဆိုင်(၂)တွင်မူ အောင်သူက ဒုတိယနှစ်လုပ်သား တက်နေစဉ်မို့ ကျောင်းသို့ ဆိုင်မပိတ်မီ ပြေးသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ကျန်ခဲ့ကာ၊ ထိကပါး ရိကပါး ပြောခံရတတ်၏။ “အရောင်းချင်း လဲမယ်ကွာ ဟေ့ကောင် ငါအလိုက်ပေးမယ်” “ဘာလဲ မင့်နှမကုလားမလေး အဆစ်ထဲ့မှာလား” “ခွေးမသား ငါ့နှမက အမွှေးတောင် မစုံသေးဘူး” “ဟေ မင်းမြင်လို့လား” “ဟ တစ်အိမ်ထဲနေတာ အိပ်နေတုန်း မြင်တာပေါ့ ဟ” “ခွေးကုလား ဟား ဟား ဟား” ကိုပါတီက အနောက်ခံသည်၊ အဆွဲခံသည်၊ စိတ်မဆိုးတတ်။ “တော်တော်လှတာကွ နော်” “အင်း ငါသူ့ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ ပီတာ” “တစ်ရပ်ကွက်ထဲပဲကွာ သွားရင်း လာရင်း တွေ့ဖူးမှာပေါ့။

မင်းက ရာထူးတက်တာ” “မင်းမေထဲမှာ ရာထူးတက်လို့လား” “ဟ အပြုံး မင်းဆိုင်ကို ရောက်လာတော့ ဘဲတွေ ဝိုင်းလာမယ်၊ အဲ အဲဒီမှာ မင်းက ကာကွယ်ရမယ်၊ နေရင်းထိုင်ရင်း ဒရဝမ်ရာထူး ရတယ်လေ ဟား ဟား” “ခွေးကုလား ခွားကလေး မင်းပါးစပ်ပိတ် ဟိုမှာ လာနေပြီ” လယ်ဂျာစာအုပ်လေးတဘက် ပိုက်၍ ထမင်းချိုင့်ကလေး လက်မှကိုင်ကာ၊ ထမီအပြာနု အပွင့်နုတ်နုတ်ကလေးများ ဝတ်ဆင်ထားသော အပြုံးအလှက အေးမြငြိမ်းချမ်းလှသည်။ မြေနီလမ်းလေးအတိုင်း ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလာ၏။ ဖြူနုဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်ထက် သနပ်ခါး ခပ်ပါးပါးကို ပွတ်ထား၏။ နက်မှောင်ပါးလွှာသော ဆံနွယ်လေးက ရှည်လျားစွာ ကျောမှာဝဲနေ၏။ အလုံးအထစ် အဖုအချိုင့်ကလေးများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ရင်ညွန့်လေးဆီဝယ်၊ ဆောင်တော်ကူးပန်းတွေကို လယ်ဂျာစာအုပ်နှင့် ရောပွေ့ထား၏။ လက်ညှိုးလေးတွင် ဆိုင်သော့ကွင်းလေးကို ကိုင်ထား၏။ ကျန်တစ်ဖက်၌ မူလထမင်းချိုင့်နှင့်အတူ ခဲတံနီပြာလေးတစ်ချောင်း ရောကိုင်ထားသည်။ ပြည့်ဝန်းကြီးမားစွာ လှုပ်ရှားနေသော တင်ပါးများ။ စကားသံများတိတ်ခါ ဇက်တွေလည်ပြီး လိုက်ကြည့်ရသည်ထိ ဆွဲဆောင်မှု ရှိလေ၏။ အောင်သူ ဝင့်ကြွားသောမျက်နှာဖြင့် အပြုံးရှိရာသို့ ထွက်ခဲ့သည်။

“ဆိုင်သော့ တခါထဲ ယူလာခဲ့လား အပြုံး” “အေးလေ မနေ့က အကိုပဲယူခဲ့ ဆိုပြီးတော့” မျက်နက်ဝန်းလေးပင့်ကာ တိုးတိတ်စွာ ပြန်ပြောသည်။ အောင်သူအကြည့်က သူမရင်ညွန့်ဆီမှာမို့ ရှိန်းကနဲဖြစ်၏။ “အိမ်မှာ ဆောင်တော်ကူးတွေ အရမ်းပွင့်လို့ မိမာအတွက် ယူလာတာ” မလုံမလဲလေး လက်ကိုကွယ်ရင်း ပြော၏။ “နင့်တို့ မိန်းကလေးတွေ ဆိုင်ထဲမှာ အမှိုက်ရှုပ်အုံးမယ်” “အံမယ် နော် ပန်းတွေပဲဥစ္စာ အကိုဆေးလိပ်တိုတွေ ဥက္ကဋ္ဌ တွေ့မှာစိုးလို့ သူများ သိမ်း သိမ်း နေရတာ ဥက္ကဋ္ဌက ဆိုင်မီးလောင်ရင် ဆေးလိပ်သောက်သူ အပြစ်တဲ့” ဆိုးဆေးမကူ နီစုစု နှုတ်ခမ်းလေး မဟတဟဖြင့် ပြောနေ၏။ ပြုံးရီနှင့် ယှဉ်လျောက်ရင်း၊ သူ့ရင်တွင်း ပီတိတွေ လှိုင်နေ၏။ “အကိုက တက္ကသိုလ်ကျောင်းလဲ တက်တယ်နော်” “အင်း အဖေနဲ့အမေက စီးပွားရေး ကျလာတယ်လေ၊ ဒါကြောင့် အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရတာ” “ပြုံးရီ အမေလည်း ချဉ်ဖတ်ရောင်းရတယ် အကို ဟင်းဂလာပင်တွေ စိုက်ပြီး ချဉ်ဖတ်ထဲ့ရောင်းတာ” “အေးပေါ့ဟာ ဒို့တလှည့် လုပ်ကျွေးရမယ့်အချိန် ရောက်ပြီပဲ” တစ်ယောက်အတွင်းရေး တစ်ယောက်ကို ပြောဖြစ်ကြသည်။

ဘဝတူ ဟူသောအသိနှင့် လွတ်လပ် ရည်တူသော စိတ်များက အောင်သူရင်တွင်း မြူးတူးမိကြသည်။ “အပြုံးက ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဟင်” “ဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်ပါ အကို၊ (၄) တန်းပဲ အောင်တာ” ရိုးသားပွင့်လင်းသော ပြုံးရီဝယ် ချစ်စရာ သဘောထားလေးများသာမက မက်မောဖွယ် အလှတို့ဖြင့်လည်း ပြည့်ဝနေသည်။ “ဟင် အ အား ဆရာရယ် သေပါပြီကွယ် ကျွတ်ကျွတ်” အောင်သူ၊ လှဝင်းနှင့် ပေါက်ခေါင်းတို့ သုံးဦး တံခါးအကွယ်တွင် ရင်တဖိုဖိုနှင့် နားထောင်နေကြသည်။ ထွန်းရှိန် သူ့တပည့်မလေး တစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးမှာ ကျူရှင်ပြီးသွားသော်လည်း မပြန်ပဲ ထွန်းရှိန်နှင့် စကားပြော ကျန်ရစ်ရာမှ လက်လွန် ခြေလွန် ဖြစ်ကုန်ကြလေပြီ။ “လှဝင်း ဂွဲလေးက ဘယ်ကလဲ ကွ” “ရှစ်လမ်းထဲကတဲ့ ငါလဲမသိဘူး တောင့်တယ်ကွ” “တောက် မြင်ရရင် ကောင်းမယ်နော်” “ရွှတ် တိတ် ဆော်ပြီ ဟ” အောင်သူ နားစွင့်ရင်းအံကြိပ်ခါ လက်ညှိုးထောင်ပြီး ပြော၏။ “အာ အာ အဲလိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ် အ နာတယ်” “အစမို့ပါ ညီမရယ် ခဏလေး အောင့်ခံနော်” “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “ဟ အ နာတယ် နာတယ် မခံနိုင်ဘူး ဆရာ” “စွတ် စွတ် ပြွတ်ပြွတ် စွတ်စွတ်” ထွန်းရှိန်အသံ မကြားရတော့ ဆောင့်ချက်ကသာ သွက်သွက်ကြီး ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

“အဟီး အဟင့် အီး ဟီး ဆရာ မညှာဘူး အူး ဟူး” “ဟာ ရောဂါပဲ ဂွဲလေး အော်ငိုပြီ ရောဂါပဲ” လှဝင်း ခြေမကိုင် လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားသည်။ ကျူရှင်ဖွင့်ထားသောအိမ်ကသူ့အိမ်ဖြစ်သည် မဟုတ်လား၊ ထွန်းရှိန်အသက်ရှူသံက ပြင်းသထက် ပြင်းလာသည်။ ထူထဲသော ပိတ်ခြင်ထောင်ကြီးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေ၏။ ကုတင်လေးကလည်း တကျွိကျွိမြည်ကာ ခါယမ်းနေသည်။ “ပေါက်ခေါင်း တော်တော့လို့ အချက်ပေးလိုက်ကွာ” “ရမလား ဟ အရှိန်တက်နေတဲ့ဟာကို” “စောက်ရမ်းကြီးလုပ်လို့ သူ့မိဘတွေသိကုန်ရင် အဲဒါ အကုန်ထောင်ထဲ ရောက်မှာ ဟ” အောင်သူကတော့ ငြိမ်နေသည်။ ကောင်မလေး၏ ဖျတ်ဖျတ်လူး အော်သံကို နားစွင့်နေသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုံကရီနှင့် အသက်ရှူ မဝသလိုကြီး ဖြစ်လာသည်။ “တော်ပါတော့ ဆရာရယ် နာလှပြီ အီးဟီး ကျွတ်” “ပြီးပီ ပြီးပီ အင် အင် အင်” “ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ်” ကြမ်းသည်၊ ခြင်ထောင်ကြီး ပြတ်ကျမတတ်၊ ထွန်းရှိန် ကြမ်းသည်၊ အံကြိပ်ထား အသက်အောင့်ထားရင်းမှ ငြီးညူသံလေးက အောင်သူ့ ရင်တွင်းသို့ စူးစူးနစ်နစ် ဝင်ရောက်ခံစားရ၏။ “တော်ပီ တော်ပီ အား ကျမ အော်လိုက်မှာ” “ဟာ” အခြေအနေကြီးက မိုးလေဝသမကောင်း လှဝင်းတစ်ယောက် လက်သီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပျက်နေ၏။

“အကုန်လုံးတော့ ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ ငါ့လီး” လှဝင်း တိုးတိုးကြိပ်ပြီး ထွန်းရှိန်ကို ဒေါကန်နေ၏။ “ပြွတ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း အရှီး အ” “နာသေးလား ဟင် ညီမ” “အင်း အင်း ကြပ်တပ်တပ် ကြီးကွယ်” “ဟူး တော်ပါ သေးရဲ့” ပေါက်ခေါင်းက မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး သက်ပြင်းချပြသည်။ လှဝင်းက ခေါင်းကိုခါရင်း အပြင်ထွက်ကြရန် အချက်ပြ၏။ သုံးယောက်သား “သပြေ” လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ထိုင်ကြသည်။ ထွန်းရှိန်က အသက် (၃၀) ခန့် (ကလယ်)လူမျိုး ဖြစ်သည်။ အောင်သူထက် စီနီယာကျပြီး သင်္ချာဘာသာ ယူထားသော တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလည်း ဖြစ်သည်။ အောင်သူက မြန်မာစာ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသား။ “ဂွဲလေးက အသက်ငယ်ငယ်လေးဟ ဒီကောင် အတင်းတက်ဖြုတ်နေတာ၊ ငါပြောတယ် မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ လို့” လှဝင်းက ရေနွေးကြမ်း ငှဲ့ရင်း ဘေးသို့ မျက်လုံးကစားရင်း ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ “မင်းက လီးဖြစ်လို့ ငါတို့ကို လာခေါ်တာလား” “ဟကောင်မလေး မတော်တဆသေရင် သက်သေပေါ့ ဟ” “ခွေး လိုးမသား” ပေါက်ခေါင်းက ခွေးခြေဖြင့် ကိုင်ရွယ်သည်။ အောင်သူက ဒူးယားတစ်လိပ် မီးညှိရင်း ခေါင်းခါသည်။

“ထွန်းရှိန်ဒင်နဲ့ စတွေ့တဲ့ ဆော်တော့ ကွဲမှာပဲကွ ထွန်းရှိန်က အုန်းတော စီးကရက်ဗူးတောင် ကွဲတာ” ထိုစဉ်က ဆယ်လိပ်ဝင် အုန်းတော စီးကရက်ဗူးများ ထုတ်လုပ်ရောင်းချလျက် ရှိသေးသည်။ “အေး အဲဒါတော့ ငါလဲမျက်မြင်ပဲ သူတို့ခြံထဲမှာ တခါ ဒို့စာမေးပွဲရက် စာကျက်တုန်းက ဒီကောင်လုပ်ပြတာ တွေ့ဖူးတယ်” ဟု ပေါက်ခေါင်းက ထောက်ခံသည်။ “တောက် ဒီကိုယ်မေကိုယ်လိုး လုပ်တာနဲ့ကို ဖါချရတော့မလို ဖြစ်နေပြီ ဟင်းဟင်း” အောင်သူက သူ့ပေါင်ကြားကို လက်နှိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက် ရုန်းကန်နေသော ဘွားဘက်တော်ကို ဂုတ်ချိုးထားရ၏။ “မင်း ကျောင်းကဆော်က မပီဘူးလား” အတွင်းသိ ပေါက်ခေါင်းက အောင်သူကို မေးလိုက်သည်။ “စိုးစိုး လား အင်း လိုက်တဲ့ကောင်တွေ အများကြီးကွ” “ဟ ဆော်ပဲ လိုက်တဲ့လူ ရှိမှာပေါ့ ဒါအဆန်းလား” လှဝင်းက မှာထားသော လက်ဘက်ရည်များ ရောက်လာ၍ တစ်ယောက်စီရှေ့ လိုက်ချပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ စိုးစိုးမှာ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာကြီး တစ်ယောက်၏ သမီးဖြစ်ပြီး အောင်သူနှင့် နဝမတန်းမှ ဒုတိယနှစ်အထိ အတူကျောင်းနေ လာကြသူများ ဖြစ်သည်။

ရိုးသားသိမ်မွေ့ အိန္ဒြေရှိလှပြီး အောင်သူစာများကို ထာဝစဉ်လက်ခံလျက် ဘာမျှမတုန့်ပြန်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ အောင်သူ လုပ်သားကောလိပ် ပြောင်းခဲ့ပြီးမှလည်း တစ်ခါမျှဆုံဆည်းခြင်း မရှိကြတော့။ “မလွယ်ပါဘူးကွာ စိုးစိုးကိုချစ်တာ လမင်းကြီးကိုငေးပြီး ချစ်နေရသလိုပဲ သူငယ်ချင်းတို့ရာ” “ဟယ် သေနာကောင် ကဲဟာ” လှဝင်းက အောင်သူ ဖင်ပိတ်ကန်သည်။ ပေါက်ခေါင်းက ရယ်ရင်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်သည်။ “ချ ချ မအေလိုး ချပေးမှ အလကားကောင် ထွန်းရှိန်နဲ့များတော့ ကွာပါ့ကွာ” “အကို အကို လို့ဆို” “ဟင် အော် ဘာလဲ ပြုံးရီ” “မနေ့က လက်ကျန်စာရင်းတွေ လာပြအုံးလေ ပစ္စည်းနဲ့ တိုက်ကြည့်ရအောင်” “အင်း ဟုတ်သားပဲ” အောင်သူ စိတ်ကူးထဲမှ လွင့်မျောခြင်း လိပ်ပြာကို ပြန်လည် သိမ်းယူပြီး အရောင်းကောင်တာမှ ဆိုင်နောက် အတွင်းခန်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ “ဆန် အိတ် လေးရာနှစ်” “အင်း ဟုတ်တယ် ပြီးတော့” “ပုဇွန်ငပိ ရှစ်အိတ်တစ်ပိုင်း” “မှန်တယ် အကို” “ဖယောင်းတိုင် ကြီး-ခြောက်၊ သေး-ငါး သေတ္တာ” “အင်း အင်း နေအုံး အဲ ဟုတ်ပီ” “သကြား ခုနှစ်အိတ်အတိ အဲဒါ ခွဲတန်း မချရသေးဘူး၊ ဆီ- ဆီကို နင်ချိန်ကြည့်လား လက်ကျန်”။

“သေရချည်ရဲ့ အကိုရယ် ပီပါ တစ်ဝက်လုံး” “အေးပါ ဒါတွေက ကုန်မှ ချုပ်လို့ရမှာ၊ နို့ဆီကော” “နို့ဆီလဲ ခွဲတမ်း မချရသေးဘူး (၂၁) လုံး အတိ” “၂၁လုံး မပြောနဲ့၊ ၂၁ သေတ္တာ ပြောပါ ငါ ခေါင်းကြီးလိုက်တာ” “ခစ် ခစ် သူများ မပြောတတ်လို့ပါ အကိုကလဲ” “ဂုန်နီအိတ် တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်” “အဲဒါ မရေးရသေးဘူး ခဏလေးနော်” ဂုန်နီအိတ် အထပ်ကြီးကို ပြုံးရီ ကုန်းပြီး ရေတွက်နေသည်။ ကြီးမားစွံကားသော တင်ပါးကြီးများက နောက်သို့ ပြစ်ထွက်နေ၏။ အထပ်လိုက် ဆွဲလှန်နေသော ဂုန်နီအိတ်ခွံများ၊ ကုန်းပြီး လှန်နေသော ပြုံးရီ ရင်သားနှစ်မွှာကို အောင်သူ တဝကြီး မြင်ရသည်။ “အို” သူခိုးလူမိ သွားသည်။ ပြုံးရီက အကျႌ လယ်ဟိုက်လေးကို ကမန်းကတန်း လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖုံးသည်။ အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ငေးနေသည်။ “ဘယ် ဘယ်လောက်လဲ ဟင်” “အဲ အင်း ဟို ဘယ်လောက်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး” တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ပြုံးရီ ဂုန်နီအိတ်များ ထပ်ရေပြန်သည်။ သည်တခါတော့ အောင်သူ မျက်နှာကို အပြင်သို့ လှည့်ထားသည်။ အပြင်သို့ ဈေးသွားဝယ်သော မိမာကလည်း ပြန်မရောက်သေး၊ ခွဲတမ်း မချသေး၍ ဆန်တစ်မျိုးမှအပ အရောင်းအဝယ် မရှိ၊ ဆိုင်အတွင်း၌ ပြုံးရီနှင့် အောင်သူ နှစ်ယောက်ထဲ။

“ခြောက်ဆယ့်ရှစ်အိတ်” ပြုံးရီက ဆန်မှုံများ ကပ်နေသော သူ့လက်ကလေးကို ခါရင်း အသံအက်အက်ကလေးဖြင့် ပြောသည်။ “အဲဒါ အိတ်တစ်လုံးနဲ့ သွတ်ထားလိုက်” “ဟာ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုလုပ် သွတ်ရမလဲ လို့” “အေး ဟုတ်သားပဲ နှစ်ယောက်မှ သွတ်လို့ရမှာပဲ” “ရှင်” ပြုံးရီ သူ့ကို မျက်လုံးလေး ပြန်ကြည့်၏။ သူ ဘာမှ ပြန်မပြော လယ်ဂျာစာအုပ်ကို ဆန်အိတ် တစ်အိတ်ပေါ် အသာတင်ပြီး ဂုန်နီအိတ် တစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဖြဲပေးလိုက်သည်။ ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ် အထပ်လိုက်ကို လုံးပြီး လိပ်နေသော်လည်း မ ရာတွင် မနိုင်တော့၊ “ကဲ ရော့ နင်ကိုင်ထား” ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ်ခွံကို ကိုင်လျက် အဝကို ဖြဲပေးထားသည်။ အောင်သူက (၂၅)လုံး အထပ် တစ်ထပ် လိပ်ပြီး မလိုက်သည်။ “နဲနဲ ဖြဲထား ဟ မဝင်ဘူး” “ဖြဲ ထားတာပဲ ဥစ္စာ မဝင်တာ မတတ်နိုင်ဘူး” “အခုန ပွနေလို့ ဟ” ပြုံးရီ ကိုင်ထားသော ဂုန်နီအိတ် အလွတ်ထဲသို့ အောင်သူက အလိပ်ကြီးကို ထောင်ပြီးထည့်သည်၊ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက် လိပ်ပြီး ခံနေသည်။ “ဒုက္ခပါပဲ မဝင်သေးဘူး တစ်နေတယ်” “ဒီဘက်က ဖြဲမှပေါ့ ဟအေး ကဲ ဝင်ပြီးလား” “အင်း ဝင်သွားပြီး အာ အရမ်းပဲ အကိုမကောင်းဘူး”။

“ဘာလဲ ဟ” “အရမ်း ဆောင့်တာကိုးလို့ လက်မောင်းကို အောင့်သွားတာပဲ” “ဟဒါမှ သယ်လို့ကောင်းတာ” မျက်နှာချင်း နီးကပ်ပြီး ပြုံးရီပါးမှ သင်းကြိုင်သော သနပ်ခါးနံ့ စစ်စစ်လေးကို ရှူရှိုက်လိုက်ရသဖြင့် ရင်တွေ ခုံမောနေသည်။ လှုပ်ရှားသော စိတ်အစဉ်က ကစင့်ကလျား ဖြစ်ချင်နေ၏။ ပုခုံးချင်းထိလိုက် ရင်ခြင်းအပ်လုနီးပါး ဖြစ်လိုက် ဖြစ်နေသော ပြုံးရီထံမှ ရင်ခုံသံသဲ့သဲ့ကိုလဲ ကြားနေသလိုလို။ “ကဲ နောက်တစ်အိတ် တစ်ခါထဲ သွားထားရအောင်” “အင်း သွတ်လေ” အသံလေးကတိုးတိုး တုန်တုန် “ပြုံးရီ” အောင်သူက အသံထိန်း ခေါ်သည်။ “ရှင် အကို” လိုလိုလားလား ထူးရှာသည်။ “မိမာ လာမှပဲ လုပ်ကွာ နော်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်” “ဟာ ဟို အဲ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ငွေစာရင်း ချုပ်ရအုံးမယ် ညနေ ငွေအပ်ရမှာ” “အမလေး အကိုကလဲ တစ်နေလုံး စာအုပ်လေး၊ လေးငါးအုပ် ရောင်းထားတဲ့ ငွေများ ကဲပါ လုပ်ပါ” “လုပ်တော့ လုပ်ချင်တယ် ဒါပေမဲ့” “ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ ဒါလေးများ အကိုကလဲ” အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကောင်တာစားပွဲသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှ “ငါ့စိတ် ငါမနိုင်ဘူး နော်” ဟု ပြောချင်နေသည်။ “အင်းပေါ့လေ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဆိုတော့၊ ဒါမျိုး ဘယ်လုပ်ချင်ပမလဲ၊ အပြုံးတို့တော့ လုပ်ရမယ် တော်ရေ လုပ်ရမယ်” ဂုန်နီအိတ်များကို ကြမ်းပြင်၌ လှဲပြီး အိတ်နှင့်စွတ်သည်။

“ကဲ ဘယ်သူမှ အောက်ကျနေစရာ မလိုဘူး ပြီးသွားတာပဲ” မထိတထိ ရွဲ့ပြောနေသော ပြုံးရီ စကားများကို မကြားဟန်ပြုရင်း၊ လမ်းမဖက်သို့ ငေးနေမိသည်။ ရင်ထဲ၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ပြုံးရီရယ် အဲဒီနေ့က အဖြစ်ဟာ ငါတစ်ညလုံး အိပ်မရတဲ့အထိ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားခဲ့ရတာ နင်သိရဲ့လား၊ နင်ရဲ့ ရိုးသားဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားကို မရိုးမသားနဲ့ ငါ့စိတ်တွေ ပြစ်မှားနေတာ နင်သိရဲ့လား ပြုံးရီ တို့ချစ်သူတွေ ဖြစ်မလာသေးခင်မှာ ငါလေ နင့်ကြောင့် အလေးမကျင့်ရက်တွေလဲ ပျက်ခဲ့ရတယ်။ “ဟား ကိုထွန်းရှိန် ခင်ဗျားက အလေးမ မလို့ ဟာဟ” “ဟဲဟဲ လက်မောင်းလေး နဲနဲပါးပါး ကားမလို့ပါ” ကလယ်ထွန်းရှိန် အောင်သူအိမ်မှာ အလေး လာမသည်။ “လုပ်မနေပါနဲ့ ကိုထွန်းရှိန်ရာ အလကား နေမှာပါ ဟဲဟဲ” “အေးလကွာ နော ဟုတ်တယ် ငါ့အကြောင်း မင်းသိတာပဲ” “ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ဟို တပည့်မလေးရော ဘယ်ရောက်သွားလဲ” ကစားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တဘက်ပွကြီးနှင့် ချွေးသုတ်နေသော အောင်သူက လှည့်မကြည့်ပဲ မေးသည်။ ထွန်းရှိန်ထံမှ အသံထွက်မလာသဖြင့် လှည့်ကြည့်သည်။ သူ့အား ငေးကြောင် ကြောင်ကြည့်နေသော ထွန်းရှိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူ့မေးခွန်းကို နားမလည်ဟု ထင်ကာ ထပ်မေးသည်။ “ခင်ဗျား လှဝင်းတို့အိမ် ကျူရှင်မှာ ဖိုက်တဲ့ ဟာလေး” “ကြာပါပြီ” ထွန်းရှိန်က အကျႌ ကောက်ဝတ်ပြီး ဒါပဲပြောကာ ထွက်သွား၏။ မရှေ့မနှောင်းတွင် ကိုပါတီ အိမ်ရောက်လာ၏။ “ဟေ့ အောင်သူ ဆိုင်ပိတ်တာနဲ့ ဝိတ်ပဲလှိမ့်မ မနေနဲ့ ညနေကို ထမင်းစား ဖိတ်တဲ့အိမ် ရှိတယ်” “အမယ် တယ်ကြီးပွားနေပါလား ဘယ်အိမ်ကလဲ” “မနှင်းကြည်တို့ အိမ်ကကွ ကုသိုလ်လုပ်တာ ဝန်ထမ်းတွေ အားလုံး ဖိတ်ထားတယ်၊ လုပ်ကွမြန်မြန်” “ဟ နေပါအုံး ရေချိုးပရစေအုံး” “ပြန်လာမှချိုး ဟေ့ကောင် လူစုံနေပြီး” အောင်သူ ကဗျာကသီ၊ ပုဆိုး အကျႌ လဲဝတ်ပြီး “အဖေ သား ကိုပီတာနဲ့ လိုက်သွားအုံးမယ်နော်” “အေး အေး မိုးမချုပ်စေနဲ့ မင်းအမေကြိုရအုံးမှာ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” ညနေ အမေ ဈေးမှအပြန် မီးသတ်ရှေ့မှ ကြိုပေးရအုံးမယ်၊ ညီဖြစ်သူက ကိုးတန်း ရောက်နေပြီမို့ ကျူရှင် ညနေပိုင်း တက်နေရသည်။ “အမလေး မင်းသားရယ် သွားပင့်ရတယ်” မနှင်းက အိမ်ပေါ်မှ ဆူဆူအောင့်အောင့် ပြောသည်။ “မမနှင်းတို့က ခုမှ ကပ်ပြောတာကိုဗျ” “ဟိုးရှစ်လမ်းက လူတွေတောင် သိတယ်၊ နင်နဲ့ငါနဲ့က တစ်လမ်းနဲ့ နှစ်လမ်း၊ နင်မသိချင်လို့နေတာ”။

“ကဲတက် အောင်သူ လာကွာ ပီတာ” မမနှင်းယောက်ျား ကိုထွန်းကြည်က သဘောကောင်း ဖေါ်ရွေ၏။ “ဟယ် အငယ်တွေ အရင်ရောက်နေတယ် ဟား ဟား” “အောင်မာ တော်တော်ကြာ သူ့လက်ချည်းပဲ နေမှာ” အောင်သူ့ စကားကို မိမာက ချေပလိုက်ရာ ဝိုင်းရယ်ကြ၏။ အိပ်ခန်း ထရံလေး ဘေး၌ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော ပြုံးရီက မျက်လွှာလေး ချကာ ပြုံးရုံသာ ပြုံးနေသည်။ “ကဲ လာလေ ဝိုင်းကြ” ခြောက်ယောက် ခုံကြီးတွင် လေးယောက် ဝိုင်းကြသည်။ ပီတာနှင့် အောင်သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် အောင်သူ လက်ဝဲ၌ ကပ်လျက် ပြုံးရီ ထိုင်သည်။ “စားနော် ဒါ မင်္ဂလာအကြို ထမင်းပွဲ ဖြစ်ချင် ဖြစ်မှာ” မမနှင်းက ဟင်းချို ချပေးရင်း ပြောသည်။ “သွား မမနှင်းက ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “စားပါ သူငယ်ချင်းရယ် သူဖါသူ ဘာပြောပြော မှန်တာ ပြောတာပဲ” “ဟာကွာ မိမာနော်” အောင်သူနှင့် ကိုပါတီ မရောက်ခင်လေး မမနှင်းတို့က ပြုံးရီကို အောင်သူနှင့် စထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါကို မသိသော ကိုပါတီက “ဘယ်သူ့ မင်္ဂလာအကြိုပွဲ ဖြစ်ဖြစ် နှိပ်မှာပဲ ဟေဟေ့” “ကိုပါတီနော် ဘာမသိ ညာမသိ” ပြုံးရီက မျက်စောင်းထိုးကာ လှမ်းပြောသည်။

“နှိပ် နှိပ် ပါတီ ငါ့ မင်္ဂလာပွဲလို့ သဘောထား” ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အောင်သူ ဝင်ပြောမိသည်။ “အာ မစားဘူး မစားတော့ဘူး” ပြုံးရီ ခလေးလေးလို စိတ်ကောက်ပြီး ထသွားသည်။ မမနှင်းက အတင်း လိုက်ဆွဲပြီး ပြန်ထိုင် ခိုင်းသည်။ “ဟေဟေ့ မစားရင်နေ ဒို့ကတော့ တဝ ကြိပ်မှာဗျား စိတ်ကောက်တာတို့ ဘာတို့လဲ လိုက် ချော့ဘူး” အောင်သူက သူနှင့်စထားမှန်း မသိပဲ ဆက်ပြော၏။ ပြုံးရီ အောင်သူကို ဆတ်ကနဲ တင်းတင်းလေး ကြည့်သည်။ “ကဲ ရော့ စား စား အကုန်စား” သူမ ပန်းကန်လေးထဲမှ ထမင်းနှင့် ဟင်းလျာများ အောင်သူ ပန်းကန်ထဲ ပုံထဲ့ပြီး နောက်ဖေးထသွားသည်။ “စားတယ် စားတယ် ဘာရမလဲကွ ဟင်းဟင်း” အောင်သူ ဝက်သားဟင်းများအား အားရပါးရ ခပ်စားသည်။ မိမာ နောက်ဖေးသို့ မျှော်ကြည့်ရင်းတိုးတိုးလေး ပြောသည်။ “ကျနော်တို့က ခင်ဗျားနဲ့ နောက်ထားတာ” “အွပ်” အောင်သူ ဖားသံနှင့် အော်လိုက်၏။ မမနှင်း မီးဖိုထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်။ မျက်နှာက မပြုံး မရီ။ “ပြုံးရီ ငိုနေတယ်တော့ နင်တို့က တအား နောက်တာကိုး၊ ဟဲ့ အောင်သူ သွားချော့လိုက်” “ဟာ ဟာ မဆိုင်တာ” “ဘာ မဆိုင်ရမှာလဲ သွား နင့်ကြောင့် နင့်ကြောင့်” ကိုပါတီက ဂုတ်ဆွဲ ထုသည်။

မမနှင်းက တွန်းလွှတ်သည်။ ပြုံးရီ အတက်အဆင်းလေးတွင် ခြေထောက်လေးချ၊ လက်နှစ်ဘက်ပွတ် ငိုနေ၏။ “ပြုံးရီ ငါ့ကို စိတ်ဆိုး သွားတာဆို” “ဆိုးတာပေါ့ ဘာလို့ ငါ့ မင်္ဂလာဆောင်လို့ ပြောလဲ” “ဟာ နင်ကလဲ ဘာမှန်းမသိပဲ နောက်တာပဲဟာ နင်မကြိုက်ရင် မနောက်တော့ဘူး၊ လာ ထမင်းစားရအောင်” “စား ဘူး” နှုတ်ခမ်းစူ ပါးဖေါင်းရင်း ခေါင်းခါ၏။ “ခက်လိုက်တာဟာ ကလေးလဲ မှုတ်ဘဲနဲ့ ထဆို” “ဟင့်အင်း ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ် ဝအောင်စား” “လာပါဟယ် မမနှင်းတို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်” “မစားဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ” အောင်သူ ထောင်းကနဲ စိတ်ထွက်လာသည်။ လက်ဆေးဇလုံတွင် လက်ကို ဆေး၏။ လုံချည်နှင့် သုတ်ပြီး၊ ပြုံးရီဘေး ထိုင်လိုက်သည်။ ပြုံးရီက တစ်ဖက်သို့ ဆတ်ကနဲ တိုး၏။ “နင် ငါ ဒေါသထွက်အောင် လုပ်နေတာလား” “အမယ် ဘာဆိုင်လို့လဲ ဟင်း” “အေး မဆိုင်လို့ နားလည်လား ဆိုင်သာဆိုင်ရင် နင့်အချိုးကို ပြောင်းပြစ်လိုက်မယ် သိရဲ့လား” “ဘာပြောတယ်” ရင်ကလေးချီ စူးဝင်းသော မျက်ဝန်း အစုံနှင့် အောင်သူဘက်သို့ ဆောင့်ဆောင့် အောင့်အောင့် လှည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာနှစ်ခုသည် တစ်ထွာခန့်သာ ဝေးကွာတော့သည်။

သနပ်ခါးနံ့၊ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများ အောင်သူနှာဝ တိုးဝင်၏။ မျက်လုံးချင်းစူးစိုက် ကြည့်မိကြသည်။ နှစ်ဦးသား ရင်ခုန်သံသည် အပြင်သို့ လွင့်စင် ထွက်လာ၏။ အောင်သူ ပြုံးရီ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကနဲ စွဲညှစ်သည်။ မေးကလေး မော့ ရင်ကလေး ကော့လာသော ပြုံးရီ၏ ပါးလေးကို ဒလကြမ်း နမ်းသည်။ ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်း ချီချီလေးကို ကြာရှည်စွာ စုပ်ယူသည်။ ပြုံးရီလက်သီး နုနုလေးများက အောင်သူ့ ပေါင်ကိုထုသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် အင်း” “အလာလာ ကျွတ်ကျွတ်” အောင်သူ ပေါင်ကြားကို လက်ဝါးအုပ်ပြီး အော်၏။ ပြုံးရီ အမှတ်မထင် ထုလိုက်သော လက်သီး တစ်ချက်က မာတင်း တောင်ထနေသော အောင်သူ ပစ္စည်း တဲ့တဲ့ ထုချမိခြင်း ဖြစ်၏။ “အိုး” ပြုံးရီ ထပြေးသည်။ အောင်သူ မထနိုင် အသက်အောင့်ပြီး ဖြစ်ညှစ် ဆုတ်ကိုင်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုပါတီ ဝင်လာသည်။ “အိုကေ သွားပြီး သူငယ်ချင်း” “မင်းဘွားအေ အိုကေ ဒီမှာ ဂွေးတက်နေပြီ” “မြန်မြန်လုပ်ပါ ပီတာရယ် ငါကြောက်လို့ပါ” “စိတ်ချရပါတယ် ခင်ဗျားကလဲ” “ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ်ဖူးဟာ ရိုးရိုးပဲလုပ်” ဆိုင်ပိတ်ထားသော တံခါးကို အသာတွန်းဝင်လိုက်သော အောင်သူ ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

အရောင်းကောင်တာ နောက်မှ ကျောက်သင်ပုန်းကြီး ကြော်ငြာအနောက် အလျင်အမြန် ဝင်ကပ်ရသည်။ မမနှင်းက ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ပေါ်တွင် ကားယားကြီး ဖြဲထိုင်ကာ၊ ပီတာက ဒူးထောက် လိုးနေကြခြင်း ဖြစ်၏။ မမနှင်း၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖေါင်းကားနေ၏။ ပင့်လှန်ထားသော ဘရာစီယာက ဗိုက်ပေါ် စုပုံနေပြီး အောက်စက ဖင်အောက်တွင် ပိနေသည်။ “စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်” မမနှင်းက ထိုင်သွင်းပေးရင်း ဘေးဘီသို့ကြည်၏။ လူမိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ပီတာလီးမှာ မဲနက်ပြီး အမွှေးများကထူပြိန်းနေသည်။ လုံးပတ်ကြီးမှာ မြွေဟောက်ကြီး အလား ပြောင်တင်းနေ၏။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီး အဝ၌ တေ့မိသွားသည်။ “မြန်မြန်လုပ်ပါ ပီတာရယ်” မမနှင်း အသံမှာ သိသိသာသာကြီး တုန်လှိုက် မောဟိုက်နေ၏။ ပီတာက ဖင်မဲမဲကြီးကို ခပ်သာသာ ကြွပြီး ဖိသွင်းလျက်မှ တစ်ပြိုင်တည်း၊ မမနှင်း နို့ကြီးများကို ဆွဲလှန်ကာ စုပ်လေသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ပြွတ် အု အင်” လီးကြီးက လျောကနဲ နိမ့်ဝင် စူးစိုက် ကျသွားသည်။

မမနှင်း ခေါင်းကို နောက်လှန်ချ လိုက်သည်။ ပါးစပ်ကို ဟ၍ “တအင်းအင်း” ငြီးတွားရင်း ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းကြီး လှုပ်ခါ ယမ်းပေးနေသည်။ ပီတာကလဲ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေရင်း နို့ကြီးများကို စို့သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် သွပ်” စောက်ခေါင်းကြီးမှာ အတော်ကျယ်ပုံ ရသည်။ အရေများ ရွှဲနစ်ပြီး ကြီးမားသော ကုလား လီးဝင် သွားတိုင်း အသံကျယ်ကြီးများ ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ် လာသည်။ မမနှင်း ယောက်ျား ကိုထွန်းကြည်မှာ ပန်းနာသည် ဖြစ်ပြီး မမနှင်းကို အားရအောင် မဖြုတ်နိုင်ခဲ့ချေ။ ယခုကဲသို့ ကုလား ပီတာ၏ ကြီးမားသော လီးကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ခံ၍ ကောင်းနေဟန် တူသည်။ “ကော့ပေး မမနှင်းရဲ့ ကော့” “ကော့နေတာပဲဟဲ့ သေရတော့မယ် အင်း ဟင်း ဟင်း” “အ အား ကောင်းလိုက်တာ မမနှင်းရယ် အီး” “ပြွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ဖွတ်” “အ အ အမလေး ကောင်းလိုက်တာပီတာရယ် ဟင်း အား” မမနှင်းက ကော့ထိုးလိုက်၊ စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး နေသကဲ့သို့၊ ကုလားပီတာ မှာလည်း အားပါးတရကြီး ဆောင့်ထည့် နေပေသည်။

အောင်သူ ရပ်နေရာ ကြော်ငြာဘုတ်အပြား အနောက်နှင့် ပေ (၂၀) ခန့် အကွာတွင် ဆန်အိတ်ကွယ်ရှိ အခြား ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ကြားတွင် လိုးနေကြခြင်း ဖြစ်၏။ မမနှင်း ပေါင်ကြီးက ဖွေးဖွေးဥဥနှင့် ကြီးမာထည်ဝါလှ၏။ ဖင်သားကြီးများက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်။ ကုလားပီတာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ ပြားချပ်သွား တတ်သည်။ ဖင်ကြားတွင် ခပ်ရှည်ရှည် အမွှေး တစ်ပင် နှစ်ပင်က ထူးထူးချွန်ချွန် လာပေါက်နေ သေးသည်။ မမနှင်း စအိုဝမှာ ရှုံ့သွားလိုက်၊ ပြဲကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ ကြီးမား ဖေါင်းအိနေသော စောက်ဖုတ် ခုံးခုံးကြီး ပိပြား သွားသည်အထိ ပီတာ အဆုံး အဆုံး ထည့်သွင်း နေ၏။ “အီး အ အီး အ အီး အ” မမနှင်း အော်ပုံက ဆန်းသည်။ ပါးစပ်ကို စေ့ပြီး အီးကနဲ အော်သည်။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အော်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုလား ဘုရားပွဲ တွေ့နေလေပြီ။ တကယ်တမ်း ဆိုလျှင်လည်း ပီတာ ဆိုသည့် အကောင်က မိန်းမ မရှိသေးသော်လည်း၊ မိန်းမ ပေါင်းစုံကို ချဘူးနေသူ ဖြစ်သည်။ တရုတ်မ၊ ကုလားမ၊ တောသူမ သာမက တွေ့ကရာ မရှောင် ကြုံရာ ဖြုတ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ သူ၏ ပစ္စည်းကိုလည်း စံချိန်မီ ကြီးထွား သန်မာစေရန် အမြဲသနေသူ ဖြစ်သည်။

ဟိုမုန်းဆေး ဆိုသည်ကလည်း ဘာသုံးစွဲသလဲ မမေးနှင့်။ ထိုသို့ ပြင်းထန်သော ကုလားပီတာနှင့် ကလေး လေးယောက်အမေ လင်က ပန်းနာသည် မနှင်းကြည်တို့ တွေ့ဆုံကြသောအခါ ပြင်းထန်စွာ ခုတ်မောင်းလာသော ရထားနှစ်စင်း အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်၍ ထိပ်တိုက် ဆောင့်မိကြသည်ထက် ပြင်းထန်စွာ ပေါက်ကွဲ လောင်ကျွမ်းကြ၏။ ကြီးမား ဖေါင်းကား နေပါသည် ဆိုသော မမနှင်း စောက်ပတ်ကြီးမှာ ခံစစ် အနေအထားမှ တပြားသား တိုးမလာနိုင်ရှာချေ။ ပီတာကလည်း စီမံကိန်းနှင့် မွေးမြူ၍ တသသ လုပ်ထားသော သူ၏ ကုလား အမြောက်ကြီးဖြင့် မမနှင်းခံတပ်ကြီး အတွင်းအရှိန်ပြင်းစွာ ထိုး ထိုးသွင်းနေပုံမှာ ချောင်းကြည့် နေမိသော အောင်သူအဘို့ တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားစွာပင် ရင်တွေ ပူလောင်နေ၏။ မမနှင်း ဆံပင်တွေ ပြေကျသည်။ ခေါင်း၌ ထိုးစိုက်ထားသော ပလပ်စတစ် ဘီးမှာ လွင့်စင်ပြီး ဆန်ပုံး ဘေးသို့ ကျ၏။ ထမီမှာ ခါးမှ ပြေလျော၍ ဘေးသို့ အစုလိုက် ပုံနေသည်။ ကြီးမား အိပဲ့နေသော နို့ကြီး နှစ်လုံးမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ခါရမ်းလျက်၊ ပီတာ၏ မဲကြုတ်ကြုတ် လက်ကြီးထဲ၌ ဖြစ်ညှစ် ဆုတ်နယ်ခြင်း ခံနေရသည်။

မမနှင်း အံကြိတ်ထား၏။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း ပါးစပ်မှ “တဟင်းဟင်း” ငြီး၏။ မျက်လုံးလေးများ တင်းတင်း ပိတ်ထားရင်း တစ်ချက်တစ်ချက်သာ ပီတာကို ကြည့်နိုင်သည်။ အမွှေး ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသော ပီတာ ခြေသလုံးနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးများက ဖြူဖွေးသော မမနှင်း၏ ဖြူဖွေးသော အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဖိကပ်နေပုံမှာ ဝါဂွမ်းပုံကြီးပေါ် မီးသွေးခဲကြီး တင်ထားသည်နှင့် တူလှပေသည်။ ကုလား လိုးပုံလိုးနည်းက ပညာပါသည်။ အမောမခံ မမနှင်း ဖီလင်တက်နေမှန်း သိသည်နှင့် အသာလေး တဝက်မျှကို မစို့တပို့လေး လိုးသွင်းသည်။ မမနှင်း အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသည်။ ဖင်ကြီးကို တအား မြှောက်ကြွကာ အောက်မှ မရှက်အားတော့ပဲ တအားကြီး ကော့ဆောင့် ဆောင့်လာသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “အား အမလေး အင်း ဟင်းဟင်း အို အား” ဟူသော ခံစားရသည့် အကြောင်းခြင်း သင်္ကေတများကို နှုတ်မှ တဖွဖွ ငြီးတွားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ခု ထိုင်ထားသော ဆန်အိတ်ဒေါင့်စွန်း နှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း နောက်ပြန် ထောက်ထားရာ အငြိမ်မနေပဲ ခါရမ်း နေလေတော့သည်။

“မမနှင်း အပေါ်က လုပ်ဗျာ ကျနော် မောပြီ” ပီတာက မမနှင်းအား အပေါ်မှ တက်ခွခိုင်းပြီး သူက ဆန်အိတ် တစ်အိတ်ကို ကန့်လန့်ဖြတ် ကျောခင်း၍ ပက်လက် အိပ်ချလိုက်၏။ “ပြွတ်” ကနဲ လီးကြီး ထွက်သွားကတည်းက မမနှင်းမှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်ကျန်နေခဲ့လေရာ မီးလောင်ထားသော သစ်ငုတ်တိုကြီးမှာ တုတ်ခိုင်လှသော အကြောများ တောင့်တင်းနေသည့် ပီတာလီးကြီးကို ကြည့်ကာ မမနှင်းမှာ ငြင်းပယ် မနေတော့ပဲ လီးကြီးပေါ်သို့ ကားယားကြီး ခွလိုက်လေသည်။ “နင့်ဟာကလဲ မြင်းလီးကြီး ကျနေတာပဲ ပီတာရယ်” “မမနှင်းကလည်း အဲဒါကို ကြိုက်လို့လား ဟင်း ဟင်း” “ကုလားနော် ဟင်း ဟို ဆပ်ပြာနဲ့ နို့ဆီ ကိစ္စတွေသာ ပေါက်ကြားကုန်ရင် နင့်ကို မုဒိမ်းမှုနဲ့ စွဲမှာသိလား” “ပူမနေစမ်းပါနဲ့ မမနှင်းရယ် ခင်ဗျား လုပ်ထားတဲ့ ဆပ်ပြာသေတ္တာနဲ့ နို့ဆီတစ်သေတ္တာ ကိစ္စ ကျုပ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး ဒါဘဲနော် တစ်လ တစ်ခါတော့ ခံပေးရမယ် သိလား” “အမေလေးတော် ကျုပ်လင် လုပ်ဖို့လည်း ထားပါအုံး” မမနှင်းက လီးကိုကိုင်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ် အာအာကြီးထဲသို့ တေ့ပေးရင်း ငုံ့ကြည့်လျက်မှ ပြောလိုက်သည်။

“သွားစမ်းပါ ခင်ဗျားယောက်ျား တစ်ချီထက် မပိုနိုင်ပါဘူး” “အံမာ နင်က ဘယ်နှစ်ချီများ လုပ်ချင်သေးလို့လဲ” “တမောပေါ့ ဟဲ ဟဲ မမောမချင်း” “ဗြွတ် အ အာလာလား ထောင်ထားတဲ့ သစ်ငုတ်ကြီး ဝင်သွားသလိုဘဲ နာလိုက်တာ” “မမနှင်းက ဗြုန်းကနဲ ထိုင်ချလိုက်တာကိုး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းရတယ်ဗျ တော်တော်နာလား” “အီးဟီး ကွဲများ သွားသလားတောင် မသိဘူးဟာ ဒုက္ခပဲ ရှူး ကျွတ် အင်းဟင်း စပ်လိုက်တာဟယ်” “ကျုပ်လီးက အရင်းကြီးတယ်ဗျ ခင်ဗျား အဆုံးအထိ ထိုင်ချလိုက်တော့ ကွဲသွားတာ ဖြစ်မှာပေါ့” “စိတ်ညစ်လိုက်တာ ဟင့် ဟင့်” “ဆောင့် ဖြေး ဖြေး ဆောင့် အိ အိ အ” “စိတ်ညစ်လိုက်တာ” ဟု ပါးစပ်မှ ပြောရင်း မမနှင်း ဖင်ဖြူဖြူကြီးကို နောက်သို့ ကော့ပင့်ပြီး လိုးချလိုက် ပြန်သည်။ “ပြွတ် ဖွတ် စွိ” “အို့အိုး မမနှင်းက ကော့ဆောင့်တော့ အရမ်းကောင်းပဲဗျာ” ပီတာ စကား အဆုံး၌ မမနှင်းသည် အဆက်မပြတ်ကြီး ဆောင့်လိုး ပေးနေသည်ကို အောင်သူ တွေ့နေရ၏။ အောင်သူမှာ အတော် ကံခေသူပင် ဖြစ်သည်။ သူတပါး လုပ်သည်ကို အမြဲ ကြည့်နေရပြီး တခါမျှ မလုပ်ဖူးသေးသဖြင့် ပီတာနှင့် မမနှင်းတို့ လိုးနေပုံမှာ အောင်သူ့အတွက် ရင်ပူလှိုက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေရ ပေတော့၏။

ပေါင်ကြားအတွင်း ဖြစ်ညှစ်ကိုင်၍ ထိန်းချုပ် ထားရသည်။ မကြာခဏ သက်ပြင်းချရင်း တံထွေးများလဲ မြိုချနေမိလေသည်။ မမနှင်း ဖင်ကြီး မြောက်ကြွလာလိုက် မတ်တောင်နေသော လီးမဲမဲကြီးက”စွတ်” ကနဲ ဝင်ပြီး လမွှေးများက စောက်ပတ် အကြားထဲ နစ်ဝင်သည် အထိ ဖိချကပ်ထားကာ အနည်းငယ် ဖိကြိပ် နှဲ့သွင်းလိုက် ပြန်ကြွလိုက်ဖြင့် ပညာပါပါကြီး လိုးပေးနေသော မမနှင်း အလိုးကိုလဲ ခံချင်လာ၏။ သို့သော် အခြအနေက မပေး၊ ပီတာနှင့် မမနှင်းတို့ ပထမအချီ အပြီး၌ပင် အောင်သူ ဆိုင်အပြင်သို့ ပြန်ထွက်ခဲ့ရလေသည်။ မျက်စေ့ထဲ ချစ်သော ပြုံးရီ၏ မျက်နှာလေးကို ၎င်း၊ ကြီးမား ဝင်းလက်သော တင်ပါးကြီးများနှင့် ကျစ်လျစ် တင်းမာနေသော နို့ကြီးများကို ၎င်း၊ မြင်ယောင်လာကာ ပြုံးရီအား လိုးရန် ဘယ်သို့ ဖန်ရမည်ကို အကြံထုတ်ရင်း အောင်သူ ပြန်လာ ခဲ့ရလေသည်။ အော် ပြုံးရီတစ်ယောက် မျက်ခုံးလှုပ်ရှာရော့မည်။ “မင်းအရင် ဖိုက်လေ ဆော်ကြီးက တမင် လာပေးတာကွ” ဆိုင် ညစောင့် ဒလဝမ်ကြီး ဦးတုတ်မှာ အသက် (၄၀) ခန့် ဗိုက်ရွဲရွဲနှင့် သန်မာဖြတ်လပ်သူ ဖြစ်သည်။

နံနက ်မိုးမလင်းမီ ခွဲတမ်း စာအုပ်များကို အပေါင်ခံထားသော မှောင်ခို ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ ဦးတုတ် မထိတထိ ပြောဆိုမှု၊ ကိုင်တွယ်မှုများကြောင့် ခံချင်ကြောင်း အရိပ်အယောင်များ ပြခဲ့သည်ဟု ဦးတုတ်က ဆိုသည်။ ထိုကြောင့် အောင်သူက ယနေ့ည အခေါ်ခိုင်းပြီး ဒေါ်သိန်းဆွေအား ဦးတုတ် ဖြုတ်ခိုင်းမည်ဟု ကြံစည်ခဲ့မိ၏။ ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် လုံးကြီးပေါက်လှ၊ မော်လမြိုင်သူ ဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးမှာလဲ သားသမီး မရပဲ လင်သေဆုံးခဲ့သဖြင့် ဖြိုမည့်သူ မရှိပဲ ကြီးချင်တိုင်း ကြီးနေ၏။ အချိုးကျကျ လှပစွာ ကြီးထွားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း အိပဲ့ အိပဲ့ ဖင်ကြီးက လိုးချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အောင်သူက မျက်နှာပေါက် ဆိုးဆိုးနှင့် “မှောင်ခို စာအုပ်တွေ သိမ်းပလိုက်မယ်နော်” ဟု စွာကျယ်ကျယ် ပြောလိုက်လျှင် ဒေါ်သိန်းဆွေခမျာ ပြာနေသည်။ “အောင်သူကလဲဟယ် အပေါ်ကို အရင်လုပ်ပြီးမှ တခြား စာအုပ်တွေ လုပ်ပါဟဲ့ ပြီးမှ နင့်ကို ငါလေ နန်းကြီးသုတ် ဝယ်ကျွေးမယ် သိလား” ဟု အောင်သူ ပုခုံးသားလေးကို နို့ကြီး နှစ်လုံးဖြင့် ပွတ်ခါ ပွတ်ခါလဲ ပြောတတ်သည်။

သို့သော် အတွေ့အကြုံ မရှိသော အောင်သူက စိတ်မရဲ ဦးတုတ်ကို မြှောက်ပေးခဲ့သည်။ ဦးတုတ်ကလည်း ဒေါ်သိန်းဆွေ ဆပ်ပြာ၊ နို့ဆီ၊ ဖယောင်းတိုင်များကို ဂုန်နီအိတ် တစ်လုံးနှင့် မကုန်းမကွကြီး ထည့် သွပ်နေချိန်များတွင် ဖင်နားတွင် ကပ်ရပ်၍ လီးကြီးဖြင့် မကြာခဏ ထိုးထောက်ခါ စမ်းသပ်ခဲ့၏။ “လူကြီးနော် ဟင်း တော်တော် ထ” ဟု သမင်လည်ပြန် ခပ်တိုးတိုး ပြောတတ်သည်မှအပ ပြဿနာ မတက်ခဲ့။ “ဒီည လာမလား မနက်ရောင်းမဲ့ ပစ္စည်း ခွဲတမ်းတွေအတွက် ခင်ဗျား စာအုပ်ကို ညကတည်းက ရေးပေးထားမယ်” “တကယ်လား ဦးတုတ်ရဲ့ ကျမ လာရဲတယ်နော်” “အောင်သူနဲ့ ကျုပ် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိမယ် လာဖြစ်အောင် လာပါ” သို့နှင့် ဒေါ်သိန်းဆွေ သမဆိုင် အနောက် ဆန်အိတ်တွေ ကြားသို့ သူမ၏ အပေါင်ခံစာအုပ် တထပ်နှင့်အတူ ည (၈) နာရီခန့်တွင် ရောက်နေပြီး ဖြစ်သည်။ ဦးတုတ်က အောင်သူ့ကို တွန်းလွှတ်၏။ “ခင် ခင်ဗျား အရင်ဖိုက်ဗျာ ကျုပ် မရဲဘူး ဟီးဟီး” “မသာလေး ဒါကြောင့် နင် ငတ်ငတ်နေတာ ကဲ ငါသွားမယ်” ဦးတုတ် ဆိုင်နောက်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ အောင်သူ ဆန်အိတ်ပုံကြီး ပေါ်သို့ ကုတ်တက်ခါ ဝမ်းလျားမှောက်ပြီး အခြေအနေကို လေ့လာ အကဲခတ်သည်။

(၆၀) အား မီးလုံး တစ်လုံးက ဆိုင် အလည်တည့်တည့်တွင် တစ်ညလုံး ထွန်းထားမြဲ ဖြစ်ရာ မြင်ကွင်းက ကြည်လင်နေ၏။ “အလုပ်ဖြစ်မယ်နော် မသိန်း အဲ ဟဲ ဟဲ” “အို စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဘယ်လောက်ဆိုတာ ပြောပါ ရှင့်အတွက် ကျသင့်သလောက် ကျမ ပေးမှာပေါ့” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်ကို မကြည့်ပဲ အသံအက်တက်တက်ဖြင့် မတုံအောင် ထိန်းပြောနေမှန်း သိသာ၏။ “ဟာ ကျုပ်တို့က ငွေလိုချင်တာမှ မဟုတ်ပဲ ဟဲ ဟဲ” “ငွေမလိုချင် ဘာလဲ ရှင်းရှင်းပြောနော် ဟင်း” “ကျုပ်သဘော မဟုတ်ပါဘူး ဆိုင်တာဝန်ခံ အောင်သူက ခင်ဗျားကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲဟဲ” ဦးတုတ်က အောင်သူကို တည်ကြက် လုပ်လိုက်လေပြီ။ “အလို ဘယ်မလဲ အောင်သူ ပါးကို ချအုံးမယ်၊ ကျမမွေးရင် ကျမသားလောက် ရှိတာလေးကဟင်း” “အလုပ်မဖြစ်လဲ မတတ်နိုင်ဘူးလေကျုပ်က ကြားလူပါ” “အင်း ဟင်း ရှင်ပွဲစားပေါ့လေ ကဲပါ ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်စမ်းပါ၊ လာပစေအုံး မအေလိုးလေး” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒူးနှစ်လုံးကို ပေါ်အောင် ထမီဆွဲလှန်လိုက်ပြီး၊ ပြင်၍ထိုင်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး ဟန်ဖြင့် ပြော၏။

“ဟဲ ဟဲ ကျုပ်ကိုလဲ စေတနာထားပါနော” “အော ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား” “ဟာ မသိန်းရယ် မင်းလောက် လှတာကြီးကိုမှ မလုပ်ချင် အဲ မဖြစ်ချင်ဘူး ဆိုရင်အဲဒီကောင်ဟာ ပန်းသေနေလို့ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့ ဟီးဟီး” “ဒါပဲနော် ကျမက အရှက်နဲ့ လူလုပ်တာ လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင် ရှင်တို့ကို ထောင်ထဲ အရောက်ပို့မှာ” “အသိန်းရယ် ကျုပ်တို့ဘက်က ပေါက်ကြားလို့ကတော့ ခင်ဗျား တကျွန်းအထိ ပို့ဗျာ ဟဲဟဲဟဲ” ဦးတုတ်လျှင်သည်။ စကားအဆုံး၌ ဒေါ်သိန်းဆွေဘေး ဂုန်နီအိတ်ပုံကြီး ပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ ပုခုံးကို ဖက်သည်။ ကျန်လက်တဘက်က ဒူးထောင်ဖင်ချ ထိုင်ထားသော ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ် နေရာဆီ တည့်တည့် အပေါ်သို့ ထမီပေါ်မှ ခပ်ရွရွ ပွတ်လိုက်သည်။ “လက်ကလဲ သရမ်းလိုက်တာ” ဒေါ်သိန်းဆွေက ကတုံကရီကြီး ပြော၍ ဦးတုတ်လက်ကို ဆွဲယူပြီး ခါထုတ်ခါ မျက်နှာလွှဲပြီး ပြင်ထိုင်သည်။ “အလုပ်စမယ်လေကွယ် ဟဲဟဲ” “အို နေစမ်းပါအုံး” ဒေါ်သိန်းဆွေ မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေဟန် ရှိသည်။တံထွေးကို မကြာခဏ မြိုချရင်း ဦးတုတ်ဘေးမှ ခွဲပြီး ရွေ့ထိုင်၏။

“ဒီ ဂုန်နီအိတ် ပုံပေါ်မှာ အိပ်ပါလားဟင်” ဦးတုတ်ကလည်း လေသံလေးဖြင့် ဒေါ်သိန်းဆွေကို ပွတ်သတ် ချော့မြူနေသည်။ ဒေါ်သိန်း အသားတွေ တုံနေသည်။ “ကျမပြောတာ မှတ်ထားနော် ဟင်း” “အေးပါ အသိန်းရယ် ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ် လက်ကြီးကို ဆွဲယူ လွတ်ပြစ်ခါ မောဟိုက်တုံရီစွာ ပြောလိုက်၏။ “ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ အသိန်းရဲ့” “အို အဲဒါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ တောက်” အောင်သူမှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်လာသည်။ ဆန်အိတ်ပုံက (၁၂) လုံးထပ် အတန်းကြီး ဖြစ်၍သာ တော်တော့၏။ သို့မဟုတ်လျှင် အောင်သူ လှုပ်လှုပ်ရွရွ လုပ်သည်နှင့်ပင် ပြိုကျနိုင်ပေသည်။ “ကိုယ် မနေနိုင်တော့ဘူး အသိန်းရယ်” “ကျွတ် ဒုက္ခပါပဲ ကျမလဲ ဘလို ပြောရမှန်း မသိဘူးရှင် ဟို ရှက်နေတယ်” အောင်သူ ရယ်ချင်စိတ်ကို မြိုသိပ်ထားရင်း ကြီးမားခိုင်ခန့်လှသော သမဆိုင် အောက်ဆင့်များမှာ သူတို့နှစ်ဦး နေရာရွေးရုံရှိသေး တကျွိကျွိ မြည်နေပြီ။

“မင်းလဲ အလိုးခံဘူးတာပဲကွယ် ရှက်စရာမှတ်လို့ မင်းရှက်ရင် ထမီလှန်ပြီး မျက်စေ့သာ မှိတ်နေ” “ဒုက္ခပါပဲရှင် ကျ ကျမ တကယ်တမ်းကျတော့ မခံရဲဘူး ဦတုတ်ရဲ့ ဟို အာ အဲလို မလုပ်နဲ့” သွားပြီ ဒေါ်သိန်းဆွေ စကားမဆုံးမီ ဦးတုတ် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိတွန်းပြီး သူ့ကိုလုံးကြီးဖြင့် ဖိချကာ တက်ခွလိုက် လေသည်။ ဦးတုတ် တွန်းလိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ဖက် မိုးပေါ် ထောင်သွားပြီး ထမီမှာလဲ ပေါင်ရင်းအထိ လှန်ပြီး ဖြစ်သွား၏။ အို အိုး ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောင်သူကြည့်ကာ အံ့ဩတုံလှုပ်သွားရ၏။ အသား ဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းကြီးများက ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသည်။ ဖါးဂုံညှင်းကြီး ဒေါဖေါင်း နေသကဲ့သို့လည်း ပွထကြွနေ၏။ဒေါ်သိန်းဆွေကထမီကို လက်အစုံဖြင့် ဆီးစပ်အထိ အတင်းဆွဲဖုံးကာ “တဟင်း ဟင်း” ဖြင့် ညီးတွားစ ပြုသည်။ ဦးတုတ်ကလည်း ပုဆိုးကြီးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ “ဟာအား ဦးတုတ်ရယ် မနဲပါလားဗျာ” အောင်သူ ဆန်အိတ်ပုံပေါ် ဝမ်းလျား မှောက်နေရာမှ တွန့် သွားရသည်။

ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒစ်တုံးတုံး လုံးလုံးကြီး အပဲသားနှင့် ကိုင်းခရမ်းသီးကြီးအလား နီရဲ ပြောင်လက်နေသော ဦးတုတ်လီးကြီးကို တချက်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပူးကပ်၍ ပါးစပ်အတွင်းသို့ စုသွင်းပြီး အားတင်းဟန်ဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ထား ရှာသည်။ မီးလုံးရောင်ဖြင့် ဝင်းလက်နေသော လီးထိပ်ကြီးက ဒေါ်သိန်းဆွေအား ရင်ခုန်မောပမ်း ခြောက်ခြားစေ ပြန်သည်။ “ဝင် ဝင်ပမလားဟင် ရှင့်ဟာကြီးက ဟို” “ကွာ လီးနဲ့စောက်ပတ် မတော်ဘူးဆိုတာ ရှိမလားလို့” နှစ်ယောက်လုံး မောဟိုက်သံများနှင့် စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ခြောင်းကြည့်နေသော အောင်သူ ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ထဲ လှိုက်၍ လှိုက်၍ မောကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာ၏။ မကြာခဏ တံထွေးမြိုချရင်း တောင်နေသော လီးကိုလဲ ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ကြားသို့ ထိုးပြီး ဖင်ကြီး ရွစိရွစိဖြင့် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။ “ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ်” “အီး အ ဝင်သွားပြီရှင် အရမ်းမဖိနဲ့လေ အို” ဒေါ်သိန်းဆွေ လက်များကို ဦးတုတ် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း မျက်စေ့ကို တင်းတင်း ပိတ်ထားခါ လည်ပင်းလေး စောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် မကြာခဏ ယက်နေ၏။

“ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် ပြွတ်” “ဟင်း အွန့် အဟင့် အင့် အင့်” ဦးတုတ် သူ့ဗိုက်ကြီး တုံခါသွားသည်အထိ တအားဖိဆောင့်၍ လိုးသည်။ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ချောင်းက ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ ပြဲ ပြဲ ထွက်သည်။ တကိုယ်လုံး ခေါင်းဘက်သို့ တွန့်တွန့်ပြီး ဘီးပတ်ထားသော ဆံပင်များ ပြေကျကုန်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ်” “အ အ ဖြေး ဖြေး လုပ်စမ်း အမဲသတ်တာ ကျနေတာပဲ ဟင်း” ဒေါ်သိန်းဆွေ ပါးစပ်မှ ပြောရင်း ခေါင်းမှ ပြေကျသွားသော ဘီးကို ဖြုတ်ယူပြီး ဆပ်ပြာသေတ္တာ အလွတ်ပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်က အဆောင့်အလိုး မပြတ်ချေ။ “ကော့ပေးလေ အသိန်းရဲ့” “မကော့တတ်ဖူး တကတဲ ဖါသယ် မှတ်နေလား မသိဘူး” ဦးတုတ်နှင့် ဒေါ်သိန်းတို့ မောဟိုက် တုံရီသော လေသံကြီးများဖြင့် အပြန်အလှန် ပြောရင်း ဆောင့်လိုးနေကြလေရာ ဆန်အိတ်ပုံကြီး ပေါ်မှ အောင်သူ ကျင်ချောင်းကြီးမှ သွေးတဒိတ်ဒိတ် တိုးပြီး ဆီးကျင် လာသည်အထိ ခံစားနေရ လေသည်။ ဦးတုတ်နှင့် ဒေါ်သိန်းတို့ကမူ တဒင်္ဂအားဖြင့် လောကကြီးကို မေ့လျော့ထားကာ အားပါးတရကြီး ဆောင့်လိုးနေကြလေသည်။ အမှန်တကယ် စားသုံးသူများအတွက် အချစ်များ လက်လီလက်ကား ခွဲတမ်းဖြင့် ရောင်းချပေးနေပါပြီ …..ပြီး။

Related Articles

မမကိုမညှာနဲ့