အမှတ်ရစရာ အကြောင်းတွေ တွေးမိတိုင်း ကျမစိတ်ထဲ မနေ့တနေ့ကလိုပါပဲ။ ပထမဆုံးနှင့် ငယ်ချစ်ဦးမို့ တသက်တာ မေ့မရနိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့ကို သတိရလွမ်းဆွတ်တိုင်း အင်းအားမဲ့ ချိ့နဲ့စေပေမဲ့ တခါတလေတော့ စိတ်အစဉ်က တက်ကြွလန်းဆန်း တက်ပြန်တယ်။ ခုလို သူမြို့က ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်ကစလို့ ကျမရင်တွေ ခုန်လွန်းလှပါတယ်။ ထမင်းအိုးအား ထမင်းရည်ငဲ့ခါ မီးဖိုပေါ်ပြန်တင်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ရေလေး နည်းနည်းတောက်ခါ အဖုန်းပြန်ဖုံးထားလိုက်၏။ အောက်က မီးလေးတွေကို နည်းနည်းလျော့ မီးခဲလေးတွေချဲနေတုန်း ကျမရဲ့ လတ်မောင်းနှစ်ဖက်ကို နွေးထွေးတဲ့ လတ်တစုံက ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ခြင်း ခံလိုက်ရ၏။ ရင်ထဲ တချက်ဒိန်းကနဲ့ လန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရယ်ပါ။ “ … ဟင်… ကိုမြကြီး …” ပြန်မဖြေပဲ ကျမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး တင်းကျပ်စွားဖတ်ထား၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမဲ့ အတင်းရုန်းထွက်ပြီး.. “ … ဒုက္ခပါပဲ တော်.. အိမ်မှာလူတွေ ရှိတယ်.. မြင်မကောင်းဘူး မတော်ဘူးတော်.. ပြန်ပါရှင် ပြန်ပါ …” “ … မညိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ကိုလဲ သနားပါအုန်းဟယ်..မညိုရင်မှာ ကျုပ်ကို သနားတဲ့စိတ် လုံး၀ မရှိတော့ဘူးလား …” လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ ဖတ်ထားမြဲဖတ်ထားပြန်၏။ “ … မတော်ဘူးတော်.. အိမ်မှာလူတွေရှိတယ် …” “ …ကျုပ်သိတယ် အကုန်လုံး တောင်ပိုင်းက ဗီဒီယိုရုံရောက်နေတယ်…” သူ အရင်အတိုင်းပါပဲ.. လတ်တွေက ကျမ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပြန်ပြီ။ ကျမမှာ အသက်ကို မနည်းရှုနေရပြီလေ။ “ … ကိုမြကြီးရယ် မလုပ်ပါနဲ့ရှင် တောင်းပန်ပါတယ် ပြန်ပါတော့.. ဘေးလူတွေ မြင်ရင် အရှက်ရစရာကြီး ဖြစ်နေမယ်.. လွတ်ပါရှင် …” ပြောလိုက်မှပဲ အောက်ကိုပါ အတင်းနိုက်နေပြီ။ နိုက်နေတဲ့ သူ့လတ်ကို ကျမအတင်းဆွဲဖယ်၏။ ဒါပေမဲ့ မရ။ “ … ရှင်မလဲ …ခက်ရပါပြီ ကိုမြကြီးရယ်… …” မဖြစ်သင့်သည်မို့ ကျမ အားကုန်ရုန်း၏။ သူကလဲ အားကုန်ချုပ်ရင်း “ … မညိုရင် .. မညိုရင် အဲ့လို ရုန်းနေရင်တော့ဖြင့် ကျုပ် …ဒီမှာ မိုးလင်းပေါက် နေရပါလိမ့်မယ် …” ဟောကြည့် မျက်နာထားတင်းတင်းနှင့် မျက်ခုံးတို့ကို ပင့်ချီချချီ လုပ်နေတယ်။ ဒါ သူ့အကျင့်စရိတ်ပဲ တဇွတ်ထိုး။
သူလိုချင်ပြီဆို တဇွတ်ထိုး။ သူ့စိတ် သူ့အကျင့်ကို သိနေတော့ မထူးလှပြီမို့ အားလျော့မိ၏။ အားလျော့လိုက်တော့ ကျမထမီကို ဖြီချပြီး ရွှေခရုလေးကို အတင်းနိုတ်နေတော့တယ်။ သူလုပ်နေတာတွေကို မခံနိုင်လို့ သူ့ဖခုံးပေါ်လတ်ရင် ခေါင်းကလေးမှီပြီး ညည်းငြူမိသည်။ သူလဲ အသက်တွေ ပျင်းပျင်းရှုလို့ပေါ့။ ချွေးတွေလဲ ပြန်လို့။ ပြီးတော့ သူ့လတ်တဖက်က ကျမလတ်တဖက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ခိုင်နေတယ်။ ကျမ သူ့ကို အကြည့်စူးစူးနဲ့ တချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ မြို့က အကျင်ကောင်းတွေ တော်တော်တက်ခဲ့တယ်ပေါ့ ဆိုတဲ့ အပြောမျိုးကြည့်ခြင်း ဖြစ်တယ်။ သူက မိန့်မိန့်ကြီး ပြန်ကြည့်တယ်။ ယောက်ျားတွေ တော်တော်လေး မျက်နာအမျိုးမျိုး လုပ်တက်တယ်။ သူ့ကို သနားလို့ရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး ကျမ လတ်က သူ့အလိုလို လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟယ်တော့ ကိုင်ထားတာတောင် ပျော့နေတုန်း။ ခဏကြာတော့ တင်းပြီး တုတ်ခိုင်လာတယ်။ အဲ့အချိန်မှာတော့ ကျမ မကြည့်တော့ဘူး။ သူ့လတ်ကြမ်းကြီးကလဲ တချက်ချက် တအားပဲ အထဲထိကို ထည့်ထိုး ကုတ်ဆွဲတင်နေတော့တယ်။ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်း ။ ပြီးတော့ သူခဏရပ်ရင်း ကျမ မေးစေ့လေးကို ယုယစွာကိုင်ခါ.. “ … မျက်လုံးလေး မိတ်လိုက်ပါအုန်း မညိုရင်…” လာပြီ။ အဲ့ဒိ မျက်လုံးခဏ မိတ်လိုက်တာ ကျမ ဘဝပျက်ရောမှတ်လား။ “ … မမိတ်ပေါင် တော်…” “ … မိတ်လိုက်ပါ မညိုရင်ရယ်… မျက်လုံးမိတ်လိုက်မှ ကိုယ်တို့ချင်း ရင်ခုံသံကို အတိုင်းသား ကြားရမပေါ့လို့…” “ … အောင်မလေးတော်.. ကြား .. ကြားဖူးပေါင်… မိတ်ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက်လှည့် မညိုရင်…” “ … ဘာလုပ်မို့လဲ …” “ … လှည့်ပါဆို …” ကျမ ကျောပေးခါ လှည့်ပေးလိုက်တော့ “ … နည်းနည်းလေး ကုန်းလိုက်နော် …” ကျမ ဖင်ကို ကုန်းခိုင်းခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကျမ ဒေါသတအား ထွက်ခါ ကဗျာကလျာ သူ့ဘက်ပြန်လှည့်လိုက်၏။ ပြီးနောက် အောက်မှာ ပုံလက်ကျနေသော ထမီအား ပြန်ကုန်းကောက် ဝတ်လိုက်တော့ ကျမလတ်တွေကို လာကိုင်၏။ ကျမ သူ့လတ်တွေကို ပုတ်ထုတ် ရင်း၊ သူ့ကို ပါးတချက် ရိုက်လိုက်တယ်။ “ … တော်ပြီ တော်ပြီ.. ရှင်ပြန်တော့ .. ရှင်ကျမကို ခွေးလိုနွားလို ကျင်မို့မှတ်လား မပြန်ဘူးလား ပြန်မှာလား ရှင့်မျက်နာကို မကြည့်ချင်တော့ဘူး ရွံ့တယ်ရှင် ပြန်တော့…” ကျမ အမှန်တိုင်းဝန်ခံရရင် ကျမလဲ ခံချင်တာပေါ့။ မဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စမို့သာ ဒီဖင်ကုန်းခိုင်းတာကို အကြောင်းပြပြီး ဒီကိစ္စမဖြစ်မြောက်အောင် ကျမ အကြောင်းပြ လုပ်လိုက်ခြင်းရယ်ပါ။
ကျမမှ ပါးရိုက်ပြီး ရင့်ရင့်သီးသီး ပြောလိုက်တော့ သူ ကျမကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒိမျက်လုံးအဝိုင်းလေးကပဲ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး.. မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ အသံထိန်းခါ ချုန်းပွဲချ ထိုင် ငိုတော့တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ်ကလဲ ကျမကို သူ ဘယ်လောက်ချစ်တဲ့ အကြောင်း၊ နောက် သူ့ဘဝကံကြမ္မာအကြောင်းတွေ… တယောက်နဲ့တယောက် ဝေးရတဲ့ အကြောင်းတွေကို တောက်လျောက်သွန်ချတော့။ ကျမလဲ သူ့ကို သနားသလို ကျမကိုယ်ကျမလဲ သနားတယ်။ ကျမ နှလုံးသားမှာ နာလှတဲ့ ဒဏ်ရဒဏ်ချက်နှင့်မို့ ကျမဲ့ ကြာကြာမခံနိုင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ခါ ငိုချလိုက်တော့တယ်။ ကျမ လတ်တွေက သူ့ကို အားကိုးတကြီး ဖတ်ထားမိတယ်။ သူကလဲ ကျမကို တင်းကျပ်စွာဖတ်ထားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ချစ်သူရဲ့ ရင်ခွင်ဟာ တခဏလေးအတွင်းမှာ ဘယ်လောက်နွေးထွေးတယ် ဆိုတာ ကျမသိလိုက်တယ်။ ဒီညရဲ့ ငိုလိုက်တဲ့ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ရည်ဟာ ပင်လယ်ကြီးလောင်တောင် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျမဘဝမှာ ငိုလို့ အကောင်းဆုံး ညတညပါပဲ။ တော်တော်ငိုလိုက်တော့ လူလဲပေါ့သွားတယ် မျက်ရည်လဲ ကုန်သလောက်ရှိသွားပြီထင်။ သူကျမကို မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ စိမ့်စိမ့်ကြီးကြည့်နေတယ်။ ကျမ သူ့ရဲ့မေးစေ့မှာ တွဲလွဲခိုနေတဲ့ မျက်ရည်လေးကို သုတ်ပေးနေတုန်း… သူက တချက်ရှိုက်ရင်း… “ … ဟိုဘက်ကို လှည့်ပေးပါလား မညိုရင်ရယ်…”ကျမ သက်ပျင်းလေး အသာချရင်း လိုက်လျော့ချင်စိတ်က များလာတာ၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမ မျက်နာထားကို တည်ငြိမ်စွာထားရင် စိတ်မပါတဲ့ လေသံဟန်ဆောင်ခါ… “ … ပြီးရင်တော့ ပြန်ရမယ်နော် ကိုမြကြီး …” သူ မျက်ရည်လေး သုတ်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ကျမ သိပ်မယုံချင်။ ကျမနဲ့ သူ စချိန်းတုန်းကလဲ သူဒီလိုပဲ ပြောပြောပြီး မိုးလင်းပေါက် မသေရုံတမယ် လုပ်ခဲ့တာကြီးရယ်ပါ။ “ … ကိုမြကြီး ခေါင်းငြိမ့်မပြနဲ့ ပါးစပ်ကပြော ကျမ မယုံတော့ဘူးတော်.. တခါပဲနော် ပြီးတာနဲ့ ပြန်မယ်မဟုတ်လား.. ရှင်ယောက်ျားနော်.. ကတိနော်… …” “ … တခါထဲပါ မညိုရင်ရယ်.. ပြီးလို့မှ မပြန်ရင်… ဟော့ ဟို့…ထင်းပုံပေါ်က ဓားမနဲ့ ကျုပ်ဟာကို ဆင်းနီးတုံးပေါ်သာ တင်ပြီး ခုတ်ဖြက်လိုက်ပါတော့…” အပြောက အဲ့ဒီလို။
ကျမ သူ့ကို နဂါးမျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်လျက်သား သူ့ကို ကျောပေးခါ လှည့်လိုက်တယ်။ နောက် သူက ကျမဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်မြောက်ခါ ဒူးထောက်ကုန်းခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျမထမီကို လှန်ပြီး လတ်က ရွှေခရုလေးကို ဟိုဖြဲဒီဖြဲလုပ်နေတယ်။ ကျမလဲ ခံချင်လှပြီ။ ခုတော့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို့ ကျမ တဘက်ကို လဲှချရင်း… “ … ကိုမြကြီးရယ် လုပ်စရာရှိ လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး…” စောစောက ငိုတဲ့ မျက်နာပေးမဟုတ်တော့ ပြောင်စပ်စပ်မျက်နာနှင့် ကျမဖင်ကို ပြန်ဆွဲထောင်နေတယ်။ ကျမလဲ ပြန်ကုန်းပေးလိုက်၏။ ကြာလိုက်တာ ကျမရဲ့ ရွှေခရု အပေါက်ဝနားမှာ သူ့ ဒုတ်ကို တေလိုက် ပြန်ဖြဲထိုးထည့်လိုက် တော်တော်ကြာတယ်။ အသက်တွေလဲ ပြင်းပြင်းရှုသံတွေ ထပ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ ညည်းငြူသံကြီးနဲ့.. အိုး ဆိုပြီး ကြားလိုက်တယ်။ ကျမ ရွှေခရုထဲ စို့ကြီးစို့ထားသလို ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။ ကျမလဲ ကောင်းလှတဲ့ အရသာကြောင့် ဖင်လေးကို ချုံရင်း ညည်းမိတယ်။ ရင်ခေါင်းတခုလုံးလဲ အစာမရှိသလိုလို ခံစားရတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ.. ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိ။ ထုံးစံအတိုင်း ငတ်နေပျက်နေတဲ့အတိုင်း အားကုန် လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျမ ကိုယ်လေး အရှေ့ကို လွတ်မထွက်သွားအောင်ပင် မနည်းထိန်နေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငြီးငြူသံကြီးနဲ့အတူ သူ ပြီးသွားပြီး ကုန်းလျက် ကျမကိုယ်ပေါ်တင် မှောက်လျက်သား။ ကျမလဲ ပင်ပန်းလှသမို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မြေကြီးပေါ်တင် ဂရုမမူတော့ပဲ မှောက်ချလိုက်တယ်။ သူ့လဲ သူ့ဒုတ်ကြီး ကျမရွှေခရုလေးမှာ တပ်ရင်းတန်းလျက် ကျမအပေါ် မှောက်နေတယ်။ အချိန်းတော်တော်ကြာအောင် မိန်းနေလိုက်တယ်။ သူကတော့ ရှိုက်ကြီးတငင် အသက်ရှုလို့ပေါ့။ ကျမလဲ မတွေ့တာကြာလို့လား မသိ ကောင်းလွန်းလှသမို့ မိန်းနေတုန်း.. “ … ဟယ်.. အမေတို့ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ …” ကျမ အသံကြောင့် အလန့်တကြား ထပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သမီးကြီး။ အောင်မလေး သေပါပြီ။ ဒီမှောက်မိုက်ဇာတ်ထဲ မျောနေလိုက်တာ ပတ်ဝန်ကျင်ကို မေ့၊ အိမ်သားတွေကို မေ့နေလိုက်တာ။ နှစ်ယောက်သား ဂ”ငမျောက်ငခြောက်”တန်းထ ထမီဝတ် ပုဆိုးပြင်ဝတ်နှင့် ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
သားသမီးရှေ့တင် လူမိသမို့ ကိုမြကြီးနဲ့ ကွယ်ရမလိုလို၊ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရမလိုလို၊ ထွက်ပြေးရမလိုလို ဖြစ်နေ၏။ ထွက်ပြေးလို့လဲ မဖြစ်။ သမီးကြီးကတော့ အံ့သြခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်းနှင့်အတူ တဆက်ဆက်တုန်နေ၏။ သူ့လတ်မှာလဲ ထမင်းဇလုံကြီးနဲ့… “ … ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အမေတို့ မရှက်ကြဘူးလား …” သူ့အသံက ပြဲလှသည်။ သူက သမီးတွေကြီး သုံးယောက်ထဲက တဦးထဲသော အိမ်ထောင်ကျနေသော သမီးကြီးပါ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး တောင်ပိုင်းက သူ့ယောက်ျားအိမ်တွင် လိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တခါတရံမှ လာတက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ဇရိုက်ကြမ်း အပြောကြမ်း၏။ ကြမ်းဆို အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးမွေးတာ ခုနှစ်ယောက်။ ခုအိမ်လာတောင် ဗိုက်ကြီးနဲ့။ ကျန်တဲ့ သမီးလတ်နှင့် သမီးငယ်ကတော့ အပျိုကြီးတွေ ဖြစ်၏။ အငယ်ဆုံးမလေး ခါလယ်ကျော်လောက်တင် သူတို့အဖေ အိမ်ကအတင်းပေးစားသော ကျမရဲ့ ယောက်ျား ပိုးထိလို့ သေသွားခဲ့၏။ ကိုမြကြီးမှာတော့ ကျမ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့က စလို့ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားတာ မနေ့တနေ့ကမှ ပြန်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်၏။ “ … တိုးတိုးပြောပါ သမီးရယ် ဘေးကကြားမှ ဖြင့်…” ပြောလိုက်တော့ သူ့အသံကို သူထိန်းရင်း မျက်နာထားတင်းစွာ ရှေ့တလှမ်းတိုးပြီး လတ်ညိုးကလဲ ထိုးလျက် အံ့ကို ကျိတ်ခါ… ဆက်ပြောတယ်.. “ … ခုကြတော့ ရှက်သေးလား.. ဟင်း.. အော်.. အိမ်မှာ ထမင်းပြက်သွားလို့ ကိုယ့်အမေအိမ်လာယူပါတယ်.. ဒီမှာ ဇာတ်ခင်းနေကြတယ်.. အမေရယ်… ကိုယ့်အိမ်မှာလဲ သမီးအပျိုကြီးတွေ နှစ်ယောက်ရှိသေးတယ်.. ဟင်.. ဒီအသက်အရွယ်ကြီးလဲ ရောက်နေပြီ… ခြောက်ဆယ်တောင်ပြည့်လို့ တနှစ်တောင် စွန်းနေပြီ… မရှက်ကြဘူးလား မလျော့နိုင်သေးဘူးလား… ဟင် ဒီအရွယ်ကြီးရှင် လင်စိတ်သားစိတ်တွေ ကုန်ပြီမှတ်တယ်.. ဘယ့်နုယ့်တော်.. သူများတွေသိရင်ဖြင့်.. အမေ သမီးတို့ကို အရှက်ခွဲနေတာလား … အံ့သြလွန်းလို့ မဆုံးနိုင်ဘူး.. ဟင်.. တသက်နဲ့ တကိုယ်ကြုံဖူးဘူး… ကြုံမဲ့ကြုံတော့လဲ ကိုယ့် အမေ ဖြစ်နေတယ် အရပ်ကတို့ရေ… အသက်အရွယ်ကြီးတွေနဲ့ မရှက်ကြတာကို အံ့သြလွန်းလို့ပါ…” သမီးကြီးကတော့ တော်တော် ဒေါသပါတဲ့ လေသံပါ ကျမကိုပြောရင်း ကိုမြကြီးကိုလဲ အစိမ်းစားမည့်ပုံနှင့် ကြည့်နေ၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက်အရွယ်ကြီးရောက်နေပြီ.. မလုပ်သင့်တော့ပါဘူး.. သူများအိမ်ထဲ ဝင်ပြီးပိုတောင် မလုပ်သင့်တော့ဘူး… ဒီမှာလဲ သမီးပျိုတွေနဲ့.. ဘာလဲ.. အဘက ကျမ အမေကို အတင်းကြံတာလား…” သမီးကြီးကပြောလိုက်တော့ ကိုမြကြီးမှာ ပျာပျာသလဲဖြင့်.. လတ်ကာပြရင်း ကျမပခုံးကို လှန်းဖက်၏။ ကျမလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အတင်းတွန်းဖယ်၏။ သို့ပေမဲ့ မရလို့ မျက်နာအောက်ချခါ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ သူက ဖက်ရင်း မျက်နာငယ်လေးဖြင့် သမီးကြီးကို ပြောလိုက်တယ်။ “ … မဟုတ်ရပါ သမီးရယ်.. အဘတို့. ငယ်ကချစ်ဟောင်းတွေပါ …” “ … ဘာ.. ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ဟုတ်လား… ငယ်ကချစ်ဟောင်းတွေက နှစ်ယောက်ပေါင်း အသက်ကတရာ့နှစ်ဆယ် ကျော်နေပြီ … သချိုင်းကုန်း တဖက်လှမ်းနေတာတောင် ..ခုထိ တဏှာစိတ်တွေက လျော့ လျော့နိုင်သေးဘူး…ပြီး။
